- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Remarks of Bill GatesHarvard Commen
Remarks of Bill Gates
Harvard Commencement
(Text as prepared for delivery)
President Bok, former President Rudenstine, incoming President Faust, members of the Harvard Corporation and the Board of Overseers, members of the faculty, parents, and especially, the graduates:
I?ve been waiting more than 30 years to say this: ?Dad, I always told you I?d come back and get my degree.?
I want to thank Harvard for this timely honor. I?ll be changing my job next year ? and it will be nice to finally have a college degree on my resume.
I applaud the graduates today for taking a much more direct route to your degrees. For my part, I?m just happy that the Crimson has called me ?Harvard?s most successful dropout.? I guess that makes me valedictorian of my own special class ? I did the best of everyone who failed.
But I also want to be recognized as the guy who got Steve Ballmer to drop out of business school. I?m a bad influence. That?s why I was invited to speak at your graduation. If I had spoken at your orientation, fewer of you might be here today.
Harvard was just a phenomenal experience for me. Academic life was fascinating. I used to sit in on lots of classes I hadn?t even signed up for. And dorm life was terrific. I lived up at Radcliffe, in Currier House. There were always lots of people in my dorm room late at night discussing things, because everyone knew I didn?t worry about getting up in the morning. That?s how I came to be the leader of the anti-social group. We clung to each other as a way of validating our rejection of all those social people.
Radcliffe was a great place to live. There were more women up there, and most of the guys were science-math types. That combination offered me the best odds, if you know what I mean. This is where I learned the sad lesson that improving your odds doesn?t guarantee success.
One of my biggest memories of Harvard came in January 1975, when I made a call from Currier House to a company in Albuquerque that had begun making the world?s first personal computers. I offered to sell them software.
I worried that they would realize I was just a student in a dorm and hang up on me. Instead they said: ?We?re not quite ready, come see us in a month,? which was a good thing, because we hadn?t written the software yet. From that moment, I worked day and night on this little extra credit project that marked the end of my college education and the beginning of a remarkable journey with Microsoft.
What I remember above all about Harvard was being in the midst of so much energy and intelligence. It could be exhilarating, intimidating, sometimes even discouraging, but always challenging. It was an amazing privilege ? and though I left early, I was transformed by my years at Harvard, the friendships I made, and the ideas I worked on.
But taking a serious look back ? I do have one big regret.
I left Harvard with no real awareness of the awful inequities in the world ? the appalling disparities of health, and wealth, and opportunity that condemn millions of people to lives of despair.
I learned a lot here at Harvard about new ideas in economics and politics. I got great exposure to the advances being made in the sciences.
But humanity?s greatest advances are not in its discoveries ? but in how those discoveries are applied to reduce inequity. Whether through democracy, strong public education, quality health care, or broad economic opportunity ? reducing inequity is the highest human achievement.
I left campus knowing little about the millions of young people cheated out of educational opportunities here in this country. And I knew nothing about the millions of people living in unspeakable poverty and disease in developing countries.
It took me decades to find out.
You graduates came to Harvard at a different time. You know more about the world?s inequities than the classes that came before. In your years here, I hope you?ve had a chance to think about how ? in this age of accelerating technology ? we can finally take on these inequities, and we can solve them.
Imagine, just for the sake of discussion, that you had a few hours a week and a few dollars a month to donate to a cause ? and you wanted to spend that time and money where it would have the greatest impact in saving and improving lives. Where would you spend it?
For Melinda and for me, the challenge is the same: how can we do the most good for the greatest number with the resources we have.
During our discussions on this question, Melinda and I read an article about the millions of children who were dying every year in poor countries from diseases that we had long ago made harmless in this country. Measles, malaria, pneumonia, hepatitis B, yellow fever. One disease I had never even heard of, rotavirus, was killing half a million kids each year ? none of them in the United States.
We were shocked. We had just assumed that if millions of children were dying and they could be saved, the world would make it a priority to discover and deliver the medicines to save them. But it did not. For under a dollar, there were interventions that could save lives that just weren?t being delivered.
If you believe that every life has equal value, it?s revolting to learn that some lives are seen as worth saving and others are not. We said to ourselves: ?This can?t be true. But if it is true, it deserves to be the priority of our giving.?
So we began our work in the same way anyone here would begin it. We asked: ?How could the world let these children die??
The answer is simple, and harsh. The market did not reward saving the lives of these children, and governments did not subsidize it. So the children died because their mothers and their fathers had no power in the market and no voice in the system.
But you and I have both.
We can make market forces work better for the poor if we can develop a more creative capitalism ? if we can stretch the reach of market forces so that more people can make a profit, or at least make a living, serving people who are suffering from the worst inequities. We also can press governments around the world to spend taxpayer money in ways that better reflect the values of the people who pay the taxes.
If we can find approaches that meet the needs of the poor in ways that generate profits for business and votes for politicians, we will have found a sustainable way to reduce inequity in the world. This task is open-ended. It can never be finished. But a conscious effort to answer this challenge will change the world.
I am optimistic that we can do this, but I talk to skeptics who claim there is no hope. They say: ?Inequity has been with us since the beginning, and will be with us till the end ? because people just ? don?t ? care.? I completely disagree.
I believe we have more caring than we know what to do with.
All of us here in this Yard, at one time or another, have seen human tragedies that broke our hearts, and yet we did nothing ? not because we didn?t care, but because we didn?t know what to do. If we had known how to help, we would have acted.
The barrier to change is not too little caring; it is too much complexity.
To turn caring into action, we need to see a problem, see a solution, and see the impact. But complexity blocks all three steps.
Even with the advent of the Internet and 24-hour news, it is still a complex enterprise to get people to truly see the problems. When an airplane crashes, officials immediately call a press conference. They promise to investigate, determine the cause, and prevent similar crashes in the future.
But if the officials were brutally honest, they would say: ?Of all the people in the world who died today from preventable causes, one half of one percent of them were on this plane. We?re determined to do everything possible to solve the problem that took the lives of the one half of one percent.?
The bigger problem is not the plane crash, but the millions of preventable deaths.
We don?t read much about these deaths. The media covers what?s new ? and millions of people dying is nothing new. So it stays in the background, where it?s easier to ignore. But even when we do see it or read about it, it?s difficult to keep our eyes on the problem. It?s hard to look at suffering if the situation is so complex that we don?t know how to help. And so we look away.
If we can really see a problem, which is the first step, we come to the second step: cutting through the complexity to find a solution.
Finding solutions is essential if we want to make the most of our caring. If we have clear and proven answers anytime an organization or individual asks ?How can I help?,? then we can get action ? and we can make sure that none of the caring in the world is wasted. But complexity makes it hard to mark a path of action for everyone who cares ? and that makes it hard for their caring to matter.
Cutting through complexity to find a solution runs through four predictable stages: determine a goal, find the highest-leverage approach, discover the ideal technology for that approach, and in the meantime, make the smartest application of the technology that you already have ? whether it?s something sophisticated, like a drug, or something simpler, like a bednet.
The AIDS epidemic offers an example. The broad goal, of course, is to end the disease. The highest-leverage approach is prevention. The ideal technology would be a vaccine that gives lifetime immunity with a single dose. So governments, drug companies, and foundations fund vaccine research. But their work is likely to take more than a decade, so in the meantime, we have to work with what we have in hand ? and the best prevention approach we have now is getting people to avoid risky behavior.
Pursuing that goal starts the four-step cycle again. This is the pattern. The crucial thing is to never stop thinking and working ? and never do what
Harvard Commencement
(Text as prepared for delivery)
President Bok, former President Rudenstine, incoming President Faust, members of the Harvard Corporation and the Board of Overseers, members of the faculty, parents, and especially, the graduates:
I?ve been waiting more than 30 years to say this: ?Dad, I always told you I?d come back and get my degree.?
I want to thank Harvard for this timely honor. I?ll be changing my job next year ? and it will be nice to finally have a college degree on my resume.
I applaud the graduates today for taking a much more direct route to your degrees. For my part, I?m just happy that the Crimson has called me ?Harvard?s most successful dropout.? I guess that makes me valedictorian of my own special class ? I did the best of everyone who failed.
But I also want to be recognized as the guy who got Steve Ballmer to drop out of business school. I?m a bad influence. That?s why I was invited to speak at your graduation. If I had spoken at your orientation, fewer of you might be here today.
Harvard was just a phenomenal experience for me. Academic life was fascinating. I used to sit in on lots of classes I hadn?t even signed up for. And dorm life was terrific. I lived up at Radcliffe, in Currier House. There were always lots of people in my dorm room late at night discussing things, because everyone knew I didn?t worry about getting up in the morning. That?s how I came to be the leader of the anti-social group. We clung to each other as a way of validating our rejection of all those social people.
Radcliffe was a great place to live. There were more women up there, and most of the guys were science-math types. That combination offered me the best odds, if you know what I mean. This is where I learned the sad lesson that improving your odds doesn?t guarantee success.
One of my biggest memories of Harvard came in January 1975, when I made a call from Currier House to a company in Albuquerque that had begun making the world?s first personal computers. I offered to sell them software.
I worried that they would realize I was just a student in a dorm and hang up on me. Instead they said: ?We?re not quite ready, come see us in a month,? which was a good thing, because we hadn?t written the software yet. From that moment, I worked day and night on this little extra credit project that marked the end of my college education and the beginning of a remarkable journey with Microsoft.
What I remember above all about Harvard was being in the midst of so much energy and intelligence. It could be exhilarating, intimidating, sometimes even discouraging, but always challenging. It was an amazing privilege ? and though I left early, I was transformed by my years at Harvard, the friendships I made, and the ideas I worked on.
But taking a serious look back ? I do have one big regret.
I left Harvard with no real awareness of the awful inequities in the world ? the appalling disparities of health, and wealth, and opportunity that condemn millions of people to lives of despair.
I learned a lot here at Harvard about new ideas in economics and politics. I got great exposure to the advances being made in the sciences.
But humanity?s greatest advances are not in its discoveries ? but in how those discoveries are applied to reduce inequity. Whether through democracy, strong public education, quality health care, or broad economic opportunity ? reducing inequity is the highest human achievement.
I left campus knowing little about the millions of young people cheated out of educational opportunities here in this country. And I knew nothing about the millions of people living in unspeakable poverty and disease in developing countries.
It took me decades to find out.
You graduates came to Harvard at a different time. You know more about the world?s inequities than the classes that came before. In your years here, I hope you?ve had a chance to think about how ? in this age of accelerating technology ? we can finally take on these inequities, and we can solve them.
Imagine, just for the sake of discussion, that you had a few hours a week and a few dollars a month to donate to a cause ? and you wanted to spend that time and money where it would have the greatest impact in saving and improving lives. Where would you spend it?
For Melinda and for me, the challenge is the same: how can we do the most good for the greatest number with the resources we have.
During our discussions on this question, Melinda and I read an article about the millions of children who were dying every year in poor countries from diseases that we had long ago made harmless in this country. Measles, malaria, pneumonia, hepatitis B, yellow fever. One disease I had never even heard of, rotavirus, was killing half a million kids each year ? none of them in the United States.
We were shocked. We had just assumed that if millions of children were dying and they could be saved, the world would make it a priority to discover and deliver the medicines to save them. But it did not. For under a dollar, there were interventions that could save lives that just weren?t being delivered.
If you believe that every life has equal value, it?s revolting to learn that some lives are seen as worth saving and others are not. We said to ourselves: ?This can?t be true. But if it is true, it deserves to be the priority of our giving.?
So we began our work in the same way anyone here would begin it. We asked: ?How could the world let these children die??
The answer is simple, and harsh. The market did not reward saving the lives of these children, and governments did not subsidize it. So the children died because their mothers and their fathers had no power in the market and no voice in the system.
But you and I have both.
We can make market forces work better for the poor if we can develop a more creative capitalism ? if we can stretch the reach of market forces so that more people can make a profit, or at least make a living, serving people who are suffering from the worst inequities. We also can press governments around the world to spend taxpayer money in ways that better reflect the values of the people who pay the taxes.
If we can find approaches that meet the needs of the poor in ways that generate profits for business and votes for politicians, we will have found a sustainable way to reduce inequity in the world. This task is open-ended. It can never be finished. But a conscious effort to answer this challenge will change the world.
I am optimistic that we can do this, but I talk to skeptics who claim there is no hope. They say: ?Inequity has been with us since the beginning, and will be with us till the end ? because people just ? don?t ? care.? I completely disagree.
I believe we have more caring than we know what to do with.
All of us here in this Yard, at one time or another, have seen human tragedies that broke our hearts, and yet we did nothing ? not because we didn?t care, but because we didn?t know what to do. If we had known how to help, we would have acted.
The barrier to change is not too little caring; it is too much complexity.
To turn caring into action, we need to see a problem, see a solution, and see the impact. But complexity blocks all three steps.
Even with the advent of the Internet and 24-hour news, it is still a complex enterprise to get people to truly see the problems. When an airplane crashes, officials immediately call a press conference. They promise to investigate, determine the cause, and prevent similar crashes in the future.
But if the officials were brutally honest, they would say: ?Of all the people in the world who died today from preventable causes, one half of one percent of them were on this plane. We?re determined to do everything possible to solve the problem that took the lives of the one half of one percent.?
The bigger problem is not the plane crash, but the millions of preventable deaths.
We don?t read much about these deaths. The media covers what?s new ? and millions of people dying is nothing new. So it stays in the background, where it?s easier to ignore. But even when we do see it or read about it, it?s difficult to keep our eyes on the problem. It?s hard to look at suffering if the situation is so complex that we don?t know how to help. And so we look away.
If we can really see a problem, which is the first step, we come to the second step: cutting through the complexity to find a solution.
Finding solutions is essential if we want to make the most of our caring. If we have clear and proven answers anytime an organization or individual asks ?How can I help?,? then we can get action ? and we can make sure that none of the caring in the world is wasted. But complexity makes it hard to mark a path of action for everyone who cares ? and that makes it hard for their caring to matter.
Cutting through complexity to find a solution runs through four predictable stages: determine a goal, find the highest-leverage approach, discover the ideal technology for that approach, and in the meantime, make the smartest application of the technology that you already have ? whether it?s something sophisticated, like a drug, or something simpler, like a bednet.
The AIDS epidemic offers an example. The broad goal, of course, is to end the disease. The highest-leverage approach is prevention. The ideal technology would be a vaccine that gives lifetime immunity with a single dose. So governments, drug companies, and foundations fund vaccine research. But their work is likely to take more than a decade, so in the meantime, we have to work with what we have in hand ? and the best prevention approach we have now is getting people to avoid risky behavior.
Pursuing that goal starts the four-step cycle again. This is the pattern. The crucial thing is to never stop thinking and working ? and never do what
0/5000
หมายเหตุของบิลเกตส์ฮาร์วาร์ดเริ่ม(ข้อความเตรียมไว้สำหรับการจัดส่ง)ประธานบก อดีตประธานาธิบดี Rudenstine สายประธาน Faust สมาชิกของ บริษัทฮาร์วาร์ดและคณะ Overseers ของคณะ ผู้ปกครอง โดยเฉพาะ บัณฑิต: ฉัน? ve แล้วรอนานกว่า 30 ปีว่านี้: พ่อ ฉันจะบอกคุณฉัน? d กลับมา และได้รับปริญญาของฉันหรือไม่ อยากจะขอบคุณที่ฮาร์วาร์ดนี้เกียรติทันเวลา ฉัน? จะได้เปลี่ยนงานปีถัดไปหรือไม่ และมันจะดีจะจน ได้ปริญญาวิทยาลัยในประวัติการทำงาน ผมตบมือบัณฑิตวันนี้ที่สละทางตรงมากขึ้นกับองศาของคุณ ในส่วนของฉัน ฉัน? m สุขเพียงว่า คริมสันที่เรียกว่าฉัน ฮาร์วาร์ด? s ประสบความสำเร็จมากที่สุดเป็นถอนหรือไม่ ผมคิดว่า ที่ทำให้ผม valedictorian ชั้นพิเศษของตัวเอง ฉันไม่ดีสุดของทุกคนที่ล้มเหลว แต่ยังอยากจะรับรู้เป็นคนที่ได้ Steve Ballmer ออกจากโรงเรียน ฉัน? m อิทธิพลไม่ ให้? s ทำไมผมได้รับเชิญให้พูดในการศึกษา ถ้าฉันได้พูดในแนวของคุณ น้อยของคุณอาจได้ที่นี่วันนี้ ฮาร์วาร์ดเป็นเพียงประสบการณ์ยอดเยี่ยมสำหรับฉัน วิชาการน่าสนใจ เคยนั่งในชั้นเรียนมากมายฉัน hadn ? ไม่ได้ลงชื่อสมัคร และหอพักชีวิตยอดเยี่ยม ผมอยู่ค่าที่แรดคลิฟฟ์ บ้านรับส่งพัสดุ มีมาตลอดหลายคนในห้องหอดึกคุยสิ่ง เนื่องจากทุกคนรู้ว่าฉันสะอาด? ไม่ต้องกังวลเพราะเกี่ยวกับการรับค่าในตอนเช้า ให้? s วิธีผมมาเป็นผู้นำของกลุ่มต่อต้านสังคม เราพืชกันเป็นวิธีการตรวจสอบการปฏิเสธของเราทุกคนสังคม แรดคลิฟฟ์มีสวยสด มีหญิงมากขึ้นมี และผู้ชายส่วนใหญ่มีประเภทวิทยาศาสตร์คณิตศาสตร์ ชุดที่นำเสนอผมราคาดีที่สุด ถ้าคุณรู้ว่าผมหมายถึง เป็นที่ฉันเรียนรู้บทเศร้าที่ปรับปรุงของคุณราคา doesn ? ทีรับประกันความสำเร็จ หนึ่งในความทรงจำของฉันที่ใหญ่ที่สุดของฮาร์วาร์ดมาในเดือน 1975 มกราคม เมื่อทำการเรียกจากบ้านรับส่งพัสดุกับบริษัทในอัลเบอร์เคอร์กีที่เริ่มทำโลก? s แรกคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคล ผมเสนอขายซอฟต์แวร์ ฉันกังวลว่าพวกเขาจะรู้ว่า ผมเป็นเพียงนักศึกษาในหอพัก และวางสายกับฉัน แทน ที่พวกเขากล่าวว่า: เรา? re ไม่ค่อนข้างพร้อม มาดูเราในเดือน, ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี เพราะเรา hadn ? เขียนซอฟต์แวร์ยังไม่ จากช่วงเวลานั้น ฉันทำงานกลางวันกลางคืนในโครงการสินเชื่อพิเศษเล็กน้อยที่ทำเครื่องหมายสิ้นสุดการศึกษาวิทยาลัยของฉันและเริ่มต้นการเดินทางที่โดดเด่นกับ Microsoft อะไรผมจำได้ว่า ข้างต้นทั้งหมดเกี่ยวกับฮาร์วาร์ดอยู่ท่ามกลางพลังงานและปัญญามากขึ้น มันอาจต้อง สับสน discouraging บางครั้ง แต่ท้าทายเสมอ มันเป็นสิทธิ์ตื่นตาตื่นใจ และแม้ว่าก่อนทิ้ง ฉันถูกเปลี่ยนไป โดยปีของฉันที่ฮาร์วาร์ด องค์ที่ทำ และความคิดที่ฉันทำงานบนแต่การดูร้ายแรงกลับ มีริเกร็ตใหญ่หนึ่ง ข้าพเจ้าฮาร์วาร์ดกับไม่รับรู้จริงของเสนอน่ากลัวในโลก ที่ไฮไม่เสมอภาค สุขภาพ มั่งคั่ง และโอกาสที่พิพากษานับล้านคนเพื่อชีวิตสิ้นหวัง ฉันเรียนรู้มากมายที่นี่ที่ฮาร์วาร์ดเกี่ยวกับแนวความคิดใหม่ในเศรษฐกิจและการเมือง ผมสัมผัสความก้าวหน้าการทำในวิชาวิทยาศาสตร์มาก แต่มนุษยชาติ? s ความก้าวหน้ามากที่สุดไม่ได้อยู่ในการค้นพบ แต่การค้นพบวิธีที่จะนำไปใช้กับลด inequity ว่าประชาธิปไตย การศึกษาสาธารณะที่แข็งแรง สุขภาพคุณภาพ หรือโอกาสทางเศรษฐกิจกว้าง ลด inequity ได้สำเร็จมนุษย์สูงสุด ความรู้เล็กน้อยเกี่ยวกับล้านคนหนุ่มสาวที่โกงจากโอกาสในการศึกษาต่อในประเทศนี้วิทยาเขต และรู้ว่าอะไรเกี่ยวกับล้านคนอาศัยอยู่ในความยากจน unspeakable และโรคในประเทศกำลังพัฒนา ใช้ทศวรรษ me เพื่อค้นหา คุณบัณฑิตมาฮาร์วาร์ดที่เวลาต่าง ๆ คุณทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับโลก? s เสนอมากกว่าชั้นเรียนที่มาก่อน ในปีของคุณที่นี่ ผมหวังว่าคุณ? ve มีโอกาสที่จะคิดว่า ในยุคนี้ของเร่งเทคโนโลยี เราก็สามารถใช้กับเสนอเหล่านี้ และเราสามารถแก้ไขปัญหา จินตนาการ เพียงเพื่อสนทนา ว่า คุณมีกี่ชั่วโมงต่อสัปดาห์และดอลลาร์กี่เดือนบริจาคเพื่อสาเหตุ และคุณต้องการใช้เงินที่มีผลกระทบมากที่สุดในการบันทึก และปรับปรุงชีวิตและเวลาที่ ที่จะใช้มันหรือไม่ สำหรับ Melinda และ สำหรับฉัน ความท้าทายจะเหมือนกัน: วิธีเราทำดีที่สุดสำหรับหมายเลขที่มากที่สุดกับทรัพยากรที่เรามีได้ During our discussions on this question, Melinda and I read an article about the millions of children who were dying every year in poor countries from diseases that we had long ago made harmless in this country. Measles, malaria, pneumonia, hepatitis B, yellow fever. One disease I had never even heard of, rotavirus, was killing half a million kids each year ? none of them in the United States. We were shocked. We had just assumed that if millions of children were dying and they could be saved, the world would make it a priority to discover and deliver the medicines to save them. But it did not. For under a dollar, there were interventions that could save lives that just weren?t being delivered. If you believe that every life has equal value, it?s revolting to learn that some lives are seen as worth saving and others are not. We said to ourselves: ?This can?t be true. But if it is true, it deserves to be the priority of our giving.? So we began our work in the same way anyone here would begin it. We asked: ?How could the world let these children die?? The answer is simple, and harsh. The market did not reward saving the lives of these children, and governments did not subsidize it. So the children died because their mothers and their fathers had no power in the market and no voice in the system. But you and I have both. We can make market forces work better for the poor if we can develop a more creative capitalism ? if we can stretch the reach of market forces so that more people can make a profit, or at least make a living, serving people who are suffering from the worst inequities. We also can press governments around the world to spend taxpayer money in ways that better reflect the values of the people who pay the taxes. If we can find approaches that meet the needs of the poor in ways that generate profits for business and votes for politicians, we will have found a sustainable way to reduce inequity in the world. This task is open-ended. It can never be finished. But a conscious effort to answer this challenge will change the world. I am optimistic that we can do this, but I talk to skeptics who claim there is no hope. They say: ?Inequity has been with us since the beginning, and will be with us till the end ? because people just ? don?t ? care.? I completely disagree. I believe we have more caring than we know what to do with. All of us here in this Yard, at one time or another, have seen human tragedies that broke our hearts, and yet we did nothing ? not because we didn?t care, but because we didn?t know what to do. If we had known how to help, we would have acted. The barrier to change is not too little caring; it is too much complexity. To turn caring into action, we need to see a problem, see a solution, and see the impact. But complexity blocks all three steps.
Even with the advent of the Internet and 24-hour news, it is still a complex enterprise to get people to truly see the problems. When an airplane crashes, officials immediately call a press conference. They promise to investigate, determine the cause, and prevent similar crashes in the future.
But if the officials were brutally honest, they would say: ?Of all the people in the world who died today from preventable causes, one half of one percent of them were on this plane. We?re determined to do everything possible to solve the problem that took the lives of the one half of one percent.?
The bigger problem is not the plane crash, but the millions of preventable deaths.
We don?t read much about these deaths. The media covers what?s new ? and millions of people dying is nothing new. So it stays in the background, where it?s easier to ignore. But even when we do see it or read about it, it?s difficult to keep our eyes on the problem. It?s hard to look at suffering if the situation is so complex that we don?t know how to help. And so we look away.
If we can really see a problem, which is the first step, we come to the second step: cutting through the complexity to find a solution.
Finding solutions is essential if we want to make the most of our caring. If we have clear and proven answers anytime an organization or individual asks ?How can I help?,? then we can get action ? and we can make sure that none of the caring in the world is wasted. But complexity makes it hard to mark a path of action for everyone who cares ? and that makes it hard for their caring to matter.
Cutting through complexity to find a solution runs through four predictable stages: determine a goal, find the highest-leverage approach, discover the ideal technology for that approach, and in the meantime, make the smartest application of the technology that you already have ? whether it?s something sophisticated, like a drug, or something simpler, like a bednet.
The AIDS epidemic offers an example. The broad goal, of course, is to end the disease. The highest-leverage approach is prevention. The ideal technology would be a vaccine that gives lifetime immunity with a single dose. So governments, drug companies, and foundations fund vaccine research. But their work is likely to take more than a decade, so in the meantime, we have to work with what we have in hand ? and the best prevention approach we have now is getting people to avoid risky behavior.
Pursuing that goal starts the four-step cycle again. This is the pattern. The crucial thing is to never stop thinking and working ? and never do what
Even with the advent of the Internet and 24-hour news, it is still a complex enterprise to get people to truly see the problems. When an airplane crashes, officials immediately call a press conference. They promise to investigate, determine the cause, and prevent similar crashes in the future.
But if the officials were brutally honest, they would say: ?Of all the people in the world who died today from preventable causes, one half of one percent of them were on this plane. We?re determined to do everything possible to solve the problem that took the lives of the one half of one percent.?
The bigger problem is not the plane crash, but the millions of preventable deaths.
We don?t read much about these deaths. The media covers what?s new ? and millions of people dying is nothing new. So it stays in the background, where it?s easier to ignore. But even when we do see it or read about it, it?s difficult to keep our eyes on the problem. It?s hard to look at suffering if the situation is so complex that we don?t know how to help. And so we look away.
If we can really see a problem, which is the first step, we come to the second step: cutting through the complexity to find a solution.
Finding solutions is essential if we want to make the most of our caring. If we have clear and proven answers anytime an organization or individual asks ?How can I help?,? then we can get action ? and we can make sure that none of the caring in the world is wasted. But complexity makes it hard to mark a path of action for everyone who cares ? and that makes it hard for their caring to matter.
Cutting through complexity to find a solution runs through four predictable stages: determine a goal, find the highest-leverage approach, discover the ideal technology for that approach, and in the meantime, make the smartest application of the technology that you already have ? whether it?s something sophisticated, like a drug, or something simpler, like a bednet.
The AIDS epidemic offers an example. The broad goal, of course, is to end the disease. The highest-leverage approach is prevention. The ideal technology would be a vaccine that gives lifetime immunity with a single dose. So governments, drug companies, and foundations fund vaccine research. But their work is likely to take more than a decade, so in the meantime, we have to work with what we have in hand ? and the best prevention approach we have now is getting people to avoid risky behavior.
Pursuing that goal starts the four-step cycle again. This is the pattern. The crucial thing is to never stop thinking and working ? and never do what
การแปล กรุณารอสักครู่..
ข้อสังเกตของบิลเกตส์
ฮาร์วาร์เริ่ม
(ข้อความที่เตรียมสำหรับการจัดส่ง) ประธานบกอดีตประธานาธิบดี Rudenstine ประธานเฟาสต์เข้ามาเป็นสมาชิกของฮาร์วาร์คอร์ปอเรชั่นและคณะคุมสมาชิกของคณะผู้ปกครองและโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จบการศึกษา: I? ได้รับการรอคอยมานานกว่า 30 ปีที่จะพูดแบบนี้:? พ่อผมมักจะบอกคุณฉัน d กลับมาและได้รับปริญญาของฉัน. ผมอยากจะขอบคุณสำหรับฮาร์วาร์เกียรตินี้ในเวลาที่เหมาะสม I? จะมีการเปลี่ยนแปลงงานของฉันในปีหน้า? และมันจะมีความสุขไปจนมีระดับวิทยาลัยในงานของฉัน. ผมปรบมือผู้สำเร็จการศึกษาในวันนี้สำหรับการเส้นทางที่ตรงมากขึ้นเพื่อองศาของคุณ สำหรับในส่วนของผม? มีความสุขเพียงแค่ว่าเป็นสีแดงเข้มได้เรียกฉัน? ฮาร์วาร์? s กลางคันความสำเร็จมากที่สุด. ฉันเดาว่าทำให้ฉันภาคเรียนของชั้นเรียนพิเศษของตัวเอง? ผมทำสิ่งที่ดีที่สุดของทุกคนที่ล้มเหลว. แต่ผมยังต้องการที่จะได้รับการยอมรับว่าเป็นคนที่มี Steve Ballmer จะลดลงออกจากโรงเรียนธุรกิจ I? แม่อิทธิพลที่ไม่ดี ที่? เหตุผลที่ผมได้รับเชิญไปพูดที่สำเร็จการศึกษาของคุณ ถ้าผมพูดในการวางแนวทางของคุณน้อยของคุณอาจจะเป็นที่นี่ในวันนี้. ฮาร์วาร์เป็นเพียงประสบการณ์ที่มหัศจรรย์สำหรับผม ชีวิตนักวิชาการเป็นที่น่าสนใจ ผมเคยนั่งในจำนวนมากของการเรียนฉัน hadn t? แม้จะลงทะเบียนสำหรับ และการใช้ชีวิตในหอพักเป็นที่ยอดเยี่ยม ฉันอาศัยอยู่ที่คลิฟในคิวเรียเฮ้าส์ มีจำนวนมากเสมอของผู้คนในห้องพักหอพักของฉันตอนดึกคุยสิ่งเพราะทุกคนรู้ว่าผม didn ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการรับขึ้นในตอนเช้า ที่? วิธีที่ผมมาที่จะเป็นผู้นำของกลุ่มต่อต้านสังคม เรายังยึดติดกับแต่ละอื่น ๆ เป็นวิธีการตรวจสอบการปฏิเสธของคนทุกคนในสังคม. คลิฟเป็นสถานที่ที่ดีที่จะมีชีวิต มีผู้หญิงมากขึ้นมีขึ้นและส่วนใหญ่ของคนเป็นประเภทวิทยาศาสตร์คณิตศาสตร์ รวมกันที่เสนอให้ฉันราคาที่ดีที่สุดถ้าคุณรู้ว่าสิ่งที่ผมหมายถึง นี่คือที่ผมได้เรียนรู้บทเรียนที่น่าเศร้าที่การปรับปรุงอัตราต่อรองของคุณ doesn t? รับประกันความสำเร็จ. หนึ่งของความทรงจำที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันของฮาร์วาร์มาในเดือนมกราคมปี 1975 เมื่อผมได้รับโทรศัพท์จากคิวเรียเฮ้าส์ให้กับ บริษัท ใน Albuquerque ที่ได้เริ่มการทำให้โลก? s คอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลเป็นครั้งแรก ผมเสนอที่จะขายให้ซอฟแวร์. ผมกังวลว่าพวกเขาจะตระหนักถึงฉันเป็นเพียงนักศึกษาในหอพักและแขวนขึ้นกับฉัน แต่พวกเขากล่าวว่า? เราอีกครั้งไม่พร้อมมาเห็นเราในเดือน ,? ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีเพราะเรา hadn t? เขียนซอฟแวร์ยัง จากช่วงเวลาที่ผมทำงานทั้งวันทั้งคืนในโครงการนี้เครดิตพิเศษเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่โดดเด่นที่สุดของการศึกษาที่วิทยาลัยของฉันและจุดเริ่มต้นของการเดินทางที่น่าทึ่งกับ Microsoft. สิ่งที่ผมจำได้ว่าเหนือสิ่งอื่นใดเกี่ยวกับฮาร์วาร์ถูกในท่ามกลางของพลังงานมากและ สติปัญญา มันอาจจะทำให้ดีอกดีใจข่มขู่บางครั้งก็ท้อใจ แต่มักจะมีความท้าทาย มันเป็นสิทธิพิเศษที่น่าตื่นตาตื่นใจ? และแม้ว่าผมออกจากต้นผมก็เปลี่ยนโดยปีที่ผ่านมาของฉันที่ฮาร์วาร์มิตรภาพที่ฉันทำและความคิดผมทำงานเกี่ยวกับ. แต่การดูอย่างกลับมา? ฉันจะมีขนาดใหญ่หนึ่งเสียใจ. ผมออกจากฮาร์วาร์ที่ไม่มีการรับรู้ที่แท้จริงของความไม่เท่าเทียมอันยิ่งใหญ่ในโลก? ความแตกต่างที่น่ากลัวของการมีสุขภาพและความมั่งคั่งและโอกาสที่ประณามผู้คนนับล้านให้กับชีวิตของความสิ้นหวัง. ผมได้เรียนรู้มากที่นี่ที่ฮาร์วาร์เกี่ยวกับความคิดใหม่ในสาขาเศรษฐศาสตร์และการเมือง ผมได้รับการสัมผัสที่ดีในการก้าวหน้าที่มีการทำในวิทยาศาสตร์. แต่มนุษย์? s ความก้าวหน้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไม่ได้อยู่ในการค้นพบของตนหรือไม่ แต่ในวิธีการค้นพบเหล่านั้นจะถูกนำมาใช้เพื่อลดความไม่เสมอภาค ประชาธิปไตยไม่ว่าจะผ่านการศึกษาของประชาชนที่แข็งแกร่ง, การดูแลสุขภาพที่มีคุณภาพหรือโอกาสทางเศรษฐกิจในวงกว้าง? ลดความไม่เสมอภาคเป็นความสำเร็จของมนุษย์มากที่สุด. ผมออกจากมหาวิทยาลัยรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับล้านของคนหนุ่มสาวโกงจากโอกาสทางการศึกษาที่นี่ในประเทศนี้ และผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้คนนับล้านที่อาศัยอยู่ในความยากจนไม่สามารถบรรยายและโรคในประเทศกำลังพัฒนา. ผมใช้เวลาหลายสิบปีที่จะหา. คุณจบการศึกษามาที่ฮาร์วาร์ในเวลาที่แตกต่างกัน คุณรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับโลก? s inequities กว่าชั้นเรียนที่มาก่อน ในปีที่ผ่านของคุณที่นี่ผมหวังว่าคุณเคยมีโอกาสที่จะคิดเกี่ยวกับวิธี? ในยุคของการเร่งเทคโนโลยีนี้ ในที่สุดเราก็สามารถใช้ใน inequities เหล่านี้และเราสามารถแก้ปัญหาได้. ลองคิดเพียงเพื่อประโยชน์ของการสนทนาที่คุณมีไม่กี่ชั่วโมงต่อสัปดาห์และไม่กี่ดอลลาร์ต่อเดือนที่จะบริจาคเพื่อก่อให้เกิดหรือไม่? และคุณต้องการที่จะใช้จ่ายที่เวลาและเงินที่มันจะมีผลกระทบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการออมและการพัฒนาคุณภาพชีวิต ที่คุณจะใช้มันได้หรือไม่สำหรับเมลินดาและสำหรับฉันท้าทายคือเดียวกัน:. วิธีที่เราสามารถทำมากที่สุดที่ดีสำหรับจำนวนมากที่สุดที่มีทรัพยากรที่เรามีอยู่ในระหว่างการอภิปรายของเราเกี่ยวกับคำถามนี้เมลินดาและผมอ่านบทความเกี่ยวกับ ล้านของเด็กที่กำลังจะตายทุกปีในประเทศที่ยากจนจากโรคที่เราได้ทำมานานแล้วที่ไม่เป็นอันตรายในประเทศนี้ หัดมาลาเรียโรคปอดบวม, โรคตับอักเสบบี, โรคไข้เหลือง โรคหนึ่งที่ผมไม่เคยได้ยินแม้แต่ของโรตาไวรัสถูกฆ่าครึ่งล้านเด็กในแต่ละปี? ไม่มีของพวกเขาในประเทศสหรัฐอเมริกา. เรากำลังตกใจ เราได้เพียงแค่คิดว่าถ้าเด็กหลายล้านคนกำลังจะตายและพวกเขาจะถูกบันทึกไว้ในโลกจะให้ความสำคัญในการค้นพบและส่งมอบยาที่จะบันทึกไว้ แต่มันก็ไม่ได้ ตามค่าเงินดอลลาร์มีการแทรกแซงที่อาจช่วยชีวิตคนที่เพิ่ง weren ไม่ถูกส่ง. หากคุณเชื่อว่าทุกชีวิตมีค่าเท่ากันมันได้หรือไม่รังเกียจที่จะเรียนรู้ว่าชีวิตของบางคนจะมองว่าเป็นประหยัดคุ้มค่าและคนอื่น ๆ ไม่ได้ เราพูดกับตัวเอง:? นี้สามารถทีจะเป็นจริง แต่ถ้ามันเป็นความจริงก็สมควรที่จะจัดลำดับความสำคัญของการให้ของเรา. ดังนั้นเราจึงเริ่มการทำงานของเราในทางที่ทุกคนเหมือนกันที่นี่จะเริ่มมัน เราถาม: วิธีโลกจะช่วยให้เด็กเหล่านี้ตาย ?? คำตอบนั้นง่ายและรุนแรง ตลาดไม่ได้ให้รางวัลแก่การช่วยชีวิตของเด็กเหล่านี้และรัฐบาลไม่ได้อุดหนุนมัน เพื่อให้เด็กเสียชีวิตเพราะมารดาและบรรพบุรุษของพวกเขามีอำนาจในการตลาดและเสียงในระบบ no. แต่คุณและฉันมีทั้ง. เราสามารถทำให้กลไกตลาดทำงานได้ดีขึ้นสำหรับคนยากจนถ้าเราสามารถพัฒนาทุนนิยมสร้างสรรค์มากขึ้น? ถ้าเราสามารถยืดการเข้าถึงของกลไกตลาดเพื่อให้ผู้คนสามารถทำกำไรหรืออย่างน้อยก็ทำให้ชีวิตการให้บริการประชาชนที่กำลังทุกข์ทรมานจากความไม่เท่าเทียมที่เลวร้ายที่สุด นอกจากนี้เรายังสามารถกดรัฐบาลทั่วโลกที่จะใช้จ่ายเงินภาษีในรูปแบบที่ดีขึ้นสะท้อนให้เห็นคุณค่าของคนที่จ่ายภาษี. ถ้าเราสามารถหาวิธีการที่ตอบสนองความต้องการของคนยากจนในรูปแบบที่สร้างผลกำไรสำหรับธุรกิจและคะแนนสำหรับนักการเมือง เราจะได้พบวิธีที่ยั่งยืนเพื่อลดความไม่เสมอภาคในโลก งานนี้เป็นปลายเปิด มันไม่สามารถที่จะดำเนินการเสร็จสิ้น แต่ความใส่ใจที่จะตอบความท้าทายนี้จะเปลี่ยนโลก. ผมในแง่ดีว่าเราสามารถทำเช่นนี้ แต่ฉันพูดคุยกับคลางแคลงที่อ้างว่ามีความหวังไม่ พวกเขากล่าวว่า: ความไม่เสมอภาคที่ได้รับกับเราตั้งแต่เริ่มต้นและจะอยู่กับเราจนจบ? เพราะคนเพียง? สวมไม่? ดูแล. ผมไม่เห็นด้วยอย่างสมบูรณ์. ผมเชื่อว่าเรามีการดูแลมากขึ้นกว่าที่เรารู้ว่าสิ่งที่จะทำอย่างไรกับ. ทั้งหมดของเราที่นี่ในลานนี้ในครั้งเดียวหรืออื่นได้เห็นโศกนาฏกรรมของมนุษย์ที่ยากไร้หัวใจของเราและเรายังไม่ได้ทำอะไร? ไม่ได้เพราะเรา didn? ดูแลที แต่เป็นเพราะเรา didn ไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร . ถ้าเราได้รู้จักวิธีการที่จะช่วยให้เราจะได้ทำหน้าที่เป็นอุปสรรคต่อการเปลี่ยนแปลงไม่ได้ดูแลน้อยเกินไป; มันเป็นความซับซ้อนมากเกินไป. ต้องการเปิดการดูแลไปสู่การปฏิบัติเราต้องดูปัญหาให้ดูที่วิธีการแก้ปัญหาและดูผลกระทบ แต่บล็อกซับซ้อนทั้งสามขั้นตอน. ถึงแม้จะมีการปรากฎตัวของอินเทอร์เน็ตและข่าวตลอด 24 ชั่วโมงก็ยังคงเป็นองค์กรที่ซับซ้อนเพื่อให้ได้คนที่จะเห็นปัญหาอย่างแท้จริง เมื่อเครื่องบินเกิดปัญหาเจ้าหน้าที่ทันทีโทรแถลงข่าว พวกเขาสัญญาว่าจะตรวจสอบหาสาเหตุและป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาคล้ายกันในอนาคต. แต่ถ้าเจ้าหน้าที่มีความซื่อสัตย์อย่างไร้ความปราณีที่พวกเขาจะพูดว่า: ของทุกคนในโลกที่เสียชีวิตในวันนี้จากสาเหตุที่ป้องกันได้เพียงครึ่งหนึ่งของหนึ่งเปอร์เซ็นต์ของ พวกเขาอยู่บนเครื่องบินลำนี้ เรากำลังมุ่งมั่นที่จะทำทุกอย่างที่เป็นไปได้ในการแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นกับชีวิตของครึ่งหนึ่งของหนึ่งเปอร์เซ็นต์. ปัญหาที่ใหญ่กว่าไม่ได้เป็นอุบัติเหตุเครื่องบินตก แต่นับล้านของการเสียชีวิตที่สามารถป้องกันได้. เราสวม? อ่านมากเกี่ยวกับการเสียชีวิตเหล่านี้ . สื่อครอบคลุมอะไรใหม่? และผู้คนนับล้านที่กำลังจะตายจะไม่มีอะไรใหม่ ดังนั้นจึงอยู่ในพื้นหลังที่มันได้หรือไม่ง่ายที่จะไม่สนใจ แต่แม้เมื่อเราทำเห็นมันหรืออ่านเกี่ยวกับมันได้หรือไม่ยากที่จะให้ดวงตาของเราเกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้น มันยากที่จะมองไปที่ทุกข์ทรมานหากสถานการณ์มีความซับซ้อนเพื่อให้เราไม่ทราบวิธีที่จะช่วย และเพื่อให้เรามองออกไป. ถ้าเราจริงๆสามารถเห็นปัญหาซึ่งเป็นขั้นตอนแรกที่เรามาถึงขั้นตอนที่สอง: การตัดผ่านความซับซ้อนที่จะหาทางออก. หาโซลูชั่นที่เป็นสิ่งสำคัญหากเราต้องการที่จะทำให้มากที่สุดของการดูแลของเรา . ถ้าเรามีคำตอบที่ชัดเจนและพิสูจน์ได้ตลอดเวลาองค์กรหรือบุคคลถามวิธีที่ฉันสามารถช่วยเหลือหรือไม่? แล้วเราจะได้รับการดำเนินการ? และเราสามารถตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีการดูแลในโลกจะสูญเสีย แต่ความซับซ้อนทำให้ยากที่จะทำเครื่องหมายเส้นทางของการดำเนินการสำหรับทุกคนที่ใส่ใจ? และที่ทำให้มันยากสำหรับพวกเขาที่จะดูแลเรื่อง. ตัดผ่านความซับซ้อนที่จะหาทางออกวิ่งผ่านสี่ขั้นตอนคาดเดาได้: กำหนดเป้าหมายการค้นหาวิธีการใช้ประโยชน์สูงสุดค้นพบเทคโนโลยีที่เหมาะสำหรับวิธีการที่และในขณะเดียวกันให้ แอพลิเคชันที่ฉลาดที่สุดของเทคโนโลยีที่คุณมีอยู่แล้ว? ไม่ว่าจะเป็นบางสิ่งบางอย่างที่มีความซับซ้อนเช่นยาเสพติดหรือสิ่งที่ง่ายเช่น bednet. ระบาดของโรคเอดส์มีตัวอย่างเช่น เป้าหมายในวงกว้างของหลักสูตรคือการสิ้นสุดโรค วิธีการใช้ประโยชน์สูงสุดคือการป้องกัน เทคโนโลยีที่เหมาะจะเป็นวัคซีนที่จะช่วยให้ระบบภูมิคุ้มกันของอายุการใช้งานที่มีขนาดเดียว ดังนั้นรัฐบาล บริษัท ยาเสพติดและมูลนิธิกองทุนการวิจัยวัคซีน แต่การทำงานของพวกเขามีแนวโน้มที่จะใช้เวลานานกว่าทศวรรษที่ผ่านมาดังนั้นในขณะเดียวกันเราต้องทำงานกับสิ่งที่เรามีอยู่ในมือ? และวิธีการป้องกันที่ดีที่สุดที่เรามีตอนนี้จะได้รับคนที่จะหลีกเลี่ยงพฤติกรรมเสี่ยง. ใฝ่หาเป้าหมายที่จะเริ่มต้นรอบสี่ขั้นตอนอีกครั้ง นี่คือรูปแบบ สิ่งที่สำคัญคือการไม่หยุดคิดและการทำงาน? และไม่เคยทำในสิ่งที่
ฮาร์วาร์เริ่ม
(ข้อความที่เตรียมสำหรับการจัดส่ง) ประธานบกอดีตประธานาธิบดี Rudenstine ประธานเฟาสต์เข้ามาเป็นสมาชิกของฮาร์วาร์คอร์ปอเรชั่นและคณะคุมสมาชิกของคณะผู้ปกครองและโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จบการศึกษา: I? ได้รับการรอคอยมานานกว่า 30 ปีที่จะพูดแบบนี้:? พ่อผมมักจะบอกคุณฉัน d กลับมาและได้รับปริญญาของฉัน. ผมอยากจะขอบคุณสำหรับฮาร์วาร์เกียรตินี้ในเวลาที่เหมาะสม I? จะมีการเปลี่ยนแปลงงานของฉันในปีหน้า? และมันจะมีความสุขไปจนมีระดับวิทยาลัยในงานของฉัน. ผมปรบมือผู้สำเร็จการศึกษาในวันนี้สำหรับการเส้นทางที่ตรงมากขึ้นเพื่อองศาของคุณ สำหรับในส่วนของผม? มีความสุขเพียงแค่ว่าเป็นสีแดงเข้มได้เรียกฉัน? ฮาร์วาร์? s กลางคันความสำเร็จมากที่สุด. ฉันเดาว่าทำให้ฉันภาคเรียนของชั้นเรียนพิเศษของตัวเอง? ผมทำสิ่งที่ดีที่สุดของทุกคนที่ล้มเหลว. แต่ผมยังต้องการที่จะได้รับการยอมรับว่าเป็นคนที่มี Steve Ballmer จะลดลงออกจากโรงเรียนธุรกิจ I? แม่อิทธิพลที่ไม่ดี ที่? เหตุผลที่ผมได้รับเชิญไปพูดที่สำเร็จการศึกษาของคุณ ถ้าผมพูดในการวางแนวทางของคุณน้อยของคุณอาจจะเป็นที่นี่ในวันนี้. ฮาร์วาร์เป็นเพียงประสบการณ์ที่มหัศจรรย์สำหรับผม ชีวิตนักวิชาการเป็นที่น่าสนใจ ผมเคยนั่งในจำนวนมากของการเรียนฉัน hadn t? แม้จะลงทะเบียนสำหรับ และการใช้ชีวิตในหอพักเป็นที่ยอดเยี่ยม ฉันอาศัยอยู่ที่คลิฟในคิวเรียเฮ้าส์ มีจำนวนมากเสมอของผู้คนในห้องพักหอพักของฉันตอนดึกคุยสิ่งเพราะทุกคนรู้ว่าผม didn ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการรับขึ้นในตอนเช้า ที่? วิธีที่ผมมาที่จะเป็นผู้นำของกลุ่มต่อต้านสังคม เรายังยึดติดกับแต่ละอื่น ๆ เป็นวิธีการตรวจสอบการปฏิเสธของคนทุกคนในสังคม. คลิฟเป็นสถานที่ที่ดีที่จะมีชีวิต มีผู้หญิงมากขึ้นมีขึ้นและส่วนใหญ่ของคนเป็นประเภทวิทยาศาสตร์คณิตศาสตร์ รวมกันที่เสนอให้ฉันราคาที่ดีที่สุดถ้าคุณรู้ว่าสิ่งที่ผมหมายถึง นี่คือที่ผมได้เรียนรู้บทเรียนที่น่าเศร้าที่การปรับปรุงอัตราต่อรองของคุณ doesn t? รับประกันความสำเร็จ. หนึ่งของความทรงจำที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันของฮาร์วาร์มาในเดือนมกราคมปี 1975 เมื่อผมได้รับโทรศัพท์จากคิวเรียเฮ้าส์ให้กับ บริษัท ใน Albuquerque ที่ได้เริ่มการทำให้โลก? s คอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลเป็นครั้งแรก ผมเสนอที่จะขายให้ซอฟแวร์. ผมกังวลว่าพวกเขาจะตระหนักถึงฉันเป็นเพียงนักศึกษาในหอพักและแขวนขึ้นกับฉัน แต่พวกเขากล่าวว่า? เราอีกครั้งไม่พร้อมมาเห็นเราในเดือน ,? ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีเพราะเรา hadn t? เขียนซอฟแวร์ยัง จากช่วงเวลาที่ผมทำงานทั้งวันทั้งคืนในโครงการนี้เครดิตพิเศษเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่โดดเด่นที่สุดของการศึกษาที่วิทยาลัยของฉันและจุดเริ่มต้นของการเดินทางที่น่าทึ่งกับ Microsoft. สิ่งที่ผมจำได้ว่าเหนือสิ่งอื่นใดเกี่ยวกับฮาร์วาร์ถูกในท่ามกลางของพลังงานมากและ สติปัญญา มันอาจจะทำให้ดีอกดีใจข่มขู่บางครั้งก็ท้อใจ แต่มักจะมีความท้าทาย มันเป็นสิทธิพิเศษที่น่าตื่นตาตื่นใจ? และแม้ว่าผมออกจากต้นผมก็เปลี่ยนโดยปีที่ผ่านมาของฉันที่ฮาร์วาร์มิตรภาพที่ฉันทำและความคิดผมทำงานเกี่ยวกับ. แต่การดูอย่างกลับมา? ฉันจะมีขนาดใหญ่หนึ่งเสียใจ. ผมออกจากฮาร์วาร์ที่ไม่มีการรับรู้ที่แท้จริงของความไม่เท่าเทียมอันยิ่งใหญ่ในโลก? ความแตกต่างที่น่ากลัวของการมีสุขภาพและความมั่งคั่งและโอกาสที่ประณามผู้คนนับล้านให้กับชีวิตของความสิ้นหวัง. ผมได้เรียนรู้มากที่นี่ที่ฮาร์วาร์เกี่ยวกับความคิดใหม่ในสาขาเศรษฐศาสตร์และการเมือง ผมได้รับการสัมผัสที่ดีในการก้าวหน้าที่มีการทำในวิทยาศาสตร์. แต่มนุษย์? s ความก้าวหน้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไม่ได้อยู่ในการค้นพบของตนหรือไม่ แต่ในวิธีการค้นพบเหล่านั้นจะถูกนำมาใช้เพื่อลดความไม่เสมอภาค ประชาธิปไตยไม่ว่าจะผ่านการศึกษาของประชาชนที่แข็งแกร่ง, การดูแลสุขภาพที่มีคุณภาพหรือโอกาสทางเศรษฐกิจในวงกว้าง? ลดความไม่เสมอภาคเป็นความสำเร็จของมนุษย์มากที่สุด. ผมออกจากมหาวิทยาลัยรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับล้านของคนหนุ่มสาวโกงจากโอกาสทางการศึกษาที่นี่ในประเทศนี้ และผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้คนนับล้านที่อาศัยอยู่ในความยากจนไม่สามารถบรรยายและโรคในประเทศกำลังพัฒนา. ผมใช้เวลาหลายสิบปีที่จะหา. คุณจบการศึกษามาที่ฮาร์วาร์ในเวลาที่แตกต่างกัน คุณรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับโลก? s inequities กว่าชั้นเรียนที่มาก่อน ในปีที่ผ่านของคุณที่นี่ผมหวังว่าคุณเคยมีโอกาสที่จะคิดเกี่ยวกับวิธี? ในยุคของการเร่งเทคโนโลยีนี้ ในที่สุดเราก็สามารถใช้ใน inequities เหล่านี้และเราสามารถแก้ปัญหาได้. ลองคิดเพียงเพื่อประโยชน์ของการสนทนาที่คุณมีไม่กี่ชั่วโมงต่อสัปดาห์และไม่กี่ดอลลาร์ต่อเดือนที่จะบริจาคเพื่อก่อให้เกิดหรือไม่? และคุณต้องการที่จะใช้จ่ายที่เวลาและเงินที่มันจะมีผลกระทบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการออมและการพัฒนาคุณภาพชีวิต ที่คุณจะใช้มันได้หรือไม่สำหรับเมลินดาและสำหรับฉันท้าทายคือเดียวกัน:. วิธีที่เราสามารถทำมากที่สุดที่ดีสำหรับจำนวนมากที่สุดที่มีทรัพยากรที่เรามีอยู่ในระหว่างการอภิปรายของเราเกี่ยวกับคำถามนี้เมลินดาและผมอ่านบทความเกี่ยวกับ ล้านของเด็กที่กำลังจะตายทุกปีในประเทศที่ยากจนจากโรคที่เราได้ทำมานานแล้วที่ไม่เป็นอันตรายในประเทศนี้ หัดมาลาเรียโรคปอดบวม, โรคตับอักเสบบี, โรคไข้เหลือง โรคหนึ่งที่ผมไม่เคยได้ยินแม้แต่ของโรตาไวรัสถูกฆ่าครึ่งล้านเด็กในแต่ละปี? ไม่มีของพวกเขาในประเทศสหรัฐอเมริกา. เรากำลังตกใจ เราได้เพียงแค่คิดว่าถ้าเด็กหลายล้านคนกำลังจะตายและพวกเขาจะถูกบันทึกไว้ในโลกจะให้ความสำคัญในการค้นพบและส่งมอบยาที่จะบันทึกไว้ แต่มันก็ไม่ได้ ตามค่าเงินดอลลาร์มีการแทรกแซงที่อาจช่วยชีวิตคนที่เพิ่ง weren ไม่ถูกส่ง. หากคุณเชื่อว่าทุกชีวิตมีค่าเท่ากันมันได้หรือไม่รังเกียจที่จะเรียนรู้ว่าชีวิตของบางคนจะมองว่าเป็นประหยัดคุ้มค่าและคนอื่น ๆ ไม่ได้ เราพูดกับตัวเอง:? นี้สามารถทีจะเป็นจริง แต่ถ้ามันเป็นความจริงก็สมควรที่จะจัดลำดับความสำคัญของการให้ของเรา. ดังนั้นเราจึงเริ่มการทำงานของเราในทางที่ทุกคนเหมือนกันที่นี่จะเริ่มมัน เราถาม: วิธีโลกจะช่วยให้เด็กเหล่านี้ตาย ?? คำตอบนั้นง่ายและรุนแรง ตลาดไม่ได้ให้รางวัลแก่การช่วยชีวิตของเด็กเหล่านี้และรัฐบาลไม่ได้อุดหนุนมัน เพื่อให้เด็กเสียชีวิตเพราะมารดาและบรรพบุรุษของพวกเขามีอำนาจในการตลาดและเสียงในระบบ no. แต่คุณและฉันมีทั้ง. เราสามารถทำให้กลไกตลาดทำงานได้ดีขึ้นสำหรับคนยากจนถ้าเราสามารถพัฒนาทุนนิยมสร้างสรรค์มากขึ้น? ถ้าเราสามารถยืดการเข้าถึงของกลไกตลาดเพื่อให้ผู้คนสามารถทำกำไรหรืออย่างน้อยก็ทำให้ชีวิตการให้บริการประชาชนที่กำลังทุกข์ทรมานจากความไม่เท่าเทียมที่เลวร้ายที่สุด นอกจากนี้เรายังสามารถกดรัฐบาลทั่วโลกที่จะใช้จ่ายเงินภาษีในรูปแบบที่ดีขึ้นสะท้อนให้เห็นคุณค่าของคนที่จ่ายภาษี. ถ้าเราสามารถหาวิธีการที่ตอบสนองความต้องการของคนยากจนในรูปแบบที่สร้างผลกำไรสำหรับธุรกิจและคะแนนสำหรับนักการเมือง เราจะได้พบวิธีที่ยั่งยืนเพื่อลดความไม่เสมอภาคในโลก งานนี้เป็นปลายเปิด มันไม่สามารถที่จะดำเนินการเสร็จสิ้น แต่ความใส่ใจที่จะตอบความท้าทายนี้จะเปลี่ยนโลก. ผมในแง่ดีว่าเราสามารถทำเช่นนี้ แต่ฉันพูดคุยกับคลางแคลงที่อ้างว่ามีความหวังไม่ พวกเขากล่าวว่า: ความไม่เสมอภาคที่ได้รับกับเราตั้งแต่เริ่มต้นและจะอยู่กับเราจนจบ? เพราะคนเพียง? สวมไม่? ดูแล. ผมไม่เห็นด้วยอย่างสมบูรณ์. ผมเชื่อว่าเรามีการดูแลมากขึ้นกว่าที่เรารู้ว่าสิ่งที่จะทำอย่างไรกับ. ทั้งหมดของเราที่นี่ในลานนี้ในครั้งเดียวหรืออื่นได้เห็นโศกนาฏกรรมของมนุษย์ที่ยากไร้หัวใจของเราและเรายังไม่ได้ทำอะไร? ไม่ได้เพราะเรา didn? ดูแลที แต่เป็นเพราะเรา didn ไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร . ถ้าเราได้รู้จักวิธีการที่จะช่วยให้เราจะได้ทำหน้าที่เป็นอุปสรรคต่อการเปลี่ยนแปลงไม่ได้ดูแลน้อยเกินไป; มันเป็นความซับซ้อนมากเกินไป. ต้องการเปิดการดูแลไปสู่การปฏิบัติเราต้องดูปัญหาให้ดูที่วิธีการแก้ปัญหาและดูผลกระทบ แต่บล็อกซับซ้อนทั้งสามขั้นตอน. ถึงแม้จะมีการปรากฎตัวของอินเทอร์เน็ตและข่าวตลอด 24 ชั่วโมงก็ยังคงเป็นองค์กรที่ซับซ้อนเพื่อให้ได้คนที่จะเห็นปัญหาอย่างแท้จริง เมื่อเครื่องบินเกิดปัญหาเจ้าหน้าที่ทันทีโทรแถลงข่าว พวกเขาสัญญาว่าจะตรวจสอบหาสาเหตุและป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาคล้ายกันในอนาคต. แต่ถ้าเจ้าหน้าที่มีความซื่อสัตย์อย่างไร้ความปราณีที่พวกเขาจะพูดว่า: ของทุกคนในโลกที่เสียชีวิตในวันนี้จากสาเหตุที่ป้องกันได้เพียงครึ่งหนึ่งของหนึ่งเปอร์เซ็นต์ของ พวกเขาอยู่บนเครื่องบินลำนี้ เรากำลังมุ่งมั่นที่จะทำทุกอย่างที่เป็นไปได้ในการแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นกับชีวิตของครึ่งหนึ่งของหนึ่งเปอร์เซ็นต์. ปัญหาที่ใหญ่กว่าไม่ได้เป็นอุบัติเหตุเครื่องบินตก แต่นับล้านของการเสียชีวิตที่สามารถป้องกันได้. เราสวม? อ่านมากเกี่ยวกับการเสียชีวิตเหล่านี้ . สื่อครอบคลุมอะไรใหม่? และผู้คนนับล้านที่กำลังจะตายจะไม่มีอะไรใหม่ ดังนั้นจึงอยู่ในพื้นหลังที่มันได้หรือไม่ง่ายที่จะไม่สนใจ แต่แม้เมื่อเราทำเห็นมันหรืออ่านเกี่ยวกับมันได้หรือไม่ยากที่จะให้ดวงตาของเราเกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้น มันยากที่จะมองไปที่ทุกข์ทรมานหากสถานการณ์มีความซับซ้อนเพื่อให้เราไม่ทราบวิธีที่จะช่วย และเพื่อให้เรามองออกไป. ถ้าเราจริงๆสามารถเห็นปัญหาซึ่งเป็นขั้นตอนแรกที่เรามาถึงขั้นตอนที่สอง: การตัดผ่านความซับซ้อนที่จะหาทางออก. หาโซลูชั่นที่เป็นสิ่งสำคัญหากเราต้องการที่จะทำให้มากที่สุดของการดูแลของเรา . ถ้าเรามีคำตอบที่ชัดเจนและพิสูจน์ได้ตลอดเวลาองค์กรหรือบุคคลถามวิธีที่ฉันสามารถช่วยเหลือหรือไม่? แล้วเราจะได้รับการดำเนินการ? และเราสามารถตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีการดูแลในโลกจะสูญเสีย แต่ความซับซ้อนทำให้ยากที่จะทำเครื่องหมายเส้นทางของการดำเนินการสำหรับทุกคนที่ใส่ใจ? และที่ทำให้มันยากสำหรับพวกเขาที่จะดูแลเรื่อง. ตัดผ่านความซับซ้อนที่จะหาทางออกวิ่งผ่านสี่ขั้นตอนคาดเดาได้: กำหนดเป้าหมายการค้นหาวิธีการใช้ประโยชน์สูงสุดค้นพบเทคโนโลยีที่เหมาะสำหรับวิธีการที่และในขณะเดียวกันให้ แอพลิเคชันที่ฉลาดที่สุดของเทคโนโลยีที่คุณมีอยู่แล้ว? ไม่ว่าจะเป็นบางสิ่งบางอย่างที่มีความซับซ้อนเช่นยาเสพติดหรือสิ่งที่ง่ายเช่น bednet. ระบาดของโรคเอดส์มีตัวอย่างเช่น เป้าหมายในวงกว้างของหลักสูตรคือการสิ้นสุดโรค วิธีการใช้ประโยชน์สูงสุดคือการป้องกัน เทคโนโลยีที่เหมาะจะเป็นวัคซีนที่จะช่วยให้ระบบภูมิคุ้มกันของอายุการใช้งานที่มีขนาดเดียว ดังนั้นรัฐบาล บริษัท ยาเสพติดและมูลนิธิกองทุนการวิจัยวัคซีน แต่การทำงานของพวกเขามีแนวโน้มที่จะใช้เวลานานกว่าทศวรรษที่ผ่านมาดังนั้นในขณะเดียวกันเราต้องทำงานกับสิ่งที่เรามีอยู่ในมือ? และวิธีการป้องกันที่ดีที่สุดที่เรามีตอนนี้จะได้รับคนที่จะหลีกเลี่ยงพฤติกรรมเสี่ยง. ใฝ่หาเป้าหมายที่จะเริ่มต้นรอบสี่ขั้นตอนอีกครั้ง นี่คือรูปแบบ สิ่งที่สำคัญคือการไม่หยุดคิดและการทำงาน? และไม่เคยทำในสิ่งที่
การแปล กรุณารอสักครู่..
คำพูดของบิล เกตส์
( ฮาร์วาร์ดเริ่มข้อความที่เตรียมไว้สำหรับการจัดส่ง )
ท่านประธานบอก อดีตประธาน rudenstine ขาเข้าประธานเฟาสต์ สมาชิกของ บริษัท ฮาร์วาร์ด และคณะผู้ดูแล สมาชิกของคณะผู้ปกครอง และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง บัณฑิต :
ฉัน ? ฉันรอมากกว่า 30 ปีพูดแบบนี้ ? พ่อ ผมบอกเสมอว่าผม ? D กลับมารับปริญญาของฉัน ?
ฉันต้องการที่จะขอขอบคุณสำหรับเวลาที่ฮาร์วาร์ด เกียรตินี้ ฉัน ? จะได้เปลี่ยนงานใหม่ปีหน้า ? และมันคงจะดีที่จะได้มีปริญญาในประวัติของฉัน
ผมขอปรบมือให้บัณฑิตในวันนี้สำหรับการมากขึ้นโดยตรงเส้นทางของคุณองศา สำหรับส่วนของฉันฉัน ? มีความสุขที่สีแดงเข้มได้โทรหาผมเหรอ ฮาวาร์ด s ที่ประสบความสำเร็จส่วนใหญ่ออกกลางคัน ? ผมเดาว่านั่นทำให้ฉันได้เป็นตัวแทนของห้องเรียนพิเศษของฉันเองฉันทำดีที่สุดของทุกคนที่ล้มเหลว
แต่ฉันยังต้องการที่จะได้รับการยอมรับว่าเป็นคนที่ทำให้ Steve Ballmer จะออกจากธุรกิจโรงเรียน ฉัน ? เป็นอิทธิพลที่ไม่ดี อย่างนั้นเหรอ ทำไมฉันถึงได้รับเชิญไปพูดที่จบการศึกษา ถ้าฉันพูดในแนวของคุณ น้อยกว่าคุณอาจจะมาที่นี่วันนี้
ฮาร์วาร์ดเป็นแค่ปรากฏการณ์ประสบการณ์สำหรับฉัน ชีวิตการเรียนที่น่าสนใจผมเคยนั่งอยู่บนมากมายเรียนยัง ? ไม่ได้ลงชื่อ และชีวิตที่หอก็เยี่ยม ฉันอาศัยอยู่ในแรดคลิฟฟ์ , รับส่งพัสดุบ้าน มีเสมอมากมายของผู้คนในห้องที่หอพักดึก ปรึกษา เพราะทุกคนรู้ว่าฉันไม่ได้ ? กังวลเกี่ยวกับการรับขึ้นในตอนเช้า อย่างนั้นเหรอ เป็นวิธีที่ผมมาเป็นหัวหน้าของกลุ่มต่อต้านสังคม .เรายึดติดกับแต่ละอื่น ๆเป็นวิธีการตรวจสอบการปฏิเสธของเราทุกคนในสังคมคน
Radcliffe เป็นสถานที่ที่ดีที่จะอยู่ มีผู้หญิงมากขึ้น และผู้ชายส่วนใหญ่เป็นวิทยาศาสตร์ และ คณิตศาสตร์ ชุดที่เสนออัตราต่อรองที่ดีที่สุด ถ้าคุณรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร นี่คือที่ฉันได้เรียนรู้บทเรียนที่ปรับปรุงอัตราต่อรองของคุณจะเศร้า ? ไม่รับประกันความสำเร็จ
หนึ่งในความทรงจำที่ใหญ่ที่สุดของฉันของฮาร์วาร์ดมามกราคม 1975 เมื่อฉันโทรจากบ้านไปยังบริษัทรับส่งพัสดุใน Albuquerque ที่ได้เริ่มสร้างโลก s คอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลเครื่องแรก ผมเสนอขายซอฟต์แวร์
ผมกังวลว่าพวกเขาจะตระหนักว่า ฉันเป็นแค่นักศึกษาในหอพักและวางหูใส่ฉัน แทนพวกเขากล่าวว่า : ? เรา ? ไม่ได้ค่อนข้างพร้อม มาเห็นเราในเดือน ? ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี
( ฮาร์วาร์ดเริ่มข้อความที่เตรียมไว้สำหรับการจัดส่ง )
ท่านประธานบอก อดีตประธาน rudenstine ขาเข้าประธานเฟาสต์ สมาชิกของ บริษัท ฮาร์วาร์ด และคณะผู้ดูแล สมาชิกของคณะผู้ปกครอง และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง บัณฑิต :
ฉัน ? ฉันรอมากกว่า 30 ปีพูดแบบนี้ ? พ่อ ผมบอกเสมอว่าผม ? D กลับมารับปริญญาของฉัน ?
ฉันต้องการที่จะขอขอบคุณสำหรับเวลาที่ฮาร์วาร์ด เกียรตินี้ ฉัน ? จะได้เปลี่ยนงานใหม่ปีหน้า ? และมันคงจะดีที่จะได้มีปริญญาในประวัติของฉัน
ผมขอปรบมือให้บัณฑิตในวันนี้สำหรับการมากขึ้นโดยตรงเส้นทางของคุณองศา สำหรับส่วนของฉันฉัน ? มีความสุขที่สีแดงเข้มได้โทรหาผมเหรอ ฮาวาร์ด s ที่ประสบความสำเร็จส่วนใหญ่ออกกลางคัน ? ผมเดาว่านั่นทำให้ฉันได้เป็นตัวแทนของห้องเรียนพิเศษของฉันเองฉันทำดีที่สุดของทุกคนที่ล้มเหลว
แต่ฉันยังต้องการที่จะได้รับการยอมรับว่าเป็นคนที่ทำให้ Steve Ballmer จะออกจากธุรกิจโรงเรียน ฉัน ? เป็นอิทธิพลที่ไม่ดี อย่างนั้นเหรอ ทำไมฉันถึงได้รับเชิญไปพูดที่จบการศึกษา ถ้าฉันพูดในแนวของคุณ น้อยกว่าคุณอาจจะมาที่นี่วันนี้
ฮาร์วาร์ดเป็นแค่ปรากฏการณ์ประสบการณ์สำหรับฉัน ชีวิตการเรียนที่น่าสนใจผมเคยนั่งอยู่บนมากมายเรียนยัง ? ไม่ได้ลงชื่อ และชีวิตที่หอก็เยี่ยม ฉันอาศัยอยู่ในแรดคลิฟฟ์ , รับส่งพัสดุบ้าน มีเสมอมากมายของผู้คนในห้องที่หอพักดึก ปรึกษา เพราะทุกคนรู้ว่าฉันไม่ได้ ? กังวลเกี่ยวกับการรับขึ้นในตอนเช้า อย่างนั้นเหรอ เป็นวิธีที่ผมมาเป็นหัวหน้าของกลุ่มต่อต้านสังคม .เรายึดติดกับแต่ละอื่น ๆเป็นวิธีการตรวจสอบการปฏิเสธของเราทุกคนในสังคมคน
Radcliffe เป็นสถานที่ที่ดีที่จะอยู่ มีผู้หญิงมากขึ้น และผู้ชายส่วนใหญ่เป็นวิทยาศาสตร์ และ คณิตศาสตร์ ชุดที่เสนออัตราต่อรองที่ดีที่สุด ถ้าคุณรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร นี่คือที่ฉันได้เรียนรู้บทเรียนที่ปรับปรุงอัตราต่อรองของคุณจะเศร้า ? ไม่รับประกันความสำเร็จ
หนึ่งในความทรงจำที่ใหญ่ที่สุดของฉันของฮาร์วาร์ดมามกราคม 1975 เมื่อฉันโทรจากบ้านไปยังบริษัทรับส่งพัสดุใน Albuquerque ที่ได้เริ่มสร้างโลก s คอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลเครื่องแรก ผมเสนอขายซอฟต์แวร์
ผมกังวลว่าพวกเขาจะตระหนักว่า ฉันเป็นแค่นักศึกษาในหอพักและวางหูใส่ฉัน แทนพวกเขากล่าวว่า : ? เรา ? ไม่ได้ค่อนข้างพร้อม มาเห็นเราในเดือน ? ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- I want to keep you informed of the progr
- Country
- นก
- รายจ่ายต้องห้าม สำหรับมาตราฐานการบัญชี
- นก
- หากใครใส่รหัสผ่าน เจ้าของรหัสก็สามารถเข้
- วันนี้เราทำกิจกรรมร้องเพลง
- ลุงของคุณเคยอยู่ในสงครามโลกครั้งที่ 2 ใช
- TAG CARD F/G import :Reference Label Mak
- PES 2016 is ready, there is nothing bein
- ไม่เป็นไร
- If only you could see the tearsIn the wo
- Only you
- References
- อีกซักครู่ฉันจะลงไปซาวน่า และว่ายน้ำ
- Asia and its bark
- I want to keep you informed of the progr
- เรียนวิชาเคมี
- Fotoraf gonder bana askim
- อินเตอร์เทรด
- send all document
- Go to bang phoo too
- Chie
- เขากำลังออกกำลังกายอยู่ในฟิตเนทมา 2 ชั่ว
