There was a woman who was beautiful

There was a woman who was beautiful, who started with all the advantages, yet she had no luck. She married for love, and the love turned to dust. She had bonny children, yet she felt they had been thrust upon her, and she could not love them. They looked at her coldly, as if they were finding fault with her. And hurriedly she felt she must cover up some fault in herself. Yet what it was that she must cover up she never knew. Nevertheless, when her children were present, she always felt the centre of her heart go hard. This troubled her, and in her manner she was all the more gentle and anxious for her children, as if she loved them very much. Only she herself knew that at the centre of her heart was a hard little place that could not feel love, no, not for anybody. Everybody else said of her: "She is such a good mother. She adores her children." Only she herself, and her children themselves, knew it was not so. They read it in each other's eyes.

There were a boy and two little girls. They lived in a pleasant house, with a garden, and they had discreet servants, and felt themselves superior to anyone in the neighbourhood.

Although they lived in style, they felt always an anxiety in the house. There was never enough money. The mother had a small income, and the father had a small income, but not nearly enough for the social position which they had to keep up. The father went into town to some office. But though he had good prospects, these prospects never materialised. There was always the grinding sense of the shortage of money, though the style was always kept up.

At last the mother said: "I will see if I can't make something." But she did not know where to begin. She racked her brains, and tried this thing and the other, but could not find anything successful. The failure made deep lines come into her face. Her children were growing up, they would have to go to school. There must be more money, there must be more money. The father, who was always very handsome and expensive in his tastes, seemed as if he never would be able to do anything worth doing. And the mother, who had a great belief in herself, did not succeed any better, and her tastes were just as expensive.

And so the house came to be haunted by the unspoken phrase: There must be more money! There must be more money! The children could hear it all the time though nobody said it aloud. They heard it at Christmas, when the expensive and splendid toys filled the nursery. Behind the shining modern rocking-horse, behind the smart doll's house, a voice would start whispering: "There must be more money! There must be more money!" And the children would stop playing, to listen for a moment. They would look into each other's eyes, to see if they had all heard. And each one saw in the eyes of the other two that they too had heard. "There must be more money! There must be more money!"

It came whispering from the springs of the still-swaying rocking-horse, and even the horse, bending his wooden, champing head, heard it. The big doll, sitting so pink and smirking in her new pram, could hear it quite plainly, and seemed to be smirking all the more self-consciously because of it. The foolish puppy, too, that took the place of the teddy-bear, he was looking so extraordinarily foolish for no other reason but that he heard the secret whisper all over the house: "There must be more money!"

Yet nobody ever said it aloud. The whisper was everywhere, and therefore no one spoke it. Just as no one ever says: "We are breathing!" in spite of the fact that breath is coming and going all the time.

"Mother," said the boy Paul one day, "why don't we keep a car of our own? Why do we always use uncle's, or else a taxi?"

"Because we're the poor members of the family," said the mother.

"But why are we, mother?"

"Well - I suppose," she said slowly and bitterly, "it's because your father has no luck."

The boy was silent for some time.

"Is luck money, mother?" he asked, rather timidly.

"No, Paul. Not quite. It's what causes you to have money."

"Oh!" said Paul vaguely. "I thought when Uncle Oscar said filthy lucker, it meant money."

"Filthy lucre does mean money," said the mother. "But it's lucre, not luck."

"Oh!" said the boy. "Then what is luck, mother?"

"It's what causes you to have money. If you're lucky you have money. That's why it's better to be born lucky than rich. If you're rich, you may lose your money. But if you're lucky, you will always get more money."

"Oh! Will you? And is father not lucky?"

"Very unlucky, I should say," she said bitterly.

The boy watched her with unsure eyes.

"Why?" he asked.

"I don't know. Nobody ever knows why one person is lucky and another unlucky."

"Don't they? Nobody at all? Does nobody know?"

"Perhaps God. But He never tells."

"He ought to, then. And are'nt you lucky either, mother?"

"I can't be, it I married an unlucky husband."

"But by yourself, aren't you?"

"I used to think I was, before I married. Now I think I am very unlucky indeed."

"Why?"

"Well - never mind! Perhaps I'm not really," she said.

The child looked at her to see if she meant it. But he saw, by the lines of her mouth, that she was only trying to hide something from him.

"Well, anyhow," he said stoutly, "I'm a lucky person."

"Why?" said his mother, with a sudden laugh.

He stared at her. He didn't even know why he had said it.

"God told me," he asserted, brazening it out.

"I hope He did, dear!", she said, again with a laugh, but rather bitter.

"He did, mother!"

"Excellent!" said the mother, using one of her husband's exclamations.

The boy saw she did not believe him; or rather, that she paid no attention to his assertion. This angered him somewhere, and made him want to compel her attention.

He went off by himself, vaguely, in a childish way, seeking for the clue to 'luck'. Absorbed, taking no heed of other people, he went about with a sort of stealth, seeking inwardly for luck. He wanted luck, he wanted it, he wanted it. When the two girls were playing dolls in the nursery, he would sit on his big rocking-horse, charging madly into space, with a frenzy that made the little girls peer at him uneasily. Wildly the horse careered, the waving dark hair of the boy tossed, his eyes had a strange glare in them. The little girls dared not speak to him.

When he had ridden to the end of his mad little journey, he climbed down and stood in front of his rocking-horse, staring fixedly into its lowered face. Its red mouth was slightly open, its big eye was wide and glassy-bright.

"Now!" he would silently command the snorting steed. "Now take me to where there is luck! Now take me!"

And he would slash the horse on the neck with the little whip he had asked Uncle Oscar for. He knew the horse could take him to where there was luck, if only he forced it. So he would mount again and start on his furious ride, hoping at last to get there.

"You'll break your horse, Paul!" said the nurse.

"He's always riding like that! I wish he'd leave off!" said his elder sister Joan.

But he only glared down on them in silence. Nurse gave him up. She could make nothing of him. Anyhow, he was growing beyond her.

One day his mother and his Uncle Oscar came in when he was on one of his furious rides. He did not speak to them.

"Hallo, you young jockey! Riding a winner?" said his uncle.

"Aren't you growing too big for a rocking-horse? You're not a very little boy any longer, you know," said his mother.

But Paul only gave a blue glare from his big, rather close-set eyes. He would speak to nobody when he was in full tilt. His mother watched him with an anxious expression on her face.

At last he suddenly stopped forcing his horse into the mechanical gallop and slid down.

"Well, I got there!" he announced fiercely, his blue eyes still flaring, and his sturdy long legs straddling apart.

"Where did you get to?" asked his mother.

"Where I wanted to go," he flared back at her.

"That's right, son!" said Uncle Oscar. "Don't you stop till you get there. What's the horse's name?"

"He doesn't have a name," said the boy.

"Get's on without all right?" asked the uncle.

"Well, he has different names. He was called Sansovino last week."

"Sansovino, eh? Won the Ascot. How did you know this name?"

"He always talks about horse-races with Bassett," said Joan.

The uncle was delighted to find that his small nephew was posted with all the racing news. Bassett, the young gardener, who had been wounded in the left foot in the war and had got his present job through Oscar Cresswell, whose batman he had been, was a perfect blade of the 'turf'. He lived in the racing events, and the small boy lived with him.

Oscar Cresswell got it all from Bassett.

"Master Paul comes and asks me, so I can't do more than tell him, sir," said Bassett, his face terribly serious, as if he were speaking of religious matters.

"And does he ever put anything on a horse he fancies?"

"Well - I don't want to give him away - he's a young sport, a fine sport, sir. Would you mind asking him himself? He sort of takes a pleasure in it, and perhaps he'd feel I was giving him away, sir, if you don't mind.

Bassett was serious as a church.

The uncle went back to his nephew and took him off for a ride in the car.

"Say, Paul, old man, do you ever put anything on a horse?" the uncle asked.

The boy watched the handsome man closely.

"Why, do you think I oughtn't to?" he parried.

"Not a bit of it! I thought perhaps you might give me a tip for the Lincoln."

The car sped on into the country, going down to Uncle Oscar's place in Hampshire.

"Honour bright?" said the nephew.

"Honour bright, son!" said the uncle.

"Well, then, Daffodil."

"Daffodil! I doubt it, sonny. What about Mirza?"

"I only know the winner," said the boy. "That's Daffodil."

"Daffodil, eh?"

There was a pause. Daffodil was an obscure horse comparatively.

"Uncle!"

"Yes, son?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีผู้หญิงที่สวยงาม ที่เริ่มต้น ด้วยเปรียบ แต่เธอมีโชคไม่ เธอแต่งงานรัก และความรักกลายเป็นฝุ่น เธอมีเด็กบอนนี่ แต่เธอรู้สึกว่าจะมีการกระตุกเมื่อเธอ และเธอไม่สามารถรัก พวกเขามองที่เธอ coldly ว่าพวกเขาได้ค้นหาเรื่องของเธอ และรีบเธอรู้สึกว่า เธอต้องปกปิดข้อบกพร่องบางอย่างในตัวเอง แต่สิ่งที่มันเป็นว่า เธอต้องครอบคลุมถึงเธอไม่เคยรู้ อย่างไรก็ตาม เมื่อลูกได้อยู่ เธอมักจะรู้สึกใจกลางหัวใจของเธอไปยาก ปัญหานี้ที่เธอ และในลักษณะของเธอ เธอทั้งขึ้นอ่อนโยน และพะวงลูก ว่าเธอรักมาก เฉพาะ ตัวเขาเองรู้ว่า ศูนย์กลางของหัวใจของเธอได้ยากน้อยที่ที่อาจรู้สึกไม่รัก ไม่ ไม่ใช่สำหรับใคร ทุกคนอื่นว่า ของเธอ: "เธอเป็นแม่ดี เธอ adores ลูก" เฉพาะตัวเขาเอง และลูกตัวเอง รู้ไม่ดังนั้น พวกเขาอ่านมันในสายตาของผู้อื่น มีเด็กผู้ชายและสองสาวน้อย พวกเขาอาศัยอยู่ในบ้านพอใจ กับ สวน และก็มีข้าราชการรอบคอบ และรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าคนในไป ถึงแม้ว่าพวกเขาอาศัยอยู่ใน พวกเขารู้สึกเสมอความห่วงใยในบ้าน ไม่มีเงินเพียงพอ มารดามีรายได้เล็ก และพระบิดามีรายได้เล็ก แต่ไม่เกือบพอสำหรับสังคมที่มีการเก็บค่า พ่อเดินเข้าไปในเมืองไปบาง แต่ว่าเขามีแนวโน้มที่ดี แนวโน้มเหล่านี้ไม่เคย materialised มีได้เสมอความขาดแคลนเงิน บดว่าแบบถูกเก็บค่าเสมอ ในที่สุด แม่กล่าวว่า: "ฉันจะดูถ้าฉันไม่สามารถทำอะไร" แต่เธอไม่รู้จะเริ่มตรงไหน เธอ racked สมองของเธอ และพยายามสิ่งนี้และอื่น ๆ แต่ไม่พบอะไรที่ประสบความสำเร็จ ความล้มเหลวในบรรทัดลึกมาใบหน้าของเธอได้ ลูกได้เติบโตขึ้น พวกเขาจะต้องไปโรงเรียน ต้องมีเงินมากขึ้น ต้องมีเงินมากขึ้น บิดา เจ้าเสมอหล่อมาก และมีราคาแพงในรสนิยมของเขา ดูเหมือน ว่า เขาจะไม่สามารถทำอะไรที่น่าทำ แม่ ที่มีความเชื่อที่ดีในตัวเอง ไม่เป็นผลสำเร็จได้ดียิ่งขึ้น และรสนิยมของเธอก็เพียงเป็นราคาแพง และ เพื่อบ้านมาเป็นบ้านผีสิง โดยวลี unspoken: ต้องมีเงินมากขึ้น ต้องมีเงินมากขึ้น เด็กสามารถได้ยินมันตลอดเวลาว่าไม่มีใครบอกว่า มันออกเสียง พวกเขาได้ยินนั้นช่วงคริสต์มาส เมื่อของเล่นมีราคาแพง และสวยงามเต็มไปที่สถานรับเลี้ยงเด็ก หลังเงาสมัยโยกม้า หลังบ้านของสมาร์ทของตุ๊กตา เสียงจะเริ่มวิสเปอริง: "ต้องมีเงินมากขึ้น ต้องมีเงินมากขึ้น" และเด็กจะหยุดเล่น ฟังครู่ พวกเขาจะมีลักษณะเป็นของกันตา เพื่อดูว่าจะมีทั้งหมดได้ยิน และแต่ละคนเห็นในสายตาของสองที่พวกเขาเกินไปได้ยิน "ต้องมีเงินมากขึ้น ต้องมีเงินมากขึ้น" มาวิสเปอริ่งจากน้ำพุต้นยังคงโยกม้า และแม้กระทั่งม้า หัวไม้ champing ดัดได้ยินมัน ตุ๊กตาขนาดใหญ่ ห้องสีชมพู และ smirking ในหน่อยใหม่ของเธอ ดังนั้นสามารถได้ยินมันมากเถิด และดูเหมือนจะ เป็น smirking ทั้งหมด self-consciously จะ สุนัขโง่ เกินไป ที่เอาสถานที่ตุ๊กตาหมี เขาถูกมองเพื่อรองโง่ไม่มีเหตุผลแต่ว่าเขาได้ยิน whisper ลับทั่วบ้าน: "ต้องมีเงินมากขึ้น" ยัง ไม่มีใครเคยบอกว่า มันออกเสียง การ whisper ทุก และดังนั้น ไม่มีใครพูด เพียงไม่เคยกล่าวว่า: "เราจะหายใจ" แม้ว่าความจริงที่ว่า ลมหายใจจะมา และเวลาทั้งหมด "แม่ กล่าวว่า เด็กผู้ชาย Paul วันหนึ่ง "ทำไมไม่เราเก็บรถของเราเอง ทำไมเรามักจะใช้ของลุง หรืออื่น ๆ แท็กซี่" "เพราะเรากำลังสมาชิกของครอบครัวยากจน กล่าวว่า แม่ "แต่ทำไมเรา แม่? " "ดี - ฉันคิดว่า เธอพูดช้า และพิรี้พิไร "ได้เนื่องจากบิดาของคุณโชคไม่ดี" เด็กเงียบในบางเวลา "มีโชคเงิน แม่? " เขาถาม timidly แทน "ไม่มี Paul ไม่ถูกต้อง มันเป็นสิ่งที่ทำให้คุณมีเงิน" "โอ้" กล่าว Paul คลับ "ฉันคิดว่า เมื่อลุง Oscar กล่าว lucker ส่วน หมายความว่า เงิน" "ส่วน lucre หมายถึง เงิน กล่าวว่า แม่ "แต่มันของ lucre โชคไม่ดี" "โอ้" กล่าวว่า เด็กผู้ชาย " แล้วอะไรเป็นโชค แม่? " "มันเป็นสิ่งที่ทำให้คุณมีเงิน ถ้าคุณโชคดี มีเงิน จึงดีกว่าที่จะเกิดโชคดีกว่าคนรวย ถ้าคุณรวย คุณอาจสูญเสียการเงิน แต่ถ้าคุณโชคดี คุณจะได้รับเงินมากขึ้นเสมอ" "โอ้ คุณจะ...หรือ และพ่อไม่ลัคกี้" "มากไป ฉันควรพูดว่า เธอกล่าวพิรี้พิไร เด็กดูเธอแน่ใจตา "ทำไม" เขาถาม "ฉันไม่ทราบ ไม่มีใครเคยรู้ว่าทำไมคนนั้นโชคดี และอื่นไป " "ไม่ว่าอย่างไร ไม่มีใครเลยหรือไม่ ไม่ไม่มีใครรู้" "บางทีพระเจ้า แต่ไม่เคยบอก" "ควรจะ แล้ว และ are'nt คุณลัคกี้อย่างใดอย่างหนึ่ง ย่า" "ฉันไม่ ก็ฉันแต่งงานมีสามีไป" "ได้ ด้วยตัวคุณเอง คุณ" "เคยคิดว่าฉันเป็น ก่อนฉันแต่งงาน ตอนนี้ฉันคิดว่า ฉันมากได้ไปแน่นอน" "ทำไม" "ดี - ไม่เป็นไร บางทีฉันไม่จริง ๆ เธอกล่าว เด็กมองที่เธอดูถ้าเธอหมายถึง มัน แต่เขา เห็น โดยบรรทัดของปากของเธอ ที่เธอเพียงพยายามที่จะซ่อนบางสิ่งบางอย่างจากเขา "ดี ระมัดระวัง เขากล่าวอย่างแข็งขัน "ฉันเป็นคนโชคดี" "ทำไม" กล่าวว่า แม่ของเขา กับหัวเราะทันที เขาจ้องไปที่เธอ เขาได้ไม่รู้ทำไมเขาได้กล่าวว่า "พระเจ้าบอกฉัน เขาคน brazening ออก "ฉันหวังว่า เขาไม่ได้ รัก" เขากล่าว อีกครั้งกับหัวเราะ แต่ค่อนข้างขม "เขาไม่ได้ ย่า" แม่ การอุทานของสามีว่า "ดี" เด็กเห็นเธอไม่เชื่อเขา หรือมากกว่า ที่เธอจ่ายเงินไม่ให้ความสนใจกับการยืนยันของเขา นี้ angered เขาอยู่ และทำให้เขาต้องกดดันความสนใจเธอ เขาออกไปเอง คลับ วิธีการพูดแบบเด็ก มองหาเงื่อนงำเพื่อให้ 'โชคดี' ดูดซึม การไม่เคร่งครัดกัน เขาเกี่ยวกับกับการจัดเรียงของชิงทรัพย์ สองอย่างภายในหาโชค เขาต้องโชค เขาต้องการ เขาต้องการ เมื่อสองสาวได้เล่นตุ๊กตาในเรือนเพาะชำการ เขาจะนั่งบนเขาใหญ่โยกม้า ชาร์จในพื้นที่ มีบ้าที่ทำให้สาวน้อยนักเพื่อนที่เขา uneasily อาละวาดม้า careered ผมดำโบกของเด็กเพราะ ตามีแสงจ้าแปลกได้ สาวน้อยไม่กล้าพูดกับเขา เมื่อเขาได้นั่งท้ายเดินทางเล็ก ๆ ของเขาบ้า เขาปีนลง และยืนจ้องมอง fixedly เป็นของใบหน้าลดลงหน้าม้าของเขาโยก- ปากเป็นสีแดงถูกเปิดเล็กน้อย ตาของบิ๊กได้กว้าง และฟิตสดใส "ตอนนี้" เขาจะอยู่เบื้องหลังสั่ง snorting steed "ตอนนี้ พาฉันไปที่ไหนมีโชค ตอนนี้ พาฉัน" และเขาจะเฉือนม้าบนคอ ด้วยแส้เล็ก ๆ ที่เขาถามลุง Oscar สำหรับ เขารู้ว่า ม้าอาจพาเขาไปที่ไหนมีโชค ถ้าเพียงเขาบังคับ ดังนั้น เขาจะเมาท์อีก และเริ่มต้นบนเขาขี่รุนแรง หวังในที่สุดจะมี"คุณจะแบ่งของม้า Paul " กล่าวว่า พยาบาล "เขาจะเสมอขี่เช่นนั้น ฉันต้องการเขาจะลาออก "กล่าวว่า น้องพี่โจน แต่เขาเท่านั้น glared ลงบนพวกเขาในความเงียบ พยาบาลให้เขาขึ้น เธอสามารถทำให้อะไรของเขา อย่างไรก็ตาม เขาโตเกินกว่าเธอ วันหนึ่งแม่ของเขาและ Oscar ลุงเขามาเมื่อเขาขี่รุนแรงอย่างใดอย่างหนึ่ง เขาไม่ได้พูดไป "Hallo คุณหนุ่มจ๊อกกี้ ขี่เป็นผู้ชนะ "เขาว่า ลุง "ไม่คุณเติบโตมากเกินไปสำหรับการโยกม้า คุณไม่เด็กน้อยมากอีกต่อไป คุณรู้ว่า กล่าวว่า แม่ของเขา แต่ Paul ให้แสงจ้าสีน้ำเงินจากตาบิ๊ก ค่อนข้างปิดเท่านั้น เขาจะพูดกับใครเมื่อเขาอยู่ในเต็มเอียง แม่ของเขาเห็นเขากับนิพจน์กังวลบนใบหน้าของเธอ ในที่สุดเขาก็หยุดบังคับม้าของเขาไปควบม้ากล และฝ่อลง "ดี ผมมี" เขาประกาศถึงพริกถึงขิง ตาสีฟ้าชุดบานท่อทองยัง และขายาวทนทาน straddling แยก "ที่ได้คุณได้รับ" ถามแม่ของเขา "ฉันอยากไป เขาปะทุที่เธอ "ขวา สน" ลุง Oscar กล่าวว่า "อย่าคุณหยุดจนคุณเดิน อะไรคือชื่อของม้า "เขาไม่มีชื่อ กล่าวว่า เด็ก "รับของบนโดยไม่ต้องทั้งหมด" ถามลุง"ดี เขาได้ชื่อแตกต่างกัน เขามีเรียก Sansovino สัปดาห์" "Sansovino เอ๊ะ ชนะอัสคอท ว่าคุณทราบชื่อนี้" "เขามักจะพูดเกี่ยวกับม้าแข่งกับ Bassett กล่าวว่า โจน ลุงยินดีที่ได้พบว่า หลานชายเล็กที่ลงข่าวการแข่งรถทั้งหมด Bassett หนุ่มคนสวน ผู้ได้รับบาดเจ็บในเท้าซ้ายในสงคราม และได้มีงานแสดงของเขาผ่าน Oscar Cresswell นายทหารที่เคย ถูกใบมีดที่สมบูรณ์แบบของ 'สนามหญ้า' เขาอยู่ในเหตุการณ์แข่งรถ และเด็กเล็กอาศัยอยู่กับเขา Oscar Cresswell มีมันทั้งหมดจาก Bassett "Paul หลักมา และถามฉัน ดังนั้นฉันไม่สามารถมากกว่าบอก รัก, " กล่าวว่า Bassett หน้าที่ร้ายแรงชะมัด ถ้าเขาไม่พูดเรื่องศาสนา "และไม่เขาเคยใส่อะไรม้าเขาเพ้อฝัน" "ดี - ไม่อยากให้เขาไป - เป็นกีฬาเยาวชน กีฬาดี รักการ จะรังเกียจไหมถามเขาเอง เขาจะมีความสุขในจัดเรียงของ และบางทีเขาจะรู้สึกถูกให้เขา รัก ถ้าคุณไม่ทราบ Bassett ร้ายแรงเป็นโบสถ์ ลุงจะกลับไปที่หลานชาย และเขาใช้ปิดสำหรับนั่งในรถ "พูด Paul เฒ่า ทำคุณเคยใส่อะไรม้า? " ถามลุง เด็กชายดูคนหล่ออย่างใกล้ชิด "ทำไม คุณคิดว่า ฉัน oughtn't ไป" เขา parried "ไม่เล็กของมัน ฉันคิดว่า บางทีคุณอาจให้ฉันเคล็ดลับสำหรับการลินคอล์น" รถ sped บนในประเทศ ไปลงลุง Oscar ในแฮมเชียร์ "เกียรติสว่าง" หลานชายที่กล่าว "เกียรติสว่าง สน" กล่าวว่า การลุง "ดี นั้น Daffodil" "Daffodil ฉันสงสัยว่า ซอนนี่ สิ่งที่เกี่ยวกับ Mirza " "ฉันเพียงรู้ว่าชนะ กล่าวว่า เด็ก "นั่นคือ Daffodil" "Daffodil เอ๊ะ" หยุดชั่วคราวได้ Daffodil ถูกม้าปิดบังดีอย่างหนึ่ง "ลุง" "ใช่ สน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นภาพที่สวยงามที่เริ่มต้นด้วยประโยชน์ทั้งหมดเป็น แต่เธอไม่มีโชค เธอแต่งงานกับความรักและความรักหันไปฝุ่น เธอเคยเป็นเด็กที่น่ารัก แต่เธอรู้สึกว่าพวกเขาได้รับแรงผลักดันให้เธอและเธอไม่สามารถรักพวกเขา พวกเขามองมาที่เธออย่างเย็นชาราวกับว่าพวกเขากำลังค้นหาความผิดกับเธอ และรีบเธอรู้สึกว่าเธอจะต้องครอบคลุมถึงความผิดในตัวเองบางส่วน แต่สิ่งที่มันเป็นว่าเธอจะต้องครอบคลุมถึงการที่เธอไม่เคยรู้ แต่เมื่อลูก ๆ ของเธออยู่ในปัจจุบันเธอมักจะรู้สึกว่าศูนย์กลางของหัวใจของเธอไปยาก นี้ความสุขของเธอและในลักษณะของเธอที่เธอคือทั้งหมดที่อ่อนโยนมากขึ้นและอยากให้ลูก ๆ ของเธอราวกับว่าเธอรักพวกเขามาก เดียวที่เธอรู้ว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของหัวใจของเธอเป็นสถานที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ยากที่ไม่สามารถรู้สึกถึงความรักไม่มีเลยสำหรับใคร คนอื่น ๆ กล่าวว่าเธอ: "เธอเป็นเช่นแม่ที่ดีเธอรักลูก ๆ ของเธอ.." เพียง แต่ตัวเธอเองและลูก ๆ ของเธอเองรู้ว่ามันไม่ได้ พวกเขาอ่านมันในสายตาของแต่ละคน. มีเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงสองคนเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ พวกเขาอาศัยอยู่ในบ้านที่น่ารื่นรมย์ด้วยสวนและพวกเขาได้คนรับใช้รอบคอบและรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าให้กับทุกคนในพื้นที่ใกล้เคียง. แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในรูปแบบที่พวกเขามักจะรู้สึกวิตกกังวลอยู่ในบ้าน ไม่เคยมีเงินมากพอ แม่ผู้มีรายได้ขนาดเล็กและพ่อผู้มีรายได้เล็ก ๆ แต่ยังไม่เพียงพอสำหรับฐานะทางสังคมที่พวกเขาจะต้องให้ทัน พ่อเดินเข้าไปในเมืองไปยังสำนักงานบางส่วน แต่แม้ว่าเขาจะมีแนวโน้มที่ดีที่ลูกค้าเหล่านี้ไม่เคยปรากฏ ก็มักจะมีความรู้สึกของการขาดแคลนบดของเงิน แต่รูปแบบที่ถูกเก็บไว้เสมอ. ที่ผ่านมาแม่กล่าวว่า ". ผมจะดูว่าฉันไม่สามารถทำอะไรบางอย่าง" แต่เธอก็ไม่ทราบว่าจะเริ่มต้น เธอ racked สมองของเธอและพยายามสิ่งและอื่น ๆ ที่นี้ แต่ไม่พบอะไรที่ประสบความสำเร็จ ความล้มเหลวที่ทำเส้นลึกเข้ามาในใบหน้าของเธอ ลูก ๆ ของเธอได้รับการเติบโตขึ้นพวกเขาจะต้องไปโรงเรียน ต้องมีเงินมากขึ้นจะต้องมีเงินมากขึ้น พ่อซึ่งเป็นมักจะหล่อมากและมีราคาแพงในรสนิยมของเขาดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถที่จะทำอะไรที่มีมูลค่าการทำ และแม่ซึ่งเป็นผู้ที่มีความเชื่อที่ดีในตัวเองไม่ประสบความสำเร็จที่ดีกว่าและรสนิยมของเธอเช่นเดียวกับที่มีราคาแพง. และเพื่อบ้านมาถูกหลอกหลอนด้วยคำพูด: จะต้องมีเงินมากขึ้น! ต้องมีเงินมากขึ้น! เด็กสามารถได้ยินมันตลอดเวลา แต่ไม่มีใครบอกว่ามันออกมาดัง ๆ พวกเขาได้ยินมันในวันคริสต์มาสเมื่อของเล่นที่มีราคาแพงและสวยงามเต็มไปสถานรับเลี้ยงเด็ก หลังส่องแสงโยกม้าที่ทันสมัยหลังบ้านตุ๊กตาสมาร์ทของเสียงจะเริ่มกระซิบ: "ต้องมีเงินมากขึ้นจะต้องมีเงินมากขึ้น!" และเด็กจะหยุดการเล่นที่จะฟังสักครู่ พวกเขาจะมองเข้าไปในดวงตาของแต่ละคนเพื่อดูว่าพวกเขาเคยได้ยินทั้งหมด และแต่ละคนเห็นในสายตาของอีกสองคนที่พวกเขาก็เคยได้ยิน "จะต้องมีเงินมากขึ้น! ต้องมีเงินมากขึ้น!" มันมากระซิบจากน้ำพุของยังคงโยกโยกม้าและแม้กระทั่งม้าดัดไม้ของเขา champing หัวได้ยินมัน ตุ๊กตาขนาดใหญ่เพื่อให้นั่งสีชมพูและแสยะยิ้มที่มุมในรถเข็นใหม่ของเธอสามารถได้ยินเสียงมันค่อนข้างชัดถ้อยชัดคำและดูเหมือนจะแสยะยิ้มที่มุมทั้งหมดขึ้นอย่างมีสติตัวเองเพราะมัน ลูกสุนัขโง่เกินไปที่เกิดขึ้นของตุ๊กตาหมีที่เขากำลังมองหาเพื่อให้โง่พิเศษไม่มีเหตุผลอย่างอื่น แต่ที่เขาได้ยินเสียงกระซิบความลับทั่วบ้าน "ต้องมีเงินมากขึ้น!" แต่ไม่มีใครเคยกล่าวว่า มันออกมาดัง ๆ กระซิบเป็นทุกที่และดังนั้นจึงไม่มีใครพูดถึงมัน เช่นเดียวกับที่ไม่มีใครเคยพูดว่า: "เรากำลังหายใจ!" ทั้งๆที่ความจริงที่ว่าลมหายใจเป็นมาและจะตลอดเวลา. "แม่" กล่าวว่าเด็กพอวันหนึ่ง "ทำไมเราไม่ให้รถของเราเองทำไมเราไม่เคยใช้ของลุงหรืออื่น ๆ ที่รถแท็กซี่ ? "" เพราะเราเป็นสมาชิกที่ดีของครอบครัว "กล่าวว่าแม่." แต่เราว่าทำไมแม่? "" ดี - ฉันคิดว่า "เธอกล่าวอย่างช้า ๆ และขมขื่น" มันเป็นเพราะคุณพ่อของคุณมีโชคไม่ "เด็กผู้ชายคนนั้นก็เงียบบางครั้ง." เป็นเงินโชคแม่? " เขาถามค่อนข้างเหนียม. "ไม่พอ. ไม่มาก. มันเป็นสิ่งที่ทำให้คุณมีเงิน." "Oh!" พอลรางกล่าวว่า "ผมคิดว่าเมื่อลุงออสการ์กล่าวว่า Lucker สกปรกมันหมายถึงเงิน." "กำไรลามกไม่ได้หมายความว่าเงิน" แม่กล่าวว่า "แต่มันก็กำไรไม่โชค." "Oh!" กล่าวว่าเด็ก "แล้วสิ่งที่เป็นโชคแม่?" "มันเป็นสิ่งที่ทำให้คุณมีเงิน. ถ้าคุณโชคดีคุณมีเงิน. นั่นเป็นเหตุผลที่มันจะดีกว่าที่จะเกิดโชคดีกว่าที่อุดมไปด้วย. หากคุณอุดมไปด้วยคุณอาจสูญเสียเงินของคุณ แต่ถ้าคุณโชคดีคุณก็จะได้รับเงินมากขึ้น. "" โอ้! คุณจะได้หรือไม่และเป็นพ่อไม่ได้โชคดี? "" โชคร้ายมากผมควรจะพูดว่า "เธอกล่าวอย่างขมขื่น. เด็กดูด้วยตาของเธอไม่แน่ใจว่า." ทำไม? " เขาถาม. "ผมไม่ทราบว่า. ไม่มีใครเคยรู้ว่าทำไมคนคนหนึ่งเป็นความโชคดีและโชคร้ายอื่น." "ไม่ว่าพวกเขาไม่มีใครเลยหรือไม่ไม่มีใครรู้หรือไม่" "บางทีพระเจ้า. แต่เขาไม่เคยบอก." "เขา ควรจะแล้ว. และ are'nt คุณโชคดีทั้งแม่? "" ฉันไม่สามารถฉันแต่งงานกับสามีที่โชคร้าย. "" แต่ด้วยตัวเองไม่ได้คุณ? "" ผมเคยคิดว่าฉันเป็น . ก่อนที่ผมจะแต่งงานตอนนี้ผมคิดว่าผมโชคร้ายมากอย่างแน่นอน "." ทำไม? "" ดี - ไม่เคยคิดบางทีฉันไม่ได้จริงๆ "เธอกล่าว. เด็กมองไปที่เธอไปดูว่าเธอหมายความว่ามัน แต่เขาเห็นด้วยเส้นจากปากของเธอว่าเธอเป็นเพียงการพยายามที่จะซ่อนอะไรบางอย่างจากเขา. "ดี แต่อย่างใด" เขากล่าวอย่างกล้าหาญ "ฉันเป็นคนที่โชคดี." "ทำไม?" กล่าวว่าแม่ของเขาพร้อมกับหัวเราะอย่างกะทันหัน. เขาจ้องมองมาที่เธอ เขาไม่ได้รู้ว่าทำไมเขาจึงกล่าวว่า. "พระเจ้าบอกฉัน" เขากล่าวหา brazening ออก. "ผมหวังว่าเขาไม่รัก!" เธอกล่าวพร้อมกับหัวเราะอีกครั้ง แต่ค่อนข้างขม. "เขาทำ แม่! "" ดีเยี่ยม " กล่าวว่าแม่ใช้หนึ่งอุทานของสามีของเธอ. เด็กเห็นเธอไม่เชื่อเขา หรือมากกว่าที่เธอให้ความสนใจที่จะยืนยัน นี้เขาโกรธบางและทำให้เขาต้องการที่จะบังคับให้ความสนใจของเธอ. เขาออกไปด้วยตัวเองรางในทางที่เด็ก ๆ ที่กำลังมองหาเบาะแสกับ 'โชค' ดูดซึมการเอาใจใส่ของคนอื่น ๆ ไม่มีเขาไปเกี่ยวกับประเภทของการลักลอบแสวงหาโชคในใจ เขาอยากโชคดีที่เขาต้องการมันเขาอยากให้มัน เมื่อสองสาวกำลังเล่นตุ๊กตาในเรือนเพาะชำเขาจะนั่งบนโยกม้าของเขาใหญ่เรียกเก็บเงินอย่างบ้าคลั่งเข้ามาในพื้นที่ที่มีความตื่นเต้นที่ทำให้สาวน้อยเพื่อนที่เขาไม่สบายใจ ม้าลำพอง careered ที่ผมสีเข้มโบกของเด็กชายโยนตาของเขามีแสงจ้าแปลกในพวกเขา สาวน้อยไม่กล้าพูดกับเขา. เมื่อเขาขี่ม้าไปยังจุดสิ้นสุดของการเดินทางน้อยของเขาบ้าเขาปีนขึ้นลงและยืนอยู่ตรงหน้าโยกม้าของเขาจ้องมองเพ่งไปที่ใบหน้าของมันลดลง ปากสีแดงเปิดเล็กน้อยตาใหญ่กว้างและเหลือบสดใส. "ตอนนี้!" เขาเงียบ ๆ จะสั่งม้าพ่น "ตอนนี้พาฉันไปที่ที่มีโชค! ตอนนี้ใช้เวลาฉัน!" และเขาจะเฉือนม้าที่คอด้วยแส้เล็ก ๆ น้อย ๆ เขาถามลุงออสการ์ เขารู้ว่าม้าจะพาเขาไปที่มีโชคถ้าเพียง แต่เขาถูกบังคับ ดังนั้นเขาจะติดตั้งอีกครั้งและเริ่มต้นในการนั่งโกรธของเขาหวังที่สุดท้ายที่จะได้รับมี. "คุณจะทำลายม้าของคุณพอล!" กล่าวว่าพยาบาล. "เขามักจะขี่เช่นนั้น! ฉันหวังว่าเขาจะปล่อยให้ออก!" กล่าวว่าพี่สาวของเขาโจแอนนา. แต่เขาเท่านั้นที่จ้องลงบนพวกเขาอยู่ในความเงียบ พยาบาลให้เขาขึ้น เธอสามารถทำอะไรเขา ทั้งนี้เขาเติบโตเกินกว่าที่เธอ. วันหนึ่งแม่ของเขาและออสการ์ลุงของเขามาในเมื่อเขาเป็นที่หนึ่งของการขี่โกรธของเขา เขาไม่ได้พูดกับพวกเขา. "สวัสดีคุณดีเจหนุ่ม! ขี่เป็นผู้ชนะ?" กล่าวว่าลุงของเขา. "คุณไม่เจริญเติบโตใหญ่เกินไปสำหรับโยกม้า? คุณไม่ได้เป็นเด็กน้อยมากอีกต่อไปคุณรู้ว่า" กล่าวว่าแม่ของเขา. แต่พอเพียงให้แสงสะท้อนสีฟ้าจากเขาใหญ่ค่อนข้างใกล้ ตา -SET เขาจะไม่มีใครพูดกับเมื่อเขาอยู่ในเต็มเอียง แม่ของเขาดูเขาด้วยการแสดงออกกังวลบนใบหน้าของเธอ. ในที่สุดเขาก็หยุดการบังคับม้าของเขาในการควบกลและเลื่อนลง. "ดีฉันไปถึงที่นั่น!" เขาประกาศอย่างรุนแรงดวงตาสีฟ้าของเขายังคงวูบวาบและขาของเขายาวทนทานคร่อมออกจากกัน. "คุณไม่ได้รับการ?" ถามแม่ของเขา. "ที่ฉันอยากจะไป" เขากลับมาที่บานของเธอ. "ที่เหมาะสมลูกชาย!" ลุงออสการ์กล่าวว่า "คุณไม่หยุดจนกว่าคุณจะได้รับมี. ชื่ออะไรม้า?" "เขาไม่ได้มีชื่อ" เด็กกล่าวว่า. "รับบนโดยไม่ต้องทั้งหมดใช่มั้ย?" ถามลุง. "ดีเขามีชื่อที่แตกต่างกัน. เขาถูกเรียก Sansovino สัปดาห์ที่ผ่านมา." "Sansovino ใช่มั้ย? ชนะ Ascot. วิธีที่คุณไม่ทราบชื่อนี้หรือไม่?" "เขามักจะพูดคุยเกี่ยวกับการแข่งม้าที่มีเซทท์" กล่าวว่า โจแอนนา. ลุงมีความยินดีที่จะพบว่าหลานเล็ก ๆ ของเขาถูกโพสต์กับข่าวการแข่งรถ Bassett, สวนหนุ่มที่ได้รับบาดเจ็บในเท้าซ้ายในสงครามและได้งานในปัจจุบันของเขาผ่าน Cresswell ออสการ์ซึ่งเป็นนายทหารที่เขาได้รับเป็นใบมีดที่สมบูรณ์แบบของ 'หญ้า' เขาอาศัยอยู่ในกิจกรรมการแข่งรถและเด็กผู้ชายตัวเล็กอาศัยอยู่กับเขา. ออสการ์ Cresswell มีทุกอย่างจาก Bassett. "พอลโทมาและขอให้ฉันดังนั้นฉันไม่สามารถทำได้มากกว่าการบอกให้เขาครับ" เซทท์กล่าวว่าใบหน้าของเขา ร้ายแรงชะมัดราวกับว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องศาสนา. "และเขาไม่เคยใส่อะไรอยู่บนหลังม้าเขาเพ้อฝันหรือไม่?" "ดี - ฉันไม่ต้องการที่จะให้เขาออกไป - เขาเป็นกีฬาที่หนุ่มเป็นกีฬาที่ดีครับ คุณจะคิดว่าตัวเองขอให้เขา? เขาเรียงลำดับของความสุขที่จะใช้เวลาอยู่ในนั้นและบางทีเขาอาจจะรู้สึกว่าผมได้ให้เขาออกไปครับถ้าคุณไม่ทราบ. เซทท์เป็นเรื่องร้ายแรงเป็นคริสตจักร. ลุงเดินกลับไปที่เขา หลานชายและเอาเขาออกสำหรับการนั่งในรถ. "พูดพอลคนเก่าที่คุณเคยใส่อะไรในม้า?" ลุงถาม. เด็กดูชายหนุ่มรูปหล่ออย่างใกล้ชิด. "ทำไมคุณคิดว่าฉัน oughtn 'ทีจะ? "เขาโดน." ไม่บิตของมัน! ฉันคิดว่าบางทีคุณอาจจะให้ฉันเคล็ดลับสำหรับลิงคอล์น. "รถวิ่งเข้าไปในประเทศที่จะลงไปยังสถานที่ลุงออสการ์ในนิวแฮมป์เชียร์." สดใสเกียรติ? "กล่าวว่าหลานชาย." เกียรติสดใสลูกชาย! "ลุงกล่าวว่า . "ดีแล้ว Daffodil." "แดฟโฟดิ! ฉันสงสัยมันซันนี่ สิ่งที่เกี่ยวกับมีร์ซา? "" ผมรู้เพียงว่าผู้ชนะ "กล่าวว่าเด็ก." นั่นคือ Daffodil. "" Daffodil ใช่มั้ย? "มีการหยุดชั่วคราวเป็น. Daffodil เป็นม้าปิดบังเปรียบเทียบ." ลุง! "" ใช่ลูกชาย?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีผู้หญิงที่สวยมาก ผู้ที่เริ่มต้น ด้วยข้อดีทั้งหมด เธอยังไม่มีโชค เธอแต่งงานด้วยความรัก ความรักแบบนี้ เธอเป็นเด็กน่ารัก แต่ เธอ รู้สึก พวกเขาได้ผลักดันเธอ เธอไม่ได้รักเขา พวกเขามองเธออย่างเย็นชา ราวกับพวกเขากำลังจับผิดเธอ และพยายามเธอรู้สึกที่เธอต้องปกปิดความผิดบางอย่างในตัวเองแต่มันคืออะไรที่เธอต้องปกปิดเธอไม่เคยรู้ อย่างไรก็ตาม เมื่อลูกของเธออยู่ เธอมักจะรู้สึกว่า ศูนย์หัวใจ ไปยาก นี้มีปัญหา และในลักษณะของเธอ เธอยิ่งอ่อนโยนและห่วงใยลูกๆ ของเธอ ถ้าเธอชอบมันมาก แต่เธอเองก็รู้ว่าที่ศูนย์หัวใจ เป็นหนักเล็กน้อยที่ไม่สามารถรู้สึกรัก ไม่ไม่ใช่สำหรับทุกคน ใครๆก็บอกว่าเธอ " เธอช่างเป็นแม่ที่ดี เธอชอบเด็กของเธอ แต่ " ตัวเธอเองและเด็กของเธอเอง ว่ามันไม่ได้เป็นแบบนั้น พวกเขาอ่านมันในดวงตากันและกัน

มีผู้ชายสองคน และเด็ก พวกเขาอาศัยอยู่ในบ้านที่สวยงาม ด้วยสวนและพวกเขาได้รอบคอบ คนรับใช้ และรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าใครในแถวบ้าน

แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในลักษณะที่พวกเขารู้สึกเป็นกังวลเสมอในบ้าน ไม่เคยมีเงินพอ แม่ไม่มีรายได้ และพ่อได้ มีรายได้น้อย แต่ยังไม่พอสำหรับตำแหน่งทางสังคมที่พวกเขาได้ทัน พ่อเข้าไปในเมือง บางสำนักงาน แต่แม้ว่าเขาจะได้โอกาสที่ดี โอกาสเหล่านี้ไม่เคย materialised .มีเสมอคัฟ รู้สึกขาดแคลนเงิน ถึงแม้ว่าลักษณะถูกเก็บไว้เสมอขึ้น

ในที่สุดแม่กล่าวว่า " ผมจะดูว่าฉันสามารถทำบางอย่าง แต่เธอไม่รู้จะเริ่มตรงไหน เธอเป็น racked สมองของเธอ และพยายามสิ่งนี้ และ อื่น ๆ , แต่ไม่สามารถหาอะไรที่ประสบความสำเร็จ ความล้มเหลวทำให้เส้นลึกเข้าไปในใบหน้าของเธอ ลูกโตแล้วพวกเขาจะต้องไปโรงเรียน ต้องมีเงินมากขึ้น ต้องมีเงินมากกว่า พ่อ คอยหล่อมากและมีราคาแพงในรสนิยมของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถทำสิ่งที่คุ้มค่าที่จะทำ และแม่ ผู้ซึ่งมีความเชื่อในตัวเอง ไม่ประสบความสำเร็จใด ๆ ดีกว่า และรสนิยมของเธอก็แพงเช่นกัน

และบ้านมาหลอกหลอนกัน : วลีต้องมีเงินมากขึ้น ! ต้องมีเงินมากขึ้น ! เด็กสามารถได้ยินมันตลอดเวลา แต่ไม่มีใครพูดออกมา พวกเขาได้ยินมันในวันคริสต์มาส เมื่อของเล่นราคาแพง และสวยงาม เต็มไป สถานรับเลี้ยงเด็ก หลังส่องม้าโยกโมเดิร์น ข้างหลังบ้าน สมาร์ท ตุ๊กตา เสียงจะเริ่มกระซิบ : " ต้องมีเงินมากขึ้น ! ต้องมีเงินมากขึ้น !" และเด็กจะหยุดเล่นให้ฟังหน่อย พวกเขาจะมองเข้าไปในดวงตาของกันและกัน เพื่อดูว่า พวกเขาเคยได้ยินทั้งหมด และแต่ละตัวที่เห็นในสายตาของอีกสองคนที่พวกเขาเคยได้ยิน " ต้องมีเงินมากขึ้น ! ต้องมีเงินมากกว่า !

มันมากระซิบจากสปริงของยังคงโยกโยกม้า และม้าของเขา champing ดัดไม้หัว , ได้ยินตุ๊กตาตัวใหญ่นั่งดังนั้นสีชมพูและ smirking ในรถเข็นใหม่ของเธอ ได้ยินเสียงมันค่อนข้างสมถะ และดูเหมือนจะ smirking ยิ่ง self-consciously เพราะมัน คนโง่ลูกสุนัขเหมือนกัน ที่เอาสถานที่ของตุ๊กตาหมี เขาดูโคตรโง่ ไม่มีเหตุผลอื่น แต่ที่เขาได้ยินเสียงกระซิบความลับทั่วบ้าน : " ต้องมีเงินมากกว่า !

ยังไม่มีใครเคยพูดมันออกมา กระซิบได้ทุกที่และดังนั้นจึงไม่มีใครพูดเลย อย่างที่ไม่มีใครเคยกล่าวว่า " เรายังมีลมหายใจอยู่ ! " แม้ว่าข้อเท็จจริงที่ว่า ลมหายใจเข้าและออกตลอดเวลา แม่

" " เด็กชายว่า พอล วันหนึ่ง " ทำไมเราไม่เก็บรถของเราเอง ทำไมเราใช้ของลุงเสมอ ไม่งั้นแท็กซี่ ?

" เพราะเราเป็นสมาชิกที่ดีของครอบครัว " แม่พูด