thailand's desire to increase its c

thailand's desire to increase its competitiveness as an investment destination has led to the passage of the trade secret act 2002 .the tsa is the most recent law on the protection of industrial property right in the kingdom and complies with article 39 of the agreement on trade-related aspects of Intellectual property right. For all its virtues, however, the Tsa contains a loophole that may undermine its central goal of preventing unfair competition in thailand the Tsa does not explicitly vest ownership of a trade secret in a single owner. This loophole is especially problematic when both an employer and an employee claim ownership of a trade secret. In the course of conducting business, an enterprise may hire a researcher or a team of researchers to create new products or improve existing products. Any trade information, which includes, but is not limited to, formulas, methods, techniques, or processes discovered in the course of research, may be entitled to protection as a trade secret. Akin to other types of intellectual property laws, the Tsa grants a negative right to the owner of the trade secret, permitting him or her to exclude others from the act of disclosure, deprivation, or usage of the trade secret. In the event that the right of the trade secret owner is infringed, the owner may bring an infringement action against the alleged infringer in thailand's Central Intellectual Property and International Trade Court. In an infringement action, the plaintiff must prove both ownership of the trade secret and that the trade information qualifies as a trade secret. Unlike the thailand's Patent Act 1979, the Tsa dose not require the registration of the trade secret, and , unlike the copyright Act 1994, the Tsa does not include a presumption that the plaintiff is the legitimate owner of the trade secret in dispute. Consequently, the plaintiff is inevitably faced with the prospect of proving his or her ownership of the trade secret. The Tsa identifies the owner of a trade secret by specifying the actions that qualify an entity to claim ownership. To wit, an owner of a trade secret is :
1. the person who discovers, invents, compiles, or creates the trade information;
2. the person who has a legitimate interest in the testing result or trade information that is a trade secret;and
3. the transferee.
If you paused to note the conjunction in this definition correctly. Ownership in a trade secret can theoretically be vested in multiple entities. For example, an employer would own the trade secret by virtue of having a legitimate interest in the trade information and an employee would also own the trade secret because the employee created the trade information.
when multiple persons qualifying as owners under provisions (1)and (2) above claim ownership in a trade secret, the Tsa appears to be silent on which owner would have superior right. In this instance, it is appropriate to apply a variation of the canon of construction named in pari materia ( upon the same matter or subject), which provides that ,in the event of statutory ambiguity, clarification may be derived from reviewing statutes on the same subject matter.
We look first to thailand's intellectual property regime. Thailand's patent Act 1979 provides that the first right to apply for a patent for an invention made pursuant to an employment or other contract belongs to the employer or the person Who commissioned the work, unless otherwise provided in the contract. Thailand's copyright Act 1994 provides that the copyright in a work created by an author in the course of employment vests in the author, unless otherwise agreed in writing. The employer, however, is entitled to communicate such work to the public in accordance with the purpose of the employment. Here, the opposing ownership right may be reconciled by considering the economic realities underlying the creation of the work. In creating a copyright work one could say that the employee, who is the author, would have to rely on his or her own creative ideas and effort rather than the information or resources owned by the employer. Therefore, it may be proper to grant the superior ownership right to the employee who created the copyright work as an additional incentive. On the contrary, in creating an invention, the employee would need to significantly rely on the employer to continuously invest in research and development (R&D). Therefore, it is important that the law recognizes the commercial interest of the employer in the invention, by granting the first right to apply for a patent as an incentive to invest in R&d. An argument can be made that a trade secret is more akin to a patent in the nature of the subject matter, as both protections are related to technical or commercial innovation. Further, the employer has a compelling commercial interest in both trade secrets and patented products because both require extensive R&d investment .
Looking further a field for guidance, the European Community has determined that it is preferable to leave the question of ownership of an invention created by an employee open for each nation to answer in accordance with its own laws. The European patent convention, therefore, dose not specify who has the first right to apply for a patent. The rules relating to the ownership of an invention created by an employee differ greatly among the member states of the European community. Similarly, copyright laws vary by jurisdiction. The United Kingdom, for example, grants copyright ownership to the employer. This approach is supported by the rationale that the employer is in a better position to derive profit from the copyright work.
While parties (and courts) may look to the intellectual property landscape and the various rationales underlying same to craft their arguments, it is clear that trade secret ownership should not be determined in the context of a dispute or litigation.
Instead, employers should enter into a valid written agreement between the employer and the employee to conclusively identify the party who is the only legitimate owner of the trade secret.
Employers also can consider, with able legal counsel, the possibility of taking a transfer of a trade secret.
Section 5 of the TSA provides that
(t)he trade secret owner is entitled to disclose,deprive of, or use the trade secret, or use the trade secret, or license someone else to disclose, deprive of, or use the trade secrets. He may also stipulate any terms and conditions for the maintenance of the secrecy.
Note, however, that taking rights as transferee also may be fraught with transferee also may be fraught with uncertainty. In taking rights as a transferee, the employer must first acknowledge that the employee was the initial owner of the trade secret .
While this acknowledgment is necessary to effect a valid transfer of rights (if the employee dose not own the trade secret, he or she has nothing to transfer), it will likely undermine any ownership claim subsequently made by the employer. Further, the employer must make certain that the employer is the only recipient of full right to the trade secret, and that the employee did not and will not transfer his or her right in the trade secret, or any portion thereof, to any other entity. Finally, as with the agreement establishing first right in the trade secret , the owner must take care to ensure that the agreement take care to ensure that the agreement is valid and enforceable.
In sum, until the law is changed to specify who is the first owner of a trade secret, employers' rights to trade secrets developed by their employees will be open to challenge.
If the ownership of trade secrets is in limbo, businesses may have to confront the problem of protecting industrial property rights or preventing unfair competition in Thailand.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความต้องการของประเทศไทยเพื่อเพิ่มความสามารถในการแข่งขันเป็นปลายทางการลงทุนได้นำไปพาสของ tsa อะลูมิเนียมม... 2002 พระราชบัญญัติความลับทางการค้าเป็นกฎหมายเกี่ยวกับการคุ้มครองสิทธิในทรัพย์สินอุตสาหกรรมในราชอาณาจักรล่าสุด และสอดคล้องกับบทความ 39 ข้อตกลงในด้านที่เกี่ยวข้องกับการค้าทรัพย์สินทางปัญญาที่เหมาะสม สำหรับทั้งหมดของคุณธรรม ไร Tsa มี ประตูเลี่ยงที่อาจบั่นทอนเป้าหมายศูนย์กลางของการป้องกันการแข่งขันที่ไม่เป็นธรรมในประเทศไทย Tsa ไม่ชัดเจนกล้ามเป็นเจ้าของความลับทางการค้าในการเป็นเจ้าของเดียว ประตูเลี่ยงนี้เป็นปัญหาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนายจ้างและพนักงานอ้างความเป็นเจ้าของความลับทางการค้า ในหลักสูตรการดำเนินธุรกิจ องค์กรอาจจ้างนักวิจัยหรือคณะนักวิจัยเพื่อสร้างผลิตภัณฑ์ใหม่ หรือปรับปรุงผลิตภัณฑ์ที่มีอยู่ อาจได้รับข้อมูลทางการค้า ซึ่งรวมถึง แต่ไม่จำกัดเฉพาะการ สูตร วิธี เทคนิค หรือกระบวนการค้นพบในหลักสูตรวิจัย ป้องกันเป็นความลับทางการค้า เหมือนกับชนิดอื่น ๆ ของกฎหมายทรัพย์สินทางปัญญา Tsa ให้สิทธิ์ลบเจ้าของความลับทางการค้า อนุญาตให้เขาหรือเธอเพื่อแยกผู้อื่นจากการกระทำของการเปิดเผย มา หรือใช้ความลับทางการค้า ในกรณีที่ infringed ด้านขวาของเจ้าของความลับทางการค้า เจ้าของอาจนำการกระทำละเมิดกับ infringer ถูกกล่าวหาในกลางทรัพย์สินทางปัญญาและศาลการค้าระหว่างประเทศของไทย กระทำละเมิด โจทก์ต้องพิสูจน์ความเป็นเจ้าของความลับทางการค้าและข้อมูลทางการค้าที่มีคุณสมบัติเพียงพอเป็นความลับทางการค้า ซึ่งแตกต่างจากของไทยสิทธิบัตรบัญญัติ 1979 ยา Tsa ไม่จำเป็นต้องลงทะเบียนความลับทางการค้า และ ซึ่งแตกต่างจากปี 1994 พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ Tsa มีข้อสันนิษฐานที่ว่า โจทก์เป็นเจ้าของความลับทางการค้าในข้อโต้แย้งตามกฎหมาย ดังนั้น โจทก์มีย่อมต้องเผชิญกับโอกาสของการพิสูจน์ของเขา หรือเธอเป็นเจ้าของความลับทางการค้า Tsa ระบุเจ้าของความลับทางการค้า โดยระบุการดำเนินการที่คัดเลือกเอนทิตีการอ้างความเป็นเจ้าของ ถึง wit เป็นเจ้าของความลับทางการค้าคือ:1. ผู้พบ หนึ่ง คอมไพล์ หรือสร้างข้อมูลทางการค้า2. บุคคลที่มีความสนใจกฎหมายในทดสอบผลทางการค้าหรือข้อมูลที่เป็นความลับทางการค้า และ3. ผู้รับโอนถ้าคุณหยุดชั่วคราวเพื่อทราบร่วมในคำนิยามนี้ถูกต้อง เจ้าของความลับทางการค้าครั้งแรกราคาถูก vested ในหลายเอนทิตี ตัวอย่าง นายจ้างจะเป็นเจ้าของความลับทางการค้าอาศัยไม่สนใจกฎหมายในข้อมูลทางการค้า และพนักงานจะยังเป็นเจ้าของความลับทางการค้าเนื่องจากพนักงานสร้างข้อมูลทางการค้าเมื่อหลายคนที่คัดเลือกเป็นเจ้าของภาย ใต้บทบัญญัติ (1) และ (2) ข้าง ต้นเป็นเจ้าของสิทธิ์ในความลับทางการค้า ที่ Tsa แล้วจะเงียบบนเจ้าที่จะมีสิทธิเหนือกว่า ในกรณีเช่นนี้ เป็นที่เหมาะสมจะใช้รูปแบบของแคนนอนของชื่อปารีฮัทสุ materia (ตามในเรื่องเดียวกันหรือเรื่อง), ซึ่งช่วยให้การว่า ในกรณีที่ตามกฎหมายย่อ ชี้แจงอาจได้มาจากการพิจารณาคดีในเรื่องเดียวกันเราดูครั้งแรกกับระบอบการปกครองทรัพย์สินทางปัญญาของประเทศไทย 1979 พระราชบัญญัติสิทธิบัตรของไทยแสดงว่า ด้านขวาแรกจะใช้สำหรับสิทธิบัตรสำหรับการประดิษฐ์ที่ทำตามการจ้างงานหรือสัญญาอื่น ๆ เป็นของนายจ้างหรือบุคคลที่มอบหมายอำนาจหน้าที่การงาน เว้นแต่ว่าให้เป็นอย่างอื่น ในสัญญา ปี 1994 ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ของไทยทางที่ลิขสิทธิ์งานสร้างขึ้น โดยผู้เขียนในหลักสูตร vests งานในผู้เขียน ข้อตกลงในการเขียน นายจ้าง อย่างไรก็ตาม จะได้รับการสื่อสารดังกล่าวทำให้ประชาชนตามวัตถุประสงค์ของการจ้างงาน นี่ เป็นเจ้าของฝ่ายตรงข้ามที่เหมาะสมอาจปรับ โดยพิจารณาความเป็นจริงทางเศรษฐกิจการสร้างงานต้นแบบ ในการสร้างงานลิขสิทธิ์ หนึ่งอาจพูดว่า พนักงาน ผู้เขียน จะต้องอาศัยความคิดสร้างสรรค์ของ ตนเอง และความพยายามมากกว่าข้อมูล หรือทรัพยากรที่เป็นของนายจ้าง ดังนั้น มันอาจจะเหมาะสมกับสิทธิความเป็นเจ้าของห้องให้กับพนักงานที่สามารถสร้างงานลิขสิทธิ์เป็นสิ่งจูงใจเพิ่มเติม ดอก สร้างการประดิษฐ์ พนักงานที่จะต้องพึ่งนายทุนในการวิจัยและพัฒนา (r&d) อย่างต่อเนื่องอย่างมีนัยสำคัญ ดังนั้น จึงเป็นสิ่งสำคัญที่กฎหมายรู้จักสนใจค้าของนายจ้างในการประดิษฐ์ โดยให้ด้านขวาแรกจะใช้สำหรับสิทธิบัตรเป็นสิ่งจูงใจในการลงทุนใน R & d อาร์กิวเมนต์สามารถทำเป็นความลับทางการค้ามากขึ้นเหมือนกับสิทธิบัตรในลักษณะของเรื่อง เป็นการคุ้มครองทั้งสองเกี่ยวข้องกับนวัตกรรมทางเทคนิค หรือเชิงพาณิชย์ เพิ่มเติม นายจ้างได้สนใจพาณิชย์น่าสนใจในผลิตภัณฑ์ที่จดสิทธิบัตรและความลับทางการค้า เพราะทั้งสองต้องละเอียด R & d การลงทุน มองไปเป็นฟิลด์สำหรับคำแนะนำ สหภาพยุโรปได้กำหนดว่า เป็นกว่าจะออกจากคำถามของความเป็นเจ้าของสิ่งประดิษฐ์ที่สร้างขึ้น โดยพนักงานเปิดให้แต่ละชาติจะตอบตามกฎหมายของตนเอง อนุสัญญาสิทธิบัตรยุโรป ดัง ยาไม่ระบุว่า ใครมีสิทธิ์ครั้งแรกสำหรับสิทธิบัตร กฎที่เกี่ยวข้องกับความเป็นเจ้าของสิ่งประดิษฐ์ที่สร้างขึ้น โดยพนักงานแตกต่างมากจากรัฐสมาชิกของสหภาพยุโรป ในทำนองเดียวกัน กฎหมายลิขสิทธิ์ โดยอำนาจแตกต่างกันไป สหราชอาณาจักร มอบให้แก่เจ้าของลิขสิทธิ์เพื่อนายจ้างตัวอย่าง วิธีการนี้ได้รับการสนับสนุน ด้วยเหตุผลที่ว่า นายจ้างที่อยู่ในตำแหน่งที่ดีกว่าจะได้รับกำไรจากงานลิขสิทธิ์ในขณะที่ฝ่าย (และศาล) อาจดูภูมิทัศน์ทรัพย์สินทางปัญญาและ rationales ต่าง ๆ ที่ต้นเหมือนกันกับหัตถกรรมอาร์กิวเมนต์ของพวกเขา เป็นที่ชัดเจนว่า การเป็นเจ้าของความลับทางการค้าไม่ควรกำหนดในบริบทของข้อพิพาทหรือคดีแทน นายจ้างควรป้อนเป็นข้อตกลงเป็นหนังสือที่ถูกต้องระหว่างนายจ้างและพนักงานเห็นระบุบุคคลที่เป็นเจ้าของความลับทางการค้าถูกต้องตามกฎหมายเท่านั้นนายจ้างยังสามารถพิจารณา ด้วยกฎหมายสามารถ เป็นไปได้ของการถ่ายโอนความลับทางการค้าส่วน 5 ของ TSA ให้ที่(t) เขาค้าเจ้าลับได้รับ การเปิดเผย ไม่ได้ หรือใช้ความลับทางการค้า หรือใช้ความลับทางการค้า ใบอนุญาตให้เปิดเผย ไม่ได้ หรือใช้ความลับทางการค้า เขาอาจ stipulate ใด ๆ ข้อกำหนดและเงื่อนไขสำหรับการบำรุงรักษาเป็นความลับหมายเหตุ อย่างไรก็ตาม ว่า มีสิทธิเป็นผู้อาจเต็มไป ด้วยผู้อาจเต็มไป ด้วยความไม่แน่นอน ในการสิทธิ์เป็นผู้การ นายจ้างต้องแรกยอมรับว่า พนักงานเป็นเจ้าของความลับทางการค้าเริ่มต้นขณะนี้ยอมรับจำเป็นต้องมีการโอนย้ายที่ถูกต้องของสิทธิผล (ถ้ายาพนักงานไม่มีความลับทางการค้า เขาหรือเธอไม่มีการโอนย้าย), มันอาจจะทำลายใด ๆ อ้างความเป็นเจ้าของทำต่อ โดยนายจ้าง เพิ่มเติม นายจ้างต้องแน่ใจว่านายจ้างผู้รับเดียวเต็มสิทธิความลับทางการค้า และให้พนักงานได้ไม่ และจะโอนย้ายขวา คนในความลับทางการค้า หรือส่วนหนึ่งส่วนใดดังกล่าว การเอนทิตีอื่น ๆ สุดท้าย ตาม ด้วยข้อตกลงที่กำหนดแรกสิทธิในความลับทางการค้า เจ้าของต้องดูแลเพื่อให้แน่ใจว่า ข้อตกลงที่จะดูแลเพื่อให้แน่ใจว่าข้อตกลงที่ถูกต้อง และบุคลากรในผล จนกว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงกฎหมายเพื่อระบุผู้เป็นเจ้าแรกของความลับทางการค้า สิทธิความลับทางการค้าที่พัฒนาได้ โดยลูกจ้างนายจ้างจะเปิดความท้าทายถ้าเป็นเจ้าของความลับทางการค้าในบ้าน ธุรกิจอาจต้องเผชิญปัญหาการคุ้มครองสิทธิในทรัพย์สินอุตสาหกรรม หรือป้องกันการแข่งขันที่ไม่เป็นธรรมในประเทศไทย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความปรารถนาของไทยเพื่อเพิ่มศักยภาพการแข่งขันในฐานะที่เป็นปลายทางการลงทุนที่ได้นำไปสู่ทางเดินของการกระทำความลับทางการค้าได้โดยเริ่มต้น tsa 2002 เป็นกฎหมายที่ผ่านมาส่วนใหญ่เกี่ยวกับการคุ้มครองสิทธิในทรัพย์สินอุตสาหกรรมในราชอาณาจักรและสอดคล้องกับมาตรา 39 ข้อตกลงเกี่ยวกับการค้า ที่เกี่ยวข้องกับด้านสิทธิทรัพย์สินทางปัญญา สำหรับคุณงามความดีทั้งหมด แต่ Tsa มีช่องโหว่ที่อาจบ่อนทำลายเป้าหมายหลักของการป้องกันการแข่งขันที่ไม่เป็นธรรมในประเทศไทย Tsa ไม่ชัดเจนเสื้อกั๊กเจ้าของความลับทางการค้าในเจ้าของเพียงคนเดียว ช่องโหว่นี้เป็นปัญหาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อทั้งนายจ้างและลูกจ้างเรียกร้องความเป็นเจ้าของความลับทางการค้า ในหลักสูตรของการดำเนินธุรกิจที่องค์กรอาจจ้างนักวิจัยหรือทีมนักวิจัยในการสร้างผลิตภัณฑ์ใหม่หรือปรับปรุงผลิตภัณฑ์ที่มีอยู่ ข้อมูลการค้าใด ๆ ซึ่งรวมถึง แต่ไม่ จำกัด เฉพาะสูตรวิธีการเทคนิคหรือกระบวนการค้นพบในการเรียนการสอนการวิจัยอาจจะได้รับการคุ้มครองในฐานะที่เป็นความลับทางการค้า คล้ายกับชนิดอื่น ๆ ของกฎหมายทรัพย์สินทางปัญญาที่ Tsa มอบสิทธิเชิงลบให้กับเจ้าของความลับทางการค้าที่อนุญาตให้เขาหรือเธอจะไม่รวมคนอื่น ๆ จากการกระทำของการเปิดเผยข้อมูลการกีดกันหรือการใช้ความลับทางการค้า ในกรณีที่สิทธิของเจ้าของความลับทางการค้าที่มีการละเมิดเจ้าของอาจนำมาซึ่งการกระทำละเมิดกับละเมิดที่ถูกกล่าวหาในประเทศไทยของกลางทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศศาลระหว่างประเทศ ในการดำเนินการละเมิดโจทก์จะต้องพิสูจน์ความเป็นเจ้าของความลับทางการค้าทั้งในและข้อมูลการค้าที่มีคุณสมบัติเป็นความลับทางการค้า ซึ่งแตกต่างจากพระราชบัญญัติสิทธิบัตรของประเทศไทยปี 1979 Tsa ยาไม่จำเป็นต้องมีการลงทะเบียนความลับทางการค้าและแตกต่างจากพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ 1994 ที่ Tsa ไม่รวมถึงข้อสันนิษฐานว่าโจทก์เป็นเจ้าของที่ถูกต้องของความลับทางการค้าในข้อพิพาทดังกล่าว ดังนั้นโจทก์จะต้องเผชิญอย่างหลีกเลี่ยงไม่กับโอกาสของการพิสูจน์ความเป็นเจ้าของของเขาหรือเธอความลับทางการค้าที่ Tsa ระบุเจ้าของความลับทางการค้าโดยการระบุการดำเนินการที่มีคุณสมบัติให้กิจการต้องอ้างกรรมสิทธิ์ เพื่อปัญญาเจ้าของความลับทางการค้าคือ:
1 คนที่ค้นพบ, ประดิษฐ์, รวบรวมหรือสร้างข้อมูลการค้าที่
2 คนที่มีความสนใจที่ถูกต้องตามกฎหมายในผลการทดสอบหรือข้อมูลการค้าที่เป็นความลับทางการค้าและ
3 ผู้รับโอน.
ถ้าคุณหยุดชั่วคราวที่จะต้องทราบร่วมในความหมายนี้ได้อย่างถูกต้อง ในความเป็นเจ้าของความลับทางการค้าในทางทฤษฎีสามารถตกเป็นของหน่วยงานหลาย ๆ ยกตัวอย่างเช่นนายจ้างจะเป็นเจ้าของความลับทางการค้าโดยอาศัยการมีความสนใจที่ถูกต้องในข้อมูลการค้าและพนักงานก็จะเป็นเจ้าของความลับทางการค้าเพราะพนักงานที่สร้างข้อมูลการค้า.
เมื่อหลายคนที่มีคุณสมบัติเป็นเจ้าของภายใต้บทบัญญัติ (1) และ (2) ข้างต้นในการเรียกร้องความเป็นเจ้าของความลับทางการค้า, Tsa ดูเหมือนจะเงียบที่เจ้าของจะมีสิทธิที่เหนือกว่า ในกรณีนี้มีความเหมาะสมที่จะใช้รูปแบบของหลักการของการก่อสร้างที่มีชื่ออยู่ในเท่าเทียมวัสดุ (ที่เมื่อเรื่องเดียวกันหรือเรื่อง) ซึ่งแสดงให้เห็นว่าในกรณีที่มีความคลุมเครือตามกฎหมายชี้แจงอาจจะมาจากการทบทวนกฎเกณฑ์ในเดียวกัน เรื่อง.
เรามองคนแรกที่ระบอบการปกครองในทรัพย์สินทางปัญญาของไทย พระราชบัญญัติสิทธิบัตรของไทย 1979 แสดงให้เห็นว่าสิทธิที่จะใช้สำหรับสิทธิบัตรสำหรับการประดิษฐ์ที่ทำตามกับการจ้างงานหรือสัญญาอื่น ๆ ที่เป็นของนายจ้างหรือบุคคลที่รับหน้าที่การทำงานเว้นแต่ในสัญญา พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ของไทย 1994 แสดงให้เห็นว่าลิขสิทธิ์ในงานที่สร้างขึ้นโดยนักเขียนในหลักสูตรของเสื้อการจ้างงานในผู้เขียนเว้นแต่ตกลงเป็นอย่างอื่นในการเขียน นายจ้าง แต่มีสิทธิในการสื่อสารการทำงานดังกล่าวให้กับประชาชนให้เป็นไปตามวัตถุประสงค์ของการจ้างงาน ที่นี่ด้านขวากรรมสิทธิ์ของฝ่ายตรงข้ามอาจจะคืนดีโดยพิจารณาจากความเป็นจริงทางเศรษฐกิจภายใต้การสร้างของการทำงาน ในการสร้างงานอันมีลิขสิทธิ์หนึ่งอาจกล่าวได้ว่าการทำงานของพนักงานที่เป็นผู้เขียนจะต้องพึ่งพาการคิดสร้างสรรค์ของตนเองและความพยายามมากกว่าข้อมูลหรือทรัพยากรที่เป็นของนายจ้าง ดังนั้นมันอาจจะเป็นที่เหมาะสมในการให้สิทธิการเป็นเจ้าของที่เหนือกว่าให้กับพนักงานที่สร้างงานอันมีลิขสิทธิ์ในฐานะที่เป็นแรงจูงใจเพิ่มเติม ในทางตรงกันข้ามในการสร้างสิ่งประดิษฐ์ที่พนักงานจะต้องมีนัยสำคัญขึ้นอยู่กับนายจ้างอย่างต่อเนื่องเพื่อลงทุนในการวิจัยและพัฒนา (R & D) ดังนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญที่กฎหมายตระหนักถึงประโยชน์ในทางการค้าของนายจ้างในการประดิษฐ์โดยการอนุญาตให้สิทธิที่จะใช้สำหรับการจดสิทธิบัตรเป็นแรงจูงใจในการลงทุนในการวิจัยและพัฒนา อาร์กิวเมนต์สามารถทำที่ความลับทางการค้ามากขึ้นคล้ายกับการจดสิทธิบัตรในลักษณะของเรื่องที่เป็นความคุ้มครองทั้งที่เกี่ยวข้องกับนวัตกรรมทางด้านเทคนิคหรือการค้า นอกจากนี้นายจ้างมีความสนใจในเชิงพาณิชย์ที่น่าสนใจทั้งในความลับทางการค้าและผลิตภัณฑ์ที่จดสิทธิบัตรเพราะทั้งสองต้องการที่กว้างขวาง R & ลงทุน d.
มองอีกช่องสำหรับคำแนะนำประชาคมยุโรปได้กำหนดว่ามันจะดีกว่าที่จะปล่อยให้คำถามของความเป็นเจ้าของสิ่งประดิษฐ์ที่สร้างขึ้นโดย พนักงานเปิดให้บริการสำหรับแต่ละประเทศที่จะตอบไปตามกฎหมายของตัวเอง การประชุมสิทธิบัตรยุโรปดังนั้นยาได้ระบุผู้มีสิทธิครั้งแรกจะใช้สำหรับการจดสิทธิบัตร กฎระเบียบที่เกี่ยวข้องกับการเป็นเจ้าของสิ่งประดิษฐ์ที่สร้างขึ้นโดยพนักงานที่ต่างกันมากในหมู่ประเทศสมาชิกของสหภาพยุโรป ในทำนองเดียวกันกฎหมายลิขสิทธิ์แตกต่างกันตามเขตอำนาจ สหราชอาณาจักรเช่นอนุญาตให้เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ให้กับนายจ้าง วิธีการนี้ได้รับการสนับสนุนโดยเหตุผลที่ว่านายจ้างที่อยู่ในตำแหน่งที่ดีกว่าที่จะได้รับผลกำไรจากการทำงานลิขสิทธิ์.
ในขณะที่ทั้งสองฝ่าย (และสนาม) อาจมองไปที่ภูมิทัศน์ทรัพย์สินทางปัญญาและเหตุผลต่างๆเดียวกันพื้นฐานเพื่องานฝีมือขัดแย้งของพวกเขาก็เป็นที่ชัดเจน ที่เป็นเจ้าของความลับทางการค้าที่ไม่ควรได้รับการพิจารณาในบริบทของความขัดแย้งหรือการดำเนินคดี.
แทนนายจ้างควรเข้าทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรที่ถูกต้องระหว่างนายจ้างและลูกจ้างจะแน่ชัดระบุบุคคลที่เป็นเจ้าของเท่านั้นที่ถูกต้องตามกฎหมายความลับทางการค้าที่.
นายจ้าง ยังสามารถพิจารณากับที่ปรึกษากฎหมายสามารถเป็นไปได้ของการถ่ายโอนความลับทางการค้าที่.
มาตรา 5 ของ TSA แสดงให้เห็นว่า
(t) เขาค้าเจ้าของความลับมีสิทธิที่จะเปิดเผยเอาไปหรือใช้ความลับทางการค้าหรือการใช้งาน ความลับทางการค้าหรือใบอนุญาตคนอื่นที่จะเปิดเผยเอาไปหรือใช้ความลับทางการค้า นอกจากนี้เขายังอาจกำหนดเงื่อนไขสำหรับการบำรุงรักษาของความลับที่.
แต่โปรดทราบว่าการเป็นผู้รับโอนสิทธิก็อาจจะเต็มไปด้วยผู้รับโอนก็อาจจะเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน ในการสิทธิเป็นผู้รับโอนนายจ้างต้องยอมรับว่าพนักงานเป็นเจ้าของเริ่มต้นของความลับทางการค้า.
ในขณะที่การรับรู้นี้เป็นสิ่งจำเป็นที่จะทำให้เกิดการถ่ายโอนที่ถูกต้องของสิทธิ (ถ้าปริมาณของพนักงานได้เป็นเจ้าของความลับทางการค้าของเขาหรือเธอ มีอะไรที่ต้องโอน) ก็มีแนวโน้มที่จะส่งผลเสียต่อการเรียกร้องความเป็นเจ้าของใด ๆ ที่ทำภายหลังจากนายจ้าง นอกจากนี้นายจ้างต้องให้แน่ใจว่านายจ้างเป็นผู้รับเพียงอย่างเดียวของสิทธิเต็มที่ที่จะลับทางการค้าและที่พนักงานไม่ได้และจะไม่โอนสิทธิของเขาหรือเธอในความลับทางการค้าหรือส่วนหนึ่งส่วนใดของมันกิจการอื่น ๆ . สุดท้ายเป็นข้อตกลงการจัดตั้งสิทธิในความลับทางการค้าที่เจ้าของจะต้องดูแลเพื่อให้แน่ใจว่าข้อตกลงการดูแลเพื่อให้แน่ใจว่าข้อตกลงที่ถูกต้องและใช้บังคับ.
สรุปจนกฎหมายที่มีการเปลี่ยนแปลงเพื่อระบุผู้ใช้เป็นครั้งแรก เจ้าของความลับทางการค้าสิทธิของนายจ้างที่จะลับทางการค้าที่พัฒนาโดยพนักงานของพวกเขาจะเปิดให้ท้าทาย.
หากเจ้าของความลับทางการค้าที่อยู่ในบริเวณขอบรกธุรกิจอาจจะต้องเผชิญหน้ากับปัญหาของการปกป้องสิทธิในทรัพย์สินทางอุตสาหกรรมหรือการป้องกันการแข่งขันที่ไม่เป็นธรรมในประเทศไทย .

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความปรารถนาของไทยที่จะเพิ่มศักยภาพการแข่งขัน เป็นปลายทางการลงทุน ทำให้ทางเดินของพระราชบัญญัติความลับทางการค้า พ.ศ. 2545 TSA เป็นกฎหมายล่าสุดเกี่ยวกับการคุ้มครองทรัพย์สินอุตสาหกรรมอยู่ในราชอาณาจักร และสอดคล้องกับมาตรา 39 ของข้อตกลงว่าด้วยทรัพย์สินทางปัญญาที่เกี่ยวข้องกับการค้า . หาคุณธรรม ทั้งหมดอย่างไรก็ตามTSA มีช่องโหว่ที่อาจทำลาย เป้าหมายของ ศูนย์กลางของการป้องกันการแข่งขันที่ไม่เป็นธรรมในไทย TSA ไม่ได้อย่างชัดเจน เสื้อกั๊ก ความเป็นเจ้าของของความลับทางการค้าในเจ้าของเดียว ช่องโหว่นี้เป็นปัญหาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนายจ้างและลูกจ้างเรียกร้องเจ้าของความลับทางการค้า ในหลักสูตรของการดำเนินธุรกิจ ,องค์กรอาจจ้างนักวิจัยหรือคณะนักวิจัยเพื่อสร้างผลิตภัณฑ์ใหม่หรือปรับปรุงผลิตภัณฑ์ที่มีอยู่ ข้อมูลการค้าใด ๆซึ่งรวมถึง แต่ไม่ จำกัด กับ สูตร วิธีการ เทคนิค หรือกระบวนการการค้นพบในหลักสูตรของการวิจัย อาจมีสิทธิได้รับการคุ้มครองเป็นความลับทางการค้า คล้ายกับชนิดอื่น ๆของกฎหมายทรัพย์สินทางปัญญาTSA มอบสิทธิลบเจ้าของความลับทางการค้า อนุญาตให้เขาหรือเธอที่จะไม่รวมคนอื่น ๆจากการกระทำของการเปิดเผย การกีดกัน หรือการใช้ความลับทางการค้า ในเหตุการณ์ที่ด้านขวาของเจ้าของความลับทางการค้า คือ ละเมิดสิทธิ เจ้าของอาจนำการต่อต้านที่ถูกกล่าวหาว่าละเมิดทรัพย์สินทางปัญญา ในภาคกลาง และศาลการค้าระหว่างประเทศในการกระทำ โจทก์ต้องพิสูจน์ความเป็นเจ้าของของความลับและข้อมูลการค้ามีคุณสมบัติเป็นความลับทางการค้า ซึ่งแตกต่างจากของไทย สิทธิบัตร พ.ศ. 2522 , TSA ไม่ได้ต้องการการลงทะเบียนของความลับทางการค้า และแตกต่างจากพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537TSA ไม่มีข้อสันนิษฐานว่าโจทก์จะเป็นเจ้าของถูกต้องตามกฎหมายของความลับทางการค้าในข้อพิพาท ดังนั้น โจทก์ย่อมเผชิญกับโอกาสของการพิสูจน์ความเป็นเจ้าของของเขาหรือเธอของความลับทางการค้า TSA ระบุเจ้าของความลับทางการค้า โดยระบุการกระทำที่ถือว่าเป็นนิติบุคคลอ้างความเป็นเจ้าของ คือเจ้าของความลับทางการค้า :
1ผู้ที่ค้นพบศาสตร์รวบรวมหรือสร้าง , ข้อมูลการค้า ;
2 บุคคลที่มีความสนใจที่ถูกต้องในการทดสอบผลค้า หรือข้อมูลที่เป็นความลับทางการค้าและ ;
3 นักเรียน .
ถ้าคุณหยุดชั่วคราวเพื่อหมายเหตุประกอบในความหมายนี้ได้อย่างถูกต้อง สิทธิในความลับทางการค้า ทฤษฎีเป็นสิทธิ์ของหลายหน่วยงาน . ตัวอย่างเช่นนายจ้างจะเป็นเจ้าของความลับทางการค้าโดยคุณธรรมที่มีความสนใจที่ถูกต้องในข้อมูลการค้าและพนักงานยังเป็นเจ้าของความลับทางการค้า เพราะพนักงานสร้างข้อมูลการค้า .
เมื่อหลายคนมีคุณสมบัติเป็นเจ้าของภายใต้บทบัญญัติ ( 1 ) และ ( 2 ) ข้างต้นอ้างกรรมสิทธิ์ในความลับทางการค้า , TSA ปรากฏเป็น เงียบ ซึ่งเจ้าของจะเหนือกว่าครับในตัวอย่างนี้ มันเหมาะสมที่จะใช้รูปแบบของแคนนอน สร้างชื่อในปาริมาเทเรีย ( เรื่องเดียวกัน หรือวิชา ) ที่ให้บริการนั้น ในกรณีที่ทายาทโดยธรรมในการชี้แจงอาจได้มาจากการทบทวนกฎเกณฑ์ในเรื่องเดียวกัน .
เราดูแรกของประเทศไทยระบอบทรัพย์สินทางปัญญาสิทธิบัตร พ.ศ. 2522 ประเทศไทยมีสิทธิก่อนการขอรับสิทธิบัตรสำหรับการประดิษฐ์ทำ ตามสัญญาการจ้างงานหรือสัญญาอื่น ๆที่เป็นของนายจ้าง หรือผู้ที่ได้รับมอบหมายงาน เว้นแต่จะได้ระบุไว้ในสัญญา พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ประเทศไทยมีลิขสิทธิ์ในงานที่สร้างโดยผู้เขียนในหลักสูตรของการจ้างงานในเสื้อ ผู้เขียนเว้นแต่จะได้ตกลงกันเป็นลายลักษณ์อักษร นายจ้าง อย่างไรก็ตาม มีสิทธิที่จะสื่อสาร เช่น ทำงานเพื่อประชาชน ตามวัตถุประสงค์ของการจ้างงาน ที่นี่ , ฝ่ายตรงข้ามใช่เจ้าของอาจจะคืนดีโดยพิจารณาความเป็นจริงทางเศรษฐกิจ เป็นต้น การสร้างงาน ในการสร้างลิขสิทธิ์งานหนึ่งอาจกล่าวได้ว่า ลูกจ้าง ใครเป็นผู้เขียนจะต้องอาศัยความคิดของเขา หรือเธอเองที่สร้างสรรค์และความพยายามมากกว่าข้อมูลหรือทรัพยากรที่เป็นเจ้าของโดยนายจ้าง ดังนั้น จึงอาจจะเหมาะสมเพื่อให้กรรมสิทธิ์เหนือกว่าสิทธิลูกจ้างที่สร้างผลงานลิขสิทธิ์เป็นแรงจูงใจเพิ่มเติม ในทางตรงกันข้าม ในการสร้างสิ่งประดิษฐ์พนักงานจะต้องอย่างมากพึ่งพานายจ้างอย่างต่อเนื่องลงทุนในการวิจัยและพัฒนา ( R & D ) ดังนั้น จึงเป็นสิ่งสําคัญที่กฎหมายตระหนักถึงผลประโยชน์ทางการค้าของนายจ้างในการประดิษฐ์ โดยอนุญาตให้เหมาะสมก่อนการขอรับสิทธิบัตรเป็นแรงจูงใจที่จะลงทุนใน R & Dอาร์กิวเมนต์สามารถทำที่เป็นความลับทางการค้ามีมากขึ้นคล้ายกับสิทธิบัตรในลักษณะของเรื่อง เป็นทั้งการป้องกันที่เกี่ยวข้องกับนวัตกรรมทางเทคนิคและเชิงพาณิชย์ นอกจากนี้ นายจ้างมีความสนใจการค้าที่น่าสนใจทั้งในการค้าความลับและสิทธิบัตรผลิตภัณฑ์ เพราะทั้งสองจึงต้องการ& R D การลงทุน
ต่อไปในทุ่งนา แนะแนวประชาคมยุโรปได้ตัดสินใจว่ามันจะดีกว่าที่จะออกจากคำถามของความเป็นเจ้าของของสิ่งประดิษฐ์ที่สร้างขึ้น โดย พนักงานเปิดให้แต่ละประเทศที่จะตอบตามกฏหมายของตัวเอง ยุโรปสิทธิบัตรแบบแผน ดังนั้น ไม่ได้ระบุที่เหมาะสมก่อนการยื่นขอสิทธิบัตรกฎที่เกี่ยวข้องกับกรรมสิทธิ์ของสิ่งประดิษฐ์ที่สร้างขึ้นโดยลูกจ้างแตกต่างกันอย่างมากในหมู่ประเทศสมาชิกประชาคมยุโรป ในทํานองเดียวกัน กฎหมายลิขสิทธิ์ที่แตกต่างกัน โดยสังกัด สหราชอาณาจักร เช่น มอบลิขสิทธิ์ความเป็นเจ้าของต่อนายจ้าง วิธีการนี้ได้รับการสนับสนุนโดยเหตุผลที่นายจ้างอยู่ในตำแหน่งที่ดีกว่าที่จะได้รับกำไรจากงานลิขสิทธิ์ .
ในขณะที่ฝ่าย ( และสนาม ) อาจดูทรัพย์สินทางปัญญาภูมิและมีเหตุผลต่างๆเป็นต้นเดียวกันกับยานข้อโต้แย้งของพวกเขา มันเป็นที่ชัดเจนว่าเจ้าของความลับทางการค้าไม่ควรได้รับการพิจารณาในบริบทของข้อพิพาทหรือคดี .
แทนนายจ้างควรเข้าไปที่ถูกต้องเขียนข้อตกลงระหว่างนายจ้างและลูกจ้าง เพื่อสรุประบุพรรคที่เป็นเพียงที่ถูกต้องของเจ้าของความลับทางการค้า .
นายจ้างยังสามารถพิจารณา กับที่ปรึกษาด้านกฎหมายได้ ความเป็นไปได้ของการถ่ายทอดความลับทางการค้า มาตรา 5 ของ TSA

( T ) มีว่า เขาค้าเจ้าของความลับมีสิทธิที่จะเปิดเผย , กีดกัน ,หรือใช้ความลับทางการค้า หรือใช้ความลับทางการค้า หรือใบอนุญาตคนอื่นเปิดเผย เอาไป หรือใช้ซึ่งความลับทางการค้า . เขาอาจจะกำหนดเงื่อนไขใด ๆและเงื่อนไขสำหรับการรักษาความลับ
อย่างไรก็ตาม โปรดสังเกตว่า การโอนสิทธิ เช่น อาจจะเต็มไปด้วยการโอนอาจจะเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน ในการเป็นผู้รับโอนสิทธิ ,นายจ้างต้องยอมรับว่าพนักงานคือเจ้าของแรกของความลับทางการค้า .
ในขณะที่ยอมรับนี้จำเป็นที่จะทำให้เกิดการใช้สิทธิ ( ถ้าพนักงานไม่ได้เป็นเจ้าของความลับทางการค้า เขาหรือเธอมีอะไรที่จะโอน ) , มันอาจจะทำลายใด ๆในภายหลัง โดยเจ้าของสิทธินายจ้าง เพิ่มเติมนายจ้างต้องให้แน่ใจว่านายจ้างเป็นผู้รับเพียงขวาเต็มความลับทางการค้า และพนักงานไม่ได้และจะไม่โอนสิทธิ์ของเขาหรือเธอในความลับทางการค้า หรือส่วนใด ๆดังกล่าว นิติบุคคลอื่น ในที่สุด ด้วยข้อตกลงจัดตั้งขวาแรกในความลับทางการค้าเจ้าของต้องดูแลเพื่อให้แน่ใจว่าข้อตกลงดูแลเพื่อให้แน่ใจว่าข้อตกลงที่ถูกต้องและบังคับใช้
สรุปจนกว่ากฎหมายจะเปลี่ยนไปเพื่อระบุใครเป็นเจ้าของแรกของความลับทางการค้า นายจ้างสิทธิในความลับทางการค้า พัฒนาโดย พนักงานของพวกเขาจะเปิดให้ท้าทาย .
ถ้ากรรมสิทธิ์ของ การค้าความลับอยู่ในบริเวณขอบรก ,ธุรกิจอาจต้องเผชิญหน้ากับปัญหาของการปกป้องสิทธิในทรัพย์สินอุตสาหกรรมหรือป้องกันการแข่งขันที่ไม่เป็นธรรมใน

)