Eun saw the firm gaze in his eyes a

Eun saw the firm gaze in his eyes and she knows there is no use for argument. He want her to go, she have to go. She walked to her working room that was located next to Min Ho’s study room to take her bag. She later came out and bowed at Min Ho before she walked to the door. Before she go, she stole a sharp glance at Shin Hye and inhaled a deep breath. She then opened the door and stepped out from the apartment.

Shin Hye was confused because she doesn’t see what Min Ho wrote to So Eun and was even confused now that she left the apartment. She turned back to Min Ho and looked at him in confusion.

“Why is Kim So Eun-sshi leaving? I thought she supposed to work until 5pm.” She asked.

Min Ho smirked as he walked forward and stopped two feet away from her. His mood turned good the moment he saw her.

“I thought you would not come today after what happened that night.”

Shin Hye bit her lip upon reading what he wrote on the notepad. She cleared her throat awkwardly and pretends she didn’t see it. “You still haven’t answer my question. Where did Kim So Eun-sshi go? Why is she leaving?”

Another mischievous smirk spread across Min Ho’s face.

“Because I want to stay here alone with you.”

Shin Hye looked up and glared at him. “Not funny.” She treats it as a joke to avoid the awkwardness. She keeps reminding herself that she is here for work, nothing else.

“This is for you.” She said, pointed at the two bags on the floor.

Min Ho glanced at the bags before looking back at her.

“What is that?”

Shin Hye let out a soft smile. “Remember I told you that you deserves a reward for doing very well that night? And here is your reward.”

He narrowed his gaze, staring at the bags.

“This doesn’t look like strawberry candy to me.”

If he remembered correctly, she said she would reward him with a box of strawberry candy. Or did she buy him two big bags of candy?

She shook her head. “If you want strawberry candy I can buy for you any time you want. But this is something so much cooler than candy.” She said as she leaned down and checked something on the first bag. She then held it up and walked straight towards his kitchen.

Min Ho was confused by her action and followed closely behind her.

When they entered the kitchen, Shin Hye placed the bag on the kitchen countertop. “Do you like spicy food? I love spicy and I love spicy tteokbokki.” She said as she begins to take the ingredients out from the bag. “You are good in cooking, right? The porridge you cooked for me that day tasted delicious.” She added as she turned to him and smiled cheekily. “I’m not good in this area but I really want to try to make spicy tteokbokki myself. You will help me, right?” She looked at him with an expectant gaze.

Holding her gaze for a long moment, Min Ho let out a deep sigh before he moved to the cabinet, took out a pot and put it on the stove. Without giving her any reply, he directed her to wash the ingredients and slowly guide her to cook.

After about 30 minutes, the nice aroma of the spicy tteokbokki slowly filled the room. Shin Hye spooned a piece from the pot and brought it to Min Ho’s lips.

“Try.” She said with a sweet smile.

With her smiling at him like that, he couldn’t bring himself to reject her. He parted his lips slightly and let her put the tteokbokki into his mouth.

“How’s the taste?” Her eyes were shining with expectant.

Min Ho licked his bottom lip and nodded. He held his thumb up, giving her a good sign.

Shin Hye giggled and quickly taste one herself. “Hmmm… maatitsuhyo.”

Min Ho chuckled at her exaggerated reaction. Why is she so happy? The tteokbokki was at least 80% cooked by him. And she said this was his reward. It looks more like a reward for her. He took his notepad out from his pocket and wrote something on it.

“So, cooking is also in the list of your therapy session now?”

Shin Hye glanced at him before she put the spoon in the basin and washed her hands. She then turned back to Min Ho as she spoke. “Cooking is not in the list. Being normal is in the list.”

He shook his head, telling her that he doesn’t get what she said.

“This is what normal people will do. We work, we communicate, we have fun, and we make friends like this. We chat, we cook together… we have fun together.” She explained.

He smiled slightly as he showed her the words he wrote.

“A psychopath like me… are you sure I can be normal again?”

Shin Hye creased her brows and stared at him with a sharp gaze. “You are not a psychopath. As long as you want and willing to try, of course you can be normal again. It’s just a matter of your choice.”

His lips pursed into a hard line as he nodded softly.

“You said normal people communicate, have fun, make friends, chat, cook…”

He paused for a brief moment before he continued to write again.

“What about fall in love? Is that what normal people do too?”

♩ ♪ ♫ ♩ ♪ ♫

On a sleepless night, when you’re in your lonely and empty room

When there’s no one to listen to you

When hardships come to you like falling rain

And drenches you without being able to avoid it

♩ ♪ ♫ ♩ ♪ ♫

The rate of Shin Hye’s heart increased tremendously upon reading what he wrote. She took a deep calming breath before meeting his eyes. “O-Of course. L-Love… is a kind of affection feeling that everyone should have. It could improve your mood and make you feel happy. It could…”

The remaining words were stuck in her throat when he suddenly moved closer, caging her in between the kitchen countertop with his arms. She looked up and his intense gaze took her breath away.

“It could what?” He asked, mouthing the words silently.

Shin Hye bit her lower lip and froze in place

Min Ho smirked at her nervousness. “Breathe…” He mouthed to her again, the same word she said to him on the first day they met.

Clenching her palms tightly in fists, she gathered all her strength and pushed him away from her. She can see that she startled him but she don’t care. She needs to run away from him before something happen.

Shin Hye quickly rushed out from the kitchen and inhaled deeply when she was standing at the living room. Park Shin Hye, stay controlled. You are a doctor. You are professional and you can’t let confused yourself. This is just a case you need to handle. He is a case that you need to settle. Her inner voice keeps reminding her inside. She almost jumps when Min Ho patted her arm, brought her back from her deep thoughts. She cleared her throat awkwardly as she pointed at the bag.

“Hmmm… I have another thing for you.” She said as she took the second bag that was still lying on the floor. Without waiting for him to ask, she held the bag up and walked towards the hallway, heading to his bedroom.

When Shin Hye stepped into his bedroom, she walked to the large window that was covered by the black curtains and put the bag down in front of her. She turned around and smiled at Min Ho who was already standing there looking at her.

“Since I’m your doctor and it’s my responsible to heal you, I think we should change to another method to make the therapy become more effective. I find that the pace of our therapy is very slow now. So this time, we will concentrate on your daily life and your surrounding. In order to pull you out from your imaginary dark world, we have to make some changes. And for the start, we should make a change with your apartment.”

A deep sigh escaped Min Ho’s throat as he crossed his arms, still staring at her. He can hear how she emphasized the word ‘doctor’ and ‘therapy’. She was trying to remind him and herself about their doctor-patient relationship.

Shin Hye took something out from the bag and held it up for him to see. “New curtain. Do you like this colour?” She asked with a smile. “Turquoise colour helps to open the lines of communication between the heart and the spoken word. It presents as a friendly and happy colour of enjoying life. This colour could recharge our spirits during times of mental stress and tiredness, alleviating feelings of loneliness. It also encourages inner healing through its ability to enhance empathy and caring. It heightens our intuitive ability and opens the door to spiritual growth.”

Min Ho didn’t quite concentrate on what she said about the curtain or the colour but his mood turned bad by every passing second when she tried so hard to maintain a certain safe distance between them. She knows it very clearly that their relationship is not as simple as just a doctor and a patient now. They can both feel the tension and intensity between them. She is avoiding it but he won’t let her escape.

He took a few steps forward and stopped right in front of her. He smirked when he heard a startle gasp came out from her alluring lips. She is very nervous but trying hard to stay calm.

“I don’t think you have the right to change anything in my apartment.”

Shin Hye gulped as she looked up to meet his darkened gaze. “Since I’m your psychiatrist and my responsible is to help you, I have every right to do anything that will make you better. We have to work together and you have to cooperate with me in order to make this work.”

He let out a soft chuckle before he wrote on his notepad again.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Eun เห็นบริษัทมองตาของเขา และเธอรู้ว่า มีไม่ใช้อาร์กิวเมนต์ เขาต้องการให้เธอไป เธอต้องไป เธอเดินไปห้องทำงานของเธอที่ตั้งอยู่ติดกับห้องเรียนนาทีโฮจิมินห์จะกระเป๋าของเธอ เธอภายหลังออกมา และลงที่โฮจิมินห์นาทีก่อนเธอเดินไปประตู ก่อนที่เธอไป เธอขโมยตา Shin Hye คมชัด และช่วยในการหายใจลึก ๆ เธอเปิดประตู แล้วก้าวออกจากอพาร์ทเมนท์Shin Hye ถูกสับสน เพราะเธอไม่เห็นอะไรโฮจิมินห์นาทีเขียนดังนั้น Eun และแม้ถูกสับสนหลังจากที่เธอทิ้งอพาร์ทเมนท์ เธอหันกลับไปโฮจิมินห์ Min และมองเขาในความสับสน"ทำไมเป็น Kim Eun-sshi ออกเพื่อ ฉันคิดว่า เธอควรจะทำงานจนถึง 17.00 น." เธอถามนาทีโฮ smirked ขณะที่เขาเดินไปข้างหน้า และหยุดสองเท้าจากเธอ อารมณ์ของเขาเปิดดีขณะที่เขาเห็นเธอ"ฉันคิดว่า คุณจะไม่มาวันนี้หลังจากคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น"Shin Hye บิตของ lip เมื่ออ่านสิ่งที่เขาเขียนใน notepad เธอล้างคอเธอเก้ ๆ และแอบเธอไม่เห็น "คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของฉัน ที่ได้คิมเพื่อไป Eun-sshi ทำไมเธอออกหรือไม่"เกเรซนอื่นแพร่กระจายไปทั่วหน้านาทีโฮจิมินห์"เพราะฉันอยากอยู่ที่นี่คนเดียวกับคุณ"Shin Hye มองขึ้น และ glared ที่เขา "ไม่ตลก" เธอจัดว่าเป็นตลกเพื่อหลีกเลี่ยงการ awkwardness เธอจะเตือนตัวเองว่า เธออยู่ที่นี่สำหรับการทำงาน อะไร"นี้คือสำหรับคุณ" เธอกล่าวว่า ชี้ไปที่ถุงสองชั้นMin Ho glanced at the bags before looking back at her.“What is that?”Shin Hye let out a soft smile. “Remember I told you that you deserves a reward for doing very well that night? And here is your reward.”He narrowed his gaze, staring at the bags.“This doesn’t look like strawberry candy to me.”If he remembered correctly, she said she would reward him with a box of strawberry candy. Or did she buy him two big bags of candy?She shook her head. “If you want strawberry candy I can buy for you any time you want. But this is something so much cooler than candy.” She said as she leaned down and checked something on the first bag. She then held it up and walked straight towards his kitchen.Min Ho was confused by her action and followed closely behind her.When they entered the kitchen, Shin Hye placed the bag on the kitchen countertop. “Do you like spicy food? I love spicy and I love spicy tteokbokki.” She said as she begins to take the ingredients out from the bag. “You are good in cooking, right? The porridge you cooked for me that day tasted delicious.” She added as she turned to him and smiled cheekily. “I’m not good in this area but I really want to try to make spicy tteokbokki myself. You will help me, right?” She looked at him with an expectant gaze.Holding her gaze for a long moment, Min Ho let out a deep sigh before he moved to the cabinet, took out a pot and put it on the stove. Without giving her any reply, he directed her to wash the ingredients and slowly guide her to cook.After about 30 minutes, the nice aroma of the spicy tteokbokki slowly filled the room. Shin Hye spooned a piece from the pot and brought it to Min Ho’s lips.“Try.” She said with a sweet smile. With her smiling at him like that, he couldn’t bring himself to reject her. He parted his lips slightly and let her put the tteokbokki into his mouth.“How’s the taste?” Her eyes were shining with expectant.Min Ho licked his bottom lip and nodded. He held his thumb up, giving her a good sign.Shin Hye giggled and quickly taste one herself. “Hmmm… maatitsuhyo.”Min Ho chuckled at her exaggerated reaction. Why is she so happy? The tteokbokki was at least 80% cooked by him. And she said this was his reward. It looks more like a reward for her. He took his notepad out from his pocket and wrote something on it.“So, cooking is also in the list of your therapy session now?”Shin Hye glanced at him before she put the spoon in the basin and washed her hands. She then turned back to Min Ho as she spoke. “Cooking is not in the list. Being normal is in the list.”He shook his head, telling her that he doesn’t get what she said.“This is what normal people will do. We work, we communicate, we have fun, and we make friends like this. We chat, we cook together… we have fun together.” She explained.He smiled slightly as he showed her the words he wrote.“A psychopath like me… are you sure I can be normal again?”Shin Hye ผ้าเป็นรอยย่นของเธอเลือน และจ้องไปที่เขา ด้วยสายตาที่คมชัด "คุณไม่มีจิต ตราบใดที่คุณต้องการ และยินดีที่จะลอง แน่นอนคุณสามารถปกติอีกครั้ง ก็เป็นเพียงเรื่องที่คุณเลือก"ริมฝีปากของเขา pursed เป็นฮาร์ดดิสก์บรรทัดเป็นเขาพยักหน้าเบา ๆ"คุณว่า คนปกติสื่อสาร สนุก เพื่อน คุย อาหาร..."เขาหยุดชั่วครู่สั้น ๆ ก่อนที่เขายังคงเขียนอีกครั้ง"กับตกหลุมรัก คือที่คนปกติทำอะไรเกินไป♩ ♪ ♫ ♩ ♪ ♫ในคืนที่สลีพเลสการ์ เมื่อคุณอยู่ในห้องว่างเปล่า และโดดเดี่ยวเมื่อมีใครให้คุณฟังเมื่อมาลำบากกับคุณเช่นฝนและ drenches คุณไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้♩ ♪ ♫ ♩ ♪ ♫อัตราของ Shin Hye หัวใจเพิ่มขึ้นอย่างเมื่ออ่านสิ่งที่เขาเขียน เธอเอาความชื่นลมหายใจก่อนตาลึก " O-แน่นอน L-ความรัก...เป็นชนิดของจิตที่รู้สึกว่า ทุกคนควรมีการ มันสามารถปรับปรุงอารมณ์ของคุณ และทำให้คุณรู้สึกมีความสุข ...ได้"คำเหลือถูกติดอยู่ในลำคอของเธอเมื่อเขาก็ย้ายเข้า caging เธอระหว่างเคาน์เตอร์ครัวกับแขนของเขา เธอมองขึ้น และสายตาของเขารุนแรงเอาลมหายใจของเธอ"จะได้อะไร" เขาถาม mouthing คำเหล่านั้นShin Hye lip ของเธอต่ำมาก และ froze ในสถานนาทีโฮ smirked ที่ nervousness ของเธอ "หายใจ..." เขามาแล้วด้วยเธออีกครั้ง เธอบอกกับเขาในวันแรกที่พวกเขาได้พบคำเดียวกันเด็กนอนกัดเธอปาล์มในหมัดแน่น เธอรวบรวมกำลังทั้งหมดของเธอ และผลักเขาออกไปจากเธอ เธอจะเห็นว่า เธอ startled เขา แต่เธอไม่สนใจ เธอต้องทำงานให้กับพระองค์ก่อนที่บางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นShin Hye วิ่งออกจากห้องครัวได้อย่างรวดเร็ว และการช่วยในลึกเมื่อเธอยืนที่ห้องนั่งเล่น สวน Shin Hye พักที่ควบคุม คุณหมอได้ คุณเป็นมืออาชีพ และคุณไม่ให้สับสนตัวเอง นี้เป็นเพียงกรณีคุณจำเป็นต้องจัดการ เขาเป็นกรณีที่ต้องชำระ เสียงภายในของเธอจะเตือนเธอภายใน เธอเกือบกระโดดเมื่อนาทีโฮ patted แขน นำเธอกลับมาจากความคิดของเธอลึก เธอล้างคอเธอเก้ ๆ เป็นเธอชี้ที่ถุง" Hmmm... แล้วอีกอย่างคุณ" เธอบอกว่า เธอเอาถุงที่สองที่กำลังยังนอนพื้น โดยไม่รอให้เขาถาม เธอถือกระเป๋าขึ้น และเดินเข้าสู่ห้องโถง หัวเรื่องในห้องนอนของเขาเมื่อ Hye ชินก้าวเข้าสู่ห้องนอนของเขา เธอเดินไปหน้าต่างขนาดใหญ่ที่ถูกปกคลุม ด้วยม่านสีดำ และใส่ถุงลงตรงหน้า เธอหันไปรอบ ๆ และยิ้มที่โฮจิมินห์นาทีที่แล้วยืนมองที่เธอ"ตั้งแต่ผมเป็นแพทย์ และเป็นฉันรับผิดชอบการรักษาคุณ ผมคิดว่า เราควรเปลี่ยนวิธีอื่นเพื่อให้การรักษาที่มีผลมาก ค้นหาก้าวบำบัดของเราว่าช้ามากตอนนี้ ดังนั้นเวลานี้ เราจะมีสมาธิในชีวิตประจำวันของคุณและสภาพแวดล้อมของคุณ เพื่อที่จะดึงคุณออกมาจากโลกมืดของจินตภาพ เราต้องเปลี่ยนแปลงบางอย่าง และสำหรับเริ่มต้น เราควรทำการเปลี่ยนแปลงกับอพาร์ทเมนท์ของคุณ"
A deep sigh escaped Min Ho’s throat as he crossed his arms, still staring at her. He can hear how she emphasized the word ‘doctor’ and ‘therapy’. She was trying to remind him and herself about their doctor-patient relationship.

Shin Hye took something out from the bag and held it up for him to see. “New curtain. Do you like this colour?” She asked with a smile. “Turquoise colour helps to open the lines of communication between the heart and the spoken word. It presents as a friendly and happy colour of enjoying life. This colour could recharge our spirits during times of mental stress and tiredness, alleviating feelings of loneliness. It also encourages inner healing through its ability to enhance empathy and caring. It heightens our intuitive ability and opens the door to spiritual growth.”

Min Ho didn’t quite concentrate on what she said about the curtain or the colour but his mood turned bad by every passing second when she tried so hard to maintain a certain safe distance between them. She knows it very clearly that their relationship is not as simple as just a doctor and a patient now. They can both feel the tension and intensity between them. She is avoiding it but he won’t let her escape.

He took a few steps forward and stopped right in front of her. He smirked when he heard a startle gasp came out from her alluring lips. She is very nervous but trying hard to stay calm.

“I don’t think you have the right to change anything in my apartment.”

Shin Hye gulped as she looked up to meet his darkened gaze. “Since I’m your psychiatrist and my responsible is to help you, I have every right to do anything that will make you better. We have to work together and you have to cooperate with me in order to make this work.”

He let out a soft chuckle before he wrote on his notepad again.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อึนเห็นสายตาของ บริษัท ในดวงตาของเขาและเธอรู้ว่ามีการใช้งานสำหรับอาร์กิวเมนต์ เขาต้องการให้เธอไปเธอต้องไป เธอเดินไปที่ห้องทำงานของเธอที่อยู่ติดกับห้องทำงานมินโฮที่จะใช้กระเป๋าของเธอ หลังจากนั้นเธอก็ออกมาและโค้งคำนับที่มินโฮก่อนที่เธอจะเดินไปที่ประตู ก่อนที่เธอจะไปเธอขโมยได้อย่างรวดเร็วคมชัดที่ชินเฮและสูดดมหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นเธอก็เปิดประตูและก้าวออกมาจากอพาร์ทเม้น. ชินเฮสับสนเพราะเธอไม่เห็นสิ่งที่มินโฮเขียนถึงโซอึนและสับสนแม้ตอนที่เธอออกจากอพาร์ทเม้น เธอหันกลับไปที่มินโฮและมองไปที่เขาอยู่ในความสับสน. "ทำไมคิมโซอึนทิ้งดีโอ? ฉันคิดว่าเธอควรจะทำงานจนกว่า 05:00. "เธอถาม. มินโฮ smirked ขณะที่เขาเดินไปข้างหน้าและหยุดสองเท้าห่างจากเธอ อารมณ์ของเขาหันดีช่วงเวลาที่เขาเห็นเธอ. "ผมคิดว่าคุณจะได้มาในวันนี้หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น." ชินเฮกัดริมฝีปากของเธอเมื่ออ่านสิ่งที่เขาเขียนในสมุดบันทึก เธอล้างลำคอของเธออย่างเชื่องช้าและอ้างว่าเธอไม่ได้เห็นมัน "คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของฉัน ในกรณีที่คิมโซอึนดีโอไม่ไป? เธอออกจะทำไม? " อีกการแพร่กระจายรอยยิ้มซุกซนไปทั่วใบหน้าของมินโฮ. "เพราะผมต้องการที่จะอยู่ที่นี่คนเดียวกับคุณ." ชินเฮเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เขา "ไม่ตลก." เธอถือว่ามันเป็นเรื่องตลกที่จะหลีกเลี่ยงความอึดอัด เธอเตือนให้ตัวเองว่าเธออยู่ที่นี่สำหรับการทำงานไม่มีอะไรอื่น. "นี้สำหรับคุณ." เธอกล่าวว่าชี้ไปที่สองถุงบนพื้น. มินโฮเหลือบมองไปที่กระเป๋าก่อนที่จะมองกลับมาที่เธอ. "สิ่งที่ว่าคืออะไร? " ชินเฮให้ออกรอยยิ้มอ่อน "จำฉันบอกคุณว่าคุณสมควรได้รับรางวัลสำหรับการทำดีมากในคืนนั้น? และนี่คือรางวัลของคุณ. " เขาลดสายตาของเขาจ้องมองที่ถุง. "นี้ไม่ได้มีลักษณะเหมือนขนมสตรอเบอร์รี่ให้ฉัน." ถ้าเขาจำได้อย่างถูกต้องเธอบอกว่าเธอจะตอบแทนเขาด้วยกล่องของขนมสตรอเบอร์รี่ หรือเธอไม่ซื้อเขาสองถุงใหญ่ของลูกอม? เธอส่ายหัวของเธอ "ถ้าคุณต้องการขนมสตรอเบอร์รี่ที่ฉันสามารถซื้อสำหรับคุณเวลาที่คุณต้องการ แต่นี้เป็นบางสิ่งบางอย่างมากเย็นกว่าลูกอม. "เธอกล่าวว่าขณะที่เธอโน้มตัวลงและการตรวจสอบบางอย่างในถุงแรก จากนั้นเธอก็จัดขึ้นและเดินตรงไปยังห้องครัวของเขา. มินโฮสับสนโดยการกระทำของเธอและตามอย่างใกล้ชิดด้านหลังของเธอ. เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้องครัวชินเฮวางกระเป๋าบนเคาน์เตอร์ห้องครัว "คุณชอบอาหารรสเผ็ด? ฉันรักรสเผ็ดและฉันรัก Tteokbokki เผ็ด. "เธอกล่าวว่าขณะที่เธอเริ่มต้นที่จะใช้ส่วนผสมที่ออกมาจากกระเป๋า "คุณเป็นสิ่งที่ดีในการปรุงอาหารใช่มั้ย? โจ๊กที่คุณสุกสำหรับผมในวันนั้นลิ้มรสอร่อย. "เธอเสริมขณะที่เธอหันไปเขาและยิ้ม cheekily "ผมไม่ได้ดีในพื้นที่นี้ แต่ผมต้องการที่จะพยายามที่จะทำให้ตัวเอง Tteokbokki เผ็ด คุณจะช่วยฉันใช่มั้ย? "เธอมองไปที่เขาด้วยสายตาคาดหวัง. โฮลดิ้งจ้องมองเธอสำหรับช่วงเวลาที่ยาวมินโฮให้ออกถอนหายใจลึก ๆ ก่อนที่เขาจะย้ายไปอยู่ในตู้ที่เอาออกหม้อและใส่ไว้ในเตา โดยไม่ให้เธอตอบกลับใด ๆ ที่เขากำกับของเธอที่จะล้างส่วนผสมและค่อยๆแนะนำในการปรุงอาหารของเธอ. หลังจากนั้นประมาณ 30 นาทีกลิ่นหอมที่ดีของ Tteokbokki เผ็ดช้าเต็มห้อง ชินเฮ spooned ชิ้นจากหม้อและนำมันไปที่ริมฝีปากของมินโฮ. "ลอง." เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มหวาน. ด้วยรอยยิ้มของเธอที่เขาเหมือนที่เขาไม่สามารถพาตัวเองที่จะปฏิเสธเธอ เขาแยกริมฝีปากของเขาเล็กน้อยและปล่อยให้เธอใส่ Tteokbokki เข้าไปในปากของเขา. "วิธีการของรสชาติ" ดวงตาของเธอได้รับการส่องสว่างที่มีครรภ์. มินโฮเลียริมฝีปากล่างของเขาและพยักหน้า เขาจัดขึ้นนิ้วหัวแม่มือของเขาทำให้เธอเป็นสัญญาณที่ดี. ชินเฮหัวเราะคิกคักอย่างรวดเร็วและลิ้มรสหนึ่งตัวเอง "อืมม ... maatitsuhyo." มินโฮหัวเราะปฏิกิริยาที่พูดเกินจริงของเธอ เธอมีความสุขมากทำไม? Tteokbokki ได้รับอย่างน้อย 80% โดยเขาสุก และเธอบอกว่านี่คือรางวัลของเขา มันมีลักษณะเหมือนรางวัลสำหรับเธอ เขาเอาสมุดบันทึกของเขาออกมาจากกระเป๋าของเขาและเขียนบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับมัน. "ดังนั้นการปรุงอาหารยังอยู่ในรายชื่อของเซสชั่นการรักษาของคุณตอนนี้หรือไม่" ชินเฮเหลือบมองไปที่เขาก่อนที่เธอใส่ช้อนในอ่างล้างมือของเธอ จากนั้นเธอก็หันกลับไปมินโฮที่เธอพูด "การทำอาหารไม่ได้อยู่ในรายชื่อ เป็นปกติอยู่ในรายการ. " เขาส่ายหัวของเขาบอกเธอว่าเขาไม่ได้รับสิ่งที่เธอกล่าวว่า. "นี่คือสิ่งที่คนปกติจะทำ เราทำงานที่เราสื่อสารเรามีความสนุกสนานและเราจะทำให้เพื่อนเช่นนี้ เราคุยเราปรุงอาหารด้วยกัน ... เรามีความสุขด้วยกัน. "เธออธิบาย. เขายิ้มเล็กน้อยในขณะที่เขาแสดงให้เห็นว่าเธอคำที่เขาเขียน. "โรคจิตอย่างผม ... คุณมีความมั่นใจว่าผมสามารถเป็นปกติอีกครั้ง?" ชินเฮจีบคิ้วของเธอและ จ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาที่คมชัด "คุณไม่ได้เป็นโรคจิต ตราบใดที่คุณต้องการและเต็มใจที่จะลองของหลักสูตรที่คุณสามารถเป็นปกติอีกครั้ง มันเป็นเพียงเรื่องของการเลือกของคุณ. " ริมฝีปากของเขาเม้มเป็นสายแข็งในขณะที่เขาพยักหน้าเบา ๆ . "คุณบอกว่าคนปกติสื่อสารมีความสนุกสนานให้เพื่อน, แชท, การปรุงอาหาร ... " เขาหยุดชั่วคราวสำหรับช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนที่เขาจะยังคงเขียน อีกครั้ง. "สิ่งที่เกี่ยวกับการตกอยู่ในความรัก? คือสิ่งที่คนปกติทำเกินไป? " ♩♪♫♩♪♫ เมื่อคืนนอนไม่หลับเมื่อคุณอยู่ในห้องที่ว่างเปล่าเหงาและของคุณเมื่อมีไม่มีใครที่จะฟังคุณเมื่อความยากลำบากมาให้คุณเช่นฝนตกและ drenches คุณโดยไม่ต้อง ความสามารถในการหลีกเลี่ยงมัน♩♪♫♩♪♫ อัตราการเต้นของหัวใจของชินเฮเพิ่มขึ้นอย่างมากเมื่ออ่านสิ่งที่เขาเขียน เธอเอาลมหายใจลึกสงบเงียบก่อนการประชุมดวงตาของเขา "O-แน่นอน L-ความรัก ... เป็นความรู้สึกชนิดของความรักที่ทุกคนควรมี มันอาจจะเพิ่มอารมณ์ของคุณและทำให้คุณรู้สึกมีความสุข มันอาจจะ ... " คำพูดที่เหลือติดอยู่ในลำคอของเธอเมื่อจู่ ๆ เขาก็ย้ายใกล้ชิด caging ของเธอในระหว่างเคาน์เตอร์ห้องครัวที่มีแขนของเขา เธอเงยหน้าขึ้นและจ้องมองที่รุนแรงของเขาเอาลมหายใจของเธอออกไป. "มันจะได้อะไร?" เขาถามว่าถ่ายทอดคำพูดเงียบ ๆ . ชินเฮกัดริมฝีปากล่างของเธอและแช่แข็งในสถานที่มินโฮ smirked ที่กังวลใจของเธอ "ลมหายใจ ... " เขาปากกับเธออีกครั้งคำเดียวกับที่เธอพูดกับเขาในวันแรกที่พวกเขาได้พบกับ. กำฝ่ามือของเธอแน่นในหมัดของเธอรวบรวมความแข็งแรงของเธอและผลักดันเขาออกไปจากเธอ เธอจะเห็นว่าเธอตกใจเขา แต่เธอไม่สนใจ เธอต้องการที่จะหนีออกจากเขาก่อนที่บางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น. ชินเฮรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วจากห้องครัวและสูดดมลึกตอนที่เธอกำลังยืนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ปาร์คชินเฮคอยควบคุม คุณเป็นแพทย์ คุณเป็นมืออาชีพและคุณไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองสับสน นี่เป็นเพียงกรณีที่คุณต้องจัดการ เขาเป็นกรณีที่คุณต้องการที่จะชำระ เสียงภายในของเธอเตือนให้ภายในของเธอ เธอเกือบจะกระโดดเมื่อมินโฮตบแขนของเธอพาเธอกลับมาจากความคิดของเธอลึก เธอล้างลำคอของเธออย่างเชื่องช้าขณะที่เธอชี้ไปที่ถุง. "อืม ... ฉันมีสิ่งสำหรับคุณอีก." เธอกล่าวว่าขณะที่เธอเอาถุงที่สองที่ยังคงนอนอยู่บนพื้น โดยไม่ต้องรอให้เขาถามเธอถือกระเป๋าขึ้นและเดินไปสู่ห้องโถงมุ่งหน้าไป. ห้องนอนของเขาเมื่อชินเฮก้าวเข้าไปในห้องนอนของเขาที่เธอเดินไปที่หน้าต่างขนาดใหญ่ที่ถูกปกคลุมด้วยม่านสีดำและใส่ถุงลงไปใน ด้านหน้าของเธอ เธอหันไปรอบ ๆ และยิ้มให้มินโฮที่กำลังยืนอยู่ที่นั่นมองเธอ. "ตั้งแต่ฉันแพทย์ของคุณและเป็นความรับผิดชอบของฉันที่จะรักษาคุณผมคิดว่าเราควรจะเปลี่ยนวิธีการอื่นที่จะทำให้การรักษามีประสิทธิภาพมากขึ้น ผมพบว่าการก้าวของการรักษาของเราจะช้ามากในขณะนี้ ดังนั้นเวลานี้เราจะมีสมาธิในชีวิตประจำวันของคุณและโดยรอบของคุณ เพื่อที่จะดึงคุณออกจากโลกมืดของคุณจินตนาการเราจะต้องทำให้การเปลี่ยนแปลงบางอย่าง และสำหรับการเริ่มต้นที่เราควรจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่มีพาร์ทเมนท์ของคุณ. " ถอนหายใจลึกหนีคอมินโฮในขณะที่เขาเดินอ้อมแขนของเขายังคงจ้องมองมาที่เธอ เขาสามารถได้ยินว่าเธอเน้นคำว่า 'หมอ' และ 'การรักษาด้วย' เธอพยายามที่จะเตือนเขาและตัวเองเกี่ยวกับความสัมพันธ์แพทย์ผู้ป่วยของพวกเขา. ชินเฮเอาอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าและถือมันขึ้นสำหรับเขาที่จะเห็น "ม่านใหม่ คุณชอบสีนี้? "เธอถามด้วยรอยยิ้ม "สีเขียวขุ่นจะช่วยให้การเปิดบรรทัดของการสื่อสารระหว่างหัวใจและคำพูด มันเป็นของขวัญเป็นสีที่เป็นมิตรและมีความสุขในการเพลิดเพลินกับชีวิต สีนี้สามารถชาร์จวิญญาณของเราในช่วงเวลาของความเครียดทางจิตใจและความเมื่อยล้า, บรรเทาความรู้สึกของความเหงา นอกจากนี้ยังกระตุ้นให้เกิดการรักษาภายในผ่านความสามารถในการเสริมสร้างความเห็นอกเห็นใจและห่วงใย มัน heightens ความสามารถในการใช้งานง่ายของเราและเปิดประตูไปสู่การเจริญเติบโตทางจิตวิญญาณ. " มินโฮไม่ได้ค่อนข้างมีสมาธิกับสิ่งที่เธอพูดเกี่ยวกับผ้าม่านหรือสี แต่อารมณ์ที่ไม่ดีของเขาหันทุกผ่านที่สองเมื่อเธอพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะรักษาความปลอดภัยบางอย่าง ระยะห่างระหว่างพวกเขา เธอรู้ว่ามันได้อย่างชัดเจนว่ามีความสัมพันธ์ของพวกเขาจะไม่เป็นง่ายๆเป็นเพียงแพทย์และผู้ป่วยในขณะนี้ พวกเขาทั้งสองสามารถรู้สึกความตึงเครียดและความรุนแรงระหว่างพวกเขา เธอเป็นที่หลีกเลี่ยงได้ แต่เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหนี. เขาเอาไม่กี่ก้าวไปข้างหน้าและหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เขา smirked เมื่อเขาได้ยินเสียงหอบตกใจออกมาจากปากของเธอมีเสน่ห์ เธอเป็นประสาทมาก แต่พยายามอย่างหนักที่จะอยู่ในความสงบ. "ผมไม่คิดว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรในอพาร์ตเมนต์ของฉัน." ชินเฮกลืนน้ำลายขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อตอบสนองความมืดสายตาของเขา "ตั้งแต่ฉันจิตแพทย์ของคุณและมีความรับผิดชอบของฉันคือการช่วยให้คุณผมมีสิทธิที่จะทำอะไรที่จะทำให้คุณดีขึ้นทุก เรามีการทำงานร่วมกันและคุณจะต้องให้ความร่วมมือกับเราในการที่จะทำให้งานนี้. " เขาให้ออกหัวเราะนุ่มก่อนที่เขาจะเขียนในสมุดบันทึกของเขาอีกครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อึนเห็นสายตาแน่วแน่ในสายตาของเขา และเธอรู้ว่าไม่มีประโยชน์สำหรับอาร์กิวเมนต์ เขาอยากให้เธอไป เธอต้องไป เธอเดินเข้ามาในห้องทำงานของเธอที่อยู่ข้างๆ ห้องของมินโฮ เพื่อเอากระเป๋าเธอไป หลังเธอออกมาและโค้งที่มินโฮ ก่อนที่เธอจะเดินไปที่ประตู ก่อนที่เธอจะไป เธอขโมยได้อย่างรวดเร็วและคมชัดที่ชินเฮ สูดลมหายใจลึกๆจากนั้นเธอก็เปิดประตูและก้าวออกมาจากอพาร์ทเม้น

ชินเฮรู้สึกสับสนเพราะเธอไม่เห็นว่ามินโฮเขียนดังนั้น อึน และ ยัง งง ตอนนี้เธอออกจากอพาร์ทเม้น เธอหันหลังให้มินโฮและมองเขาอย่างสับสน

" ทำไม คิมอึนฮีไป ฉันคิดว่าเธอต้องทำงานถึงประมาณ 5 โมงเย็น ค่ะ

" เธอถาม