Akashi Seijuro did not get nervous

Akashi Seijuro did not get nervous and if he did, then it wasn’t nervousness. Or someone had infiltrated his mind and tried to implement an emotion he never felt.

The point was, he would never get anxious.

At least not to the point of admitting it.

But the afternoon he’d decided to tell Momoi that there was something she had to know was the day he realized that maybe, just maybe, he could feel nervousness.

As they stood just a bit outside of the school courtyard, Akashi’s backpack hung from both shoulders, straps of equal length. His uniform was crisp, as always, and there wasn’t a single thing about him that was off. Across from him stood the pink haired girl, strands matching the sakura petals that rode the wind, her skirt brushing against her pale legs that Akashi had more self control than to stare at.

"Hmm? What is it?" she asked with a slightly concerned frown. "Is it Aomine-kun? Aah… I’ll work on getting him to go to practice!"

His heart palpitated, his palms seemed a bit damp, and his stomach was doing acrobatic tricks. Logic induced reasoning led him to believe that he was nervous, yet he couldn’t believe that the first time he felt nervous would be to Momoi when he was confessing to her, thinking that it would be far less stressful to keep hiding it.

"Ah… Satsuki. I…"

"I’m really sorry! I’ll make Aomine-kun behave!"

"Actually, I…"

But the words wouldn’t come out no matter how hard he tried. His cotton balled tongue swallowed the most important words and his lips were chapped and his throat seized, a blush threatened his cheeks.

"…Tell Daiki he’ll have extra laps tomorrow."

And that was the first time Akashi Seijuro lost his nerve.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่ได้ประสาท Akashi Seijuro และถ้าเขาไม่ได้ แล้วมันไม่ได้ nervousness หรือบางคนได้ถูกแทรกซึมจิตใจของเขา และพยายามที่จะใช้อารมณ์ไม่เคยรู้สึกจุดนั้น เขาไม่ได้กระตือรือร้นไม่น้อยไปยังจุดของ admitting นั้นแต่ตอนบ่ายที่เขาได้ตัดสินใจบอกโมะโมะอิที่มีบางสิ่งบางอย่างที่เธอได้รู้มีวันหนึ่งเขารู้ว่าบางที จับพลัดจับผลู เขาอาจรู้สึก nervousnessขณะที่พวกเขายืนเพียงบิตนอกลานโรงเรียน แขวน Akashi ของเป้จากทั้งไหล่ สายความยาวเท่ากัน เครื่องแบบของเขาถูกคม เป็นเสมอ และเลยเป็นสิ่งเดียวที่เกี่ยวกับเขาที่ปิด ฝั่งตรงข้ามเขายืนสาว haired ชมพู strands ตรงกลีบซากุระที่กำลังลม แปรงกระโปรงของเธอกับขาอ่อนของเธอ Akashi มีมากกว่าตนเองควบคุมมากกว่าการมองที่"อืมม มันคืออะไร "เธอถาม ด้วยหน้านิ่วเล็กน้อยเกี่ยวข้อง "เป็น Aomine kun Aah ... ฉันจะทำงานทำให้เขาไปปฏิบัติ"หัวใจของเขา palpitated ปาล์มของเขาดูเหมือนบิตชื้น และกระเพาะอาหารของเขาได้ทำเทคนิคต่าง ๆ ตรรกะเกิดใช้เหตุผลนำเขาเชื่อว่า เป็นประสาท แต่ เขาไม่เชื่อว่า ครั้งแรกที่เขารู้สึกประสาทจะถูกกับโมะโมะอิเมื่อเขาถูกก็ตามเธอ คิดว่า มันจะเครียดมากน้อยเพื่อเก็บซ่อน"อา... ซัตสึกิ ฉัน.. ""ฉันเสียใจจริง ๆ ฉันจะทำให้ทำงาน kun Aomine ""ที่จริงแล้ว ฉัน... "แต่คำจะไม่ออกมาไม่ยากเขาพยายาม ลิ้นของเขาฝ้าย balled กลืนกินคำที่สำคัญที่สุดริมฝีปากของเขามีรอยแตก และจมูกของเขายึด อายที่ขู่เขาแก้ม"…บอกไดกิเขาจะมีรอบพิเศษวันพรุ่งนี้"และที่เป็นครั้งแรกที่ Akashi Seijuro สูญเสียเส้นประสาทของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Akashi Seijuro ไม่ได้รับประสาทและถ้าเขาทำแล้วมันไม่ได้เป็นความกังวลใจ หรือคนที่ได้แทรกซึมเข้าไปอยู่ในใจของเขาและพยายามที่จะใช้อารมณ์ความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้สึกว่าจุดที่เขาจะไม่ได้รับความสุขอย่างน้อยไม่ถึงจุดของการยอมรับมันแต่ช่วงบ่ายที่เขาตัดสินใจที่จะบอก Momoi ว่ามีบางสิ่งบางอย่าง เธอต้องรู้ว่าเป็นวันที่เขารู้ว่าบางทีแค่บางทีเขาอาจจะรู้สึกกังวลใจในขณะที่พวกเขายืนอยู่เพียงเล็กน้อยนอกของลานโรงเรียน, กระเป๋าเป้สะพายหลังของ Akashi ห้อยลงมาจากไหล่ทั้งสองสายยาวเท่ากัน เครื่องแบบของเขาเป็นกรอบเช่นเคยและไม่มีสิ่งเดียวที่เกี่ยวกับเขาที่ถูกปิด ข้ามจากเขายืนสีชมพูสาวผมเส้นจับคู่กลีบดอกซากุระที่ขี่ลมแปรงกระโปรงของเธอกับขาซีดของเธอว่า Akashi มีการควบคุมตัวเองมากกว่าที่จะจ้องมองที่"อืม? มันคืออะไร?" เธอถามกับขมวดคิ้วกังวลเล็กน้อย "มันเป็นอาโอมิเนะคุง? อา ... ฉันจะทำงานในการให้เขาไปฝึก!" หัวใจของ palpitated ฝ่ามือของเขาดูเหมือนบิตชื้นและกระเพาะอาหารของเขาถูกทำเทคนิคกายกรรม ตรรกะเหตุผลเพราะทำให้เขาเชื่อว่าเขามีอาการทางประสาท แต่เขาไม่อยากจะเชื่อว่าครั้งแรกที่เขารู้สึกประสาทจะ Momoi เมื่อเขาได้สารภาพกับเธอคิดว่ามันจะไกลเครียดน้อยลงที่จะเก็บซ่อนมัน" อ่า ... Satsuki. ผม ... " "ฉันขอโทษจริงๆ! ฉันจะทำให้อาโอมิเนะคุงประพฤติ!" "อันที่จริงผม ... " แต่คำพูดจะไม่ออกมาไม่ว่าวิธีการที่เขาพยายามอย่างหนัก ผ้าฝ้ายกำลิ้นของเขากลืนกินคำที่สำคัญที่สุดและริมฝีปากของเขามีรอยแตกและลำคอของเขาคว้าแดงขู่ว่าแก้มของเขา "... บอก Daiki เขาจะมีรอบพิเศษในวันพรุ่งนี้." และนั่นเป็นครั้งแรกที่ Akashi Seijuro หายไปเส้นประสาทของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คาชิ เซอิจูโร่ ไม่เครียด และถ้าเขาทำแล้วไม่มีความประหม่า หรือบางคนก็แทรกซึมเข้ามาในจิตใจของเขา และพยายามใช้อารมณ์ เขาไม่เคยรู้สึก

จุดได้ เขาไม่เคยตื่นเต้น

อย่างน้อยก็ไม่ถึงกับยอม

แต่ตอนบ่าย เขาก็ตัดสินใจที่จะบอกโมโมอิ ว่ามีบางอย่างที่เธอต้องรู้คือวันที่เขาตระหนัก บางที แค่บางทีเขารู้สึกได้ถึงความประหม่า

ขณะที่พวกเขายืนอยู่เพียงบิตนอกสนามโรงเรียน คาชิ กระเป๋าห้อยจากไหล่ทั้งสอง สายรัด ยาวเท่ากัน เครื่องแบบของเขาก็คมชัดเช่นเคย และไม่ใช่สิ่งเดียวเกี่ยวกับเขาที่ถูกปิด ตรงข้ามกับเขายืนอยู่ เด็กสาวผมชมพู เส้นคู่ กลีบซากุระที่ขี่สายลมกระโปรงเธอแปรงกับขาของเธอซีดที่อาคาชิมีการควบคุมตนเองมากกว่าที่จะมอง

" หือ ? มันคืออะไร ? " เธอถามด้วยความเป็นห่วงขมวดคิ้วเล็กน้อย " มันคือโอะมิเนะคุง ? อ้า . . . . . . . ผมจะได้ให้เขาไปฝึก !

หัวใจเต้นปรกติ ฝ่ามือของเขาดูชื้นเล็กน้อย และท้องของเขากำลังเทคนิคกายกรรม . ตรรกะและเหตุผล ทำให้เขาเชื่อว่า เขาเป็นกังวลแต่เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกตื่นเต้นที่จะโมโมอิ เมื่อเขาสารภาพกับเธอ คิดว่ามันน่าจะน้อยกว่าเคร่งเครียดเพื่อเก็บซ่อนมันเอาไว้

" เอ่อ . . . . . . . ซาสุกิ ฉัน . . . "

" ขอโทษจริง ๆ ฉันจะทำให้โอะมิเนะคุงทำ ! "

" จริงๆ แล้ว ฉัน . . . "

แต่คำพูดไม่ได้ออกมาไม่ว่าเขาจะพยายามฝ้ายเขา balled ลิ้นกลืนคำที่สำคัญที่สุดและริมฝีปากแตกและคอยึด , อายขู่แก้มของเขา . . . . . .

" . . . . . . . บอกไดกิ เขาจะต้องเพิ่มรอบในวันพรุ่งนี้ . "

และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่คาชิ เซอิจูโร่ เสียสติไปแล้ว