The indiscriminate use of the label

The indiscriminate use of the label "positivism" to designate ambiguously each one of these three separate doctrines (together with some others which the Utilitarians never professed) has perhaps confused the issue more than any other single factor. Some of the early American critics of the Austinian doctrine were, however, admirably clear on just this matter. Gray, for example, added at the end of the tribute to Austin, which I have already quoted, the words, "He may have been wrong in treating the Law of the State as being the command of the sovereign, and he touched shrewdly on many points where the command theory is defective. But other critics have been less clearheaded and have thought that the inadequacies of the command theory which gradually came to light were sufficient to demonstrate the falsity of the separation of law and morals.
This was a mistake, but a natural one. To see how natural it was we must look a little more closely at the command idea. The famous theory that law is a command was a part of a wider and more ambitious claim. Austin said that the notion of a command was "the key to the sciences of jurisprudence and morals," and contemporary attempts to elucidate moral judgments in terms of "imperative" or "prescriptive" utterances echo this ambitious claim. But the command theory, viewed as an effort to identify even the quintessence of law, let alone the quintessence of morals, seems breathtaking in
















19

its simplicity and quite inadequate. There is much, even in the simplest legal system, that is distorted if presented as a command. Yet the Utilitarians thought that the essence of a legal system could be conveyed if the notion of a command were supplemented by that of a habit of obedience. The simple scheme was this: What is a command? It is simply an expression by one person of the desire that another person should do or abstain from some action, accompanied by a threat of punishment which is likely to follow disobedience. Commands are laws if two-conditions are satisfied: first, they must be general second, they must be commanded by what (as both Bentham and Austin claimed) exists in every political society whatever its constitutional form, namely, a person or a group of persons who are in receipt of habitual obedience from most of the society but
pay no such obedience to others. These persons are its sovereign. Thus law is the command of the uncommanded commanders of society-the creation of the legally untrammelled will of the sovereign who is by definition outside the law.
It is easy to see that this account of a legal system is threadbare. One can also see why it might seem that its inadequacy is due to the omission of some essential connection with morality. The situation which the simple trilogy of command, sanction, and sovereign avails to describe, if you take these notions at all precisely, is like that of
a gunman saying to his victim, "Give me your money or your life." The only difference is that in the case of a legal system the gunman says it to a large number of people who are accustomed to the racket and habitually surrender to it. Law surely is not the gunman situation writ large, and legal order is surely not to be thus simply identified with
compulsion.
This scheme, despite the points of obvious analogy between a statute and a command, omits some of the most characteristic elements of law. Let me cite a few. It is wrong to think of a legislature (and a fortiori an electorate) with a changing membership, as a group of persons habitually obeyed: this simple idea is suited only to a monarch sufficiently long-lived for a "habit" to grow up. Even if we waive this point, nothing which legislators do makes law unless they comply with fundamental accepted rules specifying the essential lawmaking procedures. This is true even in a system having a simple unitary constitution like the British. These fundamental accepted rules specifying what the legislature must do to legislate are not commands habitually obeyed, nor can they be expressed as habits of obedience to persons. They lie at the root of a legal system, and what is most missing in the utilitarian scheme is an analysis of what it is for a social group and its officials to accept such rules. This notion, not that of a command as Austin claimed, is the "key to the science of jurisprudence," or at least one of the keys.
Again, Austin, in the case of a democracy, looked past the legislators to

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใช้เลือกป้ายชื่อ "positivism" การกำหนดแต่ละรายการเหล่านี้อยู่ที่แยกสาม (กับบางคนที่ไม่ professed Utilitarians) ambiguously มีบางทีสับสนประเด็นมากกว่าปัจจัยเดียว บางส่วนของนักวิจารณ์อเมริกันช่วงของลัทธิ Austinian ได้ อย่างไรก็ตาม ห้องล้างในเรื่องนี้เพียง สีเทา ตัวอย่าง เพิ่มที่สิ้นสุดของส่วย Austin ซึ่งฉันได้แล้วเสนอราคา คำ, "เขาอาจได้รับไม่ถูกต้องในการรักษากฎหมายของรัฐเป็น คำสั่งของพ่อ และแตะ shrewdly ในหลายจุดบกพร่องทฤษฎีคำสั่ง แต่นักวิจารณ์อื่น ๆ ได้ clearheaded น้อย และคิดว่า inadequacies ของทฤษฎีคำสั่งที่ค่อย ๆ มาแสงไม่เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นถึง falsity ของแยกของกฎหมายและศีลธรรมนี้เป็นความผิดพลาด แต่หนึ่งในธรรมชาติ เมื่อต้องการดู ว่าธรรมชาติได้เราต้องมองอย่างใกล้ชิดมากกว่าที่คิดคำสั่ง ทฤษฎีมีชื่อเสียงที่ว่า กฎหมายคือ คำสั่งคือ ส่วนของคำร้องที่กว้าง และทะเยอทะยานมาก Austin กล่าวว่า แนวคิดของคำสั่งคือ "กุญแจสู่ศาสตร์ของฟิกฮและมารยาท และร่วมสมัยพยายาม elucidate พิพากษาทางศีลธรรมในแง่ของ"ความจำ" หรือ"รับมือ" utterances สะท้อนข้อเรียกร้องนี้ทะเยอทะยาน แต่ทฤษฎีคำสั่ง เป็นความพยายามที่จะระบุได้พบกฎหมาย let alone พบของศีลธรรม ดูเหมือนว่างามใน 19ความเรียบง่าย และค่อนข้างไม่เพียงพอ มีมาก แม้ในที่ง่ายที่สุดกฎหมาย ที่ผิดเพี้ยนถ้านำเสนอเป็นคำสั่ง แต่ Utilitarians คิดว่า สาระสำคัญของระบบกฎหมายอาจจะสื่อความหมายถ้า มีเสริมแนวคิดของคำสั่ง โดยที่นิสัยเชื่อฟัง เป็นโครงร่างอย่างนี้: คำสั่งคืออะไร มันเป็นเพียงค่า โดยคนของความปรารถนาที่บุคคลอื่นควรทำ หรืองดการกระทำบางอย่าง พร้อมกับขู่ลงโทษซึ่งเป็นแนวโน้มที่จะไม่เชื่อฟังทำตาม คำสั่งมีกฎหมายถ้าพอใจทั้งสองเงื่อนไข: ต้องทั่วไปสองครั้งแรก ต้องสั่ง ด้วยอะไร (เหมือนเบนแธมและ Austin อ้าง) มีอยู่ในทุกสังคมการเมืองสิ่งของรัฐธรรมนูญแบบ ได้แก่ บุคคลหรือกลุ่มบุคคลที่ได้รับการเชื่อฟังเป็นส่วนใหญ่ของสังคมใน แต่ค่าจ้างไม่เชื่อฟังเช่นผู้อื่น คนเหล่านี้เป็นของโซเวอเรน ดังนั้น กฎหมายเป็นคำสั่งของผู้ uncommanded ของสังคมที่สร้าง untrammelled ตามกฎหมายจะของพ่อที่โดยคำนอกกฎหมายซึ่งง่ายต่อการดูว่าบัญชีนี้ของระบบกฎหมาย threadbare หนึ่งสามารถดูทำไมมันอาจดูเหมือนว่า inadequacy ที่ใช้เนื่องจากกระทำการอันเชื่อมต่อบางอย่างจำเป็นกับศีลธรรม สถานการณ์ซึ่งเป็นไตรภาคเรื่อง ของคำสั่ง ไป ห้องอบอุ่นอธิปไตยเพื่ออธิบาย ถ้าคุณใช้ความเข้าใจเหล่านี้ที่แม่นยำ เช่นของนักเลงปืนบอกกับเหยื่อของเขา "ให้ฉันเงินหรือชีวิตของคุณ" ข้อแตกต่างคือ ว่า ในกรณีของระบบกฎหมาย โคตรกล่าวกับคนที่คุ้นเคยกับไม้ และเยี่ยนยอมจำนนไป เป็นจำนวนมาก กฎหมายย่อมไม่ writ สถานการณ์โคตรมีขนาดใหญ่ และกฎหมายสั่งจะย่อมไม่ดังเพียงระบุด้วยผลบังคับโครงร่างนี้ แม้ มีการเปรียบเทียบที่ชัดเจนระหว่างการกฎหมายและคำสั่ง จุดตัดบางส่วนขององค์ประกอบส่วนใหญ่ลักษณะของกฎหมาย ให้ฉันอ้างอิงกี่ เป็นความผิดที่จะคิดว่า การทูลเกล้าทูลกระหม่อม (และ fortiori รูปแบบการ) สมาชิกเปลี่ยนแปลง เป็นกลุ่มคนที่เชื่อฟังนิตย์: คิดอย่างนี้เหมาะเฉพาะกับพระมหากษัตริย์เป็น long-lived พอสำหรับ "นิสัย" เติบโต แม้เรายกเว้นจุดนี้ อะไรทำกรอบนโยบายที่ทำให้กฎหมายยกเว้นว่าพวกเขาสอดคล้องกับพื้นฐานยอมรับกฎที่ระบุขั้นตอนจำเป็น lawmaking นี้เป็นจริงแม้ในระบบที่มีรัฐธรรมนูญแบบ unitary อย่างเช่นอังกฤษ พื้นฐานเหล่านี้ยอมรับกฎที่ระบุทูลเกล้าทูลกระหม่อมต้องทำอะไรกับ legislate ไม่นิตย์เชื่อฟังคำสั่ง หรือจะแสดงเป็นพฤติกรรมของคนฟัง พวกเขาอยู่ที่รากของระบบกฎหมาย และหายไปในโครงร่างเป็นประโยชน์มากที่สุดคือ การวิเคราะห์ความเป็นกลุ่มสังคมและเจ้าหน้าที่ของรับกฎดังกล่าว ความคิดนี้ ไม่ว่าคำสั่งอ้าง Austin เป็นการ "สำคัญวิทยาศาสตร์ของฟิกฮ" หรืออย่างน้อยหนึ่งคีย์อีก Austin ในกรณีของประชาธิปไตย มองผ่านกรอบนโยบายการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ใช้ตามอำเภอใจของฉลาก "positivism" ที่จะมีเลศนัยแต่ละคนของทั้งสามคำสอนที่แยกต่างหาก (ร่วมกับคนอื่น ๆ บางอย่างที่ไม่เคยรับรู้ utilitarians) ได้บางทีอาจจะสับสนปัญหามากกว่าปัจจัยอื่น ๆ เดียว บางส่วนของนักวิจารณ์ชาวอเมริกันเริ่มต้นของคำสอน Austinian มี แต่ที่ชัดเจนน่าทึ่งเพียงเรื่องนี้ สีเทา, ตัวอย่างเช่นเพิ่มที่ส่วนท้ายของส่วยให้ออสตินซึ่งผมได้ยกมาแล้วคำว่า "เขาอาจจะเป็นที่ไม่ถูกต้องในการรักษากฎหมายของรัฐว่าเป็นคำสั่งของจักรพรรดิและเขาสัมผัสชาญฉลาดใน หลายจุดที่ทฤษฎีคำสั่งมีข้อบกพร่อง. แต่นักวิจารณ์อื่น ๆ ได้ clearheaded น้อยลงและมีความคิดว่าความบกพร่องของทฤษฎีคำสั่งซึ่งค่อย ๆ โผล่ขึ้นมาก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นถึงความผิดพลาดของการแยกของกฎหมายและศีลธรรม.
นี้เป็นความผิดพลาด แต่หนึ่งในธรรมชาติ. เพื่อดูว่ามันเป็นธรรมชาติที่เราจะต้องมองเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างใกล้ชิดที่คิดคำสั่ง. ทฤษฎีที่มีชื่อเสียงว่ากฎหมายเป็นคำสั่งที่เป็นส่วนหนึ่งของการเรียกร้องที่กว้างขึ้นและมีความทะเยอทะยานมากขึ้น. ออสตินกล่าวว่าความคิดของคำสั่ง คือ "กุญแจสำคัญในการวิทยาศาสตร์นิติศาสตร์และศีลธรรม" และความพยายามร่วมสมัยเพื่ออธิบายการตัดสินทางศีลธรรมในแง่ของ "ความจำเป็น" หรือ "กำหนด" คำพูดนี้สะท้อนการเรียกร้องความทะเยอทะยาน. แต่ทฤษฎีคำสั่งให้มองว่าเป็นความพยายามที่จะระบุแม้แก่นสาร ของกฎหมายให้อยู่คนเดียวแก่นสารของศีลธรรมที่ดูเหมือนว่าน่าทึ่งใน19 ความเรียบง่ายและไม่เพียงพอค่อนข้างมัน มีมากแม้จะอยู่ในระบบกฎหมายที่ง่ายที่สุดที่จะบิดเบี้ยวถ้าแสดงเป็นคำสั่ง แต่ utilitarians คิดว่าสาระสำคัญของระบบกฎหมายจะได้รับการถ่ายทอดถ้าความคิดของคำสั่งที่ถูกตบท้ายด้วยว่านิสัยของการเชื่อฟัง รูปแบบที่เรียบง่ายเป็นแบบนี้: คำสั่งคืออะไร? มันเป็นเพียงการแสดงออกโดยคนคนหนึ่งของความปรารถนาที่ว่าคนอื่นควรทำหรือละเว้นจากการกระทำบางอย่างพร้อมกับภัยคุกคามของการลงโทษซึ่งมีแนวโน้มที่จะทำตามไม่เชื่อฟัง คำสั่งกฎหมายถ้าสองเงื่อนไขมีความพึงพอใจ: ครั้งแรกที่พวกเขาจะต้องมีทั่วไปที่สองพวกเขาจะต้องได้รับคำสั่งจากสิ่งที่ (ขณะที่ทั้งสองแทมและออสตินอ้าง) ที่มีอยู่ในทุกสังคมการเมืองรูปแบบใดตามรัฐธรรมนูญคือบุคคลหรือกลุ่ม บุคคลที่อยู่ในใบเสร็จรับเงินของการเชื่อฟังนิสัยจากส่วนใหญ่ของสังคม แต่จ่ายไม่เชื่อฟังคำสั่งดังกล่าวให้กับผู้อื่น คนเหล่านี้จะมีอำนาจอธิปไตยของตน กฎหมายจึงเป็นคำสั่งของผู้บัญชาการ uncommanded ของสังคมการสร้างองค์จะถูกต้องตามกฎหมายของอำนาจอธิปไตยที่เป็นโดยความหมายนอกกฎหมาย. มันเป็นเรื่องง่ายที่จะเห็นว่าบัญชีของระบบกฎหมายนี้เป็นขุย หนึ่งยังสามารถดูว่าทำไมมันอาจจะดูเหมือนว่าไม่เพียงพอของมันเกิดจากการละเลยของบางการเชื่อมต่อที่สำคัญที่มีศีลธรรม สถานการณ์ที่ตอนจบที่เรียบง่ายของคำสั่งลงโทษและ avails อธิปไตยที่จะอธิบายถ้าคุณใช้ความคิดเหล่านี้ที่ทุกอย่างแม่นยำเป็นเช่นนั้นของมือปืนพูดกับเหยื่อของเขา "ให้ฉันเงินหรือชีวิตของคุณ." ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือว่าในกรณีของระบบกฎหมายมือปืนบอกว่ามันเป็นจำนวนมากของผู้คนที่มีความคุ้นเคยกับแร็กเกตอย่างเป็นปกติวิสัยและยอมจำนนต่อมัน กฎหมายก็ไม่ได้เป็นสถานการณ์มือปืนหมายขนาดใหญ่และสั่งซื้อทางกฎหมายแน่นอนไม่ได้ที่จะทำให้การระบุเพียงกับการบังคับ. โครงการนี้แม้จะมีจุดที่เห็นได้ชัดของการเปรียบเทียบระหว่างกฎเกณฑ์และคำสั่ง, ละเว้นบางส่วนขององค์ประกอบส่วนใหญ่ลักษณะของกฎหมาย ผมขอกล่าวถึงไม่กี่ มันเป็นความผิดที่จะคิดว่าสมาชิกสภานิติบัญญัติ (และ fortiori เลือกตั้ง) กับสมาชิกที่เปลี่ยนแปลงเป็นกลุ่มของบุคคลที่เชื่อฟังเป็นปกติวิสัย: คิดที่เรียบง่ายนี้เหมาะเฉพาะกับพระมหากษัตริย์ในระยะยาวอาศัยอยู่อย่างพอเพียงสำหรับ "นิสัย" ที่จะเติบโตขึ้น แม้ว่าเราจะสละจุดนี้ไม่มีอะไรที่ทำให้สมาชิกสภานิติบัญญัติทำกฎหมายจนกว่าพวกเขาจะปฏิบัติตามกฎระเบียบที่ยอมรับพื้นฐานการระบุขั้นตอนการออกกฎหมายที่สำคัญ นี่คือความจริงแม้จะอยู่ในระบบที่มีรัฐธรรมนูญรวมกันง่ายๆเช่นอังกฤษ กฎเหล่านี้ได้รับการยอมรับพื้นฐานระบุสิ่งที่ฝ่ายนิติบัญญัติจะต้องทำอย่างไรที่จะออกกฎหมายไม่ได้คำสั่งเชื่อฟังเป็นปกติวิสัยและพวกเขาสามารถแสดงเป็นนิสัยของการเชื่อฟังท่าน พวกเขาอยู่ที่รากของระบบกฎหมายและสิ่งที่ขาดหายไปมากที่สุดในโครงการประโยชน์คือการวิเคราะห์ของสิ่งที่มันเป็นกลุ่มสังคมและเจ้าหน้าที่ที่จะยอมรับกฎระเบียบดังกล่าว ความคิดนี้ไม่ว่าคำสั่งของออสตินอ้างว่าเป็น "กุญแจสำคัญในวิทยาศาสตร์ของกฎหมาย" หรืออย่างน้อยหนึ่งในกุญแจ. อีกครั้งออสตินในกรณีของการปกครองระบอบประชาธิปไตยมองอดีตสมาชิกสภานิติบัญญัติที่จะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การพิจารณาการใช้ฉลาก " ปฏิฐานนิยม " กำหนดการแต่ละเหล่านี้สามแยกลัทธิ ( ร่วมกับคนอื่น ซึ่ง utilitarians ไม่เคยยอมรับ ) มีบางทีสับสนปัญหามากกว่าปัจจัยเดียวใด ๆอื่น ๆ บางส่วนของชาวอเมริกันวิจารณ์แรกของ austinian ลัทธิ , อย่างไรก็ตาม , เพียงแค่นี้ได้อย่างชัดเจนขึ้น สีเทา , ตัวอย่างเช่นเพิ่มที่ส่วนท้ายของเครื่องบรรณาการ ออสติน ซึ่งผมได้ยกมาคำ " เขาอาจจะผิดในการรักษากฎหมายของรัฐเป็นคำสั่งของจักรพรรดิ และเขาสัมผัสความฉลาดมากกว่าหลายจุดที่ทฤษฎีสั่งเสียแต่นักวิจารณ์อื่น ๆที่ได้รับน้อยกว่าที่ไม่สับสน และมีความคิดว่า ข้อบกพร่องของทฤษฎีซึ่งค่อย ๆสั่งมาไฟก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นถึงความไม่ถูกต้องของการแยกกฎหมายและศีลธรรม
นี้เป็นความผิดพลาด แต่ธรรมชาติ เพื่อดูว่าธรรมชาติมันคือเราต้องดูอย่างใกล้ชิดที่คิดสั่งทฤษฎีกฎหมายที่มีชื่อเสียงว่าเป็นคำสั่ง เป็นส่วนหนึ่งของการเรียกร้องที่กว้างขึ้นและทะเยอทะยานมากขึ้น ออสตินกล่าวว่า ความคิดของคำสั่งคือ " กุญแจวิทยาศาสตร์ของหลักกฎหมายและศีลธรรม " และความพยายามร่วมสมัยอาจตัดสินทางจริยธรรมในแง่ของ " ขวาง " หรือ " อายุความ " คำพูดก้องเรียกร้องทะเยอทะยานนี้ แต่คำสั่งทฤษฎีดูเป็นความพยายามที่จะระบุแม้แก่นสารของกฎหมายให้คนเดียวแก่นสารของศีลธรรม ดูงดงามมากใน
















19

ความเรียบง่ายและค่อนข้างเพียงพอ มีมาก แม้กระทั่งในระบบกฎหมายที่ง่ายที่สุดที่บิดเบี้ยว ถ้าเสนอเป็นคำสั่งแต่ utilitarians คิดว่าสาระสำคัญของกฏหมายอาจจะสื่อความหมาย ถ้าความคิดของคำสั่งที่ถูกเสริมด้วยว่านิสัยของวินัย โครงการง่ายนี้ : อะไรคือคำสั่ง ? มันเป็นเพียงการแสดงออกโดยคนคนหนึ่งของความปรารถนาที่บุคคลอื่นที่ควรทำหรือละเว้นจากการกระทำบางอย่าง ตามคำขู่ของการลงโทษซึ่งมีแนวโน้มที่จะติดตามการละเมิดบัญญัติกฎหมายถ้าสองเงื่อนไขที่พอใจ : อย่างแรกพวกเขาต้องทั่วไปที่สอง พวกเขาจะต้องสั่งอะไร ( เป็นทั้ง เบนธัมและออสตินอ้าง ) มีอยู่ในทุกสังคมการเมืองไม่ว่ารูปแบบของรัฐธรรมนูญ คือ บุคคลหรือกลุ่มบุคคลที่จะได้รับการเชื่อฟังจากนิสัยส่วนใหญ่ของสังคมแต่
จ่ายไม่มีการเชื่อฟังผู้อื่น คนเหล่านี้มีอธิปไตยดังนั้น กฎหมายเป็นคำสั่งของผู้บังคับบัญชา uncommanded ของสังคมการสร้างจะ untrammelled ตามกฎหมายของประเทศที่เป็นโดยนิยามนอกกฎหมาย
มันเป็นเรื่องง่ายเพื่อดูว่าบัญชีนี้ของระบบกฎหมายเป็นถูก . หนึ่งยังสามารถดูว่าทำไมมันอาจจะดูว่ามันไม่เพียงพอเนื่องจากการละเลยของบางส่วนที่จำเป็นเกี่ยวข้องกับจริยธรรมสถานการณ์ที่ตอนจบง่ายของคำสั่ง ลงโทษ และอธิปไตย avails ที่จะอธิบาย ถ้าคุณใช้ความคิดเหล่านี้ที่ทั้งหมดแน่นอนเป็นเช่นนั้น
มือปืนพูดกับเหยื่อของเขา " ให้ฉันเงินของคุณหรือชีวิตของคุณ . " ความแตกต่างเท่านั้นคือ ว่า ในกรณีของกฎหมายมือปืนบอกว่า ไปเป็นจำนวนมากของผู้คนที่คุ้นเคยกับไม้ตีปกติวิสัยและยอมแพ้มันกฎหมายย่อมไม่ใช่มือปืนสถานการณ์สื่อขนาดใหญ่และคำสั่งศาลย่อมไม่เป็นดังนั้น เพียงแค่ระบุด้วย

สะกดจิต โครงการนี้ แม้จะมีจุดที่คล้ายคลึงที่ชัดเจนระหว่างกฎและคำสั่งละเว้นบางองค์ประกอบมากที่สุดลักษณะของกฎหมาย ขออ้างอิงบาง มันเป็นความผิดที่จะคิดของรัฐสภา ( และ fortiori การเลือกตั้ง ) มีการเปลี่ยนแปลงสมาชิกเป็นกลุ่มของคน นิสัยเชื่อฟัง : ความคิดนี้ง่ายเหมาะกับพระมหากษัตริย์อยู่พอสมควรสำหรับ " นิสัย " ที่จะเติบโตขึ้น ถ้าเราคิดจุดนี้ไม่มีอะไรที่ทำให้สมาชิกสภานิติบัญญัติกฎหมายถ้าพวกเขาปฏิบัติตามกฎพื้นฐานได้รับการยอมรับ lawmaking ระบุขั้นตอนที่จำเป็น นี้เป็นจริงแม้ในระบบที่มีการรวมง่ายรัฐธรรมนูญเหมือนที่อังกฤษเหล่านี้ได้รับการยอมรับกฎพื้นฐานการระบุสิ่งที่รัฐสภาต้องไปออกกฎหมายไม่เชื่อฟังคำสั่งเป็นประจำ หรือพวกเขาสามารถแสดงเป็นนิสัยของการเชื่อฟังท่าน พวกเขาโกหกที่รากของระบบ กฎหมาย และสิ่งที่มากที่สุดที่ขาดหายไปในแบบประโยชน์นิยม คือการวิเคราะห์ของสิ่งที่มันเป็นสังคมกลุ่ม และเจ้าหน้าที่ของ บริษัท ที่จะยอมรับกฎกติกาดังกล่าว ความคิดนี้ไม่ที่ของคำสั่งเป็น ออสติน อ้างว่า เป็น " คีย์วิทยาศาสตร์ธรรมศาสตร์ " หรืออย่างน้อยหนึ่งปุ่ม .
อีก , ออสติน ในกรณีที่เป็นประชาธิปไตย มองอดีตสมาชิกสภานิติบัญญัติ