The education system, which is fail

The education system, which is failing our kids and Thailand’s competitiveness in the world, lacks an accountability system.

Thailand can no longer argue it lacks the money to improve and sustain an effective education system.

The government’s budget since 2003 has shown a sharp increase in education spending.

In 2003, the government allocated 140 billion baht, which jumped to 350 billion baht in 2009 and finally reached nearly 460 billion baht in 2012.

Despite this, our education system is worsening in performance, which puts our future at risk.

So why is it that we are spending more but achieving less _ far less?

This huge budget is meant to train and pay the teachers, improve the curriculum, build better learning facilities and promote learning among our youth.

It constitutes 4% of GDP, while Singapore’s education budget is equal to only 3% of its GDP.

The Pisa test, an international study which evaluates education systems worldwide, shows Thai students achieve some of the lowest scores academically in East Asia.

The average 15-year-old in Singapore achieves 526 in reading, 562 in mathematics and 542 in science.

By contrast, their Thai counterparts achieve only 421, 419 and 425, respectively.

This reflects an imbalance in our education system; our students spend more hours in the classroom, while Singapore’s education system advocates the “teach less, learn more” approach.

One of TDRI’s research priorities is education reform. Our research team has found there are two fundamental problems in our education system:

1) It lacks an accountability system, and

2) It does not equip students with the skills necessary for modern living.

When Thai students are assessed as having poor learning performance, no one feels responsible.

When teachers are unable to fulfil their role in providing the best possible teaching, no one responsible for education administration shows any concern.

When the curriculum focuses on testing student memory of what they are taught, rather than their understanding of a subject, again few seem to worry.

This lack of concern reflects a lack of accountability in the education system.

Neither teachers, school heads, nor the government seem accountable to the students and their parents. After all, their fates are not tied to students’ learning outcomes.

Teachers are still paid higher salaries and can be promoted to higher positions if they can please school heads and those who evaluate them. School heads still keep their jobs even when most students fail tests.

So, we propose an accountability system be established. Teachers and principals should be made more accountable to students and parents, and we can do this by linking their remuneration to students’ learning outcomes. This should be coupled with enhancing 21st century skills for our youngsters.

Our five recommendations are as follows:

First, students must learn the skills and knowledge necessary to live and work in the 21st century.

One thing which the education system fails to do is encourage in students an ability to think for themselves.

Learning to think and adapting oneself to new environments should define an individual’s aptitude for excelling in the world.

It is depressing that we have been training our young people to read, write and do sums but neglect to incorporate other important learning skills such as research and critical thinking.

The new curriculum should be lean and interdisciplinary, and incorporate an element of thinking.

The current curriculum does not allow true learning to happen as teachers have to cover the detailed content set by the Ministry of Education first, before they can turn to doing anything else.

Students should learn how to work in teams, be well-versed in the use of IT resources and ultimately be able to cultivate a self-learning habit for life.

Second, we need to reform performance assessments. The Ordinary National Educational Test (Onet) should be replaced with a literary-based test system like Pisa.

Schools and teachers should be subject to regular assessment so they too are accountable for students’ learning progress.

Regular formative assessment is also recommended so interim problems can be addressed as soon as possible.

Third, priority should be given to training our teachers. Teachers’ remuneration has been soaring but their performance has been in decline.

The Ministry of Education should stop monopolising teacher training and decentralise the role to schools, which should be allowed to choose training programmes which are most appropriate to them.

Different schools have different needs, and the government should provide autonomy at the school level, but maintain its role in providing the budget and assessing the school’s knowledge management programme.

Fourth, schools and other education institutions complain they are being “overly assessed”.

The overly detailed assessment criteria which have been deployed are often unnecessary and result in a huge burden of compliance.

We propose the assessment criteria should only provide basic fundamentals such as students’ test results. Additionally, schools, with assistance from the Education Ministry, should develop their own internal assessments which are tailor-made for their needs.

Finally, education funding should be promote accountability, by moving towards a voucher-like demand-side financing system.

At present, the budget allocated to student subsidies is estimated to make up only 25% of the total budget. This allocation should be higher and school financing should also promote equality of opportunity among the rich and the poor.

In particular, schools should be provided with a per-head subsidy to compensate for their socio-economic conditions.

Simply put, more financial assistance should go to those schools that need it most.

The fundamental problems of our education system are a lack of accountability, and an outdated curriculum and related teaching methods.

If we believe education is crucial for our future, then Thailand has been careless about its future.

We have been careless in a way that will put our young people in jeopardy in competing and surviving in this world of increasing complexities.

We need to address these problems urgently, or this educational failure will turn into our future crisis.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระบบการศึกษาที่เป็นความล้มเหลวเด็กของเราและการแข่งขันของประเทศไทยในโลกที่ไม่มีระบบความรับผิดชอบ.

ประเทศไทยไม่สามารถเถียงมันขาดเงินในการปรับปรุงและรักษาระบบการศึกษาที่มีประสิทธิภาพ.

งบประมาณของรัฐบาลตั้งแต่ปี 2003 ได้แสดงให้เห็น เพิ่มมากขึ้นในการใช้จ่ายการศึกษา.

ในปี 2003 รัฐบาล 140 ล้านบาทจัดสรรซึ่งเพิ่มขึ้นถึง 350 พันล้านบาทในปี 2009 และในที่สุดก็มาถึงเกือบ 460,000,000,000 บาทในปี 2012.

แม้นี้ระบบการศึกษาของเราคือการที่เลวร้ายในการทำงานซึ่งทำให้อนาคตของเราที่มีความเสี่ยง.

ดังนั้นทำไมมันคือการที่เรามีการใช้จ่ายมากขึ้น แต่ ประสบความสำเร็จน้อย _ ไกลน้อยลงหรือไม่

งบประมาณมากนี้จะหมายถึงการฝึกอบรมและจ่ายครูผู้สอนในการปรับปรุงหลักสูตรสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกในการเรียนรู้ที่ดีและส่งเสริมการเรียนรู้ในหมู่เยาวชนของเรา.

มันถือว่าเป็น 4% ของ GDP ในขณะที่งบประมาณการศึกษาของสิงคโปร์เป็นเท่ากับเพียง 3% ของจีดีพี.

ทดสอบ pisa, การศึกษาระหว่างประเทศที่ประเมินระบบการศึกษาทั่วโลกแสดงให้เห็นว่า นักเรียนไทยประสบความสำเร็จในบางส่วนของคะแนนต่ำสุดในเชิงวิชาการในเอเชียตะวันออก.

เฉลี่ย 15 ปีที่ประสบความสำเร็จในสิงคโปร์ที่ 526 ในการอ่าน562 ในวิชาคณิตศาสตร์และ 542 วิทยาศาสตร์

โดยทางแรงงานไทยของพวกเขาประสบความสำเร็จเพียง 421, 419 และ 425 ตามลำดับ

นี้สะท้อนให้เห็นถึงความไม่สมดุลในระบบการศึกษาของเรา.. นักเรียนของเราใช้เวลามากขึ้นในการเรียนการสอนในขณะที่ระบบการศึกษาของสิงคโปร์ สนับสนุน "สอนน้อยเรียนรู้เพิ่มเติมวิธีการ".

หนึ่งในความสำคัญการวิจัย TDRI คือการปฏิรูปการศึกษาทีมวิจัยของเราได้พบว่ามีสองปัญหาพื้นฐานในระบบการศึกษาของเรามี.

1) ขาดระบบการตรวจสอบและ

2) ก็ไม่ได้จัดให้นักเรียนมีทักษะที่จำเป็นสำหรับการใช้ชีวิตที่ทันสมัย​​

เมื่อนักเรียนไทยได้รับการประเมิน ที่มีประสิทธิภาพการเรียนรู้ที่ไม่ดีไม่มีใครรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบ.

เมื่อครูไม่สามารถที่จะตอบสนองบทบาทของพวกเขาในการให้บริการการเรียนการสอนที่ดีที่สุดที่เป็นไปได้ไม่มีใครรับผิดชอบในการบริหารการศึกษาแสดงให้เห็นถึงความกังวลใด ๆ .

เมื่อหลักสูตรมุ่งเน้นไปที่การทดสอบหน่วยความจำของนักเรียนของสิ่งที่พวกเขาได้รับการสอนมากกว่าความเข้าใจในเรื่องไม่กี่อีกครั้งดูเหมือนจะกังวล.

ขาดความกังวลนี้สะท้อนให้เห็นถึงการขาดความ ความรับผิดชอบในระบบการศึกษา.

ทั้งครูหัวโรงเรียนหรือรัฐบาลดูเหมือนรับผิดชอบให้กับนักเรียนและผู้ปกครองของพวกเขา หลังจากที่ทุกชะตากรรมของพวกเขาจะไม่เชื่อมโยงกับผลการเรียนรู้ของนักเรียน.

ครูผู้สอนยังคงจ่ายเงินเดือนที่สูงขึ้นและสามารถที่จะเลื่อนตำแหน่งให้เป็นตำแหน่งที่สูงขึ้นหากพวกเขาสามารถโปรดหัวของโรงเรียนและผู้ที่ประเมินพวกเขา หัวโรงเรียนยังคงเก็บงานของพวกเขาแม้ในขณะที่นักเรียนส่วนใหญ่ล้มเหลวในการทดสอบ.

ดังนั้นเรานำเสนอระบบความรับผิดชอบที่จะสร้าง ครูและควรจะทำมากขึ้นรับผิดชอบให้กับนักเรียนและผู้ปกครองและเราสามารถทำเช่นนี้โดยการเชื่อมโยงค่าตอบแทนของพวกเขาเพื่อผลการเรียนรู้ของนักเรียน นี้ควรจะควบคู่ไปกับการเสริมสร้างทักษะในศตวรรษที่ 21 สำหรับเยาวชนของเรา

คำแนะนำของเราห้ามีดังนี้.

ครั้งแรกนักเรียนจะต้องเรียนรู้ทักษะและความรู้ที่จำเป็นในการใช้ชีวิตและการทำงานในศตวรรษที่ 21.

สิ่งหนึ่งที่ระบบการศึกษาล้มเหลวในการทำคือการส่งเสริมให้นักเรียนในความสามารถในการคิดสำหรับตัวเอง.

เรียนรู้ที่จะคิดและปรับตัวเองเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ ควรกำหนดความถนัดของแต่ละบุคคลสำหรับการยอดเยี่ยมในโลก.

จะมีการกดที่เราได้รับการฝึกอบรมคนหนุ่มสาวของเราในการอ่านเขียนและทำผลบวก แต่การละเลยที่จะนำทักษะการเรียนรู้ที่สำคัญอื่น ๆ เช่นการวิจัยและการคิดอย่างมีวิจารณญาณ.

หลักสูตรใหม่ควรจะติดมันและสหวิทยาการและรวมองค์ประกอบของความคิด .

หลักสูตรปัจจุบันไม่อนุญาตให้มีการเรียนรู้ที่แท้จริงจะเกิดขึ้นในขณะที่ครูผู้สอนจะต้องครอบคลุมเนื้อหารายละเอียดที่กำหนดโดยกระทรวงการศึกษาเป็นครั้งแรกก่อนที่พวกเขาสามารถเปิดให้ทำอะไรอื่น.

นักเรียนควรจะเรียนรู้วิธีการทำงานในทีมจะต้องรอบรู้ ในการใช้ทรัพยากรมันและในที่สุดจะสามารถปลูกฝังนิสัยเรียนรู้ด้วยตนเองสำหรับชีวิต.

ที่สองเราต้องการที่จะปฏิรูปการประเมินผลการปฏิบัติงาน การทดสอบทางการศึกษาแห่งชาติ (Onet) ควรได้รับการแทนที่ด้วยระบบการทดสอบตามวรรณกรรมเช่น pisa.

โรงเรียนและครูผู้สอนควรจะต้องมีการประเมินผลอย่างสม่ำเสมอเพื่อให้พวกเขาก็มีความรับผิดชอบสำหรับความคืบหน้าการเรียนรู้ของนักเรียน.

การประเมินยังเป็นปกติ แนะนำปัญหาชั่วคราวเพื่อให้สามารถได้รับการแก้ไขโดยเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้.

ที่สามมีความสำคัญควรได้รับการฝึกอบรมครูของเรา ค่าตอบแทนของครูได้รับการทะยาน แต่ประสิทธิภาพของพวกเขาได้รับในการลดลง.

กระทรวงศึกษาธิการควรจะหยุดการผูกขาดการฝึกอบรมครูและกระจายอำนาจบทบาทให้กับโรงเรียนที่ควรจะได้รับอนุญาตให้เลือกโปรแกรมการฝึกอบรมที่มีความเหมาะสมมากที่สุดเพื่อพวกเขา.

ที่แตกต่างกัน โรงเรียนมีความต้องการที่แตกต่างกันและรัฐบาลควรจะให้อิสระในระดับโรงเรียน แต่ยังคงมีบทบาทในการให้งบประมาณและการประเมินโรงเรียนโปรแกรมการจัดการความรู้.

สี่โรงเรียนและสถาบันการศึกษาอื่น ๆ บ่นพวกเขากำลังถูก "มากเกินไปการประเมิน".

รายละเอียดมากเกินไป เกณฑ์การประเมินที่ได้รับการใช้งานมักจะไม่จำเป็นและส่งผลให้มีภาระใหญ่ของการปฏิบัติตาม.

เรานำเสนอเกณฑ์การประเมินควรให้พื้นฐานขั้นพื้นฐานดังกล่าวเป็นผลการทดสอบของนักเรียน นอกจากนี้โรงเรียนด้วยความช่วยเหลือจากกระทรวงการศึกษาที่ควรพัฒนาการประเมินผลภายในของตัวเองซึ่งเป็นสิ่งที่ตัดสำหรับความต้องการของพวกเขา.

ในที่สุดเงินทุนการศึกษาควรได้รับการส่งเสริมความรับผิดชอบโดยการมุ่งไปสู่​​ระบบการจัดหาเงินทุนด้านอุปสงค์บัตรกำนัลเหมือน

ในปัจจุบันงบประมาณที่จัดสรรให้เงินอุดหนุนนักเรียนที่คาดว่าจะทำขึ้นเพียง 25% ของงบประมาณทั้งหมด การจัดสรรนี้ควรจะสูงขึ้นและการจัดหาเงินทุนโรงเรียนควรส่งเสริมความเท่าเทียมกันของโอกาสในหมู่คนรวยและคนจน.

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในโรงเรียนควรจะให้มีการอุดหนุนต่อหัวเพื่อชดเชยสภาพทางเศรษฐกิจและสังคมของพวกเขา.

ใส่เพียงความช่วยเหลือทางการเงินมากขึ้นควรไปโรงเรียนที่ต้องการมากที่สุด.

ปัญหาพื้นฐานของระบบการศึกษาของเราขาดความรับผิดชอบและหลักสูตรเก่าและวิธีการสอนที่เกี่ยวข้อง.

ถ้าเราเชื่อว่าการศึกษาเป็นสิ่งสำคัญสำหรับอนาคตของเราแล้ว ประเทศไทยได้รับการประมาทเกี่ยวกับอนาคตของ.

เราได้รับการประมาทในทางที่จะทำให้คนหนุ่มสาวของเราตกอยู่ในอันตรายในการแข่งขันและมีชีวิตอยู่ในโลกของความซับซ้อนที่เพิ่มขึ้นนี้.

เราต้องแก้ไขปัญหาเหล​​่านี้อย่างเร่งด่วนหรือความล้มเหลวของการศึกษานี้จะกลายเป็นวิกฤตในอนาคตของเรา.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ระบบการศึกษา การล้มเหลวของเด็กและการแข่งขันของไทยในโลก ไม่มีระบบความรับผิดชอบได้

ประเทศไทยไม่สามารถโต้เถียงมันขาดเงินที่จะปรับปรุง และรักษาระบบการศึกษามีประสิทธิภาพเป็นการ

งบประมาณของรัฐบาลเนื่องจาก 2003 ได้แสดงการเพิ่มมากขึ้นในการศึกษาการใช้จ่ายได้

ใน 2003 รัฐบาลจัดสรร 140 พันล้านบาท ซึ่งเพิ่มขึ้นเป็น 350 ล้านบาทในปี 2552 และในที่สุด ถึงเกือบ 460 พันล้านบาทในปี 2555

แม้นี้ ระบบการศึกษาของเราเลวลงประสิทธิภาพการทำงาน ที่ทำให้อนาคตของเราที่เสี่ยง

ดังนั้น ทำไมจึงว่า เราจะใช้จ่ายเพิ่มเติม แต่บรรลุน้อย_ไกลน้อย?

ตั้งใจฝึก และค่าจ้างครู หลักสูตร การปรับปรุงงบประมาณนี้มาก สร้างสิ่งอำนวยความสะดวกการเรียนรู้ที่ดี และส่งเสริมการเรียนรู้ในหมู่เยาวชนของเรา

ถือ 4% ของ GDP ในขณะที่งบประมาณการศึกษาของสิงคโปร์เท่ากับเพียง 3% ของ GDP ของ

Pisa ทดสอบ การศึกษานานาชาติการประเมินระบบการศึกษาทั่วโลก แสดงไทยให้นักเรียนบางคนคะแนนต่ำสุดเดิมในเอเชียตะวันออก

526 ในรีดดิ้งได้รับการเฉลี่ย 15 ปีในสิงคโปร์, 562 542 ในวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์

โดยคมชัด ไทยบรรลุเพียง 421, 419 และ 425 ตามลำดับ.

นี้สะท้อนถึงความไม่สมดุลในระบบการศึกษาของเรา นักเรียนของเราใช้จ่ายหลายชั่วโมงในห้องเรียน ในขณะที่ระบบการศึกษาของสิงคโปร์สนับสนุนการ "สอนน้อย เรียนรู้เพิ่มเติม" วิธีการ

ของ TDRI วิจัยสำคัญคือปฏิรูปการศึกษา ทีมวิจัยพบมีสองปัญหาพื้นฐานในระบบการศึกษาของเรา:

1) มันขาดระบบที่มีความรับผิดชอบ และ

2) มันไม่จัดนักเรียนให้ มีทักษะจำเป็นสำหรับชีวิตทันสมัย

เมื่อไทยมีประเมินนักเรียนมีประสิทธิภาพเรียนรู้ยากจน ไม่รู้สึกรับผิดชอบ

เมื่อครูไม่สามารถตอบสนองบทบาทของตนในการสอนได้ดีที่สุด, ไม่มีใครรับผิดชอบจัดการศึกษาแสดงความกังวลใด ๆ

เมื่อหลักสูตรเน้นการทดสอบหน่วยความจำของนักเรียนของสิ่งที่จะสอน แทนที่จะเข้าใจเรื่อง อีกไม่กี่ดูจะกังวล

ขาดความกังวลนี้สะท้อนให้เห็นถึงการขาดความรับผิดชอบในการศึกษาระบบ

ไม่ครู โรงเรียนหัว หรือรัฐบาลที่ดูเหมือนรับผิดชอบต่อนักเรียนและผู้ปกครองของพวกเขา หลังจากที่ทุก fates ของพวกเขาจะไม่โยงไปนักเรียนผลการ

ครูยังมีจ่ายเงินเดือนสูง และสามารถส่งเสริมให้ตำแหน่งสูงขึ้นถ้าพวกเขาสามารถเพียงโรงเรียนหัวและคนที่คุณ โรงเรียนหัวยังคงเก็บงานแม้นักเรียนส่วนใหญ่ไม่สามารถทดสอบ

ดังนั้น เราสามารถสร้างระบบความรับผิดชอบการนำเสนอ ผู้บริหารและครูควรมีความรับผิดชอบมากขึ้นกับนักเรียนและผู้ปกครอง และเราสามารถทำสิ่งนี้ โดยการเชื่อมโยงแทนผลลัพธ์การเรียนรู้ของนักเรียน นี้ควรควบคู่กับการเสริมสร้างทักษะในศตวรรษที่ 21 สำหรับเยาวชนของเรา

แนะนำห้ามีดังนี้:

ครั้งแรก นักเรียนต้องเรียนรู้ทักษะและความรู้จำเป็นต้องอยู่ และทำงานใน 21 ศตวรรษ

สิ่งหนึ่งที่ระบบการศึกษาล้มเหลวในการทำคือ ส่งเสริมให้นักเรียนมีความสามารถในการคิดเอง

เรียนรู้การคิด และ adapting ตัวสภาพแวดล้อมใหม่ควรกำหนดความสามารถของบุคคลในโลกกว้าง

มันเป็น depressing ที่เราได้รับการฝึกอบรมเยาวชนของเราอ่าน เขียน และทำผล แต่ละเลยที่จะรวมทักษะเรียนรู้ที่สำคัญอื่น ๆ เช่นงานวิจัยและความคิดสำคัญ

หลักสูตรใหม่ควรแบบ lean และอาศัย และองค์ประกอบของความคิดรวมกัน

หลักสูตรปัจจุบันไม่อนุญาตให้เรียนรู้จริงจะเกิดขึ้น ตามที่ครูต้องครอบคลุมเนื้อหาโดยละเอียดตั้ง โดยกระทรวงศึกษาธิการก่อน ก่อนที่จะสามารถเปลี่ยนไปทำอย่างอื่น

นักเรียนควรเรียนรู้วิธีการทำงานในทีม กว้างในการใช้ทรัพยากร และในที่สุด สามารถปลูกฝังนิสัยตนเองเรียนในชีวิต

สอง, เราต้องประเมินประสิทธิภาพการทำงานปฏิรูป ธรรมดาชาติศึกษาทดสอบ (Onet) ควรแทนที่ ด้วยระบบทดสอบตามวรรณกรรมเช่น Pisa

โรงเรียนและครูควรต้องประเมินอย่างสม่ำเสมอเพื่อให้ไปรับนักเรียนความคืบหน้า

ปกติประเมินความอุดมสมบูรณ์ยังแนะนำเพื่อให้สามารถส่งปัญหาชั่วคราวทันทีได้

สาม ความสำคัญควรได้รับการฝึกอบรมครูของเรา ค่าตอบแทนครูได้รับสูงขึ้น แต่ประสิทธิภาพของพวกเขาได้รับในการปฏิเสธ

กระทรวงศึกษาธิการควรหยุดฝึกครู monopolising และ decentralise บทบาทโรงเรียน ซึ่งควรได้รับอนุญาตให้เลือกโปรแกรมการฝึกอบรมที่เหมาะสมที่สุดไป

โรงเรียนแตกต่างกันมีความต้องการแตกต่างกัน และรัฐบาลควรให้อิสระในระดับโรงเรียน แต่รักษาบทบาทของมันในการให้งบประมาณ และการประเมินของโรงเรียนความรู้จัดการโปรแกรม

สี่ โรงเรียนและสถาบันการศึกษาอื่น ๆ บ่นก็จะถูก "เกินไปประเมิน"

เกณฑ์ประเมินรายละเอียดมากเกินไปซึ่งมีการใช้มักไม่จำเป็น และส่งผลให้ภาระใหญ่ของปฏิบัติการ

เราเสนอเกณฑ์ประเมินควรให้พื้นฐานพื้นฐานเช่นผลการทดสอบของนักเรียนเท่านั้น นอกจากนี้ โรงเรียน ด้วยความช่วยเหลือจากกระทรวงศึกษา ควรพัฒนาตนเองประเมินภายในที่ดีเสมอสำหรับความต้องการของพวกเขา

ในที่สุด ทุนการศึกษาควรจะสนับสนุนความรับผิดชอบ โดยเข้าสำคัญเช่นด้านความต้องการทางการเงินระบบการ

ปัจจุบัน มีประเมินงบประมาณที่จัดสรรให้เงินอุดหนุนนักเรียนทำเพียง 25% ของงบประมาณรวม การปันส่วนนี้ควรจะสูงกว่า และเงินโรงเรียนควรนอกจากนี้สนับสนุนความเสมอภาคของโอกาสทางการขายระหว่างคนรวยและคนจน

โดยเฉพาะ โรงเรียนควรจะมีเงินสมทบต่อหัวในการชดเชยของสังคมเศรษฐกิจสภาพการ

เพียงแค่ใส่ ความช่วยเหลือทางการเงินเพิ่มเติมควรไปโรงเรียนที่ต้องการมากที่สุด

ปัญหาพื้นฐานของระบบการศึกษาของเราจะขาดความรับผิด ชอบ และหลักสูตรยังล้าสมัย และวิธีการสอนที่เกี่ยวข้อง

ถ้าเราเชื่อว่า การศึกษาเป็นสิ่งสำคัญสำหรับอนาคตของเรา แล้วประเทศไทยมีการหละหลวมในเรื่องของอนาคต

เราได้สะเพร่าในวิธีที่จะทำให้เยาวชนของเราตรีทูตในแข่งขัน และรอดในโลกนี้เพิ่มความซับซ้อนขึ้น

เราจำเป็นต้องจัดการกับปัญหาเหล่านี้อย่างเร่งด่วน หรือความล้มเหลวทางการศึกษานี้จะแปรสภาพวิกฤตของเราในอนาคต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ระบบการศึกษาซึ่งเป็นการไม่ปฏิบัติตามความสามารถในการแข่งขันของประเทศไทยของเราและเด็กที่อยู่ในโลกที่ไม่มีระบบการตรวจสอบที่.

ประเทศไทยสามารถให้เหตุผลว่าขาดเงินที่จะปรับปรุงและรักษาระบบการศึกษาที่มี ประสิทธิภาพ .

งบประมาณของรัฐบาลมาตั้งแต่ 2003 มีเพิ่มขึ้นมีความคมในการใช้จ่ายด้านการศึกษาไม่มีอีกต่อไป.

ใน 2003 ของรัฐบาลที่ถูกจัดสรร: 140 , 000 ล้านบาทที่กระโดดขึ้นถึง 350 , 000 ล้านบาทในปี 2009 และสุดท้ายถึงเกือบ 460 ล้านบาทในปี 2012 .

แม้ว่าจะมีโรงแรมแห่งนี้,ระบบการศึกษาของเรามีเหตุการณ์ร้ายแรงมากในการทำงานซึ่งจะทำให้ของเราในอนาคตที่มีความเสี่ยง.

ทำไมจึงเป็นที่เรามีการใช้จ่ายมากขึ้นแต่การประสบความสำเร็จไม่น้อย___น้อยกว่าหรือไม่?

นี้ขนาดใหญ่แบบจำกัดงบประมาณอยู่ดีไม่ว่าดีรถไฟและแบบเสียค่าบริการเมื่อรับชมที่ครู,ปรับปรุงหลักสูตร,สร้างสิ่งอำนวยความสะดวกด้านการเรียนรู้ที่ดีขึ้นและส่งเสริมการเรียนรู้แก่เยาวชนของเรา.

มันถือเป็น 4% ของ GDP ในขณะที่งบประมาณการศึกษาของประเทศสิงคโปร์จะเท่ากับการทดสอบเพียง 3% ของ.

Pisa ที่การศึกษานานาชาติที่จะประเมินระบบการศึกษาทั่วโลกแสดงนักเรียนไทยได้คะแนนต่ำสุดที่บางโรงเรียนในเอเชียตะวันออก.

โดยเฉลี่ย 15 ปีซึ่งอยู่ในสิงคโปร์สำเร็จ 526 ในการอ่าน562 ในวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ใน 542 .

กับความขัดแย้งกับไทยได้เพียง 421419 และ 425 ตามลำดับ.

นี้สะท้อนถึงความไม่สมดุลในระบบการศึกษาของเรานักเรียนของเราต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงมากกว่าในห้องเรียนในขณะที่ทนายความด้านระบบการศึกษาของประเทศสิงคโปร์ที่"สอนน้อยโปรดดูข้อมูลเพิ่มเติม"แนวทาง.

หนึ่งในลำดับความสำคัญของการวิจัยเกียรติคุณสถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทยคือการปฏิรูปการศึกษาทีมงานวิจัยของเราได้พบว่ามีสองปัญหาพื้นฐานสำคัญในระบบการศึกษา:

1 )ของเรามันไม่มีระบบการตรวจสอบ และ

2 )ไม่ได้จัดให้บริการนักเรียนนักศึกษาที่มีความชำนาญที่จำเป็นสำหรับการใช้ชีวิตที่ทันสมัย

เมื่อนักเรียนไทยมีการประเมินว่ามี ประสิทธิภาพ การทำงานการเรียนการสอนไม่ดีไม่มีใครรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบ.

เมื่อครูได้รับไม่สามารถดำเนินการตามบทบาทหน้าที่ของตนในการให้การเรียนการสอนที่ดีที่สุดไม่มีใครรับผิดชอบในการบริหารการศึกษาจะแสดงข้อกังวลใดๆ.

เมื่อหลักสูตรจะเน้นที่การทดสอบหน่วยความจำนักศึกษาของสิ่งที่พวกเขามีการสอนมากกว่าการทำความเข้าใจของตนในเรื่องที่อีกครั้งก็ดูเหมือนจะกังวลเพียงไม่กี่.

การขาดความตระหนักถึงสะท้อนถึงการขาดความรับผิดชอบในระบบการศึกษาที่.ครู

ไม่หัวโกนโรงเรียนหรือรัฐบาลที่ดูเหมือนจะมีความรับผิดชอบให้กับนักเรียนและผู้ปกครองของพวกเขา หลังจากทั้งหมด fates ของพวกเขาจะไม่ได้ยึดติดอยู่กับผลลัพธ์ของนักเรียนการเรียนรู้.

ครูอาจารย์ได้รับค่าจ้างเงินเดือนที่สูงขึ้นและยังสามารถมีการส่งเสริมให้เป็นตำแหน่งสูงขึ้นหากพวกเขาสามารถโปรดหัวโรงเรียนและผู้ที่ประเมินไว้ หัวโกนโรงเรียนยังคงทำให้งานของเขาเมื่อนักเรียนส่วนใหญ่ไม่สามารถทำการทดสอบ.

ดังนั้นเราขอเสนอระบบการตรวจสอบที่ได้สร้างขึ้น คณาจารย์และครูควรได้มากขึ้นมีความรับผิดชอบในการผู้ปกครองและนักเรียนและเราสามารถทำสิ่งนี้ได้ด้วยการเชื่อมโยงค่าตอบแทนของพวกเขาเพื่อผลลัพธ์การเรียนรู้ของนักเรียน โรงแรมแห่งนี้จะประกอบด้วยการปรับปรุงทักษะสำหรับศตวรรษที่ 21 เยาวชนของเรา.

ห้าตามคำแนะนำของเราเป็นดังนี้:

ครั้งแรกนักศึกษาจะต้องศึกษาข้อมูลให้ความรู้และทักษะที่จำเป็นสำหรับการทำงานและการใช้ชีวิตในศตวรรษที่ 21 .

สิ่งหนึ่งที่การศึกษาระบบไม่สามารถทำได้ก็คือส่งเสริมให้นักศึกษาที่ความสามารถในการคิดเพื่อตัวเอง.

การเรียนรู้ที่จะคิดและปรับเปลี่ยนตัวเองเพื่อใช้งานใน สภาพแวดล้อม ใหม่ควรกำหนดรายจ่ายของแต่ละบุคคลสำหรับเป็นเลิศในโลก.

เป็นห่อเหี่ยวที่เราได้รับการฝึกอบรมผู้ที่มีอายุน้อยของเราในการอ่านการเขียนและทำเงินแต่การละเลยในการมีความรู้ความชำนาญการเรียนรู้ที่สำคัญอื่นๆเช่นการวิจัยและความคิดที่มีความสำคัญ.

หลักสูตรใหม่ควรจะได้รับและสหวิทยาการและมีองค์ประกอบของความคิด.

หลักสูตรในปัจจุบันที่ไม่อนุญาตให้การศึกษาที่แท้จริงจะเกิดอะไรขึ้นกับฝาครอบครูมีเนื้อหาโดยละเอียดที่ตั้งค่าไว้โดยกระทรวงการศึกษาครั้งแรกก่อนที่จะสามารถเปิดการทำอะไรอย่างอื่น.

นักศึกษาควรจะได้เรียนรู้การใช้งานในทีมเป็นอย่างดี - เจนในการใช้ทรัพยากรและในท้ายที่สุดสามารถเพาะปลูกนิสัย self - Learning สำหรับชีวิต.

ที่สองเราจำเป็นต้องปฏิรูปการประเมิน ประสิทธิภาพ การทำงาน หุ้นแห่งชาติเพื่อการศึกษาการทดสอบ( onet )จะถูกแทนที่ด้วยวรรณกรรม - ใช้การทดสอบระบบอย่าง Pisa .

โรงเรียนและครูควรจะต้องอยู่ ภายใต้ บังคับแห่งตามปกติการประเมินดังนั้นพวกเขาจึงเกินไปเป็นผู้รับผิดชอบนักศึกษาของการเรียนรู้ความก้าวหน้า.

ตามปกติเป็นการประเมินยังเป็นที่แนะนำให้ชั่วคราวจะสามารถแก้ไขปัญหานี้โดยเร็วที่สุด.

ที่สาม,ลำดับความสำคัญควรจะได้รับการฝึกอบรมครูอาจารย์ของเรา ค่าตอบแทนครูได้รับการเพิ่มสูงขึ้นในขณะนี้แต่ ประสิทธิภาพ การทำงานของพวกเขาได้รับการลดลง.

กระทรวงการศึกษาควรจะหยุดการอบรมครู monopolising และกระจายบทบาทหน้าที่ให้กับโรงเรียนที่จะได้รับอนุญาตให้เลือกโปรแกรมการฝึกอบรมซึ่งเป็นที่เหมาะสมที่สุดเพื่อพวกเขาได้

โรงเรียนมีความต้องการที่แตกต่างกันไปและที่รัฐบาลควรให้ความเป็นอิสระที่โรงเรียนระดับ,แต่รักษาความมีบทบาทในการให้งบประมาณและมีการติดตามประเมินผลเพื่อให้โรงเรียนของความรู้ในการบริหารจัดการการโปรแกรม.

ที่สี่,โรงเรียนและสถาบันการเงินอื่นๆการศึกษาร้องเรียนมีการ"มากเกินไปการประเมินผลการปฏิบัติ"..

ที่มากเกินความจำเป็นโดยละเอียดหลักเกณฑ์ที่ใช้ในการประเมินที่มีการนำไปใช้งานได้โดยไม่จำเป็นและส่งผลให้ในที่ขนาดใหญ่ทำให้ ภาระ ของการปฏิบัติตามกฎระเบียบ.

เราจะเสนอเกณฑ์การประเมินจะมีปัจจัยพื้นฐานเช่นผลการทดสอบของนักเรียนเท่านั้น นอกจากนี้ทางโรงเรียนพร้อมด้วยความช่วยเหลือจากการศึกษาที่ควรจะพัฒนากระทรวงมีการประเมินผล ภายใน ของตนเองซึ่งเป็นทำขึ้นในแบบที่เหมาะสมสำหรับความต้องการของลูกค้า.

สุดท้ายทางด้านเงินทุนการศึกษาควรจะส่งเสริมความรับผิดชอบโดยการย้ายไปสู่ระบบการเงินบัตรของขวัญของท่านกับความต้องการด้าน.

ในปัจจุบันแบบจำกัดงบประมาณที่จัดสรรให้กับเงินอุดหนุนนักศึกษาคาดว่าจะทำได้เพียง 25% ของงบประมาณทั้งหมด การจัดสรรนี้ควรจะเพิ่มสูงขึ้นและการจัดหาเงินทุนโรงเรียนควรมีการส่งเสริมการขายความเท่าเทียมกันของโอกาสการขายในหมู่คนรวยและคนจนยัง.

โดยเฉพาะในโรงเรียนจะได้จัดให้มีพร้อมด้วยเงินอุดหนุนต่อหัวเพื่อชดเชย สภาพ สังคม - เศรษฐกิจของตน.

เอาไว้ความช่วยเหลือทางการเงินมากขึ้นควรจะไปโรงเรียนที่ต้องการมากที่สุด

ปัญหาพื้นฐานของระบบการศึกษาของเราได้รับการขาดความรับผิดชอบและหลักสูตรที่ล้าสมัยและวิธีการเรียนการสอนที่เกี่ยวข้อง.

หากเราเชื่อว่าการศึกษาเป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับในอนาคตของเราแล้วประเทศไทยได้รับการไม่ระมัดระวังเกี่ยวกับอนาคตของ.

เราได้รับการไม่ระมัดระวังในทางที่จะทำให้คนหนุ่มของเราต้องเผชิญในการแข่งขันและยังคงหลงเหลืออยู่ในโลกแห่งความซับซ้อนเพิ่มขึ้น.

เราจำเป็นต้องแก้ไขปัญหาเหล่านี้อย่างเร่งด่วนหรือความล้มเหลวด้านการศึกษานี้จะเปลี่ยนไปสู่วิกฤติเศรษฐกิจในอนาคตของเรา.