The kingdom of Ayutthaya was founde

The kingdom of Ayutthaya was founded by U Thong, an adventurer allegedly descended from a rich Chinese merchant family who married royalty. In 1350, to escape the threat of an epidemic, he moved his court south into the rich floodplain of the Chao Phraya. On an island in the river he founded a new capital, which he called Ayutthaya, after Ayodhya in northern India, the city of the hero Rama in the Hindu epic Ramayana. U Thong assumed the royal name of Ramathibodi (1350-60).

Ramathibodi tried to unify his kingdom. In 1360 he declared Theravada Buddhism the official religion of Ayutthaya and brought members of a sangha, a Buddhist monastic community, from Ceylon to establish new religious orders and spread the faith among his subjects. He also compiled a legal code, based on the Indian Dharmashastra (a Hindu legal text) and Thai custom, which became the basis of royal legislation. Composed in Pali--an Indo-Aryan language closely related to Sanskrit and the language of the Theravada Buddhist scriptures--it had the force of divine injunction. Supplemented by royal decrees, Ramathibodi's legal code remained generally in force until the late nineteenth century.

By the end of the fourteenth century, Ayutthaya was regarded as the strongest power in Southeast Asia, but it lacked the manpower to dominate the region. In the last year of his reign, Ramathibodi had seized Angkor during what was to be the first of many successful Thai assaults on the Khmer capital. Thai policy was aimed at securing Ayutthaya's eastern frontier by preempting Vietnamese designs on Khmer territory. The weakened Khmer periodically submitted to Thai suzerainty, but efforts by Ayutthaya to maintain control over Angkor were repeatedly frustrated. Thai troops were frequently diverted to suppress rebellions in Sukhothai or to campaign against Chiang Mai, where Ayutthaya's expansion was tenaciously resisted. Eventually Ayutthaya subdued the territory that had belonged to Sukhothai, and the year after Ramathibodi died, his kingdom was recognized by the emperor of China's newly established Ming Dynasty as Sukhothai's rightful successor.

The Thai kingdom was not a single, unified state but rather a patchwork of self-governing principalities and tributary provinces owing allegiance to the king of Ayutthaya. These states were ruled by members of the royal family of Ayutthaya who had their own armies and warred among themselves. The king had to be vigilant to prevent royal princes from combining against him or allying with Ayutthaya's enemies. Whenever the succession was in dispute, princely governors gathered their forces and moved on the capital to press their claims.

During much of the fifteenth century Ayutthaya's energies were directed toward the Malay Peninsula, where the great trading port of Malacca contested Thai claims to sovereignty. Malacca and other Malay states south of Tambralinga had become Muslim early in the century, and thereafter Islam served as a symbol of Malay solidarity against the Thai. Although the Thai failed to make a vassal state of Malacca, Ayutthaya continued to control the lucrative trade on the isthmus, which attracted Chinese traders of specialty goods for the luxury markets of China.

Thai Kingship

Thai rulers were absolute monarchs whose office was partly religious in nature. They derived their authority from the ideal qualities they were believed to possess. The king was the moral model, who personified the virtue of his people, and his country lived at peace and prospered because of his meritorious actions. At Sukhothai, where Ramkhamhaeng was said to hear the petition of any subject who rang the bell at the palace gate to summon him, the king was revered as a father by his people. But the paternal aspects of kingship disappeared at Ayutthaya, where, under Khmer influence, the monarchy withdrew behind a wall of taboos and rituals. The king was considered chakkraphat, the Sanskrit-Pali term for the "wheel-rolling" universal prince who through his adherence to the law made all the world revolve around him. As the Hindu god Shiva was "lord of the universe," the Thai king also became by analogy "lord of the land," distinguished in his appearance and bearing from his subjects. According to the elaborate court etiquette, even a special language, Phasa Ratchasap, was used to communicate with or about royalty.

As devaraja (Sanskrit for "divine king"), the king ultimately came to be recognized as the earthly incarnation of Shiva and became the object of a politico-religious cult officiated over by a corps of royal Brahmans who were part of the Buddhist court retinue. In the Buddhist context, the devaraja was a bodhisattva (an enlightened being who, out of compassion, foregoes nirvana in order to aid others). The belief in divine kingship prevailed into the eighteenth century, although by that time its religious implications had limited impact.

One of the numerous institutional innovations of King Trailok (1448-88) was to create the position of uparaja, or heir apparent, usually held by the king's senior son or full brother, in an attempt to regularize the succession to the throne--a particularly difficult feat for a polygamous dynasty. In practice, there was inherent conflict between king and uparaja and frequent disputed successions.

Social and Political Development

The king stood at the apex of a highly stratified social and political hierarchy that extended throughout the society. In Ayutthayan society the basic unit of social organization was the village community composed of extended family households. Generally the elected headmen provided leadership for communal projects. Title to land resided with the headman, who held it in the name of the community, although peasant proprietors enjoyed the use of land as long as they cultivated it.

With ample reserves of land available for cultivation, the viability of the state depended on the acquisition and control of adequate manpower for farm labor and defense. The dramatic rise of Ayutthaya had entailed constant warfare and, as none of the parties in the region possessed a technological advantage, the outcome of battles was usually determined by the size of the armies. After each victorious campaign, Ayutthaya carried away a number of conquered people to its own territory, where they were assimilated and added to the labor force.

Every freeman had to be registered as a servant, or phrai, with the local lord, or nai, for military service and corvee labor on public works and on the land of the official to whom he was assigned. The phrai could also meet his labor obligation by paying a tax. If he found the forced labor under his nai repugnant, he could sell himself into slavery to a more attractive nai, who then paid a fee to the government in compensation for the loss of corvee labor. As much as one-third of the manpower supply into the nineteenth century was composed of phrai.

Wealth, status, and political influence were interrelated. The king allotted rice fields to governors, military commanders, and court officials in payment for their services to the crown, according to the sakdi na system. The size of each official's allotment was determined by the number of persons he could command to work it. The amount of manpower a particular nai could command determined his status relative to others in the hierarchy and his wealth. At the apex of the hierarchy, the king, who was the realm's largest landholder, also commanded the services of the largest number of phrai, called phrai luang (royal servants), who paid taxes, served in the royal army, and worked on the crown lands. King Trailok established definite allotments of land and phrai for the royal officials at each rung in the hierarchy, thus determining the country's social structure until the introduction of salaries for government officials in the nineteenth century.

The Chinese alone stood outside this social structure. They were not obliged to register for corvee duty, so they were free to move about the kingdom at will and engage in commerce. By the sixteenth century, the Chinese controlled Ayutthaya's internal trade and had found important places in the civil and military service. Most of these men took Thai wives because few women left China to accompany the men.

The sixteenth century witnessed the rise of Burma, which, under an aggressive dynasty, had overrun Chiang Mai and Laos and made war on the Thai. In 1569 Burmese forces, joined by Thai rebels, captured the city of Ayutthaya and carried off the royal family to Burma. Dhammaraja (1569-90), a Thai governor who had aided the Burmese, was installed as vassal king at Ayutthaya. Thai independence was restored by his son, King Naresuan (1590- 1605), who turned on the Burmese and by 1600 had driven them from the country.

Determined to prevent another treason like his father's, Naresuan set about unifying the country's administration directly under the royal court at Ayutthaya. He ended the practice of nominating royal princes to govern Ayutthaya's provinces, assigning instead court officials who were expected to execute policies handed down by the king. Thereafter royal princes were confined to the capital. Their power struggles continued, but at court under the king's watchful eye.

In order to ensure his control over the new class of governors, Naresuan decreed that all freemen subject to phrai service had become phrai luang, bound directly to the king, who distributed the use of their services to his officials. This measure gave the king a theoretical monopoly on all manpower, and the idea developed that since the king owned the services of all the people, he also possessed all the land. Ministerial offices and governorships--and the sakdi na that went with them--were usually inherited positions dominated by a few families often connected to the king by marriage. Indeed, marriage was frequently used by Thai kings to cement alliances between themselves and

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อาณาจักรอยุธยาที่ก่อตั้งโดยอู่ทองนักผจญภัยที่ถูกกล่าวหาว่าสืบเชื้อสายมาจากครอบครัวเศรษฐีพ่อค้าชาวจีนที่แต่งงานกับพระบรมวงศานุวงศ์ ใน 1350 ที่จะหลบหนีการคุกคามของโรคระบาดเขาย้ายศาลทางทิศใต้ของเขาในควิอุดมสมบูรณ์ของแม่น้ำเจ้าพระยา บนเกาะในแม่น้ำที่เขาก่อตั้งเมืองหลวงใหม่ซึ่งเขาเรียกว่าอยุธยาหลังจากที่อโยธยาในภาคเหนือของอินเดีย, เมืองของพระเอกพระรามในมหากาพย์รามายณะในศาสนาฮินดู อู่ทองสันนิษฐานว่าชื่อพระรามาธิบดี (1350-1360). รามาธิบดีพยายามที่จะรวมอาณาจักรของเขา ใน 1360 เขาประกาศพระพุทธศาสนาเถรวาทศาสนาอย่างเป็นทางการของอยุธยาและนำสมาชิกของสังฆะเป็นชุมชนวัดพุทธจากประเทศศรีลังกาในการสร้างศาสนาใหม่และการแพร่กระจายความเชื่อในหมู่ของอาสาสมัคร นอกจากนี้เขายังรวบรวมรหัสทางกฎหมายบนพื้นฐานของ Dharmashastra อินเดีย (ข้อความทางกฎหมายฮินดู) และกำหนดเองของไทยซึ่งได้กลายเป็นพื้นฐานของการออกกฎหมายพระราช ประกอบด้วยในภาษาบาลี - ภาษาอินโดอารยันที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับภาษาสันสกฤตและภาษาของชาวพุทธเถรวาทคัมภีร์ - มันมีการบังคับของคำสั่งของพระเจ้า ตบท้ายด้วยพระราชกฤษฏีการหัสรามาธิบดีทางกฎหมายยังคงมีผลบังคับใช้โดยทั่วไปจนถึงปลายศตวรรษที่สิบเก้า. ในตอนท้ายของศตวรรษที่สิบสี่ที่อยุธยาถูกมองว่าเป็นพลังที่แข็งแกร่งที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แต่มันขาดกำลังคนที่จะครองภูมิภาค ในปีสุดท้ายของการครองราชย์ของรามาธิบดีได้ยึดในช่วงอังกอร์สิ่งที่กำลังจะเป็นครั้งแรกของไทยรุกประสบความสำเร็จมากมายในเมืองหลวงของเขมร นโยบายของไทยมุ่งเป้าไปที่การรักษาความปลอดภัยชายแดนตะวันออกของอยุธยา preempting ออกแบบเวียตนามในดินแดนเขมร อ่อนแอเขมรส่งเป็นระยะ ๆ เพื่ออำนาจของไทย แต่ความพยายามที่จะรักษาอยุธยาควบคุมอังกอร์เป็นความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีก ทหารไทยถูกเบี่ยงเบนที่พบบ่อยในการปราบปรามการก่อกบฏในสุโขทัยหรือเพื่อรณรงค์ต่อต้านเชียงใหม่ที่การขยายตัวของอยุธยาคือ resisted หวงแหน ในที่สุดอยุธยาเงียบดินแดนที่เคยเป็นของสุโขทัยและปีหลังจากรามาธิบดีตายอาณาจักรของเขาเป็นที่ยอมรับโดยจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ที่จัดตั้งขึ้นใหม่หมิงของจีนเป็นทายาทโดยชอบธรรมสุโขทัยฯ . ราชอาณาจักรไทยไม่ได้เป็นหนึ่งเดียวของรัฐแบบครบวงจร แต่การเย็บปะติดปะต่อกัน ของอาณาเขตปกครองตนเองและจังหวัดแควเนื่องจากว่าจะจงรักภักดีต่อพระมหากษัตริย์ของอยุธยา รัฐเหล่านี้ถูกปกครองโดยสมาชิกของพระราชวงศ์ของอยุธยาที่มีกองทัพของตัวเองและทำสงครามกันเอง พระมหากษัตริย์จะต้องมีการระมัดระวังเพื่อป้องกันไม่ให้พระราชโอรสจากการรวมกับเขาหรือ allying กับศัตรูของอยุธยา เมื่อใดก็ตามที่สืบทอดอยู่ในข้อพิพาทราชการเจ้ารวบรวมกองกำลังของพวกเขาและย้ายเมืองหลวงไปกดการเรียกร้องของพวกเขา. ในช่วงศตวรรษที่สิบห้าพลังงานของอยุธยาได้โดยตรงไปยังคาบสมุทรมลายูที่พอร์ตการซื้อขายที่ดีของมะละกาประกวดการเรียกร้องของไทยให้อำนาจอธิปไตย มะละกามาเลย์และรัฐอื่น ๆ ทางตอนใต้ของอาณาจักรตามพรลิงค์ได้กลายเป็นชาวมุสลิมในช่วงต้นศตวรรษที่ศาสนาอิสลามและหลังจากนั้นทำหน้าที่เป็นสัญลักษณ์ของความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันกับมาเลย์ไทย แม้ว่าไทยล้มเหลวที่จะทำให้รัฐศักดินามะละกาที่อยุธยาอย่างต่อเนื่องในการควบคุมการค้าร่ำรวยบนคอคอดซึ่งดึงดูดผู้ค้าจีนของสินค้าพิเศษสำหรับตลาดหรูหราของจีน. ไทยพระมหากษัตริย์ผู้ปกครองไทยพระมหากษัตริย์แน่นอนซึ่งมีสำนักงานเป็นส่วนหนึ่งในศาสนาธรรมชาติ พวกเขาได้มาจากอำนาจของพวกเขาที่มีคุณภาพเหมาะที่พวกเขาเชื่อว่าจะมี พระมหากษัตริย์เป็นแบบจำลองทางศีลธรรมที่ตนอาศัยอำนาจของประชาชนและประเทศของเขาอาศัยอยู่ที่สงบสุขและความเจริญรุ่งเรืองเพราะการกระทำของเขาได้รับรางวัล สุโขทัยที่รามคำแหงก็บอกว่าจะได้ยินคำร้องของเรื่องที่สั่นกระดิ่งที่ประตูพระราชวังที่จะเรียกเขาใด ๆ พระมหากษัตริย์เป็นที่เคารพเป็นบิดาโดยคนของเขา แต่ด้านบิดาของกษัตริย์หายไปอยุธยาที่ภายใต้อิทธิพลเขมรสถาบันพระมหากษัตริย์ถอนตัวออกด้านหลังกำแพงของข้อห้ามและพิธีกรรม พระมหากษัตริย์ได้รับการพิจารณาจักรพรรดิคำภาษาสันสกฤตภาษาบาลี-สำหรับ "ล้อกลิ้ง" เจ้าชายสากลที่ผ่านการยึดมั่นของเขาที่จะทำกฎหมายทั่วโลกหมุนรอบตัวเขา ในฐานะที่เป็นเทพเจ้าในศาสนาฮินดูพระอิศวรคือ "พระเจ้าของจักรวาล" พระมหากษัตริย์ไทยกลายเป็นยังโดยการเปรียบเทียบ "พระเจ้าของแผ่นดิน" ที่โดดเด่นในลักษณะของเขาและแบริ่งจากเรื่องของเขา ตามมารยาทศาลซับซ้อนแม้ภาษาพิเศษ Phasa Ratchasap ถูกนำมาใช้ในการสื่อสารกับหรือเกี่ยวกับพระบรมวงศานุวงศ์. ในฐานะที่เป็น Devaraja (ภาษาสันสกฤตแปลว่า "พระมหากษัตริย์ของพระเจ้า") พระมหากษัตริย์ในท้ายที่สุดก็จะจำได้ว่าเป็นชาติที่โลกของพระอิศวรและกลายเป็น วัตถุของศาสนาการเมืองศาสนาพ่อเจ้าไปโดยกองพระราชเจริญชัยที่เป็นส่วนหนึ่งของข้าราชบริพารศาลพุทธ ในบริบทของชาวพุทธที่ Devaraja เป็นพระโพธิสัตว์ (เป็นพุทธะเป็นผู้ที่ออกมาจากความเห็นอกเห็นใจ foregoes นิพพานในการสั่งซื้อที่จะช่วยให้คนอื่น ๆ ) ความเชื่อในรัชสมัยของพระเจ้าชนะเข้าสู่ศตวรรษที่สิบแปดถึงแม้ว่าในเวลานั้นความหมายทางศาสนาได้ผลกระทบ จำกัด . หนึ่งในนวัตกรรมของสถาบันต่าง ๆ นานาของกษัตริย์ Trailok (1448-1488) คือการสร้างตำแหน่งของ uparaja หรือทายาทมักจะจัดขึ้น โดยลูกชายของผู้บริหารระดับสูงของกษัตริย์หรือพี่ชายของเต็มรูปแบบในความพยายามที่จะเป็นระเบียบสืบทอดราชบัลลังก์ - เพลงยากโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับราชวงศ์มีภรรยาหลายคน ในทางปฏิบัติมีความขัดแย้งโดยธรรมชาติระหว่างกษัตริย์และ uparaja และ successions แน่นอนบ่อย. การพัฒนาสังคมและการเมืองกษัตริย์ยืนอยู่ที่ปลายของลำดับชั้นแบ่งชั้นสูงทางสังคมและการเมืองที่ขยายไปทั่วสังคม ในสังคมอยุธยาหน่วยพื้นฐานขององค์กรทางสังคมชุมชนหมู่บ้านประกอบด้วยครัวเรือนครอบครัวขยาย โดยทั่วไปผู้ใหญ่บ้านได้รับการเลือกตั้งให้เป็นผู้นำสำหรับโครงการชุมชน กรรมสิทธิ์ในที่ดินที่อาศัยอยู่กับผู้ใหญ่บ้านที่จัดขึ้นในชื่อของชุมชนแม้ว่าเจ้าของชาวนามีความสุขกับการใช้ที่ดินตราบเท่าที่พวกเขาได้รับการปลูกฝังมัน. ด้วยเงินสำรองเพียงพอของที่ดินที่มีอยู่สำหรับการเพาะปลูกที่มีศักยภาพของรัฐขึ้นอยู่กับ การเข้าซื้อกิจการและการควบคุมของกำลังคนที่เพียงพอสำหรับแรงงานในฟาร์มและการป้องกันประเทศ การเพิ่มขึ้นอย่างมากของอยุธยาได้ยกให้สงครามอย่างต่อเนื่องและเป็นบุคคลที่ไม่มีใครในภูมิภาคมีความได้เปรียบทางด้านเทคโนโลยี, ผลของการต่อสู้ที่ถูกกำหนดโดยขนาดของกองทัพที่ หลังจากที่แคมเปญชัยชนะแต่ละอยุธยาดำเนินการไปจำนวนของคนที่เอาชนะไปยังดินแดนของตัวเองที่พวกเขาได้หลอมรวมและเสริมกำลังแรงงาน. อิสระทุกคนจะต้องลงทะเบียนเป็นข้าราชการหรือไพรกับเจ้านายท้องถิ่นหรือนาย, การรับราชการทหารและแรงงาน corvee ในงานสาธารณะและบนบกอย่างเป็นทางการไปยังผู้ที่เขาได้รับมอบหมาย ไพรยังสามารถตอบสนองภาระหน้าที่การงานของเขาโดยการจ่ายภาษี ถ้าเขาคิดว่าการบังคับใช้แรงงานภายใต้นายของเขาน่ารังเกียจเขาสามารถขายตัวเองเป็นทาสไปไหนน่าสนใจมากขึ้นแล้วใครจ่ายค่าบริการให้กับรัฐบาลในการชดเชยสำหรับการสูญเสียของการใช้แรงงาน corvee มากที่สุดเท่าที่หนึ่งในสามของการจัดหากำลังคนในศตวรรษที่สิบเก้าประกอบด้วยไพร. มั่งคั่งสถานะและอิทธิพลทางการเมืองมีความสัมพันธ์กัน กษัตริย์จัดสรรนาข้าวผู้ว่าราชการผู้บัญชาการทหารและเจ้าหน้าที่ศาลในการชำระเงินสำหรับการให้บริการของพวกเขาเพื่อพระมหากษัตริย์ตามศักดิ์ระบบ na ขนาดของการจัดสรรอย่างเป็นทางการของแต่ละคนถูกกำหนดโดยจำนวนของบุคคลที่เขาจะได้เป็นผู้บังคับบัญชาที่จะทำงาน จำนวนของกำลังคนที่นายสามารถโดยเฉพาะอย่างยิ่งคำสั่งกำหนดสถานะของเขาเมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ ในลำดับชั้นและความมั่งคั่งของเขา ที่ปลายของลำดับชั้นกษัตริย์ผู้เป็นเจ้าของที่ดินดินแดนที่ใหญ่ที่สุดของนอกจากนี้ยังสั่งให้บริการจำนวนมากที่สุดของไพรที่เรียกว่าไพรหลวง (คนรับใช้พระราช) ผู้จ่ายภาษีทำหน้าที่ในกองทัพและทำงานอยู่ที่ ดินแดนมงกุฎ คิง Trailok จัดตั้งที่ชัดเจนของการจัดสรรหุ้นที่ดินและไพรสำหรับพระราชอำนาจในแต่ละรุ่งในลำดับชั้นจึงกำหนดโครงสร้างทางสังคมของประเทศจนการแนะนำของเงินเดือนสำหรับเจ้าหน้าที่ของรัฐในศตวรรษที่สิบเก้า. จีนคนเดียวที่ยืนอยู่นอกนี้โครงสร้างทางสังคม พวกเขาไม่จำเป็นต้องลงทะเบียนสำหรับการปฏิบัติหน้าที่ corvee เพื่อให้พวกเขามีอิสระที่จะย้ายเกี่ยวกับราชอาณาจักรที่จะและมีส่วนร่วมในการค้า โดยศตวรรษที่สิบหกของจีนควบคุมการค้าภายในจังหวัดพระนครศรีอยุธยาและได้พบสถานที่สำคัญในราชการพลเรือนและการทหาร ส่วนใหญ่ของคนเหล่านี้เข้ามามีภรรยาไทยเพราะผู้หญิงไม่กี่ประเทศจีนที่เหลือไปกับผู้ชาย. ศตวรรษที่สิบหกเห็นการเพิ่มขึ้นของพม่าซึ่งภายใต้ราชวงศ์ก้าวร้าวได้เหยียบย่ำจังหวัดเชียงใหม่และลาวและทำสงครามกับไทย ใน 1569 กองทัพพม่าเข้าร่วมโดยกลุ่มกบฏไทยจับเมืองอยุธยาและดำเนินการออกพระราชวงศ์ไปยังประเทศพม่า Dhammaraja (1569-1590) ผู้ว่าราชการของไทยที่ได้รับความช่วยเหลือพม่าได้รับการติดตั้งเป็นกษัตริย์ข้าราชบริพารที่อยุธยา ความเป็นอิสระของไทยได้รับการบูรณะโดยลูกชายของเขาสมเด็จพระนเรศวรมหาราช (1590- 1605) ที่เปิดในพม่าและ 1600 ขับไล่ให้ออกจากประเทศ. มุ่งมั่นที่จะป้องกันไม่ให้เกิดความผิดฐานกบฏเหมือนพ่อของเขาอื่นนเรศวรกำหนดเกี่ยวกับการรวมการบริหารประเทศโดยตรงภายใต้ ราชสำนักอยุธยา เขาจบการปฏิบัติของพระราชโอรสสรรหาในการปกครองของจังหวัดพระนครศรีอยุธยากำหนดแทนเจ้าหน้าที่ศาลที่ได้รับการคาดหวังว่าจะดำเนินนโยบายที่ส่งลงมาจากพระมหากษัตริย์ หลังจากนั้นพระราชเจ้าชายที่ถูกคุมขังในเมืองหลวง อำนาจการต่อสู้ของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง แต่ในศาลภายใต้การจับตามองของกษัตริย์. เพื่อที่จะให้การควบคุมของเขามากกว่าคลาสใหม่ของผู้ว่าราชการนเรศวรมีคำสั่งว่าทุกเรื่องเสรีชนที่จะให้บริการไพรได้กลายเป็นไพรหลวงมุ่งหน้าตรงไปยังพระมหากษัตริย์ที่กระจาย การใช้บริการของพวกเขาให้กับเจ้าหน้าที่ของเขา วัดนี้ให้กษัตริย์ผูกขาดในทางทฤษฎีกำลังคนทั้งหมดและความคิดการพัฒนาที่ตั้งแต่กษัตริย์เป็นเจ้าของบริการของทุกคนที่เขายังยึดครองแผ่นดินทั้งสิ้น สำนักงานรัฐมนตรีและ governorships - ศักดิ์และนาที่ไปกับพวกเขา - ได้รับการสืบทอดมามักจะอยู่ในสถานะที่โดดเด่นด้วยไม่กี่ครอบครัวที่มักจะเชื่อมต่อกับพระมหากษัตริย์โดยการแต่งงาน อันที่จริงการแต่งงานถูกนำมาใช้บ่อยครั้งโดยพระมหากษัตริย์ไทยปูนซีเมนต์พันธมิตรระหว่างตัวเองและ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กรุงศรีอยุธยา ก่อตั้งโดย อู่ทอง เป็นนักผจญภัยที่ถูกกล่าวหาว่าสืบเชื้อสายมาจากครอบครัวพ่อค้าคนจีนรวย ที่แต่งงานกับเชื้อพระวงศ์ ใน 1350 เพื่อหลบหนีภัยจากโรคระบาด เขาย้ายศาลของเขาใต้ในที่ราบน้ำท่วมถึงรวยของเจ้าพระยา . บนเกาะในแม่น้ำที่เขาก่อตั้งขึ้นเป็นเมืองหลวงแห่งใหม่ ที่เขาเรียก อยุธยา หลังอโยธยาในภาคเหนือของอินเดียเมืองแห่งวีรบุรุษในมหากาพย์ศาสนาฮินดูพระรามรามเกียรติ์ อู่ทอง สันนิษฐานว่าชื่อของราชวงศ์รามาธิบดี ( 1350-60 )

รามาธิบดีพยายามที่จะรวมอาณาจักรของเขา . ในพระพุทธศาสนาเถรวาท 1360 เขาประกาศศาสนาอย่างเป็นทางการของจังหวัดพระนครศรีอยุธยา และได้นำคณะสงฆ์วัดพุทธชุมชน จากซีลอนสร้างศาสนาใหม่ คำสั่ง และแพร่กระจายความเชื่อในหมู่พลเมืองของเขาเขายังได้รวบรวมข้อกฎหมาย ตาม dharmashastra อินเดีย ( ฮินดูกฎหมายข้อความ ) และธรรมเนียมไทย ซึ่งกลายเป็นพื้นฐานของกฎหมายพระราช เขียนในภาษาบาลี ภาษาอินโด - อารยันที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับภาษาสันสกฤตและภาษาของชาวพุทธเถรวาทคัมภีร์ . . . มันมีพลังของเทพสั่ง . ด้วยพระราชโองการเสริม ,รามาธิบดีเป็นกฎหมายรหัสอยู่ทั่วไปในบังคับจนถึงศตวรรษที่สิบเก้าปลาย

โดยจุดสิ้นสุดของศตวรรษที่สิบสี่ อยุธยา ก็ถือว่าเป็นพลังที่แข็งแกร่งที่สุดในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แต่มันขาดกำลังคนที่จะครองพื้นที่ ปีที่แล้วในรัชสมัยของพระองค์ รามาธิบดี ได้ยึดอังกอร์ในสิ่งที่จะเป็นครั้งแรกของหลายความสำเร็จไทยข่มขืนในเมืองหลวงของเขมรนโยบายไทย มีวัตถุประสงค์ในการรักษาความปลอดภัยของอยุธยา เขตชายแดนทางตะวันออก โดย preempting เวียดนามการออกแบบในดินแดนเขมร ระหว่างเขมรเป็นประเทศราชของไทย เป็นระยะ ๆ แต่ในจังหวัดพระนครศรีอยุธยาเพื่อรักษาควบคุมอังกอร์เป็นซ้ำคับ ทหารไทยถูกเบี่ยงเบนไปปราบกบฏในเมืองสุโขทัย หรือรณรงค์กับเชียงใหม่ที่อยุธยาก็ไม่ปล่อย การต่อต้าน ในที่สุดพระนครศรีอยุธยาปราบดินแดนที่เป็นของสุโขทัย และปีหลังจากที่รามาธิบดีตาย อาณาจักรของพระองค์ได้รับการยอมรับโดยจักรพรรดิของราชวงศ์หมิงของจีนก่อตั้งขึ้นใหม่เป็น สุโขทัย ตามสิทธิของทายาท

อาณาจักรไทยไม่โสดสหพันธ์รัฐ แต่การเย็บปะติดปะต่อกันของอาณาเขตที่ปกครองตนเอง และสาขาจังหวัด เพราะความจงรักภักดีต่อกษัตริย์ของอยุธยา รัฐเหล่านี้ได้ถูกปกครองโดยสมาชิกของพระราชวงศ์อยุธยาซึ่งมีกองทัพของตนเอง และต่อสู้กันเอง กษัตริย์ทรงเป็นพระประมุขจากระมัดระวังเพื่อป้องกันการต่อต้านเขา หรือเป็นพันธมิตรกับศัตรูของอยุธยา .เมื่อใดก็ตามที่สืบทอดอยู่ในข้อพิพาท เจ้าผู้ว่าการรวบรวมกองกำลังและย้ายเมืองหลวงไปกดของพวกเขาเรียกร้อง

ช่วงมากของศตวรรษที่สิบห้าอยุธยาพลังได้ตรงไปยังคาบสมุทรมลายู ซึ่งการค้าขายดีท่าเรือมะละกาโต้แย้งการเรียกร้องไทยอธิปไตยมะละกาและมาเลย์ รัฐอื่น ๆใต้ตามพรลิงค์ได้กลายเป็นมุสลิมในช่วงต้นศตวรรษ และหลังจากนั้น ศาสนาอิสลาม ทำหน้าที่เป็นสัญลักษณ์ของความสามัคคีมาเลย์กับไทย แม้ว่าไทยล้มเหลวที่จะทำให้แผ่นดินของมะละกา อยุธยาอย่างต่อเนื่องเพื่อควบคุมการค้าที่ร่ำรวยบนคอคอดซึ่งดึงดูดพ่อค้าจีนพิเศษของสินค้าหรูหราตลาดของจีน ไทย 1



ไทยมีพระมหากษัตริย์ปกครองแบบที่มีสำนักงานเป็นส่วนหนึ่งของศาสนาในธรรมชาติ เขาจะได้รับอำนาจ จาก คุณภาพ เหมาะ พวกเขาเชื่อว่ามี กษัตริย์ เป็นรุ่นที่สร้างคุณธรรม จริยธรรม คุณธรรมของประชาชน และประเทศของเขาอยู่ที่ความสงบสุขและรุ่งเรืองขึ้นเพราะการกระทำเช่นนั้นของเขา ที่สุโขทัยที่รามคำแหงบอกว่าได้ยินคำร้องเรื่องใดที่มากดกริ่งที่ประตูวัง ไปเรียกเขา พระราชาก็เคารพเป็นพ่อโดยคนของเขา แต่ด้านบิดาของไอศูรย์หายไปที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยาซึ่งภายใต้อิทธิพลเขมร สถาบันพระมหากษัตริย์ ถอนตัวหลังผนังของข้อห้ามและพิธีกรรม ถือว่า chakkraphat กษัตริย์ ,ภาษาบาลีสันสกฤตคำว่า " ล้อกลิ้ง " เจ้าชายสากลที่ผ่านการยึดมั่นในกฎหมายของเขาทำให้โลกหมุนรอบตัวเขา เป็นพระเจ้าของฮินดูพระศิวะคือ " พระเจ้าของจักรวาล " กษัตริย์ของไทยยังเป็นโดยการเปรียบเทียบ " พระเจ้าของแผ่นดิน " ที่แตกต่างในการปรากฏตัวของเขาและแบริ่งจากคนของเขา ตามธรรมเนียมปฏิบัติของศาลที่ซับซ้อน แม้แต่พิเศษ ratchasap ภาษา , ภาษา ,ถูกใช้เพื่อสื่อสารกับหรือเกี่ยวกับราชวงศ์

เป็นเทวราชา ( ภาษาสันสกฤตสำหรับ " เทพกษัตริย์ " ) กษัตริย์สุดมาถูกรู้จักว่าเป็นอวตารของพระอิศวรและกลายเป็นเป้าหมายของการเมืองศาสนาลัทธิพิธี โดยมีคณะพราหมณ์หลวง ที่เป็นส่วนหนึ่งของพุทธศาลบริวาร . ในทางพุทธศาสนา คือ บริบท เทวราชาโพธิสัตว์ ( พุทธะเป็นใครหมดความเมตตา foregoes นิพพานเพื่อช่วยเหลือผู้อื่น ) ความเชื่อในพระเจ้ากษัตริย์เชี่ยวในศตวรรษที่สิบแปด ถึงแม้ว่าตอนนั้นผลกระทบของศาสนามีผลกระทบจำกัด

หนึ่งของสถาบันนวัตกรรมมากมายของกษัตริย์ trailok ( 1448-88 ) คือการสร้างตำแหน่งของ uparaja หรือรัชทายาท มักจะจัดขึ้นโดยโอรสของกษัตริย์อาวุโสหรือเต็มพี่ในความพยายามที่จะทำให้ถูกต้องตามระเบียบการสืบทอดบัลลังก์ -- เพลงที่ยากโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับราชวงศ์เกี่ยวกับการมีสามีหรือภรรยาหลายคนในขณะเดียวกัน . ในการปฏิบัติ มีความขัดแย้งโดยธรรมชาติระหว่างกษัตริย์และ uparaja บ่อยโต้แย้ง successions .



พัฒนาสังคมและการเมือง กษัตริย์ประทับยืนอยู่ที่ปลายสุดของสังคมสูง แบ่งลำดับชั้นที่ขยายทั่วทั้งสังคม และการเมืองในสังคม ayutthayan หน่วยพื้นฐานของสังคมคือชุมชนหมู่บ้าน จำนวนครัวเรือนครอบครัวขยาย โดยทั่วไปการเลือกตั้งกำนันผู้ใหญ่บ้านให้ผู้นำโครงการชุมชน กรรมสิทธิ์ในที่ดินที่อาศัยอยู่กับหัวหน้า ที่จัดขึ้นในชื่อของชุมชน แม้ว่าเจ้าของชาวนาชอบใช้ที่ดินตราบเท่าที่พวกเขาปลูกมัน .

มีสำรองเพียงพอที่ดินพร้อมปลูก ความมีชีวิตของรัฐขึ้นอยู่กับการครอบครองและควบคุมกำลังคนที่เพียงพอสำหรับแรงงานและการป้องกัน การเพิ่มขึ้นอย่างมากของอยุธยาได้ ( คงไม่มีสงครามและเป็นภาคีในภูมิภาคมีความได้เปรียบทางเทคโนโลยี ผลของสงครามคือมักจะกำหนดโดยขนาดของกองทัพหลังจากที่แต่ละชัยชนะแคมเปญ พระนครศรีอยุธยา กวาดไปหลายเอาชนะคนดินแดนของตัวเองที่พวกเขามีขนบธรรมเนียมประเพณีและเพิ่มแรงงาน

ทุกฟรีแมนต้องได้รับการจดทะเบียนเป็นทาส หรือไพร่ กับ ลอร์ด ท้องถิ่นหรือใน , ทหารและแรงงานในการทำงานใน corvee ที่ดินของราชการที่เขาได้รับมอบหมายพวกไพร่ยังสามารถตอบสนองหน้าที่ของแรงงานโดยการจ่ายภาษี ถ้าเขาพบว่าแรงงานที่ถูกบังคับภายใต้ของเขาในสิ่งที่น่ารังเกียจ เขาจะขายตัวเป็นทาสกับนายมีเสน่ห์มากขึ้น ผู้ที่จ่ายค่าธรรมเนียมให้แก่รัฐบาลในการชดเชยการสูญเสียแรงงาน corvee . เป็นหนึ่งในสามของแรงงานอุปทานในศตวรรษที่สิบเก้าประกอบด้วยไพร่

รวย สถานะและอำนาจทางการเมืองเป็นคาบ กษัตริย์จัดสรรด้านข้าวให้ผู้ว่าราชการจังหวัด ผู้บัญชาการทหาร และเจ้าหน้าที่ศาลในเงินสำหรับการบริการของพวกเขาเพื่อมงกุฎไปตาม sakdi นา ระบบ ขนาดของการจัดสรรเจ้าหน้าที่แต่ละถูกกำหนดโดยจำนวนของบุคคลที่เขาจะสั่งให้ทำงานได้ปริมาณของแรงงานโดยเฉพาะในจะสั่งกำหนดสถานะของเขาเมื่อเทียบกับคนอื่น ๆในลำดับชั้นและความมั่งคั่งของเขา ที่ปลายสุดของระบบ กษัตริย์ ที่เป็นผู้มีกรรมสิทธิ์ในที่ดินที่ใหญ่ที่สุดของอาณาจักร ยังให้บริการของหมายเลขที่ใหญ่ที่สุดของไพร เรียกว่า ไพรหลวง ( Royal ข้าราชการ ) , ผู้ชำระภาษี , เสิร์ฟในกองทัพหลวง และทำงานในตำแหน่งที่ดินกษัตริย์ trailok ก่อตั้งแน่นอน allotments ของที่ดินและไพรสำหรับ รอยัล เจ้าหน้าที่ในแต่ละรังในลำดับชั้น จึงกำหนดโครงสร้างทางสังคมของประเทศจนถึงขั้นเงินเดือนข้าราชการในศตวรรษที่สิบเก้าเจ้าหน้าที่

จีนยืนอยู่คนเดียวนอกโครงสร้างทางสังคม พวกเขาไม่ต้องลงทะเบียน corvee หน้าที่ดังนั้นพวกเขาสามารถย้ายเกี่ยวกับอาณาจักรที่จะต่อสู้ในพาณิชย์ โดยศตวรรษที่ 16 ที่จีนควบคุมการค้าภายในจังหวัดพระนครศรีอยุธยาและได้พบสถานที่สำคัญในทางแพ่งและการรับราชการทหาร ส่วนใหญ่ของคนเหล่านี้พาภรรยาไทย เพราะผู้หญิงไม่กี่ซ้ายจีนด้วยคน

ศตวรรษที่ 16 พยานขึ้นของพม่า ซึ่งภายใต้ราชวงศ์ก้าวร้าวได้บุกรุกเชียงใหม่ และลาว และทำสงครามกับไทย ใน 1 ทัพพม่า , เข้าร่วมโดยกบฏไทยยึดเมืองอยุธยา และดำเนินการปิด ราชวงศ์ ให้กับพม่า ธรรมราชา ( 1569-90 ) ที่ได้ช่วยราชการไทยพม่า ถูกติดตั้งเป็นขุนนางกษัตริย์ จ. พระนครศรีอยุธยา ไทยอิสระได้รับการบูรณะโดยลูกชายของเขา กษัตริย์นเรศวร ( ค.ศ. 1549 - )ใครเปิดพม่าและ 1600 ได้รับแรงผลักดันจากประเทศ

ตั้งใจที่จะป้องกันอีกกบฏเหมือนพ่อของเขา มหาวิทยาลัยนเรศวรกำหนดเกี่ยวกับการรวมการบริหารประเทศโดยตรงภายใต้ราชวงศ์ในกรุงศรีอยุธยา เขาสิ้นสุดการปฏิบัติของพระประมุขปกครองอยุธยาเสนอจังหวัดให้แทนศาล ที่คาดว่าจะใช้นโยบายการส่งลงโดยกษัตริย์ หลังจากนั้นเสด็จเจ้าชายคับหลวง พลังในการต่อสู้ต่อไป แต่ที่ศาลภายใต้พระสายตา

เพื่อให้การควบคุมของเขามากกว่าคลาสใหม่ของผู้ว่าการ มหาวิทยาลัยนเรศวรกำหนดว่าทุกบริการได้กลายเป็นเสรีชนภายใต้ไพรไพรหลวงผูกพันโดยตรงกับกษัตริย์ ที่กระจายการใช้บริการของเจ้าหน้าที่ของเขา วัดนี้ให้กษัตริย์การผูกขาดทางทฤษฎีทั้งหมดกำลังคน และความคิดที่พัฒนาตั้งแต่กษัตริย์เป็นเจ้าของบริการของทุกคน เขายังครอบครองทั้งแผ่นดินรัฐมนตรีสำนักงานและ governorships -- และ sakdi na ที่ไปกับพวกเขา . . . มักจะสืบทอดตำแหน่งโดดเด่นด้วยไม่กี่ครอบครัวที่มักจะเชื่อมต่อกับกษัตริย์โดยการแต่งงาน แน่นอน การแต่งงานถูกใช้บ่อยโดยพระมหากษัตริย์ไทยประสานระหว่างตัวเองและพันธมิตร