design. Through practice, I could m

design. Through practice, I could mutate into a creature that scared myself in the mirror or a woman who actually turned me on.
All transformations were limited to the amount of matter my body actually contained so that I could not, for instance, become an elephant or at least not one of normal size. I could condense the matter slightly. If I morphed to a wolf, for instance, it would be a larger than normal one that was my exact weight, a hundred and fifty pounds. Once in a while, if I was especially restless, I would chance going out at night in the form of a large dog. When I did, it was a pleasure to sneak through back yards and see what people were doing, but there were dangers attached.
“My power, huh?” I said, smiling. She must have known I was falling in love with her.
She leaned over and kissed me, making me intensely aware that we were on a bed, though nothing more happened. The door was open and her parents were downstairs, but any second could walk upstairs. We would not make love until the following summer and sporadically during our senior year, but we certainly intensified all that after starting college. She attended Bucknell to major in political science and I was at Bloomsburg in electronics engineering. We were only forty minutes apart.
I was the happiest I had ever been in my life. The loner outcast was now settled in with a friendly and serious roommate and had an actual girlfriend who seemed to love him as much as he loved her. Rachel was, in my opinion, quite a catch. She’d toned down her punk look and now came off as avant-garde with her black skirts and sexy tops. She wore her hair short and tousled and lots of eye makeup, and reminded me of someone who ran with the art scene in New York. I tried to live up to her look by wearing black myself. She flattered me by saying I was “wicked.” We visited each other almost every weekend.
“I love you,” she whispered one night after a particularly athletic and sweaty session. It was the first time in my life that someone had told me that. “I love you too,” I said back, thinking at the time that someday we’d be cozily married and produce little geeky-arty kids.
The next to last time I saw Rachel was February 20, 1988 while visiting her for the weekend. It was cold and crisp and we’d been to a French movie she’d wanted to see. I thought the film boring and incomprehensible like all French movies, but since she was willing to read any book I liked so we could discuss it, it seemed a fair exchange. It was maybe seven-thirty in the evening, pretty dark out and we cut through an alley to get to a restaurant we liked that served giant, buttered cinnamon buns. Behind us came the sound of several feet crunching in the snow.
We turned around. Four figures followed us, young males, not good. They did not give off college boy vibes. “Shit,” said Rachel.
We ran and were turning out of the alley when I heard the click of a switchblade. Two of them were brandishing knives and one had his hand in his pocket with a gun or finger pointed at us.
“You have some shit we want,” the apparent leader said.
Rachel pressed against me, her terror palpable. I could feel the change about to happen, that there would be no stopping it. All I could do was decide what direction it would go. Monster? Murderous wolf? Whatever it was, they could still shoot at it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การออกแบบ ผ่านแบบฝึกหัด ฉันสามารถผ่าเหล่าสัตว์ที่กลัวตัวเองในกระจกหรือผู้หญิงที่จริง เปิดฉันอยู่แปลงทั้งหมดได้ไม่จำกัดจำนวนเรื่องร่างกายของฉันจริงอยู่ว่าฉันจะไม่ เช่น เป็นช้างหรือไม่น้อยหนึ่งของขนาดปกติ ฉันสามารถบีบเรื่องเล็กน้อย ถ้าฉัน morphed กับหมาป่า เช่น มันจะขนาดใหญ่กว่าปกติที่มีน้ำหนักของฉันแน่นอน ร้อย และห้าสิบปอนด์ นาน ๆ ถ้าไม่เหมาะโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฉันจะโอกาสออกไปในเวลากลางคืนในรูปแบบของสุนัขขนาดใหญ่ เมื่อฉันได้ มันเป็นความสุขแอบผ่านหลังหลา และดูสิ่งที่คนกำลังทำ แต่มีอันตรายที่แนบ"กำลัง ฮะ? " ฉันกล่าว ยิ้ม เธอต้องได้รู้จักฉันได้ตกหลุมรักกับเธอเธอเอง และรั้ง ฉันทำให้ฉันตระหนักถึงความที่เราได้บนเตียง แม้ว่าไม่มีอะไรเพิ่มเติมเกิดขึ้น ประตูถูกเปิด และพ่อแม่ของเธอมีรอยยิ้ม แต่วินาทีใดสามารถเดินอยู่ชั้นบน เราจะไม่ทำให้รัก จนร้อนดังต่อไปนี้ และ sporadically ปีอาวุโสของเรา แต่เราแน่นอน intensified ที่หลังจากวิทยาลัยการ เธอเข้าร่วม Bucknell ในรัฐศาสตร์ที่สำคัญ และอยู่ใน Bloomsburg ในวิศวกรรมอิเล็กทรอนิกส์ ห่างกันเพียงสี่สิบนาทีได้ผมสุขฉันเคยได้รับในชีวิต Loner outcast ตอนนี้ถูกจับคู่กับเพื่อนร่วมห้องที่ดี และร้ายแรง และมีแฟนตัวจริงที่ดูเหมือนจะรักเขาเท่าที่รักเธอ ราเชลได้ ในความคิดของฉัน จับเป็น เธอมีเหลืองกระชับลงมองเธอพังก์ และตอนนี้ ออกมาเป็น avant-garde ด้วยกระโปรงสีดำและท็อปส์ซูที่เซ็กซี่ของเธอ เธอสวมผมสั้น และยุ่งและมากมายแต่งหน้าตาของเธอ และเตือนฉันของคนที่วิ่ง ด้วยฉากศิลปะในนิวยอร์ก ฉันพยายามอยู่มองเธอพยุงดำเอง เธอแข้งฉัน ด้วยว่าฉันเป็น "คนชั่ว" เรามากันเกือบทุกอาทิตย์"ฉันรักคุณ เธอกระซิบคืนหนึ่งหลังจากเซสชัน sweaty และกีฬาโดยเฉพาะอย่างยิ่ง มันเป็นครั้งแรกในชีวิตที่บางคนก็บอกว่า "ฉันรักคุณมากเกินไป ฉันว่า กลับ คิดเวลาที่สักวันหนึ่งเราจะสามารถแต่ง cozily กผลิตเด็กน้อย geeky-artyไปครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นราเชล 20 กุมภาพันธ์ 1988 มาเธอวันหยุดสุดสัปดาห์ เย็น และกรอบ และเราได้ภาพยนตร์ฝรั่งเศสที่เธอมีอยากเห็น ฉันคิดว่า ฟิล์มน่าเบื่อ และไม่สามารถเข้าใจได้เช่นภาพยนตร์ฝรั่งเศสทั้งหมด แต่ เพราะเธอเต็มใจที่จะอ่านหนังสืออะไรชอบดังนั้นเราสามารถพูดคุย เหมือนการแลกเปลี่ยนที่เป็นธรรม ก็บางทีเจ็ดสามสิบในออกยามเย็น สีเข้มสวย และเราตัดผ่านซอยเข้าไปที่ร้านที่เราชอบที่บริการยักษ์ buttered เชย หลังเรามาเสียงหลายฟุตถูกกระทืบในหิมะเราเปิดรอบ สี่ตัวเลขตามเรา ชายหนุ่ม ไม่ดี นอกจากนี้พวกเขาไม่ได้ให้ปิดวิทยาลัยเด็กไวบ์สไซท์ซีอิ้ง "ขี้ ราเชลกล่าวว่าเราวิ่ง และก็เลี้ยวออกจากซอยผมได้ยินคลิ switchblade สองของพวกเขาถูกมีด brandishing และหนึ่งมีมือในกระเป๋าของเขามีปืนหรือนิ้วชี้ที่เราผู้นำชัดเจนกล่าวว่า "คุณมีบางคนที่เราต้องการกดราเชลกับฉัน ความหวาดกลัวของเธอเห็นได้ชัด ผมรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงจะเกิดขึ้น ที่มีจะหยุดมัน ทั้งหมดที่ฉันสามารถทำได้ตัดสินใจว่า ทิศทางที่จะไป สัตว์ประหลาด หมาป่า murderous สิ่งที่มันเป็น พวกเขาสามารถยังยิงได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การออกแบบ ผ่านการปฏิบัติ ผมอาจกลายพันธุ์เป็นสัตว์ที่ตกใจตัวเองในกระจกหรือผู้หญิงที่เปลี่ยนฉัน .
ทั้งหมดแปลงเป็นจํากัดจํานวนเรื่องร่างกายของฉันจริง ๆ อยู่ เพื่อที่ฉันจะได้ไม่ เช่น เป็นช้างหรืออย่างน้อยหนึ่งของขนาดปกติ ผมจะย่อเรื่องเล็กน้อย ถ้าฉัน morphed เป็นหมาป่า ตัวอย่างมันจะมีขนาดใหญ่กว่าปกติหนึ่งคือน้ำหนักที่แน่นอนของฉัน ร้อยห้าสิบปอนด์ ถ้าฉันยิ่งกระสับกระส่าย ผมจะมีโอกาสออกไปในเวลากลางคืนในรูปแบบของสุนัขขนาดใหญ่ เมื่อผมทำอะไร มันเป็นความสุขที่จะแอบผ่านกลับหลา และเห็นในสิ่งที่คนอื่นทำ แต่ไม่มีอันตรายแนบ .
" พลังของฉันสินะ " ผมพูดยิ้มๆเธอต้องรู้จักฉันหลงรักเธอ
เธอก้มและจูบผม ทำให้ผมทราบว่า เรา ๆบนเตียง แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ประตูถูกเปิดและพ่อแม่ของเธออยู่ข้างล่าง แต่ครั้งที่สองก็เดินขึ้นไปข้างบน พวกเราจะไม่ทำให้รักจนต่อไปนี้ฤดูร้อนและเป็นระยะ ๆในระหว่างปีอาวุโสของเราแต่เราก็เน้นที่หลังจากเริ่มงานที่วิทยาลัย เธอเข้าร่วมบัคเนลล์ วิชาเอกรัฐศาสตร์ และผมอยู่ใน Bloomsburg ในสาขาวิศวกรรมอิเล็กทรอนิกส์ เราแค่สี่สิบนาทีนอกเหนือ
ฉันมีความสุขมากที่สุด ผมเคยอยู่ในชีวิตของฉัน โดดเดี่ยว Outcast ถูกตัดสินในด้วยเป็นกันเองและจริงจังกับรูมเมทก็จริง แฟนที่เขารักเขาเท่าที่เขารักเธอราเชล ในความเห็นของฉัน ค่อนข้างจับ เธอจะกระชับลงเลวให้เธอดู แล้วออกมาเป็นเปรี้ยวจี๊ดกับกระโปรงสีดำของเธอ และ ท็อปส์ เซ็กซี่ เธอใส่ผมของเธอสั้นและญาติโกโหติกา และมากของการแต่งหน้าตา และทำให้ผมนึกถึงใครบางคนที่วิ่งกับฉากศิลปะในนิวยอร์ก ฉันพยายามที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อมองเธอ โดยการใส่สีดำเหมือนกัน เธอปลื้มฉันว่าฉันเป็นคนชั่ว" เราเข้าเยี่ยมชมแต่ละอื่น ๆ เกือบทุกอาทิตย์
" ฉันรักเธอ " เธอกระซิบ คืนหนึ่งหลังจากโดยเฉพาะอย่างยิ่งแข็งแรงและเซสชั่นขับเหงื่อ มันเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ใครบางคนบอกฉันว่า " ฉันก็รักนาย " ฉันพูดกลับไป คิดตลอดเวลาว่าสักวันเราจะได้แต่งงานและผลิตอย่างเล็กน้อย geeky ยังเด็ก
ถัดไป ครั้งสุดท้ายที่ข้าเห็นราเชล 20 กุมภาพันธ์2531 ในขณะที่เยี่ยมชมสำหรับวันหยุดสุดสัปดาห์ มันหนาว และกรอบ และเราจะไปฝรั่งเศส หนังก็อยากดู ฉันคิดว่าภาพยนตร์ที่น่าเบื่อและเข้าใจยาก เช่น ภาพยนตร์ฝรั่งเศสทั้งหมด แต่เธอก็เต็มใจที่จะอ่าน หนังสือที่ฉันชอบดังนั้นเราสามารถหารือเกี่ยวกับมัน , มันดูเหมือนการแลกเปลี่ยนที่ยุติธรรม มันเป็นบางทีเจ็ดสามสิบในตอนเย็นสวยเข้มและเราตัดผ่านตรอกไปร้านอาหารเราชอบเสิร์ฟยักษ์ , เนยขนมปังอบเชย หลังเราก็เสียงหลายเท้ากระทืบในหิมะ
เราหันไปรอบ ๆ สี่ตัวเลขตามเรา ยังคนไม่ดี พวกเขาไม่ได้ให้ปิด vibes หนุ่มมหาลัย " อึ " กล่าวว่า ราเชล
เราวิ่งและเลี้ยวออกจากซอย เมื่อผมได้ยินเสียงคลิกของมีดพกสองของพวกเขาถูกกวัดแกว่งมีดและมือล้วงกระเป๋าด้วยปืน หรือ นิ้วชี้ที่เรา
" เธอมีเวรที่เราต้องการ " ผู้นำที่ชัดเจนว่า กด
เรเชลกับผม เธอหวาดกลัวชัดเจน ผมรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้น ว่า จะไม่มีการหยุดมัน ทั้งหมดที่ฉันทำได้คือตัดสินใจว่าทิศทางมันจะไป สัตว์ประหลาด ? หมาป่าพิฆาต ? ไม่ว่ามันคืออะไรพวกเขายังคงสามารถยิงมัน .