It was getting late, and the two of

It was getting late, and the two of them were heading back home quietly.


Zitao waited patiently until Junmyeon stopped crying. Fortunately, he always brought a spare of handkerchief, which Junmyeon gladly accepted and blew his nose into. Zitao commented nothing but to rub soothing circles on the older male’s back, and it reminded Junmyeon how much Zitao resembled his brother. Which only hurt him more, because the male he loved would never go back to his side...


Junmyeon hummed tiredly. “Are you going back to the military base soon, Zitao...?”


“Next week, yeah.”


“Really? That’s good to hear. I’m glad you have some time to rest...”


“Hyung...”


“Yes, Zitao?”


Zitao unsurely bit his lip, but his gaze to Junmyeon was certain. “I know this is probably not the best time, but... Is there any chance for me to...”


Junmyeon quickly held up a hand to prevent Zitao from finishing his sentence. The younger of the two quickly closed his mouth, a bit shocked at the sudden rejection. Junmyeon knew what Zitao was about to say. All of a sudden, Yifan’s words of ‘please open up your heart for Zitao’ rang in his mind over and over like a broken record. Junmyeon loosely curled his fist against his mouth, feeling uncertain, tired and a bit scared of everything that had happened.


Maybe he should...?


Or he shouldn’t...?


“Hyung, look. The stars are so beautiful.”


Junmyeon followed Zitao’s line of sight to the dark sky and he instinctively smiled, because it reminded him of Yifan. Yifan asked him to always remember him whenever he gazed at the stars. If only Yifan knew that everything reminded Junmyeon of him, and even without him asking for it, Junmyeon would always remember.


Because he would never forget.


Junmyeon looked at Zitao from the corner of his eye. He searched for the possibility for him to love again, to feel his heart beating for another person, for someone other than Yifan. But it didn’t take long for Junmyeon to realize that his heart was screaming with a decision.


Zitao might be Yifan’s brother, but he wasn’t Yifan.


“Zitao, I’m sorry...”


Zitao turned to Junmyeon with a blank expression. His lips curved slightly upward into a sad, understanding smile, because he knew that he would get that answer. There would be no room for him in Junmyeon’s heart, and he knew it from the start. Junmyeon would always think about Yifan, no matter what.


“If it’s not your brother, I can’t...”










***










Junmyeon gazed into the bright blue sky on the next morning.


He remembered his dream, he remembered their love, and he felt so blessed to ever have Yifan in his life.


Because wherever Junmyeon went, Yifan would always be a part of him.




















You were right there for me, always...

In my dreams I’ll always see you soar above the sky

In my heart will always be a place for you for all my life

I’ll keep a part of you with me

And everywhere I am, there you’ll be...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันไม่ได้รับสาย และสองของพวกเขาได้มุ่งหน้ากลับบ้านเงียบ ๆ


Zitao รออดทนจนกว่า Junmyeon หยุดร้องไห้ โชคดี เขามักจะนำอะไหล่ของผ้าเช็ดหน้า Junmyeon ยินดียอมรับ และได้พัดเข้าไปในจมูกของเขา Zitao ความเห็นอะไรแต่การถูวงผ่อนคลายหลังลีลาเก่า และก็นึกถึง Junmyeon จำนวน Zitao คล้ายกับน้อง ซึ่งเพียงทำร้ายเขามาก เนื่องจากเพศชายที่เขารักจะไม่กลับไปด้านข้างของเขา...


Junmyeon hummed tiredly "คุณกำลังกลับไปยังฐานทหารเร็ว ๆ นี้ Zitao..."


"เสียสัปดาห์ถัดไป ใช่จ่าย"


"จริง ๆ ก็ดีจะได้ยิน ฉันดีใจที่คุณมีเวลาพักผ่อน..."


"Hyung..."


" ใช่ Zitao ? "


Zitao unsurely บิต lip ของเขา แต่สายตาของเขาเพื่อ Junmyeon แน่นอน "ฉันรู้ว่า นี้คงไม่มีเวลาดีที่สุด แต่... มีโอกาสมีสำหรับผม... "


Junmyeon ขึ้นอย่างรวดเร็วขึ้นมือเพื่อป้องกันไม่ให้ Zitao จบประโยคของเขา อายุของทั้งสองได้อย่างรวดเร็วปิดปาก ตกใจเล็กน้อยที่ปฏิเสธทันที Junmyeon รู้ Zitao ที่มีการ พูด จู่ ๆ คำพูดของ Yifan 'กรุณาเปิดใจสำหรับ Zitao' รังในจิตใจของเขาเล่าเช่นข้อมูลเสียหาย Junmyeon อ้อมโค้งกำปั้นของเขากับปากของเขา ความรู้สึกไม่แน่นอน เหนื่อย และกลัวมากของทุกอย่างที่เกิดขึ้น


บางทีเขาควร...


หรือเขาควรไม่...


" Hyung ค้นหา ดาวสวยงามมาก"


Junmyeon ตามสายตาของ Zitao บรรทัดของท้องฟ้าเข้ม และ instinctively ยิ้ม เนื่องจากจะนึกถึงเขา Yifan Yifan ถามเขาเสมอจำเขาทุกครั้งที่เขาจ้องที่ดวงดาว ถ้าเพียง Yifan รู้จึงนึกถึง Junmyeon ของเขา และแม้ไม่ มีเขาขอให้มัน Junmyeon เสมอจำ


เนื่องจากเขาจะไม่มีวันลืม


ดูที่ Zitao Junmyeon จากมุมของตาของเขา เขาค้นหาความเป็นไปได้สำหรับเขาที่จะรักอีกครั้ง ใจหัวใจตีผู้อื่น คนอื่น Yifan แต่มันไม่ได้ใช้เวลานานสำหรับ Junmyeon ตระหนักว่า หัวใจของเขาถูกกรีดร้องกับตัดสินใจ


Zitao อาจเป็นพี่ชายของ Yifan แต่เขาไม่ได้ Yifan.


"Zitao ฉันขอ..."


Zitao หันไป Junmyeon กับนิพจน์ที่ว่างเปล่า ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อยเป็นยิ้มเศร้า ความเข้าใจ เพราะเขารู้ว่า เขาจะได้รับคำตอบที่ จะมีห้องพักสำหรับเขาในใจกลางของ Junmyeon และเขารู้ตั้งแต่เริ่มต้น Junmyeon เสมอคิดเกี่ยวกับ Yifan ไม่ว่าสิ่งนั้น


"ถ้าไม่ใช่พี่ชายของคุณ ฉันไม่..."


***


Junmyeon จ้องเข้าไปในท้องฟ้าที่สดใสบนใบหน้าตอนเช้า


เขาจำความฝันของเขา เขาจำความรักของพวกเขา และเขารู้สึกโชคดีมากที่เคย มี Yifan ในชีวิตของเขา


เพราะทุก Junmyeon ไป Yifan เสมอจะเป็นส่วนหนึ่งของเขา


คุณก็มีสิทธิ์ฉัน ...

ในความฝันของฉันฉันจะได้เห็นคุณทะยานเหนือฟ้า

ในหัวใจของฉันมักจะเป็นสถานที่สำหรับคุณสำหรับชีวิตของฉัน

ผมจะเก็บเป็นส่วนหนึ่งของคุณกับฉัน

และทุกฉัน คุณจะมี...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันดึกแล้ว และสองของพวกเขากำลังจะกลับบ้านอย่างเงียบ ๆ .


zitao รอคอยอย่างอดทนจนกว่า จุนมยอนหยุดร้องไห้ โชคดีที่เขามักจะนำอะไหล่ของผ้าเช็ดหน้าซึ่ง จุนมยอนยอมรับด้วยความยินดีและเป่าจมูกของเขาลงใน zitao แสดงความคิดเห็นอะไร แต่นวดผ่อนคลายวงกลมที่พี่ชายกลับมา และมันทำให้ จุนมยอนเท่าไหร่ zitao เหมือนพี่ชายของเขาซึ่งทำร้ายเขามากกว่า เพราะผู้ชายเขารักจะไม่มีวันกลับไปข้างเขา . . . . . . .


hummed จุนมยอนตับแลบ . " คุณจะกลับฐานทัพทันที zitao เหรอ . . . . . . "

" อาทิตย์หน้าค่ะ "

" จริงๆเหรอ ? ดีจังที่ได้ยินแบบนี้ ฉันดีใจที่คุณมีเวลาพักผ่อน . . . . . . . "

" พี่ . . . . . . . "

" ครับ zitao ? "


zitao unsurely กัดริมฝีปากของเขา แต่สายตาของเขากับ จุนมยอนก็มั่นใจ" ฉันรู้ว่ามันอาจจะไม่เหมาะนะ แต่ . . . . . . . ถ้ามีโอกาสผมจะ . . . . . . . "

จุนมยอนได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งมือเพื่อป้องกัน zitao จากเขาจบประโยค น้องของทั้งสองรีบปิดปาก ตกใจนิดหน่อยที่ปฏิเสธทันที zitao จุนมยอนรู้ว่ากำลังจะพูด จู่ๆยิแฟน พูด " ได้โปรดเปิดหัวใจของคุณสำหรับ zitao ' ดังขึ้นในจิตใจของเขามากกว่า เช่น บันทึกเสีย ม้วน จุนมยอนหลวมๆ หมัดของเขากับปากของเขา ความรู้สึกไม่แน่นอน , เหนื่อยและกลัวเล็กน้อยของทุกอย่างที่ได้เกิดขึ้น


บางทีเขาควรจะ . . . . . . . ?


หรือ เขาไม่ . . . ?


" พี่ ดู ดาวสวยมากเลย

"ตาม zitao จุนมยอนของสายตากับท้องฟ้าสีเข้มและเขาโดยสัญชาตญาณยิ้ม เพราะมันทำให้เขานึกถึงยิแฟน . ยิแฟน ถามเขาเสมอว่าเขาเมื่อใดก็ตามที่เขาจ้องมองดาว ถ้าเพียงแต่ยิแฟน รู้ว่าทุกอย่างเตือน จุนมยอนกับเขา ถ้าเขาถามมัน จุนมยอนมักจะจำ


เพราะเขาจะไม่มีวันลืม

.zitao จุนมยอนมองจากหางตาของเขา เขาค้นหาความเป็นไปได้ที่เขาจะรักอีกครั้ง รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นเพื่อคนอื่น ให้คนอื่น มากกว่ายิแฟน . แต่มันไม่ได้ใช้เวลานานสำหรับ จุนมยอนที่จะตระหนักว่า หัวใจของเขากำลังกรีดร้องกับการตัดสินใจ


zitao อาจยิแฟนของพี่ชาย แต่เขาไม่ได้ยิแฟน


" zitao ฉันขอโทษ . . . "


zitao หันไป จุนมยอนด้วยสีหน้าว่างเปล่า ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มเศร้า เข้าใจ เพราะเขารู้ว่าเขาจะได้รับคำตอบ จะไม่มีที่ว่างสำหรับเขาในใจ จุนมยอน เขารู้ตั้งแต่เริ่มต้น จุนมยอนมักจะคิดถึงยิแฟน ไม่ว่าอะไร


" ถ้าไม่ใช่พี่ชายฉัน . . . "










* * *










จุนมยอนจ้องท้องฟ้าสีฟ้าสดใสในเช้าวันถัดไป


เขาจำความฝันของเขา เขาจำได้ รักของเขา และเขารู้สึกดีมากที่เคยได้ยิแฟน ในชีวิต


เพราะไม่ว่า จุนมยอนเดินยิแฟน มักจะเป็นส่วนหนึ่งของเขา




















ที่เธออยู่ตรงนั้นเพื่อฉันเสมอ . . . . . . .

ในความฝันของฉันฉันมักจะเห็นคุณที่ล่องลอยอยู่เหนือท้องฟ้า

หัวใจของฉันจะเป็นสถานที่สำหรับคุณ สำหรับทุกชีวิตของฉัน

ผมจะเก็บไว้เป็นส่วนหนึ่งของคุณกับผม

และทุกๆที่ฉันไปที่นั่น คุณจะ . . . . . . .