Non-Verbal Aspects Of LanguageSpoke

Non-Verbal Aspects Of Language

Spoken language is based on a face-to-face encounter. One person directly addresses another or others. (The electronic media, such as radio and television are, of course, exceptions, but even there we can envision someone at a microphone imagining an audience to whom they direct their remarks.)
Within the face-to-face encounter of speech, communication is not limited to words. Speakers use a wide variety of extra-verbal devices, from emphasis and dramatic pauses to changes in tone or tempo. Speakers also use a broad range of non-verbal clues. They “talk” with their eyes and their bodies. They use hand gestures and facial expressions to convey ideas. And speakers respond to similar cues from their listeners—the nods and grunts that say, in effect, "I hear you," or the quizzical looks that say, "I don't understand."

As we learn a language, we also learn the non-verbal conventions of that language—the meaning of a shrug, a pout, or a smile. Speech thus often includes not only a face-to-face meeting, but also a meeting of the minds. "Conversation," Steven Pinker notes, "requires cooperation.

Listeners assume speakers are conveying information relevant to what they already know and what they want to know. That allows them to hear between the lines in order to pin down the meanings of vague and ambiguous words and to fill in the unsaid logical steps.

Speaker and listener are aware of each other's knowledge, interests, and biases. They can interpret remarks within the common social setting in which they find themselves. This mutual understanding, being "on the same page" as it were, is frequently absent with written communication. Information an author would like to assume the reader knows must be included with a text. Writers must make their biases explicit to assure full understanding by the critical reader, and readers, unable to read body language, must subject texts to close scrutiny to "read" attitudes or biases underlying a text.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่ใช่คำพูดด้านภาษาภาษาพูดจะขึ้นอยู่กับการเผชิญหน้าแบบพบปะ คนที่อยู่ตรงอื่นหรือผู้อื่น (สื่ออิเล็กทรอนิกส์ วิทยุและโทรทัศน์ ได้ แน่นอน ยกเว้น แต่ยังมีเราสามารถวาดภาพคนที่ไมโครโฟน imagining จะตรงหมายเหตุของผู้ชม)ภายในพบลมีของเสียง การสื่อสารไม่ได้จำกัดคำ ลำโพงใช้อุปกรณ์พิเศษวาจา เน้นและละครหยุดชั่วคราวการเปลี่ยนแปลงของเสียงหรือจังหวะที่หลากหลาย ลำโพงยังใช้คำพูดไม่ใช่เบาะแสที่หลากหลาย "คุย" ด้วยตาและร่างกาย พวกเขาใช้รูปแบบลายเส้นมือและใบหน้านิพจน์เพื่อถ่ายทอดความคิด และลำโพงตอบสนองคล้ายสัญลักษณ์จากคนฟัง — nods และ grunts ที่พูด มีผล "ฉันได้ยินคุณ" หรือ quizzical ดู บอก "ฉันไม่เข้าใจ"เป็นเราเรียนรู้ภาษา เรายังเรียนแบบแผนไม่ใช่คำพูดของภาษา – ความหมายของการยัก pout เป็น หรือยิ้ม คำพูดจึงมักประกอบด้วยไม่เพียงแต่การประชุมแบบพบปะ แต่การประชุมของจิตใจ "สนทนา Steven Pinker บันทึก "ต้องร่วมมือกันฟังคิดว่า ลำโพงจะส่งข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับอะไรก็รู้อยู่แล้วและสิ่งที่พวกเขาอยากรู้ ที่ช่วยให้พวกเขาฟังระหว่างบรรทัด เพื่อตรึงลงความหมายของคำที่คลุมเครือ และไม่ชัดเจน และในขั้นตอนทางตรรกะ unsaidลำโพงและฟังมีความตระหนักของผู้อื่นรู้ สนใจ และยอม พวกเขาสามารถตีความหมายเหตุในการตั้งค่าทางสังคมทั่วไปในการที่พวกเขาพบตัวเองได้ นี้เข้าใจ ถูก "หน้าเดียว" มัน were จะขาดงานบ่อย ด้วยการเขียนสื่อสาร ข้อมูลที่ผู้เขียนอยากถือว่าผู้อ่านรู้ว่าต้องมาพร้อมกับข้อความ ผู้เขียนต้องทำยอมความชัดเจนเพื่อให้มั่นใจความเข้าใจ โดยการอ่านสำคัญ และอ่าน สามารถอ่านภาษากาย ต้องเรื่องข้อความปิด scrutiny "อ่าน" ทัศนคติหรือยอมต้นข้อความ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ด้านที่ไม่ใช่คำพูดของภาษาภาษาที่พูดจะขึ้นอยู่กับใบหน้าเพื่อใบหน้าเผชิญหน้า คนคนหนึ่งอยู่ตรงอื่นหรือคนอื่น ๆ (สื่ออิเล็กทรอนิกส์เช่นวิทยุและโทรทัศน์เป็นของหลักสูตรข้อยกเว้น แต่แม้มีเราสามารถมองเห็นคนที่ไมโครโฟนจินตนาการของผู้ชมที่พวกเขาโดยตรงข้อสังเกตของพวกเขา.) ภายในใบหน้าเพื่อใบหน้าเผชิญหน้าในการพูดการสื่อสาร ไม่ จำกัด คำ ลำโพงใช้หลากหลายของอุปกรณ์พิเศษด้วยวาจาจากการหยุดให้ความสำคัญและน่าทึ่งกับการเปลี่ยนแปลงในน้ำเสียงหรือจังหวะ ลำโพงยังใช้ช่วงกว้างของเบาะแสที่ไม่ใช่คำพูด พวกเขา "พูดคุย" กับตาและร่างกายของพวกเขาของพวกเขา พวกเขาใช้มือและท่าทางการแสดงออกทางสีหน้าการถ่ายทอดความคิด และลำโพงตอบสนองต่อความหมายที่คล้ายกันจากผู้ฟังที่พวกเขาพยักหน้าและเสียงคำรามที่บอกว่าในผล, "ฉันได้ยินคุณ" หรือรูปลักษณ์ที่แปลกที่จะพูดว่า "ฉันไม่เข้าใจ." ในฐานะที่เราเรียนรู้ภาษาเรายังได้เรียนรู้ การประชุมที่ไม่ใช่คำพูดของภาษาความหมายของยัก, มุ่ยหรือรอยยิ้ม คำพูดจึงมักจะมีไม่เพียง แต่ใบหน้าเพื่อใบหน้าประชุม แต่ยังประชุมของจิตใจ "การสนทนา" สตีเวนชมพูโน้ต "ต้องใช้ความร่วมมือ. ฟังถือว่าลำโพงถ่ายทอดข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่พวกเขารู้อยู่แล้วและสิ่งที่พวกเขาต้องการที่จะรู้ว่า. ที่ช่วยให้พวกเขาที่จะได้ยินระหว่างบรรทัดเพื่อให้ขาลงความหมายของคลุมเครือและไม่ชัดเจน คำพูดและการกรอกข้อมูลในขั้นตอนตรรกะถอน. ลำโพงและผู้ฟังมีความตระหนักของแต่ละความรู้อื่น ๆ ที่สนใจและอคติ. พวกเขาสามารถตีความข้อสังเกตในการตั้งค่าทางสังคมร่วมกันในการที่พวกเขาพบว่าตัวเอง. นี้ความเข้าใจร่วมกันเป็น "ในหน้าเดียวกัน "มันเป็นอยู่บ่อยขาดกับการสื่อสารที่เป็นลายลักษณ์อักษร. ข้อมูลที่ผู้เขียนอยากจะถือว่าผู้อ่านรู้จะต้องรวมกับข้อความ. นักเขียนจะต้องทำให้อคติของพวกเขาอย่างชัดเจนเพื่อให้มั่นใจความเข้าใจที่เต็มรูปแบบโดยผู้อ่านที่สำคัญและผู้อ่านสามารถอ่าน ภาษากายที่ต้องอยู่ภายใต้ตำราที่จะปิดการตรวจสอบข้อเท็จจริงในการ "อ่าน" ทัศนคติหรืออคติพื้นฐานข้อความ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่ใช่วาจาด้านภาษา

พูดภาษาขึ้นอยู่กับการพบหน้ากัน คนๆ หนึ่งที่อยู่ตรงอื่น หรือคนอื่น ๆ ( สื่ออิเล็กทรอนิกส์ เช่น วิทยุและโทรทัศน์มีแน่นอนข้อยกเว้น แต่ถึงมีเราสามารถมองเห็นใครบางคนที่ไมโครโฟนจินตนาการผู้ชมที่พวกเขาโดยตรง หมายเหตุ ของพวกเขา )
ภายในพบตัวต่อตัวพูดการสื่อสารไม่ได้ จำกัด คำ ลำโพงใช้ความหลากหลายของอุปกรณ์เสริมด้วยวาจา จากความสำคัญและการเปลี่ยนแปลงอย่างมากในโทน หรือ เทมโป ลำโพงยังใช้ช่วงกว้างของข้อมูลที่ไม่ใช่คําพูด พวกเขา " พูด " กับดวงตาและร่างกายของพวกเขา พวกเขาใช้ท่าทางมือและสีหน้าที่ถ่ายทอดความคิดและลำโพงตอบสนองสัญญาณที่คล้ายกันจากผู้ฟังของพวกเขาพยักหน้าและคำรามว่าในผล , " ผมได้ยินคุณ " หรือการสอบถามดูบอกว่า " ผมไม่เข้าใจ "

อย่างที่เราเรียนภาษา เรายังเรียนรู้การประชุมไม่ใช่วาจาของภาษาว่า ความหมายของยัก , บุ้ยหรือรอยยิ้ม การพูดจึงมักจะรวมถึงไม่เพียง แต่การประชุมแบบตัวต่อตัว แต่การประชุมของจิตใจ" การสนทนา " สตีเวนชมพูหมายเหตุ " ต้องการความร่วมมือ

ฟังว่าลำโพงจะถ่ายทอดข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่พวกเขารู้และสิ่งที่พวกเขาต้องการจะรู้ ที่ช่วยให้พวกเขาได้ยินระหว่างบรรทัดเพื่อปักลงความหมายคลุมเครือ กำกวม และคำและกรอก unsaid ตรรกะขั้นตอน

ผู้พูดและผู้ฟังทราบกันคือ ความรู้ ความสนใจและ อคติ . พวกเขาสามารถตีความคำพูดภายในสังคมการตั้งค่าทั่วไปที่พวกเขาพบตัวเอง ความเข้าใจนี้เป็น " ในหน้าเดียวกัน " มันคือ มักขาดกับการสื่อสารด้วยการเขียน ข้อมูลผู้เขียนขอสันนิษฐานว่า ผู้อ่านรู้ว่าจะต้องรวมกับข้อความ นักเขียนต้องอคติของพวกเขาอย่างชัดเจนเพื่อให้มั่นใจเต็มความเข้าใจโดยอ่านเชิงวิพากษ์และผู้ที่ไม่สามารถอ่านภาษาร่างกายต้องข้อความภายใต้การตรวจสอบปิด " อ่าน " ทัศนคติหรืออคติอ้างอิงข้อความ