After that it was simple. Spreading

After that it was simple. Spreading rice in the laver, and rolling after filling it up. The kinds were each pork barbecue, karaage, and fried shrimp. From the remaining ingredients they had, these were the best selling menus. And they made twice the amount of pork barbecue this time.

As Jo Minjoon and Anderson wanted to roll all of those norimakis, it took quite a toll. The muscles in their arms stretched tightly, and the bent neck kept getting harder.

‘This is the tough part of the restaurant.’

As it is a restaurant with better quality menus, there were many cases where you had to keep repeating things without cutting the flow. Just when Jo Minjoon was working as the youngest chef in a luxurious restaurant, the scene he saw was similar. He had to keep cutting the vegetables consistently.

And that’s why Jo Minjoon was rather delighted of this exhaustion. Because it was exhaustion originated from cooking, and not by preparing. It was his cooking. Their cookings. He could hold the knife, hold the pan, and make the customers smile. Just with that, his made became warmer. Anderson sticked out his tongue and said.

“……..Let’s rest for a bit. Anyways, there’s no need to roll this immediately. Let’s do it resting for bits. The speed we roll it should be faster than the speed it gets sold.”
“Rest for a bit. I will do a bit more.”
“If the team leader acts like this, am I able to stop?”

Anderson grumbled and kept rolling the norimaki. Jo Minjoon looked at him and laughed without him noticing. It was temporary, but it was still their restaurant. He had customers, and also good comrades. If he could someday be in this situation on the restaurant he would have some day…..

–

“I thought I was going to die.”
“Me too. Ah, talking is also hard right now.”

At Ivanna’s absentminded voice, Joanne sighed and agreed. They worked for a little more than two and a half hours. And they sold all of the norimakis without leaving a single line. But of course, in the case of urchin eggs, they bought it because there was nothing else to buy. Because it sold out only after the newly added barbecue, karaage and etc were also sold out.

Jo Minjoon smirked.

“Want to know something funny?”
“……..Looking that you are smiling, it doesn’t seem to be something fun. But first, talk.”
“After half an hour we have to start again.”
“… … …”

Joanne stared at him without saying anything. Ivanna also looked at him with a dour face next to her. Anderson let out a sigh.

“I did help my parents in their store, but this seems much more exhausting than that.”
“Standing still was also work. No, I think that standing was the harshest work. How can it be that it hurts more than my arms and legs that were moving?”
“Lean your heads back. Because in a while you won’t even have the time to loosen up your neck muscles.”

At Jo Minjoon’s words, the four of them leaned their heads back at the same time, as if they had agreed beforehand. It was really fortunate that there was a camera installed. Because, it was such a funny scene that if they missed it, it would be really regrettable. Jo Minjoon massaged his nape and opened his mouth.

“I’m curious as to what the other guys did. If they too had as much people as us, they wouldn’t have been able to properly shorten the line. Because such a simple thing like norimaki is this much of a pain.”
“Oh, thinking about it. About now….. Wait a minute.”

Joanne raised her handphone. At that moment, the other four all guessed what she was going to do. There would also be customers in the other team’s trucks, and they wouldn’t just be silent. So the menu couldn’t be helped but to leak out. Joanne looked at the screen for a long while. Peter, that was feeling stuffy, couldn’t hold it any more and asked.

“What? What is it? Tell us quickly.”
“Wait a moment. I’m reading right now. First, Hugo’s team is cake and coffee. It seems like they caught the concept of a coffee truck. And Chloe’s team….. Seems to have made kochi or sandwich. But the problem isn’t that. They say that they fought.”
“…….Did Kaya make trouble?”

Jo Minjoon’s face got serious. However, Joanne shook her head. She looked at the screen as if she couldn’t believe it and frowned.

“No. Chloe.”

< Travelling, cooking and business (4) > End

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังจากนั้น มันก็ง่าย กระจายข้าวในอ่างน้ำ และกลิ้งหลังจากเติมขึ้น ชนิดถูกละบาร์บีคิวหมู คาราอาเกะ และกุ้งทอด จากส่วนผสมที่เหลือพวกเขา เหล่านี้เป็นเมนูที่ขายดีสุด และเวลานี้พวกเขาทำสองจำนวนหมูบาร์บีคิวเป็นแอนเดอร์สันและ Jo Minjoon อยากย้อน norimakis เหล่านั้นทั้งหมด มันเอาโทรค่อนข้าง ยืดกล้ามเนื้อแขนแน่น และคองอเก็บได้ยาก'นี้เป็นส่วนยากของร้านอาหาร'มันเป็นร้านอาหารที่ มีเมนูคุณภาพดีกว่า มีหลายกรณีที่คุณมีกับเก็บซ้ำสิ่งต่าง ๆ โดยไม่ต้องตัดการไหล เพียงเมื่อ Jo Minjoon ทำงานเป็นเชฟอายุน้อยที่สุดในร้านอาหารหรูหรา ฉากที่เขาเห็นก็คล้ายคลึงกัน เขาให้ตัดผักให้สม่ำเสมอและที่ว่าทำไม Jo Minjoon มีแต่ความยินดีนี้เกษียณ เพราะมันเป็นอ่อนเพลียมา จากการทำอาหาร และไม่ โดยเตรียม เขาทำอาหารได้ Cookings ของพวกเขา เขาสามารถถือมีด กดกระทะ และทำให้ลูกค้ายิ้ม แค่นั้น เขาทำเป็นอบอุ่น แอนเดอร์สันแสดงออกลิ้นของเขา และกล่าวว่า“…….. ลองพักผ่อนสำหรับบิต อย่างไรก็ตาม ไม่จำเป็นต้องม้วนนี้ทันที ลองทำมันพักผ่อนสำหรับ bits ความเร็วที่เราม้วนควรเร็วกว่าความเร็วที่มันจะขาย""ส่วนที่เหลือเล็กน้อย ฉันจะทำบิตมากขึ้น""ถ้าหัวหน้าทีมทำหน้าที่เช่นนี้ ฉันสามารถที่จะหยุด"Anderson grumbled and kept rolling the norimaki. Jo Minjoon looked at him and laughed without him noticing. It was temporary, but it was still their restaurant. He had customers, and also good comrades. If he could someday be in this situation on the restaurant he would have some day…..–“I thought I was going to die.”“Me too. Ah, talking is also hard right now.”At Ivanna’s absentminded voice, Joanne sighed and agreed. They worked for a little more than two and a half hours. And they sold all of the norimakis without leaving a single line. But of course, in the case of urchin eggs, they bought it because there was nothing else to buy. Because it sold out only after the newly added barbecue, karaage and etc were also sold out.Jo Minjoon smirked.“Want to know something funny?”“……..Looking that you are smiling, it doesn’t seem to be something fun. But first, talk.”“After half an hour we have to start again.”“… … …”Joanne stared at him without saying anything. Ivanna also looked at him with a dour face next to her. Anderson let out a sigh.“I did help my parents in their store, but this seems much more exhausting than that.”“Standing still was also work. No, I think that standing was the harshest work. How can it be that it hurts more than my arms and legs that were moving?”“Lean your heads back. Because in a while you won’t even have the time to loosen up your neck muscles.”At Jo Minjoon’s words, the four of them leaned their heads back at the same time, as if they had agreed beforehand. It was really fortunate that there was a camera installed. Because, it was such a funny scene that if they missed it, it would be really regrettable. Jo Minjoon massaged his nape and opened his mouth.“I’m curious as to what the other guys did. If they too had as much people as us, they wouldn’t have been able to properly shorten the line. Because such a simple thing like norimaki is this much of a pain.”“Oh, thinking about it. About now….. Wait a minute.”Joanne raised her handphone. At that moment, the other four all guessed what she was going to do. There would also be customers in the other team’s trucks, and they wouldn’t just be silent. So the menu couldn’t be helped but to leak out. Joanne looked at the screen for a long while. Peter, that was feeling stuffy, couldn’t hold it any more and asked.“What? What is it? Tell us quickly.”“Wait a moment. I’m reading right now. First, Hugo’s team is cake and coffee. It seems like they caught the concept of a coffee truck. And Chloe’s team….. Seems to have made kochi or sandwich. But the problem isn’t that. They say that they fought.”“…….Did Kaya make trouble?”Jo Minjoon’s face got serious. However, Joanne shook her head. She looked at the screen as if she couldn’t believe it and frowned.“No. Chloe.”< Travelling, cooking and business (4) > End

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากนั้นก็เป็นเรื่องง่าย การแพร่กระจายข้าวสีม่วงอ่อนและกลิ้งหลังจากกรอกมันขึ้นมา ชนิดแต่ละหมูบาร์บีคิว karaage และกุ้งทอด จากส่วนผสมที่เหลือพวกเขามีสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ดีที่สุดเมนูขาย และพวกเขาทำให้เป็นสองเท่าของเนื้อหมูบาร์บีคิวเวลานี้

โจแอนเดอ Minjoon และอยากที่จะม้วนทั้งหมดของ norimakis เหล่านั้นก็เอาค่อนข้างโทร กล้ามเนื้อในอ้อมแขนของพวกเขายืดแน่นและคอก้มเก็บรับยาก

นี่คือส่วนที่ยากของร้านอาหาร.

มันเป็นร้านอาหารที่มีเมนูที่มีคุณภาพที่ดีขึ้นมีหลายกรณีที่คุณมีเพื่อให้สิ่งที่ทำซ้ำโดยไม่ต้องตัดการไหล เพียงเมื่อโจ Minjoon ทำงานเป็นเชฟที่อายุน้อยที่สุดในร้านอาหารหรูหราฉากที่เขาเห็นก็คือที่คล้ายกัน เขาจะต้องเก็บตัดผักอย่างต่อเนื่อง

และที่ว่าทำไมโจ Minjoon ค่อนข้างยินดีอ่อนเพลียนี้ เพราะมันเป็นความเหนื่อยล้ามาจากการปรุงอาหารและไม่ได้โดยการเตรียมความพร้อม มันเป็นการทำอาหารของเขา cookings ของพวกเขา เขาจะถือมีดถือกระทะและให้ลูกค้ายิ้ม เพียงแค่มีที่ของเขาทำให้กลายเป็นที่อบอุ่น แอนเดอ sticked ลิ้นของเขาและกล่าวว่า

" ...... ส่วนที่เหลือของ ..Let สำหรับบิต Anyways ไม่มีความจำเป็นที่จะม้วนนี้ทันที ลองทำมันพักผ่อนบิต ความเร็วในการหมุนเราก็ควรจะเร็วกว่าความเร็วที่จะได้รับการขาย. "
" ส่วนที่เหลือสำหรับบิต ฉันจะทำอีกเล็กน้อย. "
" ถ้าหัวหน้าทีมการกระทำเช่นนี้ฉันสามารถที่จะหยุด? "

แอนเดอบ่นและเก็บไว้กลิ้ง norimaki โจ Minjoon มองไปที่เขาและหัวเราะโดยไม่มีเขาสังเกตเห็น มันเป็นชั่วคราว แต่มันก็ยังร้านอาหารของพวกเขา เขามีลูกค้าและสหายยังดี ถ้าเขาสักวันหนึ่งอาจจะอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้กับร้านอาหารเขาจะมีบางวัน ...

..

- "ฉันคิดว่าฉันกำลังจะตาย."
"ฉันเกินไป ah, การพูดคุยเป็นยังยากขณะนี้. "

ที่เสียงสักเท่าใด Ivanna ของโจแอนนาและตกลงถอนหายใจ พวกเขาทำงานให้น้อยกว่าสองชั่วโมงครึ่ง และพวกเขาขายทั้งหมดของ norimakis โดยไม่ต้องออกบรรทัดเดียว แต่แน่นอนในกรณีของไข่ Urchin ที่พวกเขาซื้อมันเพราะมีอะไรอย่างอื่นที่จะซื้อ เพราะมันออกมาขายเฉพาะหลังจากที่เพิ่มเข้ามาใหม่บาร์บีคิว karaage และอื่น ๆ ก็ยังขายออก

โจ Minjoon smirked

"ต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่ตลก?"
" ...... ..Looking ที่คุณจะยิ้มก็ไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่สนุก แต่ก่อนพูดคุย. "
" หลังจากครึ่งชั่วโมงเราจะต้องเริ่มต้นอีกครั้ง. "
" ... ... ... "

โจแอนนาจ้องมองมาที่เขาโดยไม่พูดอะไร Ivanna ยังมองไปที่เขามีใบหน้าดื้อดึงต่อไปกับเธอ เดอร์สันให้ออกถอนหายใจ

"ผมไม่ช่วยให้พ่อแม่ของฉันในร้านของพวกเขา แต่ดูเหมือนว่าเหนื่อยมากขึ้นกว่าที่."
"ยังคงยืนอยู่ก็ยังทำงาน ไม่ฉันคิดว่ายืนเป็นงานที่หนักหน่วงรุนแรง วิธีที่จะสามารถเป็นไปได้ว่ามันเจ็บมากกว่าแขนและขาของฉันที่กำลังจะย้าย? "
" ยันหัวของคุณกลับมา เพราะในขณะที่คุณจะไม่ได้มีเวลาในการคลายกล้ามเนื้อคอของคุณ. "

คำพูดของโจ Minjoon ของที่สี่ของพวกเขาพิงศีรษะของพวกเขากลับมาในเวลาเดียวกันเช่นถ้าพวกเขาได้ตกลงกันไว้ล่วงหน้า มันเป็นโชคดีจริงๆที่มีการติดตั้งกล้อง เพราะมันเป็นเช่นฉากตลกว่าถ้าพวกเขาพลาดมันก็จะเป็นเรื่องน่าเศร้าจริงๆ โจ Minjoon นวดต้นคอของเขาและเปิดปากของเขา

"ฉันอยากรู้ว่าสิ่งที่คนอื่นทำ หากพวกเขาก็มีคนมากที่สุดเท่าที่เราพวกเขาจะไม่ได้รับสามารถที่จะถูกร่นบรรทัด เพราะนั้นเป็นสิ่งที่ง่ายๆเช่น norimaki นี้มากของความเจ็บปวด. "
" โอ้คิดเกี่ยวกับมัน เกี่ยวกับตอนนี้ ... .. รอสักครู่. "

โจแอนนายกโทรศัพท์มือถือของเธอ ในขณะที่อีกสี่ทั้งหมดคาดเดาสิ่งที่เธอกำลังจะทำอะไร นอกจากนี้ยังจะเป็นลูกค้าในรถบรรทุกของทีมอื่น ๆ และพวกเขาจะไม่เพียง แต่จะเงียบ ดังนั้นเมนูช่วยไม่ได้ แต่ที่จะรั่วไหลออกมา โจแอนนามองที่หน้าจอในขณะที่ยาว เปโตรว่ารู้สึกอุดอู้ไม่สามารถจับมันได้มากขึ้นและถาม

"อะไร? มันคืออะไร? บอกให้เราทราบได้อย่างรวดเร็ว. "
" รอสักครู่ ผมอ่านตอนนี้ ครั้งแรกที่ทีมของฮิวโก้เป็นเค้กและเครื่องชงกาแฟ มันดูเหมือนว่าพวกเขาจับแนวคิดของรถบรรทุกกาแฟ และทีมงานของโคลอี้ ... .. ดูเหมือนว่าจะมีการทำแซนวิชชิหรือ แต่ปัญหาคือไม่ได้ว่า พวกเขาบอกว่าพวกเขาต่อสู้. "
" ...... .Did Kaya สร้างปัญหา? "

ใบหน้าโจ Minjoon ก็มีความร้ายแรง อย่างไรก็ตามโจแอนนาส่ายหัวของเธอ เธอมองที่หน้าจอเป็นถ้าเธอไม่อยากจะเชื่อมันและขมวดคิ้ว

"เลขที่ Chloe. "

<ท่องเที่ยว, การปรุงอาหารและธุรกิจ (4)> สุดท้าย