There is, however, one way in which

There is, however, one way in which this criterion is still too restrictive: it assumes that in order to have a concept we must first be acquainted with a word. Doubtless this is usually the case, but it is not always the case. A person may have something in mind for which no word yet exists, and he may then invent a word for it; or he may use an old word in a new sense, giving it a meaning it never had before. In either case, it seems plausible to say that he had the concept prior to the existence (or new usage) of the word. When the first physicists adapted the use of the common word "energy" for their own special purposes, they had in mind a highly abstract concept, and they presumably had this concept in mind before they had a word for it. Doubtless there are many concepts that one cannot have without much prior acquaintance with language, but this cannot be the case for all concepts, else how would language have got started? Using a word correctly seems to be a consequence of having the concept, but not a precondition of having it: that is, if you have a concept, and know the word for it, you will then be able to use the word but having the concept is not the same thing as being able to use the word

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มี อย่างไรก็ตาม หนึ่งในวิธีการซึ่งเกณฑ์นี้ยังคงจำกัดเกินไป: มันสันนิษฐานว่า เพื่อให้มีแนวคิดเราต้องแรกจะคุ้นเคยกับคำนี้ อย่างไม่ต้องสงสัยเป็นปกติกรณีนี้ แต่มันไม่เสมอกรณี บุคคลอาจมีบางสิ่งในใจที่ไม่ได้มีอยู่ และเขาอาจคิดค้นคำแล้วมัน หรือเขาอาจใช้คำเก่าในความรู้สึกใหม่ ให้มันมีความหมายที่ไม่เคยมีมาก่อน ในกรณี มันดูเหมือนว่าเป็นไปได้จะบอกว่า เขามีแนวคิดก่อนการดำรงอยู่ (หรือการใช้งานใหม่) ของคำ เมื่อนักฟิสิกส์แรกดัดแปลงการใช้คำทั่วไป "พลังงาน" สำหรับวัตถุประสงค์พิเศษของตนเอง พวกเขามีในใจแนวคิดนามธรรมสูง แล้วพวกเขาน่าจะมีแนวคิดนี้ในใจก่อนที่พวกเขามีคำมัน อย่างไม่ต้องสงสัยมีหลายแนวคิดที่หนึ่งไม่มีไม่ มีคนรู้จักมากก่อนด้วยภาษา แต่นี้ไม่ใช่สำหรับทุกแนวคิด อื่นวิธีจะภาษาได้เริ่ม ใช้คำถูกต้องน่าจะ เป็นผลมาจากการมีแนวคิด แต่ไม่มีเงื่อนไขของมัน: คือ มีแนวคิด รู้จักคำนั้น จากนั้นคุณจะสามารถใช้คำ แต่มีแนวคิดไม่เหมือนกันเป็นความสามารถในการใช้คำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มี แต่วิธีหนึ่งซึ่งเกณฑ์นี้ยังคงเข้มงวดเกินไป: มันอยู่บนสมมติฐานว่าเพื่อให้มีแนวคิดที่เราก่อนอื่นจะต้องทำความคุ้นเคยกับคำว่า อย่างไม่ต้องสงสัยนี้เป็นปกติกรณี แต่มันก็ไม่เสมอกรณี บุคคลที่อาจมีบางสิ่งบางอย่างในใจที่ไม่มีคำยังมีอยู่และเขาก็อาจคิดค้นคำสำหรับมัน; หรือเขาอาจจะใช้คำเก่าในความหมายใหม่ให้มันมีความหมายมันไม่เคยมีมาก่อน ในทั้งสองกรณีที่ดูเหมือนว่าเป็นไปได้ที่จะบอกว่าเขามีแนวความคิดก่อนที่จะดำรงอยู่ (หรือใช้ใหม่) ของคำว่า เมื่อนักฟิสิกส์คนแรกที่ดัดแปลงใช้คำทั่วไป "พ​​ลังงาน" เพื่อวัตถุประสงค์พิเศษของตัวเองที่พวกเขามีอยู่ในใจเป็นแนวคิดที่เป็นนามธรรมสูงและพวกเขาคงจะมีแนวคิดนี้ในใจก่อนที่พวกเขามีคำสำหรับมัน ไม่ต้องสงสัยเลยมีแนวคิดหลายอย่างที่หนึ่งไม่สามารถมีได้โดยไม่ต้องใกล้ชิดก่อนมากกับภาษา แต่ไม่สามารถเป็นกรณีสำหรับแนวคิดที่ทุกวิธีการอื่นจะได้มีภาษาเริ่มต้น? โดยใช้คำที่ถูกต้องน่าจะเป็นผลมาจากการที่มีแนวความคิด แต่ไม่ได้สิ่งที่จำเป็นของการมีมันนั่นคือถ้าคุณมีแนวคิดและความรู้คำสำหรับมันแล้วคุณจะสามารถที่จะใช้คำว่า แต่มี แนวคิดไม่ได้เป็นสิ่งเดียวกับความสามารถในการใช้คำว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มี แต่วิธีหนึ่งที่เกณฑ์นี้ยังคงเข้มงวดเกินไป : มันสันนิษฐานว่าเพื่อให้มีแนวคิดที่เราต้องคุ้นเคยกับคำว่า อย่างไม่ต้องสงสัย นี้มักจะเป็นกรณี แต่ไม่เสมอกรณี บุคคลอาจมีอะไรในใจที่ยังไม่มีข่าวอยู่แล้ว และเขาก็อาจจะคิดค้นคำว่าก็ได้ หรือเขาอาจจะใช้คำเก่าในความรู้สึกใหม่ ให้ความหมายกับมัน มันไม่เคยมีมาก่อน ในทั้งสองกรณี , มันดูเหมือนจะพูดว่า เขามีแนวคิดก่อนการมีอยู่ ( หรือการใช้งานใหม่ของคำ เมื่อนักฟิสิกส์คนแรกที่ดัดแปลงใช้คำทั่วไป " พลังงาน " เพื่อวัตถุประสงค์พิเศษของพวกเขาเอง พวกเขามีในใจแนวคิดนามธรรมสูง และน่าจะมีแนวคิดนี้ในใจก่อนที่จะได้พูดมัน แน่นอนมีหลายแนวคิดที่ไม่สามารถได้โดยไม่ต้องมากก่อนรู้จักกับภาษา แต่ไม่ได้เป็นกรณีสำหรับแนวคิดอื่นทำไมภาษาได้เริ่ม การใช้คำที่ถูกต้องน่าจะเป็นผลของการมีแนวคิด แต่ไม่ใช่เงื่อนไขของการมี นั่นคือถ้าคุณมีแนวคิด และรู้จักคำว่ามัน จากนั้นคุณจะสามารถใช้คำว่า แต่ มีแนวคิดจะไม่เหมือนกับการใช้คำว่า