So the week before the article came

So the week before the article came out, I was very nervous. I had been working on a book about love stories for the past few years, so I had gotten used to writing about my own experiences with romantic love on my blog. But a blog post might get a couple hundred views at the most, and those were usually just my Facebook friends, and I figured my article in the New York Times would probably get a few thousand views. And that felt like a lot of attention on a relatively new relationship. But as it turned out, I had no idea.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดังนั้น สัปดาห์ก่อนบทความมา ผมประสาทมาก ฉันได้ทำงานในหนังสือเกี่ยวกับเรื่องราวความรักในไม่กี่ปีที่ผ่านมา เพื่อมีอากาศเคยเขียนเกี่ยวกับประสบการณ์ของตัวเองด้วยความรักโรแมนติกบนบล็อกของฉัน แต่โพสต์บล็อกอาจได้วิวสองร้อยมากที่สุด และนั้นมักจะเป็นเพียงเพื่อน Facebook ของฉัน และฉันคิดบทความของฉันในเดอะนิวยอร์กไทมส์อาจได้รับการมองกี่พัน และที่รู้สึกเช่นความสนใจในความสัมพันธ์ค่อนข้างใหม่มาก แต่มันเปิดออกมา ผมมีความคิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดังนั้นสัปดาห์ก่อนบทความออกมาผมรู้สึกประหม่ามาก ฉันได้รับการทำงานในหนังสือเกี่ยวกับเรื่องราวความรักที่ไม่กี่ปีที่ผ่านมาดังนั้นผมจึงมีอากาศที่ใช้ในการเขียนเกี่ยวกับประสบการณ์ของตัวเองด้วยความรักโรแมนติกบนบล็อกของฉัน แต่บล็อกโพสต์อาจได้รับสองร้อยมุมมองที่มากที่สุดและผู้ที่มักจะเป็นเพียงแค่เพื่อน Facebook ของฉันและฉันคิดว่าบทความของฉันในนิวยอร์กไทม์สอาจจะได้รับไม่กี่พันครั้ง และที่รู้สึกเหมือนความสนใจมากเกี่ยวกับความสัมพันธ์ใหม่ค่อนข้าง แต่มันเปิดออกผมมีความคิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดังนั้นสัปดาห์ก่อนที่บทความออกมา ฉันตื่นเต้นมาก ผมเคยทำงานเกี่ยวกับหนังสือเกี่ยวกับความรักเรื่องสำหรับไม่กี่ปีผ่านมา ผมได้เคยเขียนเกี่ยวกับประสบการณ์ของตัวเองกับรักโรแมนติกในบล็อกของฉัน แต่บล็อกจะได้รับหลายร้อยความคิดเห็นที่สุดและเป็นปกติของฉัน Facebook เพื่อนและฉันคิดว่าบทความของฉันในนิวยอร์ก อาจจะได้มุมมองที่ไม่กี่พัน และรู้สึกสนใจในความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างใหม่ แต่กลับกลายเป็นว่า ฉันมีความคิดที่ไม่มี