A/N: I really struggled with this o

A/N: I really struggled with this one. I'd like to hear what you think of it. Drop me a line at the comments section. :)

-------

Shin Hye took three deep breaths as she waited for Min Ho who excused himself to go to the kitchen. Since Geun Suk left, she’s been trying to play it cool. The last thing she wanted was to look like a nervous wreck around Lee Min Ho. But that had proven to be harder than she thought since every gaze from him unnerved her. Even when she wasn’t looking him in the eye, she could feel him just watching her every move. And the fact that she was all alone with the man in this beautiful villa in the most romantic spot in all of South Korea didn’t help her cause.

Thankfully, her heart has calmed down a bit, although she can’t be sure it won’t race again once Min Ho comes back. She decided to look outside instead. Only the glass walls separated her from the most breath taking view. The moon cast a reflection on the sea that seemed to have gone still. She couldn’t feel the wind, but she saw the leaves of the coconut trees being ruffled slightly. There was a certain peace she felt looking at the picture – a calm she never found in the hustle and bustle of Seoul. Too bad I’m leaving tomorrow, she sighed.

She looked away in time to see Min Ho come out of the kitchen, carrying a bowl. He laid it down on the table carefully, as if it were something so priceless. It wasn’t hard to figure out that he probably slaved away in the kitchen for hours just to make it. And for someone who never really cooks, it was only natural that he treated it like his baby. Shin Hye glanced down at its contents. It was spaghetti alright – like Geun Suk told her. Except it didn’t appear to be the best spaghetti in Jeju as promised. But it certainly looked homey and appetizing. She ran the tip of her tongue across her lower lip. For some reason, she was excited. Or maybe just hungry.

‘I can’t vouch for the taste,’ he told her with a look of worry as he took a seat in front of her. ‘But I tried my best.’

Min ho pressed his lips together and twitched on his seat while looking around the table. Shin Hye tried to suppress a smile. She forgot how endearing Min Ho could be whenever he’s being self-conscious.

‘Eat,’ he said brightly.

Shin Hye was about to reach for her fork when Min Ho suddenly jerked back, making Shin Hye’s whole body jump in surprise.

‘Ah! Wine! Aish,’ he stood up again and raced to the kitchen. This time, she let herself chuckle while he was gone. He looked even more nervous than she was. When he came back a minute later, he was carrying an expensive bottle of Cheval Blanc and two wine glasses. Shin Hye watched with interest as he gave her a glass and meticulously poured the wine inside. His lips were pursed as he did, showing just how much concentration he was putting into it. After pouring some for himself, he sat down and scanned the table again. Shin Hye could swear he was checking a list in his head, if everything on the table was complete.

‘Relax,’ she finally told him. He looked up at her with a blank expression. She smiled reassuringly. ‘Let’s eat.’

Min Ho let out an audible sigh and slumped his shoulders down. ‘Yeah, let’s.’

Shin Hye reached for the serving fork and scooped some spaghetti to put on her plate. When she filled hers, she lifted it up and handed it to Min Ho. ‘Here.’

Min Ho hesitated, but Shin Hye reached for the empty plate in front of him and laid down the plate full of spaghetti in its place. ‘You cooked, I serve,’ she said as she scooped some more spaghetti to fill her plate. She sat down and grabbed her fork, eyeing her dinner. Ooh, it smells nice. ‘Jalmukketsumnida,’ she said cheerfully.

After eating one forkful, Shin Hye looked up and caught Min Ho staring at her expectantly. Startled by his intense gaze, she almost choked as she chewed. Min Ho’s eyes widened, standing up from his seat and leaning over the table. ‘Shin Hye-ah, are you okay?’

Shin Hye’s hand flew to stop him and covered her mouth. Min Ho sat back down, a look of panic still etched on his face, as she lifted the wine glass and sipped. She would have preferred water to wash it down, but there was none. She didn’t want to ask Min Ho for some since he was sure to kick himself for not thinking of giving her water in the first place. After a few seconds of composing herself, she gave Min Ho a pleading look. ‘Oppa, seriously. Let’s just eat like we normally do, eo?’ She let out a laugh. ‘And by the way, the spaghetti’s delicious.’

Min Ho’s expression brightened at the compliment. He smiled cheekily as he started eating. For a few minutes, they just ate silently, and Shin Hye could feel the tension between them again. She racked her brain for something to talk about. She knew that they were inevitably going to have a serious talk later, but for now, she just wants a light dinner conversation.

‘When did you–’

‘How was the–’

They looked down shyly at having spoken at the same time.

‘You first,’ Min Ho said, smiling.

Shin Hye returned the smile, hoping to lessen the awkwardness between them. ‘I was going to ask when you arrived.’

‘Early this morning. I was on the same flight as Geun Suk,’ he replied. ‘I thought it would be safer that way since he promised me he’ll wear something so flashy no one will pay the slightest attention to me. It worked. I was a total ninja; nobody even knew I was there.’

‘Ahh, kure? Geun Suk oppa would have dressed flashy nonetheless,’ Shin Hye joked.

Min Ho started chuckling. ‘You should have seen his outfit this morning. He was wearing a fur scarf.’

‘No way,’ Shin Hye replied, wide-eyed. Geun Suk had always pushed the boundaries of fashion, and she loved that about him. But a fur scarf to Jeju? Really? ‘He did not.’

‘Oh yes, he did. I couldn’t stop laughing when we were in the men’s room. But he just brushed me off and said I knew nothing about fashion.’

Shin Hye dabbed the napkin on her lips and shook her head. ‘I wouldn’t say that, oppa. I mean, your colorful sweaters in our drama? Bold fashion choices, if I must say,’ she taunted, trying not to laugh.

‘Ya! I told you not to talk about those sweaters!’

Shin Hye started giggling. ‘I’m still waiting for you to give me that fluffy pink one.’

Min Ho covered his eyes with the base of his palms. ‘Ugh. I can’t believe those damn things have been immortalized on screen.’

‘Billions of views,’ Shin Hye added, sipping her wine. ‘All over the world.’

Their laughter filled every corner of Geun Suk’s villa. Shin Hye realized just how much she missed Min Ho’s throaty chuckle, and the warm, comfortable feeling of their little conversations. They have always been able to talk about anything and everything, and they usually end up playfully teasing each other. Of course, she couldn’t discount the butterflies in her stomach whenever his eyes smiled as he laughed.

‘So how was your shoot?’ He asked, continuing to eat.

‘It was fine, except for Geun Suk oppa being weird the whole day. Now I know it’s because he’s been hiding all this from me,’ she looked around the room. ‘To be honest, I’m actually relieved.’

Min Ho’s brows creased. ‘Relieved?’

‘Yeah. I was a little scared that he...’ she stopped midway, and briefly studied Min Ho’s face. ‘…was trying to, uhh…’ Shin Hye bit her lip and regretted she even said anything. ‘Never mind, I was wrong anyway.’ She flashed him a nervous smile and lifted her wine glass for a sip.

‘Trying to rekindle an old flame?’

For the second time that night, Shin Hye almost choked. ‘What? No, of course not. That’s too extreme,’ Shin Hye countered defensively. ‘Geun Suk oppa is… well, he’s Geun Suk oppa. My best friend.’

Of course she shouldn’t have to explain herself, but for some reason, she felt an urge to clarify that Geun Suk will always just be a friend to her. Shin Hye could tell Min Ho’s expression changed a bit, but he smiled anyway. ‘Well, he’s a great guy. If I were a girl, I’d date him.’

In an attempt to lighten the mood again, Shin Hye lifted one brow mischievously. ‘Aren’t you already dating him?’

Min Ho leaned in closer, as if he was about to tell her something important. ‘That’s the thing. I think I might be. He gets clingy and upset when I don’t reply to his messages.’

Shin Hye laughed so hard she almost fell out of her seat, wondering how Min Ho could say that with a straight face. ‘Geun Suk oppa won’t be too happy we’re talking about him like this.’

‘Yeah, we should probably stop,’ Min Ho agreed as his laughter subsided. ‘I kind of owe him a lot.’

The silence that followed only amplified the fact that Shin Hye’s heart started beating wildly again. Maybe it was because his voice sounded so gentle and grateful. ‘I kind of owe him a lot.’ It alluded to a reality they’ve been trying to avoid all dinner: that this wasn’t a normal occasion. They were not together anymore, but here he was in Jeju making an effort to create a perfect dinner date. She was reminded again that Min Ho brought her here for a reason, and Geun Suk played a huge role in making that happen. Shin Hye still didn’t know what Min Ho wanted to tell her, and she wasn’t sure if she was ready to hear him, regardless of what it was.

Min Ho was looking at her intently. Shin Hye cleared her throat, to at least fill the quiet room with a sound. Any sound. He broke his gaze and gave her a smile. ‘Time for dessert.’

He stood up and disappeared into the kitchen again, and Shin Hye exhaled deeply. Tonight was a puzzle to her. The few times that they fell back into their normal banter was comfortable and sweet, but then she’d suddenly remember and start to feel anxious around him again. She’s been trying her best to act as normal as possible, and forget the events of the past month – like the break up never happened, that they didn’t just exchange scathing words last w

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

A / n:ฉันต่อสู้นี้ อยากจะได้ยินสิ่งที่คุณคิดว่า ของมัน ปล่อยฉันบรรทัดส่วนข้อคิดเห็น :)

--

Shin Hye เอาสามลึกหายใจเป็นเธอรอโฮจิมินห์นาทีที่ได้ขอตัวไปห้องครัว ตั้งแต่ Geun Suk ซ้าย เธอได้ถูกกำลังเล่นเย็น สิ่งสุดท้ายที่เธอให้ เหมือนพินาศประสาทรอบ Lee Min โฮจิมินห์ได้ แต่ที่ได้พิสูจน์ให้หนักกว่าที่เธอคิดว่า เนื่องจากทุกสายตาจากเขา unnerved เธอ แม้เมื่อเธอไม่ได้มองเขาตา เธออาจรู้สึกเขาเพียงดูเธอไป และความจริงที่ว่า เธออยู่คนเดียวกับคนในนี้วิลล่าที่สวยงามในจุดโรแมนติกมากที่สุดในเกาหลีใต้ไม่ได้เธอสาเหตุ

ขอบคุณ หัวใจของเธอได้สงบลงเล็กน้อย แม้ว่าเธอไม่แน่ใจว่า มันจะไม่แข่งอีกเมื่อกลับโฮจิมินห์นาทีมา เธอตัดสินใจที่จะดูภายนอกแทน เฉพาะผนังกระจกแยกเธอจากลมหายใจมากที่สุดแห่ง ดวงจันทร์ทอดสะท้อนทะเลที่ดูเหมือนจะมีไปยัง เธอไม่รู้สึกลม แต่เธอเห็นใบของต้นมะพร้าวที่ร้อนรู้หนาวเล็กน้อย มีอุ่นบางเธอรู้สึกมองภาพพักเธอไม่เคยพบในความวุ่นวายของโซล แย่ออกวันพรุ่งนี้ เธอถอนหายใจ

เธอมองออกไปในเวลาดูโฮนาทีที่ออกมาจากห้องครัว แบกชาม เขาวางมันลงบนตารางอย่างรอบคอบ นั้นสิ่งล้ำค่าให้ มันไม่ได้ยากที่จะเข้าใจว่า เขาคง slaved ไปในครัวชั่วโมงเพียงเพื่อให้ และสำหรับคนที่ไม่เคยจริง ๆ พ่อครัว เป็นเพียงธรรมชาติที่เขารักษามันเหมือนเด็กของเขา ชิน Hye glanced ลงในเนื้อหา ได้สปาเก็ตตี้ครับ – เหมือน Geun Suk บอกเธอ ยกเว้นจะไม่ปรากฏเป็น สปาเก็ตตี้ที่ดีที่สุดในเกาะเชจูเป็นสัญญา แต่มันดูแน่นอนโฮเม และอร่อย เธอวิ่งปลายลิ้นเธอข้ามลิล่างของเธอ ดัง เธอได้ตื่นเต้น หรือบางทีเพียงแค่หิว

'ฉันไม่ vouch สำหรับรสชาติ เขาบอกเธอกับตากังวลกับเขาได้นั่งตรงหน้า 'แต่พยายามดีที่สุด'

นาทีโฮ กดริมฝีปากของเขาเข้าด้วยกัน และ twitched ในที่นั่งของเขาในขณะที่มองรอบตัว ชิน Hye พยายามระงับการยิ้ม เธอลืมว่ารักโฮจิมินห์นาทีอาจจะเมื่อใดก็ ตามที่เขากำลังใส่ใจตนเอง

'กิน เขากล่าวว่า สดใส

Shin Hye ได้ไป ถึงทางแยกของเธอเมื่อนาทีโฮจิมินห์ก็ jerked กลับ ทำให้ Shin Hye กระโดดในความประหลาดใจของร่างกายทั้งหมด

'Ah ไวน์ Aish, "เขาลุกขึ้นยืนอีกครั้ง และ raced อาหาร เวลานี้ เธอให้ตัวเองหัวเราะหายไป เขาดูประสาทยิ่งกว่าเธอ เมื่อเขามาได้นาทีต่อมา เขาถูกแบกขวด Cheval บลองและแก้วไวน์สองที่มีราคาแพง Shin Hye ดู ด้วยสนใจเป็นเขาให้เธอแก้ว และ poured ไวน์ภายในอย่างพิถีพิถัน ริมฝีปากของเขาได้ pursed ได้ แสดงเพียงเท่าใดสมาธิเขาถูกวางลงไป หลังจากเทบางตน เขานั่งลง และสแกนตารางอีกครั้ง Hye ชินสามารถสาบานเขากำลังตรวจสอบรายการในศีรษะ ถ้าทุกอย่างบนโต๊ะทำงาน

'ผ่อนคลาย เธอก็บอกเขาได้ เขามองขึ้นที่เธอกับนิพจน์ที่ว่างเปล่า เธอยิ้ม reassuringly 'ลองกิน'

โฮจิมินห์นาทีให้ออกเป็นเสียงแยกกัน และ slumped ไหล่ของเขาลง ' ใช่ เรา '

ชิน Hye สำหรับเสิร์ฟส้อม และ scooped บางสปาเก็ตตี้ใส่จานของเธอ เมื่อเธอเธอ เธอยกขึ้น และมอบมันให้หมินทร์ 'นี่'

Hesitated โฮจิมินห์นาที แต่ Shin Hye สำหรับแผ่นเปล่าหน้าเขา และวางแผ่นเต็มของสปาเก็ตตี้แทน 'สุก ฉันบริการ เธอว่า เป็นเธอ scooped สปาเก็ตตี้บางเพิ่มเติมเต็มแผ่นของเธอ เธอนั่งลง และคว้าส้อมของเธอ eyeing เย็นของเธอ Ooh ได้กลิ่นดีขึ้น 'Jalmukketsumnida เธอกล่าวว่า cheerfully

หลังจากรับประทานหนึ่ง forkful, Shin Hye หา และจับจ้องเธอ expectantly โฮจิมินห์ Min Startled โดยสายตาของเขารุนแรง เธอเกือบสำลักเป็นนาง chewed นาทีโฮตา widened ยืนขึ้นจากพระที่นั่ง และพิงบนตาราง 'ชิน Hye อา ได้คุณ"

ชิน Hye มือบินไปหยุดเขา และปากของเธอครอบคลุม นั่งไปลงโฮจิมินห์นาที ตาตื่นยังสลักบนใบหน้าของเขา เธอยกแก้วไวน์ และ sipped เธอจะมีน้ำต้องล้างลง แต่มีไม่มี เธอไม่ต้องการขอโฮนาทีบางเนื่องจากเขาต้องเตะเองสำหรับไม่คิดให้เธอน้ำแรก หลังจากไม่กี่วินาทีของการเขียนตัวเอง เธอให้โฮจิมินห์นาทีดูร้อง ' Oppa อย่างจริงจัง ลองกินเหมือนเราทำตามปกติ อีโอ?' เธอให้ออกมาหัวเราะ "และโดยวิธี สปาเก็ตตี้ของอร่อย"

สบาย ๆ นาทีโฮจิมินห์นิพจน์ที่สั่งการ เขายิ้ม cheekily เป็นเขาเริ่มกิน ไม่กี่นาที กินเงียบ ๆ และ Shin Hye รู้สึกถึงความตึงเครียดระหว่างพวกเขาอีกครั้ง เธอ racked สมองของเธอในสิ่งที่พูด เธอรู้ว่า พวกเขาย่อมจะมีการพูดคุยอย่างจริงจังภายหลัง แต่สำหรับตอนนี้ เธอเพียงต้องการสนทนาแสงเย็น

' เมื่อได้คุณ – '

' วิธีถูก –'

ดูลง shyly ที่มีพูดกัน

' คุณแรก กล่าวว่า โฮจิมินห์นาที ยิ้ม

Shin Hye กลับยิ้ม หวังวาย awkwardness ระหว่าง 'ผมไปถามเมื่อคุณมาถึง"

' ต้นเช้านี้ด้วย ผมบินเดียวเป็น Geun Suk เขาตอบ ' ฉันคิดว่า มันจะปลอดภัยที่ทางตั้งแต่เขาสัญญาฉันเขาจะสวมใส่ได้อย่าง ฉูดฉาดดังนั้นใครจะจ่ายความสนใจเพียงน้อยนิดกับฉัน ทำงาน ผมนินจาทั้งหมด ไม่มีใครได้รู้ว่า มีการ '

' ตื่นเต้น kure Geun Suk oppa จะได้แต่งตัวฉูดฉาดกระนั้น' Shin Hye พูดติดตลก

นาทีโฮจิมินห์เริ่มต้น chuckling ' คุณควรได้เห็นพระชุดนี้ เขาสวมผ้าพันคอขนสัตว์ '

'วิธี Shin Hye ตอบกลับ wide-eyed Geun Suk ได้เสมอผลักดันขอบเขตของแฟชั่น และเธอรักที่เกี่ยวกับเขา แต่ผ้าพันคอขนสัตว์การสู่เชจูแอร์พอร์ต จริง ๆ หรือไม่ 'เขาไม่'

' โอ้ ใช่ เขาไม่ ฉันไม่สามารถหยุดหัวเราะเมื่อเราอยู่ในห้องของผู้ชาย แต่เขาเพียงทาสีฉันออก และกล่าวว่า ผมรู้อะไรเกี่ยวกับแฟชั่น '

Shin Hye ลูบผ้าเช็ดปากที่บนริมฝีปากของเธอ และจับศีรษะของเธอ ' ฉันจะไม่บอกว่า oppa ผมหมายถึง เสื้อกันหนาวสีสันของละครของเรา ตัวหนาตัวเลือกแฟชั่น ถ้าต้องบอกว่า เธอปะทะ พยายามไม่หัวเราะ

' ยา บอกว่า คุณไม่ต้องการพูดคุยเกี่ยวกับเสื้อเหล่านั้น!'

Shin Hye เริ่มต้น giggling 'ผมกำลังยังคงรอคุณให้ฉันหนึ่งสีชมพูที่นุ่ม'

นาทีโฮจิมินห์ครอบตา ด้วยฐานของปาล์มของเขา ' Ugh ไม่เชื่อสิ่งที่ไอ้ได้ถูก immortalized บนหน้าจอได้ '

'พันวิว Shin Hye เพิ่ม จิบไวน์ของเธอ 'ทั่วโลก'

เสียงหัวเราะของพวกเขาเต็มไปทุกมุมของวิลล่า Geun Suk ชิน Hye รับรู้เพียงว่าเธอพลาดนาทีโฮ throaty chuckle และอบอุ่น สบายรู้สึกการสนทนาเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกเขาได้เสมอได้พูดอะไร ๆ และพวกเขามักจะท้ายเล่นล้อเล่นกัน แน่นอน เธอไม่ลดผีเสื้อในท้องของเธอเมื่อใดก็ ตามที่ตายิ้มกับเขาหัวเราะกัน

'วิธีการยิงของคุณ " เขาถาม ต่อไปกิน

' ก็ดี ยกเว้น oppa Geun Suk แปลกทั้งวัน ตอนนี้ฉันรู้ว่า มันเป็น เพราะเขามีการซ่อนทั้งหมดนี้จากฉัน เธอมองรอบ ๆ ห้อง 'ที่จะซื่อสัตย์ ฉันเบาจริง'

นาทีโฮจิมินห์เลือนผ้าเป็นรอยย่น 'ปลดปล่อย'

' ใช่ ผมกลัวเล็กน้อยว่าเขา...' เธอหยุดกึ่งกลางบน และศึกษาหน้านาทีโฮจิมินห์สั้น ๆ ' ... พยายาม .was เสียหาย...' ชิน Hye บิตลิเธอ และ regretted ได้กล่าวอะไร 'Never mind ผมไม่ถูกต้องต่อไป' เธอถ่ายเขายิ้มประสาท และยกแก้วไวน์ของเธอสำหรับจิบ

'พยายาม rekindle เปลวไฟตัวเก่าหรือไม่'

สำหรับสองเวลาคืน Shin Hye เกือบสำลัก ' อะไร ไม่ ไม่แน่นอน ที่มีมากเกินไป Shin Hye countered defensively ' Geun Suk oppa หมู่เกาะ... ดี เขาเป็น oppa Geun Suk เพื่อนของฉัน.'

แน่นอนเธอไม่ควรต้องอธิบายตัวเอง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกว่าการกระตุ้นชี้แจงว่า Geun Suk เสมอเพียงแค่เป็นเพื่อนเธอ ชิน Hye สามารถบอกได้ว่า นิพจน์นาทีโฮเปลี่ยนบิต แต่ยิ้มต่อไป ' ดี เขาเป็นคนดี ถ้าฉันเป็นผู้หญิง มีวันเขา '

ในความพยายามที่จะเบาอารมณ์อีก Shin Hye ยกคิ้วหนึ่งถึง 'ไม่ได้คุณแล้วนัดเขา"

นาทีโฮจิมินห์เองใกล้ ว่าจะบอกเธอสิ่งที่สำคัญ ' นั่นคือสิ่งที่ ผมคิดว่า อาจเป็น เขาได้รับทุกข์ร้อน และ clingy เมื่อฉันไม่ตอบข้อความของเขา '

Shin Hye หัวเราะหนักดังนั้นเธอเกือบตกจากที่นั่งของเธอ สงสัยวิธีนาทีโฮจิมินห์สามารถพูด ด้วยใบหน้าตรง 'Oppa Geun Suk จะไม่มีความสุขมากเรากำลังพูดถึงเขาแบบนี้'

'ใช่ เราควรคงหยุด นาทีโฮจิมินห์ตกลงเป็น subsided เขาหัวเราะ 'ฉันประเภทเป็นหนี้เขามาก'

ความเงียบที่ตามเฉพาะขยายข้อเท็จจริงว่า Shin Hye หัวใจเริ่มตีอาละวาดอีก อาจจะเป็น เพราะเสียงของเขาแต่เพียงแห่งดังนั้นอ่อนโยน และขอบคุณ ' ฉันประเภทเป็นหนี้เขามากขึ้น' มัน alluded เป็นจริงพวกเขาได้พยายามหลีกเลี่ยงอาหารทั้งหมด: ที่นี่ไม่ได้โอกาสปกติ พวกเขาไม่ได้กันอีกต่อไป แต่ที่นี่เขาอยู่ในทำให้ความพยายามที่จะสร้างวันเย็นโกเช เธอได้เตือนอีกว่า โฮจิมินห์นาทีนำเธอที่นี่ด้วยเหตุผล และ Geun Suk เล่นบทบาทอย่างมากในการทำที่เกิดขึ้น Hye ชินยังไม่รู้ว่าโฮจิมินห์นาทีอยากบอกเธอ และเธอไม่แน่ใจว่าเธอพร้อมที่จะฟัง ไม่ว่าสิ่งที่มันเป็น

โฮจิมินห์นาทีถูกมองที่เธอ intently ชิน Hye ล้างคอเธอ น้อย เต็มห้องพักเงียบสงบ มีเสียง เสียงใด ๆ เขายากจนสายตาของเขา และยิ้มให้เธอ 'เวลาหวาน'

เขายืนขึ้น และหายไปในครัวอีกครั้ง และ Shin Hye exhaled ลึก คืนนี้มีปริศนาเธอ บางครั้งที่พวกเขาตกกลับมาเป็นปกติของมุขตลกได้สบาย และหวาน แต่แล้ว เธอก็จำ และเริ่มรู้สึกกังวลใกล้เขาอีกครั้ง เธอได้พยายามเธอสุดดำเนินการตามปกติเป็น และลืมเหตุการณ์ในเดือนผ่านมา – เช่นการหยุดพักค่าไม่เคยเกิดขึ้น ที่พวกเขาไม่เพียงแลกเปลี่ยน scathing คำสุดท้าย w

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

/ N : ผมต่อสู้กับเรื่องนี้ ฉันชอบที่จะได้ยินสิ่งที่คุณคิดมัน วางฉันบรรทัดที่แสดงความคิดเห็น . : )

-------

ชิน เฮ ใช้เวลาสามหายใจลึกๆ ขณะที่เธอรอมินโฮใครยกเว้นตัวเอง เพื่อไปที่ห้องครัว ตั้งแต่นายจากไป เธอพยายามที่จะเล่นมันเย็น สิ่งสุดท้ายที่เธอต้องการลักษณะเหมือนซากประสาทๆ ลี มิน โฮแต่ที่ได้พิสูจน์แล้วว่าเป็นหนักกว่าที่เธอคิด เพราะทุกสายตาจากเขาประสาทเสียของเธอ ถึงแม้เธอจะไม่ได้มองเขาอยู่ในสายตา หล่อนก็รู้สึกได้ว่าเขาดูเธอทุกฝีก้าว และความจริงที่ว่าเธออยู่ตามลำพังกับผู้ชายในวิลล่าที่สวยงามนี้ในจุดที่โรแมนติกที่สุดในทั้งหมดของเกาหลีใต้ไม่ได้ช่วยให้เกิดเธอ

ขอบคุณ หัวใจเธอได้สงบลงเล็กน้อยถึงแม้ว่าเธอไม่สามารถแน่ใจว่ามันไม่ได้แข่งอีกครั้งเมื่อมินโฮกลับมา เธอตัดสินใจที่จะดูข้างนอกแทน เพียงผนังกระจกแยกเธอจากมากที่สุดลมหายใจดู ดวงจันทร์ทอดเงาสะท้อนในทะเลที่ดูเหมือนจะหายไปเฉยๆ เธอไม่สามารถรู้สึกถึงลม แต่เธอเห็นใบของต้นมะพร้าวถูกย่นเล็กน้อยมีบางความรู้สึกมองภาพซึ่งเธอสงบไม่เคยพบในความเร่งรีบและคึกคักของโซล แย่จัง ฉันไปล่ะ พรุ่งนี้ เธอถอนหายใจ

เธอมองไปเห็นพอดี มินโฮออกมาจากในครัว ถือถ้วย เขาวางมันลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง ราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่ประเมินค่าไม่ได้มันไม่ยากที่จะคิดออกว่าเขาอาจจะยอมเป็นทาสในครัวสำหรับชั่วโมงเพียงเพื่อให้มัน และสำหรับคนที่ไม่เคยทำ มันเป็นเพียงธรรมชาติที่เขาทำกับมันเหมือนลูกของเขา ชินเฮเหลือบไปที่เนื้อหา เป็นสปาเก็ตตี้ค่ะ ( ชอบกึนซอกบอกเธอ ยกเว้นมันไม่ได้ปรากฏเป็นดีที่สุด สปาเก็ตตี้ ใน เจจู ตามที่สัญญาไว้แต่แน่นอนมันดูสนิทสนม และน่ารับประทาน เธอหนีปลายลิ้นของเธอผ่านริมฝีปากล่างของเธอ สำหรับเหตุผลบางอย่าง เธอตื่นเต้นมาก หรืออาจจะแค่หิว

" ไม่สามารถรับรองรสชาติ ' เขาบอกเธอด้วยสายตาเป็นห่วง เขาเอาที่นั่งในด้านหน้าของเธอ ' แต่ฉันพยายามของฉันที่ดีที่สุด . '

มินโฮกดริมฝีปากของเขาเข้าด้วยกัน และกระตุกของเขาที่นั่งมองรอบโต๊ะชินเฮพยายามจะหยุดยิ้ม เธอจะลืมว่าเป็นมินโฮได้เมื่อใดก็ตามที่เขากำลังประหม่า

'eat ' เขาพูดอย่างสดใส

ชินเฮกำลังจะเอื้อมถึงเธอส้อมเมื่อมินโฮก็กระชากกลับทำให้ชินเฮทั้งร่างกระโดดในความประหลาดใจ .

'ah ! ไวน์ เฮ้อ เขายืนขึ้นอีกครั้ง และวิ่งเข้าไปในครัว เวลานี้ เธอปล่อยให้ตัวเองหัวเราะในขณะที่เขาหายไปเขาดูกังวลมากกว่าที่เธอเป็น เมื่อเขากลับมาในนาทีต่อมากลับ เขาพกขวดที่มีราคาแพงของ บล็องก์ เชอวาล และสองแก้วไวน์ . ชินเฮดูด้วยความสนใจ เขาให้นางแก้วและรินไวน์อย่างพิถีพิถันภายใน ริมฝีปาก pursed ตามที่เขาแสดง เขาทำให้มันเข้มข้นเพียงเท่าใด หลังจากเทบางอย่างสำหรับตัวเองเขานั่งลงและสแกนตารางอีกครั้ง ชิน เฮ สาบานได้เลยว่าเขากำลังเช็ครายชื่ออยู่ในหัวของเขา ถ้าทุกอย่างบนโต๊ะเสร็จ

'relax ' ในที่สุดเธอก็บอกกับเขา เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสีหน้าว่างเปล่า เธอยิ้มและการสาธิตอย่างรับรอง . ' กิน '

มินโฮให้ศรุตถอนหายใจและทรุดตัวไหล่ลง ' '

ใช่ชินเฮถึงการให้บริการและส้อมตักสปาเก็ตตี้ใส่จานของเธอ เมื่อเธอใส่เธอ เธอยกมันขึ้นมาและส่งมันให้กับมินโฮ ' ที่นี่ '

มินโฮลังเล แต่ชินเฮถึงจานว่างเปล่าตรงหน้าแล้ววางจานสปาเก็ตตี้ เต็มรูปแบบในสถานที่ นายสุก , ข้ารับใช้ , ' เธอกล่าวว่า เธอตักสปาเก็ตตี้บางอย่างเพิ่มเติมเพื่อเติมเต็มจานของเธอเธอนั่งลงและคว้าส้อมที่เธอหมายตาอาหารค่ำของเธอ โอ้ กลิ่นมันหอมดี jalmukketsumnida ' ' เธอพูดอย่างร่าเริง

หลังจากกิน forkful ชินเฮเงยหน้าขึ้นและจับมินโฮจ้องเธอหวัง . สะดุ้งกับสายตาเข้มของเขา เธอเกือบจะบีบคอเธอแทะ มิน โฮ ตาเบิกกว้าง ก็ยืนขึ้นจากที่นั่งของเขาและพิงบนโต๊ะ ชิน เฮ อา คุณโอเคมั้ย ? '

ชินเฮือบินไปหยุดเขาและครอบปากของเธอ มินโฮนั่งกลับลงดูตื่นตระหนกยังฝังบนใบหน้าของเขา เมื่อเธอยกแก้วไวน์จิบ . เธอจะดื่มน้ำต้องล้างมันลง แต่ไม่มีใครเลย เธอไม่ได้ต้องการที่จะถามมินโฮบ้างเพราะเขามั่นใจว่าเตะตัวเองที่ไม่คิดของการให้น้ำในสถานที่แรกหลังจากไม่กี่วินาทีของการแต่งตัว เธอขอร้องให้มินโฮดู ' พี่ จริงๆนะ กินเหมือนเรา ปกติออ ? " เธอหลุดปากหัวเราะ และอีกอย่าง สปาเก็ตตี้อร่อย . . .

มินโฮสีหน้าสดใสที่คำชม เขายิ้มล้อ ๆเมื่อเขาเริ่มกิน ไม่กี่นาที พวกเขาเพิ่งกินไปอย่างเงียบๆ และชินเฮรู้สึกได้ถึงความตึงเครียดระหว่างพวกเขาอีกครั้งเธอเป็น racked สมองของเธอสำหรับสิ่งที่จะพูดคุยเกี่ยวกับ เธอรู้ว่าพวกเขาย่อมจะต้องพูดจริงจังทีหลัง แต่ตอนนี้ เธอต้องการอาหารเย็นแสงสนทนา

เมื่อคุณ– '

' '

คือ–พวกเขาดูอายๆที่ต้องพูดในเวลาเดียวกัน

" ก่อน " มินโฮพูด ยิ้ม

ชิน เฮ กลับมายิ้ม หวังช่วยลดความอึดอัดระหว่างพวกเขา' ฉันกำลังจะถามเมื่อคุณมาถึง . . .

'early เมื่อเช้านี้ ฉันอยู่บนเที่ยวบินเดียวกับกึนซอก ' เขาตอบ ' ฉันคิดว่ามันปลอดภัยกว่า แบบนั้น เพราะเขาสัญญาว่าเขาจะสวมอะไรที่ฉูดฉาดไม่มีใครสนใจเลยนะ มันได้ผล ผมเป็นนินจาทั้งหมด ไม่มีใครรู้ ฉันมี '

'ahh Kure , ? พี่กึนซอกจะแต่งตัวฉูดฉาด กระนั้น' ชินเฮกล่าวติดตลกว่า

มินโฮเริ่มหัวเราะ . คุณควรจะได้เห็นชุดของเขาเมื่อเช้านี้ เขาใส่ผ้าพันคอขนสัตว์ '
' , ' ชินเฮตอบกลับ ดวงตาเบิกกว้าง . กึนซอกก็ผลักขอบเขตของแฟชั่น เธอชอบที่เขาเป็น แต่ผ้าพันคอขนไปเชจู จริงเหรอ ? ' เขา '

โอ้ ใช่ เขาทำ ฉันหยุดหัวเราะไม่ได้เมื่อเราอยู่ในห้องน้ำชายแต่เขาก็ปัดผมออกว่าผมรู้อะไรเกี่ยวกับแฟชั่น '

ชินเฮ dabbed ผ้าเช็ดปากบนริมฝีปากของเธอ และสั่นศีรษะ ผมจะไม่พูดอย่างนั้น พี่ ฉันหมายถึง เสื้อกันหนาวที่มีสีสันในละครของเรา เลือกแฟชั่นที่เป็นตัวหนา ถ้าต้องพูด ' เธอเหน็บแนม พยายามไม่หัวเราะ 'ya

! ผมบอกคุณแล้วว่าอย่าพูดเรื่องเสื้อกันหนาว ! '

ชินเฮเริ่มหัวเราะ' ผมยังคงรอคุณให้ผมที่ฟูสีชมพู '

มินโฮครอบคลุมตาของเขากับฐานของฝ่ามือของเขา . ' เฮ้อ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้สิ่งที่ได้รับ immortalized บนหน้าจอ . . .

'billions วิว ' ชินเฮกล่าว เธอจิบไวน์ . ' ทั่วโลก '

ของเสียงหัวเราะเต็มทุกมุม กึน ซอก วิลล่าชินเฮตระหนักเพียงเท่าใดเธอพลาดของมินโฮซึ่งเปล่งเสียงจากลำคอ หัวเราะเบาๆ และอบอุ่น ให้ความรู้สึกสบายของการสนทนาของพวกเขา พวกเขาได้รับเสมอสามารถที่จะพูดเกี่ยวกับอะไรและทุกอย่างและพวกเขามักจะสิ้นสุดเล่นหยอกล้อกัน แน่นอน เธอคงไม่ลดผีเสื้อในท้องของเธอเมื่อตายิ้มขณะที่เขาหัวเราะ

'so เป็นยังไงบ้างยิง ? ' เขาถามต้องกิน

มันสบายดียกเว้นพี่กึนซอกแปลกๆทั้งวัน ตอนนี้ฉันรู้ว่ามันเป็นเพราะเขาถูกซ่อนทั้งหมดนี้จากผม เธอมองไปรอบๆห้อง ' ด้วยความสัตย์จริง ผมโล่งใจค่ะ

มินโฮก็ขมวดคิ้ว รอยย่น . ' โล่งอก '

'yeah . ผมกลัวว่า เขา . . . . . . . ' เธอหยุดกลางทาง และสั้น ๆศึกษาใบหน้าของมินโฮ . . . . . . กำลังพยายามที่จะอืม . . . . . . ' ชินเฮบิตของเธอริมฝีปากและเสียใจที่เธอพูดเลย ' ไม่เป็นไร ฉันก็ผิดอยู่ดี เธอเห็นเขายิ้มประหม่าและยกแก้วไวน์จิบ

'trying รื้อฟื้นถ่านไฟเก่า ? '

สำหรับครั้งที่สองในคืนนั้น ชินเฮเกือบหายใจไม่ออก ' อะไร ? ไม่ ไม่ใช่แน่นอน นั่นมันเกินไป " ชินเฮ countered defensively . ' พี่กึนซุก . . . . . . . เขาเป็นพี่กึนซุกเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน "

แน่นอน เธอไม่ต้องอธิบายตัวเอง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกอยากจะชี้แจงว่า กึนซอกจะเป็นแค่เพื่อนกับเธอ ชินเฮจะบอก สีหน้าของมินโฮเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังยิ้มอยู่ดี อืม เขาเป็นผู้ชายที่ดี ถ้าฉันเป็นผู้หญิง ฉันจะเดทกับเขา . '

ในความพยายามที่จะช่วยให้อารมณ์ดีขึ้นอีกครั้ง ชินเฮ ยกหนึ่งคิ้วซน .' พี่ไม่ได้คบกับเขา ? '

มินโฮชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆ เหมือนเขากำลังจะบอกเรื่องสำคัญ ' นั่น ฉันคิดว่าฉันอาจจะ เขาได้รับน่าเบื่อและผิดหวังเมื่อผมไม่ได้ตอบข้อความของเขา . '

ชินเฮหัวเราะหนักมาก เธอเกือบตก เธอนั่ง สงสัยว่ามินโฮจะพูดด้วยใบหน้าตรง' พี่กึนซอกจะไม่พอใจ เราพูดถึงเขาแบบนี้ . . .

'yeah เราควรจะหยุด ' มินโฮตกลงเป็นเสียงหัวเราะของเขาลดลง ฉันเป็นหนี้เขามาก . . .

ความเงียบที่ตามมาแค่ขยายว่าชินเฮ หัวใจเริ่มเต้นอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง อาจเป็นเพราะเสียงของเขาฟังดูอ่อนโยนและกตัญญู ฉันเป็นหนี้เขามากมันพูดถึงความเป็นจริงที่พวกเขาได้พยายามที่จะหลีกเลี่ยงอาหาร : มันไม่ได้เป็นโอกาสที่ปกติ พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว แต่ที่นี่เขาอยู่ในเซจูทำให้ความพยายามที่จะสร้างอาหารที่สมบูรณ์แบบวันที่ เธอเตือนอีกครั้งว่ามินโฮจะพาเธอมาที่นี่ ด้วยเหตุผล และ กึนซอกเล่น บทบาทอย่างมากในการทำให้มันเกิดขึ้น ชิน เฮ ยัง ไม่รู้ว่ามินโฮต้องการจะบอกเธอเธอไม่มั่นใจว่าเธอพร้อมที่จะฟังเขา ไม่ว่าสิ่งที่มันเป็น

มินโฮกำลังมองเธออย่างตั้งใจ ชินเฮเคลียร์คอของเธอ อย่างน้อยเติมห้องเงียบด้วยเสียง เสียงใด ๆ เขาทำลายสายตาของเขาและทำให้เธอยิ้มได้ ' '

เวลาของหวาน เขาลุกขึ้นยืน หายเข้าไปในครัวอีกครั้ง และ ชิน เฮ หายใจออกลึกๆ คืนนี้เป็นปริศนากับเธอไม่กี่ครั้งที่พวกเขาตกกลับลงเล่นกันปกติของพวกเขาความสะดวกและหวาน แต่แล้วหล่อนก็จำ และเริ่มรู้สึกกังวล รอบ ๆเขาอีก เธอกำลังพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด และลืมเหตุการณ์ที่ผ่านมาเดือน–ชอบเลิกกันไม่เคยเกิดขึ้น เขาไม่ได้แค่ตราเสียดแทงคำสุดท้าย .