There has been a lot of talk recent

There has been a lot of talk recently about equality in New Zealand coinciding with the rise in popularity of reactionary groups who don't know much about New Zealand history, yet believe this history they are so ignorant of, has no bearing on the way our society is structured today.

New Zealand is not equal, and it never has been. However, a cynical manufactured crisis started by the National Party campaign staff in 2004, has baited many New Zealanders into believing that this inequality stems from both the poorest in our society, and also from those that have been historically disadvanted the most.

This fabricated fantasy implies that there has never been inequality, and that there is especially none in our society today. Essentially the idea can be distilled into the notion that anyone who is not rich only has themselves to blame, and we all have equal opportunities for social mobility in New Zealand.

This just isn't the case.

We have been divided by race, gender, and most importantly income throughout the past 200 years. These divisions have had the effect of leading to infighting between those that need help in New Zealand most (the workers), rather than there being a concerted attack against our corrupt and morally bankrupt economic system that transfers wealth from the poor and most vulnerable, to the rich and powerful that don't need it.

We now live in a society with a Prime Minister who received state housing, free education, and grew up with a social safety net that allowed him to excel in life without the pressure of poverty that a state without a safety net would have all but guaranteed him.

This same man who made his millions in unethical trading for American investment banks that presided over the single largest theft of wealth from the poor to the rich in human history, was also the key swing vote in assuring the change in direction of the National party, that would almost single handedly spark a lot of these fake fears that divide the workers in New Zealand today.

Additionally, he and his capitalist cronies are taking these same privileges that they grew up with away from the youth of New Zealand today to make up for their long term losses. They do this by claiming that the safety net is being abused, and that it will stop people being motivated to better their lives - even though the safety net helping them didn't lead them to a life of sloth, but allowed them to make something of themselves. They are also targeting these benefits because they know that this sector can not vote against this change (indicating further what a sham our democracy has become in New Zealand).

Let's be clear - it is their policies that are making your pay packets smaller. It is not the unemployed, or the poor, or the sick. It is structural unfairness, and this unfairness is cemented by when they manage to pit struggling workers against each other who feel (incorrectly) that they are subsidising a life of luxury for the lazy.

This is an examination (albeit a very, very, very, very, very brief general examination) of inequality in New Zealand since colonisation through today, to show that the playing field isn't equal, and that we can do better than playing into the politics that are both intellectually and ethically void.

We can change things and we can make equality together if workers stop blaming each other and stop buying into the divisions that benefit the plutocrats of Aotearoa. This is our country not theirs - it's time to take it back.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยังมีจำนวนมากของการพูดคุยเกี่ยวกับความเสมอภาคในการเพิ่มขึ้นในความนิยมของกลุ่มในเชิงที่ไม่ทราบมากเกี่ยวกับประวัติศาสตร์นิวซีแลนด์ นิวซีแลนด์เนื่องเพิ่งเชื่อว่าประวัตินี้จะดังซะ มีเรืองไม่ทางสังคมเป็นโครงสร้างปัจจุบัน นิวซีแลนด์ไม่เท่า และไม่เคยได้รับ อย่างไรก็ตาม วิกฤตผลิตลลดเริ่มต้น โดยพนักงานส่งเสริมการขายชาติของในปี 2004 มี baited ใหม่ซึ้งมากเชื่อว่า อสมการนี้ลำต้น จากทั้งยากจนที่สุดในสังคม และ จากผู้ที่มีประวัติ disadvanted มากที่สุด จินตนาการประกอบนี้หมายถึงว่า ไม่เคยมีความไม่เท่าเทียมกัน และมีเฉพาะในสังคมของเราไม่มีวันนี้ เป็นความคิดที่สามารถกลั่นเป็นแนวคิดที่ว่าทุกคนที่ไม่รวยมีตำหนิตัวเอง และเราทุกคนมีโอกาสเท่ากับการเคลื่อนไหวทางสังคมในประเทศนิวซีแลนด์ วิธีนี้ไม่ใช่กรณีเพียงเรามีการแบ่งเชื้อชาติ เพศ และสำคัญรายได้ตลอด 200 ปีที่ผ่านมา หน่วยงานเหล่านี้มีผลของการนำไป infighting ผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือในนิวซีแลนด์ส่วนใหญ่ (คนงาน), แทนที่จะมี การโจมตีกันกับของเราเสียหาย และคุณธรรมไร้ระบบเศรษฐกิจที่โอนย้ายให้เลือกมากมายจากคนยากจน และอ่อนแอที่สุด อุดมสมบูรณ์ และมีประสิทธิภาพที่ไม่จำเป็นต้อง เราตอนนี้อยู่ในสังคมกับนายกรัฐมนตรีที่ได้รับการศึกษาฟรี อยู่อาศัยสถานะ และเติบโตมากับ net ความปลอดภัยทางสังคมที่เขาในชีวิตโดยไม่มีแรงกดดันของความยากจนที่รัฐไม่ มี net ความปลอดภัยจะได้ทั้งหมดแต่รับประกันว่า เขา นี้คนเดียวที่ทำเขาล้านในการซื้อขายสำหรับธนาคารลงทุนอเมริกันที่ presided กว่าการขโมยเดียวที่ใหญ่ที่สุดของทรัพย์สินจากคนจนกับคนรวยในประวัติศาสตร์มนุษย์ ศีลธรรม ยังเป็นเสียงแกว่งคีย์ในการเปลี่ยนแปลงในทิศทางของพรรคแห่งชาติ ที่จะเกือบเดี่ยว handedly ประกายมากกลัวปลอมเหล่านี้ที่แบ่งคนในนิวซีแลนด์วันนี้ มั่นใจนอกจากนี้ เขาและพระทุนจะมีสิทธิเหล่านี้เหมือนที่พวกเขาเติบโตขึ้นด้วยจากเยาวชนของนิวซีแลนด์วันนี้ทำขึ้นสำหรับการขาดทุนระยะยาวของพวกเขา พวกเขาทำเช่นนี้ โดยอ้างว่า กำลังถูกความปลอดภัยสุทธิ และที่มันจะหยุดคนที่เป็นแรงจูงใจดีกว่าชีวิต - แม้นิรภัยที่ช่วยให้พวกเขาไม่ได้ทำให้ชีวิตของ sloth แต่ได้รับอนุญาตให้ทำอะไรของตัวเอง พวกเขายังมีเป้าหมายผลประโยชน์เหล่านี้ เพราะพวกเขารู้ว่า ภาคนี้ไม่สามารถลงคะแนนป้องกันการเปลี่ยนแปลงนี้ (ระบุเพิ่มเติม ว่าซัมซุยโปเป็นประชาธิปไตยของเรากลายเป็นในนิวซีแลนด์)เรามีความชัดเจน - เป็นนโยบายที่ทำแพคเก็ตการชำระค่าจ้างคุณเล็ก ไม่ตก งาน หรือคนยากจน หรือผู้ป่วย เป็นโครงสร้าง unfairness และ unfairness นี้เป็นคาร์โดยเมื่อพวกเขาจัดการกับหลุมแรงดิ้นรนกับแต่ละอื่น ๆ ที่รู้สึก (ถูก) ว่า พวกเขามี subsidising ชีวิตหรูหราที่ขี้เกียจเป็นการตรวจสอบ (แม้ว่าการตรวจทั่วไปมาก มาก มาก มาก มากสั้น ๆ) ของความไม่เท่าเทียมกันในประเทศนิวซีแลนด์ตั้งแต่อาณานิคมผ่านวันนี้ แสดงว่า สนามเล่นไม่เท่า และที่เราสามารถทำดีกว่าเล่นเป็นเมืองที่มี ทั้งสติปัญญา และตามหลักจริยธรรมเป็นโมฆะเราสามารถเปลี่ยนสิ่งที่ และเราสามารถทำให้ความเสมอภาคกันถ้าหยุด blaming กัน และหยุดซื้อในส่วนที่ได้รับประโยชน์ plutocrats ของวิลล่า นี่คือประเทศของเราไม่กิน - ถึงเวลาจะกลับมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ได้มีการพูดคุยจำนวนมากเมื่อเร็ว ๆ นี้เกี่ยวกับความเท่าเทียมกันในนิวซีแลนด์ประจวบกับการเพิ่มขึ้นในความนิยมของกลุ่มอนุรักษ์นิยมที่ไม่ได้รู้มากเกี่ยวกับประวัติศาสตร์นิวซีแลนด์ยังเชื่อว่าประวัติศาสตร์นี้พวกเขาจึงไม่รู้, ไม่มีผลในทางของเรา สังคมมีโครงสร้างในวันนี้. นิวซีแลนด์ไม่เท่ากันและไม่เคยได้รับ อย่างไรก็ตามวิกฤตผลิตเหยียดหยามที่ตั้งขึ้นโดยเจ้าหน้าที่รณรงค์พรรคชาติในปี 2004 ได้มีการกลั่นแกล้งหลายนิวซีแลนด์เชื่อว่าความไม่เท่าเทียมกันนี้เกิดจากทั้งสองที่ยากจนที่สุดในสังคมของเราและจากผู้ที่ได้รับในอดีต disadvanted มากที่สุด. นี้จินตนาการประดิษฐ์ แสดงให้เห็นว่าไม่เคยมีความไม่เท่าเทียมกันและนั่นก็คือไม่มีใครโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสังคมของเราในวันนี้ เป็นหลักความคิดที่สามารถนำมากลั่นเป็นความคิดที่ว่าทุกคนที่เป็นไม่ได้รวยมีเพียงตัวให้โทษและเราทุกคนมีโอกาสที่เท่าเทียมกันสำหรับการเคลื่อนไหวทางสังคมในนิวซีแลนด์. นี้ก็ไม่ได้กรณี. เราได้รับการแบ่งตามเชื้อชาติเพศ และที่สำคัญที่สุดรายได้ตลอดทั้งปีที่ผ่านมา 200 หน่วยงานเหล่านี้มีผลกระทบจากการที่นำไปสู่การแย่งชิงกันระหว่างผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือในประเทศนิวซีแลนด์มากที่สุด (คนงาน) มากกว่ามีการโจมตีร่วมกับระบบเศรษฐกิจของเราเสียหายและล้มละลายทางศีลธรรมที่ถ่ายโอนความมั่งคั่งจากคนยากจนและเปราะบางที่สุดในการ ที่อุดมไปด้วยและมีประสิทธิภาพที่ไม่จำเป็นต้องใช้. ตอนนี้เราอยู่ในสังคมที่มีนายกรัฐมนตรีที่ได้รับการอยู่อาศัยของรัฐการศึกษาฟรีและเติบโตขึ้นมาด้วยความปลอดภัยสุทธิทางสังคมที่อนุญาตให้เขาเก่งในชีวิตโดยไม่มีแรงกดดันจากความยากจนที่ รัฐโดยไม่ต้องสุทธิความปลอดภัยจะมีทั้งหมด แต่รับประกันเขา. นี้คนเดียวกับที่ทำล้านของเขาในการซื้อขายที่ผิดจรรยาบรรณสำหรับธนาคารเพื่อการลงทุนของชาวอเมริกันที่เป็นประธานในการโจรกรรมเดียวที่ใหญ่ที่สุดของความมั่งคั่งจากคนจนกับคนรวยในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ก็ยังเป็นกุญแจสำคัญ การลงคะแนนเสียงแกว่งในความเชื่อมั่นกับการเปลี่ยนแปลงในทิศทางของพรรคแห่งชาติที่จะจุดประกายเดียวเกือบลำพังจำนวนมากกลัวปลอมเหล่านี้ที่แบ่งคนงานในประเทศนิวซีแลนด์ในวันนี้. นอกจากนี้เขาและลูกน้องนายทุนเขามีการใช้สิทธิประโยชน์เหล่านี้เหมือนกันที่พวกเขาเติบโตขึ้นมา ด้วยการออกไปจากเยาวชนของนิวซีแลนด์ในวันนี้จะทำขึ้นสำหรับการสูญเสียในระยะยาวของพวกเขา พวกเขาทำเช่นนี้โดยอ้างว่าสุทธิความปลอดภัยจะถูกทำร้ายและที่จะหยุดคนเป็นแรงจูงใจที่จะพัฒนาคุณภาพชีวิตของพวกเขา - แม้ว่าสุทธิความปลอดภัยช่วยให้พวกเขาไม่ได้นำพวกเขาไปชีวิตเฉื่อยชา แต่อนุญาตให้พวกเขาที่จะทำอะไรบางอย่าง ของตัวเอง พวกเขายังมีการกำหนดเป้าหมายผลประโยชน์เหล่านี้เพราะพวกเขารู้ว่าภาคนี้ไม่สามารถลงคะแนนกับการเปลี่ยนแปลงนี้ (แสดงให้เห็นต่อสิ่งที่เสแสร้งระบอบประชาธิปไตยของเราได้กลายเป็นในนิวซีแลนด์). ขอให้เป็นคนที่ชัดเจน - มันเป็นนโยบายของพวกเขาที่มีการทำแพ็คเก็ตที่มีขนาดเล็กจ่ายเงินของคุณ มันไม่ได้เป็นผู้ว่างงานหรือคนยากจนหรือคนป่วย มันเป็นความไม่ยุติธรรมโครงสร้างและความไม่เป็นธรรมนี้จะถูกยึดโดยเมื่อพวกเขาจัดการเพื่อหลุมดิ้นรนคนงานกับแต่ละอื่น ๆ ที่รู้สึก (ถูก) ว่าพวกเขาจะอุดหนุนชีวิตหรูหราสำหรับขี้เกียจ. นี่คือการตรวจสอบ (แม้ว่ามากมาก มากการตรวจสอบที่สั้นมากทั่วไป) ของความไม่เท่าเทียมกันในประเทศนิวซีแลนด์ตั้งแต่การล่าอาณานิคมผ่านในวันนี้แสดงให้เห็นว่าสนามเด็กเล่นไม่เท่ากันและที่เราสามารถทำได้ดีกว่าเล่นเป็นการเมืองที่มีทั้งความรู้และมีจริยธรรมเป็นโมฆะ. เราสามารถ สิ่งที่เปลี่ยนแปลงและเราสามารถทำให้เท่าเทียมกันร่วมกันหากคนงานหยุดโทษคนอื่น ๆ และหยุดซื้อเป็นหน่วยงานที่ได้รับประโยชน์ plutocrats รัว นี่คือประเทศของเราไม่ใช่ของพวกเขา - มันถึงเวลาที่จะเอามันกลับมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีการพูดกันมากเมื่อเร็ว ๆนี้เกี่ยวกับความเสมอภาคในนิวซีแลนด์ซึ่งการเพิ่มขึ้นในความนิยมของกลุ่มนะ ที่ไม่ค่อยรู้อะไรมากมายเกี่ยวกับประวัติศาสตร์นิวซีแลนด์ ยังเชื่อว่าประวัติศาสตร์จะไม่รู้เรื่อง มีการแบกไม่มีในทางที่สังคมของเราเป็นแบบวันนี้

นิวซีแลนด์มีไม่เท่ากัน และมันไม่เคยได้รับ อย่างไรก็ตามเป็นวิกฤตเริ่มเหยียดหยามผลิตโดยแห่งชาติพรรครณรงค์พนักงานในปี 2004 ได้ใช้ชาวนิวซีแลนด์หลายให้เชื่อว่าอสมการนี้เกิดจากทั้งสองที่ยากจนที่สุดในสังคมของเรา และ จากผู้ที่ได้รับในอดีต disadvanted ที่สุด

นี้ประดิษฐ์โดยจินตนาการที่ไม่เคยมีความไม่เท่าเทียมกันและมีโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่มีในสังคมของเราในวันนี้หลักคิดสามารถกลั่นในความคิดว่าคนที่ไม่ร่ำรวยมีเพียงตัวเองที่จะตำหนิ และเราทุกคนมีโอกาสเท่าเทียมกันในสังคมการเคลื่อนไหวในนิวซีแลนด์

นี่ไม่ใช่แค่คดี

เราได้ถูกแบ่งตามเชื้อชาติ เพศ และที่สำคัญรายได้ตลอดช่วง 200 ปีที่ผ่านมาหน่วยงานเหล่านี้จะมีผลนำไปสู่การต่อสู้ระหว่างผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือในนิวซีแลนด์ส่วนใหญ่ ( คนงาน ) แทนที่จะมีการร่วมกันโจมตีของเราเสียหาย และการล้มละลายของระบบเศรษฐกิจที่จะถ่ายโอนความมั่งคั่งจากคนยากจนและอ่อนแอที่สุด กับคนรวยและคนมีอำนาจ ที่ไม่ต้อง

ตอนนี้เราอยู่ในสังคมกับนายกรัฐมนตรีที่ได้รับสภาพที่อยู่อาศัย การศึกษาฟรี และโตมากับสุทธิความปลอดภัยทางสังคมที่อนุญาตให้เขาเก่งในชีวิตที่ปราศจากความกดดันของความยากจน รัฐ โดยไม่มีสุทธิความปลอดภัยได้ทั้งหมดแต่รับประกันเขา

นี้ผู้ชายที่ทำล้านของเขาในการซื้อขายจรรยาบรรณของชาวอเมริกันที่เป็นธนาคารเพื่อการลงทุนที่ใหญ่ที่สุดในการขโมยของความมั่งคั่งจากคนจนกับคนรวยในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ที่ยังลงคะแนนแกว่งกุญแจในการเปลี่ยนแปลงทิศทางของพรรค ที่เกือบจะดันจุดประกายมากเหล่านี้ปลอมกลัวที่แบ่ง คนงานในนิวซีแลนด์วันนี้

นอกจากนี้เขาและเพื่อนสนิทของเขาจะพานายทุนสิทธิพิเศษเหล่านี้เหมือนกันที่พวกเขาเติบโตขึ้นมาจากเยาวชนของนิวซีแลนด์วันนี้ เพื่อชดเชยการสูญเสียในระยะยาวของพวกเขา พวกเขาทำเช่นนี้โดยอ้างว่าสุทธิความปลอดภัยจะถูกทำร้าย และจะหยุดคนถูกกระตุ้นดีกว่าชีวิตของพวกเขา - แม้ว่าสุทธิความปลอดภัยช่วยให้พวกเขาไม่ได้พวกเขาไปสู่ชีวิตที่เกียจคร้านแต่อนุญาตให้ทำสิ่งที่ตัวเอง พวกเขายังมีเป้าหมายประโยชน์เหล่านี้ เพราะพวกเขารู้ว่า ภาคนี้จะไม่โหวตให้กับการเปลี่ยนแปลงนี้ ระบุเพิ่มเติมว่า หลอกลวง ประชาธิปไตยของเราได้กลายเป็นในนิวซีแลนด์ )

ให้มีความชัดเจน เป็นนโยบายของพวกเขาที่ทำแพ็คเก็ตการจ่ายเงินของคุณมีขนาดเล็กลง มันไม่ตกงาน หรือคนยากจน หรือป่วย มันคือความอยุติธรรมเชิงโครงสร้าง