Restless Legs SyndromeEtiologyA Swe

Restless Legs Syndrome
Etiology
A Swedish neurologist, Karl A. Ekbom, described a disorder characterized by sensory symptoms and
motor disturbance of the limbs, mainly during rest in the 1940’s and he named the condition “restless legs
syndrome” (RLS), also known as Ekbom’s Syndrome. More than sixty years has passed yet RLS is often
unrecognized or misdiagnosed by physicians and misunderstood by sufferers and their families.
An expert in sleep disorders and author of “The Promise of Sleep”, Dr. William Dement, has referred to
RLS sufferers as one of the most sleep-deprived patients seen in his practice and possibly one of the biggest
completely un-addressed healthcare priorities in America. Awareness and education about RLS is a necessary first
step in helping those who suffer from this debilitating disorder. RLS is classified as a neurologic movement
and/or sensorimotor disorder that inflicts from 5% to 15% of Americans according to the National Institute of
Health. The cause of RLS is currently unknown, although researchers are making significant advances in
understanding this disorder. At the present time, researchers believe that RLS is probably due to a subcortical
brain dysfunction involving the dopaminergic system. Onset of RLS may begin at any age, even infancy, but most
patients who are severely affected are middle-aged or older. There are three known types of RLS, which are
categorized as primary, secondary, or idiopathic.
1. Primary RLS is inherited/familial. Primary RLS inheritance seems to follow an autosomal dominant
pattern based on frequent findings of RLS in children of affected individuals and the nearly equal appearance in
both sexes. Genetic studies are now underway in an attempt to identify the gene responsible for Primary RLS, if
this indeed is a genetic disorder. Recent studies have suggested that patients with RLS and associated conditions
who develop symptoms at a later age are less likely to have affected family members than are patients with
idiopathic RLS.
2. Secondary RLS is usually a reversible form of the disorder seen in patients with iron deficiency, such as
gastrointestinal bleeding, pregnancy, malabsorption, or iron-poor diets. Iron deficiency produces dopamine
abnormalities in animals similar to those seen in RLS patients. Iron has a direct influence on dopamine because
iron is a co-factor for tyrosine, the enzyme required to metabolize dopamine. During late pregnancy, up to 15%
of women develop RLS. Treatment may involve dietary changes or intermittent low-potency pain medications.
After delivery, the symptoms usually disappear. The management of secondary RLS (excluding pregnancy) is
treating the underlying disorder that is causing the iron deficiency and giving the patient iron replacement therapy.
Treatment with iron usually improves or even resolves all RLS symptoms. However, oral treatment may take
several months to be effective and for some patients may be poorly tolerated.
3. Idiopathic RLS is when the disorder develops in a patient with no family history of RLS and there is no
underlying or associated conditions causing the disorder.
Symptoms
Fatigue is often the chief clinical complaint for which most patients initially seek treatment and it is at this
point that a misdiagnosis (such as insomnia) can occur unless the clinician or physician delves further into the
cause of the fatigue. A distinctive characteristic of RLS is that rest, quiet activities, or attempts to sleep evoke
unpleasant sensory and motor symptoms most commonly of the legs and sometimes the arms. Individuals
typically describe their symptoms as worse when sitting or lying down, with a tendency to be more prominent at
night. Sensations range from mild to intolerable combined with a need to move the legs. Patients might describe
their sensations as pulling, prickly, or electric.
Individuals with RLS have a sleep-onset difficulty because lying down and/or sitting activates their
symptoms. In addition to experiencing a prolonged time in falling asleep, patients may have difficulty with sleep
maintenance. A contributory factor can be periodic limb movements while awake. Typically, these are brisk
movements that occur most commonly in the legs. Once sleep is obtained, there is relief, unless the patient is
aroused and the cycle repeats itself. In severe cases, patients may have a total sleep time of only a few hours per
night, which produces extreme daytime fatigue or tiredness. This extreme fatigue does affect an individual’s
performance, functioning, and mental status, but does not cause the sleepiness seen when falling asleep while
driving or in patients with narcolepsy. However, symptoms progress over time in about two-thirds of patients and
may be severe enough to be disabling. Travel by plane, train, or as a passenger in a car can become extremely
unpleasant, as do many other activities that involve prolonged sitting, such as dining, going to the theater,
watching television, or just reading a book.
The RLS Study Group developed a rating scale known as the International RLS that is used to gather
information on the severity of symptoms. Patients rate 10 symptom factors on a scale of 0 (no symptoms) to 4
(most severe). Five of the rating factors pertain to symptom frequency and intensity, and the other five factors
address the effect of the symptom on sleep and daytime function. The patients are then asked to rate the
symptom severity for the preceding week, overall as one of the following:
Assessment and Diagnosis
Restless legs syndrome is diagnosed most often in people in their middle age years and effects females
more than males. Many individuals with RLS, particularly those with primary RLS, can trace their symptoms back
to childhood. These symptoms may have been called “growing pains” or attributed to being “hyperactive”. The
diagnosis is based primarily on the patient’s history and assessment. The physical assessment, laboratory, and
diagnostic testing must rule out other disorders prior to making a diagnosis of RLS. The physical examination is
usually normal in patients with RLS. A serum ferritin level to rule out a ferritin deficiency and a chemistry profile
to rule out uremia and diabetes are routine lab tests. A sleep study (polysomnography) is not routinely indicated
because RLS is diagnosed on the basis of history and clinical findings. The following are particular areas usually
ruled-out.
 Peripheral neuropathy. Causes leg symptoms that are different from RLS and are usually not associated
with motor restlessness or helped by movement, and do not worsen in the evening or nighttime. Sensory
complaints are typically numbness, tingling or pain. Small fiber sensory neuropathies, as seen in diabetes,
can often be confused with RLS.
 Intermittent claudication. This is pain in the legs from poor arterial circulation and most often occurs
during activity and is relieved with rest.
 Nocturnal leg cramps. Nocturnal leg cramps are typically painful, palpable, involuntary muscle
contractions that are most often focal. In addition, they are usually unilateral and have a sudden onset.
 Varicose veins. The examination of the lower extremities usually rules out this disorder. In addition, the
pain with varicose veins most often occurs with increased pressure as seen in the standing position and is
relieved when lying down.
Treatment
The goal for treatment of RLS is to alleviate symptoms – particularly the ones that cause sleep
disturbances and discomfort. The selection of treatment modalities depends on the age of the patient, severity,
duration and frequency of symptoms, and comorbid illnesses, including pregnancy. Life style changes, nutrition,
and iron supplements are first step interventions, however, in many cases, symptoms of RLS progress so that
relief is insufficient with these methods.
There are several medications that can be prescribed to help relieve the symptoms of RLS, but they
currently do not have U.S. Food and Drug Administration approval for the treatment of RLS. Several drugs (that
have FDA approval for other disorders) have been evaluated in the treatment of RLS. The most commonly used
are classified into four categories:
1. Dopaminergic agents
2. Sedatives/Benzodiazepines
3. Opioids
4. Anticonvulsants.
1. Dopaminergic agents
First-line therapy for primary or idiopathic RLS is with dopamine agonists such as pramipexole (Mirapex),
pergolide (Permax), and ropinirole (Requip), as they stimulate dopamine receptors in the body and are useful in
moderate to severe RLS. Although dopaminergic agents are used to treat Parkinson’s disease, RLS is not a form
of Parkinson’s disease. All of these drugs should be started at low subtherapeutic doses and increased slowly to a
level that obtains an optimum effect. This approach is used in order to decrease potential side effects. A side
effect that often results in patients discontinuing the therapy with these agents is hallucinations, seen in 5% to
10% of cases. Other common side effects include nausea, hypotension, syncope, and somnolence. Recent
reports indicate a high efficacy of dopamine agonists, but the role of their long-term use in treating RLS is
unknown.
Of the dopamine precursors, carbidopa-levodopa (Sinemet, Atamet) has been used the longest, but it has
recently been found to cause augmentation, a serious problem in the majority of patients who take it for the
treatment of RLS. Augmentation is when symptoms worsen during drug therapy and may become more severe,
start earlier in the day, and may spread to different parts of the body (from the lower extremities to the upper
extremities). Augmentation can develop shortly after therapy is initiated or may occur years later. Clinicians
should be aware that research is investigating whether or not the dopamine agonist medications might also cause
augmentation. Another important issue with Carbidopa-levodopa, is that it should not be taken within two hours
after eat

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อาการกระสับกระส่ายขาวิชาการNeurologist สวีเดน คาร์ล A. Ekbom อธิบายความผิดปกติโดยอาการทางประสาทสัมผัส และรบกวนมอเตอร์ของแขนขา ส่วนใหญ่ในช่วงพักผ่อนใน 1940's และเขาชื่อเงื่อนไข "สโมสรขากลุ่มอาการ" (RLS), หรือที่เรียกว่ากลุ่มอาการของ Ekbom กว่า 60 ปีแล้ว ยังเป็นบทบาทละเลยจัดการ หรือ misdiagnosed โดยแพทย์ และ misunderstood แพ้และครอบครัวมีเรียกผู้เชี่ยวชาญในโรคนอนหลับและผู้เขียนของ"เดอะสัญญาของ" ดร. William Dementบทบาทที่นอนเป็นสุดนอนหลับปราศจากผู้ป่วยเห็นเขาปฏิบัติและอาจเป็นหนึ่งในใหญ่ที่สุดสำคัญสุขภาพสมบูรณ์ยังอยู่ในอเมริกา รับรู้และศึกษาเกี่ยวกับบทบาทมีความจำเป็นแรกขั้นตอนในการช่วยเหลือผู้ที่ทุกข์ทรมานจากโรคนี้ debilitating บทบาทถูกจัดประเภทเป็นการเคลื่อนไหว neurologicและ/หรือโรค sensorimotor ที่ inflicts จาก 5% เป็น 15% ของชาวอเมริกันตาม สถาบันแห่งชาติสุขภาพ สาเหตุของบทบาทเป็นที่รู้จักในขณะนี้ แม้ว่านักวิจัยจะทำให้ความก้าวหน้าสำคัญในทำความเข้าใจเกี่ยวกับโรคนี้ ในเวลาปัจจุบัน นักวิจัยเชื่อว่า บทบาทอาจเนื่องจากเป็น subcorticalผิดปกติของสมองเกี่ยวข้องกับระบบ dopaminergic เริ่มมีอาการของบทบาทอาจเริ่มที่อายุใด แม้กระทั่งวัยเด็ก แต่ส่วนมากผู้ป่วยที่ได้รับผลกระทบอย่างรุนแรงเป็นวัยกลางคน หรือมากกว่า มีบทบาท ซึ่งเป็นการรู้จักจัดประเภทเป็นหลัก รอง หรือ idiopathic1. หลักบทบาทเป็นการสืบทอด/ภาวะ สืบทอดบทบาทหลักน่าจะ ทำตามเป็น autosomal หลักรูปแบบที่พบบ่อยของบทบาทในเด็กของบุคคลที่ได้รับผลกระทบและลักษณะเกือบเท่าที่ปรากฏในทั้งสองเพศ การศึกษาทางพันธุกรรมขณะนี้อยู่ระหว่างดำเนินในความพยายามในการระบุยีนที่รับผิดชอบบทบาทหลัก ถ้าแน่นอนนี่คือความผิดปกติทางพันธุกรรม การศึกษาล่าสุดได้แนะนำที่ผู้ป่วยที่ มีบทบาทและเงื่อนไขที่เกี่ยวข้องผู้พัฒนาอาการที่อายุหลังมีแนวโน้มจะได้รับผลกระทบครอบครัวกว่าผู้ป่วยที่มีบทบาท idiopathic2 บทบาทที่รองมักจะเป็นแบบตัวอย่างของโรคที่เห็นในผู้ป่วยที่ มีเหล็กขาด เช่นระบบเลือด ตั้งครรภ์ malabsorption หรือเหล็กยากอาหาร ขาดเหล็กผลิตโดพามีนความผิดปกติในสัตว์คล้ายกับที่เห็นในบทบาทผู้ป่วย เหล็กมีอิทธิพลโดยตรงในโดปามีนเนื่องจากเหล็กได้ปัจจัยร่วมสำหรับ tyrosine เอนไซม์ที่ต้องการ metabolize โดพามีน หลังคลอด ลดสูงสุดถึง 15%ผู้หญิงพัฒนาบทบาท การรักษาอาจเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงอาหารหรือยารักษาอาการปวดต่ำสมรรถภาพขาด ๆ หาย ๆหลังคลอด อาการมักจะหายไป เป็นการบริหารบทบาทรอง (ไม่รวมการตั้งครรภ์)รักษาโรคพื้นฐานที่เป็นสาเหตุของการขาดเหล็ก และให้การรักษาผู้ป่วยเหล็กแทนรักษา ด้วยเหล็กมักจะมีการปรับปรุง หรือแก้ไขอาการบทบาททั้งหมดแม้แต่ อย่างไรก็ตาม รักษาปากอาจใช้หลายเดือนจะมีประสิทธิภาพ และ สำหรับผู้ป่วยบางอาจได้สมงาน3. บทบาท idiopathic เป็นโรคที่พัฒนาในผู้ป่วยที่ไม่มีประวัติครอบครัวของบทบาท และมีไม่โรคที่ทำให้เกิดเงื่อนไขภายใต้ หรือเกี่ยวข้องอาการล้ามักจะเป็นหัวหน้าร้องขอทางคลินิกที่ผู้ป่วยส่วนใหญ่เริ่มแสวงหาการรักษา และเป็นที่จุด misdiagnosis (เช่นนอนไม่หลับ) สามารถเกิดขึ้นยกเว้น clinician หรือแพทย์ delves เพิ่มเติมในการสาเหตุของความเมื่อยล้า ลักษณะเด่นของบทบาทเป็นที่พักผ่อน กิจกรรมเงียบ หรือพยายามนอนที่เรามอบให้ใจทางประสาทสัมผัส และการเคลื่อนที่อาการทั่วขาและบางครั้งแขน แต่ละบุคคลโดยทั่วไปอธิบายอาการแย่ลงเมื่อนั่ง หรือนอนลง มีแนวโน้มที่จะโดดเด่นมากที่เป็นคืน รู้สึกช่วงจากอ่อนนำมารวมรวมกับต้องย้ายขา ผู้ป่วยอาจอธิบายความรู้สึกเป็นการดึง เต็มไปด้วยหนาม หรือไฟฟ้าบุคคลที่ มีบทบาทมีการเริ่มมีอาการนอนหลับยากเนื่องจากที่ราบ หรือเรียกใช้งานพี่เลี้ยงของพวกเขาอาการ นอกจากพบเป็นเวลานานในการหลับ ผู้ป่วยอาจมีปัญหากับการนอนหลับบำรุงรักษา ตัว contributory สามารถเคลื่อนไหวขาเป็นระยะ ๆ ขณะทำงาน โดยปกติ เหล่านี้เป็นแรงการเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นบ่อยในขา เมื่อได้นอนหลับ ไม่บรรเทา ยกเว้นผู้ป่วยaroused และรอบการทำซ้ำตัวเอง ในกรณีที่รุนแรง ผู้ป่วยอาจมีเวลานอนหลับรวมเพียงไม่กี่ชั่วโมงต่อราตรี ซึ่งทำให้เกิดความเมื่อยล้าเวลากลางวันมากหรือเทวัญดาราสปา ล้าสุดนี้ส่งผลกระทบต่อของแต่ละบุคคลประสิทธิภาพการทำงาน ทำงาน และจิต สถานะ แต่ไม่ไม่ทำ sleepiness เห็นเมื่อหลับไปในขณะที่ขับรถ ขึ้น ในผู้ป่วยที่มี narcolepsy อย่างไรก็ตาม อาการดำเนินการช่วงเวลาในประมาณสองในสามของผู้ป่วย และอาจรุนแรงพอที่จะสามารถปิดการใช้งาน เดินทาง โดยเครื่องบิน รถไฟ หรือเป็นผู้โดยสารในรถยนต์สามารถทำงานได้มากทำเล ทำกิจกรรมอื่น ๆ มากมายที่เกี่ยวข้องกับนั่ง เช่นรับประทานอาหาร การขยายระยะเวลาไปโรงละครดูโทรทัศน์ หรือเพียงแค่อ่านหนังสือกลุ่มศึกษาบทบาทพัฒนาระดับคะแนนที่เรียกว่าบทบาทระหว่างประเทศที่ใช้ในการรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับความรุนแรงของอาการ ผู้ป่วยอัตรา 10 อาการปัจจัยในระดับ 0 (ไม่มีอาการ) 4(อย่างรุนแรง) ห้าอันดับปัจจัยเกี่ยวข้องกับอาการความถี่ และความรุนแรง และ 5 ปัจจัยอื่น ๆผลของอาการนอนหลับและเวลากลางวัน ผู้ป่วยจะถูกถามแล้วในอัตราความรุนแรงของอาการในสัปดาห์ก่อนหน้านี้ โดยรวมเป็นหนึ่งต่อไปนี้:การประเมินและการวินิจฉัยอาการกระสับกระส่ายขามีการวินิจฉัยมักในคนของยุคกลางปีและลักษณะพิเศษหญิงมากกว่าเพศชาย บุคคลจำนวนมากที่ มีบทบาท โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่ มีบทบาทหลัก สามารถติดตามอาการกลับวัยเด็ก อาการเหล่านี้อาจถูกเรียกว่า "growing ปวด" หรือเกิดจากการถูก "ซุกซนผิดปกติ" ที่วินิจฉัยอยู่ในประวัติของผู้ป่วยและการประเมินผลเป็นหลัก ประเมินทางกายภาพ ปฏิบัติ และทดสอบวินิจฉัยต้องกฎออกโรคอื่น ๆ ก่อนที่จะทำการวินิจฉัยของบทบาท เป็นการตรวจร่างกายปกติปกติในผู้ป่วยที่มีบทบาท ระดับ serum ferritin ออกขาด ferritin และโพรไฟล์เคมีกฎออก กฎ uremia และโรคเบาหวานเป็นประจำห้องปฏิบัติการทดสอบ การศึกษานอนหลับ (polysomnography) ไม่ระบุไว้เป็นประจำเนื่องจากบทบาทเป็นการวินิจฉัยตามประวัติและผลการวิจัยทางคลินิก ต่อไปนี้เป็นเฉพาะพื้นที่ปกติปกครองออกNeuropathy พ่วงคล้าย ทำให้เกิดอาการขาที่แตกต่างจากบทบาท และมักจะไม่เกี่ยวข้องกับมอเตอร์อาการ หรือช่วยเหลือ โดยการเคลื่อนไหว และ worsen ไม่เย็นหรือเวลากลางคืน ทางประสาทสัมผัส ร้องเรียนโดยทั่วไปมีอาการหัวใจ หรือความเจ็บปวด เส้นใยขนาดเล็กทางประสาทสัมผัส neuropathies ตามที่เห็นในโรคเบาหวานมักจะสับสนกับบทบาทการคล้ายขาด ๆ หาย ๆ claudication นี่คือ ปวดขาจากต้วเวียนไม่ดี และมักเกิดขึ้นในระหว่างกิจกรรมและด้วยส่วนที่เหลือปวดคล้ายขาบรรณาธิการ บรรณาธิการขาเป็นตะคริวกล้ามเนื้อเจ็บปวดโดยทั่วไป เห็นได้ชัด สีผิวหดที่มักโฟกัส นอกจากนี้ พวกเขาจะปกติฝ่าย และมีเริ่มมีอาการฉับพลันคล้ายขอด ตรวจสอบของกระสับกระส่ายล่างมักกฎออกโรคนี้ แห่งอาการปวด มีหลอดเลือดดำโป่งขดเกิดขึ้นกับความดันที่เพิ่มขึ้นกับตำแหน่งที่ยืน และเป็นบ่อยปลดปล่อยเมื่อนอนลงรักษาเป้าหมายการรักษาของบทบาทคือการ บรรเทาอาการ – โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ทำให้นอนหลับสิ่งรบกวนและความรู้สึกไม่สบาย การเลือก modalities การรักษาขึ้นกับอายุของผู้ป่วย ความรุนแรงระยะเวลาและความถี่ของอาการ โรค comorbid รวมถึงการตั้งครรภ์ การเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิต โภชนาการและเหล็กเสริมมีการแทรกแซงขั้นตอนแรก อย่างไรก็ตาม ในหลายกรณี อาการของบทบาทความคืบหน้าดังนั้นบรรเทาไม่เพียงพอ ด้วยวิธีเหล่านี้มียาหลายที่สามารถกำหนดเพื่อช่วยบรรเทาอาการของบทบาท แต่พวกเขาขณะนี้ได้อนุมัติการรักษาบทบาทสหรัฐอเมริกาอาหารและยา หลาย drugs (ที่มีการอนุมัติจาก FDA สำหรับโรคอื่น ๆ) ได้รับการประเมินในการบำบัดรักษาของบทบาท ใช้บ่อยที่สุดจะแบ่งเป็นสี่ประเภท:1. Dopaminergic ตัวแทน2. sedatives/Benzodiazepines3. opioids4. anticonvulsants1. Dopaminergic ตัวแทนบรรทัดแรกสำหรับบทบาทหลัก หรือ idiopathic เป็นกับ agonists โดพามีนเช่น pramipexole (Mirapex),pergolide (Permax), ropinirole (Requip), และพวกเขากระตุ้นโดพามีน receptors ในร่างกาย และมีประโยชน์ในบทบาทปานกลางถึงรุนแรง แม้ว่าตัวแทน dopaminergic ใช้ในการรักษาโรคพาร์กินสัน บทบาทไม่ฟอร์มของโรคพาร์กินสัน ยาเหล่านี้ทั้งหมดควรเริ่มในปริมาณต่ำสุดที่ subtherapeutic และเพิ่มขึ้นอย่างช้า ๆ ไประดับที่ได้รับผลกระทบสูงสุด วิธีนี้ใช้เพื่อลดผลข้างเคียงที่อาจเกิดขึ้น ด้านผลที่มักจะส่งผลในผู้ป่วยที่ไม่ต่อเนื่องการรักษา ด้วยตัวแทนเหล่านี้ คือ เห็นภาพหลอน เห็นใน 5%10% ของกรณีและปัญหา อื่น ๆ ข้างเคียงได้แก่คลื่นไส้ hypotension อย่างไร syncope และความง่วง ล่าสุดรายงานระบุประสิทธิภาพสูงของโดพามีน agonists แต่เป็นบทบาทของการใช้ระยะยาวในการรักษาบทบาทไม่ทราบPrecursors โดพามีน carbidopa-levodopa (Sinemet, Atamet) มีการใช้ที่ยาวที่สุด แต่มีเมื่อเร็ว ๆ นี้ ได้พบทำเสริม ปัญหาร้ายแรงส่วนใหญ่ของผู้ป่วยที่ใช้สำหรับการการรักษาบทบาท เพิ่มเติมคือเมื่ออาการ worsen ในระหว่างการบำบัดยาเสพติด และอาจรุนแรงมากขึ้น เริ่มต้นในวัน และอาจแพร่กระจายไปยังส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย (จากกระสับกระส่ายล่างไปบนกระสับกระส่าย) เพิ่มเติมสามารถพัฒนาในไม่ช้าหลังจากเริ่มต้น หรืออาจเกิดขึ้นภายหลังปี Cliniciansควรทราบว่า วิจัยหาหรือไม่ยาอะโกนิสต์โดปามีนอาจทำให้เพิ่มเติม เป็นปัญหาสำคัญอื่น Carbidopa levodopa ไม่ควรได้รับภายในสองชั่วโมงหลังจากกิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด
ฉันเกลียดคนผิดคำพูด