Last weekend marked an anniversary

Last weekend marked an anniversary in copyright and film history. On August 24, 1912, the 1909 Copyright Act was amended under the leadership of New Jersey congressman Edward Townsend to protect motion pictures as a medium distinct from photographic works. In the century that has since passed, filmed entertainment became, and continues to be, among the most important products made in the United States, both culturally and economically. That extending copyrights to protect the medium itself was a legislative move of unprecedented value to society is, I believe, beyond question. Yet, for those who know their film history, 1912 does unavoidably draw the mind to American cinema’s uniquely turbulent beginnings. While it may be tempting, as certain critics read what follows, to vilify copyright law because of the players involved at the time, that would be missing the more subtle idea that we may be witnessing a historical remake of sorts with a very different cast of characters.

From the earliest days of working motion picture technology, the craft, the business, even the film stock itself was volatile. “The flickers,” as they were called, literally used to explode, but people made and watched them anyway, using projection booths lined by sandbags to mitigate potential mayhem. What better metaphor could one possibly find to express the passion Americans feel about their movies? Just as they were called “vulgar” at the turn of the last century while audiences viewed them in secret, today we still love the movies even when we’re complaining about them. And the number of Americans who work in some way related to the technology of moving images is far too varied and nationally dispersed to be described by the single word Hollywood.

But before there was a Hollywood, the center of American motion picture production was indeed New Jersey, and the major producers grew as extensions of the manufacturers and patent holders on the technologies that made film possible. There is no getting past the fact that these business owners were ruthless men or that the Townsend Amendment, proposed as it was by a New Jersey representative, was almost certainly one component of a tactical design to maintain exclusive ownership of all production and distribution. While it is not unreasonable to say that contemporary, independent filmmakers are courageous, it’s worth noting that around 1912, being “indie” could get you killed. In fact, the studios we think of today as “Hollywood” were all founded by independent filmmakers, some who risked life and limb to defy an illegal cabal known as The Patents Company, comprising producers like Edison, Vitagraph, Biograph, Kalem, and Selig. Also known as The Edison Trust, these producers attempted to use injunctive power to control production based on certain patent claims. One particularly flimsy claim was ownership of a process called The Latham Loop, which rationally parallel’s the contemporary move by Amazon to patent the process of photographing items on a white background.

Anyone who has ever loaded a film camera or projector knows that one must make loops above and below the film gate in order for the celluloid to pass smoothly, advancing one frame at a time. The Patents Company laid claim to ownership of this process — a claim that was rejected — and since they could not rule by law, they employed other methods, including intimidation and violence to stop independent projects by such filmmakers as Carl Laemmle, founder of Universal Pictures. A common practice, according to the pioneer director Allan Dwan, was the use of snipers to fire at the cameras to disable production, but there were also assaults and shootings of production workers.

The storybook version of film’s migration to California is all about sunshine and the accessibility of varied locations, but a more acute motivation for the westward trek was the independents’ need to get away from the Patents Company and their heavies. Allan Dwan is among the best witnesses to this transitional time, beginning his career on the East Coast, then establishing one of the earliest California studios, Flying “A” Studio in La Mesa, CA. He explains in Peter Bogdanovich’s wonderful collection of interviews Who the Devil Made It? that it was smart practice to film scenes in remote locations because proximity to a railroad put your crew within reach of Patents Company goons sent across country to break up the shoot. Additionally, because of this persistent threat, many of the gun-wielding cowboys and gangsters in those two-reelers were in fact gun-wielding cowboys and gangsters, who served as both production security and as background characters. Dwan tells the story of one encounter with a Patents Company thug, who arrived one day in La Mesa:

“We took a walk up the road to talk it over. I hadn’t been out of college for too long and was in good physical shape. So I wanted to get him far enough out of town to see if I couldn’t beat his brains out. We stopped at a bridge over an arroyo where people had thrown some tin cans. There was a bright one sitting out there, so to impress me he whipped a gun out of his shoulder holster and shot at the can and missed it by about five yards. I pulled out my gun and hit the can twice, and that afternoon he left town. He was accompanied to the depot by my well-armed cowboys.”

Of course, Dwan and his contemporaries went on to become part of the studio system, which produced just about every classic motion picture that ever made a fan or budding filmmaker fall in love with the movies. Yes, business was still business, and as in all business, there were villains and heroes and plenty of prosperity and heartbreak to go around; but the important shift with the triumph of Hollywood over the Edison Trust was a move away from technology-based claims on the right to produce toward competition among the studios predicated on the talent they could get under contract. And from the late 1930s to the late 1960s, this system produced an extraordinary volume of films, including at least a few titles that will be on any enthusiast’s desert-island list. This contract-based system laid the foundation for the next inevitable phase in the industry — name recognition and the transfer of power to individual artists. Yes, this began with movie stars, and to be sure, not every actor is a great director or producer, but the breakup of the studio system coincides with the ability of individual artists in several disciplines to control their work base on their capacity to draw a crowd. As a result, most feature films today are produced by hundreds, if not thousands, of independent production companies.

A century and some change since the Townsend Amendment, we’re reviewing copyright and arguing about its relative value in a time antithetical to all that the Latham Loop represents. Where once manufacturers who held patents on technology tried to hyperextend their control over creative works, today’s manufacturers and technologists are driven to put more and more means of production in the hands of every prospective filmmaker in the world. As such, arguments made in the blogosphere and in congressional chambers say that low-cost digital capture technology combined with Internet-enabled distribution models means that copyright loses relevance in this “new market.” But what I find interesting at this moment in history is that it seems to me those who assert such claims are making the same mistake as the Patents Trust Company — looking at films as though they are produced by the tools rather than the people who wield the tools. Affordable, digital cameras and free distribution on YouTube have nothing to do with the value of a film being protected under copyright. What’s being protected by copyright is what a film makes us feel; and so this recent anniversary, though it pays some reluctant homage to men of dubious intent, is indeed a celebration of the American filmmaker.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นัดสุดท้ายทำเครื่องหมายในประวัติศาสตร์ภาพยนตร์และลิขสิทธิ์การฉลองครบรอบ บน 24 สิงหาคม ซาวน่า 1909 ลิขสิทธิ์ถูกแก้ไขภายใต้การนำของนิวเจอร์ซี่ congressman จัหเอ็ดเวิร์ดป้องกันภาพเคลื่อนไหวเป็นสื่อแตกต่างจากงานถ่ายภาพ ในศตวรรษที่ผ่านตั้งแต่ มาถ่ายทำเรื่องบันเทิงเป็น และยังคงเป็น ในผลิตภัณฑ์สำคัญที่สุดที่ทำในสหรัฐอเมริกา ทั้งทางวัฒนธรรม และทางเศรษฐกิจ ว่า ขยายลิขสิทธิ์ป้องกันสื่อที่ตัวเองถูกย้ายสภาค่าเป็นประวัติการณ์เพื่อสังคมได้ เชื่อ นอกเหนือจากคำถาม ยัง สำหรับผู้ที่รู้ประวัติของฟิล์ม ซาวน่าล้วนดึงจิตใจแห่งความปั่นป่วนโดยเฉพาะภาพยนตร์อเมริกัน ในขณะที่มันอาจจะดึงดูด นักวิจารณ์บางอ่านสิ่งต่อไปนี้ โจมตีกฎหมายลิขสิทธิ์เนื่องจากผู้เล่นที่ เกี่ยวข้องในเวลา ที่จะหายความคิดลึกซึ้งยิ่งขึ้นว่า เราอาจจะเป็นพยาน remake ประวัติศาสตร์ประเภทกับโยนมากแตกต่างกันของตัวอักษรจากวันแรกสุดของการทำงานเทคโนโลยีภาพเคลื่อนไหว เรือ ธุรกิจ หุ้นฟิล์มเองแม้ไม่ระเหย "การ flickers พวกเขาเรียกว่า อย่างแท้จริงใช้เพื่อกระจาย แต่คนทำ และดูพวกเขาอย่างไรก็ตาม ใช้บูธฉายเรียง โดยวางแนวกระสอบทรายเพื่อลดการทำร้ายร่างกายเป็นไปได้ เทียบอะไรดีหนึ่งอาจพบการแสดงความรักที่คนอเมริกันรู้สึกเกี่ยวกับภาพยนตร์ของพวกเขา เช่นเดียวกับที่พวกเขาเรียกว่า "หยาบคาย" ที่เปิดของศตวรรษที่ผ่านมาในขณะที่ผู้ชมดูพวกเขาในความลับ วันนี้เรายังคงรักภาพยนตร์แม้เรากำลังบ่นเกี่ยวกับพวกเขา และจำนวนชาวอเมริกันที่ทำงานในบางวิธีที่เกี่ยวข้องกับเทคโนโลยีของการย้ายภาพ จะแตกต่างกันเกินไป และผลงานกระจัดกระจายการอธิบาย ด้วยคำคำเดียวที่ฮอลลีวูดแต่ก่อนมีฮอลลีวูด ศูนย์ภาพเคลื่อนไหวที่สหรัฐอเมริกาผลิตได้จริงนิวเจอร์ซี่ และผลิตที่สำคัญเพิ่มขึ้นเป็นส่วนขยายของผู้ผลิตและผู้ถือสิทธิบัตรในเทคโนโลยีที่ทำฟิล์มได้ มีจะไม่รับความจริงว่า เจ้าของธุรกิจเหล่านี้ถูกคนเหี้ยม หรือแก้ไขจัห เสนอก็ตามตัวแทนของนิวเจอร์ซี่ เป็นส่วนประกอบหนึ่งของการออกแบบยุทธวิธีรักษาความเป็นเจ้าของร่วมทั้งหมดผลิตและแจกจ่ายเกือบแน่นอนว่า ที่ผ่านมา ในขณะที่ไม่ unreasonable ว่าภาพยนตร์ร่วมสมัย อิสระกล้าหาญ ได้เร็ว ๆ ที่ ประมาณซาวน่า เป็น "ดี้" ได้รับคุณฆ่า ในความเป็นจริง สตูดิโอที่เราคิดว่า วันนี้เป็น "ฮอลลีวูด" ได้ทั้งหมดก่อตั้งขึ้น โดยภาพยนตร์อิสระ บางคน risked ชีวิตและขาท้าองคมนตรีคาไม่ถูกต้องเรียกว่าสิทธิบัตร บริษัท ประกอบด้วยผู้ผลิต เช่นเอดิสัน Vitagraph, Biograph, Kalem, Selig เรียกอีกอย่างว่า เอดิสันเชื่อถือ ผู้ผลิตเหล่านี้ที่พยายามใช้พลังงาน injunctive เพื่อควบคุมการผลิตตามการเรียกร้องสิทธิบางอย่าง หนึ่งเป็นเจ้าของกระบวนการที่เรียกว่าเดอะลูป Latham ซึ่งลูกแบบขนานถูกเรียกร้องโดยเฉพาะอย่างยิ่ง flimsy ของย้ายร่วมสมัย โดย Amazon จะจดสิทธิบัตรกระบวนการถ่ายภาพสินค้าบนพื้นหลังสีขาวใครที่เคยได้โหลดกล้องฟิล์มหรือโปรเจคเตอร์รู้ว่า หนึ่งต้องทำลูปด้านบน และด้าน ล่างประตูฟิล์มเซลลูลอยด์ผ่านได้อย่างราบรื่น การเลื่อนเฟรมหนึ่งครั้ง บริษัทสิทธิวางอ้างสิทธิ์การเป็นเจ้าของกระบวนการนี้คืออ้างสิทธิ์ที่ถูกปฏิเสธ — และเนื่องจากพวกเขาไม่สามารถปกครอง โดยกฎหมาย ว่าจ้างต่าง ๆ รวมทั้งข่มขู่และความรุนแรงหยุดโครงการอิสระ โดยภาพยนตร์ดังกล่าวเป็น Carl Laemmle ผู้ก่อตั้งของสากลภาพ วัตร ตามผู้อำนวยการผู้บุกเบิก Allan Dwan มีการใช้พลซุ่มยิงลั่นที่กล้องปิดผลิต แต่ได้โจมตีและยิงแรงงานผลิตสินค้ายอดนิยมรุ่นของฟิล์มย้ายไปแคลิฟอร์เนียเป็นเกี่ยวกับซันไชน์และการเข้าถึงตำแหน่งที่ตั้งที่แตกต่างกัน แต่แรงจูงใจที่เฉียบพลันมากขึ้นสำหรับการเดินทางตะวันตกของ ของ independents ต้องรับ บริษัทสิทธิและ heavies ของพวกเขา Allan Dwan จะระหว่างพยานดีที่สุดเวลานี้อีกรายการ เริ่มต้นอาชีพของเขาฝั่งตะวันออก แล้วสร้างสตูดิโอแคลิฟอร์เนียเร็ว บิน " A " สตูดิโอใน La Mesa, CA อย่างใดอย่างหนึ่ง เขาอธิบายในคอลเลกชันที่ยอดเยี่ยมปีเตอร์ Bogdanovich ที่สัมภาษณ์ที่มารทำได้หรือไม่ ว่า ได้ปฏิบัติสมาร์ทกับฉากภาพยนตร์ในพื้นที่ห่างไกลเนื่องจากลูกเรือ within reach of goons สิทธิบัตร บริษัทส่งข้ามประเทศหยุดการยิงที่นำตู้รถไฟ นอกจากนี้ เนื่องจากการคุกคามแบบนี้ กล้องปืนคาวบอยและอันธพาลใน reelers สองเหล่านั้นได้ในความเป็นจริงกล้องปืนคาวบอยและอันธพาล ผู้ให้บริการทั้งด้านความปลอดภัยในการผลิต และ เป็นตัวอักษรพื้นหลัง Dwan เล่าหนึ่งพบกับมีสิทธิบัตร บริษัทผู้ก่อการร้าย ที่มาถึงวันหนึ่งในเมซาลา: "เราพากันเดินเที่ยวพูดไป ฉันไม่ได้รับจากวิทยาลัยนานเกินไป และมีรูปทรงทางกายภาพที่ดี ดังนั้น ฉันอยากให้เขาเยอะจากการดูถ้าฉันไม่ชนะสมองของเขาออก เราหยุดที่สะพานผ่านอาร์โรโย่เป็นที่คนมีโยนบางกระป๋องกระป๋อง มีหนึ่งสดใสนั่งออกมี เพื่อให้ฉัน เขาได้พัดเอาปืนจากยางหุ้มไหล่เขายิงที่สามารถ และพลาด โดยประมาณ 5 หลา ฉันดึงปืนของฉัน และสามารถตีสอง และตอนบ่ายที่เขาออกจากเมือง เขาพร้อมกับการ depot โดยคาวบอยแห่งอาวุธของฉัน"แน่นอน Dwan และ contemporaries ของเขาได้กลายเป็น ส่วนหนึ่งของระบบสตูดิโอ ซึ่งผลิตเพียงเกี่ยวกับทุกภาพเคลื่อนไหวคลาสสิกที่เคยทำให้แฟน หรือจุดโตตกหลุมรักกับภาพยนตร์ ใช่ ธุรกิจธุรกิจยังคง และในทางธุรกิจทั้งหมด มีคนร้าย และวีรบุรุษ และความเจริญรุ่งเรืองและฮาร์ตเบรกโฮเทไป แต่กะสำคัญกับชัยชนะของฮอลลีวูดผ่านใจเอดิสันถูกย้ายจากเทคโนโลยีเรียกร้องในสิทธิที่จะผลิตต่อแข่งขันระหว่างสตูดิโอ predicated ในพรสวรรค์ที่พวกเขาได้รับภายใต้สัญญา และสิบ ๆ สายไปปลายปี 1960 ระบบนี้ผลิตปริมาณการพิเศษของฟิล์ม รวมทั้งชื่อน้อยไม่กี่ที่จะอยู่ในรายการใดที่ชื่นชอบเกาะร้าง ระบบนี้ใช้สัญญาวางรากฐานในระยะถัดไปที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในอุตสาหกรรม — ชื่อยอมรับและถ่ายโอนอำนาจไปแต่ละศิลปิน ใช่ เริ่ม ด้วยภาพยนตร์ดาว และเพื่อให้แน่ใจ เป็นนักแสดงไม่ดีผู้กำกับหรือโปรดิวเซอร์ ได้แบ่งระบบสตูดิโอกรุณา ด้วยความสามารถของแต่ละศิลปินในสาขาต่าง ๆ เพื่อควบคุมการทำงานใช้ความสามารถในการวาดฝูงชน ดัง ฟิล์มคุณลักษณะส่วนใหญ่วันนี้มีผลิต โดยร้อย ถ้าไม่พัน บริษัทผู้ผลิตอิสระศตวรรษและเปลี่ยนแปลงบางอย่างตั้งแต่แก้ไขจัห เรากำลังตรวจสอบลิขสิทธิ์ และโต้เถียงเกี่ยวกับค่าความสัมพันธ์ในเวลา antithetical ถึงที่ Latham ลูปแทน ซึ่งเมื่อผู้ผลิตผู้ถือสิทธิบัตรในเทคโนโลยีพยายาม hyperextend ควบคุมการทำงานสร้างสรรค์ ผู้ผลิตของวันนี้ และเทคโนโลยีจะขับให้มากขึ้นหมายถึงผลิตในมือของทุกจุดที่มีแนวโน้มในโลก เช่น อาร์กิวเมนต์ ใน blogosphere นี้และ ในหอตั้งพูดว่า โลว์คอสต์จับดิจิตอลเทคโนโลยีรวมกับเปิดใช้งานอินเทอร์เน็ตกระจายรูปแบบหมายความว่า ลิขสิทธิ์สูญเสียในนี้ "ตลาดใหม่" แต่สิ่งพบที่น่าสนใจในประวัติศาสตร์ตอนนี้เป็นว่า ผมดูเหมือนคนที่ยืนยันรูปดังกล่าวเรียกร้องทำผิดเดียวกันเป็นบริษัทน่าเชื่อถือของสิทธิบัตร — ดูเหมือนว่ามีผลิต โดยเครื่องมือแทนคนที่ควงมือฟิล์ม ราคาไม่แพง กล้องดิจิตอลและแจกฟรีใน YouTube มีอะไร มีค่าฟิล์มที่ถูกคุ้มครองภายใต้ลิขสิทธิ์ สิ่งที่ถูกป้องกันลิขสิทธิ์โดยเป็นภาพยนตร์ทำให้เรารู้สึก และดังนั้น ปีนี้ล่าสุด ว่ามันจ่ายดีเกรงใจบางคนเจตนาน่าสงสัย เป็นงานฉลองจุดอเมริกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วันหยุดสุดสัปดาห์ที่ผ่านมาครบรอบในลิขสิทธิ์และประวัติศาสตร์ฟิล์ม เมื่อวันที่ 24 สิงหาคม 1912, 1909 พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ถูกแก้ไขภายใต้การนำของสมาชิกวุฒิสภารัฐนิวเจอร์ซีย์เอ็ดเวิร์ดทาวน์เซนด์เพื่อป้องกันภาพเคลื่อนไหวเป็นสื่อที่แตกต่างจากผลงานการถ่ายภาพ ในศตวรรษที่ผ่านมาตั้งแต่บันเทิงถ่ายทำกลายเป็นและยังคงเป็นในกลุ่มผลิตภัณฑ์ที่สำคัญที่สุดที่เกิดขึ้นในประเทศสหรัฐอเมริกาทั้งทางวัฒนธรรมและทางเศรษฐกิจ ที่ขยายลิขสิทธิ์เพื่อปกป้องสื่อเองก็ย้ายนิติบัญญัติของมูลค่าประวัติการณ์เพื่อสังคมผมเชื่อว่าเกินคำถาม แต่สำหรับผู้ที่รู้ประวัติศาสตร์ภาพยนตร์ของพวกเขา 1912 ไม่หลีกเลี่ยงไม่ได้วาดใจไปดูหนังอเมริกันป่วนจุดเริ่มต้นที่ไม่ซ้ำกัน ในขณะที่มันอาจจะดึงดูดเป็นนักวิจารณ์บางอ่านสิ่งต่อไปที่จะใส่ไฟกฎหมายลิขสิทธิ์เพราะผู้เล่นที่เกี่ยวข้องในเวลาที่จะหายไปความคิดที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นว่าเราอาจจะเป็นพยานการเสพสมทางประวัติศาสตร์ของทุกประเภทพร้อมกับโยนที่แตกต่างกันมาก ตัวอักษร. จากวันแรกของการทำงานเทคโนโลยีภาพเคลื่อนไหว, งานฝีมือธุรกิจแม้ภาพยนตร์เรื่องหุ้นเองก็มีความผันผวน "การกะพริบ" ที่พวกเขาถูกเรียกใช้ตัวอักษรที่จะระเบิด แต่คนทำและดูพวกเขาต่อไปโดยใช้บูธฉายเรียงรายไปด้วยถุงทรายเพื่อบรรเทาการทำร้ายร่างกายที่อาจเกิดขึ้น อุปมาสิ่งหนึ่งที่ดีกว่าอาจจะพบในการแสดงความรักของชาวอเมริกันรู้สึกเกี่ยวกับภาพยนตร์ของพวกเขา เช่นเดียวกับที่พวกเขาถูกเรียกว่า "หยาบคาย" ที่หันของศตวรรษที่ผ่านมาในขณะที่ผู้ชมดูพวกเขาในความลับในวันนี้เรายังคงรักหนังแม้ในขณะที่เรากำลังบ่นเกี่ยวกับพวกเขา และจำนวนของชาวอเมริกันที่ทำงานในลักษณะบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับเทคโนโลยีในการเคลื่อนย้ายภาพที่อยู่ไกลแตกต่างกันเกินไปและกระจายทั่วประเทศจะได้รับการอธิบายโดยคำเดียวฮอลลีวู้ด. แต่ก่อนที่จะมีการฮอลลีวู้ดซึ่งเป็นศูนย์กลางของการผลิตภาพยนตร์ชาวอเมริกันเป็นจริงใหม่ นิวเจอร์ซีย์และผู้ผลิตรายใหญ่เพิ่มขึ้นเป็นส่วนขยายของผู้ผลิตและผู้ถือสิทธิบัตรเกี่ยวกับเทคโนโลยีที่ทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นไปได้ ไม่มีที่ผ่านมาได้รับความจริงที่ว่าเหล่านี้เจ้าของธุรกิจเป็นคนไร้ความปรานีหรือว่าเป็นทาวน์เซนด์แปรญัตติเสนอที่มันเป็นโดยตัวแทนรัฐนิวเจอร์ซีย์เกือบจะแน่นอนส่วนหนึ่งของการออกแบบทางยุทธวิธีที่จะรักษาความเป็นเจ้าของ แต่เพียงผู้เดียวของทั้งหมดที่ผลิตและจำหน่าย ในขณะที่มันไม่มีเหตุผลที่จะบอกว่าร่วมสมัยสร้างภาพยนตร์อิสระกล้าหาญก็น่าสังเกตว่ารอบปี 1912 ที่ถูก "อินดี้" อาจได้รับคุณฆ่า ในความเป็นจริงในสตูดิโอที่เราคิดว่าวันนี้เป็น "ฮอลลี" ถูกก่อตั้งขึ้นโดยผู้สร้างภาพยนตร์อิสระบางคนที่เสี่ยงชีวิตชีวิตและแขนขาเพื่อต่อต้านพันธมิตรที่ผิดกฎหมายที่รู้จักในฐานะ บริษัท สิทธิบัตรประกอบด้วยผู้ผลิตเช่นเอดิสัน, กราฟ, ไบ, Kalem และลิก . หรือที่เรียกว่าเอดิสันไว้ใจผู้ผลิตเหล่านี้พยายามที่จะใช้อำนาจคำสั่งศาลในการควบคุมการผลิตขึ้นอยู่กับการเรียกร้องสิทธิบัตรบางอย่าง หนึ่งในข้อเรียกร้องที่บอบบางโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นกรรมสิทธิ์ของกระบวนการที่เรียกว่าห่วงแทมซึ่งมีเหตุผลขนานคือการย้ายร่วมสมัยโดย Amazon สิทธิบัตรกระบวนการของการถ่ายภาพสินค้าบนพื้นหลังสีขาว. ทุกคนที่ได้เคยโหลดกล้องฟิล์มหรือโปรเจคเตอร์รู้ว่าจะต้องทำให้ลูป บนและด้านล่างประตูฟิล์มเพื่อให้เซลลูลอยด์ที่จะผ่านได้อย่างราบรื่นก้าวหน้าทีละเฟรมเวลา บริษัท สิทธิบัตรวางเรียกร้องให้เจ้าของของกระบวนการนี้ - อ้างว่าถูกปฏิเสธ - และเนื่องจากพวกเขาไม่สามารถปกครองโดยกฎหมายที่พวกเขามีงานทำวิธีการอื่น ๆ รวมทั้งการข่มขู่และความรุนแรงที่จะหยุดโครงการที่เป็นอิสระโดยผู้สร้างภาพยนตร์เช่นคาร์ล Laemmle ผู้ก่อตั้งรูปภาพ . ปฏิบัติร่วมกันตามที่ผู้อำนวยบุกเบิกอัลลัน Dwan ก็ใช้ซุ่มยิงกล้องเพื่อปิดใช้งานการผลิต แต่ยังมีการถูกทำร้ายร่างกายและยิงของแรงงานการผลิต. รุ่นนิทานของการย้ายถิ่นของหนังเรื่องนี้ไปยังแคลิฟอร์เนียเป็นข้อมูลเกี่ยวกับแสงแดดและ การเข้าถึงสถานที่ที่แตกต่างกัน แต่แรงจูงใจเฉียบพลันมากขึ้นสำหรับการเดินทางไปทางทิศตะวันตกเป็นที่ปรึกษาความจำเป็นในการที่จะได้รับจาก บริษัท ฯ และนักเลงหัวไม้สิทธิบัตรของพวกเขา อัลลัน Dwan เป็นหนึ่งในพยานที่ดีที่สุดในเวลาการเปลี่ยนผ่านนี้เริ่มต้นอาชีพของเขาบนชายฝั่งตะวันออกแล้วสร้างหนึ่งในเร็วสตูดิโอแคลิฟอร์เนีย, บิน "A" สตูดิโอในลาเมซา, แคลิฟอร์เนีย เขาอธิบายว่าในคอลเลกชันที่ยอดเยี่ยมปีเตอร์ Bogdanovich ของปีศาจสัมภาษณ์ใครทำมันได้หรือไม่ ว่ามันเป็นเรื่องสมาร์ทที่จะถ่ายทำฉากในสถานที่ห่างไกลเพราะอยู่ใกล้กับทางรถไฟนำลูกเรือของคุณในการเข้าถึงของสิทธิบัตรลูกน้อง บริษัท ได้จัดส่งทั่วประเทศจะทำให้การถ่ายทำ นอกจากนี้เนื่องจากภัยคุกคามถาวรนี้หลายคาวบอยปืนกวัดแกว่งและคนร้ายในทั้งสอง reelers-ในความเป็นจริงคาวบอยปืนกวัดแกว่งและคนร้ายซึ่งทำหน้าที่เป็นทั้งการรักษาความปลอดภัยการผลิตและการเป็นตัวอักษรพื้นหลัง Dwan บอกเล่าเรื่องราวของหนึ่งในการเผชิญหน้ากับอันธพาล บริษัท สิทธิบัตรที่เข้ามาวันหนึ่งในลาเมซา: "เราใช้เวลาเดินขึ้นไปบนถนนที่จะพูดคุยมันมากกว่า ผมไม่ได้ออกจากวิทยาลัยนานเกินไปและอยู่ในสภาพร่างกายที่ดี ดังนั้นผมจึงอยากจะรับเขาไกลพอออกจากเมืองเพื่อดูว่าฉันไม่สามารถชนะสมองของเขาออกมา เราหยุดที่สะพานผ่านอาร์โรโยที่ผู้คนบางส่วนก็โยนกระป๋อง มีหนึ่งสดใสนั่งออกมีเพื่อที่จะสร้างความประทับใจให้ผมว่าเขาวิปปิ้งปืนออกจากซองไหล่ของเขาและยิงที่สามารถและพลาดมันประมาณห้าหลา ผมดึงออกมาจากปืนของฉันและสามารถตีสองครั้งและในบ่ายวันนั้นเขาออกจากเมือง เขามาพร้อมกับการสถานีโดยคาวบอยดีอาวุธของฉัน. "แน่นอนDwan และโคตรของเขาก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของระบบสตูดิโอซึ่งผลิตเพียงเกี่ยวกับทุกภาพยนตร์คลาสสิกที่เคยทำพัดลมหรือฤดูใบไม้ร่วงอำนวยการสร้างภาพยนตร์รุ่นในความรัก กับภาพยนตร์ ใช่ธุรกิจยังคงเป็นธุรกิจและในขณะที่ธุรกิจมีคนร้ายและวีรบุรุษและความอุดมสมบูรณ์ของความเจริญรุ่งเรืองและความปวดใจที่จะไปรอบ; แต่การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญกับชัยชนะของฮอลลีวู้ดมากกว่าความน่าเชื่อถือเอดิสันได้ย้ายออกจากการเรียกร้องที่ใช้เทคโนโลยีทางด้านขวาในการผลิตที่มีต่อการแข่งขันระหว่างสตูดิโอบอกกล่าวกับความสามารถที่พวกเขาจะได้รับภายใต้สัญญา และจากช่วงปลายปี 1930 ถึงปลายปี 1960 ระบบนี้ผลิตปริมาณพิเศษของภาพยนตร์รวมทั้งอย่างน้อยไม่กี่ชื่อที่จะอยู่ในรายการทะเลทรายเกาะที่ชื่นชอบการใด ๆ ระบบตามสัญญานี้วางรากฐานสำหรับขั้นตอนต่อไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ในอุตสาหกรรม - การรับรู้ชื่อและการถ่ายโอนอำนาจให้กับศิลปินของแต่ละบุคคล ใช่นี้เริ่มต้นด้วยดาราหนังและเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ทุกนักแสดงที่เป็นผู้อำนวยการที่ดีหรือผู้ผลิต แต่การล่มสลายของระบบสตูดิโอที่เกิดขึ้นพร้อมกับความสามารถของศิลปินแต่ละคนในหลายสาขาวิชาในการควบคุมฐานการทำงานของพวกเขาในความสามารถในการวาด ฝูงชน เป็นผลให้มากที่สุดภาพยนตร์สารคดีในวันนี้มีการผลิตโดยหลายร้อยหากไม่นับพันของ บริษัท ผลิตภาพยนตร์อิสระ. ศตวรรษและการเปลี่ยนแปลงบางอย่างตั้งแต่ทาวน์เซนด์แปรญัตติเรากำลังตรวจสอบลิขสิทธิ์และการโต้เถียงเกี่ยวกับค่าสัมพัทธ์ในเวลาถือไปทุกที่ วงแทมแสดงให้เห็นถึง ครั้งที่ผู้ผลิตที่จัดขึ้นสิทธิบัตรในเทคโนโลยีพยายามที่จะ hyperextend การควบคุมของพวกเขามากกว่าผลงานสร้างสรรค์, ผู้ผลิตในปัจจุบันและถูกผลักดันเทคโนโลยีที่จะนำวิธีการมากขึ้นของการผลิตในมือของทุกอำนวยการสร้างภาพยนตร์ที่คาดหวังในโลก เช่นข้อโต้แย้งที่เกิดขึ้นใน blogosphere และในห้องรัฐสภาบอกว่าต้นทุนต่ำเทคโนโลยีการจับภาพดิจิตอลรวมกับรูปแบบการกระจายอินเทอร์เน็ตที่ใช้หมายความว่าลิขสิทธิ์สูญเสียความเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ "ตลาดใหม่." แต่สิ่งที่ฉันพบที่น่าสนใจในช่วงเวลาในประวัติศาสตร์นี้ ว่ามันดูเหมือนว่าฉันผู้ที่ยืนยันการเรียกร้องดังกล่าวมีการทำผิดพลาดเช่นเดียวกับสิทธิบัตรของ บริษัท ไว้วางใจ - มองหาที่ภาพยนตร์ราวกับว่าพวกเขามีการผลิตโดยเครื่องมือที่มากกว่าคนที่ควงเครื่องมือ ราคาไม่แพง, กล้องดิจิตอลและการกระจายฟรีบน YouTube มีอะไรจะทำอย่างไรกับค่าของภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับการคุ้มครองภายใต้ลิขสิทธิ์ สิ่งที่ถูกคุ้มครองตามกฎหมายลิขสิทธิ์เป็นสิ่งที่ภาพยนตร์เรื่องนี้ทำให้เรารู้สึก; และเพื่อฉลองครบรอบปีที่ผ่านมานี้แม้ว่ามันจะจ่ายบางอย่างไม่เต็มใจที่จะแสดงความเคารพคนเจตนาพิรุธเป็นจริงการเฉลิมฉลองของผู้สร้างภาพยนตร์ชาวอเมริกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันหยุดสุดสัปดาห์สุดท้ายที่ทำเครื่องหมายครบรอบในลิขสิทธิ์และประวัติศาสตร์ภาพยนตร์ สิงหาคม 24 , 1912 , 1909 ลิขสิทธิ์พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติม ภายใต้ผู้นำของวุฒิสภารัฐนิวเจอร์ซีย์เอ็ดเวิร์ด Townsend ปกป้องภาพยนตร์เป็นสื่อที่แตกต่างจากผลงานภาพถ่าย ในศตวรรษ ที่ได้ผ่านไป ถ่ายเพื่อความบันเทิงกลายเป็นและยังคงเป็นในผลิตภัณฑ์ที่สำคัญที่สุดเกิดขึ้นในประเทศสหรัฐอเมริกา ทั้งวัฒนธรรมและทางเศรษฐกิจ ที่ขยายลิขสิทธิ์เพื่อป้องกันสื่อเองก็ย้ายสภานิติบัญญัติของมูลค่าเป็นสังคม ผมเชื่อว่าเกินคำถาม แต่สำหรับผู้ที่รู้ประวัติศาสตร์ภาพยนตร์ของพวกเขา , 1912 ไม่ได้วาดจิตใจของชาวอเมริกันภาพยนตร์อย่างปั่นป่วน จุดเริ่มต้น ในขณะที่มันอาจจะดึงดูด ,เป็นนักวิจารณ์บางอ่านสิ่งต่อไปนี้ จะใส่ไฟ กฎหมายลิขสิทธิ์ เพราะผู้เล่นที่เกี่ยวข้องในเวลาที่จะหายไปมากกว่าความคิดที่ว่าเราอาจจะเห็นประวัติศาสตร์ remake ของประเภทที่มีการโยนที่แตกต่างกันมากของตัวละคร

จากวันแรกสุดของเทคโนโลยีภาพยนตร์ทำงานฝีมือ , ธุรกิจ แม้ภาพยนตร์หุ้นมันผันผวน " หนัง ," พวกเขาถูกเรียกว่า หมายใช้ระเบิด แต่คนที่ทำและดูพวกเขา อย่างไรก็ตาม การใช้โปรเจคเตอร์ซึ่งเรียงรายด้วยกระสอบทรายเพื่อลดศักยภาพการ . สิ่งที่ดีกว่าการหนึ่งอาจจะพบเพื่อแสดงความรัก คนอเมริกันรู้สึกเกี่ยวกับภาพยนตร์ของพวกเขา เช่นเดียวกับที่พวกเขาถูกเรียกว่า " หยาบคาย " ที่หันของศตวรรษสุดท้ายในขณะที่ผู้ชมดูพวกเขาในความลับวันนี้ เรายังชอบดูหนังตอนที่เราบ่นเกี่ยวกับพวกเขา และหมายเลขของชาวอเมริกันที่ทำงานในวิธีการบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับเทคโนโลยีภาพที่เคลื่อนไหวอยู่ไกลเกินไปที่หลากหลายและโอเปอเรเตอร์กระจายที่จะอธิบายโดยคำเดียว Hollywood

แต่ก่อนมี Hollywood , ศูนย์กลางการผลิตภาพยนตร์อเมริกันแน่นอน นิวเจอร์ซี่และผู้ผลิตรายใหญ่เติบโตเป็นส่วนขยายของบริษัทผู้ผลิตและเจ้าของสิทธิบัตรในเทคโนโลยีที่ทำให้ภาพยนตร์ที่เป็นไปได้ ไม่มีการรับอดีตที่ว่า เจ้าของธุรกิจเหล่านี้เป็นคนหยาบคายคนหรือที่แก้ไขเพิ่มเติม Townsend , เสนอ ตามที่มันเป็น โดย New Jersey ตัวแทน