That's right, Prime Minister. Just

That's right, Prime Minister. Just one hour. Then they will kill the first passenger. I see." Helen walked slowly to the window and stared out at the plane. It was still raining and a strong wind was blowing. She turned round. "Thank you, gentlemen. I will have to talk to them. But first l necd a few minutes to think. Colonel Carter, Inspector, please go to the other room. Tell the hijackers I will talk to them in five minutes. Michael, stay here But yes, madam.' Inspector Holm looked unhapp but he went out, slowly, with the Colonel. Michael sat quietly, looking at her. He knew what she was thinking. "Have you got the passenger list, Michael? "Yes, Prime Minister. Here you are. She picked up the list of names and looked at it carefully. "Oh my God!' His name was near the beginning She dropped the list, sat down at the table, and ran her hands through her hair. For a long minute she said nothing. Then she looked up. "This is going to be very difficult, isn't it, Michael?' I'm afraid so, Prime Minister. Very difficult indeed Helen stood up and walked to the window, thinking hard. Outside in the rain, the American Ambassador's car stopped by the door.

carl looked through the window and watched the cars arrive at the airport building. There were a lot of cars now and a lot of lights in the building. Inside the it was hot and quiet. There was nothing to do. He remembered other times when he had been in a plane at night with wife and daughter. That had been fun because his excited and going on holiday. His they were daughter had always asked lots of questions in the plane. Now no one said anything at all. Carl sat, and thought, and felt his face becoming wet with sweat. "Your passports, please!' hijackers, a'What?' He turned suddenly. One of the young man in a black shirt, was just behind them. He had a bag in his hand and he was taking everyone's passports and putting them in it. "Why me talk, sir. "Be quiet!' Harald whispered. "Let Remember?' Your passports, please.' The young man stood by their seats. "Here you are.' Harald gave the man his passport. "Thank you. And his?' "He has no passport. l am a police officer and he is my prisoner. am taking him to prison in my country.

I see. The young man looked at them both in surprise. "Stand up, you!' Carl stood up and the young man searched his pockets, but he found nothing. He told Carl to sit down, then he opened Harald's passport and looked inside. Police pig! he said. "Now you are our prisoner!' Then he hit Harald in the face, looked at Carl, and laughed. And perhaps we will set him free!' Harald said nothing. The hijacker was about the same age as him, but not so big. The young hijacker laughed again and moved on to the next seat. "Thank you, Harald," Carl whispered, when the man was at the front of the plane. at was very brave. But l won't let you die for me, you know. Harald whis- quiet, sir! Something's happening!' pered back. Carl looked up. Another hijacker was standing in the door of the Captain's cabin. He was talking to the other two. He was a big strong man, with a black beard. He looked angry and waved his arms. Carl listened carefully. He could hear one or two words, but not many. nothing! Nothing at all! stupid woman! she needs time, she says All the hijackers were angry now. They looked at the passports and then started to walk down the aisle, pointing their guns at passengers. Harald sat very still in his seat.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใช่ นายกรัฐมนตรี เพียงหนึ่งชั่วโมง แล้ว พวกเขาจะฆ่าผู้โดยสารครั้งแรก อืมม" เฮเลนเดินช้า ๆ ไปหน้าต่าง และจ้องที่เครื่องบิน มันยังคงมีฝนตก และแรงลมก็พัด เธอเปิดรอบ "ขอบคุณ สุภาพบุรุษ ฉันจะต้องพูดคุยกับพวกเขา แต่แรก l necd กี่นาทีในการคิด พันเอกคาร์เตอร์ สารวัตร กรุณาไปอีกห้อง บอกจี้ที่จะพูดได้ในห้านาที ไมเคิล เข้าพักที่นี่ แต่ ใช่ ท่านผู้หญิง.' สารวัตร Holm ดู unhapp แต่เขาออกไป ช้า กับพัน ไมเคิลนั่งเงียบ ๆ มอง เขารู้อะไรที่เธอคิด "คุณมีรายชื่อผู้โดยสาร ไมเคิล" ใช่ นายกรัฐมนตรี เธออยู่นี่เอง เธอหยิบรายชื่อ และมองมันอย่างระมัดระวัง "โอ้ พระเจ้า!' ชื่อของเขาใกล้จุดเริ่มต้นที่เธอทิ้งรายการ นั่งลงที่โต๊ะ และวิ่งมือของเธอผ่านเส้นผม สำหรับนาทีนาน เธอบอกว่า ไม่มีอะไร แล้ว เธอมองขึ้น "นี้เป็นไปได้ยาก ไม่มัน ไมเคิล?' ฉันกลัวนั้น นายกรัฐมนตรี ยากจริงเฮเลนยืนขึ้น และเดินไปที่หน้าต่าง คิดยาก นอกในสายฝน หยุด โดยประตูรถของเอกอัครราชทูตอเมริกันcarl มองผ่านหน้าต่าง และดูรถมาถึงที่อาคารสนามบิน ตอนนี้รถเยอะและจำนวนมากของไฟในอาคารได้ It คือร้อน และเงียบสงบภายใน ก็ไม่มีอะไรทำ เขาจำได้อีกครั้งเมื่อเขาได้รับในเครื่องบินเวลากลางคืนพร้อมภรรยาและลูกสาว ที่ได้รับความสนุกเพราะเขาตื่นเต้น และไปในวันหยุด เขามีลูกสาวก็มักจะถามคำถามในเครื่องบินมากมาย ตอนนี้ ไม่มีใครว่า อะไรเลย Carl เสาร์ และความคิด และรู้สึกว่าใบหน้าของเขากลายเป็นเปียกน้ำเหงื่อ "หนังสือเดินทางของคุณ โปรด!' จี้ a'What ?' เขาเปิดก็ ชายหนุ่มในเสื้อสีดำ อย่างใดอย่างหนึ่งคือด้านหลังพวกเขา เขามีถุงในมือของเขา และเขาใช้หนังสือเดินทางของทุกคน และใส่มัน "ทำไมฉันพูดคุย ที่รักกัน" เงียบ!' ฮาร์รรัลด์กระซิบ "ให้จำ?' หนังสือเดินทางของคุณ โปรด.' ชายหนุ่มยืน โดยที่นั่งของพวกเขา "ที่นี่คุณจะ ' ฮาร์รรัลด์ให้คนหนังสือเดินทางของเขา ขอบคุณ และเขา?' "เขามีหนังสือเดินทางไม่ l กำลังเจ้าหน้าที่ตำรวจ และเขาเป็นนักโทษของฉัน สละเขาติดคุกในประเทศของฉันเข้าใจแล้ว ชายหนุ่มมองไปที่พวกเขาทั้งสองในความประหลาดใจ "ยืนขึ้น คุณ!' ลุกขึ้นยืนคาร์ล และหนุ่มค้นกระเป๋าของเขา แต่เขาพบอะไร เขาบอกว่า คาร์ลจะนั่งลง แล้วเขาเปิดหนังสือของ Harald และดูภายใน ตำรวจหมู เขากล่าวว่า "ตอนนี้คุณเป็นนักโทษของเรา!' แล้วเขาตีอีกหน้า มองคาร์ล และหัวเราะ และบางทีเราจะตั้งเขาฟรี!' ฮาร์รรัลด์กล่าวว่า ไม่มีอะไร นักจี้เกี่ยวกับอายุ เป็น เขา แต่ไม่ใหญ่มาก นักจี้หนุ่มหัวเราะอีกครั้ง และย้ายไปนั่งถัดไป "ขอบคุณ ดำรงตำแหน่ง คาร์ลกระซิบ เมื่อคนที่ด้านหน้าของเครื่องบิน ที่มีความกล้าหาญมาก แต่ l จะไม่ปล่อยให้คุณตายสำหรับฉัน คุณทราบ ฮาร์รรัลด์ whis-เงียบสงบ ที่รัก สิ่งที่เกิดขึ้น!' หลัง pered Carl มองขึ้น นักจี้ที่อื่นกำลังยืนอยู่ในประตูของห้องโดยสารของกัปตัน เขาพูดไปอีกสอง เขาเป็นคนแข็งแรงใหญ่ มีหนวดเคราสีดำ เขามองโกรธ และโบกแขนของเขา Carl ฟังอย่างระมัดระวัง เขาสามารถได้ยินเสียงหนึ่ง หรือสองคำ แต่ไม่มาก ไม่มีอะไร ที่ตั้ง ผู้หญิงโง่ เธอต้องการเวลา เธอบอกว่า จี้ทั้งหมดถูกโกรธ พวกเขามองไปที่หนังสือเดินทาง และจากนั้น เริ่มเดินลงทางเดิน ชี้ปืนของพวกเขาที่ผู้โดยสาร ฮาร์รรัลด์ส.มากยังอยู่ในที่นั่งของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่เหมาะสมนายกรัฐมนตรี เพียงหนึ่งชั่วโมง แล้วพวกเขาก็จะฆ่าผู้โดยสารคนแรก ฉันเห็น. "เฮเลนเดินช้าไปที่หน้าต่างและจ้องออกที่เครื่องบิน. มันก็ยังคงมีฝนตกและลมแรงพัด. เธอหันกลับมา." ขอขอบคุณคุณสุภาพบุรุษ ก็จะมีการพูดคุยกับพวกเขา แต่ L แรก necd ไม่กี่นาทีที่จะคิด พันเอกคาร์เตอร์สารวัตรโปรดไปที่ห้องอื่น ๆ จี้บอกฉันจะพูดคุยกับพวกเขาในห้านาที ไมเคิลอยู่ที่นี่ แต่ใช่แหม่ม. สารวัตร Holm มอง unhapp แต่เขาก็ออกไปอย่างช้าๆกับพันเอก ไมเคิลนั่งเงียบ ๆ มองไปที่เธอ เขารู้ว่าสิ่งที่เธอคิด "คุณมีรายชื่อผู้โดยสาร, ไมเคิล?" ใช่นายกรัฐมนตรี อยู่นี่ไง. เธอหยิบขึ้นรายชื่อและมองมันอย่างระมัดระวัง "โอ้พระเจ้า!' ชื่อของเขาคือจุดเริ่มต้นที่อยู่ใกล้เธอลดลงรายการให้นั่งลงที่โต๊ะและวิ่งผ่านมือของเธอผมของเธอ. สำหรับนาทีที่ยาวนานที่เธอบอกว่าไม่มีอะไร. จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้น. "นี้เป็นไปได้ยากมากที่ไม่ได้เป็น มันไมเคิล? ฉันกลัวดังนั้นนายกรัฐมนตรี ยากมากอย่างแน่นอนเฮเลนลุกขึ้นยืนและเดินไปที่หน้าต่างคิดหนัก นอกในสายฝนรถเอกอัครราชทูตอเมริกันหยุดโดยประตู.

คาร์ลมองผ่านหน้าต่างและเฝ้าดูรถมาถึงที่อาคารสนามบิน มีจำนวนมากของรถยนต์ในขณะนี้และจำนวนมากของไฟในอาคารที่ถูก ภายในมันร้อนและเงียบสงบ ไม่มีอะไรที่จะทำคือ เขาจำได้ว่าครั้งอื่น ๆ เมื่อเขาได้รับในเครื่องบินในเวลากลางคืนกับภรรยาและลูกสาว ที่ได้รับความสนุกตื่นเต้นเพราะเขาและไปในวันหยุด ลูกสาวของเขาที่พวกเขาได้ถามคำถามมากมายเสมอในเครื่องบิน ตอนนี้ไม่มีใครพูดอะไรเลย คาร์ลนั่งและคิดและรู้สึกใบหน้าของเขากลายเป็นที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ "พาสปอร์ตของคุณโปรด! จี้ a'What? เขาหัน. หนึ่งในชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีดำเป็นเพียงเบื้องหลังพวกเขา. เขามีถุงในมือของเขาและเขากำลังพาสปอร์ตของทุกคนและวางไว้ในมัน. "ทำไมฉันพูดคุยครับ "เงียบ! แฮรัลด์กระซิบ. "ขอให้จำได้ไหม? ' หนังสือเดินทางของคุณโปรด. ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ที่ที่นั่งของพวกเขา "อยู่นี่ไง.' แฮรัลด์ให้คนที่หนังสือเดินทางของเขา. "ขอบคุณ และเขา? ' "เขาไม่มีหนังสือเดินทาง. L am เจ้าหน้าที่ตำรวจและเขาเป็นนักโทษของฉัน. กำลังพาเขาไปติดคุกในประเทศของฉัน.

ฉันเห็น. ชายหนุ่มมองไปที่พวกเขาทั้งสองในความประหลาดใจ." ยืนขึ้นคุณ! คาร์ลลุกขึ้นยืนและชายหนุ่มสืบค้นกระเป๋าของเขา แต่เขาไม่พบอะไร เขาบอกว่าคาร์ลที่จะนั่งลงแล้วเขาเปิดหนังสือเดินทางแฮรัลด์และมองภายใน หมูตำรวจ! เขาพูดว่า. "ตอนนี้คุณเป็นนักโทษของเรา! ' จากนั้นเขาก็ตีแฮรัลด์ในหน้ามองไปที่คาร์ลและหัวเราะ. และบางทีเราจะปล่อยเขาเป็นอิสระ! แฮรัลด์กล่าวว่าไม่มีอะไร. โจรเป็นเรื่องเกี่ยวกับวัยเดียวกับเขา แต่ไม่ใหญ่ดังนั้น. โจรหนุ่มหัวเราะอีกครั้งและย้ายไปนั่งต่อไป. "ขอบคุณแฮรัลด์" คาร์ลกระซิบเมื่อชายคนนั้นอยู่ที่ด้านหน้าของ เครื่องบิน. ที่กล้ามาก. แต่ L จะไม่ยอมให้คุณตายสำหรับฉันคุณรู้ว่า. ฮาราลด์ whis- เงียบ, Sir! บางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้น! pered กลับ. คาร์ลเงยหน้าขึ้นมอง. โจรอีกก็กำลังยืนอยู่ที่ประตูห้องโดยสารของกัปตัน. เขาได้พูดคุยกับอีกสอง. เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งขนาดใหญ่ที่มีเคราสีดำ. เขามองโกรธและโบกแขนของเขา. คาร์ลฟังอย่างระมัดระวัง . เขาอาจจะได้ยินคำหนึ่งหรือสอง แต่ไม่มาก. ไม่มีอะไรไม่มีอะไรที่ทุกคน! ผู้หญิงโง่! เธอต้องใช้เวลาที่เธอบอกว่าจี้ทุกโกรธในขณะนี้. พวกเขามองไปที่หนังสือเดินทางและจากนั้นก็เริ่มที่จะเดินไปตามทางเดินชี้ ปืนของพวกเขาที่ผู้โดยสาร. ฮาราลด์นั่งมากยังคงอยู่ในที่นั่งของเขา