However, it was useless as the mons

However, it was useless as the monster seemed to simply be unable to understand human speech. It actually ignored their words and started to refine those people first.

“Damn it.” At that instant, Chu Feng tightly furrowed his brows. Although he could stand up, he didn’t have a Martial Lord’s physical power, so he was unable to forcefully tear open the water grasses. So, at that instant, he had already become the meal of the monster.

Especially when he turned his gaze back and saw their expressions of schadenfreude, that made him extremely displeased. But, who told the monster to be unable to understand human speech? In that situation, he could do nothing as well. His fate was left to the heavens.

“Ahh~~~”

Finally, another painful scream, another person refined. Within the vast space at the bottom of the ocean, only the monster, Chu Feng, and the three others from the Immortal Execution Archipelago were left.

“Come at me idiotic thing! Let me see if you can take my bones and flesh!”

Feeling his body floating up and involuntarily nearing the monster, Chu Feng did not have a single trace of fear. Instead, he furiously howled at the monster.

*hmm*

However, when the monster saw Chu Feng’s face, its blood-red eyes actually lightly flickered. At that instant, Chu Feng could feel its body faintly quivering once.

Looking more carefully, Chu Feng even discovered fear surging within the monster’s blood-red eyes. Moreover, he also felt a near intangible familiar feeling from the monster’s eyes.

“Who are you?” That situation made a thought spring up in Chu Feng’s mind—the terrifying monster in front of his eyes was very possibly someone he knew.

*bam* But what Chu Feng didn’t expect was that despite not replying to his question, the monster threw Chu Feng, who was already floating, onto the ground. Then, it turned its gaze and walked towards the three people from the Immortal Execution Archipelago.

“God damn, what is happening? Why is it walking towards us? Why didn’t it refine that brat?”

Seeing that scene, the wild big man and the fair-faced man were stupefied from fear because they could simply not understand why the monster didn’t kill Chu Feng, and instead, locked its eyes on them.

“Back.” Just at that moment, the rank three Martial Lord old man explosively yelled, then he walked in front of the wild big man and the fair-faced man. Concurrently, he opened his palms, the awl coming into view.

However, at that very instant, the symbols on the awl were lit up and swirling. It had an extraordinary atmosphere, and emanated extremely horrifying aura. He actually never planned to use that treasure and escape that place. He wanted to use that treasure to undergo the final battle against the monster.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อย่างไรก็ตามมันก็ไร้ประโยชน์เป็นมอนสเตอร์ที่ดูเหมือนจะเพียงแค่ไม่สามารถที่จะเข้าใจคำพูดของมนุษย์ มันจริงไม่สนใจคำพูดของพวกเขาและเริ่มที่จะปรับแต่งคนเหล่านั้นเป็นครั้งแรก. "ประณามมัน." ในทันทีที่ชูฮขมวดคิ้วแน่นของเขา แม้ว่าเขาจะสามารถยืนขึ้นเขาไม่ได้มีอำนาจทางกายภาพพระเจ้าการต่อสู้ของเขาจึงไม่สามารถที่จะเปิดอย่างแข็งขันฉีกหญ้าน้ำ ดังนั้นในทันทีที่เขาได้กลายเป็นอาหารของสัตว์ประหลาด. the โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาหันสายตาของเขากลับมาและเห็นการแสดงออกของพวกเขา Schadenfreude ที่ทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก แต่ที่บอกมอนสเตอร์ที่ไม่สามารถที่จะเข้าใจคำพูดของมนุษย์? ในสถานการณ์ที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เป็นอย่างดี ชะตากรรมของเขาถูกทิ้งให้ฟ้าสวรรค์. "อ่า ~~~" ในที่สุดอีกเสียงกรีดร้องเจ็บปวดบุคคลอื่นกลั่น ภายในพื้นที่กว้างใหญ่ที่ด้านล่างของมหาสมุทรเพียงมอนสเตอร์จือฮและคนอื่น ๆ ที่สามจากการดำเนินอมตะเกาะถูกทิ้งไว้ได้. "มาที่ผมสิ่งที่งี่เง่า! ให้ฉันดูว่าคุณสามารถใช้กระดูกและเนื้อหนังของฉัน! " รู้สึกร่างกายของเขาลอยขึ้นและไม่ได้ตั้งใจใกล้มอนสเตอร์จือฮไม่ได้มีร่องรอยของความกลัว แต่เขาคึก howled ที่มอนสเตอร์. * * * * * * * * อืมแต่เมื่อมอนสเตอร์ที่เห็นใบหน้าของจือฮตาเลือดสีแดงของจริง flickered เบา ๆ ในทันทีที่จือฮจะรู้สึกว่าร่างกายของมันแผ่วเบาสั่นครั้งเดียว. มองอย่างระมัดระวังมากขึ้นชูฮแม้กระทั่งค้นพบความกลัวพล่านภายในมอนสเตอร์ของดวงตาสีแดงเลือด นอกจากนี้เขายังรู้สึกว่าเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยอยู่ใกล้กับที่ไม่มีตัวตนออกมาจากดวงตาของสัตว์ประหลาด. "คุณเป็นใคร?" สถานการณ์ที่ทำให้ฤดูใบไม้ผลิที่คิดขึ้นมาในใจมอนสเตอร์ที่น่ากลัวจือฮในสายตาของเขาเป็นอย่างมากอาจจะเป็นคนที่เขารู้ว่า. * BAM * แต่สิ่งที่จือฮไม่ได้คาดหวังก็คือว่าแม้จะไม่ได้ตอบคำถามของเขามอนสเตอร์โยนจือฮที่ถูกแล้วลอยลงสู่พื้น จากนั้นก็หันมาจ้องมองและเดินไปสามคนที่มาจากการดำเนินการเป็นอมตะเกาะ. "พระเจ้าทรงประณามสิ่งที่เกิดขึ้น? ทำไมมันเดินไปทางเรา? ทำไมไม่ได้ปรับแต่งสารเลวที่? " เห็นฉากที่ชายร่างใหญ่ป่าและคนยุติธรรมเผือดถูกมึนงงจากความกลัวเพราะพวกเขาอาจเป็นแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมมอนสเตอร์ที่ไม่ได้ฆ่าจือฮและแทนที่จะล็อคตา กับพวกเขา. "กลับ." เพียงแค่ในขณะที่อันดับสามต่อสู้พระเจ้าชายชราคนหนึ่งตะโกนระเบิดแล้วเขาเดินเข้ามาในด้านหน้าของชายร่างใหญ่ป่าและคนยุติธรรมเผือด ในขณะเดียวกันเขาเปิดฝ่ามือของเขาสว่านที่เข้ามาในมุมมอง. อย่างไรก็ตามในทันทีว่ามากสัญลักษณ์บนสว่านได้สว่างขึ้นและหมุน มันมีบรรยากาศที่พิเศษและเล็ดลอดออกมากลิ่นอายที่น่ากลัวมาก อันที่จริงเขาไม่เคยวางแผนที่จะใช้สมบัติที่และสถานที่ที่หลบหนี เขาต้องการที่จะใช้สมบัติที่จะได้รับการต่อสู้ครั้งสุดท้ายกับมอนสเตอร์