diversity is almost exclusively inv

diversity is almost exclusively investigated in studies on allelic
variation in wheat and maize, whereas only a few studies so
far have dealt with the spatial distribution of genetic diversity
over time (see later). Finally, the molecular markers used relate
to the questions asked (Fig. 2c; see also later). For example,
allelic diversity of cultivated plants was mainly resolved using
well-characterized nuclear genes. By contrast, taxonomic identification
and phylogenetic relationships relied on the analysis
of more conserved sequences from the chloroplast (cp) genome,
most often the large subunit of ribulose 1,5-biphosphate
carboxylase/oxygenase (
rbc
L). Only two studies applied mitochondrial
(mt) sequences, one of them in combination with
nuclear and cpDNA markers (Deguilloux
et al
., 2002).
Several reasons may account for the bias observed in the
number of studies in plants compared with animals. First, a
large fraction of aDNA studies are carried out in archaeology,
in which the main focus is human history. Accordingly, the
aDNA literature reflects the relative interests for various
biological remains in this area (humans first, followed by animals
and plants). Second, the bias could be due to differences in
(1) sample preservation (2) DNA isolation, and (3) polymerase
chain reaction (PCR) inhibition. We are not aware of any
convincing evidence on fundamental differences between
plant and animal DNA preservation, whereas there might be
intrinsic difficulties in purifying aDNA from plant remains.
Plant tissues are generally richer in primary or secondary
metabolites, such as carbohydrates or phenolic compounds,
than are those of animals (Ziegenhagen
et al
., 1993). Moreover,
the plant parts that are best represented among archaeological
or palaeobotanical material, such as wood and charred seeds,
are especially rich in PCR inhibitors. In fact, until just a few
years ago, the only reference that would show up in a literature
search using ‘wood’ and ‘DNA’ as keywords dealt with the
inhibitory effects of wooden toothpicks, used to replicate
bacterial colonies, on subsequent PCR amplification (Lee &
Cooper, 1995). As had happened in the early 1990s for fresh
plant tissues, technical adjustments of DNA isolation protocols
are needed for plant fossil remains, such as post-purification
procedures designed to remove inhibitors of the polymerase
chain reaction (Banerjee & Brown, 2002). Another reason for
the plant–animal study bias could be the low level of polymorphism
present in cpDNA and mtDNA and the more limited
number of appropriate markers that are readily available.
More trivially, plant species, especially wild ones, might have
been considered less attractive targets for aDNA investigations.
Although human aDNA studies also present specific difficulties
because of possible contamination through handling of ancient
remains, the field has attracted considerable interest and
experienced rapid progress.
Nevertheless, there are now signs that plant palaeogenetic
research is attracting broader interest (Parducci & Petit, 2004).
As primary producers, plants represent the bulk of both the
biomass and the necromass (i.e. all living and dead organic
material) present on Earth, and terrestrial palaeoecology relies
predominantly on plant remains (e.g. pollen and spores).
As a result, fossil plant material is abundant, and detailed
palaeoecological information is available for hypothesis testing
using aDNA.
Archaeogenetics is leading the way
One key area of research where plant aDNA studies proved
to be particularly promising is the study of plant domestication.
There have been several reports of aDNA isolated from
archaeological remains of cultivated plants (Fig. 2a). Archaeological
sites are rich sources of relatively well preserved and
well-dated fossil remains usually not older than a few thousand
years. In addition, archaeogenetics can rely on the many molecular
markers developed for modern crops (Brown, 1999; Manen
et al
., 2003).
Such studies have already contributed to a great extent to
our understanding of issues such as the origin and the spread
of agriculture (Freitas
et al
., 2003), crop evolution ( Jaenicke-
Després
et al
., 2003) or gene family evolution (Allaby
et al
.,
1999). For example, Jaenicke-Després
et al
. (2003) have recently
provided evidence for early allelic selection of maize characters
that are not directly observable on fossil specimens, such as plant
architecture or starch characteristics. Furthermore, progress
has been made in understanding the diagenesis of DNA or
other biomolecules present in archaeological plant material.
For example, DNA degradation during charring has been
investigated experimentally (Chalfoun & Tuross, 1999;
Threadgold & Brown, 2003) and results indicate the preservational
limits of DNA targets that can be amplified from
such remains. In the future, preserved samples such as wood
(Dumolin-Lapègue
et al
., 1999) or other construction
material from buildings (Blatter
et al
., 2002), but also from
furniture, cultural, historical and archaeological artifacts (Burger
et al
., 2000) or collections, might also provide research opportunities
and applications in palaeogenetics.
Phylogeny and the analysis of antediluvian
sequences
The use of plant aDNA for phylogenetic purposes has been
usually limited to herbarium specimens not older than a
few-hundred years (Savolainen
et al
., 1995). During the late
1980s and early 1990s, the hunt for antediluvian plant DNA
sequences (Golenberg
et al
., 1990; Soltis
et al
., 1992; Poinar
et al
., 1993) had attracted much attention, paralleling similar
work with extinct animals. Yet soon after, disillusion dominated
the field because repeatability and authenticity of these reports
were questioned (Cooper & Wayne, 1998; Gutiérrez & Marín,
1998). It is now commonly believed, albeit difficult to demonstrate,
that DNA is completely degraded in samples older than
one million years (Wayne
et al
., 1999; Hofreiter
et al
., 2001b;
Pääbo
et al
., 2004). The recent claim for the detection of plant
aDNA from the Miocene (17–20 million yr before present;

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความหลากหลายเกือบจะตรวจสอบเฉพาะในการศึกษาเกี่ยวกับ allelic
เปลี่ยนแปลงในข้าวสาลีและข้าวโพดขณะที่มีเพียงไม่กี่การศึกษาเพื่อให้
ห่างไกลได้กระทำกับการกระจายความหลากหลายทางพันธุกรรม
ในช่วงเวลา (ดูภายหลัง) สุดท้ายโมเลกุลเครื่องหมายที่ใช้เกี่ยวข้องกับ
คำถามที่ถาม (รูปที่ 2 c. ดูเพิ่มเติมในภายหลัง) ตัวอย่างเช่น
ความหลากหลายของพืช allelic เพาะปลูกส่วนใหญ่ได้รับการแก้ไขโดยใช้
ดีลักษณะยีนนิวเคลียร์ ในทางตรงกันข้ามการระบุอนุกรมวิธาน
และความสัมพันธ์ของสายวิวัฒนาการอาศัยการวิเคราะห์
ของลำดับอนุรักษ์เพิ่มเติมจากคลอโรพลา (CP) จีโนม
ส่วนใหญ่มักจะ subunit ใหญ่ของ ribulose 1,5-biphosphate
คาร์บอกซิ / oxygenase (
RBC
ลิตร) เพียงสองการศึกษานำไปใช้ยล
(MT) ลำดับหนึ่งของพวกเขาร่วมกับ
เครื่องหมายนิวเคลียร์และ cpDNA (Deguilloux
, et al
., 2002).
มีเหตุผลหลายประการที่อาจบัญชีสำหรับอคติข้อสังเกตใน
การศึกษาในพืชเมื่อเทียบกับสัตว์ ครั้งแรก
ส่วนใหญ่ของการศึกษาadnÃจะดำเนินการในโบราณคดี
ที่มุ่งเน้นหลักคือประวัติศาสตร์ของมนุษย์ ดังนั้น
วรรณกรรมadnÃสะท้อนให้เห็นถึงผลประโยชน์ญาติต่างๆ
ซากทางชีวภาพในพื้นที่นี้ (มนุษย์แรกตามด้วยสัตว์
และพืช) ประการที่สองมีอคติอาจเป็นเพราะความแตกต่างใน
(1) การเก็บรักษาตัวอย่าง (2) การแยกดีเอ็นเอและ (3) polymerase
ปฏิกิริยาลูกโซ่ (PCR) การยับยั้ง เราไม่ได้ตระหนักถึงใด ๆ
หลักฐานที่น่าเชื่อกับความแตกต่างพื้นฐานระหว่าง
พืชและการอนุรักษ์ดีเอ็นเอสัตว์ในขณะที่อาจจะมี
ความยากลำบากที่แท้จริงในadnÃบริสุทธิ์จากพืชยังคงอยู่.
เนื้อเยื่อพืชโดยทั่วไปจะดียิ่งขึ้นในหลักหรือรอง
สารเช่นคาร์โบไฮเดรตหรือสารประกอบฟีนอล
กว่า คือบรรดาสัตว์ (Ziegenhagen
, et al
., 1993) นอกจากนี้
ชิ้นส่วนพืชที่มีการแสดงที่ดีที่สุดในทางโบราณคดี
วัสดุหรือ palaeobotanical เช่นไม้และเผาเมล็ดพืช
ที่อุดมไปด้วยโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการยับยั้ง PCR ในความเป็นจริงจนกระทั่งไม่กี่
ปีที่ผ่านมาการอ้างอิงเท่านั้นที่จะแสดงขึ้นในวรรณคดี
ค้นหาโดยใช้ 'ไม้' และ 'ดีเอ็นเอ' เป็นคำหลักที่เกี่ยวข้องกับ
การยับยั้งของไม้จิ้มฟันไม้ที่ใช้ในการทำซ้ำ
แบคทีเรียในภายหลังขยาย PCR (Lee &
คูเปอร์ 1995) ดังที่เคยเกิดขึ้นในช่วงปี 1990 สำหรับสด
เนื้อเยื่อพืช, การปรับเปลี่ยนทางเทคนิคของโปรโตคอลการแยกดีเอ็นเอ
ที่มีความจำเป็นสำหรับซากฟอสซิลพืชเช่นการโพสต์การทำให้บริสุทธิ์
ขั้นตอนการออกแบบมาเพื่อลบยับยั้งของโพลิเมอร์
ปฏิกิริยาลูกโซ่ (Banerjee และบราวน์, 2002) เหตุผลอีก
อคติการศึกษาพืชสัตว์อาจจะเป็นระดับต่ำของความแตกต่าง
อยู่ใน cpDNA และ mtDNA และ จำกัด
จำนวนของตัวบ่งชี้ที่เหมาะสมที่มีอยู่ได้อย่างง่ายดาย.
เพิ่มเติมนิด, พันธุ์พืชคนป่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งอาจจะได้
รับการพิจารณาที่น่าสนใจน้อย เป้าหมายสำหรับการตรวจสอบadnÃ.
ถึงแม้ว่าการศึกษาของมนุษย์adnÃปัจจุบันยังยากลำบากโดยเฉพาะ
เนื่องจากการปนเปื้อนที่เป็นไปได้ผ่านการจัดการของโบราณ
ซากฟิลด์ได้ดึงดูดความสนใจมากและ
มีประสบการณ์ความคืบหน้าอย่างรวดเร็ว.
อย่างไรก็ตามขณะนี้มีสัญญาณว่าโรงงาน palaeogenetic
วิจัยจะดึงดูดความสนใจในวงกว้าง (Parducci และ Petit, 2004).
ในฐานะที่เป็นผู้ผลิตหลักของพืชเป็นตัวแทนของกลุ่มของทั้ง
ชีวมวลและ necromass (เช่นที่อยู่อาศัยและตายอินทรีย์
วัสดุ) อยู่บนโลกและ palaeoecology บกอาศัย
ส่วนใหญ่ในโรงงานยังคง (เช่นละอองเกสรดอกไม้และสปอร์).
ในฐานะที่เป็น ผลวัสดุจากพืชซากพืชซากสัตว์ที่อุดมสมบูรณ์และรายละเอียด
ข้อมูล palaeoecological สามารถใช้ได้สำหรับการทดสอบสมมติฐาน
โดยใช้adnÃ.
Archaeogenetics เป็นผู้นำทาง
หนึ่งในพื้นที่ที่สำคัญของการวิจัยที่ศึกษาพืชadnÃพิสูจน์แล้วว่า
มีแนวโน้มที่จะเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งคือการศึกษาของ domestication พืช.
มีการ รายงานหลายของadnÃแยกได้จาก
ซากโบราณสถานของพืชที่ปลูก (รูปที่ 2a) โบราณคดี
เว็บไซต์เป็นแหล่งที่อุดมไปด้วยการเก็บรักษาไว้ค่อนข้างดีและ
ฟอสซิลดีลงวันที่ยังคงมักจะไม่เกินกี่พัน
ปี นอกจากนี้ archaeogenetics สามารถพึ่งพาโมเลกุลหลาย
เครื่องหมายการพัฒนาสำหรับพืชที่ทันสมัย ​​(สีน้ำตาล, 1999; Manen
, et al
., 2003).
การศึกษาดังกล่าวมีส่วนร่วมอยู่แล้วในระดับที่ดีเพื่อ
ความเข้าใจของเราประเด็นต่าง ๆ เช่นต้นกำเนิดและการแพร่กระจาย
ของ การเกษตร (Freitas
, et al
., 2003) วิวัฒนาการของพืช (Jaenicke-
després
, et al
., 2003) หรือวิวัฒนาการครอบครัวยีน (Allaby
, et al
.,
1999) ตัวอย่างเช่น Jaenicke-després
และอัล
(2003) เมื่อเร็ว ๆ นี้มี
หลักฐานสำหรับการเลือก allelic ต้นข้าวโพดของตัวละคร
ที่ไม่ได้โดยตรงที่สังเกตได้ในตัวอย่างฟอสซิลเช่นพืช
สถาปัตยกรรมหรือลักษณะแป้ง นอกจากนี้ความคืบหน้า
ได้รับการทำในการทำความเข้าใจ diagenesis ของดีเอ็นเอหรือ
สารชีวโมเลกุลอื่น ๆ ที่อยู่ในวัสดุปลูกโบราณคดี.
ยกตัวอย่างเช่นการย่อยสลายดีเอ็นเอระหว่างการไหม้เกรียมที่ได้รับการ
ตรวจสอบทดลอง (Chalfoun & Tuross 1999;
Threadgold และสีน้ำตาล 2003) และผลการวิจัยพบ preservational
ขอบเขตของเป้าหมายดีเอ็นเอที่สามารถขยายจาก
ส่วนที่เหลือดังกล่าว ในอนาคตตัวอย่างที่เก็บรักษาไว้เช่นไม้
(Dumolin-Lapègue
, et al
., 1999) หรือการก่อสร้างอื่น ๆ
วัสดุจากอาคาร (แบลตเตอร์
, et al
., 2002) แต่ยังมาจาก
เฟอร์นิเจอร์วัฒนธรรมและวัตถุทางประวัติศาสตร์โบราณคดี (เบอร์เกอร์
และอัล
, 2000) หรือคอลเลกชัน, นอกจากนี้ยังอาจให้โอกาสในการวิจัย
และการประยุกต์ใช้ใน palaeogenetics.
เชื้อชาติและการวิเคราะห์ของคนแก่
ลำดับ
การใช้พืชadnÃเพื่อวัตถุประสงค์ในสายวิวัฒนาการได้รับ
มักจะ จำกัด ตัวอย่างสมุนไพรไม่เกิน
ไม่กี่ร้อยปี (Savolainen
และคณะ
., 1995) ในช่วงปลาย
ทศวรรษที่ 1980 และต้นปี 1990, ตามล่าหาดีเอ็นเอของพืชคนแก่
ลำดับ (Golenberg
et al,
1990;. Soltis
et al,
1992;. Poinar
, et al
., 1993) ได้ดึงดูดความสนใจมากขนานที่คล้ายกัน
ทำงานกับสัตว์สูญพันธุ์ แต่หลังจากนั้นไม่นานงมงายครอบงำ
สนามเพราะการทำซ้ำและความถูกต้องของรายงานเหล่านี้
ถูกสอบปากคำ (คูเปอร์และเวย์น 1998; Gutiérrez & Marín,
1998) ตอนนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาเชื่อแม้จะยากที่จะแสดงให้เห็น
ดีเอ็นเอที่สมบูรณ์เสื่อมโทรมในตัวอย่างที่มีอายุมากกว่า
หนึ่งล้านปี (เวย์น
และคณะ
, 1999;. Hofreiter
, et al
., 2001b;
Pääbo
, et al
., 2004) การเรียกร้องที่ผ่านมาสำหรับการตรวจสอบของพืช
adnÃจากยุค (17-20000000 ปีก่อนปัจจุบัน;

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความหลากหลายเป็นเกือบเฉพาะโดยทำการศึกษาการเปลี่ยนแปลง allelic
ข้าวสาลี และข้าวโพด แต่เพียงไม่กี่เรียน
ไกลได้รับการกระจายเชิงพื้นที่ของความหลากหลายทางพันธุกรรม
ตลอดเวลา ( ดูอีกที ) ในที่สุด , เครื่องหมายโมเลกุลที่ใช้เกี่ยวข้องกับ
ไปถาม ( รูปที่ 2 , ดูในภายหลัง ) ตัวอย่างเช่น
ความหลากหลายของการปลูกพืชยาฆ่าแมลงส่วนใหญ่ได้รับการแก้ไขโดยใช้
ดีลักษณะนิวเคลียร์ยีน โดยคมชัด
การจำแนกอนุกรมวิธานและความสัมพันธ์ phylogenetic อาศัยการวิเคราะห์
เพิ่มเติมเพื่อลำดับจากคลอโรพลาสต์ ( CP ) (
ส่วนใหญ่มักจะขนาดใหญ่รวมทั้งไรบูโลส 1,5-biphosphate
อวัยวะสืบพันธุ์ / oxygenase (
RBC
L ) เพียงสองการศึกษาประยุกต์ยล
( MT ) ลำดับหนึ่งของพวกเขาในการรวมกันกับ
นิวเคลียร์และ cpdna เครื่องหมาย (

deguilloux et al . , 2002 ) .
หลายเหตุผลอาจบัญชีสำหรับค่าสังเกตใน
จำนวนของการศึกษาในพืชเมื่อเทียบกับสัตว์ แรก ,
ส่วนขนาดใหญ่ของแอดนา การศึกษาทดลองในโบราณคดี
ที่โฟกัสหลักๆ คือ ประวัติศาสตร์ของมนุษย์ ตาม ,
แอดนา สะท้อนภาพญาติสนใจยังคงชีวภาพต่างๆ
ในพื้นที่นี้ ( มนุษย์คนแรกตามด้วยสัตว์
และพืช ) ประการที่สอง อคติอาจเนื่องจากความแตกต่างใน
( 1 ) รักษาตัวอย่าง ( 2 ) และ ( 3 ) การแยกดีเอ็นเอ , ปฏิกิริยาลูกโซ่
( PCR ) การยับยั้ง เราไม่ทราบใด ๆเกี่ยวกับความแตกต่างพื้นฐานระหว่างเชื่อหลักฐาน

พืชและสัตว์สงวน ดีเอ็นเอ และอาจจะมีปัญหาในการชำระ
ที่แท้จริงจากโรงงาน
แอดนา ยังคงอยู่เนื้อเยื่อพืชโดยทั่วไปจะดีขึ้นในโรงเรียนประถม หรือมัธยม
หลายชนิด เช่น คาร์โบไฮเดรต หรือสารประกอบฟีนอล
กว่า , เป็นพวกสัตว์ ( ziegenhagen

et al . , 1993 ) โดย
ลำต้นส่วนที่ดีที่สุดที่แสดงในทางโบราณคดี
หรือ palaeobotanical วัสดุ เช่น ไม้ และไหม้เกรียมเมล็ด
เป็นรวยโดยเฉพาะอย่างยิ่งในยีนตัวยับยั้ง ในความเป็นจริง จนกระทั่งไม่กี่
ปีก่อนเฉพาะการอ้างอิงที่จะแสดงขึ้นในวรรณคดี
ค้นหาโดยใช้ ' ไม้ ' และ ' ดีเอ็นเอ ' เป็นคำหลักที่จัดการกับผลยับยั้งของไม้จิ้มฟันไม้ใช้เพื่อเลียนแบบ
แบคทีเรียโคโลนีบนตามมา PCR ( ( ลี &
คูเปอร์ , 1995 ) ที่เคยเกิดขึ้นในช่วงปี 1990 สำหรับเนื้อเยื่อพืชสด

ปรับเทคนิคการสกัดดีเอ็นเอโปรโตคอลที่จำเป็นสำหรับพืชซากฟอสซิล ,เช่นการโพสต์บริสุทธิ์
ขั้นตอนที่ออกแบบมาเพื่อลบยับยั้งปฏิกิริยาลูกโซ่ของโพลีเมอร์เรส
( Banerjee &สีน้ำตาล , 2002 ) อีกเหตุผลหนึ่งที่
พืช–สัตว์การศึกษาอคติอาจจะมีระดับต่ำของ polymorphism
ปัจจุบันและใน cpdna แสดงและจำนวนจำกัด
เพิ่มเติมของเครื่องหมายที่เหมาะสม พร้อมใช้งาน
เพิ่มเติมเล็กๆ น้อยๆ ชนิดพืชที่ป่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งอาจ
ได้รับการพิจารณาเป้าหมายที่น่าสนใจน้อยกว่า แอดนา สอบสวน
ถึงแม้ว่าแอดนา การศึกษายังแสดงเฉพาะปัญหา
เพราะการปนเปื้อนที่เป็นไปได้ผ่านการจัดการของโบราณ
ยังคงอยู่ที่สนามได้ดึงดูดความสนใจมากและ

ประสบการณ์ความก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม ขณะนี้มีสัญญาณว่า งานวิจัย palaeogenetic
พืชดึงดูดความสนใจที่กว้างขึ้น ( parducci & Petit ,2004 ) .
เป็นผู้ผลิตหลัก พืชที่เป็นตัวแทนของทั้ง
ชีวมวลและ necromass ( เช่นที่อยู่อาศัยและวัสดุอินทรีย์
ตาย ) ปัจจุบัน บนโลกนี้ และโลก palaeoecology อาศัย
เด่นบน ( เช่นละอองเรณูและสปอร์ของพืชยังคง )
ผล วัสดุพืชซากฟอสซิลอยู่มากมาย และข้อมูล palaeoecological รายละเอียด
สามารถใช้ได้สำหรับการทดสอบสมมติฐาน ใช้แอ็ดน่า

.archaeogenetics เป็นผู้นําทาง
คีย์หนึ่งในพื้นที่ของการวิจัยที่ศึกษาพืชแอดนา พิสูจน์
ที่จะมีแนวโน้มโดยเฉพาะอย่างยิ่งคือการศึกษาการเพาะปลูกพืช
มีหลายรายงานที่แยกได้จาก
แอดนา โบราณสถานของการปลูกพืช ( รูปที่ 2A ) โบราณคดี
จะรวยแหล่งของค่อนข้างรักษาดีและ
ดีเดทฟอสซิลยังคงมักจะไม่แก่กว่าไม่กี่พัน
ปี นอกจากนี้ archaeogenetics สามารถพึ่งพาหลายโมเลกุลเครื่องหมายที่พัฒนาสำหรับพืชที่ทันสมัย
( สีน้ำตาล , 1999 ; manen

et al . , 2003 ) .
การศึกษาดังกล่าวได้มีส่วนในขอบเขตที่ดี

เราเข้าใจปัญหา เช่น กำเนิดและแพร่กระจาย
เกษตร ( et al Freitas

2003 ) วิวัฒนาการของพืช ( jaenicke -

despr . kgmet al
. , 2003 ) หรือวิวัฒนาการครอบครัวยีน ( allaby


et al . , 1999 ) ตัวอย่างเช่น jaenicke despr et al ) ของ

( 2003 ) เพิ่ง
ให้หลักฐานสำหรับการเลือก allelic ต้นของตัวละครข้าวโพด
ที่ไม่ได้สังเกตตรงตัวอย่างฟอสซิล เช่นพืช
สถาปัตยกรรม หรือ ลักษณะของแป้ง นอกจากนี้ ความคืบหน้า
ได้เข้าใจกระบวนการก่อตัวใหม่ของดีเอ็นเอหรือ
สารชีวโมเลกุลอื่นๆที่มีอยู่ในวัสดุพืชโบราณคดี
ตัวอย่างเช่นการย่อยสลายดีเอ็นเอ ระหว่าง charring ได้รับ
ไดนามิคส์ ( chalfoun & tuross , 1999 ;
threadgold &สีน้ำตาล , 2003 ) และการจำกัด preservational
ของดีเอ็นเอเป้าหมายที่สามารถขยายจาก
ดังกล่าวยังคงอยู่ ในอนาคต , เก็บรักษาตัวอย่างเช่นไม้
( dumolin ตักè gue et al ,

1999 ) หรือวัสดุก่อสร้างอื่นๆ จากอาคาร ( Blatter


et al . , 2002 ) แต่ยังมาจาก
เฟอร์นิเจอร์ , วัฒนธรรม , สิ่งประดิษฐ์ทางประวัติศาสตร์และโบราณคดี ( เบอร์เกอร์

et al . , 2000 ) หรือคอลเลกชัน อาจยังมีการวิจัยและการประยุกต์ใช้ใน palaeogenetics โอกาส
.

ระบบเชื้อชาติและการวิเคราะห์ของคนหัวโบราณ . ลำดับ
พืชใช้เพื่อวัตถุประสงค์ต่างๆ ถูก
แอดนามักจะ จำกัด อย่างตัวอย่างอายุไม่กี่ร้อยปี ( มากกว่า


ร์ ซาโวเลเนียน et al . , 1995 ) ในช่วงปลาย
ปี 1980 และ 1990 , ล่าสำหรับคนหัวโบราณดีเอ็นเอ
โรงงานลำดับ ( golenberg

et al . , 1990 ; soltis

et al . , 1992 ; พอยนาร์

et al . , 1993 ) ได้ดึงดูดความสนใจมาก ขนานวงจรแปลงผันทำงานคล้ายกัน
กับสัตว์สูญพันธุ์ แต่หลังจากนั้นไม่นาน ไม่มีภาพลวงตาครอบงำ
สนามเพราะกาลและความถูกต้องของรายงาน
เหล่านี้ถูกสอบสวน ( คูเปอร์&เวย์น , 1998 ; กูติ ) rrez & Mar เมือง
, 1998 ) บัดนี้เป็นที่เชื่อกันทั่วไป แม้ว่าจะยากที่จะแสดงให้เห็นถึง ,
DNA ที่สมบูรณ์ซึ่งในตัวอย่างที่มีอายุมากกว่าหนึ่งล้านปี ( เวย์น


et al . , 1999 ; hofreiter

et al . , 2001b ;
p

ääโบ et al . , 2004 ) การเรียกร้องล่าสุดสำหรับการตรวจหาต้น
แอดนา จากสมัยไมโอซีน ( 17 – 20 ล้านปีก่อน ปัจจุบัน