Objectives: To examine the associat

Objectives: To examine the associations between illness perception, self-care behaviour,
and quality of life in patients admitted to hospital with a primary diagnosis of heart failure
(HF), and the changes in these at 2 and 6 months after discharge.
Design: Longitudinal questionnaire-based study.
Setting: Three London hospitals with specialist heart failure services.
Participants: A convenience sample of 88 patients (70% male, mean age 70) admitted to
hospital with a primary diagnosis of heart failure were recruited prior to discharge.
Participants were over the age of 18, able to understand English, and with the cognitive
ability to complete the questionnaires. Thirty-eight patients did not provide follow-up
data: 21 (24%) died during the 6-month follow-up period, and 17 (19%) did not return their
post-discharge questionnaires.
Methods: The Revised Illness Perception Questionnaire, the Self-Care Heart Failure Index,
Hospital Anxiety and Depression scale, and the Minnesota Living with Heart Failure
(MLHF) Questionnaires were completed prior to discharge from hospital, and 2 and 6
months after discharge.
Results: HF symptoms improved over time (MLHF score co-efficient [95%CI] 0.915
[1.581, 0.250], P < 0.001). Patients appeared to believe that many of the causes of their
illness were outside their control. Although self-care maintenance (e.g. weighing daily)
improved over time, this did not translate into increased involvement in self-care
management (e.g. adjusting diuretic dose) or the ability to act on changes in symptoms.
Self-care confidence was lower in those who reported a more negative emotional impact of
their illness, but was higher in those who had high scores on illness coherence.
Conclusions: Six months following hospital discharge, patients’ symptom control had
improved. Many continued to believe that their illness was outside their control, and
although self-care maintenance improved this was not associated with greater self-care
management, particularly if the patient’s emotional state was negative, and their
understanding of their condition was poor. Our data suggest that a more participative
person-centred approach, tailoring the disease management programme to address the
patient’s illness beliefs and emotional state, assisting the individual to identify barriers
and solutions, may help increase self-care confidence and management.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วัตถุประสงค์: เพื่อตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้การเจ็บป่วย พฤติกรรมการดูแลตนเองและคุณภาพชีวิตในผู้ป่วยที่โรงพยาบาลกับการวินิจฉัยหลักของหัวใจล้มเหลวเมื่อ(HF), และการเปลี่ยนแปลงที่ 2 และ 6 เดือนหลังจากออกจากกันออกแบบ: แบบสอบถามตามงานศึกษาตามยาวการตั้งค่า: สามลอนดอนโรงพยาบาลที่ มีบริการผู้เชี่ยวชาญภาวะหัวใจล้มเหลวผู้เรียน: ตัวอย่างความสะดวกของผู้ป่วย 88 (ชาย 70% หมายถึง อายุ 70 ปี) เข้ารับการรักษาโรงพยาบาล มีการวินิจฉัยหลักของหัวใจล้มเหลวได้คัดเลือกก่อนการปลดปล่อยมีผู้เข้าร่วมกว่าอายุ 18 สามารถเข้าใจภาษาอังกฤษ และ พร้อมให้ความรู้ความเข้าใจความสามารถในการทำแบบสอบถาม สามสิบแปดผู้ป่วยไม่ได้ให้ติดตามข้อมูล: 21 (24%) เสียชีวิตงวดติดตามผล 6 เดือน และ 17 (19%) ไม่ส่งกลับของพวกเขาหลังปล่อยแบบสอบถามวิธีการ: แก้ไขเจ็บป่วยรับรู้แบบสอบถาม หัวใจล้มเหลวดัชนีดูแลตนเองขนาดโรงพยาบาลความวิตกกังวลและภาวะซึมเศร้า และมินนิโซตาชีวิต ด้วยหัวใจล้มเหลว(MLHF) แบบสอบถามมีความสมบูรณ์ก่อนปล่อยออกจากโรงพยาบาล และ 2 และ 6เดือนหลังจากออกจากกันผลลัพธ์: HF อาการดีขึ้นช่วงเวลา (MLHF คะแนนบริษัทประสิทธิภาพ [95% CI] 0.915[1.581, 0.250], P < 0.001) ผู้ป่วยที่ปรากฏเชื่อว่าหลายสาเหตุของพวกเขาเจ็บป่วยอยู่นอกเหนือการควบคุมของพวกเขา แม้ว่าการบำรุงรักษาดูแลตนเอง (เช่นชั่งน้ำหนักทุกวัน)ช่วงเวลา การปรับปรุงนี้ไม่ไม่แปลเพิ่มขึ้นมีส่วนร่วมในการดูแลตนเองการจัดการ (เช่นการปรับยาขับปัสสาวะยา) หรือความสามารถในการทำหน้าที่ในการเปลี่ยนแปลงของอาการความมั่นใจในการดูแลตนเองได้ต่ำกว่าในคนที่รายงานเพิ่มเติมอารมณ์กระทบของเจ็บป่วยของพวกเขา แต่ท่านสูงขึ้นในผู้ที่มีคะแนนสูงในโปรเจคเจ็บป่วยสรุป: หกเดือนต่อพยาบาล ควบคุมอาการของผู้ป่วยได้การปรับปรุง หลายคนยังคงเชื่อว่า ความเจ็บป่วยนอกเหนือการควบคุมของพวกเขา และแม้ว่าการบำรุงรักษาดูแลตนเองดีขึ้นนี้ ไม่เกี่ยวข้องกับการดูแลตนเองมากขึ้นการจัดการ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าผู้ป่วยอารมณ์ สถานะถูกลบ และความเข้าใจของตนได้ไม่ดี ข้อมูลของเราแนะนำที่เป็นประชาธิปไตยมากขึ้นคนเป็นศูนย์กลางวิธี ปรับแต่งโปรแกรมการจัดการโรคอยู่ในความเชื่อการเจ็บป่วยและสภาวะอารมณ์ การช่วยเหลือบุคคลในการระบุปัญหาและอุปสรรคของผู้ป่วยและโซลูชั่น ช่วยเพิ่มความมั่นใจในการดูแลตนเองและการจัดการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาความเกี่ยวข้องระหว่างการรับรู้การเจ็บป่วยพฤติกรรมการดูแลตนเอง
และคุณภาพชีวิตในผู้ป่วยที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลที่มีการวินิจฉัยหลักของภาวะหัวใจล้มเหลว
(HF) และการเปลี่ยนแปลงในการเหล่านี้ได้ที่ 2 และ 6 เดือนหลังจากที่ปล่อย.
การออกแบบ: . ยาวแบบสอบถามตามการศึกษา
การตั้งค่า: สามโรงพยาบาลในลอนดอนที่มีภาวะหัวใจล้มเหลวบริการผู้เชี่ยวชาญ.
ร่วม: ตัวอย่างความสะดวกสบายของผู้ป่วย 88 (70% เพศชายอายุ 70 หมายความว่า) เข้ารับการรักษา
ในโรงพยาบาลที่มีการวินิจฉัยหลักของภาวะหัวใจล้มเหลวได้รับคัดเลือกก่อนที่จะปล่อย
ผู้เข้าร่วมคืออายุ 18 ปีขึ้นไปสามารถที่จะเข้าใจภาษาอังกฤษและมีองค์ความรู้
ความสามารถในการดำเนินการแบบสอบถาม ผู้ป่วยสามสิบแปดไม่ได้ให้การติดตาม
ข้อมูล: 21 (24%) เสียชีวิตในช่วงระยะเวลาการติดตาม 6 เดือนและ 17 (19%) ยังไม่กลับมาของพวกเขา
แบบสอบถามโพสต์ปล่อย.
วิธีการ: การปรับปรุงแบบสอบถามเจ็บป่วยการรับรู้ การดูแลตนเองของหัวใจล้มเหลวดัชนี
โรงพยาบาลความวิตกกังวลและขนาดซึมเศร้าและชีวิตมินนิโซตาหัวใจล้มเหลว
(MLHF) แบบสอบถามเสร็จสิ้นก่อนที่จะออกจากโรงพยาบาลและ 2 และ 6
เดือนหลังจากที่ปล่อย.
ผล: อาการ HF ดีขึ้นในช่วงเวลา ( MLHF คะแนนร่วมที่มีประสิทธิภาพ [95% CI] 0.915
[1.581, 0.250], p <0.001) ผู้ป่วยที่ดูเหมือนจะเชื่อว่าหลาย ๆ สาเหตุของพวกเขา
เจ็บป่วยอยู่นอกการควบคุมของพวกเขา แม้ว่าการบำรุงรักษาการดูแลตนเอง (เช่นการชั่งน้ำหนักทุกวัน)
ปรับตัวดีขึ้นในช่วงเวลานี้ไม่ได้แปลเป็นส่วนร่วมที่เพิ่มขึ้นในการดูแลตนเอง
การบริหารจัดการ (เช่นการปรับขนาดยาขับปัสสาวะ) หรือความสามารถในการทำหน้าที่เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงในอาการ.
ความเชื่อมั่นการดูแลตนเองลดลงในช่วงที่ ที่รายงานผลกระทบทางอารมณ์เชิงลบมากขึ้นของการ
เจ็บป่วยของพวกเขา แต่ก็สูงขึ้นในผู้ที่มีคะแนนสูงในการเชื่อมโยงการเจ็บป่วย.
สรุปผลการวิจัย: หกเดือนต่อไปนี้ออกจากโรงพยาบาล, การควบคุมอาการของผู้ป่วยได้
ดีขึ้น หลายคนยังคงเชื่อว่าการเจ็บป่วยของพวกเขาอยู่นอกการควบคุมของพวกเขาและ
ถึงแม้ว่าการบำรุงรักษาการดูแลตนเองที่ดีขึ้นนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการดูแลตนเองมากขึ้น
การจัดการโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าสภาวะอารมณ์ของผู้ป่วยเป็นเชิงลบของพวกเขาและ
ความเข้าใจในสภาพของพวกเขาเป็นคนยากจน ข้อมูลของเราแสดงให้เห็นว่าการมีส่วนร่วมมากขึ้น
วิธีการที่คนเป็นศูนย์กลางการตัดเย็บโปรแกรมการจัดการโรคไปยังที่อยู่
ของผู้ป่วยความเชื่อของการเจ็บป่วยและสภาพอารมณ์ให้ความช่วยเหลือบุคคลที่จะระบุอุปสรรค
และการแก้ปัญหาอาจจะช่วยเพิ่มความมั่นใจในการดูแลตนเองและการจัดการ