later Matilda waited until only she

later Matilda waited until only she and Miss Honey were in the room. Please can I talk to you for a minute? she asked something very strange happened to me. The glass of water What about it Matilda? asked Miss Honey. I know you didn't push it over and I told Miss Trunchbull. But I did push it over said Matilda. I did it with my eyes. I was very angry and I looked hard at the glass and my eyes got all hot and strange. Then said " push it over ..." and the glass fell over!
'Children often get strange idea: Miss Honey thought to herself. But she put the empty glass in the middle of the table and said, 'Oh? Can you do it again , Matilda?'
Matilda sat at her desk and looked hard at the glass on the table. Slowly, the strange feeling in her eyes got stronger and stronger. Again and again , inside her head, she shouted the words, ' Fall over!' And the glass moved... and fell over! Miss Honey's mouth dropped open. She looked across at the child who was sitting behind the desk.
Matilda smiled. 'I did it much quicker that time.' Miss Honey shut her eyes to calm herself, then she opened them and said to Matilda , 'Will you come back and have tea at my little house? I want to talk to you
Miss Honey lived outside the village. Matilda walked next to her along the country road. Do you live by youself,Miss Honey? she asked. Yes, I do said Miss Honey. It's a very small house. Suddenly, Matilda saw it between the tree. It had very small windows, and a little green wooden door. The grass in the garden was almost as Matilda , and the big tree next to the house seemed to be trying to hide it from the rest of the world. Miss Honey opened the door and they went inside. The ceilings were very low, and the kitchen was not much bigger than a cupboard. In the living-room there were three boxes on the floor. Two to sit on, and one for a table. There was no real furniture. Sit down, Miss Honey told matilda. We'll have a nice cup of tea. And she went into the kitchen to make it.
P30
Matilda did not understand. Did her school teacher really live here? It was very strange. Miss Honey came back with two cup of tea and two plates of bread and butter. When they were eating, Matilda asked, Are all teachers very poor, Miss Honey? Do they all live like this, with no furniture? Miss Honey's face went red and she looked down at the floor. No, she said quietly. Then she looked at Matilda. Until now, it's been difficult for me to talk about my problems, but suddenly I want to tell somebody. I know that you're only a little girl, Matilda, but... can I tell you a story
Yes, of course; said Matilda. I'm twenty-three year old,' said Miss Honey. When I was born, my father was a doctor in this village and we lived in a beautiful old house. Then my mother died when I was two and my aunt came to live with us. My father was a busy doctor and he needed somebody to look after me. But my aunt was not a kind person. Then, when I was five, my father died suddenly. How did he die? asked Matilda. That's an interesting question; said Miss Honey. I was too young to ask questions at the time, but later I learned that there was a lot of mystery about his death. He was a very calm and sensible man, and nobody really believed that he did it.What did he do? asked Matilda. Killed himself, said Miss Honey. Or it looked like that. So I had to live with my aunt. And my father's house was suddenly hers! How? i don't really know. What happened then? asked Matilda. Was your aunt nicer to you? she was worse than before! said Miss Honey. It was terrible. I was very frightened of her.
Did you go to school? asked Matilda. Yes, said Miss Honey. I went to the same school that you're going to now. But I lived at home, and I had to clan the house and do all the cooking. Then when I grew up, I got a job as a teacher. But my aunt said, Sine you were a small child I've bought your food and clothes, and now you must pay me for them. For the next ten year you must give me all the money you get from your teaching, and I'll give you back one proud every week.
That was wrong. said Matilda.
I know but I was afraid, said Miss Honey. She could still hurt me badly.
When did you escape from her? asked Matilda.
Two year ago, said Miss Honey. One day I saw this little house. It was empty, but it belonged to a farmer and I asked him about it. It's very uncomfortable and cold there, he said, but if you really want to live in it you can pay me ten pence a week. So I do and I use the other ninety pence a week to buy mike and bread and tea. I have my lunches at school because I don't have to pay for them. Dose your aunt still live in your old house? asked Matilda. Yes,said Miss honey. I think my father wanted me to have it after he died, but nobody can find his will. My aunt has a letter saying that he gave the house to her. It like like my father's writing, but I don't think it is. But who will believe me? My aunt is a very important person in the village.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มาทิลดาแห่งใหม่กว่ารอจนเท่าเธอและนางสาวน้ำผึ้งได้ในห้องพัก เพียงใดผมจึงสามารถพูดคุยกับคุณสำหรับนาที เธอถามอย่างแปลกมากเกิดขึ้นกับฉัน กระจกน้ำอะไรเกี่ยวกับมาทิลดา ถามนางสาวน้ำผึ้ง ฉันรู้ว่า คุณไม่ได้ผลักดันมากกว่า และผมบอกนางสาว Trunchbull แต่ไม่ได้กดมันกว่ามาทิลดาแห่งดังกล่าว ฉันไม่ได้ ด้วยตาของฉัน ผมโกรธมาก และผมมองยากที่แก้วตาได้ทั้งร้อน และแปลก แล้ว กล่าวว่า "ผลักดันมันมากกว่า..." และกระจกตกผ่าน ' เด็กมักจะได้รับความคิดแปลก: นางสาวน้ำผึ้งคิดว่า ตัวเอง แต่เธอใส่แก้วเปล่ากลางตาราง และกล่าว ว่า, ' Oh คุณสามารถทำมันอีกครั้ง มาทิลดา?'มาทิลดานั่งที่โต๊ะของเธอ และดูหนักแก้วบนโต๊ะ ช้า รู้สึกแปลกในสายตาของเธอได้แกร่ง และแข็งแรง อีก ในหัวของเธอ เธอตะโกนคำว่า 'ตก' และแก้วย้าย... และตกผ่าน นางสาวน้ำผึ้งปากหลุดเปิด เธอมองข้ามที่เด็กที่นั่งอยู่หลังโต๊ะมาทิลดาแห่งยิ้ม 'ฉันไม่ได้รวดเร็วเวลานั้น' นางสาวน้ำผึ้งปิดดวงตาของเธอจะสงบเอง แล้วเธอเปิด และกล่าวว่า มาทิลดา, ' จะคุณกลับ มามีชาที่บ้านน้อยของฉัน อยากคุยกับคุณนางสาวน้ำผึ้งอาศัยอยู่นอกหมู่บ้าน มาทิลดาเดินข้าง ๆ เธอถนนประเทศ คุณอยู่ โดยพายุเฮอริเคน นางสาวน้ำผึ้ง เธอถาม ใช่ ผมกล่าวนางสาวน้ำผึ้ง เป็นบ้านขนาดเล็กมาก ทันใดนั้น มาทิลดาเห็นได้ระหว่างต้นไม้ มันมีหน้าต่างขนาดเล็กมาก และประตูไม้สีเขียวเล็กน้อย หญ้าในสวนเป็นเกือบเป็นมาทิลดา และต้นไม้ใหญ่ข้างบ้านดูเหมือนจะพยายามที่จะซ่อนส่วนเหลือของโลก นางสาวน้ำผึ้งเปิดประตู และพวกเขาไปภายใน เพดานต่ำมาก และห้องครัวไม่มากใหญ่กว่าตู้แบบนี้ ในห้องนั่งเล่น มีกล่องสามชั้น สองที่นั่ง และหนึ่งสำหรับตาราง มีเฟอร์นิเจอร์ไม่มีจริง นั่งลง นางสาวน้ำผึ้งบอกว่า มาทิลดา เราจะมีถ้วยชาดี และเธอก็เข้าไปในครัวเพื่อให้P30 ไม่เข้าใจมาทิลดา ไม่ครูโรงเรียนของเธอจริง ๆ อยู่ที่นี่ มันเป็นเรื่องแปลกมาก นางสาวน้ำผึ้งกลับมาสองถ้วยชาและสองแผ่นขนมปังและเนย เมื่อพวกเขารับประทานอาหาร มาทิลดาถาม มีทั้งครูดี นางสาวน้ำผึ้ง พวกเขาทั้งหมดอาศัยอยู่เช่นนี้ ด้วยไม่มี นางสาวน้ำผึ้งหน้าไปสีแดง และเธอมองลงไปที่พื้น ไม่มี เธอกล่าวอย่างเงียบ ๆ แล้ว เธอก็มองที่มาทิลดา จนถึงขณะนี้ มันได้ยากสำหรับผมที่จะพูดคุยเกี่ยวกับปัญหาของฉัน แต่ก็ต้องการใครสักคน ฉันรู้ว่า คุณเป็นเพียงสาวน้อย มาทิลดา แต่...ฉันจะบอกคุณเรื่องราว Yes, of course; said Matilda. I'm twenty-three year old,' said Miss Honey. When I was born, my father was a doctor in this village and we lived in a beautiful old house. Then my mother died when I was two and my aunt came to live with us. My father was a busy doctor and he needed somebody to look after me. But my aunt was not a kind person. Then, when I was five, my father died suddenly. How did he die? asked Matilda. That's an interesting question; said Miss Honey. I was too young to ask questions at the time, but later I learned that there was a lot of mystery about his death. He was a very calm and sensible man, and nobody really believed that he did it.What did he do? asked Matilda. Killed himself, said Miss Honey. Or it looked like that. So I had to live with my aunt. And my father's house was suddenly hers! How? i don't really know. What happened then? asked Matilda. Was your aunt nicer to you? she was worse than before! said Miss Honey. It was terrible. I was very frightened of her.Did you go to school? asked Matilda. Yes, said Miss Honey. I went to the same school that you're going to now. But I lived at home, and I had to clan the house and do all the cooking. Then when I grew up, I got a job as a teacher. But my aunt said, Sine you were a small child I've bought your food and clothes, and now you must pay me for them. For the next ten year you must give me all the money you get from your teaching, and I'll give you back one proud every week.That was wrong. said Matilda. I know but I was afraid, said Miss Honey. She could still hurt me badly.When did you escape from her? asked Matilda.Two year ago, said Miss Honey. One day I saw this little house. It was empty, but it belonged to a farmer and I asked him about it. It's very uncomfortable and cold there, he said, but if you really want to live in it you can pay me ten pence a week. So I do and I use the other ninety pence a week to buy mike and bread and tea. I have my lunches at school because I don't have to pay for them. Dose your aunt still live in your old house? asked Matilda. Yes,said Miss honey. I think my father wanted me to have it after he died, but nobody can find his will. My aunt has a letter saying that he gave the house to her. It like like my father's writing, but I don't think it is. But who will believe me? My aunt is a very important person in the village.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต่อมาทิลด้ารอจนกว่าจะมีเพียงเธอและนางสาวน้ำผึ้งอยู่ในห้อง โปรดฉันสามารถพูดคุยกับคุณสำหรับนาที? เธอถามสิ่งที่แปลกมากที่เกิดขึ้นกับผม แก้วน้ำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้มาทิลด้า? ถามนางสาวน้ำผึ้ง ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ผลักดันมันมากกว่าและผมบอกนางสาว Trunchbull แต่ผมไม่ผลักดันมันไปมาทิลด้ากล่าวว่า ฉันไม่ได้ด้วยตา ผมโกรธมากและผมมองอย่างหนักที่แก้วและตาของฉันมีทุกร้อนและแปลก จากนั้นกล่าวว่า "ดันมันไป ... " แก้วและลดลงมากกว่า!
'เด็กมักจะได้รับความคิดที่แปลกนางสาวน้ำผึ้งคิดกับตัวเอง แต่เธอใส่แก้วเปล่าในช่วงกลางของตารางและกล่าวว่า 'โอ้? คุณสามารถทำมันอีกครั้งมาทิลด้า? "
มาทิลด้านั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอและมองอย่างหนักที่แก้วบนโต๊ะ ช้าความรู้สึกที่แปลกในสายตาของเธอได้ดีและแข็งแรง อีกครั้งและอีกครั้งในหัวของเธอเธอตะโกนคำว่า "ฤดูใบไม้ร่วงมากกว่า! ' แก้วและย้าย ... และลดลงมากกว่า! ปากนางสาวน้ำผึ้งลดลงเปิด เธอมองข้ามเด็กที่ได้รับการนั่งอยู่หลังโต๊ะ.
มาทิลด้ายิ้ม 'ฉันไม่ได้เร็วมากในช่วงเวลานั้น. นางสาวน้ำผึ้งปิดตาของเธอที่จะสงบตัวเองแล้วเธอเปิดพวกเขาและบอกว่าจะมาทิลด้า 'คุณจะกลับมาและมีชาที่บ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉันได้อย่างไร ฉันต้องการที่จะพูดคุยกับคุณ
นางสาวน้ำผึ้งอาศัยอยู่นอกหมู่บ้าน มาทิลด้าเดินต่อไปให้เธอไปตามถนนประเทศ คุณมีชีวิตอยู่ด้วยตัวเอง, นางสาวน้ำผึ้ง? เธอถาม. ใช่ฉันไม่นางสาวน้ำผึ้งกล่าว มันเป็นบ้านขนาดเล็กมาก ทันใดนั้นเห็นว่ามันมาทิลด้าระหว่างต้นไม้ มันมีหน้าต่างขนาดเล็กมากและประตูไม้เล็ก ๆ สีเขียว หญ้าในสวนก็เกือบจะเป็นมาทิลด้าและต้นไม้ใหญ่ต่อไปที่บ้านดูเหมือนจะพยายามที่จะซ่อนมันไว้จากส่วนที่เหลือของโลก นางสาวน้ำผึ้งเปิดประตูและพวกเขาเข้าไปข้างใน เพดานอยู่ในระดับต่ำมากและห้องครัวไม่ได้ใหญ่กว่าตู้ ในห้องนั่งเล่นมีสามกล่องบนพื้น สองไปนั่งบนและหนึ่งสำหรับตาราง ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ที่แท้จริงก็คือ นั่งลงนางสาวน้ำผึ้งบอกมาทิลด้า เราจะมีถ้วยชาที่ดีของ และเธอก็เดินเข้าไปในห้องครัวที่จะทำให้มัน.
P30
มาทิลด้าไม่เข้าใจ ไม่ครูในโรงเรียนของเธอจริงๆอาศัยอยู่ที่นี่? มันเป็นเรื่องแปลกมาก นางสาวน้ำผึ้งกลับมากับสองถ้วยชาและสองแผ่นขนมปังและเนย เมื่อพวกเขาได้กินมาทิลด้าถามว่าอยู่ที่ครูทุกคนที่น่าสงสารมากนางสาวน้ำผึ้ง? พวกเขาทุกคนอาศัยอยู่เช่นนี้ด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม่? ใบหน้านางสาวน้ำผึ้งเดินสีแดงและเธอมองลงไปที่พื้น ไม่มีเธอกล่าวอย่างเงียบ ๆ จากนั้นเธอก็มองไปที่มาทิลด้า จนถึงขณะนี้ก็เป็นเรื่องยากสำหรับผมที่จะพูดคุยเกี่ยวกับปัญหาของฉัน แต่จู่ ๆ ผมอยากจะบอกใครสักคน ฉันรู้ว่าคุณเป็นเพียงสาวน้อยมาทิลด้า แต่ ... ผมสามารถบอกคุณเรื่อง
ใช่แน่นอน; มาทิลด้ากล่าวว่า ฉันยี่สิบสามปีเก่า 'นางสาวน้ำผึ้งกล่าว เมื่อผมเกิดพ่อของฉันเป็นหมอในหมู่บ้านนี้และเราอาศัยอยู่ในบ้านหลังเก่าที่สวยงาม จากนั้นแม่ของฉันเสียชีวิตเมื่อฉันเป็นสองคนและป้าของฉันมาอยู่กับเรา พ่อของฉันเป็นหมอไม่ว่างและเขาต้องการใครสักคนที่จะดูแลฉัน แต่ป้าของฉันไม่ได้เป็นคนใจดี จากนั้นเมื่อผมอายุได้ห้าขวบพ่อของฉันเสียชีวิตทันที เขาไม่ตายได้อย่างไร? ถามมาทิลด้า นั่นเป็นคำถามที่น่าสนใจ; กล่าวว่านางสาวน้ำผึ้ง ฉันยังเด็กเกินไปที่จะถามคำถามในเวลานั้น แต่ต่อมาผมได้เรียนรู้ว่ามีเป็นจำนวนมากของความลึกลับเกี่ยวกับการตายของเขา เขาเป็นคนที่เงียบสงบมากและเหมาะสมและไม่มีใครเชื่อจริงๆว่าเขาไม่ it.What เขาทำอย่างไร ถามมาทิลด้า ฆ่าตัวตายนางสาวน้ำผึ้งกล่าว หรือมันดูเหมือนว่า ดังนั้นผมจึงต้องอาศัยอยู่กับป้าของฉัน และบ้านบิดาของเราเป็นอย่างกระทันหันของเธอ! อย่างไร? ผมไม่ทราบจริงๆ แล้วต่อมาเกิดอะไรขึ้น? ถามมาทิลด้า เป็นป้าของคุณดีกว่ากับคุณ? เธอเป็นคนที่เลวร้ายยิ่งกว่าก่อน! กล่าวว่านางสาวน้ำผึ้ง มันน่ากลัว ผมก็กลัวมากของเธอ.
คุณไม่ได้ไปโรงเรียน? ถามมาทิลด้า ใช่นางสาวน้ำผึ้งกล่าว ฉันไปโรงเรียนเดียวกันกับที่คุณกำลังจะไปตอนนี้ แต่ผมอาศัยอยู่ที่บ้านและผมต้องตระกูลบ้านและทำปรุงอาหารทั้งหมด จากนั้นเมื่อผมโตขึ้นผมได้งานเป็นครู แต่ป้าของฉันกล่าวว่าไซน์คุณเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ผมเคยซื้ออาหารและเสื้อผ้าของคุณและตอนนี้คุณต้องจ่ายเงินให้ฉันสำหรับพวกเขา สิบปีต่อไปที่คุณจะต้องให้ฉันเงินทั้งหมดที่คุณได้รับจากการเรียนการสอนของคุณและฉันจะให้คุณกลับมาเป็นหนึ่งในความภาคภูมิใจทุกสัปดาห์.
นั่นเป็นเรื่องที่ผิด กล่าวว่ามาทิลด้า.
ฉันรู้ แต่ฉันก็กลัวนางสาวน้ำผึ้งกล่าว เธอยังคงสามารถทำให้ฉันเจ็บสาหัส.
คุณไม่ได้หลบหนีออกมาจากเมื่อเธอ? ถามมาทิลด้า.
สองปีที่ผ่านมานางสาวน้ำผึ้งกล่าว วันหนึ่งผมเห็นบ้านหลังเล็ก ๆ นี้ มันก็ว่างเปล่า แต่มันเป็นของเกษตรกรและฉันถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันอึดอัดมากและเย็นนั้นเขากล่าวว่า แต่ถ้าคุณอยากที่จะอาศัยอยู่ในนั้นคุณสามารถจ่ายเงินให้ฉันสิบเพนนีต่อสัปดาห์ ดังนั้นผมจึงทำและฉันจะใช้อีกเก้าสิบเพนนีสัปดาห์ที่จะซื้อไมค์และขนมปังและชา ฉันมีอาหารกลางวันที่โรงเรียนของฉันเพราะฉันจะได้ไม่ต้องจ่ายสำหรับพวกเขา ปริมาณป้าของคุณยังคงอาศัยอยู่ในบ้านหลังเก่าของคุณหรือไม่ ถามมาทิลด้า ใช่กล่าวว่านางสาวน้ำผึ้ง ผมคิดว่าพ่อของฉันอยากให้ผมมีมันหลังจากที่เขาเสียชีวิต แต่ไม่มีใครสามารถหาพินัยกรรมของเขา ป้าของฉันมีตัวอักษรบอกว่าเขาให้บ้านกับเธอ มันเหมือนเช่นการเขียนพ่อของฉัน แต่ฉันไม่คิดว่ามันเป็น แต่ผู้ที่จะเชื่อฉัน? ป้าของฉันคือคนที่สำคัญมากในหมู่บ้าน