Child maltreatment is one of the mo

Child maltreatment is one of the most deleterious known influences on the mental health and development of children. This article briefly reviews a complement of methods that are ready to incorporate into child and adolescent psychiatric practice, by having been validated either with respect to the prevention of child maltreatment or with respect to adverse outcomes associated with maltreatment (and primarily focused on enhancing the caregiving environment); they are feasible for integration into clinical decision making, and most importantly, can be included in the training of the next generation of clinicians.
Child maltreatment is one of the most deleterious known influences on the mental health and development of children.
•A review of the risk variables associated with child maltreatment shows that the parents and caregivers of children at risk for maltreatment are commonly victims themselves. Their needs for social and psychiatric support are often easily ascertained in the early days of their children’s lives, before catastrophic incidents of child maltreatment have occurred. Without these supports, child maltreatment continues to be the largest preventable causal influence on child mental disorder in the United States.
•It is incumbent on child and adolescent psychiatrists to know and ascertain the warning signs among the families of their patients, to recognize and exhaustively pursue opportunities for preventive intervention.
•For those children whose development is potentially compromised by the risk of child maltreatment, it is important that efforts to minimize such risk is sustained, comprehensive, and organized around the needs of individual families, not bureaucracies.
•In a next phase of development in our field, concerted efforts to learn which interventions work, when in the child’s development, targeted toward whom, sustained at what dosage, and for what duration, will bring about cost-effective reductions in the incidence of child maltreatment and consequent improvement in major public mental health outcomes.
Over the past 2 decades, a vast amount of knowledge has accrued regarding the prevalence and consequences of child maltreatment. The toll of these consequences has been confirmed in well-controlled, genetically informative studies showing that child maltreatment is one of the most deleterious known influences on the mental health and development of children.1, 2, 3, 4 Child maltreatment is preventable5, 6, 7 but prevalent,8 affecting at least 1 in 8 US children. The list of child and adolescent psychiatric conditions that are caused or exacerbated by child maltreatment is long, and it can be argued that of all of the influences on child mental disorders, most which are genetic,9 child maltreatment is the single preventable cause with the highest associated disease burden, approaching 20% or more of the population-attributable risk for all psychiatric conditions of childhood.

Although there are important questions about the effectiveness of the steadily improving array of interventions designed to prevent child maltreatment, there is a need to engage a comprehensive approach to its prevention. There is no longer any question about whether child maltreatment contributes to the medical conditions of child psychiatry, and therefore a major share of the responsibility for the implementation of targeted (or secondary) child maltreatment prevention rests within the scope and science of child and adolescent psychiatry. For the same reasons that the prevention of lead poisoning advanced from the realm of public health departments (primary prevention) to its place in pediatric science and practice (targeted surveillance and prevention for patients at increased risk as identified by medical screening), it is no longer appropriate for child maltreatment prevention to be relegated exclusively to state departments of social services. Furthermore, the threshold for physician engagement must move beyond imminent risk (ie, calls to state child abuse/neglect hotline) to more sophisticated appraisals of highly prevalent risk scenarios that are between the respective scopes of universal primary prevention efforts and emergency intervention by municipal courts after an incidence of abuse or neglect has already occurred. As a clinical determinant of disease, one for which the predictors and consequences are uniquely encountered in child psychiatric practice, child maltreatment in the United States (and many other high-income countries) belongs to child and adolescent psychiatry.

This article briefly reviews a complement of methods that are ready to incorporate into child and adolescent psychiatric practice, by virtue of having established a reasonable evidence base (to be considered an imperfect but necessary starting point). The interventions proposed here have been validated either with respect to the prevention of child maltreatment or with respect to adverse outcomes associated with maltreatment (

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เด็ก maltreatment เป็นหนึ่งในอิทธิพลร้ายสุดรู้จักสุขภาพจิตและการพัฒนาของเด็ก บทความสั้น ๆ ความคิดเห็นเป็นของวิธีการที่พร้อมที่จะรวมในการปฏิบัติทางจิตเวชเด็กและวัยรุ่นได้ โดยมีการตรวจสอบ เกี่ยวกับการป้องกันเด็ก maltreatment หรือ เกี่ยวกับผลกระทบ เกี่ยวข้องกับ maltreatment (และเน้นหลักในการเสริมสร้างสิ่งแวดล้อม caregiving); พวกเขาจะเป็นไปได้ในการตัดสินใจทางคลินิก และสำคัญที่สุด สามารถรวมอยู่ในการฝึกอบรมของแพทย์เด็ก maltreatment เป็นหนึ่งในอิทธิพลร้ายสุดรู้จักสุขภาพจิตและการพัฒนาของเด็ก•A รีวิวของตัวแปรความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับเด็ก maltreatment แสดงว่า พ่อแม่และผู้ดูแลเด็กที่มีความเสี่ยง maltreatment บ่อย ๆ คือ เหยื่อเอง ความต้องการสำหรับการสนับสนุนทางสังคม และจิตเวชมักง่ายจะตรวจสอบในวันแรก ๆ ของชีวิตของเด็ก ก่อนมีเหตุการณ์รุนแรงของ maltreatment เด็กเกิด ไม่สนับสนุนเหล่านี้ เด็ก maltreatment ยังคงเป็นอิทธิพลเชิงสาเหตุสามารถป้องกันได้ที่ใหญ่ที่สุดในเด็กโรคจิตในสหรัฐอเมริกา•It อำนวยเด็กและจิตแพทย์วัยรุ่นรู้จัก และตรวจสอบสัญญาณเตือนในกลุ่มครอบครัวของผู้ป่วย การรับรู้ และแสวงหาโอกาสการแทรกแซงเชิงป้องกันลมได้•For those children whose development is potentially compromised by the risk of child maltreatment, it is important that efforts to minimize such risk is sustained, comprehensive, and organized around the needs of individual families, not bureaucracies.•In a next phase of development in our field, concerted efforts to learn which interventions work, when in the child’s development, targeted toward whom, sustained at what dosage, and for what duration, will bring about cost-effective reductions in the incidence of child maltreatment and consequent improvement in major public mental health outcomes.Over the past 2 decades, a vast amount of knowledge has accrued regarding the prevalence and consequences of child maltreatment. The toll of these consequences has been confirmed in well-controlled, genetically informative studies showing that child maltreatment is one of the most deleterious known influences on the mental health and development of children.1, 2, 3, 4 Child maltreatment is preventable5, 6, 7 but prevalent,8 affecting at least 1 in 8 US children. The list of child and adolescent psychiatric conditions that are caused or exacerbated by child maltreatment is long, and it can be argued that of all of the influences on child mental disorders, most which are genetic,9 child maltreatment is the single preventable cause with the highest associated disease burden, approaching 20% or more of the population-attributable risk for all psychiatric conditions of childhood.Although there are important questions about the effectiveness of the steadily improving array of interventions designed to prevent child maltreatment, there is a need to engage a comprehensive approach to its prevention. There is no longer any question about whether child maltreatment contributes to the medical conditions of child psychiatry, and therefore a major share of the responsibility for the implementation of targeted (or secondary) child maltreatment prevention rests within the scope and science of child and adolescent psychiatry. For the same reasons that the prevention of lead poisoning advanced from the realm of public health departments (primary prevention) to its place in pediatric science and practice (targeted surveillance and prevention for patients at increased risk as identified by medical screening), it is no longer appropriate for child maltreatment prevention to be relegated exclusively to state departments of social services. Furthermore, the threshold for physician engagement must move beyond imminent risk (ie, calls to state child abuse/neglect hotline) to more sophisticated appraisals of highly prevalent risk scenarios that are between the respective scopes of universal primary prevention efforts and emergency intervention by municipal courts after an incidence of abuse or neglect has already occurred. As a clinical determinant of disease, one for which the predictors and consequences are uniquely encountered in child psychiatric practice, child maltreatment in the United States (and many other high-income countries) belongs to child and adolescent psychiatry.This article briefly reviews a complement of methods that are ready to incorporate into child and adolescent psychiatric practice, by virtue of having established a reasonable evidence base (to be considered an imperfect but necessary starting point). The interventions proposed here have been validated either with respect to the prevention of child maltreatment or with respect to adverse outcomes associated with maltreatment (

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การทารุณเด็กเป็นหนึ่งในอิทธิพลมากที่สุดคงเป็นที่รู้จักด้านสุขภาพจิตและพัฒนาการของเด็ก บทความนี้สั้น ๆรีวิวเป็นส่วนเติมเต็มของวิธีการที่พร้อมที่จะรวมเข้าไปในเด็กและฝึกจิตเวชวัยรุ่น โดยมีการตรวจสอบอย่างใดอย่างหนึ่งเกี่ยวกับการป้องกันการทารุณเด็ก หรือด้วยความเคารพต่อผลที่ไม่พึงประสงค์ที่เกี่ยวข้องกับการกระทำทารุณ ( และเน้นหลักในการดูแลสิ่งแวดล้อม พวกเขาจะเป็นไปได้เพื่อบูรณาการในการตัดสินใจทางคลินิกและ ที่สำคัญที่สุดคือสามารถรวมอยู่ในการฝึกอบรมรุ่นต่อไปของแพทย์การทารุณเด็กเป็นหนึ่งในอิทธิพลมากที่สุดคงเป็นที่รู้จักด้านสุขภาพจิตและพัฒนาการของเด็ก- ทบทวนความเสี่ยงตัวแปรที่เกี่ยวข้องกับการทารุณเด็ก พบว่า ผู้ปกครองและผู้ดูแลเด็กที่เสี่ยงต่อการทารุณมักตกเป็นเหยื่อเสียเอง ความต้องการการสนับสนุนทางสังคมและทางจิตเวชมักจะง่ายการตรวจสอบในวันแรกของชีวิตของเด็ก ก่อนที่หายนะของการทารุณเด็ก เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ โดยไม่สนับสนุนเหล่านี้ การทารุณเด็กยังคงเป็นสาเหตุใหญ่ที่สุดที่ป้องกันโรคทางจิตมีอิทธิพลต่อเด็กในสหรัฐอเมริกา- มันเป็นหน้าที่ที่จิตแพทย์เด็กและวัยรุ่น เพื่อทราบและตรวจสอบสัญญาณเตือนของครอบครัวของผู้ป่วยของพวกเขา การรับรู้ และทำไล่ตามโอกาสสำหรับการแทรกแซงเพื่อป้องกัน- สำหรับเด็กที่มีพัฒนาการอาจละเมิด โดยความเสี่ยงของการทารุณเด็ก มันเป็นสิ่งสำคัญว่า ความพยายามที่จะลดความเสี่ยงดังกล่าวอย่างครบวงจรและจัดรอบความต้องการของครอบครัวของแต่ละบุคคล ไม่ใช่การปกครอง .- ในขั้นตอนต่อไปของการพัฒนาในด้านของเรา ความพยายามร่วมกันที่จะเรียนรู้ซึ่งการแทรกแซงการทำงาน เมื่อในการพัฒนาของเด็ก ที่มีต่อเป้าหมายที่ยั่งยืนในการใช้ยาอะไร และเวลาอะไร จะทำให้มีประสิทธิภาพในการลดการทารุณเด็กและปรับปรุงผลในสาขาประชาสัมพันธ์ สุขภาพจิต ผลลัพธ์กว่า 2 ทศวรรษที่ผ่านมา เป็นจำนวนเงินที่มากมายของความรู้ได้ค้างรับเกี่ยวกับความชุกและผลกระทบของการทารุณเด็ก โทรของผลกระทบเหล่านี้ได้รับการยืนยันในการ ควบคุมได้ดี ข้อมูลพันธุกรรม การศึกษาแสดงให้เห็นว่าการทารุณเด็กเป็นหนึ่งในอิทธิพลมากที่สุดคงเป็นที่รู้จักด้านสุขภาพจิตและพัฒนาการเด็ก 1 , 2 , 3 , 4 คือการทารุณเด็ก preventable5 , 6 , 7 แต่ที่แพร่หลาย , 8 ที่มีผลต่ออย่างน้อย 1 ใน 8 เราเด็ก รายการเด็กและเงื่อนไขจิตเวชวัยรุ่นที่ก่อหรือ exacerbated โดยการทารุณเด็ก อยู่ได้นาน และมันสามารถจะแย้งว่าทั้งหมดของอิทธิพลของเด็กผิดปกติทางจิตส่วนใหญ่ซึ่งเป็นโรคทางพันธุกรรม การทารุณเด็กเดี่ยว 9 ได้ เพราะด้วยภาระโรคสูงสุดที่ใกล้ 20% หรือมากกว่าของประชากรจากความเสี่ยงสำหรับเงื่อนไขจิตเวชทั้งหมดของวัยเด็กแม้ว่าจะมีคำถามสำคัญเกี่ยวกับประสิทธิผลของการปรับปรุงอย่างต่อเนื่อง อาร์เรย์ของการแทรกแซงที่ออกแบบมาเพื่อป้องกันการทารุณเด็ก ต้องมีการจ้างวิธีการที่ครอบคลุมถึงการป้องกัน มีคำถามเกี่ยวกับว่าไม่มีการทารุณเด็ก ก่อให้เกิดเงื่อนไขทางการแพทย์ของจิตเวชเด็ก และดังนั้น หุ้นรายใหญ่ของความรับผิดชอบสำหรับการดำเนินการตามเป้าหมาย ( หรือรอง ) การป้องกันการทารุณเด็กอยู่ภายในขอบเขตและวิทยาศาสตร์ของจิตเวชเด็กและวัยรุ่น ด้วยเหตุผลเดียวกันกับที่ป้องกันพิษตะกั่วขั้นสูงจากขอบเขตของหน่วยงานสาธารณสุข ( ปฐมภูมิ ) สถานที่ในวิทยาศาสตร์เด็กและการปฏิบัติ ( เป้าหมาย การเฝ้าระวังและการป้องกันสำหรับผู้ป่วยที่ความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นตามที่ระบุโดยการคัดกรองทางการแพทย์ ) มันไม่มีที่เหมาะสมสำหรับการป้องกันการทารุณเด็ก เพื่อที่จะขับไล่เฉพาะหน่วยงานของรัฐบริการสังคม นอกจากนี้ เกณฑ์สำหรับแพทย์นัดต้องย้ายเกินเสี่ยงอันตราย ( เช่น การเรียกสภาพเด็กทารุณกรรม ทอดทิ้งสายด่วน ) ซับซ้อนการประเมินผลของสถานการณ์ความเสี่ยงสูงที่แพร่หลายที่เกี่ยวข้องระหว่างขอบเขตของความพยายามในการป้องกันการแทรกแซงและสากลหลักฉุกเฉินโดยศาลเทศบาลหลังจากอุบัติการณ์ หรือละเลยได้เกิดขึ้นแล้ว เป็นปัจจัยทางคลินิกของโรคหนึ่งที่พยากรณ์และผลมีพบในการปฏิบัติงานจิตเวชเด็ก การทารุณเด็กในสหรัฐอเมริกาและหลายประเทศมีรายได้สูง ๆ ) เป็นของ จิตเวชเด็กและวัยรุ่นบทความนี้สั้น ๆรีวิวเป็นส่วนเติมเต็มของวิธีการที่พร้อมที่จะรวมเข้าไปในเด็กและฝึกจิตเวชวัยรุ่น โดยอาศัยการสร้างฐานหลักฐานที่สมเหตุสมผล ( จะถือว่าเป็นไม่สมบูรณ์ แต่เป็นจุดเริ่มต้น ) มาตรการที่เสนอนี้ได้รับการตรวจสอบอย่างใดอย่างหนึ่งเกี่ยวกับการป้องกันการทารุณเด็ก หรือด้วยความเคารพต่อผลร้ายที่เกี่ยวข้องกับมา