enice - Another WorldPetrarch, the

enice - Another World
Petrarch, the fourteenth-century Tuscan poet, called Venice a "mundus alter" or "another world," and the city of canals really is different from other Renaissance centers like Florence or Rome.
Venice is a cluster of islands, connected by bridges and canals, and until the mid-19th century the only way to reach the city was by boat. In the fifteenth and sixteenth centuries Venice suffered numerous outbreaks of the plague and engaged in major wars, such as the War of the League of Cambrai. But it also boasted a stable republican government led by a Doge (meaning "Duke" in the local dialect), wealth from trade, and a unique location as a gateway between Europe and Byzantium.

Painting in Early and High Renaissance Venice is largely grouped around the Bellini family: Jacopo, the father, Giovanni and Gentile, his sons, and Andrea Mantegna, a brother-in-law. Giorgione may have trained in the Bellini workshop and Titian was apprenticed there as a boy.
The Bellinis and their peers developed a particularly Venetian style of painting characterized by deep, rich colors, an emphasis on patterns and surfaces, and a strong interest in the effects of light.

While Venetian painters knew about linear perspective and used the technique in their paintings, depth is just as often suggested by gradually shifting colors and the play of light and shadow. Maybe Venetian painters were inspired by the glittering gold mosaics and atmospheric light in the grand Cathedral of San Marco, founded in the 11th century? Or maybe they looked to the watery cityscape and the shifting reflections on the surfaces of the canals?
Oil Paint
The Venetian trade networks helped to shape local painting practices. Ships from the East brought luxurious, exotic pigments, while traders from Northern Europe imported the new technique of oil painting. Giovanni Bellini combined the two by the 1460’s-70’s. In the next few decades, oil paint largely supplanted tempera, a quick-drying paint bound by egg yolk that produced a flat, opaque surface. (Botticelli’s Birth of Venus is one example of tempera paint, which you can learn more about here).


To achieve deep tones, Venetian painters would prepare a panel with a smooth white ground and then slowly build up layer-upon-layer of oil paint. Since oil dries slowly, the colors could be blended together to achieve subtle gradations. (See this effect in the rosy flush of the Venus of Urbino’s cheeks by Titian or in the blue-orange clouds in Giorgione’s Adoration of the Shepherds—above). Plus, when oil paint dries it stays somewhat translucent. As a result, all of those thin layers reflect light and the surface shines. Painting conservators have even found that Bellini, Giorgione, and Titian added ground-up glass to their pigments to better reflect light.

Over the next century Venetian painters pursued innovative compositional approaches, like asymmetry, and they introduced new subjects, such as landscapes and female nudes. The increasing use of pliable canvas over solid wood panels encouraged looser brushstrokes. Painters also experimented more with the textural differences produced by thick versus thin application of paint.
In the Late Renaissance Titian’s mastery was rivaled by Tintoretto and Veronese. Each attempted to out-paint the other with increasingly dynamic and sensual subjects for local churches and international patrons. (Phillip II of Spain was particularly enamored with Titian’s mythological nudes.) The trio transformed saintly stories into relatable human drama (Veronese’s The Dream of St. Helena), captured the wit and wealth of portrait subjects (Titian’s Portrait of a Man), and interpreted nature through mythological tales (Tintoretto’s The Origin of the Milky Way).
Essay by Dr. Heather A. Horton

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

enice - Another WorldPetrarch, the fourteenth-century Tuscan poet, called Venice a "mundus alter" or "another world," and the city of canals really is different from other Renaissance centers like Florence or Rome.Venice is a cluster of islands, connected by bridges and canals, and until the mid-19th century the only way to reach the city was by boat. In the fifteenth and sixteenth centuries Venice suffered numerous outbreaks of the plague and engaged in major wars, such as the War of the League of Cambrai. But it also boasted a stable republican government led by a Doge (meaning "Duke" in the local dialect), wealth from trade, and a unique location as a gateway between Europe and Byzantium.Painting in Early and High Renaissance Venice is largely grouped around the Bellini family: Jacopo, the father, Giovanni and Gentile, his sons, and Andrea Mantegna, a brother-in-law. Giorgione may have trained in the Bellini workshop and Titian was apprenticed there as a boy.The Bellinis and their peers developed a particularly Venetian style of painting characterized by deep, rich colors, an emphasis on patterns and surfaces, and a strong interest in the effects of light.ชื่อจิตรกรเวเนเชียนรู้เกี่ยวกับมุมมองเชิงเส้น และใช้เทคนิคในภาพวาดของพวกเขา ความลึกเป็นเพียงได้บ่อยแนะนำ โดยค่อย ๆ ขยับเล่นแสงและเงาและสี บางทีชื่อจิตรกรเวเนเชี่ยนได้รับแรงบันดาลโมทองดวงและแสงบรรยากาศในแกรนด์วิหารของซานมาร์โค ก่อตั้งขึ้นในศตวรรษ 11 หรือไม่ หรือบางทีดูไปแฉะการสะท้อนแบบเลื่อนลอยบนพื้นผิวของลำคลองสีน้ำมันเครือข่ายค้าเวเนเชี่ยนช่วยให้รูปร่างจิตรกรรมท้องถิ่นปฏิบัติ เรือจากตะวันออกมาเม็ดสีหรูหรา แปลกใหม่ ในขณะที่ผู้ค้าจากยุโรปเหนือนำเทคนิคใหม่ของจิตรกรรมสีน้ำมัน จิโอวานนีเบลลินีรวมทั้งสอง โดยของ 1460-70 ของ ในไม่กี่ทศวรรษถัดไป สีน้ำมัน supplanted สีฝุ่น สีแห้งด่วนที่ผูก ด้วยไข่แดงที่ผลิตพื้นผิวแบน ทึบแสงเป็นส่วนใหญ่ (กำเนิดวีนัสของ Botticelli ได้อย่างหนึ่งของอุณหภูมิสี ซึ่งคุณสามารถเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับที่นี่)To achieve deep tones, Venetian painters would prepare a panel with a smooth white ground and then slowly build up layer-upon-layer of oil paint. Since oil dries slowly, the colors could be blended together to achieve subtle gradations. (See this effect in the rosy flush of the Venus of Urbino’s cheeks by Titian or in the blue-orange clouds in Giorgione’s Adoration of the Shepherds—above). Plus, when oil paint dries it stays somewhat translucent. As a result, all of those thin layers reflect light and the surface shines. Painting conservators have even found that Bellini, Giorgione, and Titian added ground-up glass to their pigments to better reflect light.Over the next century Venetian painters pursued innovative compositional approaches, like asymmetry, and they introduced new subjects, such as landscapes and female nudes. The increasing use of pliable canvas over solid wood panels encouraged looser brushstrokes. Painters also experimented more with the textural differences produced by thick versus thin application of paint.In the Late Renaissance Titian’s mastery was rivaled by Tintoretto and Veronese. Each attempted to out-paint the other with increasingly dynamic and sensual subjects for local churches and international patrons. (Phillip II of Spain was particularly enamored with Titian’s mythological nudes.) The trio transformed saintly stories into relatable human drama (Veronese’s The Dream of St. Helena), captured the wit and wealth of portrait subjects (Titian’s Portrait of a Man), and interpreted nature through mythological tales (Tintoretto’s The Origin of the Milky Way).Essay by Dr. Heather A. Horton

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

enice - อีกโลกหนึ่ง
. เพทราร์กที่สิบสี่ศตวรรษกวีทัสคานีที่เรียกว่าเวนิซ "Mundus เปลี่ยนแปลง" หรือ "อีกโลกหนึ่ง" และเมืองคลองจริงๆแตกต่างจากศูนย์ฟื้นฟูศิลปวิทยาอื่น ๆ เช่นฟลอเรนซ์หรือโรม
เวนิสเป็นกลุ่มของเกาะ, เชื่อมต่อกันด้วยสะพานและคลองและจนกระทั่งกลางศตวรรษที่ 19 วิธีเดียวที่จะเข้าถึงเมืองโดยทางเรือ ในศตวรรษที่สิบห้าสิบหกและเวนิซได้รับความเดือดร้อนจำนวนมากการระบาดของโรคระบาดและมีส่วนร่วมในสงครามที่สำคัญเช่นสงครามลีกคัมบ แต่ก็ยังอวดรัฐบาลสาธารณรัฐมั่นคงนำโดยโด (หมายถึง "ดุ๊ก" ในภาษาถิ่น) ความมั่งคั่งจากการค้าและสถานที่ที่ไม่ซ้ำกันเป็นเกตเวย์ระหว่างยุโรปและไบแซนเทียม. จิตรกรรมในช่วงต้นและมัธยมเรเนซองส์เวนิสส่วนใหญ่จะถูกจัดกลุ่มอยู่รอบ ๆ ครอบครัวเบลลินี: Jacopo พ่อของจิโอวานนี่และคนต่างชาติลูกชายของเขาและ Andrea Mantegna, พี่ชายในกฎหมาย Giorgione อาจจะได้รับการฝึกฝนในการประชุมเชิงปฏิบัติการเบลลินีและทิเชียนแวะที่นั่นในฐานะเด็ก. Bellinis และเพื่อนของพวกเขาได้รับการพัฒนารูปแบบเวนิสโดยเฉพาะอย่างยิ่งของการวาดภาพลึกโดดเด่นด้วยสีที่อุดมไปด้วยความสำคัญกับรูปแบบและพื้นผิวและความสนใจในผลกระทบ ของแสง. ในขณะที่จิตรกรชาวเมืองเวนิสรู้เกี่ยวกับมุมมองเชิงเส้นและใช้เทคนิคในภาพวาดของพวกเขาคือความลึกเพียงแค่แนะนำมักจะเป็นโดยค่อยๆขยับสีและการเล่นของแสงและเงา บางทีจิตรกร Venetian ได้รับแรงบันดาลใจจากโมเสคสีทองอร่ามและแสงในบรรยากาศที่ยิ่งใหญ่ของมหาวิหารซานมาร์โคก่อตั้งขึ้นในศตวรรษที่ 11? หรือบางทีพวกเขามองไป cityscape น้ำและขยับสะท้อนบนพื้นผิวของคลองหรือไม่น้ำมันสีเครือข่ายค้า Venetian ช่วยให้รูปร่างภาพวาดการปฏิบัติในท้องถิ่น เรือจากทางทิศตะวันออกนำหรูหราสีที่แปลกใหม่ในขณะที่ผู้ค้าจากภาคเหนือของยุโรปที่นำเข้าเทคนิคใหม่ของภาพวาดสีน้ำมัน จิโอวานนีเบลลินีรวมทั้งสองโดย 1460's-70 ในช่วงไม่กี่สิบปีข้างหน้า, สีน้ำมันแทนที่ส่วนใหญ่อุบาทว์สีแห้งเร็วผูกพันตามไข่แดงที่ผลิตพื้นผิวที่เรียบทึบแสง (เกิด Botticelli ของดาวศุกร์เป็นตัวอย่างหนึ่งของสีอุบาทว์ซึ่งคุณสามารถเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับที่นี่). เพื่อให้เกิดเสียงลึกจิตรกรชาวเมืองเวนิสจะเตรียมแบนพร้อมเรียบพื้นสีขาวแล้วค่อยๆสร้างชั้น-upon-ชั้นของสีน้ำมัน . ตั้งแต่น้ำมันแห้งช้าสีสามารถนำมาผสมกันเพื่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างค่อยเป็นค่อยไปลึกซึ้ง (ดูที่ผลกระทบนี้ในล้างสีดอกกุหลาบของดาวรุ่งของแก้มของ Urbino โดยทิเชียนหรือในเมฆสีฟ้าสีส้มในความรัก Giorgione ของคนเลี้ยงแกะ-ด้านบน) นอกจากนั้นเมื่อสีน้ำมันแห้งมันอยู่ค่อนข้างโปร่งแสง เป็นผลให้ทั้งหมดของชั้นบาง ๆ เหล่านั้นสะท้อนแสงและพื้นผิวส่องสว่าง จิตรกรรมอนุรักษ์ได้พบแม้กระทั่งว่าเบลลินี Giorgione และทิเชียนเพิ่มกระจกพื้นดินขึ้นไปสีของพวกเขาให้ดีขึ้นสะท้อนแสง. กว่าจิตรกรชาวเมืองเวนิสในศตวรรษหน้าไล่ตามแนวทาง compositional นวัตกรรมเช่นความไม่สมดุลและพวกเขาแนะนำเรื่องใหม่เช่นภูมิทัศน์และหญิง เปลือย การใช้งานที่เพิ่มขึ้นของผ้าใบยืดหยุ่นมากกว่าแผงไม้เนื้อแข็งได้รับการสนับสนุนพู่กันโยก จิตรกรยังทดลองมากขึ้นด้วยเนื้อสัมผัสความแตกต่างที่ผลิตโดยเมื่อเทียบกับแอพลิเคชันหนาบางของสี. ในการเรียนรู้ทิเชียเรอเนซองส์ในช่วงปลายได้รับผลงานโดย Tintoretto และ Veronese แต่ละคนพยายามที่จะออกจากสีอื่น ๆ ที่มีอาสาสมัครมากขึ้นแบบไดนามิกและศีลธรรมสำหรับคริสตจักรในประเทศและลูกค้าต่างประเทศ (ฟิลลิปที่สองของสเปนก็ติดใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการเปลือยตำนานของทิเชียน.) ทั้งสามคนเปลี่ยนเรื่องราวศักดิ์สิทธิ์ลงไปในละครมนุษย์ relatable (Veronese ของความฝันของเซนต์เฮเลนา) จับปัญญาและความมั่งคั่งของวิชาภาพ (ภาพทิเชียนของผู้ชาย) และ ธรรมชาติตีความผ่านนิทานตำนาน (Tintoretto ของแหล่งกำเนิดของทางช้างเผือก). เรียงความโดยดร. เฮเทอร์ฮอร์ตันเอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

enice - โลกอื่น
แนวฉากศตวรรษที่สิบสี่ Tuscan กวีที่เรียกว่าเวนิส " มุนดัสเปลี่ยนแปลง " หรือ " โลกอื่น " และเมืองแห่งคลองจริงๆ แตกต่างจากศูนย์ศิลปวิทยาอื่น ๆเช่น ฟลอเรนซ์ หรือ โรม เวนิส คือ กลุ่มของหมู่เกาะ
, เชื่อมต่อด้วยสะพานและคลองจนถึงกลางศตวรรษที่ 19 วิธี เดียวที่จะเข้าถึงเมืองโดยเรือในศตวรรษที่สิบหกสิบห้าเวนิสประสบการระบาดของโรคมากมายและมีส่วนร่วมในสงคราม เช่น สงครามสันนิบาต - . แต่มันยังอวดเสถียรภาพรัฐบาลสาธารณรัฐนำโดยดยุค ( ความหมาย " ดุ๊ก " ในภาษาท้องถิ่น ) , ความมั่งคั่งจากการค้า และสถานที่เฉพาะเป็นเกตเวย์ระหว่างยุโรปและ Byzantium .

ภาพวาดในวัยเด็กและเวนิสยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาสูงเป็นส่วนใหญ่ จับกลุ่มทั่วตระกูลเบลลินี : จาโคโป , พ่อ , Giovanni Gentile และบุตรชายของเขาและคอร์พอรา ควอไดรเจมินา , พี่เขย จอร์โจเนอาจฝึกในเบลลินีการประชุมเชิงปฏิบัติการและทิเชียนเป็น apprenticed นั้นเป็นผู้ชาย bellinis
และเพื่อนของพวกเขาพัฒนาโดยเฉพาะอย่างยิ่งสไตล์เวนิสภาพวาดที่โดดเด่นด้วยสีที่ลึก , รวย ,เน้นลวดลายและพื้นผิว และความสนใจในผลของแสง ในขณะที่จิตรกรเวนิส

รู้เกี่ยวกับมุมมองเชิงเส้น และใช้เทคนิคของภาพวาดของพวกเขา ความลึกก็มักจะแนะนำ โดยค่อยๆ เปลี่ยนสีและเล่นแสงเงาบางที Venetian จิตรกรได้รับแรงบันดาลใจมาจากโมเสคทองอร่ามแสงและบรรยากาศในโบสถ์ใหญ่ของซานมาร์โค ก่อตั้งขึ้นในศตวรรษที่ 11 หรือบางทีพวกเขามองไปที่ขอบฟ้าเป็นน้ำและเปลี่ยนแสงสะท้อนบนพื้นผิวของคลอง ?

ภาพสีน้ำมันเวนิสการค้าเครือข่ายช่วยให้รูปร่างการปฏิบัติภาพวาดท้องถิ่น เรือจากทิศตะวันออกนำสีแปลกใหม่หรูหรา ,ในขณะที่ผู้ค้าจากภาคเหนือของยุโรปนำเข้าเทคนิคใหม่ของการวาดภาพสีน้ํามัน จิโอวานนีเบลลินีรวมสองโดย 1460 's-70 . ในอีกไม่กี่ทศวรรษ , สีน้ำมันไปแทนที่เทมเพอรา , แห้งเร็วสีผูกไว้ด้วยไข่แดงที่ผลิตแบน ทึบแสง ผิว ( บอตตีเชลลีเกิดของดาวศุกร์เป็นหนึ่งในตัวอย่างของสีฝุ่นสี ซึ่งคุณสามารถเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับที่นี่


)เพื่อให้ได้เสียงลึก , จิตรกรเวนิสจะเตรียมแผงกับพื้นเรียบสีขาว และค่อยๆ สร้างขึ้นชั้นบนชั้นของน้ำมันสี เพราะน้ำมันแห้งช้า สีอาจจะผสมกัน เพื่อให้เกิดสีสัน หนึ่ง . ( เห็นผลในการล้างสีกุหลาบของวีนัสแห่งเออร์บิโนของแก้มโดยทิเชียนหรือในเมฆสีฟ้าสีส้มในสี่แผ่นดินของการนมัสการของคนเลี้ยงแกะข้างบน )และเมื่อสีแห้ง น้ำมันจะค่อนข้างโปร่งแสง เป็นผลให้พวกชั้นบาง ๆ สะท้อนแสง และ ผิวเปล่งประกาย อนุรักษ์จิตรกรรม ได้พบว่า เบลลีนี , จอร์โจเนและทิเชียนเพิ่มพื้นดินแก้วสีสะท้อนแสงของตนดีกว่า

กว่า ศตวรรษหน้า Venetian จิตรกรไล่ตามวิธีการใหม่ ๆเช่น ส่วนประกอบไม่สมมาตรและพวกเขาแนะนำวิชาใหม่ เช่น ภูมิทัศน์และ nudes หญิง การใช้ผ้าใบยืดหยุ่นกว่าแผงไม้เนื้อแข็งให้หลวม รอยพู่กัน . จิตรกรยังทดลองกับเนื้อความหนาและบางผลิตโดยใช้สี ในปลายยุคของทิเชียน
Mastery คือ rivaled โดยทินโทเรตโต และ เวโรเนเซ .แต่ละคนพยายามที่จะออกสีอื่น ๆที่มีมากขึ้นแบบไดนามิกและตระการตาและคริสตจักรท้องถิ่นและลูกค้าต่างประเทศ ( ฟิลิป ที่ 2 สเปนโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลงใหลทิเชียนเป็นตำนานเปลือย ) ทั้งสามแปลงเป็นมนุษย์เหมือนเรา ( ธรรมิกเรื่องราวละคร เวโรเนเซเป็นความฝันของเซนต์เฮเลน่า ) จับปัญญาและความมั่งคั่งของกลุ่มบุคคล ( ทิเชียนเป็นภาพเหมือนของผู้ชาย )และตีความธรรมชาติผ่านนิทานตำนาน ( ทินโทเรตโตคือที่มาของทางช้างเผือก ) .
บทความโดย ดร. เฮเลน

a