1.11 Precision and the size of samp

1.11 Precision and the size of samples
As indicated earlier (see Section 1.10), the power of tests is a function of the sizes
of samples used. In general, the precision of an estimate from a certain sample
is increased as a function of the size of sample. A typical measure of precision
is the standard error, which is (sample variance/size of sample)1/2 and clearly
decreases (so precision increases) as size of sample increases. Wherever possible
(and it is always desirable), a maximal acceptable imprecision should be specified.
It is possible to estimate the variance of the variable being measured and thereby
to calculate how many replicates should be included in a sample to achieve the
necessary precision.
There are, however, several features of design of sampling that help to increase
precision of estimates of abundances of organisms. The first is stratification. Wherever it is possible to make a ‘map’ of abundances (from previous studies in the
literature or from pilot studies) stratification of sampling will often substantially
reduce imprecision. As a simple example, let us suppose that it is generally known
that a particular species of sea urchin is generally more abundant (per box core) in
areas of very coarse sediment than where sediments are finer. Let us suppose that
in the study area, about 25% of the seafloor is composed of coarse sediments, in
several large patches. The remaining areas are finer sediments. There are sufficient
model can be proposed that predation or disturbance by the rays decreases
the number of amphipods. This leads to the hypothesis that areas where rays
are experimentally prevented from entering will develop larger numbers of
amphipods than in corresponding control areas.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1.11 แม่นยำและขนาดของตัวอย่างระบุก่อนหน้านี้ (ดูส่วน 1.10), พลังของการทดสอบเป็นฟังก์ชันของขนาดตัวอย่างที่ใช้ ในทั่วไป ความแม่นยำของการประเมินจากตัวอย่างแน่นอนจะเพิ่มขึ้นตามขนาดของตัวอย่าง การวัดโดยทั่วไปข้อผิดพลาดมาตรฐาน ซึ่งเป็น (ตัวอย่างผลต่าง/ขนาดของตัวอย่าง) 1/2 และชัดเจนลด (เพื่อเพิ่มความแม่นยำ) เป็นขนาดของตัวอย่างเพิ่ม ทุกที่ไปได้(และน่าเสมอ), สูงสุด imprecision ควรระบุยอมรับสามารถประเมินความแปรปรวนของตัวแปรที่ถูกวัด และดังนั้นจึงการคำนวณเหมือนกับวิธีการหลายควรรวมอยู่ในตัวอย่างเพื่อให้บรรลุการความแม่นยำที่จำเป็นมี อย่างไรก็ตาม หลายคุณลักษณะของการออกแบบการสุ่มตัวอย่างที่ช่วยเพิ่มความแม่นยำของการประมาณการของร้านของสิ่งมีชีวิต ครั้งแรกเป็นการแบ่งชั้น ไม่จำเป็นต้องทำ 'แผนที่' ของร้าน (จากการศึกษาก่อนหน้านี้ในการวรรณกรรมหรือ จากการศึกษานำร่อง) จะแบ่งชั้นของการสุ่มตัวอย่างมักมากลด imprecision เป็นตัวอย่างง่าย ๆ ให้เราคิดว่า โดยทั่วไปว่าว่าสายพันธุ์เฉพาะของเม่นทะเลโดยทั่วไปอุดมสมบูรณ์มากขึ้น (ต่อกล่องหลัก) ในพื้นที่ของตะกอนหยาบมากกว่าปลีกย่อยตะกอน ให้เราสมมุติว่าในพื้นที่ศึกษา ประมาณ 25% ของก้นทะเลประกอบด้วยตะกอนหยาบ ในแพทช์ใหญ่หลาย พื้นที่ที่เหลือเป็นตะกอนละเอียด มีเพียงพอแบบจำลองสามารถเสนอที่ปล้นสะดมหรือรบกวน โดยลดรังสีจำนวน amphipods นี้นำไปสู่สมมติฐานว่าพื้นที่ที่รังสีมีสมมติฐานป้องกันจะพัฒนามากกว่าเดิมamphipods กว่าในพื้นที่ควบคุมที่สอดคล้องกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1.11 แม่นยำและขนาดของกลุ่มตัวอย่าง
ตามที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้ (ดูมาตรา 1.10) พลังของการทดสอบเป็นหน้าที่ของขนาด
ของกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ใน โดยทั่วไปความแม่นยำของการประมาณการจากตัวอย่างบางอย่าง
จะเพิ่มขึ้นเป็นหน้าที่ของขนาดของกลุ่มตัวอย่างที่ วัดทั่วไปของความแม่นยำ
เป็นข้อผิดพลาดมาตรฐานซึ่งเป็น (ตัวอย่างแปรปรวน / ขนาดของกลุ่มตัวอย่าง) 1/2 ชัดเจนและ
ลดลง (เพื่อความแม่นยำเพิ่มขึ้น) ขณะที่ขนาดของการเพิ่มขึ้นของกลุ่มตัวอย่าง หากเป็นไปได้
(และมันก็มักจะเป็นที่น่าพอใจ) ซึ่งเป็นความไม่แน่ชัดได้รับการยอมรับสูงสุดควรมีการระบุ.
มันเป็นไปได้ที่จะประเมินความแปรปรวนของตัวแปรที่มีการวัดและจึง
จะคำนวณจำนวนซ้ำควรจะรวมอยู่ในกลุ่มตัวอย่างเพื่อให้บรรลุที่
แม่นยำที่จำเป็น.
มี มี แต่หลายคุณลักษณะของการออกแบบของการสุ่มตัวอย่างที่ช่วยเพิ่ม
ความแม่นยำของการประมาณการของอนุภาคของสิ่งมีชีวิต ที่แรกก็คือการแบ่งชั้น เมื่อใดก็ตามที่มันเป็นไปได้ที่จะทำให้ 'แผนที่' ของอนุภาค (จากการศึกษาก่อนหน้านี้ใน
วรรณคดีหรือจากการศึกษานำร่อง) การแบ่งชั้นของการสุ่มตัวอย่างมักจะมีนัยสำคัญ
ลดความไม่แน่ชัด ในฐานะที่เป็นตัวอย่างง่ายๆให้เราคิดว่ามันเป็นที่รู้จักกันโดยทั่วไป
ว่าเป็นสายพันธุ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งของเม่นทะเลเป็นเรื่องปกติมากขึ้น (ต่อคอกล่อง) ใน
พื้นที่ของตะกอนหยาบมากขึ้นกว่าที่เป็นตะกอนปลีกย่อย ให้เราคิดว่า
ในพื้นที่ศึกษาประมาณ 25% ของพื้นทะเลที่ประกอบด้วยตะกอนหยาบใน
แพทช์ขนาดใหญ่หลายแห่ง พื้นที่ที่เหลือเป็นตะกอนปลีกย่อย มีเพียงพอ
รุ่นสามารถเสนอว่าการปล้นสะดมหรือสร้างความวุ่นวายจากรังสีลดลง
จำนวน amphipods นี้นำไปสู่สมมติฐานที่ว่าพื้นที่ที่รังสี
จะมีการป้องกันการทดลองตั้งแต่ทางเข้าจะมีการพัฒนาตัวเลขขนาดใหญ่ของ
amphipods กว่าในพื้นที่ควบคุมที่เกี่ยวข้อง