The DSM criteria for narcissism, li

The DSM criteria for narcissism, like those for antisocial, do not include specific reference to reactive or proactive motivation for aggression. Narcissism has been linked to reactive aggression through the concept of threatened egotism, in which aggression serves as a defensive response when the highly favorable self-view is challenged by less favorable external appraisals (Baumeister et al., 1996; Baumeister and Boden, 1998). This view was supported by several studies linking narcissistic traits to aggressive behavior like administering more aversive tones, or giving negative verbal feedback after rejection or receiving negative feedback (e.g., Bushman and Baumeister, 1998; Stucke and Sporer, 2002; Twenge and Campbell, 2003). However, other studies failed to replicate the activation of narcissistic rage following ego-threat (e.g. study 1 of

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกณฑ์ DSM สำหรับ narcissism ชอบที่สำหรับ antisocial รวม specific การอ้างอิงถึงแรงจูงใจเชิงรุก หรือปฏิกิริยาการรุกราน มีการเชื่อมโยง narcissism การรุกรานปฏิกิริยาผ่านแนวคิดของ egotism คาม ที่รุกรานให้เป็นการตอบสนองต่อการป้องกันเมื่ออันสูงด้วยตนเองดูถูกท้าทาย โดยอันน้อยประเมินภายนอก (Baumeister et al., 1996 Baumeister ก Boden, 1998) มุมมองนี้ได้รับการสนับสนุน โดยหลายการศึกษาเชื่อมโยงลักษณะซึ่งบูชาตัวเองกับพฤติกรรมก้าวร้าวเช่นโทน aversive เพิ่มเติม การจัดการ หรือให้ความคิดเห็นด้วยวาจาลบหลังจากการปฏิเสธรับการป้อนกลับเชิงลบ (เช่น Bushman และ Baumeister, 1998 Stucke และ Sporer, 2002 Twenge ก Campbell, 2003) อย่างไรก็ตาม ศึกษาอื่น ๆ ไม่สามารถทำการเรียกใช้ซึ่งบูชาตัวเองโกรธต่ออาตมาภัยคุกคาม (เช่นศึกษาที่ 1 ของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลักเกณฑ์ DSM สำหรับการหลงตัวเองเช่นเดียวกับพวกต่อต้านสังคมไม่รวมการอ้างอิง speci สาย c เพื่อสร้างแรงจูงใจหรือปฏิกิริยาเชิงรุกสำหรับการรุกราน หลงตัวเองได้รับการเชื่อมโยงกับการรุกรานปฏิกิริยาผ่านแนวคิดของความเห็นแก่ตัวที่ถูกคุกคามซึ่งในการรุกรานทำหน้าที่เป็นการตอบสนองต่อการป้องกันเมื่อตัวเองมุมมองที่ดีอย่างมากที่ถูกท้าทายโดยการประเมินภายนอกที่ดีน้อย (Baumeister et al, 1996;. Baumeister และ Boden, 1998) . มุมมองนี้ได้รับการสนับสนุนจากการศึกษาหลายการเชื่อมโยงลักษณะหลงตัวเองไปสู่​​พฤติกรรมก้าวร้าวเช่นการบริหารเสียง aversive เพิ่มเติมหรือให้ข้อเสนอแนะวาจาลบหลังจากปฏิเสธหรือรับข้อเสนอแนะเชิงลบ (เช่นป่าและ Bau​​meister, 1998; STUCKE และ Sporer 2002; Twenge และแคมป์เบล 2003 ) อย่างไรก็ตามการศึกษาอื่น ๆ ล้มเหลวที่จะทำซ้ำยืนยันการใช้งานของความโกรธหลงตัวเองต่อไปนี้อาตมาภัยคุกคาม (เช่นการศึกษาที่ 1

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

DSM เกณฑ์การหลงตัวเอง เหมือนพวกต่อต้านสังคม ไม่รวมกาจึง C อ้างอิงปฏิกิริยาหรือแรงจูงใจเชิงรุกสำหรับการบุกรุก หลงตัวเอง มีการเชื่อมโยงกับปฏิกิริยาการรุกรานผ่านแนวคิดของการข่มขู่ความทะนงตัวในที่การทำหน้าที่ตอบสนองการป้องกันเมื่อดูตนเองอันสูงจะถูกท้าทายโดยการประเมินภายนอกดีน้อย ( เบาไมสเตอร์ et al . ,1996 ; เบาไมสเตอร์ และ โบเดน , 1998 ) มุมมองนี้ได้รับการสนับสนุนจากหลายการศึกษาการเชื่อมโยงลักษณะพฤติกรรมก้าวร้าว ชอบหลงตัวเองการบริหารโทน aversive เพิ่มเติม หรือให้ลบวาจาติชมหลังจากปฏิเสธหรือรับข้อเสนอแนะเชิงลบ ( เช่น บุชแมน และเบาไมสเตอร์ , 1998 ; stucke และ sporer , 2002 ; ทเวนจ์ และ แคมป์เบลล์ , 2003 ) อย่างไรก็ตามการศึกษาอื่น ๆล้มเหลวในการทำซ้ำการหลงตัวเองโกรธต่อไปนี้ภัยคุกคาม ( เช่น 1 ของอาตมา