Yellowy approached very cautiously.

Yellowy approached very cautiously. Weed gently stroked his neck a few times and then wrapped his neck and torso with the rope like a flash of lightning.
MOOOOOO!
The sorrowfully bellowing Yellowy!
“Master, why are you doing this? What have I done wrong…”
“Don’t worry, I’m not going to eat you. There are luggages, so shouldn’t you move it?”
Yellowy’s fate had already been determined ever since the trebuchets were made.
Bingryong and the Phoenixes had very little pity in their gazes.
‘Lucky it’s not me.’ ‘It’s fine as long as it’s not me.’
After finishing a hearty meal Weed had cooked from their prey, they marched to the Embinyu Church’s fortress.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สุนัขทาบทามระมัดระวัง วัชพืชค่อย ๆ stroked คอกี่ครั้ง และห่อคอและลำตัว ด้วยเชือกเช่นฟ้าแลบของเขาแล้วMOOOOOOYellowy bellowing ด้วย"หลัก ทำไมกำลังทำนี้ สิ่งที่ฉันได้ทำผิด... ""ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่กินคุณ มีใบ ดังนั้น คุณไม่ควรย้ายมัน? "ชะตากรรมของสุนัขได้ตัดสินแล้วได้นับตั้งแต่ทำการ trebuchetsBingryong และ Phoenixes ที่มีน้อยมากสงสารใน gazes ของพวกเขา'โชคดีมันไม่ใช่ฉัน' 'ก็ได้ตราบใดที่ไม่ใช่ฉัน'หลังจากเสร็จสิ้นเสียวัชพืชมีสุกจากเหยื่อ พวกเขาเดินไปป้อมปราการของโบสถ์ Embinyu

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เหลืองเดินเข้ามาใกล้มากด้วยความระมัดระวัง วัชพืชเบา ๆ ลูบคอของเขาไม่กี่ครั้งแล้วห่อคอและลำตัวของเขาด้วยเชือกเช่นแฟลชจากฟ้าผ่าได้
MOOOOOO!
เศร้าใจต่อไปเหลือง!
"Master ทำไมคุณทำเช่นนี้? ข้าพเจ้าได้กระทำอะไรผิด ... "
" ไม่ต้องห่วงฉันไม่ได้ไปกินคุณ มีกระเป๋าเดินทางดังนั้นคุณไม่ควรย้าย? "
ตั้งแต่เหวี่ยงที่ทำชะตากรรมเหลืองได้รับการพิจารณาแล้วที่เคย
Bingryong และ Phoenixes สงสารน้อยมากในการอาศัยการมองตาของพวกเขา
'โชคดีที่มันไม่ได้ฉัน. 'มันดีตราบเท่าที่มันไม่ได้ฉัน.
หลังจากเสร็จสิ้นการเป็นวัชพืชอาหารแสนอร่อยได้ที่ปรุงสุกจากเหยื่อของพวกเขาพวกเขาเดินไปป้อมปราการของคริสตจักร Embinyu