Perhaps the Buddhist concept of mut

Perhaps the Buddhist concept of mutual dependency and interrelatedness should be applied to the field of medicine. This concept affirms the interdependence of all beings. When all beings depend on other beings, none of them is primary, and concern for other, co-operation and harmony are crucial human values in social relationship. Suicide or assisted suicide as a "right to die" cannot be absolute because people do not live lone but are members of communities who might be injured by their death or by a social policy that encourages such death. With regard to life and death decisions doctors and other medical personnel should not decide and act by themselves but in partnership with patients, their families and/or surrogates when making decisions on treatment, including the use of life-sustaining technologies. Accordingly doctors ought to include in their professional ethics the need to have the consent of their patients or surrogates for any treatment. When conflicts between doctors and patients or surrogates arise, some form or structure of mediation is needed. Lacking such mediational means, resolution of conflicts depended upon the good will of the two sides to find a compromise. Such good will or possible compromise may not always be present and a law might be enacted to regulate decision-making in cases of conflict. But the law tends to be a blunt instrument, unable to deal with the individual differences and nuances that mark human interactions especially in matters of life and death. Rather, the public must be more educated about what is involved in such decisions. Similarly doctors and nurses must be educated to change their roles to be more of a partner and facilitator in helping patients and surrogates make decisions. Apart from this, while keeping their primary image as healers, dedicated to preserving and prolonging the life of all patients under their care, they have to develop a new approach to death and dying, so that when death becomes imminent they would become graceful acceptors of the inevitable, without considering the hopeless condition of the dying patient as representing the failure of their skills and knowledge. They should instead turn their full attention now to the compassionate care of the dying. Their main concern of course is to relieve the suffering of patients and families and ensure a "good death". To make these changes a long process is required but it is a needed one to minimize conflicts, and pitfalls.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บางทีแนวคิดพุทธ interrelatedness และพึ่งพาซึ่งกันและกันควรจะใช้กับด้านการแพทย์ แนวคิดนี้ affirms อิสระเสรีของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด เมื่อสิ่งมีชีวิตทั้งหมดขึ้นอยู่กับสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ไม่มีพวกเขาเป็นหลัก และการอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง ความร่วมมือ และความสามัคคีมีค่าบุคคลสำคัญในความสัมพันธ์ทางสังคม ฆ่าตัวตายหรือฆ่าตัวตายจนเป็น "ต้องตาย" ไม่แน่นอน เพราะคนไม่ได้อยู่โดด ๆ แต่เป็นสมาชิกของชุมชนที่อาจได้รับบาดเจ็บ โดยความตายของพวกเขา หรือ โดยนโยบายสังคมที่กระตุ้นเช่นความตาย เกี่ยวกับชีวิตและความตาย ตัดสินใจ แพทย์และบุคลากรทางการแพทย์อื่น ๆ ควรไม่ตัดสินใจ และดำเนินการเอง แต่ร่วมมือกับผู้ป่วย ครอบครัวของพวกเขา หรือ surrogates เมื่อตัดสินการรักษา รวมทั้งการใช้เทคโนโลยีที่ประคับประคองชีวิต ดังนั้น แพทย์ควรจะรวมไว้ในจรรยาบรรณของวิชาชีพจำเป็นต้องได้รับความยินยอมของผู้ป่วยหรือ surrogates สำหรับรักษาใด ๆ ของพวกเขา เมื่อเกิดความขัดแย้งระหว่างแพทย์ และผู้ป่วย หรือ surrogates โครงสร้างของกาชาดหรือแบบฟอร์มบางอย่างต้อง ขาดหมายความว่าเช่น mediational ความละเอียดของความขัดแย้งพร้อมน้ำใจของทั้งสองด้านเพื่อค้นหาการประนีประนอม ดีหรือประนีประนอมได้ดังกล่าวอาจไม่สามารถนำเสนอ และอาจจะตรากฎหมายเพื่อควบคุมการตัดสินใจในกรณีของความขัดแย้ง แต่กฎหมายมีแนวโน้มที่จะ ตราทื่อ ไม่สามารถจัดการกับแต่ละความแตกต่างและความแตกต่างที่เครื่องหมายโต้ตอบมนุษย์โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องของชีวิตและความตาย ค่อนข้าง ประชาชนต้องขึ้นศึกษาเกี่ยวกับสิ่งมีส่วนร่วมในการตัดสินใจดังกล่าว ในทำนองเดียวกัน แพทย์และพยาบาลต้องศึกษาการเปลี่ยนแปลงบทบาทของพวกเขาจะ ตัดสินใจของคู่ค้าและผู้อำนวยความสะดวกในการช่วยให้ผู้ป่วยและ surrogates นอกจากนี้ ในขณะที่เก็บภาพของพวกเขาหลักเป็น healers ทุ่มเทเพื่อรักษา และยืดอายุของผู้ป่วยทั้งหมดภายใต้การดูแลของพวกเขา พวกเขาได้พัฒนาวิธีใหม่ในการตายและการตาย เพื่อว่าเมื่อความตายใกล้มาถึง พวกเขาจะกลายเป็น acceptors สง่าของที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ โดยไม่ต้องพิจารณาสภาพตาของผู้ป่วยที่ตายเป็นการแสดงถึงความล้มเหลวของทักษะความรู้ พวกเขาควรเปิดความสนใจเต็มไปอย่างทันท่วงทีดูแลตายแทน แน่นอนเป็นความกังวลหลักของพวกเขาเพื่อ บรรเทาอาการทุกข์ทรมานของผู้ป่วยและครอบครัว และให้ "ตายดี" ทำงานอันยาวนาน กระบวนการจำเป็น แต่ก็เป็นหนึ่งที่จำเป็นเพื่อลดความขัดแย้ง และข้อผิดพลาด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บางทีอาจจะเป็นแนวคิดทางพุทธศาสนาของการพึ่งพาซึ่งกันและกันและ interrelatedness ควรจะนำไปใช้ในด้านการแพทย์ แนวคิดนี้ยืนยันการพึ่งพาซึ่งกันและกันของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด เมื่อสิ่งมีชีวิตทั้งหมดขึ้นอยู่กับสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ที่ไม่มีของพวกเขาเป็นหลักและความกังวลสำหรับคนอื่น ๆ ร่วมงานและความสามัคคีที่มีคุณค่าของมนุษย์ที่สำคัญในความสัมพันธ์ทางสังคม การฆ่าตัวตายหรือฆ่าตัวตายช่วยเป็น "สิทธิที่จะตาย" ไม่สามารถเป็นที่แน่นอนเพราะคนที่ไม่ได้อยู่คนเดียว แต่เป็นสมาชิกของชุมชนที่อาจจะได้รับบาดเจ็บจากการตายของพวกเขาหรือนโยบายทางสังคมที่เอื้อให้เกิดการเสียชีวิตดังกล่าว ในเรื่องเกี่ยวกับชีวิตและการตัดสินใจตายแพทย์และบุคลากรทางการแพทย์อื่น ๆ ที่ไม่ควรจะตัดสินใจและดำเนินการด้วยตัวเอง แต่ในความร่วมมือกับผู้ป่วยและครอบครัวของเขาและ / หรืออุ้มท้องเมื่อการตัดสินใจเกี่ยวกับการรักษารวมถึงการใช้ชีวิตอย่างยั่งยืนเทคโนโลยี ดังนั้นแพทย์ควรจะรวมไว้ในจรรยาบรรณวิชาชีพของพวกเขาจำเป็นที่จะต้องได้รับความยินยอมของผู้ป่วยหรือตัวแทนของพวกเขาสำหรับการรักษาใด ๆ เมื่อความขัดแย้งระหว่างแพทย์และผู้ป่วยหรืออุ้มท้องเกิดขึ้นบางรูปแบบหรือโครงสร้างของการไกล่เกลี่ยเป็นสิ่งจำเป็น ขาด mediational ดังกล่าวหมายถึงความละเอียดของความขัดแย้งขึ้นอยู่กับความปรารถนาดีของทั้งสองฝ่ายจะหาการประนีประนอม จะดีหรือการประนีประนอมเป็นไปได้ที่อาจไม่เป็นปัจจุบันและกฎหมายอาจจะมีการประกาศใช้ในการควบคุมการตัดสินใจในกรณีที่มีความขัดแย้ง แต่กฎหมายมีแนวโน้มที่จะเป็นเครื่องมือทื่อไม่สามารถที่จะจัดการกับความแตกต่างระหว่างบุคคลและความแตกต่างที่ทำเครื่องหมายปฏิสัมพันธ์ของมนุษย์โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องของชีวิตและความตาย แต่ประชาชนจะต้องได้รับการศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับสิ่งที่มีส่วนร่วมในการตัดสินใจดังกล่าว ในทำนองเดียวกันแพทย์และพยาบาลต้องได้รับการศึกษาที่จะเปลี่ยนบทบาทของพวกเขาจะมีมากขึ้นของพันธมิตรและอำนวยความสะดวกในการช่วยให้ผู้ป่วยและการตัดสินใจอุ้มท้อง นอกจากนี้ในขณะที่เก็บภาพหลักของพวกเขาเป็นหมอที่อุทิศตนเพื่อการรักษาและยืดอายุของผู้ป่วยทั้งหมดภายใต้การดูแลของพวกเขามีการพัฒนาวิธีการใหม่ในการตายและตายเพื่อที่ว่าเมื่อความตายใกล้เข้ามาจะกลายเป็นว่าพวกเขาจะกลายเป็นตัวรับที่สง่างามของ หลีกเลี่ยงไม่ได้โดยไม่คำนึงถึงสภาพที่สิ้นหวังของผู้ป่วยที่กำลังจะตายเป็นคิดเป็นความล้มเหลวของทักษะและความรู้ของพวกเขา พวกเขาควรหันความสนใจของพวกเขาในขณะนี้เพื่อดูแลความเห็นอกเห็นใจของที่กำลังจะตาย ความกังวลหลักของหลักสูตรของพวกเขาคือเพื่อบรรเทาความทุกข์ทรมานของผู้ป่วยและครอบครัวและให้แน่ใจว่า "ความตายดี" เพื่อให้การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เป็นกระบวนการที่ยาวจำเป็นต้องมี แต่ก็เป็นหนึ่งที่จำเป็นในการลดความขัดแย้งและผิดพลาด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บางทีพุทธของการพึ่งพาซึ่งกันและกัน และ interrelatedness ควรใช้กับด้านการแพทย์ แนวคิดนี้จากการพึ่งพาอาศัยกันของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด . เมื่อเทพทั้งหมดขึ้นอยู่กับสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ไม่มีของพวกเขาเป็นหลัก และที่เกี่ยวข้อง อื่น ๆ , ความร่วมมือและความสามัคคีเป็นสำคัญ คุณค่าของมนุษย์ในความสัมพันธ์ทางสังคมอัตวินิบาตกรรมหรือการฆ่าตัวตายเป็น " สิทธิที่จะตาย " ไม่สามารถแน่นอน เพราะคนไม่ได้อยู่โดดเดี่ยว แต่สมาชิกของชุมชนที่อาจจะบาดเจ็บจากความตายของพวกเขาหรือโดยนโยบายทางสังคมที่กระตุ้นความตายดังกล่าว เกี่ยวกับชีวิตและการตัดสินใจตาย แพทย์และบุคลากรทางการแพทย์อื่น ๆ ไม่ควรตัดสินใจ และกระทำด้วยตนเอง แต่ในความสัมพันธ์กับผู้ป่วยครอบครัวและ / หรือตัวแทน เมื่อการตัดสินใจในการรักษา รวมถึงการใช้ชีวิตอย่างยั่งยืนเทคโนโลยี ตามหมอควรจะรวมอยู่ในจรรยาบรรณของวิชาชีพของตน ต้องได้รับความยินยอมจากผู้ป่วย หรือ ตัวแทนการรักษาใด ๆ เมื่อมีความขัดแย้งระหว่างแพทย์และผู้ป่วย หรือ ตัวแทน เกิดขึ้น บางรูปแบบหรือโครงสร้างของการไกล่เกลี่ย คือ ต้องการขาดเช่น mediational หมายถึงความละเอียดของความขัดแย้งขึ้นอยู่กับจะดีของทั้งสองฝ่ายเพื่อหาประนีประนอม เช่น จะดีหรือที่เป็นไปได้การประนีประนอมอาจไม่เป็นปัจจุบัน และกฎหมายจะบัญญัติขึ้นเพื่อควบคุมการตัดสินใจ ในกรณีของความขัดแย้ง แต่กฎหมายมีแนวโน้มที่จะเป็นเครื่องมือทื่อไม่สามารถที่จะจัดการกับความแตกต่างระหว่างบุคคลและความแตกต่างที่ทำเครื่องหมายของมนุษย์โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องของชีวิตและความตาย แต่ประชาชนต้องศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับสิ่งที่เกี่ยวข้องในการตัดสินใจดังกล่าว ซึ่งแพทย์และพยาบาลจะต้องมีการศึกษาถึงการเปลี่ยนแปลงบทบาทของพวกเขาเป็นมากกว่าคู่ และผู้ประสานงานในการช่วยเหลือผู้ป่วย และตัวแทนในการตัดสินใจ นอกจาก นี้ขณะที่การรักษารูปหลักเป็นหมอที่ทุ่มเทให้กับการรักษาและยื้อชีวิตของผู้ป่วยทั้งหมดอยู่ภายใต้การดูแลของพวกเขา พวกเขาได้พัฒนาวิธีการใหม่ในความตาย ดังนั้นเมื่อตายกลายเป็นใกล้ พวกเขาจะกลายเป็นสง่างามเปรียบเทียบของหลีกเลี่ยงไม่ได้โดยไม่พิจารณาภาวะสิ้นหวังของคนไข้เป็นตัวแทนความล้มเหลวของทักษะ และความรู้ของพวกเขาพวกเขาควรจะหันมาให้ความสนใจเต็มไปดูแลความเห็นอกเห็นใจของการตาย ความกังวลหลักของพวกเขาของหลักสูตรคือการบรรเทาความทุกข์ทรมานของผู้ป่วยและครอบครัว และให้แน่ใจว่า " ตาย " การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้กระบวนการที่ยาวเป็นสิ่งจำเป็น แต่เป็นความต้องการที่จะลดความขัดแย้งและข้อผิดพลาด