The concept of social capital has b

The concept of social capital has been increasingly used in many disciplines of the social sciences, with varying definitions and conceptualizations (Adler &Kwon, 2002; Hitt et al., 2002; Castiglione et al., 2008: 1), and different levels of analysis (Tsai & Ghoshal, 1998; Kang et al., 2007), in diverse social phenomena (e.g. projects, organizations, nations, and communities) (Nahapiet & Ghoshal, 1998;Adler & Kwon, 2002). However, its exact meaning is hotly disputed (Castiglioneet al., 2008: 1) and hence there is no consensus on how to define social capital (Nahapiet & Ghoshal, 1998: 243). Nonetheless, social capital can be broadly defined as an asset that resides in social relationships (Walker et al., 1997) and that exists or emerges in social structures (like families, organizations, and organizational networks) through interaction between members (Adler & Kwon,2002). Put simply, social capital is defined as the resources accumulated through the relationships among people (Nahapiet & Ghoshal, 1998) or belonging to a group (Bourdieu, 1985). It is called a resource or asset because by manifesting itself in forms such as trust, norms, information benefits, and power, it can be beneficial to the structure and its members (Bhandar et al., 2007: 264). Social interactions have been suggested as an informal strategy to promote knowledge retention and transfer due to less effectiveness of formal approaches to learning within and between projects (Brown & Duguid, 2001). The informal strategy is specifically required for the process lessons or tacit knowledge which reside in the head of individuals, and hence better shared directly with the people involved (Newell et al., 2006). To capture and store this kind of personalized knowledge and experience, different procedures are required, such as personal interaction, dialogues and workshops (Kasvi et al., 2003: 579). Put differently,tacit knowledge or experiences are only accessible and made explicit through the surrounding workgroup or informal networks (Ayas, 1996: 134; Schindler & Eppler,2003). Without these practices, shared learning across projects is not possible (Newell, et al., 2006: 168). Hence, success in capturing tacit knowledge depends crucially on interpersonal and social aspects, rather than on technological or procedural mechanisms (Hansen et al., 1999).Indeed, a number of conceptual and empirical studies have argued that social capital facilitates the exchange of resources among different organizational units (Kostova & Roth, 2002; Li, 2005), business units (Hansen, 1999), and projects (Bresnen et al., 2003, 2005; Huang & Newell, 2003; Kasvi et al., 2003; Newell, 2004:16; Antoni et al., 2005; Brookes et al. 2006; Newell et al., 2006: 174; Julian, 2008:144; Chen et al., 2008; Newell & Edelman, 2008: 579; Maurer et al., 2011). However,even though the importance of social capital to effective knowledge management has been well recognized, it is not fully explored in the project context (Brookeset al., 2006). Little is known about how social mechanisms support knowledge sharing and use across projects (DeFillippi & Arthur, 1998; Bhandar et al., 2007). Therefore, it seems appropriate to consider how the social context may enhance learning in project environments (Bartsch et al., 2013: 241).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนวคิดทุนทางสังคมมีการใช้มากขึ้นในหลายสาขาของสังคมศาสตร์ นิยามและ conceptualizations (Adler และควัน 2002 แตกต่างกัน Hitt et al. 2002 โอ et al. 2008:1) และระดับของการวิเคราะห์ (เจิงโป๋วไจ๋และ Ghoshal, 1998 Kang et al. 2007), ปรากฏการณ์ทางสังคมที่หลากหลาย (เช่นโครงการ องค์กร ประเทศ และชุมชน) (Nahapiet และ Ghoshal, 1998 แอดเลอร์และควัน 2002) อย่างไรก็ตาม ความหมายที่แน่นอนไม่มีข้อโต้แย้งกญี่ปุ่น (Castiglioneet al. 2008:1) และจึง มีมติไม่มีการกำหนดทุนทางสังคม (Nahapiet และ Ghoshal, 1998:243) กระนั้น ทุนทางสังคมสามารถแก้ไขกำหนดเป็นสินทรัพย์ที่อยู่ในความสัมพันธ์ทางสังคม (Walker et al. 1997) และที่มีอยู่ หรือปรากฏในโครงสร้างทางสังคม (เช่นครอบครัว องค์กร และเครือข่ายองค์กร) ร่วมระหว่างสมาชิก (Adler และควัน 2002) ใส่เพียง ทุนทางสังคมถูกกำหนดเป็นทรัพยากรที่สะสมผ่านความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล (Nahapiet และ Ghoshal, 1998) หรือเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม (Bourdieu, 1985) มันถูกเรียกทรัพยากรหรือสินทรัพย์ โดยเผยตัวเองในรูปแบบเช่นความน่าเชื่อถือ บรรทัดฐาน ประโยชน์ข้อมูล และพลังงาน ไม่เป็นประโยชน์ต่อโครงสร้างและสมาชิก (Bhandar et al. 2007:264) ปฏิสัมพันธ์ทางสังคมมีการแนะนำเป็นกลยุทธ์ไม่เป็นทางการเพื่อส่งเสริมความรู้เก็บข้อมูลและโอนย้ายเนื่องจากน้อยกว่าประสิทธิภาพของแนวทางการเรียนรู้ภายใน และ ระหว่างโครงการ (น้ำตาลและ Duguid, 2001) โดยเฉพาะจำเป็นกลยุทธ์เป็นกระบวนการเรียน หรือความรู้โดยปริยายที่อยู่ในหัวของแต่ละบุคคล และดีจึง ร่วมกับผู้ที่เกี่ยวข้อง (Newell et al. 2006) การจับ และเก็บชนิดของบุคคลความรู้และประสบการณ์ ประเภท เช่นปฏิสัมพันธ์ส่วนบุคคล หารือ และประชุมเชิงปฏิบัติการ (Kasvi et al. 2003:579) นี้เป็น ใส่แตกต่างกัน โดยปริยายความรู้หรือประสบการณ์จะเท่านั้นสามารถเข้าถึง และทำชัดเจนผ่านรอบกรุ๊ปหรือเครือข่ายไม่เป็นทางการ (Ayas, 1996:134 ชินด์เลอร์ & Eppler, 2003) โดยแนวปฏิบัติเหล่านี้ ห้องเรียนโครงการต่าง ๆ ไม่ได้ (Newell, et al. 2006:168) ดังนั้น ความสำเร็จในการจับความรู้โดยปริยายนั้นสามารถ ในด้านมนุษย และสังคม มากกว่า เป็นเทคโนโลยี หรือขั้นตอนกลไก (แฮนเซน et al. 1999) แน่นอน จำนวนของการศึกษาแนวคิด และเชิงประจักษ์ได้โต้เถียงว่า ทุนทางสังคมที่ช่วยในการแลกเปลี่ยนทรัพยากรระหว่างหน่วยงานต่าง ๆ (Kostova & รอด 2002 หลี่ 2005) หน่วยธุรกิจ (แฮนเซน 1999), และโครงการ (Bresnen et al. 2003, 2005 หวงและ Newell, 2003 Kasvi et al. 2003 Newell, 2004:16 Antoni et al. 2005 เดอะ et al. 2006 Newell et al. 2006:174 Julian, 2008:144 Chen et al. 2008 Newell & Edelman, 2008:579 โอ้เมาเร่อ et al. 2011) อย่างไรก็ตาม แม้ว่ารู้จักความสำคัญของทุนทางสังคมการจัดการความรู้ที่มีประสิทธิภาพดี มันจะไม่เต็มอุดมในบริบทโครงการ (Brookeset al. 2006) น้อยเป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับกลไกวิธีสังคมสนับสนุนการแบ่งปันความรู้ และใช้ในโครงการ (DeFillippi และ Arthur, 1998 Bhandar et al. 2007) ดังนั้น เหมือนที่เหมาะสมต้องพิจารณาว่าบริบททางสังคมอาจเพิ่มประสิทธิภาพการเรียนรู้ในสภาพแวดล้อมของโครงการ (Bartsch et al. 2013:241)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แนวคิดของทุนทางสังคมที่มีการใช้มากขึ้นในหลายสาขาวิชาสังคมศาสตร์ที่แตกต่างกับคำจำกัดความและ conceptualizations (แอดเลอร์และเทควันโด 2002; Hitt et al, 2002; Castiglione et al, 2008: 1..) และระดับที่แตกต่างกันของการวิเคราะห์ (Tsai และ Ghoshal 1998. Kang et al, 2007) ในปรากฏการณ์ทางสังคมที่มีความหลากหลาย (เช่นโครงการองค์กรประเทศและชุมชน) (Nahapiet & Ghoshal 1998; แอดเลอร์และเทควันโด, 2002) แต่ความหมายที่แน่นอนของการโต้แย้งกันอย่างถึงพริกถึงขิง (Castiglioneet อัล 2008:. 1) และด้วยเหตุนี้มีมติเกี่ยวกับวิธีการกำหนดทุนทางสังคมไม่ (Nahapiet & Ghoshal, 1998: 243) อย่างไรก็ตามทุนทางสังคมสามารถกำหนดได้ในวงกว้างเป็นสินทรัพย์ที่อยู่ในความสัมพันธ์ทางสังคม (วอล์คเกอร์ et al., 1997) และที่มีอยู่หรือโผล่ออกมาในโครงสร้างทางสังคม (เช่นครอบครัวองค์กรและเครือข่ายองค์กร) ผ่านการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างสมาชิก (แอดเลอร์และเทควันโด , 2002) ใส่เพียงทุนทางสังคมถูกกำหนดให้เป็นทรัพยากรที่สะสมผ่านความสัมพันธ์ในหมู่คน (Nahapiet & Ghoshal, 1998) หรืออยู่ในกลุ่ม (Bourdieu, 1985) มันถูกเรียกว่าเป็นทรัพยากรหรือทรัพย์สินเพราะการเผยแสดงตัวเองในรูปแบบเช่นความไว้วางใจบรรทัดฐานข้อมูลสิทธิประโยชน์และอำนาจก็สามารถเป็นประโยชน์ต่อโครงสร้างและสมาชิก (Bhandar et al, 2007:. 264) ปฏิสัมพันธ์ทางสังคมได้รับการแนะนำเป็นกลยุทธ์ทางการเพื่อส่งเสริมความรู้การเก็บรักษาและการถ่ายโอนเนื่องจากประสิทธิภาพน้อยของวิธีการอย่างเป็นทางการเพื่อการเรียนรู้ภายในและระหว่างโครงการ (บราวน์ & Duguid, 2001) กลยุทธ์ทางการเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการเรียนโดยเฉพาะกระบวนการหรือความรู้โดยปริยายซึ่งอาศัยอยู่ในหัวของบุคคลและด้วยเหตุที่ใช้ร่วมกันได้ดีขึ้นโดยตรงกับคนที่เกี่ยวข้อง (Newell et al., 2006) เพื่อรวบรวมและจัดเก็บชนิดของความรู้และประสบการณ์ส่วนบุคคลนี้วิธีการที่แตกต่างกันจะต้องเช่นการมีปฏิสัมพันธ์ส่วนบุคคลการหารือและประชุมเชิงปฏิบัติการ (Kasvi, et al, 2003:. 579) ใส่ที่แตกต่างกันอย่างมีนัยความรู้หรือประสบการณ์จะสามารถเข้าถึงได้เท่านั้นและทำอย่างชัดเจนผ่านเวิร์กกรุ๊ปรอบหรือเครือข่ายทางการ (Ayas, 1996: 134; ชินด์เลอร์และ Eppler, 2003) โดยไม่ต้องปฏิบัติเหล่านี้ร่วมกันเรียนรู้ในโครงการเป็นไปไม่ได้ (Newell, et al, 2006:. 168) ดังนั้นความสำเร็จในการจับความเงียบขึ้นอย่างมากในด้านความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลและสังคมมากกว่าจะเป็นกลไกเทคโนโลยีหรือกระบวนการ (แฮนเซน et al., 1999) .Indeed, จำนวนของการศึกษาแนวคิดและเชิงประจักษ์ได้ถกเถียงกันอยู่ว่าทุนทางสังคมอำนวยความสะดวกในการแลกเปลี่ยนทรัพยากร ระหว่างหน่วยงานที่แตกต่างกันขององค์กร (Kostova & โรท 2002; Li, 2005). หน่วยธุรกิจ (แฮนเซน, 1999) และโครงการ (Bresnen et al, 2003, 2005 Huang & Newell, 2003 Kasvi et al, 2003;. Newell 2004: 16; อันโต et al, 2005; บรูกส์ et al, 2006; Newell, et al, 2006:... 174; จูเลียน 2008:. 144; Chen et al, 2008; Newell และเอ๊ด 2008: 579; Maurer et al. 2011) อย่างไรก็ตามแม้ว่าความสำคัญของทุนทางสังคมการจัดการความรู้ที่มีประสิทธิภาพได้รับการยอมรับเป็นอย่างดีก็ไม่ได้สำรวจอย่างเต็มที่ในบริบทโครงการ (Brookeset al., 2006) ไม่ค่อยมีใครรู้เกี่ยวกับวิธีการกลไกทางสังคมที่สนับสนุนการแบ่งปันความรู้และใช้ในโครงการ (DeFillippi และอาร์เธอร์, 1998. Bhandar et al, 2007) ดังนั้นจึงดูเหมือนว่าเหมาะสมที่จะพิจารณาว่าบริบททางสังคมอาจส่งเสริมการเรียนรู้ในสภาพแวดล้อมโครงการ (Bartsch et al, 2013. 241)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนวคิดของทุนทางสังคมได้รับการใช้มากขึ้นในหลายสาขาของสังคมศาสตร์ ที่แตกต่างกับความหมายและ conceptualizations ( Adler & ควอน , 2002 ; ข้อมูล et al . , 2002 ; พระเจ้าเฮนรีที่ et al . , 2008 : 1 ) และระดับที่แตกต่างกันของการวิเคราะห์ ( ไซ & ghoshal , 1998 ; คัง et al . , 2007 ) ในปรากฏการณ์ทางสังคมที่หลากหลายโครงการ เช่น องค์กรสหประชาชาติและชุมชน ) ( nahapiet & ghoshal , 1998 ; Adler & ควอน , 2002 ) แต่แน่นอน ความหมายขัดแย้งกันอย่างรุนแรง ( castiglioneet al . , 2008 : 1 ) ดังนั้น ไม่มีฉันทามติในนิยามของทุนทางสังคม ( nahapiet & ghoshal , 1998 : 243 ) อย่างไรก็ตาม ต้นทุนทางสังคมที่สามารถเป็นวงกว้าง เช่น สินทรัพย์ที่อยู่ในความสัมพันธ์ทางสังคม ( วอล์คเกอร์ et al . , 1997 ) และที่มีอยู่ หรือปรากฏในโครงสร้างทางสังคม ( เช่น ครอบครัว องค์กร และเครือข่ายองค์กร ) ผ่านการปฏิสัมพันธ์ระหว่างสมาชิก ( Adler & ควอน , 2002 ) พูดง่ายๆ ก็คือ ทุนสังคม หมายถึง แหล่งสะสมผ่านความสัมพันธ์ระหว่างคน ( nahapiet & ghoshal , 1998 ) หรือเป็นของกลุ่ม บูดิเยอร์ , 1985 ) มันเรียกว่าทรัพยากรหรือสินทรัพย์เพราะด้วยการจัดเรียงตัวเองในรูปแบบ เช่น ไว้ใจ บรรทัดฐาน และ ประโยชน์ ข้อมูล อํานาจ มันสามารถเป็นประโยชน์ต่อโครงสร้างและสมาชิก ( bhandar et al . , 2007 : 264 ) การปฏิสัมพันธ์ทางสังคมที่ได้รับการแนะนำเป็นกลยุทธ์อย่างไม่เป็นทางการ เพื่อส่งเสริมความรู้และการรักษาเนื่องจากประสิทธิผลน้อยของวิธีการอย่างเป็นทางการเพื่อการเรียนรู้ภายในและระหว่างโครงการ ( Brown & ของมึนเมา , 2001 ) กลยุทธ์ที่จำเป็นสำหรับกระบวนการแบบไม่เป็นทางการ โดยเฉพาะบทเรียนหรือความรู้ฝังลึกที่อาศัยอยู่ในหัวของแต่ละบุคคล ดังนั้น ใช้ร่วมกันกับผู้ที่เกี่ยวข้องโดยตรงดีกว่า ( Newell et al . , 2006 ) จับภาพและจัดเก็บชนิดของความรู้และประสบการณ์ส่วนบุคคล วิธีการที่แตกต่างกันจะถูกบังคับใช้ เช่น การปฏิสัมพันธ์ , การสนทนาและการประชุมเชิงปฏิบัติการ ( kasvi et al . , 2003 : 579 ) ใส่แตกต่างกัน ความรู้ฝังลึกหรือประสบการณ์เป็นเพียงสามารถเข้าถึงได้และทำให้ชัดเจนผ่านรอบเวิร์กกรุ๊ปหรือนอกเครือข่าย ( ayas , 1996 : 134 ; ชินด์เลอร์ & eppler , 2003 ) โดยการปฏิบัติเหล่านี้ แบ่งปันการเรียนรู้ในโครงการเป็นไปไม่ได้ ( Newell , et al . , 2006 : 168 ) ดังนั้น ความสำเร็จในการจับความรู้ฝังลึกขึ้นอยู่อย่างมากในด้านบุคคล และสังคม มากกว่ากลไก เทคโนโลยี หรือกระบวนการ ( Hansen et al . , 1999 ) . แน่นอน จำนวนของแนวคิดและการศึกษาเชิงประจักษ์ได้ถกเถียงกันว่า ทุนสังคมในการแลกเปลี่ยนทรัพยากรระหว่างหน่วยงานต่าง ๆ ( kostova & Roth , 2002 ; Li , 2005 ) , หน่วยธุรกิจ ( Hansen , 1999 ) และโครงการ ( bresnen et al . , 2003 , 2005 ; Huang & Newell , 2003 ; kasvi et al . , 2003 ; Newell แอนโทนี่ 2004:16 ; , et al . , 2005 ; บรูกส์ et al . 2006 ; Newell et al . , 2006 : 174 ; จูเลี่ยน 2008:144 ; Chen et al . , 2008 ; Newell & Edelman , 2008 : 579 ; เมาเร่อ et al . , 2011 ) อย่างไรก็ตาม แม้ว่าความสำคัญของทุนทางสังคมกับการจัดการความรู้ที่มีประสิทธิภาพได้รับการยอมรับอย่างดี มันไม่เต็มสำรวจในบริบทของโครงการ ( brookeset al . , 2006 ) เป็นที่รู้จักกันเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับวิธีการที่สังคมกลไกสนับสนุนการแบ่งปันความรู้ และใช้ในโครงการ ( defillippi & Arthur , 1998 ; bhandar et al . , 2007 ) ดังนั้นจึงดูเหมือนว่าเหมาะสมที่จะพิจารณาว่าบริบททางสังคมอาจเสริมสร้างการเรียนรู้ในสภาพแวดล้อมโครงการ ( บาร์ช et al . , 2013 : 241 )