As part of its vision of the ‘‘Cari

As part of its vision of the ‘‘Caring Society’’, the Malaysian government has intensified its appeals to both the corporate sector and philanthropic bodies to assist with certain health services which it is unable or unwilling to fully fund or
provide. For example, in the view of the government a liver research and treatment institute should be established in Malaysia but should be done so by the private sector [19]. Similar appeals have been made for the private sector to assist with the task of meeting the growing demand for haemodialysis. In 1995 the Ministry of Health established a register of social and non-government organizations which were willing to volunteer their services to government hospitals and for home nursing support. In the 1998 Budget, provision was made for RM 308 million to be allocated to a Social Action Plan as well as for RM 98 million to be distributed to some 51 welfare institutions in furtherance of the ‘‘Caring Society’’ policy. In addition, new taxation policies were introduced granting individuals tax relief on contributions of up to RM 20 000 made to approved welfare and community projects in the field of health [20]. In the early years of implementing the Privatization Policy, the government commissioned a master plan to identify state-owned enterprises and assets which could undergo privatization. Although public hospitals were listed in the plan, they were classified as being of low priority for privatization [21]. Rather than privatizing (in the sense of divesting the government of ownership) hospitals, the Malaysian
government has indicated that it will employ the device of corporatization for a number of hospitals. along the lines followed by the Singapore government. Through corporatization the government hopes to bring about a change in the
management culture by severing the links with the hierarchical and cumbersome bureaucracy of the civil service and freeing hospital administrators to employ staff on a more competitive financial basis. However, corporatization will also have the effect of re-classifying such hospitals as operating in the private sector, although they are still state-owned and their treatment policies are set by the government. Given that corporatized hospitals will be run along commercial lines and that higher salaries will be paid, it is inevitable that the cost of running corporatized hospitals will rise substantially. These costs will be partially offset by charging higher fees for patients, although the government is committed to continuing to subsidize treatment for the poor and maintaining the outpatient divisions of government hospitals as a public service [22]. Perhaps the most notable example of a hospital owned by the government yet operating as a corporation is the Institut Jantung Negara (National Heart Institute). The rationale for corporatizing the Institute in 1992 was that it would be able attract medical specialists by offering competitive salaries and would offer better services to the public. However, tensions have been evident in the Institute’s role as a publicly owned private corporation,and in 1996 the Health Ministry asked it to respond to complaints of long waiting lists for poor patients and the movement of a number of specialists to the private sector [23]. A former President of the Malaysian Medical Association has questioned the increased cost of treatment in the corporatized National Heart Institute suggesting that they reinforce ‘‘the perception that the corporatization of health care is being driven by entrepreneurial and commercial considerations’’ [24]. The Malaysian government has given strong encouragement to the private health sector and there has been a strong growth in the number of private hospitals in Malaysia, many of which are owned by large industrial conglomerate companies. In
the decade 1985 – 1995 the number of private beds in Malaysia grew from 3666 to
7511 [25]. This growth has not been without its problems for the government since
many highly qualified medical and nursing staff left the public sector for higher pay
and improved conditions in the private sector. There has also been concern, even
amongst government ministers, that commercial private hospitals were charging
excessively high fees. For example, in 1996 the Chief Minister of the state of
Malacca called on the Federal Government to standardize charges in order to
protect consumers from being victimized by profit-orientated private hospitals [26].
Another concern is that Malaysia’s charitable hospitals are curtailing their philanthropic mission since they must compete in a commercial market which leaves little
margin for cross-subsidizing the poor by charging higher fees for those who are
better off.
The contradictions posed by the government’s encouragement of profit-orientated commercial hospitals is evident in the somewhat incongruous appeal to these
hospitals, many of which are owned by leading corporations, to perform a welfare
role. For example, the former Deputy Prime Minister and Finance Minister Anwar
Ibrahim asked that private hospitals ‘‘which attend the rich groups should also do
their part in having space to treat the poor’’ [27]. However, the need to rely upon
regulation, rather than appeals to charity, was evident in the 1997 Budget in which
Anwar Ibrahim indicted that the government was considering requiring private
hospitals to provide funds and medical facilities, including special low-cost wards
‘‘so that assistance to the lower income group is not neglected’’ [28]. Even this
policy demonstrated the difficulty of extricating the state from a welfare role, and
in the 1998 Budget it was announced that private hospitals would receive an
investment allowance of 60% from the government for establishing wards for
lower-income earners [29]. Once more, the government was playing an active, albeit
shared, welfare role.
At the tabling of the Seventh Malaysia Plan (covering the period 1996 – 2001),
Prime Minister Mahathir reiterated a number of policy shifts and signalled future
public policy in the field of health care. As part of the Seventh Malaysia Plan the
public health care sector would be expanded and improved but the government
could no longer afford to provide treatment for free or at a nominal charge.
Treatment in government hospitals would therefore have to be paid for through
insurance or private treatment schemes. Subsidies would be provided to those
Malaysians who could not afford private insurance or whose employers were
unable to cover their health care. Larger companies would be expected to include
health cover as part of the terms of employment for their workers. Appeals to the
private sector to fulfil a charitable role were repeated, while at the same time the
Prime Minister indicated that the provision of low-cost hospital care should be
financially lucrative for investors. Private medical specialists were reminded that
‘‘there must always be gratefulness and charity in our hearts’’. The Prime Minister
also stated that the government intended to ‘‘privatize many of the health facilities,
including hospitals and specialist units’’ [30]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นส่วนหนึ่งของวิสัยทัศน์ของ ''ดูแลสังคม '', รัฐบาลมาเลเซียได้ intensified อุทธรณ์ของภาคธุรกิจและ philanthropic ร่างกายเพื่อช่วยบริการสุขภาพบางอย่างซึ่งไม่สามารถ หรือไม่ยอมเข้ากองทุนครบถ้วน หรือให้ ตัวอย่าง ในมุมมองของรัฐบาล สถาบันวิจัยและรักษาตับควรก่อตั้งขึ้นในประเทศมาเลเซีย ได้ควรกระทำ โดยภาคเอกชน [19] ได้ทำการอุทธรณ์ที่คล้ายกันสำหรับภาคเอกชนเพื่อช่วยงานประชุมความต้องการใช้เติบโต haemodialysis ใน 1995 กระทรวงสุขภาพสร้างการลงทะเบียนขององค์กรเอกชน และสังคมซึ่งยินดีให้บริการ กับโรงพยาบาลรัฐบาล และสนับสนุนบ้านพยาบาลอาสาสมัคร ในงบประมาณปี 1998 จัดทำสำหรับ RM 308 ล้านที่จะปันส่วนเป็นสังคมดำเนินการวางแผนเป็นอย่างดีสำหรับ RM 98 ล้านไปสถาบันสวัสดิการ 51 ส่งนโยบาย ''ดูแลสังคม '' นอกจากนี้ ภาษีใหม่นโยบายได้แนะนำให้บุคคลภาษีบรรเทาในผลงานของ RM 20 000 ถึงจะอนุมัติโครงการสวัสดิการและชุมชนด้านสุขภาพ [20] ในช่วงปีแรก ๆ ของการใช้นโยบาย Privatization รัฐบาลมอบหมายอำนาจหน้าที่ของแผนหลักที่จะระบุทรัพย์สินที่ได้รับการ privatization และรัฐวิสาหกิจ แม้ว่าโรงพยาบาลของรัฐบาลที่แสดงในแผน พวกเขาถูกจัดเป็นของระดับความสำคัญต่ำการ privatization [21] แทนที่ privatizing (ในแง่ของ divesting รัฐบาลเป็นเจ้าของ) โรง พยาบาล ที่มาเลเซียรัฐบาลได้ระบุว่า จะใช้อุปกรณ์ของ corporatization จำนวนโรงพยาบาล ตามสายตามรัฐบาลสิงคโปร์ ผ่าน corporatization รัฐบาลหวังก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในการการจัดการวัฒนธรรม โดย severing เชื่อมโยงกับระบบราชการตามลำดับชั้น และยุ่งยากของราชการพลเรือน และผู้ดูแลโรงพยาบาลจะจ้างพนักงานประจำเงินแข่งขันเพิ่มพื้นที่ อย่างไรก็ตาม corporatization จะยังมีผลของการจัดประเภทใหม่เช่นโรงพยาบาลเป็นการปฏิบัติในภาคเอกชน แม้ว่าพวกเขาจะยังคงสถานะเป็นเจ้าของ และรักษานโยบายกำหนด โดยรัฐบาล กำหนดว่า โรงพยาบาล corporatized จะทำงานตามเส้นทางการค้า และที่จะจ่ายเงินเดือนสูง จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ว่า ต้นทุนของการทำงานโรงพยาบาล corporatized จะเพิ่มขึ้นมาก ต้นทุนเหล่านี้จะมีบางส่วนตรงข้าม โดยชาร์จค่าธรรมเนียมสูงขึ้นสำหรับผู้ป่วย แม้ว่ารัฐบาลจะมุ่งมั่นที่จะดำเนินการต่อไปได้รักษาคนยากจน และการรักษาแผนกผู้ป่วยนอกของโรงพยาบาลรัฐบาลเป็นบริการสาธารณะ [22] บางทีอย่างสุดโดดเด่นของโรงพยาบาลของรัฐบาลยัง ทำงานเป็นบริษัทอยู่สถาบัน Jantung เนการา (สถาบันหัวใจแห่งชาติ) เหตุผลสำหรับ corporatizing สถาบันในปี 1992 ถูกว่า มันจะสามารถดึงดูดผู้เชี่ยวชาญ โดยเสนอเงินเดือนที่แข่งขัน และจะให้บริการที่ดีให้ประชาชน อย่างไรก็ตาม ความตึงเครียดในบทบาทของสถาบันเป็นบริษัทส่วนตัวทั่วไปเป็นเจ้าของได้ และในปี 1996 กระทรวงสุขภาพขอให้ตอบสนองต่อข้อร้องเรียนของยาว ๆ รอสำหรับผู้ป่วยที่ยากจนและการเคลื่อนไหวของจำนวนผู้เชี่ยวชาญภาคเอกชน [23] ประธานของสมาคมแพทย์มาเลเซียได้ไต่สวนต้นทุนเพิ่มของการรักษาในการ corporatized ชาติ สถาบันหัวใจแนะนำว่า พวกเขาเสริม ''รู้ว่า corporatization ดูแลสุขภาพเป็นกำลังขับเคลื่อน โดยพิจารณากิจการ และพาณิชย์ '' [24] รัฐบาลมาเลเซียได้ให้กำลังแรงใจภาคสุขภาพส่วนตัว และมีการเจริญเติบโตแข็งแรงจำนวนพยาบาลเอกชนในมาเลเซีย มากมายที่เป็นของบริษัทกลุ่มอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ ในทศวรรษปี 1985-1995 จำนวนเตียงส่วนตัวในมาเลเซียเพิ่มขึ้นจาก 3666 เพื่อ7511 [25] ไม่ได้เติบโตขึ้นนี้ไม่ มีปัญหาสำหรับรัฐบาลตั้งแต่หลายคนที่มีคุณวุฒิทางการแพทย์ และพยาบาลเจ้าหน้าที่จากภาครัฐสำหรับค่าจ้างที่สูงขึ้นและปรับปรุงเงื่อนไขในภาคเอกชน นอกจากนี้ยังมีความกังวล แม้แต่บรรดารัฐมนตรี ที่โรงพยาบาลเอกชนเชิงพาณิชย์ได้ชาร์จค่าธรรมเนียมสูงมากเกินไป ในปี 1996 เช่น หัวหน้ารัฐมนตรีรัฐเรียกร้องให้รัฐบาลกลางเพื่อกำหนดมาตรฐานค่าธรรมเนียมเพื่อมะละกาปกป้องผู้บริโภคจากการตกเป็นเหยื่อโดยกำไร orientated พยาบาลเอกชน [26]เป็นกังวลอีกว่า โรงพยาบาลกุศลของมาเลเซียมี curtailing ภารกิจ philanthropic ของพวกเขาเนื่องจากพวกเขาจะต้องแข่งขันในตลาดการค้าออกเล็กน้อยซึ่งขอบสำหรับขน-subsidizing คนจนโดยชาร์จค่าธรรมเนียมสูงขึ้นสำหรับผู้ที่มีปิดดีกว่ากันก็โดยการสนับสนุนของรัฐบาลโรงพยาบาลค้ากำไรเล็ก ๆ จะปรากฏชัดในอุทธรณ์ค่อนข้าง incongruous กับโรงพยาบาล จำนวนมากที่เป็นของผู้นำองค์กร การเป็นสวัสดิการบทบาท ตัวอย่าง อดีตรองนายกรัฐมนตรีและเงินรัฐมนตรีอันวาอิบรอฮีมถามส่วนตัวที่โรงพยาบาล '' ซึ่งเข้าร่วมกลุ่มรวยควรทำส่วนที่หนึ่งมีพื้นที่ในการรักษาคนยากจน " [27] อย่างไรก็ตาม ต้องการระเบียบ แทนที่อุทธรณ์ไปยังองค์กรการกุศล ถูกในงบประมาณปี 1997 ซึ่งอิบรอฮีมอันวาฟ้องว่า รัฐบาลได้พิจารณาต้องการส่วนตัวโรงพยาบาลเพื่อให้แพทย์ รวมถึงเขตการปกครองโลว์พิเศษและเงินนิ้วเพื่อให้ความช่วยเหลือในกลุ่มรายได้ต่ำกว่าจะไม่ที่ไม่มีกิจกรรม '' [28] แม้นี้นโยบายการแสดงให้เห็นว่าปัญหาของรัฐจากหน้าที่สวัสดิการ extricating และในงบประมาณปี 1998 ได้มีประกาศว่า โรงพยาบาลเอกชนจะได้รับการค่าลงทุน 60% จากรัฐบาลสำหรับการกำหนดเขตการปกครองสำหรับต่ำกว่ารายได้ earners [29] อีกครั้งหนึ่ง รัฐบาลถูกเล่นใช้งานอยู่ แม้ว่าใช้ร่วมกัน สวัสดิการบทบาทที่ tabling ของเจ็ดมาเลเซียแผนการ (ครอบคลุมช่วงปี 1996-2001),นายกรัฐมนตรี Mahathir ย้ำจำนวนกะนโยบาย และ signalled ในอนาคตนโยบายสาธารณะด้านสุขภาพ เป็นส่วนหนึ่งของแผนมาเลเซียเจ็ดภาคดูแลสาธารณสุขจะขยาย และปรับปรุงแต่รัฐบาลไม่สามารถจ่ายให้รักษาฟรี หรือค่าใช้จ่ายที่ระบุดังนั้นต้องรักษาในโรงพยาบาลรัฐบาลจะชำระเงินผ่านแผนงานการรักษาประกัน หรือส่วนตัว จะให้เงินอุดหนุนแก่ผู้มาเลเซียที่ไม่สามารถซื้อประกันส่วนตัวหรือที่นายจ้างได้ไม่สามารถครอบคลุมการดูแลสุขภาพ บริษัทขนาดใหญ่จะสามารถคาดว่าจะมีประกันสุขภาพเป็นส่วนหนึ่งของเงื่อนไขการจ้างงานสำหรับแรงงานของพวกเขา ดึงดูดการภาคเอกชนสามารถสนองความต้องการบทบาทกุศลได้ซ้ำกัน พร้อมกันนี้นายกรัฐมนตรีระบุว่า ควรมีเงินสำรองของโรงพยาบาลต้นทุนต่ำเงินกำไรสำหรับนักลงทุน ผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ส่วนตัวก็นึกถึงที่''ต้องเสมอ gratefulness และกุศลในดวงใจ '' นายกรัฐมนตรีนอกจากนี้ยัง ระบุว่า รัฐบาลตั้งใจ '' privatize หลายสิ่งอำนวยความสะดวกเพื่อสุขภาพรวมทั้งโรงพยาบาลและผู้เชี่ยวชาญหน่วย '' [30]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของวิสัยทัศน์ของ '' สังคมดูแล '', รัฐบาลมาเลเซียได้ทวีความรุนแรงในการดึงดูดความสนใจของทั้งภาคธุรกิจและหน่วยงานการกุศลเพื่อช่วยในการให้บริการด้านสุขภาพบางอย่างที่ไม่สามารถหรือไม่เต็มใจที่กองทุนเพื่อการฟื้นฟูอย่างเต็มที่หรือ
ให้ ยกตัวอย่างเช่นในมุมมองของรัฐบาลวิจัยตับและสถาบันการรักษาควรจะจัดตั้งขึ้นในประเทศมาเลเซีย แต่ควรจะทำเพื่อให้ภาคเอกชน [19] ดึงดูดความสนใจคล้ายกันได้รับการทำสำหรับภาคเอกชนให้ความช่วยเหลือกับงานของการประชุมความต้องการที่เพิ่มขึ้นสำหรับการฟอกเลือด ในปี 1995 กระทรวงสาธารณสุขจัดตั้งขึ้นทะเบียนขององค์กรทางสังคมและไม่ใช่รัฐบาลที่มีความเต็มใจที่จะเป็นอาสาสมัครบริการของโรงพยาบาลของรัฐที่ให้การสนับสนุนและบ้านพักคนชรา ในปี 1998 งบประมาณการให้ทำเพื่อ RM 308,000,000 ที่จะจัดสรรให้แผนปฏิบัติการสังคมเช่นเดียวกับ RM 98000000 ที่จะกระจายไปยังบางส่วน 51 สถาบันสวัสดิการในการผลักดันของ '' สังคมดูแล '' นโยบาย นอกจากนี้นโยบายการจัดเก็บภาษีใหม่แนะนำให้บรรเทาภาษีบุคคลที่เกี่ยวกับการมีส่วนร่วมถึง RM 20 000 ทำเพื่อสวัสดิการและได้รับการอนุมัติโครงการของชุมชนในด้านของสุขภาพ [20] ในช่วงปีแรกของการดำเนินการตามนโยบายการแปรรูปรัฐวิสาหกิจที่รัฐบาลรับหน้าที่จัดทำแผนแม่บทในการระบุรัฐวิสาหกิจและสินทรัพย์ที่อาจได้รับการแปรรูป แม้ว่าโรงพยาบาลของรัฐมีการระบุไว้ในแผนของพวกเขาถูกจัดประเภทเป็นของลำดับความสำคัญต่ำสำหรับการแปรรูป [21] แทนที่จะแปรรูป (ในความรู้สึกของการปลดรัฐบาลของความเป็นเจ้าของ) โรงพยาบาลมาเลเซีย
รัฐบาลได้ระบุว่าจะใช้อุปกรณ์ของ corporatization สำหรับจำนวนของโรงพยาบาล ตามเส้นที่ใช้โดยรัฐบาลสิงคโปร์ ผ่าน corporatization รัฐบาลหวังที่จะนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงใน
วัฒนธรรมการจัดการโดยขาดการเชื่อมโยงกับระบบราชการแบบลำดับชั้นและยุ่งยากของข้าราชการพลเรือนและพ้นผู้บริหารโรงพยาบาลที่จะจ้างพนักงานบนพื้นฐานทางการเงินที่แข่งขันได้มากขึ้น อย่างไรก็ตาม corporatization ยังจะมีผลกระทบจากการเปิดการแบ่งประเภทของโรงพยาบาลเช่นการดำเนินงานในภาคเอกชนแม้ว่าพวกเขาจะยังคงเป็นเจ้าของรัฐและนโยบายการรักษาของพวกเขาจะถูกกำหนดโดยรัฐบาล ระบุว่าโรงพยาบาล corporatized จะวิ่งไปตามสายในเชิงพาณิชย์และเงินเดือนที่สูงขึ้นที่จะได้รับเงินก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ว่าค่าใช้จ่ายของการใช้โรงพยาบาล corporatized จะเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ ค่าใช้จ่ายเหล่านี้จะถูกลดทอนบางส่วนโดยการเรียกเก็บค่าธรรมเนียมที่สูงขึ้นสำหรับผู้ป่วยแม้ว่ารัฐบาลมีความมุ่งมั่นอย่างต่อเนื่องที่จะอุดหนุนการรักษาไม่ดีและการรักษาผู้ป่วยนอกแผนกของโรงพยาบาลของรัฐเป็นบริการสาธารณะ [22] อาจจะเป็นตัวอย่างที่โดดเด่นที่สุดของโรงพยาบาลที่เป็นเจ้าของโดยรัฐบาลยังดำเนินการเป็น บริษัท ที่เป็น Institut Jantung Negara (หัวใจแห่งชาติสถาบัน) เหตุผลสำหรับการ corporatizing สถาบันในปี 1992 คือการที่มันจะสามารถดึงดูดผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์โดยนำเสนอเงินเดือนที่แข่งขันและจะให้บริการที่ดีแก่ประชาชน แต่ความตึงเครียดได้รับความชัดเจนในบทบาทของสถาบันเป็น บริษัท เอกชนที่เป็นเจ้าของและในปี 1996 กระทรวงสาธารณสุขขอให้ตอบสนองต่อข้อร้องเรียนของรายการรอนานสำหรับผู้ป่วยที่ยากจนและการเคลื่อนไหวของจำนวนของผู้เชี่ยวชาญไปยังภาคเอกชน [23 ] อดีตนายกสมาคมการแพทย์มาเลเซียได้ถามค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นของการรักษาในสถาบันหัวใจแห่งชาติ corporatized บอกว่าพวกเขา '' เสริมสร้างการรับรู้ว่า corporatization ของการดูแลสุขภาพจะถูกขับเคลื่อนโดยการพิจารณาของผู้ประกอบการและเชิงพาณิชย์ '' [24] รัฐบาลมาเลเซียได้ให้กำลังใจที่แข็งแกร่งในภาคสุขภาพส่วนตัวและมีการเจริญเติบโตที่แข็งแกร่งในจำนวนของโรงพยาบาลเอกชนในประเทศมาเลเซียจำนวนมากที่เป็นเจ้าของโดย บริษัท กลุ่มอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ ใน
ทศวรรษที่ 1985 - 1995 จำนวนเตียงเอกชนในมาเลเซียเพิ่มขึ้นจาก 3666 ไป
7511 [25] การเจริญเติบโตนี้ยังไม่ได้รับโดยไม่มีปัญหาสำหรับรัฐบาลตั้งแต่
หลายทางการแพทย์ที่มีคุณภาพสูงและบุคลากรทางการพยาบาลที่เหลือภาครัฐสำหรับการจ่ายที่สูงขึ้น
และเงื่อนไขที่ดีขึ้นในภาคเอกชน มีความกังวลยังได้รับแม้กระทั่ง
ในหมู่รัฐมนตรีในคณะรัฐบาลที่โรงพยาบาลเอกชนในเชิงพาณิชย์ได้รับการเรียกเก็บเงิน
ค่าใช้จ่ายสูงมากเกินไป ยกตัวอย่างเช่นในปี 1996 รัฐมนตรีว่าการกระทรวงหัวหน้าของรัฐ
มะละกาเรียกร้องให้รัฐบาลที่จะสร้างมาตรฐานค่าใช้จ่ายในการที่จะ
ปกป้องผู้บริโภคจากการตกเป็นเหยื่อโดยกำไรปรับโรงพยาบาลเอกชน [26].
กังวลก็คือว่ามาเลเซียโรงพยาบาลกุศลจะกำจัดการกุศลของพวกเขา ภารกิจตั้งแต่พวกเขาจะต้องแข่งขันในตลาดการค้าที่ใบเล็ก ๆ น้อย ๆ
ขอบสำหรับข้ามอุดหนุนคนจนโดยการเรียกเก็บค่าธรรมเนียมที่สูงขึ้นสำหรับผู้ที่มี
ดีกว่า.
ความขัดแย้งที่เกิดจากการให้กำลังใจรัฐบาลในการทำกำไรปรับโรงพยาบาลเชิงพาณิชย์เห็นได้ชัดในการอุทธรณ์ไม่ลงรอยกันบ้าง เหล่านี้
โรงพยาบาลหลายแห่งซึ่งเป็นเจ้าของโดย บริษัท ชั้นนำในการดำเนินการสวัสดิการ
บทบาท ตัวอย่างเช่นอดีตรองนายกรัฐมนตรีและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังนายอันวาร์
อิบราฮิมถามว่าโรงพยาบาลเอกชน '' ซึ่งเข้าร่วมกลุ่มที่อุดมไปด้วยนอกจากนี้ยังควรทำ
ส่วนของพวกเขาในการมีพื้นที่ในการรักษาที่ไม่ดี '' [27] แต่จำเป็นที่จะต้องอาศัย
การควบคุมมากกว่าการอุทธรณ์เพื่อการกุศลได้ชัดในปี 1997 งบประมาณในการที่
นายอันวาร์อิบราฮิมผิดว่ารัฐบาลกำลังพิจารณาต้องเอกชน
โรงพยาบาลที่จะให้เงินและสิ่งอำนวยความสะดวกทางการแพทย์รวมทั้งคนไข้ที่มีราคาต่ำพิเศษ
'' เพื่อให้ ความช่วยเหลือแก่กลุ่มรายได้ต่ำกว่าที่ไม่ได้ละเลย '' [28] แม้เรื่องนี้จะ
แสดงให้เห็นถึงความยากลำบากในนโยบายของรัฐ extricating จากบทบาทของสวัสดิการและ
ในงบประมาณ 1998 มีการประกาศว่าโรงพยาบาลเอกชนจะได้รับ
ค่าเผื่อการลงทุน 60% จากรัฐบาลในการสร้างหอผู้ป่วยสำหรับ
รายได้ต่ำกว่ารายได้ [29] อีกครั้งที่รัฐบาลกำลังเล่นที่ใช้งานแม้จะ
ใช้ร่วมกันบทบาทสวัสดิการ.
ที่ tabling ของเจ็ดมาเลเซียแผน (ครอบคลุมระยะเวลา 1996-2001)
นายกรัฐมนตรีมหาธีย้ำจำนวนของการเปลี่ยนแปลงนโยบายและการส่งสัญญาณในอนาคต
นโยบายสาธารณะในสนาม ของการดูแลสุขภาพ ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของแผนเจ็ดมาเลเซีย
ภาคการดูแลสุขภาพของประชาชนจะได้รับการขยายและปรับปรุง แต่รัฐบาล
ไม่สามารถที่จะให้การรักษาฟรีหรือค่าใช้จ่ายน้อย.
การรักษาในโรงพยาบาลของรัฐดังนั้นจึงจะต้องมีการจ่ายเงินสำหรับการผ่าน
การประกันหรือเอกชน แผนการรักษา เงินอุดหนุนจะให้กับผู้ที่
มาเลเซียที่ไม่สามารถซื้อประกันเอกชนหรือนายจ้างที่มีอยู่
ไม่สามารถที่จะครอบคลุมการดูแลสุขภาพของพวกเขา บริษัท ขนาดใหญ่จะได้รับการคาดหวังว่าจะรวมถึงการ
ประกันสุขภาพเป็นส่วนหนึ่งของข้อตกลงของการจ้างงานสำหรับคนงานของพวกเขา ดึงดูดความสนใจของ
ภาคเอกชนที่จะตอบสนองบทบาทการกุศลซ้ำในขณะที่ในเวลาเดียวกัน
นายกรัฐมนตรีระบุว่าให้การดูแลในโรงพยาบาลที่มีต้นทุนต่ำควรจะเป็น
เงินกำไรสำหรับนักลงทุน ผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์เอกชนเตือนว่า
'' จะต้องมีกตัญญูและการกุศลในหัวใจของเรา '' นายกรัฐมนตรี
ยังระบุว่ารัฐบาลตั้งใจที่จะ '' แปรรูปหลายสิ่งอำนวยความสะดวกด้านสุขภาพ
รวมทั้งโรงพยาบาลและหน่วยงานผู้เชี่ยวชาญ '' [30]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นส่วนหนึ่งของวิสัยทัศน์ของ 'caring ' สังคม ' ' รัฐบาลมาเลเซียได้ทวีความรุนแรงมากการดึงดูดใจทั้งองค์กรภาครัฐและหน่วยงานการกุศล เพื่อช่วยบริการสุขภาพบางอย่างซึ่งมันไม่สามารถหรือไม่เต็มใจเต็มที่กองทุนหรือ
ให้ ตัวอย่างเช่นในมุมมองของรัฐบาล ตับ การวิจัย และการรักษาสถาบันควรก่อตั้งขึ้นในประเทศมาเลเซีย แต่ควรจะทำโดยภาคธุรกิจเอกชน [ 19 ] ศาลอุทธรณ์ที่คล้ายกันได้รับการทำสำหรับภาคเอกชน เพื่อช่วยงานของการประชุมความต้องการเพิ่มขึ้นสำหรับการฟอกเลือด .ใน 2538 กระทรวงสาธารณสุขก่อตั้งขึ้นทะเบียนของสังคมและองค์กรเอกชนซึ่งเต็มใจอาสาสมัครบริการของโรงพยาบาลรัฐบาล และการสนับสนุนทางการพยาบาลบ้าน ใน 2541 งบประมาณการทำเพื่อ RM 308 ล้านบาท เพื่อจัดสรรให้กับสังคม แผนปฏิบัติการ รวมทั้ง RM 98 ล้านบาท กระจายไปยังบาง 51 สวัสดิการสถาบันในการผลักดันของ ' ' ' 'caring สังคมนโยบาย นอกจากนี้นโยบายภาษีใหม่มีการแนะนำให้ลดภาษีบุคคลในการเขียนถึง RM 20 000 ให้อนุมัติโครงการสวัสดิการชุมชนในด้านสุขภาพ [ 20 ] ในช่วงปีแรกของการใช้นโยบายการแปรรูปรัฐวิสาหกิจ รัฐบาลมอบหมายแผนแม่บทระบุรัฐวิสาหกิจและสินทรัพย์ที่ผ่านการแปรรูปแม้ว่าโรงพยาบาลของรัฐอยู่ในแผนของพวกเขาถูกจัดว่าเป็นลำดับความสำคัญต่ำเพื่อการแปรรูป [ 21 ] แทนที่จะแปรรูป ( ในความรู้สึกของการปลดรัฐบาลเป็นเจ้าของ ) โรงพยาบาลรัฐบาลมาเลเซีย
ได้ระบุว่า จะใช้อุปกรณ์ในการแปรรูปสำหรับจำนวนของโรงพยาบาล ตามเส้นตามโดยรัฐบาลสิงคโปร์ผ่านการแปรรูปรัฐบาลหวังที่จะนำเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงในการจัดการวัฒนธรรมโดยมีการเชื่อมโยงกับลำดับชั้นและยุ่งยากราชการของข้าราชการพลเรือนและพ้นโรงพยาบาลผู้บริหารที่จะจ้างเจ้าหน้าที่ในการแข่งขันทางการเงินพื้นฐาน อย่างไรก็ตาม การแปรรูปจะยังได้ผลอีกกลุ่มโรงพยาบาล เช่นการปฏิบัติในภาคเอกชนถึงแม้ว่าพวกเขาจะยังคงนโยบายของรัฐ และการรักษาของพวกเขาถูกกำหนดโดยรัฐบาล ระบุว่า โรงพยาบาลที่แปลงสภาพจากรัฐวิสาหกิจ จะวิ่งตามสายพาณิชย์และเงินเดือนที่สูงขึ้นจะจ่าย มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงที่ต้นทุนของการใช้โรงพยาบาลที่แปลงสภาพจากรัฐวิสาหกิจจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก ค่าใช้จ่ายเหล่านี้จะถูกชดเชยบางส่วนโดยการชาร์จค่าธรรมเนียมที่สูงขึ้นสำหรับผู้ป่วยแม้ว่ารัฐบาลมีความมุ่งมั่นอย่างต่อเนื่องเพื่อสนับสนุนการรักษาไม่ดีและรักษาผู้ป่วยนอกแผนกของโรงพยาบาลของรัฐเป็นบริการสาธารณะ [ 22 ] บางทีอาจจะมีชื่อเสียงมากที่สุดตัวอย่างของโรงพยาบาลที่เป็นเจ้าของโดยรัฐบาลยังดำเนินการเป็น บริษัท ที่เป็นสถาบันหัวใจ เนการา ( สถาบันแห่งชาติหัวใจ )เหตุผลใน corporatizing สถาบันในปี 1992 คือว่ามันจะสามารถดึงดูดผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ โดยเสนอเงินเดือนที่แข่งขัน และจะให้บริการที่ดีแก่ประชาชน อย่างไรก็ตาม ความตึงเครียดได้ประจักษ์ในสถาบัน บทบาทในฐานะที่เป็นเจ้าของโดยบริษัทเอกชนและใน พ.ศ. 2539 กระทรวงสาธารณสุขถามให้ตอบข้อร้องเรียนของผู้ป่วยที่ยากจนและรายชื่อรอการเคลื่อนไหวของจำนวนของผู้เชี่ยวชาญในภาคส่วนตัว [ 23 ]อดีตประธานของสมาคมแพทย์มาเลเซียได้สอบถามค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นของการรักษาในที่แปลงสภาพจากรัฐวิสาหกิจ หัวใจแห่งชาติสถาบันแนะนำว่าพวกเขาสามารถ " รับรู้ว่า การแปรรูป การดูแลสุขภาพจะถูกขับเคลื่อนโดยผู้ประกอบการเชิงพาณิชย์ และการพิจารณา " [ 24 ]รัฐบาลมาเลเซียได้ให้กำลังใจเข้มแข็งภาคสุขภาพเอกชน และมีการเติบโตที่แข็งแกร่งในหมายเลขของโรงพยาบาลเอกชนในมาเลเซียหลายแห่งซึ่งเป็นของบริษัทในเครือบริษัทอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ ในทศวรรษปี 1985
– 1995 จำนวนเตียงเอกชนในมาเลเซียเพิ่มขึ้นจาก 3666

7511 [ 25 ]การเติบโตนี้ได้โดยไม่มีปัญหาสำหรับรัฐบาลตั้งแต่
มากมายที่มีคุณภาพสูงทางการแพทย์และพยาบาล เจ้าหน้าที่จากภาคประชาชนสูงจ่าย
และปรับปรุงเงื่อนไขในภาคเอกชน นอกจากนี้ยังมีความกังวล แม้
ท่ามกลางรัฐบาลที่โรงพยาบาลเอกชนในเชิงพาณิชย์ถูกชาร์จ
ค่าธรรมเนียมสูงมากเกินไป ตัวอย่างเช่น ในปี พ.ศ. 2539 รัฐมนตรีหัวหน้าของรัฐ
มะละกา เรียกร้องให้รัฐบาลสหรัฐมาตรฐานค่าใช้จ่ายเพื่อปกป้องผู้บริโภคจากการตกเป็นเหยื่อโดย
กำไร orientated โรงพยาบาลส่วนตัว [ 26 ] .
อีกปัญหาคือว่าโรงพยาบาลการกุศลของประเทศมาเลเซียมีการตัดทอนภารกิจการกุศลของพวกเขาเนื่องจากพวกเขาจะต้องแข่งขันในตลาดเชิงพาณิชย์ ซึ่งใบน้อย
ขอบสำหรับข้ามอุดหนุนคนจน โดยเรียกเก็บค่าธรรมเนียมที่สูงขึ้นสำหรับผู้ที่มี

ดีกว่า การวางโดยรัฐบาลสนับสนุนกำไรตามโรงพยาบาลเชิงประจักษ์ในการอุทธรณ์ค่อนข้างซึ่งไม่ลงรอยกันโรงพยาบาลเหล่านี้
หลายแห่งซึ่งเป็นเจ้าของโดยบริษัทชั้นนํา เพื่อดำเนินการจัดสวัสดิการ
บทบาท ตัวอย่างเช่นอดีตรองนายกรัฐมนตรีและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง อันวาร์ อิบราฮิม ถามว่าโรงพยาบาลเอกชน
' 'which เข้าร่วมรวยกลุ่มควรทำส่วนหนึ่งของพวกเขาในการมีพื้นที่
รักษาคนจน ' ' [ 27 ] อย่างไรก็ตาม ต้องพึ่งพา
ระเบียบมากกว่าการอุทธรณ์เพื่อการกุศล ได้ประจักษ์ใน 2540 งบประมาณ
อันวาร์ อิบราฮิมกล่าวหาว่ารัฐบาลกำลังพิจารณาให้เอกชน
โรงพยาบาลให้กองทุนและสิ่งอำนวยความสะดวกทางการแพทย์ ได้แก่ หอผู้ป่วยพิเศษราคาถูก
''so ที่ให้ความช่วยเหลือต่ำกว่ากลุ่มรายได้ไม่ทอดทิ้ง ' ' [ 28 ] แม้ว่านโยบายนี้
แสดงความยากของ extricating สถานะจากสวัสดิการบทบาทและ
ใน 2541 งบประมาณมันก็ประกาศว่าโรงพยาบาลเอกชนจะได้รับ
การลงทุนเงิน 60 % จากรัฐบาลจัดตั้งหอผู้ป่วยสำหรับ
รายได้ลดลง [ 29 ] อีกครั้ง รัฐบาลกำลังเล่นการใช้งาน แม้ว่า

แบ่งปัน สวัสดิการ บทบาท ที่เข้าในแผน 7 มาเลเซีย ( ครอบคลุมช่วง 1996 - 2001 ) ,
นายกรัฐมนตรีมหาธีร์ยืนยันจำนวนของนโยบายและนโยบายสาธารณะในอนาคต
กะส่งสัญญาณในด้านการดูแลสุขภาพเป็นส่วนหนึ่งของเจ็ดมาเลเซียวางแผน
ภาคการดูแลสุขภาพของประชาชนจะถูกขยาย และปรับปรุง แต่รัฐบาล
อาจไม่สามารถให้การรักษาฟรีหรือคิดค่าบริการปกติ การรักษาในโรงพยาบาลของรัฐจึง

ต้องจ่ายผ่านระบบประกันหรือการรักษาส่วนตัว เงินอุดหนุนให้กับ
ชาวมาเลเซียที่ไม่สามารถซื้อประกันภัยเอกชน หรือมีนายจ้าง
ไม่สามารถครอบคลุมการดูแลสุขภาพของตนเอง บริษัท ขนาดใหญ่จะคาดว่าจะรวม
สุขภาพครอบคลุมเป็นส่วนหนึ่งของเงื่อนไขของการจ้างงานสำหรับพนักงาน ดึงดูดใจ
ภาคเอกชนเพื่อเติมเต็มบทบาทกุศลเป็นเวลาขณะที่ในเวลาเดียวกัน
นายกรัฐมนตรี ระบุว่า การให้การดูแลในโรงพยาบาลต้นทุนต่ำควรจะ
ร่ำรวยทางการเงินสำหรับนักลงทุน ส่วนตัวแพทย์ผู้เชี่ยวชาญได้เตือนว่า
''there เสมอต้องกตัญญูและการกุศลในหัวใจของเรา ' ' นายกรัฐมนตรีกล่าวว่ารัฐบาลตั้งใจ
' 'privatize หลายสุขภาพสิ่งอำนวยความสะดวก
รวมทั้งโรงพยาบาลและผู้เชี่ยวชาญหน่วย ' ' [ 30 ]