- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
THE SCOPE AND DEVELOPMENT OF POLITI
THE SCOPE AND DEVELOPMENT OF POLITICAL GEOGRAPHY
disintegrating after the Cold War and different
levels of political-territorial structure changing
their relative power, such as regions in the
European Union, the state has lost its sense
of permanence. Globalization adds to skepticism
about the central role of the state as state power
seemingly diminishes relative to that of multinational
corporations and the flows of international
currencies around the world. The state begins to
be viewed as just one expression of the political in
the modern world. Class struggles, gender struggles,
colonial struggles are seen to lurk behind state
formation and disintegration, and investigations of
the power of localities versus capital versus the
state take center-stage.
The arguably central unifying element of the
current critical tradition is scale. Critical political
geographers universally recognize linkages among
scales, stress that scale should not be equated with
pre-existing administrative units, and embrace the
idea that social relations spill over state boundaries.
As early as 1985, Taylor’s textbook, Political
Geography, used world system theory to offer an
explicit framework for integrating all three scales
from local to state to global.25 Similarly, Agnew
and Corbridge (1995) and Swyngedouw (1997) tie
the global to the local, and Cox (1998) has developed
new concepts to break out of these existing
territorial frames.26
Current critical political geographies are also
distinguished by a renewed political activism
that picks up from the revolutionary engagement
of Reclus and some early Marxist geographers.
These recent works can be labeled as
‘anti-geopolitics’. They profess the intention to
bring about change by countering the global hegemony
of neo-liberal capitalism, militarism, and
repressive state power. Examples include conceptualizations
of resistance (Pile and Keith, 1997;
Sharp et al., 2000) and strategies for executing
struggle (Routledge, 2000, 2003; Featherstone,
2003). David Harvey’s (2000: chap. 12) recent
reflections on insurgent architects, militant particularism,
and political action also belong here, even
though they are presented from a more orthodox
position.27
Currently, the critical tradition has a commanding
hold on the academic field of political geography
in North America and Britain and there is
a similar trend in Germany, France, and some of
the other European countries. It has to be credited
with enhancing our understanding of the traditional
center of political geography, that is, the
state, and with the introduction of new concepts,
such as geographs and scaling. Yet, some of its
proponents are straight-jacketed in their radical
views, and some hide behind obtuse language,
which has limited the influence of their ideas
on the rest of the field and particularly outside
academia.28
TRANSITIONS AND VISIONS
While the different traditions are distinct in their
attitude toward the state and in their respective
political orientations, there are also zones of transition
and continuities between them, which serve
to underline the existence of a cohesive subdiscipline.
There is overlap in terms of themes,
methods, concepts, and individuals. The most striking
case is Hérodote. Its geo-determinist stance and
focus on strategy and power puts it squarely in the
maximization-of-state-power tradition.Yet, its discussion
of administrative districts in France and
emphasis on the cohesion of the French nation-state
appear to fit nicely in the governance tradition.29
Finally, its innovative contributions seem to mirror
the three main elements of the reinvigorated critical
tradition: it has extended investigations to the
local level in discussing local identity movements;
it has addressed global economic processes in its
treatment of development; and it has attempted
a new conceptualization of scale with its notion
of ‘spatial ensembles’(Lacoste, 1984).30Moreover,
Hérodote’s professed ideological attitude is related
to the anti-geopolitics strand.
The united and at the same time pluralistic nature
of the larger field of political geography can be
seen in the revival of the 1980s. In each of the
traditions there was renewed interest in extending
studies in new directions. Political geographers
who were power-oriented found fresh outlets for
their studies in newly founded research institutes,
those who were state-focused adopted novel techniques
and concepts, and those who were skeptical
of the state refined their theoretical foundations.
These revitalizing efforts merged through two academic
venues: the founding of a new scholarly
journal, Political Geography Quarterly, in 1982
and the IGU Commission on the world political
map in 1984.31
The similarities and differences between the
three traditions are also reflected in visualization.
Maps are of paramount importance in political
geography. From the age of the Pharaohs they have
been associated with central authority (Harley,
1988). Maps should be considered an explicitly
political form of knowledge since they allow us to
control what exists by selecting what is depicted
and thus officially recognized (Latour, 1986).
The most substantial cartographic contributions in
political geography stem from the power-oriented
tradition. These geopolitical maps are commonly
associated with propaganda and are distinguished
by their powerful simplicity (Herb, 1997). The
maps seem to ‘talk’on their own (Herb, 1989: 292)
and their ‘gaze from nowhere’ hides their authorship
(Ó Tuathail, 1996). Two illuminating examples
are the maps in Langhans-Ratzeburg (1929)
and Lacoste (1986) (see figures 1.1 and 1.2). They
depict large sweeping bands of contested regions
disintegrating after the Cold War and different
levels of political-territorial structure changing
their relative power, such as regions in the
European Union, the state has lost its sense
of permanence. Globalization adds to skepticism
about the central role of the state as state power
seemingly diminishes relative to that of multinational
corporations and the flows of international
currencies around the world. The state begins to
be viewed as just one expression of the political in
the modern world. Class struggles, gender struggles,
colonial struggles are seen to lurk behind state
formation and disintegration, and investigations of
the power of localities versus capital versus the
state take center-stage.
The arguably central unifying element of the
current critical tradition is scale. Critical political
geographers universally recognize linkages among
scales, stress that scale should not be equated with
pre-existing administrative units, and embrace the
idea that social relations spill over state boundaries.
As early as 1985, Taylor’s textbook, Political
Geography, used world system theory to offer an
explicit framework for integrating all three scales
from local to state to global.25 Similarly, Agnew
and Corbridge (1995) and Swyngedouw (1997) tie
the global to the local, and Cox (1998) has developed
new concepts to break out of these existing
territorial frames.26
Current critical political geographies are also
distinguished by a renewed political activism
that picks up from the revolutionary engagement
of Reclus and some early Marxist geographers.
These recent works can be labeled as
‘anti-geopolitics’. They profess the intention to
bring about change by countering the global hegemony
of neo-liberal capitalism, militarism, and
repressive state power. Examples include conceptualizations
of resistance (Pile and Keith, 1997;
Sharp et al., 2000) and strategies for executing
struggle (Routledge, 2000, 2003; Featherstone,
2003). David Harvey’s (2000: chap. 12) recent
reflections on insurgent architects, militant particularism,
and political action also belong here, even
though they are presented from a more orthodox
position.27
Currently, the critical tradition has a commanding
hold on the academic field of political geography
in North America and Britain and there is
a similar trend in Germany, France, and some of
the other European countries. It has to be credited
with enhancing our understanding of the traditional
center of political geography, that is, the
state, and with the introduction of new concepts,
such as geographs and scaling. Yet, some of its
proponents are straight-jacketed in their radical
views, and some hide behind obtuse language,
which has limited the influence of their ideas
on the rest of the field and particularly outside
academia.28
TRANSITIONS AND VISIONS
While the different traditions are distinct in their
attitude toward the state and in their respective
political orientations, there are also zones of transition
and continuities between them, which serve
to underline the existence of a cohesive subdiscipline.
There is overlap in terms of themes,
methods, concepts, and individuals. The most striking
case is Hérodote. Its geo-determinist stance and
focus on strategy and power puts it squarely in the
maximization-of-state-power tradition.Yet, its discussion
of administrative districts in France and
emphasis on the cohesion of the French nation-state
appear to fit nicely in the governance tradition.29
Finally, its innovative contributions seem to mirror
the three main elements of the reinvigorated critical
tradition: it has extended investigations to the
local level in discussing local identity movements;
it has addressed global economic processes in its
treatment of development; and it has attempted
a new conceptualization of scale with its notion
of ‘spatial ensembles’(Lacoste, 1984).30Moreover,
Hérodote’s professed ideological attitude is related
to the anti-geopolitics strand.
The united and at the same time pluralistic nature
of the larger field of political geography can be
seen in the revival of the 1980s. In each of the
traditions there was renewed interest in extending
studies in new directions. Political geographers
who were power-oriented found fresh outlets for
their studies in newly founded research institutes,
those who were state-focused adopted novel techniques
and concepts, and those who were skeptical
of the state refined their theoretical foundations.
These revitalizing efforts merged through two academic
venues: the founding of a new scholarly
journal, Political Geography Quarterly, in 1982
and the IGU Commission on the world political
map in 1984.31
The similarities and differences between the
three traditions are also reflected in visualization.
Maps are of paramount importance in political
geography. From the age of the Pharaohs they have
been associated with central authority (Harley,
1988). Maps should be considered an explicitly
political form of knowledge since they allow us to
control what exists by selecting what is depicted
and thus officially recognized (Latour, 1986).
The most substantial cartographic contributions in
political geography stem from the power-oriented
tradition. These geopolitical maps are commonly
associated with propaganda and are distinguished
by their powerful simplicity (Herb, 1997). The
maps seem to ‘talk’on their own (Herb, 1989: 292)
and their ‘gaze from nowhere’ hides their authorship
(Ó Tuathail, 1996). Two illuminating examples
are the maps in Langhans-Ratzeburg (1929)
and Lacoste (1986) (see figures 1.1 and 1.2). They
depict large sweeping bands of contested regions
0/5000
ในขอบเขตและพัฒนาของการเมืองภูมิศาสตร์
disintegrating หลังจากสงครามเย็น และแตกต่าง
ระดับการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างทางการเมืองน่าน
ญาติอำนาจ เช่นภูมิภาคในการ
สหภาพยุโรป รัฐได้สูญเสียความรู้สึก
ของ permanence โลกาภิวัตน์เพิ่มสงสัย
เกี่ยวกับบทบาทศูนย์กลางของรัฐเป็นอำนาจรัฐ
ดูเหมือนว่าจะค่อย ๆ หายไปเมื่อเทียบกับที่บริษัทข้ามชาติ
องค์กรและขั้นตอนการประเทศ
สกุลเงินทั่วโลก รัฐเริ่ม
ดูเป็นนิพจน์เดียวในเมือง
โลกสมัยใหม่ ชั้นย่าง ย่างเพศ,
เห็นย่างโคโลเนียลแฝงรัฐ
กำเนิด และบูรณภาพ และของ
พลังมาเทียบกับทุนเมื่อเทียบกับ
รัฐใช้เวทีกลาง
องค์ประกอบรวมกันว่าศูนย์กลางของการ
ประเพณีสำคัญปัจจุบันคือ มาตราส่วน สำคัญทางการเมือง
ว่ารู้จักเชื่อมโยงระหว่างแบบ
เครื่องชั่งน้ำหนัก ความเครียดที่สเกลควรไม่ equated กับ
หน่วยจัดการที่มีอยู่ก่อน และอ้อมกอด
คิดที่หกความสัมพันธ์ทางสังคมผ่านขอบเขตของรัฐนั้น
เริ่มต้นที่ปี 1985 หนังสือของเทย์เลอร์ รัฐ
ภูมิศาสตร์ ใช้ทฤษฎีระบบโลกให้เป็น
กรอบที่ชัดเจนในการรวมระดับ 3 ทั้งหมด
จากถิ่นรัฐ global.25 ในทำนองเดียวกัน Agnew
และ Corbridge (1995) และ Swyngedouw (1997) เสมอ
สากลกับท้องถิ่น และค็อกซ์ (1998) ได้พัฒนา
แนวคิดใหม่แหกเหล่านี้ที่มีอยู่
frames.26
Current ดินแดนสำคัญรัฐ geographies ยังมี
โดดเด่น ด้วยการเคลื่อนไหวทางการเมืองต่ออายุ
ที่รับค่าจากหมั้นปฏิวัติ
Reclus และบางช่วง Marxist ว่า.
สามารถป้ายผลงานล่าสุดเป็น
'ป้อง-geopolitics' พวกเขานับถือการ
นำเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลง โดยการต่อต้านเจ้าโลก
ของทุนนิยมเสรีนิยมใหม่ ทหาร และ
อำนาจรัฐกดขี่ ตัวอย่างเช่น conceptualizations
ของความต้านทาน (กองและคีธ 1997;
ชาร์ปและ al., 2000) และกลยุทธ์สำหรับการดำเนิน
ต่อสู้ (Routledge, 2000, 2003 Featherstone,
2003) ดาวี่ (2000: chap. 12) ล่าสุด
สะท้อนก่อสถาปนิก particularism หัวรุนแรง,
และการดำเนินการทางการเมืองยังอยู่ที่นี่ แม้
แต่ปรากฏจาก orthodox
position.27
Currently เพิ่มเติม ประเพณีสำคัญได้เป็นซึ่ง
ยึดมั่นในวิชาการด้านภูมิศาสตร์การเมือง
ในอเมริกาเหนือและสหราชอาณาจักร และมี
แนวโน้มที่คล้ายกันในเยอรมนี ฝรั่งเศส และบาง
ประเทศยุโรปอื่น ๆ มันเป็นเครดิต
ด้วยเพิ่มความเข้าใจของเราที่ดั้งเดิม
ของภูมิศาสตร์การเมือง คือ
รัฐ และ ด้วยการแนะนำแนวคิดใหม่,
geographs และการปรับมาตราส่วน ยัง บางส่วนของ
proponents ตรง jacketed ในรัศมีของ
มุมมอง และบางอย่างซ่อนอยู่เบื้องหลังภาษา obtuse,
ซึ่งมีจำกัดอิทธิพลของความคิด
ในส่วนเหลือของเขตและโดยเฉพาะอย่างยิ่ง outside
academia.28
TRANSITIONS และวิสัยทัศน์
แม้ประเพณีต่าง ๆ จะแตกต่างในการ
ทัศนคติ ต่อรัฐ และผู้เกี่ยวข้อง
แนวการเมือง ยังมีโซนของการเปลี่ยนแปลง
และ continuities ระหว่าง ซึ่ง
เพื่อขีดเส้นใต้อยู่ของการควบ subdiscipline
มีทับซ้อนในชุดรูปแบบ,
วิธีการ แนวคิด และบุคคล โดดเด่นที่สุด
กรณีเป็น Hérodote ท่าทางของ determinist แก้ว และ
เน้นกลยุทธ์และพลังงานทำให้มันเริ่มในการ
ประเพณี maximization-ของ--อำนาจรัฐยัง สนทนาของ
เขตปกครองในประเทศฝรั่งเศส และ
เน้นสามัคคีของชาติรัฐฝรั่งเศส
จะ พอดีกับดี tradition.29
Finally ภิบาล ผลงานนวัตกรรมที่ดูเหมือนกับกระจก
สามองค์ประกอบหลักของการ reinvigorated สำคัญ
ประเพณี: มันได้ขยายเพื่อการ
ระดับท้องถิ่นในการสนทนาประจำท้องถิ่นเคลื่อนไหว;
มันมีอยู่ในกระบวนการเศรษฐกิจโลกในของ
รักษาพัฒนา และได้พยายาม
conceptualization ใหม่ของขนาดกับแนวคิดของ
ของ ' ปริภูมิวง (Lacoste, 1984) .30Moreover,
เกี่ยวข้องทัศนคติอุดมการณ์ของ Hérodote professed
เพื่อสาระ geopolitics ป้องกันได้
ที่สหรัฐ และ ที่เหมือนกันเวลาธรรมชาติ pluralistic
ของขนาดใหญ่ด้านภูมิศาสตร์การเมืองสามารถ
เห็นในฟื้นฟูของไฟต์ได้ ในแต่ละการ
ประเพณีที่มีต่ออายุสนใจในขยาย
ศึกษาในทิศทางใหม่ ทางการเมืองว่า
ที่เน้นอำนาจพบร้านขายสินค้าสด
นักศึกษาในสถาบันการวิจัยที่ก่อตั้งใหม่,
คนเน้นรัฐนำนวนิยายเทคนิค
และแนวคิด และผู้ที่ถูกสงสัย
ของรัฐกลั่นรากฐานของทฤษฎี
หน้าที่ช่วยแก้ไขปัญหาความพยายามเหล่านี้รวมถึงวิชาการสอง
สถาน: มังกรสร้างชาติใหม่ scholarly
สมุด ภูมิศาสตร์การเมืองไตรมาส ในปี 1982
นาย IGU บนโลกการเมืองและ
แผนที่ใน 1984.31
ความเหมือนและความแตกต่างระหว่างการ
ประเพณีสามจะปรากฏในการแสดงภาพประกอบเพลง
แผนที่มีความสำคัญสูงสุดในทางการเมือง
ภูมิศาสตร์ จากยุคของฟาโรห์ได้
การเชื่อมโยงกับหน่วยงานส่วนกลาง (ฮาร์เล่ย์,
1988) แผนที่ควรเป็นอย่างชัดเจน
ฟอร์มการเมืองความรู้เนื่องจากพวกเขาให้เรา
ควบคุมที่มีอยู่ โดยการเลือกที่จะแสดง
และจึง รู้จัก (Latour, 1986) อย่างเป็นทางการ
ผลงาน cartographic พบมากที่สุดใน
ภูมิศาสตร์การเมืองที่เกิดจากการพลังงานมุ่งเน้น
ประเพณี แผนที่ภูมิศาสตร์การเมืองเหล่านี้มีทั่วไป
เกี่ยวข้องกับโฆษณาชวนเชื่อ และแตกต่าง
ด้วยความเรียบง่ายของพวกเขามีประสิทธิภาพ (สมุนไพร 1997)
แผนที่ดูเหมือน ' talk'on ของพวกเขาเอง (สมุนไพร 1989:292)
และการ 'มองจากที่ไหน' ซ่อนตนเสีย
(Ó Tuathail, 1996) ตัวอย่างสัญญาณ
มีแผนที่ใน Langhans-Ratzeburg (1929)
และ Lacoste (1986) (ดูรูป 1.1 และ 1.2) พวกเขา
วาดวงใหญ่กวาดระหว่างภูมิภาค
disintegrating หลังจากสงครามเย็น และแตกต่าง
ระดับการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างทางการเมืองน่าน
ญาติอำนาจ เช่นภูมิภาคในการ
สหภาพยุโรป รัฐได้สูญเสียความรู้สึก
ของ permanence โลกาภิวัตน์เพิ่มสงสัย
เกี่ยวกับบทบาทศูนย์กลางของรัฐเป็นอำนาจรัฐ
ดูเหมือนว่าจะค่อย ๆ หายไปเมื่อเทียบกับที่บริษัทข้ามชาติ
องค์กรและขั้นตอนการประเทศ
สกุลเงินทั่วโลก รัฐเริ่ม
ดูเป็นนิพจน์เดียวในเมือง
โลกสมัยใหม่ ชั้นย่าง ย่างเพศ,
เห็นย่างโคโลเนียลแฝงรัฐ
กำเนิด และบูรณภาพ และของ
พลังมาเทียบกับทุนเมื่อเทียบกับ
รัฐใช้เวทีกลาง
องค์ประกอบรวมกันว่าศูนย์กลางของการ
ประเพณีสำคัญปัจจุบันคือ มาตราส่วน สำคัญทางการเมือง
ว่ารู้จักเชื่อมโยงระหว่างแบบ
เครื่องชั่งน้ำหนัก ความเครียดที่สเกลควรไม่ equated กับ
หน่วยจัดการที่มีอยู่ก่อน และอ้อมกอด
คิดที่หกความสัมพันธ์ทางสังคมผ่านขอบเขตของรัฐนั้น
เริ่มต้นที่ปี 1985 หนังสือของเทย์เลอร์ รัฐ
ภูมิศาสตร์ ใช้ทฤษฎีระบบโลกให้เป็น
กรอบที่ชัดเจนในการรวมระดับ 3 ทั้งหมด
จากถิ่นรัฐ global.25 ในทำนองเดียวกัน Agnew
และ Corbridge (1995) และ Swyngedouw (1997) เสมอ
สากลกับท้องถิ่น และค็อกซ์ (1998) ได้พัฒนา
แนวคิดใหม่แหกเหล่านี้ที่มีอยู่
frames.26
Current ดินแดนสำคัญรัฐ geographies ยังมี
โดดเด่น ด้วยการเคลื่อนไหวทางการเมืองต่ออายุ
ที่รับค่าจากหมั้นปฏิวัติ
Reclus และบางช่วง Marxist ว่า.
สามารถป้ายผลงานล่าสุดเป็น
'ป้อง-geopolitics' พวกเขานับถือการ
นำเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลง โดยการต่อต้านเจ้าโลก
ของทุนนิยมเสรีนิยมใหม่ ทหาร และ
อำนาจรัฐกดขี่ ตัวอย่างเช่น conceptualizations
ของความต้านทาน (กองและคีธ 1997;
ชาร์ปและ al., 2000) และกลยุทธ์สำหรับการดำเนิน
ต่อสู้ (Routledge, 2000, 2003 Featherstone,
2003) ดาวี่ (2000: chap. 12) ล่าสุด
สะท้อนก่อสถาปนิก particularism หัวรุนแรง,
และการดำเนินการทางการเมืองยังอยู่ที่นี่ แม้
แต่ปรากฏจาก orthodox
position.27
Currently เพิ่มเติม ประเพณีสำคัญได้เป็นซึ่ง
ยึดมั่นในวิชาการด้านภูมิศาสตร์การเมือง
ในอเมริกาเหนือและสหราชอาณาจักร และมี
แนวโน้มที่คล้ายกันในเยอรมนี ฝรั่งเศส และบาง
ประเทศยุโรปอื่น ๆ มันเป็นเครดิต
ด้วยเพิ่มความเข้าใจของเราที่ดั้งเดิม
ของภูมิศาสตร์การเมือง คือ
รัฐ และ ด้วยการแนะนำแนวคิดใหม่,
geographs และการปรับมาตราส่วน ยัง บางส่วนของ
proponents ตรง jacketed ในรัศมีของ
มุมมอง และบางอย่างซ่อนอยู่เบื้องหลังภาษา obtuse,
ซึ่งมีจำกัดอิทธิพลของความคิด
ในส่วนเหลือของเขตและโดยเฉพาะอย่างยิ่ง outside
academia.28
TRANSITIONS และวิสัยทัศน์
แม้ประเพณีต่าง ๆ จะแตกต่างในการ
ทัศนคติ ต่อรัฐ และผู้เกี่ยวข้อง
แนวการเมือง ยังมีโซนของการเปลี่ยนแปลง
และ continuities ระหว่าง ซึ่ง
เพื่อขีดเส้นใต้อยู่ของการควบ subdiscipline
มีทับซ้อนในชุดรูปแบบ,
วิธีการ แนวคิด และบุคคล โดดเด่นที่สุด
กรณีเป็น Hérodote ท่าทางของ determinist แก้ว และ
เน้นกลยุทธ์และพลังงานทำให้มันเริ่มในการ
ประเพณี maximization-ของ--อำนาจรัฐยัง สนทนาของ
เขตปกครองในประเทศฝรั่งเศส และ
เน้นสามัคคีของชาติรัฐฝรั่งเศส
จะ พอดีกับดี tradition.29
Finally ภิบาล ผลงานนวัตกรรมที่ดูเหมือนกับกระจก
สามองค์ประกอบหลักของการ reinvigorated สำคัญ
ประเพณี: มันได้ขยายเพื่อการ
ระดับท้องถิ่นในการสนทนาประจำท้องถิ่นเคลื่อนไหว;
มันมีอยู่ในกระบวนการเศรษฐกิจโลกในของ
รักษาพัฒนา และได้พยายาม
conceptualization ใหม่ของขนาดกับแนวคิดของ
ของ ' ปริภูมิวง (Lacoste, 1984) .30Moreover,
เกี่ยวข้องทัศนคติอุดมการณ์ของ Hérodote professed
เพื่อสาระ geopolitics ป้องกันได้
ที่สหรัฐ และ ที่เหมือนกันเวลาธรรมชาติ pluralistic
ของขนาดใหญ่ด้านภูมิศาสตร์การเมืองสามารถ
เห็นในฟื้นฟูของไฟต์ได้ ในแต่ละการ
ประเพณีที่มีต่ออายุสนใจในขยาย
ศึกษาในทิศทางใหม่ ทางการเมืองว่า
ที่เน้นอำนาจพบร้านขายสินค้าสด
นักศึกษาในสถาบันการวิจัยที่ก่อตั้งใหม่,
คนเน้นรัฐนำนวนิยายเทคนิค
และแนวคิด และผู้ที่ถูกสงสัย
ของรัฐกลั่นรากฐานของทฤษฎี
หน้าที่ช่วยแก้ไขปัญหาความพยายามเหล่านี้รวมถึงวิชาการสอง
สถาน: มังกรสร้างชาติใหม่ scholarly
สมุด ภูมิศาสตร์การเมืองไตรมาส ในปี 1982
นาย IGU บนโลกการเมืองและ
แผนที่ใน 1984.31
ความเหมือนและความแตกต่างระหว่างการ
ประเพณีสามจะปรากฏในการแสดงภาพประกอบเพลง
แผนที่มีความสำคัญสูงสุดในทางการเมือง
ภูมิศาสตร์ จากยุคของฟาโรห์ได้
การเชื่อมโยงกับหน่วยงานส่วนกลาง (ฮาร์เล่ย์,
1988) แผนที่ควรเป็นอย่างชัดเจน
ฟอร์มการเมืองความรู้เนื่องจากพวกเขาให้เรา
ควบคุมที่มีอยู่ โดยการเลือกที่จะแสดง
และจึง รู้จัก (Latour, 1986) อย่างเป็นทางการ
ผลงาน cartographic พบมากที่สุดใน
ภูมิศาสตร์การเมืองที่เกิดจากการพลังงานมุ่งเน้น
ประเพณี แผนที่ภูมิศาสตร์การเมืองเหล่านี้มีทั่วไป
เกี่ยวข้องกับโฆษณาชวนเชื่อ และแตกต่าง
ด้วยความเรียบง่ายของพวกเขามีประสิทธิภาพ (สมุนไพร 1997)
แผนที่ดูเหมือน ' talk'on ของพวกเขาเอง (สมุนไพร 1989:292)
และการ 'มองจากที่ไหน' ซ่อนตนเสีย
(Ó Tuathail, 1996) ตัวอย่างสัญญาณ
มีแผนที่ใน Langhans-Ratzeburg (1929)
และ Lacoste (1986) (ดูรูป 1.1 และ 1.2) พวกเขา
วาดวงใหญ่กวาดระหว่างภูมิภาค
การแปล กรุณารอสักครู่..
THE SCOPE AND DEVELOPMENT OF POLITICAL GEOGRAPHY
disintegrating after the Cold War and different
levels of political-territorial structure changing
their relative power, such as regions in the
European Union, the state has lost its sense
of permanence. Globalization adds to skepticism
about the central role of the state as state power
seemingly diminishes relative to that of multinational
corporations and the flows of international
currencies around the world. The state begins to
be viewed as just one expression of the political in
the modern world. Class struggles, gender struggles,
colonial struggles are seen to lurk behind state
formation and disintegration, and investigations of
the power of localities versus capital versus the
state take center-stage.
The arguably central unifying element of the
current critical tradition is scale. Critical political
geographers universally recognize linkages among
scales, stress that scale should not be equated with
pre-existing administrative units, and embrace the
idea that social relations spill over state boundaries.
As early as 1985, Taylor’s textbook, Political
Geography, used world system theory to offer an
explicit framework for integrating all three scales
from local to state to global.25 Similarly, Agnew
and Corbridge (1995) and Swyngedouw (1997) tie
the global to the local, and Cox (1998) has developed
new concepts to break out of these existing
territorial frames.26
Current critical political geographies are also
distinguished by a renewed political activism
that picks up from the revolutionary engagement
of Reclus and some early Marxist geographers.
These recent works can be labeled as
‘anti-geopolitics’. They profess the intention to
bring about change by countering the global hegemony
of neo-liberal capitalism, militarism, and
repressive state power. Examples include conceptualizations
of resistance (Pile and Keith, 1997;
Sharp et al., 2000) and strategies for executing
struggle (Routledge, 2000, 2003; Featherstone,
2003). David Harvey’s (2000: chap. 12) recent
reflections on insurgent architects, militant particularism,
and political action also belong here, even
though they are presented from a more orthodox
position.27
Currently, the critical tradition has a commanding
hold on the academic field of political geography
in North America and Britain and there is
a similar trend in Germany, France, and some of
the other European countries. It has to be credited
with enhancing our understanding of the traditional
center of political geography, that is, the
state, and with the introduction of new concepts,
such as geographs and scaling. Yet, some of its
proponents are straight-jacketed in their radical
views, and some hide behind obtuse language,
which has limited the influence of their ideas
on the rest of the field and particularly outside
academia.28
TRANSITIONS AND VISIONS
While the different traditions are distinct in their
attitude toward the state and in their respective
political orientations, there are also zones of transition
and continuities between them, which serve
to underline the existence of a cohesive subdiscipline.
There is overlap in terms of themes,
methods, concepts, and individuals. The most striking
case is Hérodote. Its geo-determinist stance and
focus on strategy and power puts it squarely in the
maximization-of-state-power tradition.Yet, its discussion
of administrative districts in France and
emphasis on the cohesion of the French nation-state
appear to fit nicely in the governance tradition.29
Finally, its innovative contributions seem to mirror
the three main elements of the reinvigorated critical
tradition: it has extended investigations to the
local level in discussing local identity movements;
it has addressed global economic processes in its
treatment of development; and it has attempted
a new conceptualization of scale with its notion
of ‘spatial ensembles’(Lacoste, 1984).30Moreover,
Hérodote’s professed ideological attitude is related
to the anti-geopolitics strand.
The united and at the same time pluralistic nature
of the larger field of political geography can be
seen in the revival of the 1980s. In each of the
traditions there was renewed interest in extending
studies in new directions. Political geographers
who were power-oriented found fresh outlets for
their studies in newly founded research institutes,
those who were state-focused adopted novel techniques
and concepts, and those who were skeptical
of the state refined their theoretical foundations.
These revitalizing efforts merged through two academic
venues: the founding of a new scholarly
journal, Political Geography Quarterly, in 1982
and the IGU Commission on the world political
map in 1984.31
The similarities and differences between the
three traditions are also reflected in visualization.
Maps are of paramount importance in political
geography. From the age of the Pharaohs they have
been associated with central authority (Harley,
1988). Maps should be considered an explicitly
political form of knowledge since they allow us to
control what exists by selecting what is depicted
and thus officially recognized (Latour, 1986).
The most substantial cartographic contributions in
political geography stem from the power-oriented
tradition. These geopolitical maps are commonly
associated with propaganda and are distinguished
by their powerful simplicity (Herb, 1997). The
maps seem to ‘talk’on their own (Herb, 1989: 292)
and their ‘gaze from nowhere’ hides their authorship
(Ó Tuathail, 1996). Two illuminating examples
are the maps in Langhans-Ratzeburg (1929)
and Lacoste (1986) (see figures 1.1 and 1.2). They
depict large sweeping bands of contested regions
disintegrating after the Cold War and different
levels of political-territorial structure changing
their relative power, such as regions in the
European Union, the state has lost its sense
of permanence. Globalization adds to skepticism
about the central role of the state as state power
seemingly diminishes relative to that of multinational
corporations and the flows of international
currencies around the world. The state begins to
be viewed as just one expression of the political in
the modern world. Class struggles, gender struggles,
colonial struggles are seen to lurk behind state
formation and disintegration, and investigations of
the power of localities versus capital versus the
state take center-stage.
The arguably central unifying element of the
current critical tradition is scale. Critical political
geographers universally recognize linkages among
scales, stress that scale should not be equated with
pre-existing administrative units, and embrace the
idea that social relations spill over state boundaries.
As early as 1985, Taylor’s textbook, Political
Geography, used world system theory to offer an
explicit framework for integrating all three scales
from local to state to global.25 Similarly, Agnew
and Corbridge (1995) and Swyngedouw (1997) tie
the global to the local, and Cox (1998) has developed
new concepts to break out of these existing
territorial frames.26
Current critical political geographies are also
distinguished by a renewed political activism
that picks up from the revolutionary engagement
of Reclus and some early Marxist geographers.
These recent works can be labeled as
‘anti-geopolitics’. They profess the intention to
bring about change by countering the global hegemony
of neo-liberal capitalism, militarism, and
repressive state power. Examples include conceptualizations
of resistance (Pile and Keith, 1997;
Sharp et al., 2000) and strategies for executing
struggle (Routledge, 2000, 2003; Featherstone,
2003). David Harvey’s (2000: chap. 12) recent
reflections on insurgent architects, militant particularism,
and political action also belong here, even
though they are presented from a more orthodox
position.27
Currently, the critical tradition has a commanding
hold on the academic field of political geography
in North America and Britain and there is
a similar trend in Germany, France, and some of
the other European countries. It has to be credited
with enhancing our understanding of the traditional
center of political geography, that is, the
state, and with the introduction of new concepts,
such as geographs and scaling. Yet, some of its
proponents are straight-jacketed in their radical
views, and some hide behind obtuse language,
which has limited the influence of their ideas
on the rest of the field and particularly outside
academia.28
TRANSITIONS AND VISIONS
While the different traditions are distinct in their
attitude toward the state and in their respective
political orientations, there are also zones of transition
and continuities between them, which serve
to underline the existence of a cohesive subdiscipline.
There is overlap in terms of themes,
methods, concepts, and individuals. The most striking
case is Hérodote. Its geo-determinist stance and
focus on strategy and power puts it squarely in the
maximization-of-state-power tradition.Yet, its discussion
of administrative districts in France and
emphasis on the cohesion of the French nation-state
appear to fit nicely in the governance tradition.29
Finally, its innovative contributions seem to mirror
the three main elements of the reinvigorated critical
tradition: it has extended investigations to the
local level in discussing local identity movements;
it has addressed global economic processes in its
treatment of development; and it has attempted
a new conceptualization of scale with its notion
of ‘spatial ensembles’(Lacoste, 1984).30Moreover,
Hérodote’s professed ideological attitude is related
to the anti-geopolitics strand.
The united and at the same time pluralistic nature
of the larger field of political geography can be
seen in the revival of the 1980s. In each of the
traditions there was renewed interest in extending
studies in new directions. Political geographers
who were power-oriented found fresh outlets for
their studies in newly founded research institutes,
those who were state-focused adopted novel techniques
and concepts, and those who were skeptical
of the state refined their theoretical foundations.
These revitalizing efforts merged through two academic
venues: the founding of a new scholarly
journal, Political Geography Quarterly, in 1982
and the IGU Commission on the world political
map in 1984.31
The similarities and differences between the
three traditions are also reflected in visualization.
Maps are of paramount importance in political
geography. From the age of the Pharaohs they have
been associated with central authority (Harley,
1988). Maps should be considered an explicitly
political form of knowledge since they allow us to
control what exists by selecting what is depicted
and thus officially recognized (Latour, 1986).
The most substantial cartographic contributions in
political geography stem from the power-oriented
tradition. These geopolitical maps are commonly
associated with propaganda and are distinguished
by their powerful simplicity (Herb, 1997). The
maps seem to ‘talk’on their own (Herb, 1989: 292)
and their ‘gaze from nowhere’ hides their authorship
(Ó Tuathail, 1996). Two illuminating examples
are the maps in Langhans-Ratzeburg (1929)
and Lacoste (1986) (see figures 1.1 and 1.2). They
depict large sweeping bands of contested regions
การแปล กรุณารอสักครู่..
ขอบเขตและภูมิศาสตร์การพัฒนาทางการเมือง
จำนวนหลังสงครามเย็น และระดับที่แตกต่างกันของการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างการเมืองน่าน
สัมพัทธ์ เช่น ภูมิภาคใน
สหภาพยุโรป รัฐได้สูญเสียความรู้สึก
ของถาวร โลกาภิวัตน์เพิ่มความสงสัย
เกี่ยวกับบทบาทของรัฐในฐานะที่เป็นอำนาจรัฐ
ดูเหมือนจะลดน้อยลงเมื่อเทียบกับที่ของบริษัทข้ามชาติ
บริษัท และการไหลเข้าของสกุลเงินต่างประเทศ
ทั่วโลก รัฐเริ่ม
ถูกมองว่าเป็นเพียงหนึ่งในการแสดงออกทางการเมือง
โลกสมัยใหม่ ระดับการต่อสู้ , การต่อสู้เพศ
ต่อสู้อาณานิคมเห็นแฝงตัวอยู่เบื้องหลังการพัฒนาของรัฐ
และการสลายตัวและการตรวจสอบของ
พลังท้องถิ่นกับทุนและรัฐใช้เวทีกลาง
.ธาตุอย่างกลางรวมของประเพณี
วิกฤตปัจจุบันคือ มาตราส่วน นักภูมิศาสตร์การเมืองวิกฤตสามารถรับรู้ความเชื่อมโยงระหว่าง
ชั่งเครียดขนาดนั้นไม่ควร equated กับ
หน่วยการบริหารที่มีอยู่ก่อน และยอมรับความคิดที่ว่าความสัมพันธ์ทางสังคมล้น
สภาพขอบเขต เร็ว 1985 ตำราภูมิศาสตร์ทางการเมือง
ของเทย์เลอร์ใช้ทฤษฎีระบบโลกให้ชัดเจนเพื่อบูรณาการกรอบ
จากสามระดับท้องถิ่นรัฐและ global.25 ในทํานองเดียวกัน แอกนิว
corbridge ( 1995 ) และ swyngedouw ( 1997 ) มัด
สากลกับท้องถิ่นและ Cox ( 1998 ) ได้พัฒนาแนวคิดใหม่แหก
น่านที่มีอยู่เหล่านี้เฟรม 26
กระแสวิกฤตทางการเมือง ซึ่งยังมี
โดดเด่นด้วยการต่ออายุการเคลื่อนไหวทางการเมือง
ที่หยิบจากปฏิวัติหมั้น
ของ reclus นักภูมิศาสตร์มาร์กซ์และบางต้น .
ผลงานล่าสุดเหล่านี้สามารถถูก
'anti-geopolitics ' พวกเขายอมรับความตั้งใจ
นำมาเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงโดย countering โลกเจ้าโลก
นีโอเสรีนิยมทุนนิยม ทหารและอำนาจรัฐปราบปราม
. ตัวอย่าง ได้แก่ conceptualizations
ความต้านทาน ( กอง และ Keith , 1997 ;
คม et al . , 2000 ) และกลยุทธ์ในการต่อสู้ (
เราท์เลดจ์ , 2000 , 2003 ; Featherstone ,
2003 ) เดวิดฮาร์วีย์ ( 2543 : CHAP 12 ) ล่าสุด
สะท้อนสถาปนิก , กบฏหัวรุนแรงทำให้เฉพาะเจาะจงและ , ปฏิบัติการทางการเมืองยังเป็น
แต่ที่นี่ แม้พวกเขาจะถูกนำเสนอจากตำแหน่งดั้งเดิม
. 27
ในปัจจุบัน ประเพณีที่สำคัญมีบัญชา
ถือในด้านวิชาการของภูมิศาสตร์ทางการเมือง
ในอเมริกาเหนือและสหราชอาณาจักรและมี
แนวโน้มที่คล้ายกันในเยอรมัน , ฝรั่งเศส , และบางส่วนของ
อื่น ๆประเทศในยุโรป ต้องให้เครดิตกับการพัฒนาความเข้าใจของเรา
การเมืองภูมิศาสตร์ศูนย์แบบดั้งเดิม นั่นคือ
รัฐ และมีการแนะนำแนวคิดใหม่ เช่น geographs
และการ แต่ของบางอย่าง
ผู้เสนอจะตรง Jacketed ในมุมมองที่รุนแรง
ของพวกเขาและบางซ่อนหลังป้านภาษา
ซึ่งมี จำกัด อิทธิพลของความคิดของพวกเขา
ในส่วนที่เหลือของเขตข้อมูลและโดยเฉพาะอย่างยิ่งข้างนอก
( 28 และเปลี่ยนวิสัยทัศน์
ในขณะที่ประเพณีที่แตกต่างกันจะแตกต่างกัน มีทัศนคติต่อรัฐและ
orientations ทางการเมืองของตน
ยังมีโซนของการเปลี่ยนแปลงและ ความต่อเนื่องระหว่างพวกเขาที่ให้บริการ
ขีดเส้นใต้การดำรงอยู่ของ subdiscipline เหนียว .
มันทับซ้อนกันในแง่ของรูปแบบ
วิธีการ แนวคิด และบุคคล กรณีที่โดดเด่นที่สุด คือ rodote
H é . ท่าทางของกอ determinist และมุ่งเน้นกลยุทธ์และพลังให้
( มันเริ่มจากอำนาจรัฐ ตามประเพณี แต่การอภิปรายของ
ของเขตการปกครองในประเทศฝรั่งเศส และเน้นการทำงานร่วมกันของ
รัฐชาติฝรั่งเศสปรากฏพอดีอย่างในการปกครองประเพณี 29
ในที่สุด นวัตกรรม ผลงานของมันดูเหมือนกระจก
3 องค์ประกอบหลักของ reinvigorated วิกฤต
ประเพณี : มีการขยายการสืบสวนไป
ระดับท้องถิ่นในเรื่องของเอกลักษณ์ท้องถิ่น ;
มี addressed กระบวนการทางเศรษฐกิจทั่วโลกในการรักษา ของ
ของการพัฒนาและได้พยายาม
ใหม่การค่าของความคิด
' พื้นที่ ' ตระการตา ( Lacoste , 1984 ) 30moreover
H é , ของ rodote แสดงทัศนคติ อุดมการณ์ที่เกี่ยวข้องเพื่อป้องกันล้มบอล
ของเกลียว และในเวลาเดียวกัน พหุธรรมชาติ
ของขนาดใหญ่ด้านภูมิรัฐศาสตร์ สามารถ
เห็นในการฟื้นตัวของไฟต์ ในแต่ละครั้งของ
ประเพณีมีการต่ออายุความสนใจในการขยาย
ศึกษาเส้นทางใหม่ นักภูมิศาสตร์การเมือง
ที่มุ่งเน้นพลังงานพบช่องสด
ก่อตั้งขึ้นใหม่ของการศึกษาในสถาบันการวิจัย
คนที่รัฐเน้นใช้เทคนิคใหม่และแนวคิด
และบรรดาผู้ที่สงสัยของรัฐถึงรากฐานทางทฤษฎี
.เหล่านี้ความพยายามฟื้นฟูรวมผ่านสองวิชาการ
สถานที่ : ก่อตั้งวารสาร ทางวิชาการ
ใหม่ภูมิศาสตร์การเมืองไตรมาสในปี 1982
และคณะกรรมการ igu บนแผนที่โลกใน 1984.31 การเมือง
ความเหมือนและความแตกต่างระหว่าง
3 ประเพณีจะยังปรากฏในการแสดง .
แผนที่มีความสำคัญยิ่งทางภูมิศาสตร์ทางการเมือง
. จากอายุของฟาโรห์มี
ที่เกี่ยวข้องกับหน่วยงานส่วนกลาง ( Harley ,
1988 ) แผนที่ควรพิจารณารูปแบบของความรู้ทางการเมืองอย่างชัดเจน
ตั้งแต่พวกเขาอนุญาตให้เราควบคุมอะไรที่มีอยู่โดยการเลือกสิ่งที่เป็นภาพ
ดังนั้นการยอมรับอย่างเป็นทางการ ( ลาตูร์ , 1986 )
ผลงานคาโทะกแรฟเป็นชิ้นเป็นอันมากที่สุดในภูมิศาสตร์ทางการเมืองเกิดจากอำนาจเชิง
ประเพณี แผนที่ทางการเมืองเหล่านี้มัก
ที่เกี่ยวข้องกับการโฆษณาและมีความโดดเด่น
โดยความเรียบง่ายที่มีประสิทธิภาพของพวกเขา ( สมุนไพร , 1997 )
แผนที่ดูเหมือนจะ ' talk'on ของตัวเอง ( สมุนไพร , 1989 : 292 )
จ้องมองตน ' จากที่ไหน ' ซ่อนของผู้แต่ง
( Ó tuathail , 1996 ) สองร่างตัวอย่าง
เป็นแผนที่ใน langhans ratzeburg ( 1929 )
และ Lacoste ( 1986 ) ( เห็นตัวเลข 1.1 และ 1.2 ) พวกเขา
พรรณนาขนาดใหญ่กวาดของภูมิภาคเข้าร่วมประกวดวงดนตรี
จำนวนหลังสงครามเย็น และระดับที่แตกต่างกันของการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างการเมืองน่าน
สัมพัทธ์ เช่น ภูมิภาคใน
สหภาพยุโรป รัฐได้สูญเสียความรู้สึก
ของถาวร โลกาภิวัตน์เพิ่มความสงสัย
เกี่ยวกับบทบาทของรัฐในฐานะที่เป็นอำนาจรัฐ
ดูเหมือนจะลดน้อยลงเมื่อเทียบกับที่ของบริษัทข้ามชาติ
บริษัท และการไหลเข้าของสกุลเงินต่างประเทศ
ทั่วโลก รัฐเริ่ม
ถูกมองว่าเป็นเพียงหนึ่งในการแสดงออกทางการเมือง
โลกสมัยใหม่ ระดับการต่อสู้ , การต่อสู้เพศ
ต่อสู้อาณานิคมเห็นแฝงตัวอยู่เบื้องหลังการพัฒนาของรัฐ
และการสลายตัวและการตรวจสอบของ
พลังท้องถิ่นกับทุนและรัฐใช้เวทีกลาง
.ธาตุอย่างกลางรวมของประเพณี
วิกฤตปัจจุบันคือ มาตราส่วน นักภูมิศาสตร์การเมืองวิกฤตสามารถรับรู้ความเชื่อมโยงระหว่าง
ชั่งเครียดขนาดนั้นไม่ควร equated กับ
หน่วยการบริหารที่มีอยู่ก่อน และยอมรับความคิดที่ว่าความสัมพันธ์ทางสังคมล้น
สภาพขอบเขต เร็ว 1985 ตำราภูมิศาสตร์ทางการเมือง
ของเทย์เลอร์ใช้ทฤษฎีระบบโลกให้ชัดเจนเพื่อบูรณาการกรอบ
จากสามระดับท้องถิ่นรัฐและ global.25 ในทํานองเดียวกัน แอกนิว
corbridge ( 1995 ) และ swyngedouw ( 1997 ) มัด
สากลกับท้องถิ่นและ Cox ( 1998 ) ได้พัฒนาแนวคิดใหม่แหก
น่านที่มีอยู่เหล่านี้เฟรม 26
กระแสวิกฤตทางการเมือง ซึ่งยังมี
โดดเด่นด้วยการต่ออายุการเคลื่อนไหวทางการเมือง
ที่หยิบจากปฏิวัติหมั้น
ของ reclus นักภูมิศาสตร์มาร์กซ์และบางต้น .
ผลงานล่าสุดเหล่านี้สามารถถูก
'anti-geopolitics ' พวกเขายอมรับความตั้งใจ
นำมาเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงโดย countering โลกเจ้าโลก
นีโอเสรีนิยมทุนนิยม ทหารและอำนาจรัฐปราบปราม
. ตัวอย่าง ได้แก่ conceptualizations
ความต้านทาน ( กอง และ Keith , 1997 ;
คม et al . , 2000 ) และกลยุทธ์ในการต่อสู้ (
เราท์เลดจ์ , 2000 , 2003 ; Featherstone ,
2003 ) เดวิดฮาร์วีย์ ( 2543 : CHAP 12 ) ล่าสุด
สะท้อนสถาปนิก , กบฏหัวรุนแรงทำให้เฉพาะเจาะจงและ , ปฏิบัติการทางการเมืองยังเป็น
แต่ที่นี่ แม้พวกเขาจะถูกนำเสนอจากตำแหน่งดั้งเดิม
. 27
ในปัจจุบัน ประเพณีที่สำคัญมีบัญชา
ถือในด้านวิชาการของภูมิศาสตร์ทางการเมือง
ในอเมริกาเหนือและสหราชอาณาจักรและมี
แนวโน้มที่คล้ายกันในเยอรมัน , ฝรั่งเศส , และบางส่วนของ
อื่น ๆประเทศในยุโรป ต้องให้เครดิตกับการพัฒนาความเข้าใจของเรา
การเมืองภูมิศาสตร์ศูนย์แบบดั้งเดิม นั่นคือ
รัฐ และมีการแนะนำแนวคิดใหม่ เช่น geographs
และการ แต่ของบางอย่าง
ผู้เสนอจะตรง Jacketed ในมุมมองที่รุนแรง
ของพวกเขาและบางซ่อนหลังป้านภาษา
ซึ่งมี จำกัด อิทธิพลของความคิดของพวกเขา
ในส่วนที่เหลือของเขตข้อมูลและโดยเฉพาะอย่างยิ่งข้างนอก
( 28 และเปลี่ยนวิสัยทัศน์
ในขณะที่ประเพณีที่แตกต่างกันจะแตกต่างกัน มีทัศนคติต่อรัฐและ
orientations ทางการเมืองของตน
ยังมีโซนของการเปลี่ยนแปลงและ ความต่อเนื่องระหว่างพวกเขาที่ให้บริการ
ขีดเส้นใต้การดำรงอยู่ของ subdiscipline เหนียว .
มันทับซ้อนกันในแง่ของรูปแบบ
วิธีการ แนวคิด และบุคคล กรณีที่โดดเด่นที่สุด คือ rodote
H é . ท่าทางของกอ determinist และมุ่งเน้นกลยุทธ์และพลังให้
( มันเริ่มจากอำนาจรัฐ ตามประเพณี แต่การอภิปรายของ
ของเขตการปกครองในประเทศฝรั่งเศส และเน้นการทำงานร่วมกันของ
รัฐชาติฝรั่งเศสปรากฏพอดีอย่างในการปกครองประเพณี 29
ในที่สุด นวัตกรรม ผลงานของมันดูเหมือนกระจก
3 องค์ประกอบหลักของ reinvigorated วิกฤต
ประเพณี : มีการขยายการสืบสวนไป
ระดับท้องถิ่นในเรื่องของเอกลักษณ์ท้องถิ่น ;
มี addressed กระบวนการทางเศรษฐกิจทั่วโลกในการรักษา ของ
ของการพัฒนาและได้พยายาม
ใหม่การค่าของความคิด
' พื้นที่ ' ตระการตา ( Lacoste , 1984 ) 30moreover
H é , ของ rodote แสดงทัศนคติ อุดมการณ์ที่เกี่ยวข้องเพื่อป้องกันล้มบอล
ของเกลียว และในเวลาเดียวกัน พหุธรรมชาติ
ของขนาดใหญ่ด้านภูมิรัฐศาสตร์ สามารถ
เห็นในการฟื้นตัวของไฟต์ ในแต่ละครั้งของ
ประเพณีมีการต่ออายุความสนใจในการขยาย
ศึกษาเส้นทางใหม่ นักภูมิศาสตร์การเมือง
ที่มุ่งเน้นพลังงานพบช่องสด
ก่อตั้งขึ้นใหม่ของการศึกษาในสถาบันการวิจัย
คนที่รัฐเน้นใช้เทคนิคใหม่และแนวคิด
และบรรดาผู้ที่สงสัยของรัฐถึงรากฐานทางทฤษฎี
.เหล่านี้ความพยายามฟื้นฟูรวมผ่านสองวิชาการ
สถานที่ : ก่อตั้งวารสาร ทางวิชาการ
ใหม่ภูมิศาสตร์การเมืองไตรมาสในปี 1982
และคณะกรรมการ igu บนแผนที่โลกใน 1984.31 การเมือง
ความเหมือนและความแตกต่างระหว่าง
3 ประเพณีจะยังปรากฏในการแสดง .
แผนที่มีความสำคัญยิ่งทางภูมิศาสตร์ทางการเมือง
. จากอายุของฟาโรห์มี
ที่เกี่ยวข้องกับหน่วยงานส่วนกลาง ( Harley ,
1988 ) แผนที่ควรพิจารณารูปแบบของความรู้ทางการเมืองอย่างชัดเจน
ตั้งแต่พวกเขาอนุญาตให้เราควบคุมอะไรที่มีอยู่โดยการเลือกสิ่งที่เป็นภาพ
ดังนั้นการยอมรับอย่างเป็นทางการ ( ลาตูร์ , 1986 )
ผลงานคาโทะกแรฟเป็นชิ้นเป็นอันมากที่สุดในภูมิศาสตร์ทางการเมืองเกิดจากอำนาจเชิง
ประเพณี แผนที่ทางการเมืองเหล่านี้มัก
ที่เกี่ยวข้องกับการโฆษณาและมีความโดดเด่น
โดยความเรียบง่ายที่มีประสิทธิภาพของพวกเขา ( สมุนไพร , 1997 )
แผนที่ดูเหมือนจะ ' talk'on ของตัวเอง ( สมุนไพร , 1989 : 292 )
จ้องมองตน ' จากที่ไหน ' ซ่อนของผู้แต่ง
( Ó tuathail , 1996 ) สองร่างตัวอย่าง
เป็นแผนที่ใน langhans ratzeburg ( 1929 )
และ Lacoste ( 1986 ) ( เห็นตัวเลข 1.1 และ 1.2 ) พวกเขา
พรรณนาขนาดใหญ่กวาดของภูมิภาคเข้าร่วมประกวดวงดนตรี
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ลึกๆ ก็แอบสงสารใจตัวเองในบางที.. แต่..กั
- THE POLITICS OF POLITICAL GEOGRAPHY 33FI
- ชี้แจงผลการตอบสอบในข้อ 2.3 ในส่วนที่เกี่
- ปอกเปลือก
- ｔら背設定
- I am out of the office until 11/03/2014.
- ซึ่งอาหารแต่ล่ะอย่าง
- กิโลกรัม
- She's like the house of Barbie
- Right
- แต่เขาไม่สามารถเขียนความจริงได้
- If the money is not paid i will leave th
- ขอบคุณมากที่คุณให้กำลังใจแก่ฉัน
- ปาร์ตี้เลิกแล้วยัง
- โรคระบาด
- 80 trucks for Cross-Border and Transit T
- เป็นอาหารดิบ
- 金権
- I remember that him. (Mani) Where is he
- 底面のみあり
- who is willing to merge her soul with mi
- there were other people in the water nea
- I would like to request you, please send
- ฉันมีความสามารถอ่านและเขียนศัพท์ทางการแพ
