While the steady disappearance of s

While the steady disappearance of sea ice in the Arctic has been one of the hallmark effects of global warming, research shows it is not only covering less of the planet, but it’s also getting significantly thinner. That makes it more susceptible to melting, potentially altering local ecosystems, shipping routes and ocean and atmospheric patterns.
New data compiled from a range of sources—from Navy submarines to satellites—suggests that thinning is happening much faster than models have estimated, according to a study aiming to link those disparate data sources for the first time. University of Washington researchers Ron Lindsay and Axel Schweiger calculated that in the central part of the Arctic Ocean basin, sea ice has thinned by 65 percent since 1975. During September, when the ice reaches its annual minimum, ice thickness is down by a stunning 85 percent.
The information is key in determining when parts of the Arctic may become ice-free for at least part of the year in the coming century.

While the ice’s extent is readily visible from satellites, ice thickness has been more difficult to measure, and it is arguably the more important dimension in measuring the volume of ice being lost. In estimating ice thickness, satellites must try to gauge thickness differences of just a few feet from hundreds of miles above the planet’s surface. “It’s a tricky business,” Lindsay said.

But several satellites do take those measurements, as do various airborne missions, anchored moorings and submarines passing below the ice. Each of these instruments uses a different method, though, and produces data that isn’t always easy to sync with the others.

In the new study, Lindsay and Schweiger tried to resolve some of those differences in what Lindsay called “an attempt to get all the ice thickness measurements into one place.” The goal, he said, is “to get a broad picture of what the sea ice is doing in the Arctic Ocean that is based more on observations than on a model.”

What they found was that annual average sea ice thickness over the entire Arctic basin was decreasing about 18 inches per decade since 2000.

Since 1975, the annual average thickness in just the central part of the basin had dropped from about 11 feet to 4 feet—a decline of 65 percent. That was nearly double the 36 percent decline that a previous study calculated over the period from 1975-2000.

The study’s estimates of the sea ice thinning, detailed in the journal The Cryosphere, were more dramatic than what most models currently show, but overall, Lindsay said, the models are capturing the decline in thickness fairly well.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขณะที่มั่นคงการสูญหายของทะเลน้ำแข็งในอาร์กติกได้หนึ่งจุดเด่นผลกระทบของภาวะโลกร้อน วิจัยแสดงมันจะไม่เพียงครอบคลุมน้อยของดาวเคราะห์ แต่มันยังเริ่มอย่างมีนัยสำคัญทินเนอร์ ที่ทำให้อ่อนแอมากขึ้นไปละลาย อาจเปลี่ยนแปลงระบบนิเวศในท้องถิ่น เส้นทางการขนส่ง และมหาสมุทร และบรรยากาศรูปแบบรวบรวมจากแหล่งข้อมูลใหม่ — จากเรือดำน้ำกองทัพเรือกับดาวเทียมซึ่งแนะนำว่า บางที่เกิดขึ้นได้เร็วกว่ารุ่นได้ประมาณ ตามการศึกษาที่มีเป้าหมายเพื่อเชื่อมโยงแหล่งข้อมูลที่แตกต่างกันที่ครั้งแรกมาก นักวิจัยของมหาวิทยาลัยวอชิงตันลินด์เซย์ Ron และอาเซล Schweiger คำนวณว่า ในส่วนของพื้นมหาสมุทรอาร์กติก ทะเลน้ำแข็งมี thinned 65 เปอร์เซ็นต์ตั้งแต่ปี 1975 ระหว่างกันยายน เมื่อน้ำแข็งถึงขั้นต่ำของปี ความหนาของน้ำแข็งจะลงร้อยละ 85 ที่สวยงามข้อมูลเป็นสิ่งสำคัญในการกำหนดเมื่อส่วนของอาร์กติกอาจเป็น ice-free สำหรับส่วนน้อยปีในศตวรรษมาขณะที่ขอบเขตของน้ำแข็งพร้อมมองเห็นได้จากดาวเทียม ความหนาของน้ำแข็งแล้วยากต่อการวัด และมันเป็นมิติสำคัญในการวัดปริมาตรของน้ำแข็งที่เลือนหายไป ในการประมาณความหนาของน้ำแข็ง ดาวเทียมต้องพยายามวัดความแตกต่างความหนาเพียงไม่กี่ฟุตจากหลายร้อยไมล์เหนือพื้นผิวของดาวเคราะห์ ลินด์เซย์กล่าวว่า "มันเป็นธุรกิจที่ยุ่งยากแต่ดาวเทียมหลายใช้ที่วัด ทำภารกิจทางอากาศ ดิสทิลเลอยึดไว้ และเรือดำน้ำผ่านใต้น้ำแข็งต่าง ๆ เครื่องมือเหล่านี้ใช้วิธีการแตกต่างกัน แม้ และสร้างข้อมูลที่ไม่ต้องตรงกันกับผู้อื่นเสมอในการศึกษาใหม่ ลินด์เซย์และ Schweiger พยายามที่จะแก้ปัญหาของความแตกต่างในลินด์เซย์ใดเรียกว่า "ความพยายามที่จะได้รับการประเมินความหนาของน้ำแข็งทั้งหมดในเดียวกัน" เป้าหมาย เขากล่าว คือ "การ ได้ภาพคร่าว ๆ ของทะเลน้ำแข็งทำอะไรอยู่ในมหาสมุทรอาร์กติกที่อยู่ขึ้นสังเกตมากกว่าในรูปแบบ"สิ่งที่พวกเขาพบได้ที่ความหนาของน้ำแข็งทะเลเฉลี่ยปีกว่าทั้งขั้วโลกเหนือลุ่มน้ำถูกลดลงประมาณ 18 นิ้วต่อทศวรรษนับตั้งแต่ 2000พ.ศ. 1975 ความหนาเฉลี่ยรายปีในห้องส่วนกลางของลุ่มน้ำได้ลดลงจากประมาณ 11 ฟุต 4 ฟุตซึ่งลดลงร้อยละ 65 ที่มีคู่เกือบ 36 เปอร์เซ็นต์ลดลงซึ่งการศึกษาก่อนหน้านี้คำนวณระยะจาก 1975-2000ประเมินการศึกษาของทะเลน้ำแข็งบาง รายละเอียดในสมุดรายวัน Cryosphere ถูกละครยิ่งกว่าอะไรรูปแบบส่วนใหญ่ในปัจจุบันแสดง แต่โดยรวม ลินด์เซย์กล่าวว่า รูปแบบการจับภาพลดลงในความหนาที่ค่อนข้างดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในขณะที่การหายตัวไปอย่างต่อเนื่องของน้ำแข็งในทะเลอาร์กติกในได้รับหนึ่งในจุดเด่นของผลกระทบภาวะโลกร้อน, การวิจัยแสดงให้เห็นว่าไม่เพียงครอบคลุมของดาวเคราะห์น้อย แต่ก็ยังได้รับอย่างมีนัยสำคัญทินเนอร์ ที่ทำให้มันอ่อนแอมากขึ้นเพื่อละลายอาจเปลี่ยนแปลงระบบนิเวศท้องถิ่นเส้นทางการขนส่งและมหาสมุทรและบรรยากาศรูปแบบ.
รวบรวมข้อมูลใหม่จากช่วงของแหล่งที่มาจากเรือดำน้ำของกองทัพเรือไปยังดาวเทียม-แสดงให้เห็นว่าบางที่เกิดขึ้นเร็วกว่ารุ่นมีการประมาณการตาม การศึกษามีวัตถุประสงค์เพื่อเชื่อมโยงผู้ที่แหล่งข้อมูลที่แตกต่างกันเป็นครั้งแรก นักวิจัยมหาวิทยาลัยวอชิงตันรอน Lindsay และแอ็กเซิลชไวเกอร์คำนวณว่าในภาคกลางของมหาสมุทรอาร์กติกทะเลน้ำแข็งได้บางตาโดยร้อยละ 65 ตั้งแต่ปี 1975 ในช่วงเดือนกันยายนเมื่อน้ำแข็งถึงขั้นต่ำประจำปีของความหนาของน้ำแข็งจะลดลงจาก 85 สวยงาม ร้อยละ.
ข้อมูลคือกุญแจสำคัญในการพิจารณาเมื่อชิ้นส่วนของอาร์กติกอาจจะกลายเป็นน้ำแข็งฟรีเป็นเวลาอย่างน้อยส่วนหนึ่งของปีในศตวรรษมา. ในขณะที่ขอบเขตน้ำแข็งเป็นมั่นเหมาะมองเห็นได้จากดาวเทียม, ความหนาของน้ำแข็งได้ยากมากขึ้นในการวัดและ มันเป็นเนื้อหาที่มิติความสำคัญมากขึ้นในการวัดปริมาณของน้ำแข็งที่มีการสูญเสีย ในการประมาณความหนาของน้ำแข็งดาวเทียมจะต้องพยายามที่จะวัดความแตกต่างของความหนาเพียงไม่กี่ฟุตจากหลายร้อยไมล์เหนือพื้นผิวของดาวเคราะห์ "มันเป็นธุรกิจที่ยุ่งยาก" ลินด์ซีกล่าวว่า. แต่หลายดาวเทียมจะใช้การวัดเหล่านั้นเช่นทำภารกิจต่างๆในอากาศทอดสมอเรือและเรือดำน้ำผ่านด้านล่างน้ำแข็ง แต่ละของเครื่องมือเหล่านี้ใช้วิธีการที่แตกต่างกันแม้ว่าและผลิตข้อมูลที่ไม่ได้เป็นเรื่องง่ายเสมอไปที่จะซิงค์กับคนอื่น ๆ . ในการศึกษาใหม่และ Lindsay Schweiger พยายามที่จะแก้ไขบางส่วนของความแตกต่างของผู้ที่อยู่ในสิ่งที่ลินด์ซีที่เรียกว่า "ความพยายามที่จะได้รับ ทุกวัดความหนาของน้ำแข็งในที่เดียว. "เป้าหมายของเขากล่าวว่าคือ" เพื่อให้ได้ภาพกว้างของทะเลน้ำแข็งสิ่งที่จะทำในมหาสมุทรอาร์กติกที่เป็นไปตามข้อสังเกตเพิ่มเติมเกี่ยวกับกว่าในรูปแบบ. " สิ่งที่พวกเขาพบคือ ที่ความหนาของน้ำแข็งในทะเลเฉลี่ยต่อปีมากกว่าลุ่มน้ำอาร์กติกทั้งหมดถูกลดลงประมาณ 18 นิ้วต่อทศวรรษที่ผ่านมาตั้งแต่ปี 2000 ตั้งแต่ปี 1975 ความหนาเฉลี่ยต่อปีในเวลาเพียงภาคกลางของลุ่มน้ำได้ลดลงจากประมาณ 11 ฟุต 4 ฟุตลดลงจาก 65 เปอร์เซ็นต์ นั่นเป็นเกือบสองเท่าลดลงร้อยละ 36 ว่าการศึกษาก่อนหน้าคำนวณในช่วง 1975-2000. ประมาณการการศึกษาของบางน้ำแข็งทะเลรายละเอียดในวารสารบรรยากาศเยือกแข็งเป็นอย่างมากมากกว่าสิ่งที่รูปแบบที่สุดในปัจจุบันแสดงให้เห็น แต่โดยรวม Lindsay กล่าวว่ารูปแบบจะถูกจับในความหนาลดลงค่อนข้างดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในขณะที่การหายตัวไปคงที่ของทะเลน้ำแข็งในอาร์กติกได้รับหนึ่งในจุดเด่นผลของภาวะโลกร้อน การวิจัยแสดงให้เห็นว่ามันไม่เพียง แต่ครอบคลุมน้อยกว่าของโลก แต่ก็ยังผอมลงอย่างเห็นได้ชัด ที่ทำให้มันเสี่ยงต่อการ ละลาย อาจเปลี่ยนแปลงระบบนิเวศท้องถิ่น เส้นทางการขนส่ง และมหาสมุทรและบรรยากาศ
รูปแบบ .ใหม่ข้อมูลที่รวบรวมจากหลากหลายแหล่งที่มาจากเรือดำน้ำกองทัพเรือไปยังดาวเทียมแสดงให้เห็นว่าการเกิดขึ้นเร็วกว่ารุ่นมีประมาณตามการศึกษามีวัตถุประสงค์เพื่อเชื่อมโยงแหล่งข้อมูลที่หลากหลาย เป็นครั้งแรก มหาวิทยาลัยวอชิงตันนักวิจัยรอน Lindsay และ Axel schweiger คำนวณว่าในภาคกลางของแอ่งมหาสมุทรอาร์คติกทะเลน้ำแข็งมีขนาดเล็ก โดยร้อยละ 65 ตั้งแต่ 1975 . ในช่วงเดือนกันยายน เมื่อน้ำแข็งมาถึงขั้นต่ำประจำปี ความหนาของน้ำแข็งลงสวยงาม ร้อยละ 85 .
ข้อมูลคือ คีย์ในการกำหนดเมื่อชิ้นส่วนของอาร์กติกอาจกลายเป็นน้ำแข็งฟรีสำหรับอย่างน้อยส่วนหนึ่งของปีในศตวรรษมา

ส่วนของน้ำแข็งขนาดพร้อมที่สามารถมองเห็นได้จากดาวเทียมความหนาของน้ำแข็งที่ได้รับยากที่จะวัดและเป็น arguably มิติสำคัญในการวัดปริมาณของน้ำแข็งหายไป ในการประเมินความหนาของน้ำแข็ง ดาวเทียม ต้องลองวัดความหนาต่างกันเพียงไม่กี่ฟุต จากหลายร้อยไมล์เหนือพื้นผิวของดาวเคราะห์ " มันเป็นธุรกิจที่หากิน " Lindsay กล่าวว่า

แต่ดาวเทียมหลายใช้วัดนั้นเมื่อทำภารกิจทางอากาศต่างๆยึด Moorings และเรือดำน้ำผ่านด้านล่างน้ำแข็ง แต่ละเครื่องมือเหล่านี้ใช้วิธีที่แตกต่างกัน แต่ และผลิตข้อมูลที่ไม่เสมอง่ายต่อการซิงค์กับคนอื่น

ในการศึกษาใหม่ , Lindsay และ schweiger พยายามที่จะแก้ไขบางส่วนของความแตกต่างในสิ่งที่ ลินซี่ย์ เรียกว่า " ความพยายามที่จะได้รับการวัดความหนาของน้ำแข็งทั้งหมดในที่เดียว" เป้าหมาย เขากล่าวว่า " การรับภาพที่กว้างของสิ่งที่น้ำแข็งทะเล ทำในมหาสมุทรอาร์กติกที่ใช้ในการสังเกตมากกว่าในรูปแบบ "

แล้วจะพบได้ว่า เฉลี่ยรายปีทะเลน้ำแข็งหนาเหนือลุ่มน้ำอาร์กติกทั้งหมดลดลงประมาณ 18 นิ้ว ต่อทศวรรษตั้งแต่ปี 2000

ตั้งแต่ 1975ความหนาเฉลี่ยในศูนย์กลางส่วนหนึ่งของลุ่มน้ำได้ลดลงจากประมาณ 11 ฟุต 4 ลดลง feet-a 65 เปอร์เซ็นต์ ที่เป็นเกือบสองเท่าที่ลดลงร้อยละ 36 ที่การศึกษาก่อนหน้าคำนวณช่วงเวลาจาก 1975-2000

การศึกษาประมาณการของทะเลน้ำแข็งบาง รายละเอียดในวารสารน้ำแข็ง มีดราม่าอะไรแบบที่สุดในปัจจุบันแสดงแต่โดยรวม , Lindsay กล่าวว่ารุ่นมีการจับลดลงในความหนาค่อนข้างดี
.