- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
RESULTSUsing information collected
RESULTS
Using information collected during 25 years of follow- up, we matched 616 cases of Parkinson’s disease to 3080 controls by age, and 565 cases to 2458 controls by age and the confounder scores. In the age matched group, mean age at study entry was 59.1 years, and mean age at identification of Parkinson’s disease was73.8 years (range 47.5–93.9). The participants with Par- kinson’s disease were less likely than controls to have smoked and substantially less likely to be current smo- kers at the time of matching (2.4% v 4.1%). In the age matched group, cases had higher mean comorbidity scores than controls (1.52 v 1.33). Table 1 shows the characteristics of the cases and controls.
Use of non-aspirin NSAIDs
In the age matched cohort, those who ever regularly used NSAIDs had a slightly increased risk of Parkin- son’s disease (odds ratio 1.28 (95% confidence interval 1.05 to 1.56)) (see table 2). The odds ratio decreased to 1.17 (0.94 to 1.46) in the group matched for age and confounder scores. When we excluded NSAID use within five years of the matching date, the association in the age matched group disappeared (odds ratio 1.18 (0.94 to 1.48)).
There was no clear association between NSAID use in the year before diagnosis of Parkinson’s disease and risk of Parkinson’s disease (table 3). There was an increased risk of Parkinson’s disease in men who had regular NSAID use of 1–2 years’ duration (odds ratio 1.35 (1.07 to 1.70)) and of ≥5 years’ duration (odds ratio 1.48 (1.05 to 2.09)) in the age matched group, but in the group also matched for confounder scores the risk was increased only in those with 1–2 years of use (odds ratio 1.35 (1.05 to 1.75)) (table 4). When we excluded NSAID use within five years of the matching date, the association was borderline in the age matched group but no longer apparent in the group also matched for confounder scores. There was no trend towards increased or decreased risk of Parkinson’s dis- ease across categories of increasing duration of regular use.
Use of aspirin
There was a suggestion of an increased risk of Parkin- son’s disease in men who reported aspirin use for more than four years in the group matched for confounder scores (odds ratio 1.33 (1.00 to 1.78)), but there was no association after excluding aspirin use within five years of the matching date (table 2). There was no associa- tion between Parkinson’s disease risk and aspirin use in the year before the disease was reported (table 3). Men who reported regular aspirin use of 5–9 years had an increased risk of Parkinson’s disease (odds ratio 1.38 (1.02 to1.87)), but the association was not significant for longer durations of use and disappeared after excluding aspirin use within five years of the matching date (table 4).
Tests for effect modification
There was no significant effect modification by either age or smoking status on the relation between Parkin- son’s disease and NSAID or aspirin use. Neither a sen- sitivity analysis excluding those with known vascular disease nor one excluding participants with indicators of chronic pain (headache, migraine, arthritis) changed the results substantially.DISCUSSION
Results from this large nested case-control study do not provide evidence that regular NSAID use decreases the risk of Parkinson’s disease. This is despite careful adjustment for comorbid conditions, which can have a substantial influence on the analysis of drug effects in elderly populations.27 Non-aspirin NSAID use among cases was clustered in the few years before diagnosis, and positive associations between non-aspirin NSAID or aspirin use and Parkinson’s disease tended to disap- pear with increasing lag time. These findings under- score the complex relation between NSAID use and Parkinson’s disease and suggest the presence of con- founding by indication.
Comparison with other studies
A small number of studies provide evidence that NSAID use may decrease risk of Parkinson’s disease. In a pooled analysis of data from the Nurses’ Health Study and Health Professional Follow-up Study, regu- lar users of non-aspirin NSAIDs at baseline had a rela- tive risk of 0.55 (95% confidence interval 0.32 to 0.96) for Parkinson’s disease.10 In another large prospective cohort, ibuprofen use was associated with a lower risk of Parkinson’s disease (relative risk 0.65 (0.48 to 0.89)), whereas aspirin, acetaminophen, and other NSAIDs had no association.9 In one case-control study, a longer duration of regular non-aspirin NSAID use (≥2 years) was associated with a substantially decreased risk of Parkinson’s disease (odds ratio 0.45 (0.26 to 0.74)).14 Two case-control studies suggest that regular users of aspirin have a lower risk of Parkinson’s disease,14 15 while two others suggest an increased risk.8 12
In contrast, we found no convincing protective asso- ciation between aspirin or non-aspirin NSAID use and Parkinson’s disease. The Rotterdam Study, a popula- tion based cohort in which Parkinson’s disease was diagnosed by examination in person, also found an increased risk of Parkinson’s disease among regular users of NSAIDs in a prospective analysis, although the finding was not statistically significant (relative risk 1.50 (0.95 to 2.37)).16 At least three large prospec- tive cohorts found no association between baseline reg- ular use of aspirin and Parkinson’s disease risk,910 although in two of the cohorts a suggestion of decreased risk was seen in users of higher doses (≥2 tablets daily).10
In some ways the Physicians’ Health Study cohort is uniquely suited to investigate the effects of NSAIDs. At baseline, our participants were all tolerant to aspirin and had no imbalance in comorbidities or indications for or against aspirin or NSAID use. Using a matched case-control design, we were able to control for the confounding effect of indications for and contraindica- tions to NSAID use as they developed over timeHowever, a number of important distinctions between the Physicians’ Health Study and prior cohorts must be considered. Firstly, our population was older than other cohorts, with an average age of 74 years at diagnosis of Parkinson’s disease. The effect of a specific exposure can be strongly modified by the
age at which the cohort begins. In addition, the health conscious physicians in our study are exceptionally long lived,28 and 25% of our cases of Parkinson’s dis- ease were diagnosed after age 80. The protective asso- ciation of non-aspirin NSAIDs on Parkinson’s disease may be stronger in younger patients or in those with younger onset disease. If NSAIDs do delay the onset of Parkinson’s disease, this might increase its incidence in old age.29 However, we had no evidence of effect mod- ification by age in our data. Alternatively, younger patients may have different indications for NSAID use or a longer duration of use than older patients.
Secondly, it is possible that, because of the highly selected nature of our cohort, we are missing a group in which a protective benefit of NSAIDs might be seen. However, there is no plausible reason to believe that the effect of NSAIDs on Parkinson’s disease differs in the participants of the Physicians’ Health Study as compared with other populations.
Finally, we were unable to separate the exposure to non-aspirin NSAIDs into individual NSAID types, such as ibuprofen (which may be particularly protec- tive against Parkinson’s disease).9 However, at least in early years of the study, ibuprofen was the most com- monly used non-aspirin NSAID on the US market.30Methodological considerations in non-randomised studies of drug effects
Our findings show the difficulties inherent in the eva- luation of drug effects in non-randomised studies. First is the influence of comorbidity on the relation between NSAID use and Parkinson’s disease. This is particu- larly important in an elderly cohort such as ours. The confounding created by imbalance in comorbidities can be seen in either direction. The positive association between ever use of NSAIDs and Parkinson’s disease disappeared when controls were matched on comor- bidity. While it is difficult to match on individual comorbid conditions, we show that matching on a score is a useful method of balancing comorbidities.31
Another important source of potential bias in non- randomised studies of drugs effects is confounding by indication. We found a positive association between ever use of NSAID and Parkinson’s disease in the age matched group and between cumulative aspirin use and Parkinson’s disease in the group also matched for confounders. These associations tended to disappear with increasing lag time, suggest that NSAID and aspirin use in cases was clustered in the few years before the diagnosis of Parkinson’s disease.
Pain is common in Parkinson’s disease and may be a primary or secondary symptom.32 Primary sensory symptoms originate in the peripheral or central ner- vous system, while secondary pain may be caused by conditions such as dystonia and muscle cramps. Sen- sory symptoms may precede the diagnosis of Parkin- son’s disease for several years, even before motor symptoms develop.19 20 As we did not have the date of symptom onset, it is possible that our patients with Par- kinson’s disease experienced increased pain for a few years before the diagnosis, explaining the increase in NSAID use around this time.
Strengths and limitations of study
Our analysis has a number of strengths. Valid data on NSAID use is difficult to obtain through retrospective means or pharmacy databases, since many NSAIDs may be obtained over the counter and are often used periodically. Unlike other studies, we present data on aspirin and non-aspirin NSAID use collected yearly over 25 years. The physicians who participated in this study (a trial of aspirin for prevention of cardiovascular disease and cancer) were particularly motivated to report NSAID use accurately. Participants in the Phy- sicians’ Health St
Using information collected during 25 years of follow- up, we matched 616 cases of Parkinson’s disease to 3080 controls by age, and 565 cases to 2458 controls by age and the confounder scores. In the age matched group, mean age at study entry was 59.1 years, and mean age at identification of Parkinson’s disease was73.8 years (range 47.5–93.9). The participants with Par- kinson’s disease were less likely than controls to have smoked and substantially less likely to be current smo- kers at the time of matching (2.4% v 4.1%). In the age matched group, cases had higher mean comorbidity scores than controls (1.52 v 1.33). Table 1 shows the characteristics of the cases and controls.
Use of non-aspirin NSAIDs
In the age matched cohort, those who ever regularly used NSAIDs had a slightly increased risk of Parkin- son’s disease (odds ratio 1.28 (95% confidence interval 1.05 to 1.56)) (see table 2). The odds ratio decreased to 1.17 (0.94 to 1.46) in the group matched for age and confounder scores. When we excluded NSAID use within five years of the matching date, the association in the age matched group disappeared (odds ratio 1.18 (0.94 to 1.48)).
There was no clear association between NSAID use in the year before diagnosis of Parkinson’s disease and risk of Parkinson’s disease (table 3). There was an increased risk of Parkinson’s disease in men who had regular NSAID use of 1–2 years’ duration (odds ratio 1.35 (1.07 to 1.70)) and of ≥5 years’ duration (odds ratio 1.48 (1.05 to 2.09)) in the age matched group, but in the group also matched for confounder scores the risk was increased only in those with 1–2 years of use (odds ratio 1.35 (1.05 to 1.75)) (table 4). When we excluded NSAID use within five years of the matching date, the association was borderline in the age matched group but no longer apparent in the group also matched for confounder scores. There was no trend towards increased or decreased risk of Parkinson’s dis- ease across categories of increasing duration of regular use.
Use of aspirin
There was a suggestion of an increased risk of Parkin- son’s disease in men who reported aspirin use for more than four years in the group matched for confounder scores (odds ratio 1.33 (1.00 to 1.78)), but there was no association after excluding aspirin use within five years of the matching date (table 2). There was no associa- tion between Parkinson’s disease risk and aspirin use in the year before the disease was reported (table 3). Men who reported regular aspirin use of 5–9 years had an increased risk of Parkinson’s disease (odds ratio 1.38 (1.02 to1.87)), but the association was not significant for longer durations of use and disappeared after excluding aspirin use within five years of the matching date (table 4).
Tests for effect modification
There was no significant effect modification by either age or smoking status on the relation between Parkin- son’s disease and NSAID or aspirin use. Neither a sen- sitivity analysis excluding those with known vascular disease nor one excluding participants with indicators of chronic pain (headache, migraine, arthritis) changed the results substantially.DISCUSSION
Results from this large nested case-control study do not provide evidence that regular NSAID use decreases the risk of Parkinson’s disease. This is despite careful adjustment for comorbid conditions, which can have a substantial influence on the analysis of drug effects in elderly populations.27 Non-aspirin NSAID use among cases was clustered in the few years before diagnosis, and positive associations between non-aspirin NSAID or aspirin use and Parkinson’s disease tended to disap- pear with increasing lag time. These findings under- score the complex relation between NSAID use and Parkinson’s disease and suggest the presence of con- founding by indication.
Comparison with other studies
A small number of studies provide evidence that NSAID use may decrease risk of Parkinson’s disease. In a pooled analysis of data from the Nurses’ Health Study and Health Professional Follow-up Study, regu- lar users of non-aspirin NSAIDs at baseline had a rela- tive risk of 0.55 (95% confidence interval 0.32 to 0.96) for Parkinson’s disease.10 In another large prospective cohort, ibuprofen use was associated with a lower risk of Parkinson’s disease (relative risk 0.65 (0.48 to 0.89)), whereas aspirin, acetaminophen, and other NSAIDs had no association.9 In one case-control study, a longer duration of regular non-aspirin NSAID use (≥2 years) was associated with a substantially decreased risk of Parkinson’s disease (odds ratio 0.45 (0.26 to 0.74)).14 Two case-control studies suggest that regular users of aspirin have a lower risk of Parkinson’s disease,14 15 while two others suggest an increased risk.8 12
In contrast, we found no convincing protective asso- ciation between aspirin or non-aspirin NSAID use and Parkinson’s disease. The Rotterdam Study, a popula- tion based cohort in which Parkinson’s disease was diagnosed by examination in person, also found an increased risk of Parkinson’s disease among regular users of NSAIDs in a prospective analysis, although the finding was not statistically significant (relative risk 1.50 (0.95 to 2.37)).16 At least three large prospec- tive cohorts found no association between baseline reg- ular use of aspirin and Parkinson’s disease risk,910 although in two of the cohorts a suggestion of decreased risk was seen in users of higher doses (≥2 tablets daily).10
In some ways the Physicians’ Health Study cohort is uniquely suited to investigate the effects of NSAIDs. At baseline, our participants were all tolerant to aspirin and had no imbalance in comorbidities or indications for or against aspirin or NSAID use. Using a matched case-control design, we were able to control for the confounding effect of indications for and contraindica- tions to NSAID use as they developed over timeHowever, a number of important distinctions between the Physicians’ Health Study and prior cohorts must be considered. Firstly, our population was older than other cohorts, with an average age of 74 years at diagnosis of Parkinson’s disease. The effect of a specific exposure can be strongly modified by the
age at which the cohort begins. In addition, the health conscious physicians in our study are exceptionally long lived,28 and 25% of our cases of Parkinson’s dis- ease were diagnosed after age 80. The protective asso- ciation of non-aspirin NSAIDs on Parkinson’s disease may be stronger in younger patients or in those with younger onset disease. If NSAIDs do delay the onset of Parkinson’s disease, this might increase its incidence in old age.29 However, we had no evidence of effect mod- ification by age in our data. Alternatively, younger patients may have different indications for NSAID use or a longer duration of use than older patients.
Secondly, it is possible that, because of the highly selected nature of our cohort, we are missing a group in which a protective benefit of NSAIDs might be seen. However, there is no plausible reason to believe that the effect of NSAIDs on Parkinson’s disease differs in the participants of the Physicians’ Health Study as compared with other populations.
Finally, we were unable to separate the exposure to non-aspirin NSAIDs into individual NSAID types, such as ibuprofen (which may be particularly protec- tive against Parkinson’s disease).9 However, at least in early years of the study, ibuprofen was the most com- monly used non-aspirin NSAID on the US market.30Methodological considerations in non-randomised studies of drug effects
Our findings show the difficulties inherent in the eva- luation of drug effects in non-randomised studies. First is the influence of comorbidity on the relation between NSAID use and Parkinson’s disease. This is particu- larly important in an elderly cohort such as ours. The confounding created by imbalance in comorbidities can be seen in either direction. The positive association between ever use of NSAIDs and Parkinson’s disease disappeared when controls were matched on comor- bidity. While it is difficult to match on individual comorbid conditions, we show that matching on a score is a useful method of balancing comorbidities.31
Another important source of potential bias in non- randomised studies of drugs effects is confounding by indication. We found a positive association between ever use of NSAID and Parkinson’s disease in the age matched group and between cumulative aspirin use and Parkinson’s disease in the group also matched for confounders. These associations tended to disappear with increasing lag time, suggest that NSAID and aspirin use in cases was clustered in the few years before the diagnosis of Parkinson’s disease.
Pain is common in Parkinson’s disease and may be a primary or secondary symptom.32 Primary sensory symptoms originate in the peripheral or central ner- vous system, while secondary pain may be caused by conditions such as dystonia and muscle cramps. Sen- sory symptoms may precede the diagnosis of Parkin- son’s disease for several years, even before motor symptoms develop.19 20 As we did not have the date of symptom onset, it is possible that our patients with Par- kinson’s disease experienced increased pain for a few years before the diagnosis, explaining the increase in NSAID use around this time.
Strengths and limitations of study
Our analysis has a number of strengths. Valid data on NSAID use is difficult to obtain through retrospective means or pharmacy databases, since many NSAIDs may be obtained over the counter and are often used periodically. Unlike other studies, we present data on aspirin and non-aspirin NSAID use collected yearly over 25 years. The physicians who participated in this study (a trial of aspirin for prevention of cardiovascular disease and cancer) were particularly motivated to report NSAID use accurately. Participants in the Phy- sicians’ Health St
0/5000
ผล
ใช้ข้อมูลที่เก็บรวบรวมระหว่างปี 25 ตาม- เราตรงกับกรณีของโรคเพื่อควบคุม 3080 616 ตามอายุ และ 565 กรณีควบคุม 2458 ด้วยอายุและคะแนน confounder ในกลุ่มจับคู่อายุ หมายความว่า อายุการศึกษารายการ 59.1 ปี และอายุที่ระบุโรคพาร์กินสัน was73.8 ปี (ช่วง 47.5-93.9) หมายถึง ร่วมกับโรคพาร์ kinson มีแนวโน้มน้อยลงกว่าตัวควบคุมให้มีควัน และมีแนวโน้มมากน้อยให้ smo kers ปัจจุบันเวลาตรงกัน (2.4 v 4.1%) ในกลุ่มจับคู่อายุ กรณีมี comorbidity หมายถึงผลคะแนนที่สูงกว่าตัวควบคุม (1.52 v 1.33) ตารางที่ 1 แสดงลักษณะของกรณีตัวควบคุม
ใช้ NSAIDs ไม่ใช่แอสไพริน
ในยุคตรงผู้ผ่าน ผู้ที่เคยใช้ NSAIDs เป็นประจำมีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นเล็กน้อยโรค Parkin บุตร (ราคาอัตราส่วนถึง 1.28 (95% ช่วงความเชื่อมั่น 1.05-1.56)) (ดูตาราง 2) อัตราส่วนราคาลดลงเพื่อความ 1.17 (0.94-1.46) ในกลุ่มที่ตรงกันสำหรับอายุและ confounder คะแนน เมื่อเราแยกผลไม้ มักใช้ภายใน 5 ปีของวันตรงกัน ความสัมพันธ์ในกลุ่มจับคู่อายุหายไป (อัตราราคา 1.18 (0.94-1.48)) .
มีความสัมพันธ์ไม่ชัดเจนระหว่างผลไม้ มักใช้ในปีก่อนการวินิจฉัยโรคและความเสี่ยงของโรค (ตารางที่ 3) มีความเสี่ยงของโรคในคนมีผลไม้ มักใช้เป็นประจำระยะเวลา 1 – 2 ปี (อัตราส่วนราคา 1.35 (1.07-170)) และ ≥5 ปีระยะเวลา (อัตราราคา 1.48 (1.05-2.09)) ในยุคจับคู่กลุ่ม แต่ในกลุ่ม จับคู่ยังสำหรับ confounder คะแนนความเสี่ยงเพิ่มขึ้นในผู้ที่มี 1-2 ปีใช้ (อัตราราคา 1.35 (1.05-1.75)) (ตาราง 4) เมื่อเราแยกผลไม้ มักใช้ภายใน 5 ปีของวันตรงกัน ความสัมพันธ์เป็นเส้นขอบในกลุ่มจับคู่อายุ แต่ไม่ชัดเจนในกลุ่มยังจับคู่สำหรับ confounder คะแนน มีแนวโน้มไม่ต่อความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้น หรือลดลงของของพาร์กินโรคง่ายประเภทเพิ่มระยะเวลาการใช้งานปกติ
ใช้แอสไพริน
มีคำแนะนำการเสี่ยงโรค Parkin สนในคนที่รายงานใช้แอสไพรินมากกว่าสี่ปีในกลุ่มที่ตรงกันสำหรับ confounder คะแนน (ราคาต่อรองอัตรา 1.33 (1.00 ถึง 1.78)), แต่มีการเชื่อมโยงหลังจากการใช้แอสไพรินภายในห้าปีของวันตรงกัน (ตาราง 2) ไม่รวม มีไม่แอซโซเซียสเตรชันระหว่างใช้แอสไพรินและความเสี่ยงของโรคพาร์กินสันในปีก่อนเป็นโรครายงาน (ตาราง 3) คนที่รายงานใช้แอสไพรินปกติ 5 – 9 ปี มีความเสี่ยงของโรคพาร์กินสัน (ราคาต่อรองอัตรา 1.38 (1.02 to1.87)), แต่สมาคมไม่สำคัญสำหรับต่อระยะเวลาการใช้งาน และหายตัวไปหลังจากการใช้แอสไพรินภายในห้าปีของวันตรงกัน (ตาราง 4) ยกเว้น
ทดสอบปรับเปลี่ยนลักษณะพิเศษ
มีการปรับเปลี่ยนลักษณะพิเศษที่สำคัญไม่ตามอายุหรือสถานะความสัมพันธ์ระหว่างโรค Parkin สนและผลไม้ มักสูบบุหรี่ หรือใช้แอสไพริน การวิเคราะห์ sitivity เซนยกเว้นผู้ที่ มีโรคของหลอดเลือดทราบหรือหนึ่งร่วมกับตัวบ่งชี้ของอาการปวดเรื้อรัง (อาการปวดหัว ไมเกรน โรคไขข้ออักเสบ) ไม่รวมไม่เปลี่ยนผลมากสนทนา
ผลลัพธ์จากการศึกษากรณีควบคุมซ้อนขนาดใหญ่ยังไม่มีหลักฐานว่า ผลไม้ มักใช้เป็นประจำลดความเสี่ยงของโรคพาร์กินสัน โดยแม้ มีการปรับปรุงเงื่อนไข comorbid ซึ่งสามารถมีอิทธิพลการวิเคราะห์ผลกระทบของยาเสพติดพบใน populations.27 ผู้สูงอายุที่ไม่ใช่แอสไพรินผลไม้ มักใช้ในกรณีที่จับกลุ่มในไม่กี่ปีก่อนการวินิจฉัย และความสัมพันธ์ของค่าบวกระหว่างใช้ยาแอสไพรินหรือผลไม้ มักไม่ใช่แอสไพรินและโรคพาร์กินสันมีแนวโน้มที่จะ disap-ลูกแพร์กับเพิ่มช้า ระวัง ผลการวิจัยเหล่านี้ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างผลไม้ มักใช้โรคภายใต้คะแนน และแนะนำของคอน - ก่อตั้งโดยบ่งชี้
เปรียบเทียบกับการศึกษาอื่น ๆ
จำนวนขนาดเล็กของการศึกษาแสดงหลักฐานว่า ผลไม้ มักใช้อาจลดความเสี่ยงของโรคพาร์กินสัน ในการวิเคราะห์ข้อมูลจากพยาบาลการศึกษาสุขภาพและสุขภาพมืออาชีพติดตามศึกษา รวม ผู้ใช้ regu lar ไม่ใช่แอสไพริน NSAIDs ที่พื้นฐานมีเสี่ยงต่อ rela-tive 0.55 (95% ช่วงความเชื่อมั่นกับ$ 0.32 0.96) สำหรับ disease.10 ของพาร์กินผู้ผ่านอนาคตขนาดใหญ่อื่น ใช้ไอบูโปรเฟนที่สัมพันธ์กับความเสี่ยงต่ำของโรค (ความเสี่ยงสัมพัทธ์ 0.65 (0.48-0.89)), โดยแอสไพริน acetaminophen และ NSAIDs อื่น ๆ มีไม่ association.9 ในหนึ่งการควบคุมกรณีศึกษา ระยะเวลานานกว่าปกติแอสไพรินไม่ใช่ผลไม้ มักใช้ (ปี ≥2) เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงที่ลดลงมากของโรคพาร์กินสัน (ราคาต่อรองอัตรา 0.45 (0.26-0.74)) .14 สองการควบคุมกรณีศึกษาแนะนำว่า ผู้ใช้ปกติของแอสไพรินมีความเสี่ยงต่ำของโรคพาร์กินสัน 14 15 ขณะที่สองคนแนะนำ risk.8 การเพิ่ม 12
ตรงกันข้าม เราพบไม่ดูป้องกัน asso-ศึกษาระหว่างแอสไพริน หรือใช้ผลไม้ มักไม่ใช่แอสไพริน และโรคพาร์กินสัน ศึกษารอตเตอร์ดัม popula สเตรชันโดยใช้ในโรคพาร์กินสันมีการวินิจฉัย โดยตรวจในคน พบความเสี่ยงของโรคพาร์กินสันในหมู่ผู้ใช้ปกติของ NSAIDs ในการวิเคราะห์อนาคต ผู้ผ่าน แม้ว่าการค้นหาไม่อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ cohorts .16 สามน้อยใหญ่ prospec-tive (ความเสี่ยงสัมพัทธ์ 1.50 (0.95-2.37)) พบไม่สัมพันธ์ระหว่างพื้นฐาน reg ular ใช้แอสไพริน และเสี่ยงโรคพาร์กินสัน 910 แม้ 2 cohorts คำแนะนำของความเสี่ยงที่ลดลงที่เห็นในผู้ใช้ปริมาณสูง (ทุกเม็ด ≥2) 10
ผู้ผ่านการศึกษาสุขภาพการแพทย์จะไม่เหมาะสมโดยเฉพาะการตรวจสอบผลกระทบของ NSAIDs ในบางวิธี ที่พื้นฐาน ร่วมมีความอดทนทั้งแอสไพริน และมีสมดุลไม่ comorbidities หรือบ่งชี้สำหรับ หรือ กับแอสไพรินหรือผลไม้ มักใช้ ใช้จับคู่กรณีควบคุมการออกแบบ เราไม่สามารถควบคุมผลบ่งชี้สำหรับ confounding และ contraindica-tions กับผลไม้ มักใช้เป็นผู้พัฒนาผ่าน timeHowever ต้องพิจารณาจำนวนข้อแตกต่างที่สำคัญระหว่างการศึกษาสุขภาพและ cohorts ก่อน ประการแรก ประชากรของเราถูกมากกว่า cohorts อื่น ๆ อายุเฉลี่ย 74 ปีที่วินิจฉัยโรคพาร์กินสัน ผลของการสัมผัสที่เฉพาะสามารถขอปรับเปลี่ยนโดยการ
อายุที่ซึ่งผู้ที่ผ่านเริ่มต้นได้ นอกจากนี้ แพทย์ห่วงใยสุขภาพในการศึกษาของเราจะล้ำยืน 28 และ 25% ของกรณีของพาร์กินโรคง่ายมีการวินิจฉัยหลังจากอายุ 80 Asso-ศึกษาป้องกันของ NSAIDs ไม่ใช่แอสไพรินในโรคพาร์กินสันอาจจะแข็งแกร่ง ในผู้ป่วยอายุน้อย หรือผู้ที่มีอายุเริ่มมีอาการโรค ถ้า NSAIDs หน่วงเวลาเริ่มมีอาการของโรคพาร์กินสัน นี้อาจเพิ่มอุบัติการณ์ของใน age.29 เก่าอย่างไรก็ตาม เรามีความผล mod-ification ตามอายุในข้อมูลของเรา หรือ ผู้ป่วยอายุน้อยกว่าอาจบ่งชี้แตกต่างกันสำหรับผลไม้ มักใช้ระยะเวลานานใช้มากกว่าผู้ป่วยสูงอายุ.
ประการที่สอง เป็นไปได้ว่า เนื่องจากธรรมชาติเลือกสูงของ cohort ของเรา เราจะหายไปอาจเห็นประโยชน์ของการป้องกันของ NSAIDs กลุ่ม อย่างไรก็ตาม มีเหตุผลเป็นไปได้เชื่อว่า ผลของ NSAIDs โรคแตกต่างกันในผู้เข้าร่วมการศึกษาสุขภาพการแพทย์เมื่อเทียบกับประชากรอื่น ๆ .
ในที่สุด เราไม่สามารถแบ่งความเสี่ยงไม่ใช่แอสไพริน NSAIDs ชนิดผลไม้ มักละ เช่นไอบูโปรเฟน (ซึ่งอาจเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งโพรเทค-tive กับโรคพาร์กินสัน) .9 อย่างไรก็ตาม น้อย ในปีแรก ๆ ของการศึกษา ไอบูโปรเฟนสุด monly com ที่ใช้แอสไพรินไม่ใช่ผลไม้ มักในสหรัฐอเมริกา market.30Methodological พิจารณาในการศึกษาไม่ใช่ randomised ผลยา
ผลการวิจัยของเราแสดงความยากลำบากใน eva-luation ยาผลในการศึกษาแบบ randomised ไม่ แรก เป็นอิทธิพลของ comorbidity ในความสัมพันธ์ระหว่างโรคพาร์กินสันและผลไม้ มักใช้ Particu larly สำคัญใน cohort ผู้สูงอายุเช่นเราอยู่ Confounding สร้างขึ้น โดยความไม่สมดุลใน comorbidities มองเห็นในทิศทางใด ความสัมพันธ์ในเชิงบวกระหว่างเคยใช้ NSAIDs และโรคหายไปเมื่อตัวควบคุมถูกจับคู่กับ comor-bidity ในขณะที่ยากเพื่อให้ตรงกับสภาพแต่ละ comorbid เราแสดงว่า การจับคู่คะแนนเป็นประโยชน์วิธีการดุล comorbidities.31
Another แหล่งที่มาของความโน้มเอียงไปในใช่ randomised ศึกษาผลของยาเสพติดเป็น confounding โดยบ่งชี้สำคัญ เราพบความสัมพันธ์ในเชิงบวกระหว่างเคยใช้ผลไม้ มัก และโรคพาร์กินสันในยุคจับคู่กลุ่มระหว่างแอสไพรินสะสมใช้พาร์กิน ของโรคในกลุ่มยังจับคู่สำหรับ confounders สมาคมเหล่านี้มีแนวโน้มที่จะ หายไปกับเวลาความล่าช้าเพิ่ม แนะนำว่า แอสไพรินและผลไม้ มักใช้ในกรณีที่จับกลุ่มในไม่กี่ปีก่อนการวินิจฉัยโรค
อาการปวดเป็นในโรคพาร์กินสัน และอาจหลัก หรืออาการทางประสาทสัมผัสหลัก symptom.32 รองมาในระบบกลาง หรืออุปกรณ์ต่อพ่วงเนอร์เดซ์ ในขณะที่อาจเกิดจากอาการปวดรองเช่น dystonia และกล้ามเนื้อเป็นตะคริว เซน - เรื่องราวอาการอาจนำการวินิจฉัยโรค Parkin บุตรหลายปี ก่อนอาการมอเตอร์พัฒนา19 20 เราไม่มีวันเริ่มมีอาการอาการ มันเป็นไปได้ว่า ผู้ป่วย ด้วยโรคพาร์ kinson มีประสบการณ์อาการปวดเพิ่มขึ้นไม่กี่ปีก่อนการวินิจฉัย อธิบายการเพิ่มขึ้นของผลไม้ มักใช้รอบเวลานี้
จุดแข็งและข้อจำกัดของการศึกษา
วิเคราะห์ของเรามีจุดแข็ง ข้อมูลที่ถูกต้องในการใช้ผลไม้ มักจะยากที่จะได้รับคาดหมายถึงหรือฐานข้อมูลร้านขายยา เนื่องจาก NSAIDs หลายได้ผ่านเคาน์เตอร์ และมักใช้เป็นระยะ ๆ ซึ่งแตกต่างจากการศึกษาอื่น ๆ เรานำเสนอข้อมูลเกี่ยวกับแอสไพริน และแอสไพรินไม่ใช่ผลไม้ มักใช้รวบรวมต่อปีมากกว่า 25 ปี แพทย์ที่เข้าร่วมในการศึกษานี้ (ทดลองของแอสไพรินป้องกันโรคหัวใจและหลอดเลือดและโรคมะเร็ง) มีแรงจูงใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งผลไม้ มักใช้อย่างถูกต้องรายงาน ผู้เข้าร่วม Phy-sicians' สุขภาพเซนต์
ใช้ข้อมูลที่เก็บรวบรวมระหว่างปี 25 ตาม- เราตรงกับกรณีของโรคเพื่อควบคุม 3080 616 ตามอายุ และ 565 กรณีควบคุม 2458 ด้วยอายุและคะแนน confounder ในกลุ่มจับคู่อายุ หมายความว่า อายุการศึกษารายการ 59.1 ปี และอายุที่ระบุโรคพาร์กินสัน was73.8 ปี (ช่วง 47.5-93.9) หมายถึง ร่วมกับโรคพาร์ kinson มีแนวโน้มน้อยลงกว่าตัวควบคุมให้มีควัน และมีแนวโน้มมากน้อยให้ smo kers ปัจจุบันเวลาตรงกัน (2.4 v 4.1%) ในกลุ่มจับคู่อายุ กรณีมี comorbidity หมายถึงผลคะแนนที่สูงกว่าตัวควบคุม (1.52 v 1.33) ตารางที่ 1 แสดงลักษณะของกรณีตัวควบคุม
ใช้ NSAIDs ไม่ใช่แอสไพริน
ในยุคตรงผู้ผ่าน ผู้ที่เคยใช้ NSAIDs เป็นประจำมีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นเล็กน้อยโรค Parkin บุตร (ราคาอัตราส่วนถึง 1.28 (95% ช่วงความเชื่อมั่น 1.05-1.56)) (ดูตาราง 2) อัตราส่วนราคาลดลงเพื่อความ 1.17 (0.94-1.46) ในกลุ่มที่ตรงกันสำหรับอายุและ confounder คะแนน เมื่อเราแยกผลไม้ มักใช้ภายใน 5 ปีของวันตรงกัน ความสัมพันธ์ในกลุ่มจับคู่อายุหายไป (อัตราราคา 1.18 (0.94-1.48)) .
มีความสัมพันธ์ไม่ชัดเจนระหว่างผลไม้ มักใช้ในปีก่อนการวินิจฉัยโรคและความเสี่ยงของโรค (ตารางที่ 3) มีความเสี่ยงของโรคในคนมีผลไม้ มักใช้เป็นประจำระยะเวลา 1 – 2 ปี (อัตราส่วนราคา 1.35 (1.07-170)) และ ≥5 ปีระยะเวลา (อัตราราคา 1.48 (1.05-2.09)) ในยุคจับคู่กลุ่ม แต่ในกลุ่ม จับคู่ยังสำหรับ confounder คะแนนความเสี่ยงเพิ่มขึ้นในผู้ที่มี 1-2 ปีใช้ (อัตราราคา 1.35 (1.05-1.75)) (ตาราง 4) เมื่อเราแยกผลไม้ มักใช้ภายใน 5 ปีของวันตรงกัน ความสัมพันธ์เป็นเส้นขอบในกลุ่มจับคู่อายุ แต่ไม่ชัดเจนในกลุ่มยังจับคู่สำหรับ confounder คะแนน มีแนวโน้มไม่ต่อความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้น หรือลดลงของของพาร์กินโรคง่ายประเภทเพิ่มระยะเวลาการใช้งานปกติ
ใช้แอสไพริน
มีคำแนะนำการเสี่ยงโรค Parkin สนในคนที่รายงานใช้แอสไพรินมากกว่าสี่ปีในกลุ่มที่ตรงกันสำหรับ confounder คะแนน (ราคาต่อรองอัตรา 1.33 (1.00 ถึง 1.78)), แต่มีการเชื่อมโยงหลังจากการใช้แอสไพรินภายในห้าปีของวันตรงกัน (ตาราง 2) ไม่รวม มีไม่แอซโซเซียสเตรชันระหว่างใช้แอสไพรินและความเสี่ยงของโรคพาร์กินสันในปีก่อนเป็นโรครายงาน (ตาราง 3) คนที่รายงานใช้แอสไพรินปกติ 5 – 9 ปี มีความเสี่ยงของโรคพาร์กินสัน (ราคาต่อรองอัตรา 1.38 (1.02 to1.87)), แต่สมาคมไม่สำคัญสำหรับต่อระยะเวลาการใช้งาน และหายตัวไปหลังจากการใช้แอสไพรินภายในห้าปีของวันตรงกัน (ตาราง 4) ยกเว้น
ทดสอบปรับเปลี่ยนลักษณะพิเศษ
มีการปรับเปลี่ยนลักษณะพิเศษที่สำคัญไม่ตามอายุหรือสถานะความสัมพันธ์ระหว่างโรค Parkin สนและผลไม้ มักสูบบุหรี่ หรือใช้แอสไพริน การวิเคราะห์ sitivity เซนยกเว้นผู้ที่ มีโรคของหลอดเลือดทราบหรือหนึ่งร่วมกับตัวบ่งชี้ของอาการปวดเรื้อรัง (อาการปวดหัว ไมเกรน โรคไขข้ออักเสบ) ไม่รวมไม่เปลี่ยนผลมากสนทนา
ผลลัพธ์จากการศึกษากรณีควบคุมซ้อนขนาดใหญ่ยังไม่มีหลักฐานว่า ผลไม้ มักใช้เป็นประจำลดความเสี่ยงของโรคพาร์กินสัน โดยแม้ มีการปรับปรุงเงื่อนไข comorbid ซึ่งสามารถมีอิทธิพลการวิเคราะห์ผลกระทบของยาเสพติดพบใน populations.27 ผู้สูงอายุที่ไม่ใช่แอสไพรินผลไม้ มักใช้ในกรณีที่จับกลุ่มในไม่กี่ปีก่อนการวินิจฉัย และความสัมพันธ์ของค่าบวกระหว่างใช้ยาแอสไพรินหรือผลไม้ มักไม่ใช่แอสไพรินและโรคพาร์กินสันมีแนวโน้มที่จะ disap-ลูกแพร์กับเพิ่มช้า ระวัง ผลการวิจัยเหล่านี้ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างผลไม้ มักใช้โรคภายใต้คะแนน และแนะนำของคอน - ก่อตั้งโดยบ่งชี้
เปรียบเทียบกับการศึกษาอื่น ๆ
จำนวนขนาดเล็กของการศึกษาแสดงหลักฐานว่า ผลไม้ มักใช้อาจลดความเสี่ยงของโรคพาร์กินสัน ในการวิเคราะห์ข้อมูลจากพยาบาลการศึกษาสุขภาพและสุขภาพมืออาชีพติดตามศึกษา รวม ผู้ใช้ regu lar ไม่ใช่แอสไพริน NSAIDs ที่พื้นฐานมีเสี่ยงต่อ rela-tive 0.55 (95% ช่วงความเชื่อมั่นกับ$ 0.32 0.96) สำหรับ disease.10 ของพาร์กินผู้ผ่านอนาคตขนาดใหญ่อื่น ใช้ไอบูโปรเฟนที่สัมพันธ์กับความเสี่ยงต่ำของโรค (ความเสี่ยงสัมพัทธ์ 0.65 (0.48-0.89)), โดยแอสไพริน acetaminophen และ NSAIDs อื่น ๆ มีไม่ association.9 ในหนึ่งการควบคุมกรณีศึกษา ระยะเวลานานกว่าปกติแอสไพรินไม่ใช่ผลไม้ มักใช้ (ปี ≥2) เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงที่ลดลงมากของโรคพาร์กินสัน (ราคาต่อรองอัตรา 0.45 (0.26-0.74)) .14 สองการควบคุมกรณีศึกษาแนะนำว่า ผู้ใช้ปกติของแอสไพรินมีความเสี่ยงต่ำของโรคพาร์กินสัน 14 15 ขณะที่สองคนแนะนำ risk.8 การเพิ่ม 12
ตรงกันข้าม เราพบไม่ดูป้องกัน asso-ศึกษาระหว่างแอสไพริน หรือใช้ผลไม้ มักไม่ใช่แอสไพริน และโรคพาร์กินสัน ศึกษารอตเตอร์ดัม popula สเตรชันโดยใช้ในโรคพาร์กินสันมีการวินิจฉัย โดยตรวจในคน พบความเสี่ยงของโรคพาร์กินสันในหมู่ผู้ใช้ปกติของ NSAIDs ในการวิเคราะห์อนาคต ผู้ผ่าน แม้ว่าการค้นหาไม่อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ cohorts .16 สามน้อยใหญ่ prospec-tive (ความเสี่ยงสัมพัทธ์ 1.50 (0.95-2.37)) พบไม่สัมพันธ์ระหว่างพื้นฐาน reg ular ใช้แอสไพริน และเสี่ยงโรคพาร์กินสัน 910 แม้ 2 cohorts คำแนะนำของความเสี่ยงที่ลดลงที่เห็นในผู้ใช้ปริมาณสูง (ทุกเม็ด ≥2) 10
ผู้ผ่านการศึกษาสุขภาพการแพทย์จะไม่เหมาะสมโดยเฉพาะการตรวจสอบผลกระทบของ NSAIDs ในบางวิธี ที่พื้นฐาน ร่วมมีความอดทนทั้งแอสไพริน และมีสมดุลไม่ comorbidities หรือบ่งชี้สำหรับ หรือ กับแอสไพรินหรือผลไม้ มักใช้ ใช้จับคู่กรณีควบคุมการออกแบบ เราไม่สามารถควบคุมผลบ่งชี้สำหรับ confounding และ contraindica-tions กับผลไม้ มักใช้เป็นผู้พัฒนาผ่าน timeHowever ต้องพิจารณาจำนวนข้อแตกต่างที่สำคัญระหว่างการศึกษาสุขภาพและ cohorts ก่อน ประการแรก ประชากรของเราถูกมากกว่า cohorts อื่น ๆ อายุเฉลี่ย 74 ปีที่วินิจฉัยโรคพาร์กินสัน ผลของการสัมผัสที่เฉพาะสามารถขอปรับเปลี่ยนโดยการ
อายุที่ซึ่งผู้ที่ผ่านเริ่มต้นได้ นอกจากนี้ แพทย์ห่วงใยสุขภาพในการศึกษาของเราจะล้ำยืน 28 และ 25% ของกรณีของพาร์กินโรคง่ายมีการวินิจฉัยหลังจากอายุ 80 Asso-ศึกษาป้องกันของ NSAIDs ไม่ใช่แอสไพรินในโรคพาร์กินสันอาจจะแข็งแกร่ง ในผู้ป่วยอายุน้อย หรือผู้ที่มีอายุเริ่มมีอาการโรค ถ้า NSAIDs หน่วงเวลาเริ่มมีอาการของโรคพาร์กินสัน นี้อาจเพิ่มอุบัติการณ์ของใน age.29 เก่าอย่างไรก็ตาม เรามีความผล mod-ification ตามอายุในข้อมูลของเรา หรือ ผู้ป่วยอายุน้อยกว่าอาจบ่งชี้แตกต่างกันสำหรับผลไม้ มักใช้ระยะเวลานานใช้มากกว่าผู้ป่วยสูงอายุ.
ประการที่สอง เป็นไปได้ว่า เนื่องจากธรรมชาติเลือกสูงของ cohort ของเรา เราจะหายไปอาจเห็นประโยชน์ของการป้องกันของ NSAIDs กลุ่ม อย่างไรก็ตาม มีเหตุผลเป็นไปได้เชื่อว่า ผลของ NSAIDs โรคแตกต่างกันในผู้เข้าร่วมการศึกษาสุขภาพการแพทย์เมื่อเทียบกับประชากรอื่น ๆ .
ในที่สุด เราไม่สามารถแบ่งความเสี่ยงไม่ใช่แอสไพริน NSAIDs ชนิดผลไม้ มักละ เช่นไอบูโปรเฟน (ซึ่งอาจเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งโพรเทค-tive กับโรคพาร์กินสัน) .9 อย่างไรก็ตาม น้อย ในปีแรก ๆ ของการศึกษา ไอบูโปรเฟนสุด monly com ที่ใช้แอสไพรินไม่ใช่ผลไม้ มักในสหรัฐอเมริกา market.30Methodological พิจารณาในการศึกษาไม่ใช่ randomised ผลยา
ผลการวิจัยของเราแสดงความยากลำบากใน eva-luation ยาผลในการศึกษาแบบ randomised ไม่ แรก เป็นอิทธิพลของ comorbidity ในความสัมพันธ์ระหว่างโรคพาร์กินสันและผลไม้ มักใช้ Particu larly สำคัญใน cohort ผู้สูงอายุเช่นเราอยู่ Confounding สร้างขึ้น โดยความไม่สมดุลใน comorbidities มองเห็นในทิศทางใด ความสัมพันธ์ในเชิงบวกระหว่างเคยใช้ NSAIDs และโรคหายไปเมื่อตัวควบคุมถูกจับคู่กับ comor-bidity ในขณะที่ยากเพื่อให้ตรงกับสภาพแต่ละ comorbid เราแสดงว่า การจับคู่คะแนนเป็นประโยชน์วิธีการดุล comorbidities.31
Another แหล่งที่มาของความโน้มเอียงไปในใช่ randomised ศึกษาผลของยาเสพติดเป็น confounding โดยบ่งชี้สำคัญ เราพบความสัมพันธ์ในเชิงบวกระหว่างเคยใช้ผลไม้ มัก และโรคพาร์กินสันในยุคจับคู่กลุ่มระหว่างแอสไพรินสะสมใช้พาร์กิน ของโรคในกลุ่มยังจับคู่สำหรับ confounders สมาคมเหล่านี้มีแนวโน้มที่จะ หายไปกับเวลาความล่าช้าเพิ่ม แนะนำว่า แอสไพรินและผลไม้ มักใช้ในกรณีที่จับกลุ่มในไม่กี่ปีก่อนการวินิจฉัยโรค
อาการปวดเป็นในโรคพาร์กินสัน และอาจหลัก หรืออาการทางประสาทสัมผัสหลัก symptom.32 รองมาในระบบกลาง หรืออุปกรณ์ต่อพ่วงเนอร์เดซ์ ในขณะที่อาจเกิดจากอาการปวดรองเช่น dystonia และกล้ามเนื้อเป็นตะคริว เซน - เรื่องราวอาการอาจนำการวินิจฉัยโรค Parkin บุตรหลายปี ก่อนอาการมอเตอร์พัฒนา19 20 เราไม่มีวันเริ่มมีอาการอาการ มันเป็นไปได้ว่า ผู้ป่วย ด้วยโรคพาร์ kinson มีประสบการณ์อาการปวดเพิ่มขึ้นไม่กี่ปีก่อนการวินิจฉัย อธิบายการเพิ่มขึ้นของผลไม้ มักใช้รอบเวลานี้
จุดแข็งและข้อจำกัดของการศึกษา
วิเคราะห์ของเรามีจุดแข็ง ข้อมูลที่ถูกต้องในการใช้ผลไม้ มักจะยากที่จะได้รับคาดหมายถึงหรือฐานข้อมูลร้านขายยา เนื่องจาก NSAIDs หลายได้ผ่านเคาน์เตอร์ และมักใช้เป็นระยะ ๆ ซึ่งแตกต่างจากการศึกษาอื่น ๆ เรานำเสนอข้อมูลเกี่ยวกับแอสไพริน และแอสไพรินไม่ใช่ผลไม้ มักใช้รวบรวมต่อปีมากกว่า 25 ปี แพทย์ที่เข้าร่วมในการศึกษานี้ (ทดลองของแอสไพรินป้องกันโรคหัวใจและหลอดเลือดและโรคมะเร็ง) มีแรงจูงใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งผลไม้ มักใช้อย่างถูกต้องรายงาน ผู้เข้าร่วม Phy-sicians' สุขภาพเซนต์
การแปล กรุณารอสักครู่..
RESULTS
Using information collected during 25 years of follow- up, we matched 616 cases of Parkinson’s disease to 3080 controls by age, and 565 cases to 2458 controls by age and the confounder scores. In the age matched group, mean age at study entry was 59.1 years, and mean age at identification of Parkinson’s disease was73.8 years (range 47.5–93.9). The participants with Par- kinson’s disease were less likely than controls to have smoked and substantially less likely to be current smo- kers at the time of matching (2.4% v 4.1%). In the age matched group, cases had higher mean comorbidity scores than controls (1.52 v 1.33). Table 1 shows the characteristics of the cases and controls.
Use of non-aspirin NSAIDs
In the age matched cohort, those who ever regularly used NSAIDs had a slightly increased risk of Parkin- son’s disease (odds ratio 1.28 (95% confidence interval 1.05 to 1.56)) (see table 2). The odds ratio decreased to 1.17 (0.94 to 1.46) in the group matched for age and confounder scores. When we excluded NSAID use within five years of the matching date, the association in the age matched group disappeared (odds ratio 1.18 (0.94 to 1.48)).
There was no clear association between NSAID use in the year before diagnosis of Parkinson’s disease and risk of Parkinson’s disease (table 3). There was an increased risk of Parkinson’s disease in men who had regular NSAID use of 1–2 years’ duration (odds ratio 1.35 (1.07 to 1.70)) and of ≥5 years’ duration (odds ratio 1.48 (1.05 to 2.09)) in the age matched group, but in the group also matched for confounder scores the risk was increased only in those with 1–2 years of use (odds ratio 1.35 (1.05 to 1.75)) (table 4). When we excluded NSAID use within five years of the matching date, the association was borderline in the age matched group but no longer apparent in the group also matched for confounder scores. There was no trend towards increased or decreased risk of Parkinson’s dis- ease across categories of increasing duration of regular use.
Use of aspirin
There was a suggestion of an increased risk of Parkin- son’s disease in men who reported aspirin use for more than four years in the group matched for confounder scores (odds ratio 1.33 (1.00 to 1.78)), but there was no association after excluding aspirin use within five years of the matching date (table 2). There was no associa- tion between Parkinson’s disease risk and aspirin use in the year before the disease was reported (table 3). Men who reported regular aspirin use of 5–9 years had an increased risk of Parkinson’s disease (odds ratio 1.38 (1.02 to1.87)), but the association was not significant for longer durations of use and disappeared after excluding aspirin use within five years of the matching date (table 4).
Tests for effect modification
There was no significant effect modification by either age or smoking status on the relation between Parkin- son’s disease and NSAID or aspirin use. Neither a sen- sitivity analysis excluding those with known vascular disease nor one excluding participants with indicators of chronic pain (headache, migraine, arthritis) changed the results substantially.DISCUSSION
Results from this large nested case-control study do not provide evidence that regular NSAID use decreases the risk of Parkinson’s disease. This is despite careful adjustment for comorbid conditions, which can have a substantial influence on the analysis of drug effects in elderly populations.27 Non-aspirin NSAID use among cases was clustered in the few years before diagnosis, and positive associations between non-aspirin NSAID or aspirin use and Parkinson’s disease tended to disap- pear with increasing lag time. These findings under- score the complex relation between NSAID use and Parkinson’s disease and suggest the presence of con- founding by indication.
Comparison with other studies
A small number of studies provide evidence that NSAID use may decrease risk of Parkinson’s disease. In a pooled analysis of data from the Nurses’ Health Study and Health Professional Follow-up Study, regu- lar users of non-aspirin NSAIDs at baseline had a rela- tive risk of 0.55 (95% confidence interval 0.32 to 0.96) for Parkinson’s disease.10 In another large prospective cohort, ibuprofen use was associated with a lower risk of Parkinson’s disease (relative risk 0.65 (0.48 to 0.89)), whereas aspirin, acetaminophen, and other NSAIDs had no association.9 In one case-control study, a longer duration of regular non-aspirin NSAID use (≥2 years) was associated with a substantially decreased risk of Parkinson’s disease (odds ratio 0.45 (0.26 to 0.74)).14 Two case-control studies suggest that regular users of aspirin have a lower risk of Parkinson’s disease,14 15 while two others suggest an increased risk.8 12
In contrast, we found no convincing protective asso- ciation between aspirin or non-aspirin NSAID use and Parkinson’s disease. The Rotterdam Study, a popula- tion based cohort in which Parkinson’s disease was diagnosed by examination in person, also found an increased risk of Parkinson’s disease among regular users of NSAIDs in a prospective analysis, although the finding was not statistically significant (relative risk 1.50 (0.95 to 2.37)).16 At least three large prospec- tive cohorts found no association between baseline reg- ular use of aspirin and Parkinson’s disease risk,910 although in two of the cohorts a suggestion of decreased risk was seen in users of higher doses (≥2 tablets daily).10
In some ways the Physicians’ Health Study cohort is uniquely suited to investigate the effects of NSAIDs. At baseline, our participants were all tolerant to aspirin and had no imbalance in comorbidities or indications for or against aspirin or NSAID use. Using a matched case-control design, we were able to control for the confounding effect of indications for and contraindica- tions to NSAID use as they developed over timeHowever, a number of important distinctions between the Physicians’ Health Study and prior cohorts must be considered. Firstly, our population was older than other cohorts, with an average age of 74 years at diagnosis of Parkinson’s disease. The effect of a specific exposure can be strongly modified by the
age at which the cohort begins. In addition, the health conscious physicians in our study are exceptionally long lived,28 and 25% of our cases of Parkinson’s dis- ease were diagnosed after age 80. The protective asso- ciation of non-aspirin NSAIDs on Parkinson’s disease may be stronger in younger patients or in those with younger onset disease. If NSAIDs do delay the onset of Parkinson’s disease, this might increase its incidence in old age.29 However, we had no evidence of effect mod- ification by age in our data. Alternatively, younger patients may have different indications for NSAID use or a longer duration of use than older patients.
Secondly, it is possible that, because of the highly selected nature of our cohort, we are missing a group in which a protective benefit of NSAIDs might be seen. However, there is no plausible reason to believe that the effect of NSAIDs on Parkinson’s disease differs in the participants of the Physicians’ Health Study as compared with other populations.
Finally, we were unable to separate the exposure to non-aspirin NSAIDs into individual NSAID types, such as ibuprofen (which may be particularly protec- tive against Parkinson’s disease).9 However, at least in early years of the study, ibuprofen was the most com- monly used non-aspirin NSAID on the US market.30Methodological considerations in non-randomised studies of drug effects
Our findings show the difficulties inherent in the eva- luation of drug effects in non-randomised studies. First is the influence of comorbidity on the relation between NSAID use and Parkinson’s disease. This is particu- larly important in an elderly cohort such as ours. The confounding created by imbalance in comorbidities can be seen in either direction. The positive association between ever use of NSAIDs and Parkinson’s disease disappeared when controls were matched on comor- bidity. While it is difficult to match on individual comorbid conditions, we show that matching on a score is a useful method of balancing comorbidities.31
Another important source of potential bias in non- randomised studies of drugs effects is confounding by indication. We found a positive association between ever use of NSAID and Parkinson’s disease in the age matched group and between cumulative aspirin use and Parkinson’s disease in the group also matched for confounders. These associations tended to disappear with increasing lag time, suggest that NSAID and aspirin use in cases was clustered in the few years before the diagnosis of Parkinson’s disease.
Pain is common in Parkinson’s disease and may be a primary or secondary symptom.32 Primary sensory symptoms originate in the peripheral or central ner- vous system, while secondary pain may be caused by conditions such as dystonia and muscle cramps. Sen- sory symptoms may precede the diagnosis of Parkin- son’s disease for several years, even before motor symptoms develop.19 20 As we did not have the date of symptom onset, it is possible that our patients with Par- kinson’s disease experienced increased pain for a few years before the diagnosis, explaining the increase in NSAID use around this time.
Strengths and limitations of study
Our analysis has a number of strengths. Valid data on NSAID use is difficult to obtain through retrospective means or pharmacy databases, since many NSAIDs may be obtained over the counter and are often used periodically. Unlike other studies, we present data on aspirin and non-aspirin NSAID use collected yearly over 25 years. The physicians who participated in this study (a trial of aspirin for prevention of cardiovascular disease and cancer) were particularly motivated to report NSAID use accurately. Participants in the Phy- sicians’ Health St
Using information collected during 25 years of follow- up, we matched 616 cases of Parkinson’s disease to 3080 controls by age, and 565 cases to 2458 controls by age and the confounder scores. In the age matched group, mean age at study entry was 59.1 years, and mean age at identification of Parkinson’s disease was73.8 years (range 47.5–93.9). The participants with Par- kinson’s disease were less likely than controls to have smoked and substantially less likely to be current smo- kers at the time of matching (2.4% v 4.1%). In the age matched group, cases had higher mean comorbidity scores than controls (1.52 v 1.33). Table 1 shows the characteristics of the cases and controls.
Use of non-aspirin NSAIDs
In the age matched cohort, those who ever regularly used NSAIDs had a slightly increased risk of Parkin- son’s disease (odds ratio 1.28 (95% confidence interval 1.05 to 1.56)) (see table 2). The odds ratio decreased to 1.17 (0.94 to 1.46) in the group matched for age and confounder scores. When we excluded NSAID use within five years of the matching date, the association in the age matched group disappeared (odds ratio 1.18 (0.94 to 1.48)).
There was no clear association between NSAID use in the year before diagnosis of Parkinson’s disease and risk of Parkinson’s disease (table 3). There was an increased risk of Parkinson’s disease in men who had regular NSAID use of 1–2 years’ duration (odds ratio 1.35 (1.07 to 1.70)) and of ≥5 years’ duration (odds ratio 1.48 (1.05 to 2.09)) in the age matched group, but in the group also matched for confounder scores the risk was increased only in those with 1–2 years of use (odds ratio 1.35 (1.05 to 1.75)) (table 4). When we excluded NSAID use within five years of the matching date, the association was borderline in the age matched group but no longer apparent in the group also matched for confounder scores. There was no trend towards increased or decreased risk of Parkinson’s dis- ease across categories of increasing duration of regular use.
Use of aspirin
There was a suggestion of an increased risk of Parkin- son’s disease in men who reported aspirin use for more than four years in the group matched for confounder scores (odds ratio 1.33 (1.00 to 1.78)), but there was no association after excluding aspirin use within five years of the matching date (table 2). There was no associa- tion between Parkinson’s disease risk and aspirin use in the year before the disease was reported (table 3). Men who reported regular aspirin use of 5–9 years had an increased risk of Parkinson’s disease (odds ratio 1.38 (1.02 to1.87)), but the association was not significant for longer durations of use and disappeared after excluding aspirin use within five years of the matching date (table 4).
Tests for effect modification
There was no significant effect modification by either age or smoking status on the relation between Parkin- son’s disease and NSAID or aspirin use. Neither a sen- sitivity analysis excluding those with known vascular disease nor one excluding participants with indicators of chronic pain (headache, migraine, arthritis) changed the results substantially.DISCUSSION
Results from this large nested case-control study do not provide evidence that regular NSAID use decreases the risk of Parkinson’s disease. This is despite careful adjustment for comorbid conditions, which can have a substantial influence on the analysis of drug effects in elderly populations.27 Non-aspirin NSAID use among cases was clustered in the few years before diagnosis, and positive associations between non-aspirin NSAID or aspirin use and Parkinson’s disease tended to disap- pear with increasing lag time. These findings under- score the complex relation between NSAID use and Parkinson’s disease and suggest the presence of con- founding by indication.
Comparison with other studies
A small number of studies provide evidence that NSAID use may decrease risk of Parkinson’s disease. In a pooled analysis of data from the Nurses’ Health Study and Health Professional Follow-up Study, regu- lar users of non-aspirin NSAIDs at baseline had a rela- tive risk of 0.55 (95% confidence interval 0.32 to 0.96) for Parkinson’s disease.10 In another large prospective cohort, ibuprofen use was associated with a lower risk of Parkinson’s disease (relative risk 0.65 (0.48 to 0.89)), whereas aspirin, acetaminophen, and other NSAIDs had no association.9 In one case-control study, a longer duration of regular non-aspirin NSAID use (≥2 years) was associated with a substantially decreased risk of Parkinson’s disease (odds ratio 0.45 (0.26 to 0.74)).14 Two case-control studies suggest that regular users of aspirin have a lower risk of Parkinson’s disease,14 15 while two others suggest an increased risk.8 12
In contrast, we found no convincing protective asso- ciation between aspirin or non-aspirin NSAID use and Parkinson’s disease. The Rotterdam Study, a popula- tion based cohort in which Parkinson’s disease was diagnosed by examination in person, also found an increased risk of Parkinson’s disease among regular users of NSAIDs in a prospective analysis, although the finding was not statistically significant (relative risk 1.50 (0.95 to 2.37)).16 At least three large prospec- tive cohorts found no association between baseline reg- ular use of aspirin and Parkinson’s disease risk,910 although in two of the cohorts a suggestion of decreased risk was seen in users of higher doses (≥2 tablets daily).10
In some ways the Physicians’ Health Study cohort is uniquely suited to investigate the effects of NSAIDs. At baseline, our participants were all tolerant to aspirin and had no imbalance in comorbidities or indications for or against aspirin or NSAID use. Using a matched case-control design, we were able to control for the confounding effect of indications for and contraindica- tions to NSAID use as they developed over timeHowever, a number of important distinctions between the Physicians’ Health Study and prior cohorts must be considered. Firstly, our population was older than other cohorts, with an average age of 74 years at diagnosis of Parkinson’s disease. The effect of a specific exposure can be strongly modified by the
age at which the cohort begins. In addition, the health conscious physicians in our study are exceptionally long lived,28 and 25% of our cases of Parkinson’s dis- ease were diagnosed after age 80. The protective asso- ciation of non-aspirin NSAIDs on Parkinson’s disease may be stronger in younger patients or in those with younger onset disease. If NSAIDs do delay the onset of Parkinson’s disease, this might increase its incidence in old age.29 However, we had no evidence of effect mod- ification by age in our data. Alternatively, younger patients may have different indications for NSAID use or a longer duration of use than older patients.
Secondly, it is possible that, because of the highly selected nature of our cohort, we are missing a group in which a protective benefit of NSAIDs might be seen. However, there is no plausible reason to believe that the effect of NSAIDs on Parkinson’s disease differs in the participants of the Physicians’ Health Study as compared with other populations.
Finally, we were unable to separate the exposure to non-aspirin NSAIDs into individual NSAID types, such as ibuprofen (which may be particularly protec- tive against Parkinson’s disease).9 However, at least in early years of the study, ibuprofen was the most com- monly used non-aspirin NSAID on the US market.30Methodological considerations in non-randomised studies of drug effects
Our findings show the difficulties inherent in the eva- luation of drug effects in non-randomised studies. First is the influence of comorbidity on the relation between NSAID use and Parkinson’s disease. This is particu- larly important in an elderly cohort such as ours. The confounding created by imbalance in comorbidities can be seen in either direction. The positive association between ever use of NSAIDs and Parkinson’s disease disappeared when controls were matched on comor- bidity. While it is difficult to match on individual comorbid conditions, we show that matching on a score is a useful method of balancing comorbidities.31
Another important source of potential bias in non- randomised studies of drugs effects is confounding by indication. We found a positive association between ever use of NSAID and Parkinson’s disease in the age matched group and between cumulative aspirin use and Parkinson’s disease in the group also matched for confounders. These associations tended to disappear with increasing lag time, suggest that NSAID and aspirin use in cases was clustered in the few years before the diagnosis of Parkinson’s disease.
Pain is common in Parkinson’s disease and may be a primary or secondary symptom.32 Primary sensory symptoms originate in the peripheral or central ner- vous system, while secondary pain may be caused by conditions such as dystonia and muscle cramps. Sen- sory symptoms may precede the diagnosis of Parkin- son’s disease for several years, even before motor symptoms develop.19 20 As we did not have the date of symptom onset, it is possible that our patients with Par- kinson’s disease experienced increased pain for a few years before the diagnosis, explaining the increase in NSAID use around this time.
Strengths and limitations of study
Our analysis has a number of strengths. Valid data on NSAID use is difficult to obtain through retrospective means or pharmacy databases, since many NSAIDs may be obtained over the counter and are often used periodically. Unlike other studies, we present data on aspirin and non-aspirin NSAID use collected yearly over 25 years. The physicians who participated in this study (a trial of aspirin for prevention of cardiovascular disease and cancer) were particularly motivated to report NSAID use accurately. Participants in the Phy- sicians’ Health St
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผลลัพธ์
โดยใช้ข้อมูลเก็บในช่วง 25 ปีของการติดตาม เราจับคู่ แต่กรณีของโรคพาร์กินสันในแผนที่ การควบคุม โดยอายุ และถ้ากรณีให้บริการควบคุมโดยอายุและ confounder คะแนน ในอายุใกล้เคียงกลุ่ม หมายถึงอายุที่เข้าศึกษาเข้าปี และอายุเฉลี่ยในการระบุสาเหตุของโรค was73.8 ปี ( ช่วง 47.5 ( 93.9 )ผู้เข้าร่วมกับพาร์ - โรคคินสันก็น่าจะน้อยกว่า การควบคุมให้มีควันและมากโอกาสน้อยที่จะเป็นปัจจุบัน SMO - KERS ในเวลาของการจับคู่ ( 2.4 % v 4.1 % ) ในอายุใกล้เคียงกลุ่ม กรณีมีค่าเฉลี่ยสูงกว่ากฤษณาสูงกว่าการควบคุม ( 1.52 ( 1.33 ) ตารางที่ 1 แสดงลักษณะของคดี และ การควบคุม การใช้ NSAIDs แอสไพริน
ไม่ตรงกับรุ่นที่เข้ายุค ,ผู้ที่เคยใช้เป็นประจำอาจมีเล็กน้อยเพิ่มความเสี่ยงของโรคพาร์กิน - ลูกชาย ( Odds Ratio 1.28 ( ช่วงความเชื่อมั่น 95% 1.05 1.56 ) ( ดูตารางที่ 2 ) ราคาอัตราส่วนลดลง 1.17 ( 0.94 ถึง 1.46 ) ในกลุ่มที่ตรงกับอายุและคะแนน confounder . เมื่อเราไม่ใช้ว่า ภายใน 5 ปี ตรงกับวันที่สมาคมในอายุใกล้เคียงกลุ่มหายไป ( Odds Ratio 1.37 ( 0.94 ถึง 1.48 ) ) .
ไม่มีชัดเจน ความสัมพันธ์ระหว่าง บอกว่าใช้ในปีก่อนการวินิจฉัยสาเหตุของโรคและความเสี่ยงของโรคพาร์กินสัน ( ตารางที่ 3 ) มีความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของโรคพาร์กินสันในคนปกติ มาใช้ได้ 1 – 2 ปีระยะเวลา ( Odds Ratio 1.35 ( 1.07 ต่อ 170 ) และ≥ระยะเวลา 5 ปี ( Odds Ratio 1.48 ( 1.05 2.09 ) ในอายุใกล้เคียงกลุ่ม แต่ในกลุ่มที่ยังเข้าก confounder คะแนนความเสี่ยงเพิ่มขึ้นเพียงใน 1 – 2 ปีของการใช้ ( Odds Ratio 1.35 ( 1.05 1.75 ) ( ตารางที่ 4 ) เมื่อเราไม่ใช้ว่า ภายใน 5 ปี ตรงกับวันที่สมาคมเป็นเส้นเขตแดนในอายุใกล้เคียงกลุ่มแต่ไม่เห็นได้ชัดในกลุ่มที่ยังจับคู่คะแนน confounder . ไม่มีแนวโน้มต่อการเพิ่มขึ้นหรือลดลงความเสี่ยงของโรคพากินสัน จากความสะดวกในรูปแบบของการเพิ่มระยะเวลาการใช้งานปกติ .
ใช้แอสไพรินมีคำแนะนำในการเพิ่มความเสี่ยงของโรคพาร์กินลูกชายของผู้ชายที่รายงานใช้แอสไพรินมานานกว่าสี่ปีในกลุ่มจับคู่คะแนน confounder ( Odds Ratio 1.33 ( 1.00 ถึง 1.78 ) ) แต่ไม่มีสมาคมหลังจากไม่ใช้แอสไพรินภายในห้าปีของการจับคู่เดท ( ตารางที่ 2 )ไม่มีสมาคม - tion ระหว่างโรคพาร์กินสันความเสี่ยงและใช้แอสไพรินในก่อนปีโรคนี้มีรายงาน ( ตารางที่ 3 ) คน การใช้แอสไพรินปกติ 5 – 9 ปี มีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นของโรคพาร์กินสัน ( Odds Ratio 1.38 ( 1.02 to1.87 ) )แต่สมาคมอย่างมีนัยสำคัญสำหรับระยะเวลานานของการใช้และหายตัวไปหลังจากไม่ใช้แอสไพรินภายในห้าปีของการจับคู่เดท ( ตารางที่ 4 ) แบบทดสอบผลการ
ไม่มีผลเปลี่ยนแปลง โดยอายุหรือสถานะความสัมพันธ์ระหว่างการสูบบุหรี่ในรถยนต์ - ลูกชายของโรคและใช้พูด หรือแอสไพรินไม่เซน - sitivity การวิเคราะห์รวมกับรู้จักโรคหลอดเลือดหรือหนึ่งยกเว้นผู้ที่มีตัวบ่งชี้ของอาการปวดเรื้อรัง ( ปวดหัว ไมเกรน โรคไขข้ออักเสบ ) เปลี่ยนผลอย่างมาก ผลการอภิปราย
จากการศึกษาระบาดวิทยาขนาดใหญ่ซ้อนกันไม่ได้ให้หลักฐานที่ปกติมาใช้ลดความเสี่ยงของพาร์กินสันนี้แม้จะปรับระวังเงื่อนไข comorbid ซึ่งได้มีอิทธิพลในการวิเคราะห์ยา ผลในผู้สูงอายุ populations.27 ไม่ใช่แอสไพรินมาใช้ในกรณีที่เป็นกระจุก ในไม่กี่ปี ก่อนที่การวินิจฉัย และสมาคมบวกระหว่างไม่พูดหรือใช้แอสไพรินแอสไพริน และพาร์กินสันมีแนวโน้มที่จะ disap - ลูกแพร์กับเพิ่มเวลาล้าหลังเหล่านี้พบได้ที่ - คะแนนความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างใช้ และโรคพาร์กินสัน และแนะนำว่ามีคอน - ก่อตั้งโดยเปรียบเทียบกับการศึกษาอื่น ๆแสดง
จำนวนเล็ก ๆของการศึกษาให้หลักฐานที่ใช้บอกว่าอาจลดความเสี่ยงของพาร์กินสัน ในด้านการวิเคราะห์ข้อมูลจากพยาบาลสุขภาพการศึกษาและสุขภาพมืออาชีพติดตามศึกษาregu - lar ผู้ใช้ NSAIDs แอสไพรินในผู้ป่วยที่ไม่มีความเสี่ยงจริง - tive 0.55 ( ช่วงความเชื่อมั่น 95% 0.32 ถึง 0.96 ) โรคพาร์คินสัน disease.10 อีกมากในอนาคตหรือไม่ ไอบูโปรเฟนใช้เกี่ยวข้องกับการลดความเสี่ยงของโรคพาร์กินสัน ( เทียบความเสี่ยง 0.65 ( 0.48 0.89 ) ) ส่วนแอสไพริน acetaminophen และสเตียรอยด์อื่นๆไม่มีสมาคม 9 ในกลุ่มศึกษาระยะเวลานานกว่าปกติไม่ใช่แอสไพรินมาใช้ ( ≥ 2 ปี ) มีความเกี่ยวข้องกับอย่างมากลดลงความเสี่ยงของโรคพาร์กินสัน ( Odds Ratio 0.45 ( 0.26 0.74 ) . 14 สองกัดฟันแนะนำว่าผู้ใช้ปกติของแอสไพรินได้ลดความเสี่ยงของโรคพาร์กินสัน , 14 15 ส่วนอีกสองแนะนำเป็นความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้น 8 12
ในความคมชัดเราไม่พบ convincing ป้องกันรศ - ciation ระหว่างแอสไพรินหรือไม่ใช่แอสไพริน มาใช้ และพาร์กินสัน การศึกษา Rotterdam , ประชากร , หมู่คนซึ่งตามสาเหตุของโรคมีการวินิจฉัยโดยการตรวจด้วยตนเอง นอกจากนี้ยังพบการเพิ่มความเสี่ยงของโรคพาร์กินสันในปกติผู้ใช้ NSAIDs ในการวิเคราะห์อนาคตแม้ว่าการค้นพบอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( เทียบความเสี่ยง 1.50 ( 0.95 2.37 ) 16 อย่างน้อยสามขนาดใหญ่ prospec - tive cohorts พบว่าไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างพื้นฐาน REG - ใช้ ular ของแอสไพรินและโรคพาร์กินสันความเสี่ยง , 910 ถึงแม้ 2 ในไทยแนะนำความเสี่ยงลดลงได้ในขนาดที่สูง ( ผู้ใช้ ≥ 10
2 เม็ดทุกวัน )ในบางวิธีในการศึกษาสุขภาพของแพทย์ที่ศึกษาอย่างเหมาะสม เพื่อศึกษาผลของ อร . ที่ baseline ผู้เข้าร่วมของเราทุกคนใจกว้างกับแอสไพรินและมีความไม่สมดุลในโรคร่วมหรือข้อบ่งชี้สำหรับหรือกับแอสไพริน หรือใช้พูด . ใช้ควบคุมคู่ออกแบบ ,เราสามารถที่จะควบคุม สำหรับผลของการชี้วัด และ contraindica confounding - tions ที่จะใช้บอกว่าเป็นพวกเขาพัฒนากว่า timehowever , จํานวนของความแตกต่างที่สำคัญระหว่างแพทย์สุขภาพการศึกษาและผองเพื่อน ก่อนที่จะต้องได้รับการพิจารณา ประการแรก ประชากรอายุมากกว่าเพื่อนๆ ที่มีอายุเฉลี่ย 74 ปี ในการวินิจฉัยโรคพาร์กินสันผลของแสงที่เฉพาะเจาะจงสามารถขอแก้ไขโดย
อายุที่หมู่คนเริ่ม นอกจากนี้ แพทย์ใส่ใจสุขภาพในการศึกษาของเราอยู่โคตรยาว 28 และ 25 เปอร์เซ็นต์ของกรณีของโรคพากินสัน จากความสะดวกในการวินิจฉัยหลังจากยุค 80ป้องกัน ciation รศ - ไม่ใช่แอสไพริน NSAIDs ในโรคพาร์กินสันอาจจะแข็งแกร่งในผู้ป่วยเด็กหรือผู้ที่มีเด็กเกิดโรค ถ้าอรจะหน่วงเวลา onset ของโรคพาร์กินสันนี้อาจเพิ่มอุบัติการณ์ใน age.29 เก่าแต่เราไม่มีหลักฐานของผลกระทบ mod - ification อายุในข้อมูลของเรา อีกวิธีหนึ่งคือน้องป่วยอาจแตกต่างกันข้อบ่งชี้สำหรับการใช้พูดหรือใช้ระยะเวลายาวนานกว่าผู้ป่วยที่อายุมาก
ประการที่สองก็เป็นไปได้ เพราะขอเลือกลักษณะของเพื่อนร่วมงานของเรา ที่เราขาดหายไป กลุ่มที่เป็นประโยชน์ ปกป้องอรอาจจะเห็น อย่างไรก็ตามไม่มีใครจะเชื่อว่าผลของสเตียรอยด์ในโรคพาร์กินสันแตกต่างกันในผู้เข้าร่วมการศึกษาแพทย์สุขภาพเมื่อเทียบกับประชากรอื่น ๆ .
ในที่สุดเราไม่สามารถที่จะแยกแสงไม่ใช่แอสไพริน NSAIDs ในแต่ละประเภท มา เช่น ไอบูโพรเฟน ( ซึ่งอาจเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่ง , - tive กับพาร์กินสัน ค ) 9 อย่างไรก็ตามอย่างน้อยก็ในช่วงปีแรกของการศึกษา , ibuprofen มากที่สุด com - มอลลี่ใช้แอสไพรินไม่พูดที่เราคำนึงถึงในด้านการศึกษาของ market.30methodological ไม่ใช่ผลจากยา
ผลการวิจัยของเราพบปัญหาโดยธรรมชาติในอีวา - luation ยาผลไม่ที่สามารถศึกษา แรก คือ อิทธิพลของกฤษณาในความสัมพันธ์ระหว่างใช้ บอกว่า และพาร์กินสันนี้เป็น particu - larly สำคัญในผู้สูงอายุหรือไม่ เช่นเรา ซึ่งอยู่นอกเหนือการควบคุมที่สร้างขึ้นโดยความไม่สมดุลในโรคร่วมที่สามารถเห็นได้ในทิศทางใด บวกกันเคยใช้อรและโรคพาร์กินสันหายไปเมื่อการควบคุมถูกจับคู่ใน comor - bidity . ในขณะที่มันเป็นเรื่องยากเพื่อให้ตรงกับเงื่อนไข comorbid แต่ละเราแสดงให้เห็นว่าตรงกับคะแนนเป็นวิธีที่มีประโยชน์ในการปรับสมดุลโรคร่วม 31
สำคัญอีกแหล่งที่มีศักยภาพด้านการศึกษาของอคติในไม่ใช่ - ผลยาเพิ่มโอกาสเสี่ยง โดยการบ่งชี้เราพบบวกความสัมพันธ์ระหว่างที่เคยใช้มา และโรคพาร์กินสันในอายุใกล้เคียงกลุ่ม และระหว่างการใช้แอสไพริน สะสม และสาเหตุของโรคในกลุ่มนี้ยังตรงกับการทำผิดกฎหมาย . สมาคมเหล่านี้มีแนวโน้มที่จะหายไปกับการเวลาล้า แนะนำให้มาใช้ในกรณีเป็นกระจุกและแอสไพริน ในไม่กี่ปี ก่อนที่การวินิจฉัยโรคพาร์กินสัน .
ปวดเป็นปกติในโรคพาร์กินสัน และอาจเป็นประถมหรือมัธยม symptom.32 หลักและอาการอยู่ในอุปกรณ์หรือระบบกลางก่อนเน่อ - ในขณะที่ความเจ็บปวดมัธยมอาจจะเกิดจากเงื่อนไข เช่น การจัดการประมง และปวดกล้ามเนื้อ เซน - โทษทีอาการอาจจะนำหน้าการวินิจฉัยของโรคพาร์กิน - ลูกชาย เป็นเวลาหลายปี ก่อนที่อาการเครื่องยนต์พัฒนา19 20 อย่างเราไม่ได้มีวันที่ของการโจมตีอาการ เป็นไปได้ว่าผู้ป่วยโรคพาร์ - คินสันมีประสบการณ์ความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นไม่กี่ปี ก่อนตรวจ อธิบายเพิ่มว่า ใช้เวลาประมาณนี้
การวิเคราะห์จุดแข็งและข้อจำกัดของการศึกษาของเรามีหมายเลขของจุดแข็งข้อมูลที่ถูกต้องในการใช้ บอกว่าเป็นเรื่องยากที่จะได้รับผ่านวิธีการย้อนหลังหรือฐานข้อมูลร้านขายยา เนื่องจาก มากมาย อรอาจจะได้รับมากกว่า ที่เคาน์เตอร์ และมักใช้เป็นระยะ ๆ ซึ่งแตกต่างจากการศึกษาอื่นๆ เราเสนอข้อมูลเกี่ยวกับแอสไพรินและไม่ใช่แอสไพริน มาใช้เก็บรายปี กว่า 25 ปีแพทย์ที่เข้าร่วมในการศึกษานี้ ( ทดลองใช้ยาแอสไพรินเพื่อป้องกันโรคหัวใจและหลอดเลือดและโรคมะเร็ง ) โดยเฉพาะแรงจูงใจที่จะใช้รายงานมาถูกต้อง ผู้เข้าร่วมใน phy - สุขภาพ sicians '
โดยใช้ข้อมูลเก็บในช่วง 25 ปีของการติดตาม เราจับคู่ แต่กรณีของโรคพาร์กินสันในแผนที่ การควบคุม โดยอายุ และถ้ากรณีให้บริการควบคุมโดยอายุและ confounder คะแนน ในอายุใกล้เคียงกลุ่ม หมายถึงอายุที่เข้าศึกษาเข้าปี และอายุเฉลี่ยในการระบุสาเหตุของโรค was73.8 ปี ( ช่วง 47.5 ( 93.9 )ผู้เข้าร่วมกับพาร์ - โรคคินสันก็น่าจะน้อยกว่า การควบคุมให้มีควันและมากโอกาสน้อยที่จะเป็นปัจจุบัน SMO - KERS ในเวลาของการจับคู่ ( 2.4 % v 4.1 % ) ในอายุใกล้เคียงกลุ่ม กรณีมีค่าเฉลี่ยสูงกว่ากฤษณาสูงกว่าการควบคุม ( 1.52 ( 1.33 ) ตารางที่ 1 แสดงลักษณะของคดี และ การควบคุม การใช้ NSAIDs แอสไพริน
ไม่ตรงกับรุ่นที่เข้ายุค ,ผู้ที่เคยใช้เป็นประจำอาจมีเล็กน้อยเพิ่มความเสี่ยงของโรคพาร์กิน - ลูกชาย ( Odds Ratio 1.28 ( ช่วงความเชื่อมั่น 95% 1.05 1.56 ) ( ดูตารางที่ 2 ) ราคาอัตราส่วนลดลง 1.17 ( 0.94 ถึง 1.46 ) ในกลุ่มที่ตรงกับอายุและคะแนน confounder . เมื่อเราไม่ใช้ว่า ภายใน 5 ปี ตรงกับวันที่สมาคมในอายุใกล้เคียงกลุ่มหายไป ( Odds Ratio 1.37 ( 0.94 ถึง 1.48 ) ) .
ไม่มีชัดเจน ความสัมพันธ์ระหว่าง บอกว่าใช้ในปีก่อนการวินิจฉัยสาเหตุของโรคและความเสี่ยงของโรคพาร์กินสัน ( ตารางที่ 3 ) มีความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของโรคพาร์กินสันในคนปกติ มาใช้ได้ 1 – 2 ปีระยะเวลา ( Odds Ratio 1.35 ( 1.07 ต่อ 170 ) และ≥ระยะเวลา 5 ปี ( Odds Ratio 1.48 ( 1.05 2.09 ) ในอายุใกล้เคียงกลุ่ม แต่ในกลุ่มที่ยังเข้าก confounder คะแนนความเสี่ยงเพิ่มขึ้นเพียงใน 1 – 2 ปีของการใช้ ( Odds Ratio 1.35 ( 1.05 1.75 ) ( ตารางที่ 4 ) เมื่อเราไม่ใช้ว่า ภายใน 5 ปี ตรงกับวันที่สมาคมเป็นเส้นเขตแดนในอายุใกล้เคียงกลุ่มแต่ไม่เห็นได้ชัดในกลุ่มที่ยังจับคู่คะแนน confounder . ไม่มีแนวโน้มต่อการเพิ่มขึ้นหรือลดลงความเสี่ยงของโรคพากินสัน จากความสะดวกในรูปแบบของการเพิ่มระยะเวลาการใช้งานปกติ .
ใช้แอสไพรินมีคำแนะนำในการเพิ่มความเสี่ยงของโรคพาร์กินลูกชายของผู้ชายที่รายงานใช้แอสไพรินมานานกว่าสี่ปีในกลุ่มจับคู่คะแนน confounder ( Odds Ratio 1.33 ( 1.00 ถึง 1.78 ) ) แต่ไม่มีสมาคมหลังจากไม่ใช้แอสไพรินภายในห้าปีของการจับคู่เดท ( ตารางที่ 2 )ไม่มีสมาคม - tion ระหว่างโรคพาร์กินสันความเสี่ยงและใช้แอสไพรินในก่อนปีโรคนี้มีรายงาน ( ตารางที่ 3 ) คน การใช้แอสไพรินปกติ 5 – 9 ปี มีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นของโรคพาร์กินสัน ( Odds Ratio 1.38 ( 1.02 to1.87 ) )แต่สมาคมอย่างมีนัยสำคัญสำหรับระยะเวลานานของการใช้และหายตัวไปหลังจากไม่ใช้แอสไพรินภายในห้าปีของการจับคู่เดท ( ตารางที่ 4 ) แบบทดสอบผลการ
ไม่มีผลเปลี่ยนแปลง โดยอายุหรือสถานะความสัมพันธ์ระหว่างการสูบบุหรี่ในรถยนต์ - ลูกชายของโรคและใช้พูด หรือแอสไพรินไม่เซน - sitivity การวิเคราะห์รวมกับรู้จักโรคหลอดเลือดหรือหนึ่งยกเว้นผู้ที่มีตัวบ่งชี้ของอาการปวดเรื้อรัง ( ปวดหัว ไมเกรน โรคไขข้ออักเสบ ) เปลี่ยนผลอย่างมาก ผลการอภิปราย
จากการศึกษาระบาดวิทยาขนาดใหญ่ซ้อนกันไม่ได้ให้หลักฐานที่ปกติมาใช้ลดความเสี่ยงของพาร์กินสันนี้แม้จะปรับระวังเงื่อนไข comorbid ซึ่งได้มีอิทธิพลในการวิเคราะห์ยา ผลในผู้สูงอายุ populations.27 ไม่ใช่แอสไพรินมาใช้ในกรณีที่เป็นกระจุก ในไม่กี่ปี ก่อนที่การวินิจฉัย และสมาคมบวกระหว่างไม่พูดหรือใช้แอสไพรินแอสไพริน และพาร์กินสันมีแนวโน้มที่จะ disap - ลูกแพร์กับเพิ่มเวลาล้าหลังเหล่านี้พบได้ที่ - คะแนนความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างใช้ และโรคพาร์กินสัน และแนะนำว่ามีคอน - ก่อตั้งโดยเปรียบเทียบกับการศึกษาอื่น ๆแสดง
จำนวนเล็ก ๆของการศึกษาให้หลักฐานที่ใช้บอกว่าอาจลดความเสี่ยงของพาร์กินสัน ในด้านการวิเคราะห์ข้อมูลจากพยาบาลสุขภาพการศึกษาและสุขภาพมืออาชีพติดตามศึกษาregu - lar ผู้ใช้ NSAIDs แอสไพรินในผู้ป่วยที่ไม่มีความเสี่ยงจริง - tive 0.55 ( ช่วงความเชื่อมั่น 95% 0.32 ถึง 0.96 ) โรคพาร์คินสัน disease.10 อีกมากในอนาคตหรือไม่ ไอบูโปรเฟนใช้เกี่ยวข้องกับการลดความเสี่ยงของโรคพาร์กินสัน ( เทียบความเสี่ยง 0.65 ( 0.48 0.89 ) ) ส่วนแอสไพริน acetaminophen และสเตียรอยด์อื่นๆไม่มีสมาคม 9 ในกลุ่มศึกษาระยะเวลานานกว่าปกติไม่ใช่แอสไพรินมาใช้ ( ≥ 2 ปี ) มีความเกี่ยวข้องกับอย่างมากลดลงความเสี่ยงของโรคพาร์กินสัน ( Odds Ratio 0.45 ( 0.26 0.74 ) . 14 สองกัดฟันแนะนำว่าผู้ใช้ปกติของแอสไพรินได้ลดความเสี่ยงของโรคพาร์กินสัน , 14 15 ส่วนอีกสองแนะนำเป็นความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้น 8 12
ในความคมชัดเราไม่พบ convincing ป้องกันรศ - ciation ระหว่างแอสไพรินหรือไม่ใช่แอสไพริน มาใช้ และพาร์กินสัน การศึกษา Rotterdam , ประชากร , หมู่คนซึ่งตามสาเหตุของโรคมีการวินิจฉัยโดยการตรวจด้วยตนเอง นอกจากนี้ยังพบการเพิ่มความเสี่ยงของโรคพาร์กินสันในปกติผู้ใช้ NSAIDs ในการวิเคราะห์อนาคตแม้ว่าการค้นพบอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( เทียบความเสี่ยง 1.50 ( 0.95 2.37 ) 16 อย่างน้อยสามขนาดใหญ่ prospec - tive cohorts พบว่าไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างพื้นฐาน REG - ใช้ ular ของแอสไพรินและโรคพาร์กินสันความเสี่ยง , 910 ถึงแม้ 2 ในไทยแนะนำความเสี่ยงลดลงได้ในขนาดที่สูง ( ผู้ใช้ ≥ 10
2 เม็ดทุกวัน )ในบางวิธีในการศึกษาสุขภาพของแพทย์ที่ศึกษาอย่างเหมาะสม เพื่อศึกษาผลของ อร . ที่ baseline ผู้เข้าร่วมของเราทุกคนใจกว้างกับแอสไพรินและมีความไม่สมดุลในโรคร่วมหรือข้อบ่งชี้สำหรับหรือกับแอสไพริน หรือใช้พูด . ใช้ควบคุมคู่ออกแบบ ,เราสามารถที่จะควบคุม สำหรับผลของการชี้วัด และ contraindica confounding - tions ที่จะใช้บอกว่าเป็นพวกเขาพัฒนากว่า timehowever , จํานวนของความแตกต่างที่สำคัญระหว่างแพทย์สุขภาพการศึกษาและผองเพื่อน ก่อนที่จะต้องได้รับการพิจารณา ประการแรก ประชากรอายุมากกว่าเพื่อนๆ ที่มีอายุเฉลี่ย 74 ปี ในการวินิจฉัยโรคพาร์กินสันผลของแสงที่เฉพาะเจาะจงสามารถขอแก้ไขโดย
อายุที่หมู่คนเริ่ม นอกจากนี้ แพทย์ใส่ใจสุขภาพในการศึกษาของเราอยู่โคตรยาว 28 และ 25 เปอร์เซ็นต์ของกรณีของโรคพากินสัน จากความสะดวกในการวินิจฉัยหลังจากยุค 80ป้องกัน ciation รศ - ไม่ใช่แอสไพริน NSAIDs ในโรคพาร์กินสันอาจจะแข็งแกร่งในผู้ป่วยเด็กหรือผู้ที่มีเด็กเกิดโรค ถ้าอรจะหน่วงเวลา onset ของโรคพาร์กินสันนี้อาจเพิ่มอุบัติการณ์ใน age.29 เก่าแต่เราไม่มีหลักฐานของผลกระทบ mod - ification อายุในข้อมูลของเรา อีกวิธีหนึ่งคือน้องป่วยอาจแตกต่างกันข้อบ่งชี้สำหรับการใช้พูดหรือใช้ระยะเวลายาวนานกว่าผู้ป่วยที่อายุมาก
ประการที่สองก็เป็นไปได้ เพราะขอเลือกลักษณะของเพื่อนร่วมงานของเรา ที่เราขาดหายไป กลุ่มที่เป็นประโยชน์ ปกป้องอรอาจจะเห็น อย่างไรก็ตามไม่มีใครจะเชื่อว่าผลของสเตียรอยด์ในโรคพาร์กินสันแตกต่างกันในผู้เข้าร่วมการศึกษาแพทย์สุขภาพเมื่อเทียบกับประชากรอื่น ๆ .
ในที่สุดเราไม่สามารถที่จะแยกแสงไม่ใช่แอสไพริน NSAIDs ในแต่ละประเภท มา เช่น ไอบูโพรเฟน ( ซึ่งอาจเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่ง , - tive กับพาร์กินสัน ค ) 9 อย่างไรก็ตามอย่างน้อยก็ในช่วงปีแรกของการศึกษา , ibuprofen มากที่สุด com - มอลลี่ใช้แอสไพรินไม่พูดที่เราคำนึงถึงในด้านการศึกษาของ market.30methodological ไม่ใช่ผลจากยา
ผลการวิจัยของเราพบปัญหาโดยธรรมชาติในอีวา - luation ยาผลไม่ที่สามารถศึกษา แรก คือ อิทธิพลของกฤษณาในความสัมพันธ์ระหว่างใช้ บอกว่า และพาร์กินสันนี้เป็น particu - larly สำคัญในผู้สูงอายุหรือไม่ เช่นเรา ซึ่งอยู่นอกเหนือการควบคุมที่สร้างขึ้นโดยความไม่สมดุลในโรคร่วมที่สามารถเห็นได้ในทิศทางใด บวกกันเคยใช้อรและโรคพาร์กินสันหายไปเมื่อการควบคุมถูกจับคู่ใน comor - bidity . ในขณะที่มันเป็นเรื่องยากเพื่อให้ตรงกับเงื่อนไข comorbid แต่ละเราแสดงให้เห็นว่าตรงกับคะแนนเป็นวิธีที่มีประโยชน์ในการปรับสมดุลโรคร่วม 31
สำคัญอีกแหล่งที่มีศักยภาพด้านการศึกษาของอคติในไม่ใช่ - ผลยาเพิ่มโอกาสเสี่ยง โดยการบ่งชี้เราพบบวกความสัมพันธ์ระหว่างที่เคยใช้มา และโรคพาร์กินสันในอายุใกล้เคียงกลุ่ม และระหว่างการใช้แอสไพริน สะสม และสาเหตุของโรคในกลุ่มนี้ยังตรงกับการทำผิดกฎหมาย . สมาคมเหล่านี้มีแนวโน้มที่จะหายไปกับการเวลาล้า แนะนำให้มาใช้ในกรณีเป็นกระจุกและแอสไพริน ในไม่กี่ปี ก่อนที่การวินิจฉัยโรคพาร์กินสัน .
ปวดเป็นปกติในโรคพาร์กินสัน และอาจเป็นประถมหรือมัธยม symptom.32 หลักและอาการอยู่ในอุปกรณ์หรือระบบกลางก่อนเน่อ - ในขณะที่ความเจ็บปวดมัธยมอาจจะเกิดจากเงื่อนไข เช่น การจัดการประมง และปวดกล้ามเนื้อ เซน - โทษทีอาการอาจจะนำหน้าการวินิจฉัยของโรคพาร์กิน - ลูกชาย เป็นเวลาหลายปี ก่อนที่อาการเครื่องยนต์พัฒนา19 20 อย่างเราไม่ได้มีวันที่ของการโจมตีอาการ เป็นไปได้ว่าผู้ป่วยโรคพาร์ - คินสันมีประสบการณ์ความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นไม่กี่ปี ก่อนตรวจ อธิบายเพิ่มว่า ใช้เวลาประมาณนี้
การวิเคราะห์จุดแข็งและข้อจำกัดของการศึกษาของเรามีหมายเลขของจุดแข็งข้อมูลที่ถูกต้องในการใช้ บอกว่าเป็นเรื่องยากที่จะได้รับผ่านวิธีการย้อนหลังหรือฐานข้อมูลร้านขายยา เนื่องจาก มากมาย อรอาจจะได้รับมากกว่า ที่เคาน์เตอร์ และมักใช้เป็นระยะ ๆ ซึ่งแตกต่างจากการศึกษาอื่นๆ เราเสนอข้อมูลเกี่ยวกับแอสไพรินและไม่ใช่แอสไพริน มาใช้เก็บรายปี กว่า 25 ปีแพทย์ที่เข้าร่วมในการศึกษานี้ ( ทดลองใช้ยาแอสไพรินเพื่อป้องกันโรคหัวใจและหลอดเลือดและโรคมะเร็ง ) โดยเฉพาะแรงจูงใจที่จะใช้รายงานมาถูกต้อง ผู้เข้าร่วมใน phy - สุขภาพ sicians '
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- universal
- able to conduct periodic reviews
- ถ้าคุณไม่ย้ายออก จะแจ้งตำรวจจับ
- ค่าซักรีดยูนิฟอร์ม
- อาย
- I live in JNB airport for come back to T
- Thank you for the report krub.I think CO
- แต่พวกเขาอยู่ใกล
- preserved egg
- อายๆ
- Tao Looking sooo cute
- คุณสามารถมาหาฉันได้ทุกวัน
- Baby kiss me
- ยกให้
- You have a good wife
- ฉันจะเริ่มหาคนใหม่เมื่อเธอไม่สนใจ ฉันเป็
- Biking
- My hobbies. I like the beat, Sepaktakraw
- วัง
- ไม่มีใครรู้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น
- vulnerable to androids
- กินข้าวหรือยัง
- คุณมีภรรยาที่ดี
- น้ำเต้าหู้
