Case of Mrs SMrs S, a 49-year-old w

Case of Mrs S
Mrs S, a 49-year-old woman, cares for her 21-year-old
daughter who was recently diagnosed with schizophrenia.
Since her initial hospitalization over a year ago, the daugh-
ter has been living at home and attending the Day Care
Programme at the out-patient department of a nearby
hospital on a regular basis. Although Mrs S has been
notified of the diagnosis by the psychiatrist, she has not
discussed the diagnosis with her daughter. Her daughter
does not believe that she is mentally ill. However, she has
been taking medication as prescribed by her physician,
believing that she will eventually get well from her ‘condi-
tion’. According to Mrs S, her daughter believes that
she has some kind of illness, similar to physical ailments,
because of headaches, nausea and general weakness she
experiences. Mrs S is not sure whether or not she should tell
her daughter about her mental illness. Subsequently, Mrs S
calls the nurse, wanting to discuss this dilemma with her.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กรณีของนาง Sนาง S ผู้หญิงอายุ 49 ปี ห่วงใยเธอ 21 ปีลูกสาวที่เพิ่งถูกวินิจฉัยกับโรคจิตเภทตั้งแต่โรงพยาบาลครั้งแรกของเธอผ่านมา daugh-เธออาศัยอยู่ที่บ้าน และได้เข้าร่วมดูแลวันณแผนกผู้ป่วยของใกล้เคียงโรงพยาบาลเป็นประจำ แม้ว่านาง S ได้รับแจ้งการวินิจฉัยจากจิตแพทย์ที่ เธอมีไม่หารือการวินิจฉัยกับลูกสาวของเธอ ลูกสาวของเธอไม่เชื่อว่า เธอจะป่วยเป็นโรคจิต อย่างไรก็ตาม ที่เธอมีการใช้ยาตามที่กำหนด โดยแพทย์ของเธอศรัทธาที่ในที่สุดเธอจะได้ดีจากเธอ ' condi -ทางการค้า ' ตามนาง S ลูกสาวของเธอเชื่อว่าเธอมีบางชนิดของการเจ็บป่วย คล้ายกับโรคทางกายเนื่องจากอาการปวดหัว ความเกลียดชัง และความอ่อนแอทั่วไปเธอประสบการณ์ นาง S ไม่แน่ใจหรือไม่ว่าเธอควรบอกลูกสาวของเธอเกี่ยวกับการเจ็บป่วยทางจิตของเธอ ต่อมา นาง Sเรียกพยาบาล อยากปรึกษาเรื่องนี้กับเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กรณีของนาง S
นาง S, หญิง 49 ปี, ใส่ใจสำหรับ 21 ปีของเธอ
ลูกสาวที่เพิ่งได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคจิตเภท.
ตั้งแต่เริ่มต้นรักษาในโรงพยาบาลของเธอมากกว่าปีที่ผ่านมา daugh-
เธอได้รับการอาศัยอยู่ที่บ้านและ เข้าร่วมดูแล
โครงการที่กรมผู้ป่วยนอกของบริเวณใกล้เคียง
โรงพยาบาลเป็นประจำ แม้ว่านาง S ได้รับการ
แจ้งเตือนของการวินิจฉัยจากจิตแพทย์ที่เธอยังไม่ได้
กล่าวถึงการวินิจฉัยกับลูกสาวของเธอ ลูกสาวของเธอ
ไม่เชื่อว่าเธอเป็นคนป่วยทางจิต อย่างไรก็ตามเธอได้
รับการใช้ยาตามที่แพทย์ของเธอ
เชื่อว่าในที่สุดเธอก็จะได้รับอย่างดีจากเธอสภาวะ
การ ' ตามที่นาง S, ลูกสาวของเธอเชื่อว่า
เธอมีบางชนิดของการเจ็บป่วยคล้ายกับโรคทางกาย,
เพราะอาการปวดหัวคลื่นไส้และอ่อนแอทั่วไปเธอ
มีประสบการณ์ นาง S นั้นไม่แน่ใจหรือไม่ว่าเธอควรจะบอก
ลูกสาวของเธอเกี่ยวกับการเจ็บป่วยทางจิตของเธอ ต่อมานาง S
เรียกพยาบาลต้องการที่จะหารือเกี่ยวกับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้กับเธอ