Once there was a red blanket folded

Once there was a red blanket folded neatly on a shelf in a children’s store. For many months it lay there, almost forgotten. It was perfect size for a small child.
I live with my dog, lily, a few miles from town. Apple trees grew in my front yard, and there was a pond across the road. The house was filled with pictures to look at and book to read and even a beautiful piano I plated every day. But still, it felt empty. I love lily, and she went everywhere with me. Still, I felt a little lonely. I was sad that I had no children.
one evening, I was sitting on the back porch with lily. Somewhere, a little girl is waiting for a mommy, I thought. There must be a way to bring us together. I rubbed lily’s soft ears. I thought late into the night.
The next morning, I called an adoption agency. I sent letters far and wide.
Then I waited.
Deep snow fell, then melted into a muddy spring. I dreamed about my baby. Summer came and went, and the mornings grew crisp and cool. I longed to see my baby’s face, to hold my baby’s hand in mine.
There were tiny apples on the tree in the yard when, at last, a letter arrived. My hands were trembling as I opened the envelope. Inside was a small photograph – a baby girl with shininh eyes and a thatch of black hair. The letter told me her name was panpan. She lived in an orphanage on the outskirt of a city in china. “ please come soon,” the letter said.
Yes! I was so excited that I jumped up and down all around the yard.
“hooray!” cheered our friends and neighbors.
“woof!” said lily.
I raced into town to the children’s store. I bought diapers and bottles and milk formula. I bought white T-shirts and yellow pants, striped pajamas and tiny green socks. I found a rattle and a little brown bear. What else will my baby need? I wondered anxiously.
Then, just as I was about to leave the store, I noticed the blanket, all alone on a high shelf. I took it down. “I’d like to buy this, too,” I told the store clerk.
At home, I packed everything into my suitcase, folding the red blanket carefully in a corner. I was ready to go.
I bought lily to a friend’s house and kissed her good-bye. “be a good dog,” I said lily looked worried. “I’ll be back soon, with panpan. You’ll see.
I kissed her again and she wagged her tail. Then I went to airport, boarded an enormous airplane, and flew all the way across the ocean.
After I arrived in china, I traveled on smaller planes, and then on train, buses, and taxicabs. Two days and three nights later, I reached the orphanage.
The square building was surrounded by a stone wall, set in the middle of rice fields. The director welcomed me at the gate and led me up the wide steps.
Inside the nursery, the caretakers lifted a baby from a cot where three others lay sleeping. “This is panpan,” they said.
As last I held you in my arms! “Hello, my sweet girl,” I said.
Though you were small and thin, you were very strong. I smiled at you, but you wouldn’t meet my gaze, and you squirmed while I thanked the caretakers.
“She is a very good baby,” they said.
‘I know,” I said.
The director waved good- bye, and I carried you to the waiting taxi.
When we reached our hotel room, I showed you the view of the city. You wriggled in my arms again, and I pulled you closer.
“This is new for me, too” I said. “I’ve never been here before, either,” I pointed to the rooftops and to the wide river below. I described the fields and apple trees back home, and I told you all about lily, “we’ll be there soon,” I said as I walked you inside.
But you weren’t listening. Instead you looked around the room at the chair, the bed, the bureau, the curtains, the lamp, and the clock on the table. You looked everywhere but at me.
Everything in your life was different now. Where was your cot? Where were the other babies? Where were your caretakers? And who was this new person, carrying you around and pointing at things? You wriggled and squirmed and kicked your skinny little feet, and then you began to cry.
All day long tried to comfort you. I gave you the milk formula. I showed you the rattle and the bear. You were hungry for the milk, but you pushed the toys away. I dressed you in the new clothes, but the pants and socks were too big, and you shook them off. I walked you back and forth, singing all the sweet lullabies I could remember. But they were unfamiliar me melodies, and couldn’t understand the words.
Nothing I did consoled you. You cried ad cried until I felt like weeping too, and by evening time, we were both very tired. I laid you down and bent to kiss you. You judt turned your face away.
Finally, I remembered the red blanket. I rummaged through the suitcase and found it tucked inside. How soft it was! Hoe beautiful!
Gently, I spread it over your shoulders. It was the perfact size for you.
“This will keep you warm,” I whispered.
“This will keep you safe.”
You snuggle under the soft blanket. I used a little corner of it to wipe away your tears-you had stopped crying. Then you reached up, and I felt your tiny hand touch mine.
Mother and daughter, we held on tight.
A few days later, we traveled home. Our friend and neighbors met us at the door.
“Welcome home!” everybody cheered.
“Woof!” said lily.
I carried you, bundled in the blanket, all around the house. “Here is our kitchen,” I said. “And here is the living room and the piano. And look outside the window!” I pointed. “Apples! We all pick some tomorrow.” Then I showed you your room.
Together we looked at everything-the chair, the rug, the bureau, the curtain, the lame, and the clock on the table.
We looked at your crib, piled high with stuffed animals and toys that friends had brought for you. We looked t each other, and we smiled.
“I love you,” I said.
We were very tired. We were very happy.
Now this house is filled with pictures you have drawn and books we read together and beautiful piano we play we play every day.
It no longer feels empty.
As I look at you, sitting at the kitchen table, I can hardly believe how much you have grown. You climb the apple trees and race around the yard with lily. You have a new bike on the porch. You have a new, thick quilt on your bed. But every night, I still pulled up the little red blanket as I hug and kiss you good night.
“Sweet dreams, my darling. I love you very much,” I say.
“You’re the best thing that ever happened to me.”
“I know.” You say. “I love you, too.”
And every morning, you bundle the blanket under your arm before you so out to play. When we take a weekend trip, it’s the first thing you pack. You carry it with you everywhere.
“It’s special,” you explain, if anyone asks.
The blanket is worn and faded by now, and some people think it’s just a raggedy piece of cloth but we know better, you and i. it will always be special. It will always be beautiful.
It will always be the soft, red blanket I brought you long ago, on that magical day when we first became a family.

Once there was a red blanket folded neatly on a shelf in a children’s store. For many months it lay there, almost forgotten. It was perfect size for a small child.
 I live with my dog, lily, a few miles from town. Apple trees grew in my front yard, and there was a pond across the road. The house was filled with pictures to look at and book to read and even a beautiful piano I plated every day. But still, it felt empty. I love lily, and she went everywhere with me. Still, I felt a little lonely. I was sad that I had no children.
one evening, I was sitting on the back porch with lily. Somewhere, a little girl is waiting for a mommy, I thought. There must be a way to bring us together. I rubbed lily’s soft ears. I thought late into the night.
 The next morning, I called an adoption agency. I sent letters far and wide.
Then I waited.
Deep snow fell, then melted into a muddy spring. I dreamed about my baby. Summer came and went, and the mornings grew crisp and cool. I longed to see my baby’s face, to hold my baby’s hand in mine.
There were tiny apples on the tree in the yard when, at last, a letter arrived. My hands were trembling as I opened the envelope. Inside was a small photograph – a baby girl with shininh eyes and a thatch of black hair. The letter told me her name was panpan. She lived in an orphanage on the outskirt of a city in china. “ please come soon,” the letter said.
Yes! I was so excited that I jumped up and down all around the yard.
“hooray!” cheered our friends and neighbors.
“woof!” said lily. 
I raced into town to the children’s store. I bought diapers and bottles and milk formula. I bought white T-shirts and yellow pants, striped pajamas and tiny green socks. I found a rattle and a little brown bear. What else will my baby need? I wondered anxiously.
Then, just as I was about to leave the store, I noticed the blanket, all alone on a high shelf. I took it down. “I’d like to buy this, too,” I told the store clerk.
At home, I packed everything into my suitcase, folding the red blanket carefully in a corner. I was ready to go.
I bought lily to a friend’s house and kissed her good-bye. “be a good dog,” I said lily looked worried. “I’ll be back soon, with panpan. You’ll see.
I kissed her again and she wagged her tail. Then I went to airport, boarded an enormous airplane, and flew all the way across the ocean.
After I arrived in china, I traveled on smaller planes, and then on train, buses, and taxicabs. Two days and three nights later, I reached the orphanage.
The square building was surrounded by a stone wall, set in the middle of rice fields. The director welcomed me at the gate and led me up the wide steps.
Inside the nursery, the caretakers lifted a baby from a cot where three others lay sleeping. “This is panpan,” they said.
 As last I held you in my arms! “Hello, my sweet girl,” I said.
Though you were small and thin, you were very strong. I smiled at you, but you wouldn’t meet my gaze, and you squirmed while I thanked the caretakers.
“She is a very good baby,” they said.
‘I know,” I said.
The director waved good- bye, and I carried you to the waiting taxi.
When we reached our hotel room, I showed you the view of the city. You wriggled in my arms again, and I pulled you closer.
“This is new for me, too” I said. “I’ve never been here before, either,” I pointed to the rooftops and to the wide river below. I described the fields and apple trees back home, and I told you all about lily, “we’ll be there soon,” I said as I walked you inside.
But you weren’t listening. Instead you looked around the room at the chair, the bed, the bureau, the curtains, the lamp, and the clock on the table. You looked everywhere but at me.
Everything in your life was different now. Where was your cot? Where were the other babies? Where were your caretakers? And who was this new person, carrying you around and pointing at things? You wriggled and squirmed and kicked your skinny little feet, and then you began to cry.
 All day long tried to comfort you. I gave you the milk formula. I showed you the rattle and the bear. You were hungry for the milk, but you pushed the toys away. I dressed you in the new clothes, but the pants and socks were too big, and you shook them off. I walked you back and forth, singing all the sweet lullabies I could remember. But they were unfamiliar me melodies, and couldn’t understand the words.
Nothing I did consoled you. You cried ad cried until I felt like weeping too, and by evening time, we were both very tired. I laid you down and bent to kiss you. You judt turned your face away.
Finally, I remembered the red blanket. I rummaged through the suitcase and found it tucked inside. How soft it was! Hoe beautiful!
Gently, I spread it over your shoulders. It was the perfact size for you.
“This will keep you warm,” I whispered.
“This will keep you safe.”
You snuggle under the soft blanket. I used a little corner of it to wipe away your tears-you had stopped crying. Then you reached up, and I felt your tiny hand touch mine.
Mother and daughter, we held on tight.
A few days later, we traveled home. Our friend and neighbors met us at the door.
“Welcome home!” everybody cheered.
“Woof!” said lily.
I carried you, bundled in the blanket, all around the house. “Here is our kitchen,” I said. “And here is the living room and the piano. And look outside the window!” I pointed. “Apples! We all pick some tomorrow.” Then I showed you your room. 
Together we looked at everything-the chair, the rug, the bureau, the curtain, the lame, and the clock on the table.
We looked at your crib, piled high with stuffed animals and toys that friends had brought for you. We looked t each other, and we smiled.
“I love you,” I said.
We were very tired. We were very happy.
Now this house is filled with pictures you have drawn and books we read together and beautiful piano we play we play every day.
It no longer feels empty.
As I look at you, sitting at the kitchen table, I can hardly believe how much you have grown. You climb the apple trees and race around the yard with lily. You have a new bike on the porch. You have a new, thick quilt on your bed. But every night, I still pulled up the little red blanket as I hug and kiss you good night.
“Sweet dreams, my darling. I love you very much,” I say.
“You’re the best thing that ever happened to me.”
“I know.” You say. “I love you, too.”
And every morning, you bundle the blanket under your arm before you so out to play. When we take a weekend trip, it’s the first thing you pack. You carry it with you everywhere.
“It’s special,” you explain, if anyone asks.
The blanket is worn and faded by now, and some people think it’s just a raggedy piece of cloth but we know better, you and i. it will always be special. It will always be beautiful. 
It will always be the soft, red blanket I brought you long ago, on that magical day when we first became a family.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

เมื่อมีผ้าห่มสีแดงพับอย่างบนชั้นวางในร้านค้าเด็ก เดือน ๆ ก็วาง เกือบลืม เหมาะสำหรับเด็กเล็กได้ฉันอาศัยอยู่กับสุนัขของฉัน ลิลลี่ กี่ไมล์จากเมือง ต้นไม้แอปเปิ้ลเติบโตในลานด้านหน้าของฉัน และมีสระน้ำข้ามถนน บ้านก็เต็มไป ด้วยรูปภาพเพื่อดู และจองอ่าน และแม้แต่เปียโนสวยงามฉันชุบทุกวัน แต่ยังคง มันรู้สึกว่างเปล่า รักลิลลี่ และเธอไปทุกที่กับฉัน ยังคง ฉันรู้สึกเหงาเล็กน้อย ผมว่า ผมไม่เศร้าตอนเย็นหนึ่ง ฉันได้นั่งอยู่บนระเบียงหลังกับลิลลี่ บาง สาวน้อยกำลังรอการ mommy คิด ต้องมีวิธีที่จะนำเราเข้าด้วยกัน ฉัน rubbed ของลิลลี่นุ่มหู ฉันคิดว่า ดึกเช้าวันถัดไป ฉันเรียกตัวแทนยอมรับ ฉันส่งจดหมายอื้อฉาวรอแล้วลึกหิมะตก แล้ว หลอมเป็นสปริงโคลน ผมฝันเกี่ยวกับเด็กของฉัน ฤดูร้อนมา และไป และการมุ่งขยายตัวชัดเจน และเย็น ฉันปรารถนาที่จะเห็นใบหน้าของทารกของฉัน กุมมือของฉันเด็กในเหมืองมีแอปเปิ้ลเล็ก ๆ บนต้นไม้ในลานเมื่อ ที่สุด จดหมายถึง มือของฉันได้ตะลึงงันที่เปิดซองจดหมาย ภายในมีรูปถ่ายขนาดเล็ก – เด็กสาว ด้วยตา shininh และมุงของผมสีดำ ตัวอักษรบอกชื่อของเธอถูก panpan เธออาศัยอยู่ในมูลนิธิสงเคราะห์เด็กบนไม่เมืองจีน "มาหาเร็ว ๆ นี้ จดหมายกล่าวใช่ ผมตื่นเต้นมากที่ผมไปขึ้นและลงทั่วหล้า"hooray " โห่ร้องเพื่อนและเพื่อนบ้านของเรา"woof " กล่าวลิลลี่ ฉัน raced เข้าเมืองไปเก็บเด็ก ฉันซื้อผ้าอ้อม และขวด และสูตรนม ฉันซื้อเสื้อยืดสีขาว และสีเหลืองกางเกง ชุดนอนลาย และถุงเท้าสีเขียวขนาดเล็ก พบการสั่นและหมีน้อยสีน้ำตาล เด็กของฉันจำเป็นอะไร ผมแปลกใจว่า กังวลใจจากนั้น เหมือนผมจะออกจากเก็บ ผมสังเกตเห็นครอบคลุม อยู่คนเดียวบนชั้นสูง ผมเอามันลง บอกเจ้าหน้าที่เก็บ "อยากซื้อนี้ เกินไปโฮม ฉันบรรจุทุกอย่างลงในกระเป๋าเดินทางของฉัน พับครอบสีแดงอย่างในมุม ผมพร้อมที่จะไปผมซื้อลิลลี่ไปที่บ้านของเพื่อน และรั้งเธอลา "เป็นสุนัขที่ดี ฉันกล่าวลิลลี่ดูกังวล "ฉันจะได้กลับเร็ว ๆ นี้ กับ panpan คุณจะเห็นไอคิสด์อะเธออีกครั้ง และเธอ wagged หางของเธอ แล้วผมไปที่สนามบิน โดยสารเครื่องบินขนาดใหญ่ และบินข้ามมหาสมุทรทางหลังจากจีน ฉันได้เดินทาง บนเครื่องบินเล็ก แล้ว บนรถไฟ รถโดยสาร และ taxicabs วันที่สองและสามคืนในภายหลัง ฉันถึงนิธิอาคารสี่เหลี่ยมล้อมรอบ ด้วยกำแพงหิน ตั้งกลางทุ่ง ผู้อำนวยการต้อนรับฉันที่ประตู และนำผมขึ้นขั้นตอนมากมายภายในเรือนเพาะชำ caretakers การยกทารกจากการเปลที่สามอื่น ๆ วางนอน "นี่คือ panpan พวกเขากล่าวว่าล่าสุดที่ ฉันจับคุณในแขนของฉัน "สวัสดี ผู้หญิงของฉันหวาน ผมพูดถึงคุณเล็ก และบาง คุณได้แรงมาก ฉันยิ้มที่คุณ แต่คุณจะไม่ตรงกับสายตาของฉัน และ squirmed ในขณะที่ฉันขอบคุณ caretakers"เธอเป็นเด็กดี พวกเขากล่าวว่าฉันรู้ว่า, "ผมพูดลาก่อนดี waved ผู้อำนวยการ และฉันทำคุณเพื่อรอรถแท็กซี่เมื่อเรามาถึงห้องพักของเรา ฉันพบคุณมุมมองของเมือง คุณ wriggled ในอ้อมแขนของฉันอีกครั้ง และฉันดึงคุณใกล้ชิด"นี่คือใหม่สำหรับฉัน เกินไป" ผมพูด "ฉันไม่เคยได้ที่นี่ก่อน โดย ฉันชี้หลังคา และด้านล่างของแม่น้ำที่กว้าง อธิบายฟิลด์และบ้านต้นไม้แอปเปิ้ล และฉันบอกคุณทั้งหมดเกี่ยวกับลิลลี่ "เราจะมีเร็ว ๆ นี้" ผมพูดขณะเดินเข้าภายในคุณแต่คุณไม่ฟัง แต่ คุณมองรอบ ๆ ห้องที่เก้าอี้ เตียง สำนัก ม่าน โคมไฟ และนาฬิกาบนโต๊ะ คุณมองทุก แต่ทีทุกอย่างในชีวิตของคุณได้แตกต่างกันตอนนี้ ที่มีเตียงของคุณหรือไม่ ที่มีเด็กอื่น ๆ หรือไม่ ที่มี caretakers ของคุณ และใครเป็นคนนี้ใหม่ แบกคุณสถาน และชี้ไปที่สิ่ง คุณ wriggled squirmed และเตะเท้าน้อยผอม และจากนั้น คุณเริ่มที่จะร้องไห้ตลอดทั้งวันพยายามให้ความรู้สึกสบาย ฉันให้คุณสูตรนม ฉันพบคุณสั่นและหมี คุณกำลังหิวสำหรับนม แต่คุณดันเล่นไป ฉันแต่งตัวคุณในเสื้อผ้าใหม่ กางเกง และถุงเท้าที่มีขนาดใหญ่เกินไป และคุณจับปิด ฉันเดินคุณไปมา ร้องเพลงลัลลาบายส์ที่หวานทั้งหมดที่ฉันสามารถจำ แต่พวกเขาไม่คุ้นเคยฉันทำนอง และไม่สามารถเข้าใจคำพูดไม่มีอะไรค่ะ consoled คุณ คุณร้องโฆษณาร้อง จนเหมือนร้องไห้มากเกินไป เวลาเย็น เรามีทั้งสองเหนื่อยมาก ฉันวางลง และโค้งที่จะจูบคุณ คุณ judt หันใบหน้าของคุณในที่สุด ฉันจำครอบสีแดง Rummaged กระเป๋าเดินทางที่ผ่าน และพบว่ามันซ่อนตัวอยู่ภายใน วิธีนุ่มมัน จอบสวยเบา ๆ ฉันราดมันไหล่ของคุณ ขนาด perfact สำหรับคุณได้"นี้จะทำให้คุณอบอุ่น ผมกระซิบ"นี้จะทำให้คุณปลอดภัย"คุณจับมือถือแขนใต้ครอบคลุมนุ่ม ใช้มุมเล็ก ๆ ของมันเพื่อเช็ดน้ำตาของคุณ-คุณหยุดร้องไห้ แล้ว คุณถึงค่า และฉันรู้สึกว่ามือเล็กสัมผัสฉันแม่และลูกสาว เราจัดขึ้นแน่นขึ้นไม่กี่วันต่อมา เราเดินทางหน้าแรก เพื่อนและเพื่อนบ้านของเราตามเราที่ประตู"ยินดีต้อนรับบ้าน" ทุกคนโห่ร้องกัน"Woof " กล่าวลิลลี่ฉันทำคุณ รวมอยู่ในการครอบคลุม รอบบ้านทั้งหมด "นี่คือครัวของเรา ฉันกล่าว "และนี่คือห้องนั่งเล่นและเปียโน และมองนอกหน้าต่าง" ผมเคย "แอปเปิ้ล เรารับบางวันพรุ่งนี้" แล้วผมพบว่าห้องพัก กันเรามองที่เก้าอี้ทุกอย่าง แบบพรม สำนัก ม่าน ดี และนาฬิกาบนโต๊ะเรามองที่เปลของคุณ มีตุ๊กตาสัตว์และของเล่นที่มีนำเพื่อนคุณ เรามอง t กัน แล้วเรายิ้ม"ฉันรักคุณ ฉันกล่าวเหนื่อยมากขึ้น เรามีความสุขมากตอนนี้บ้านนี้เต็มไป ด้วยรูปภาพที่คุณวาด และหนังสือที่เราอ่านกัน และเปียโนสวยงามที่เราเล่น เราเล่นทุกวันมันไม่รู้สึกว่างเปล่าเท่าที่ผมดูคุณ นั่งอยู่ที่โต๊ะภายในครัว สามารถแทบผมเท่าคุณได้เติบโตขึ้น คุณปีนต้นไม้แอปเปิ้ลและแข่งขันทั่วหล้ากับลิลลี่ คุณมีจักรยานใหม่บนระเบียง คุณได้ควิลท์ใหม่ หนาบนเตียงของคุณ แต่ทุกคืน ฉันยังคงดึงค่าครอบแดงน้อยฉันกอด และจูบคุณหลับ ดี"สวีตดรีมส์ แม่ทูนหัว ฉันรักคุณมาก พูด"คุณได้สิ่งดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน""ฉันรู้" คุณพูด "ผมรักคุณ เกินไป"และทุกเช้า คุณรวมครอบคลุมภายใต้แขนก่อนที่จะให้ออกเล่น เมื่อเราเดินทางวันหยุดสุดสัปดาห์ มันเป็นสิ่งแรกที่คุณ คุณดำเนินการกับคุณทุกหนทุกแห่ง"มันเป็นพิเศษ คุณอธิบาย ถ้าใครถามครอบคลุมจะสวมใส่ และสีจางลง โดยขณะนี้ และบางคนคิดว่า มันเป็นเพียง raggedy ผ้า แต่เรารู้ดีกว่า และ i. เสมอจะพิเศษ มันมักจะสวยงาม มักจะครอบคลุมนุ่ม สีแดงที่ผมนำคุณนาน วันวิเศษเมื่อเราแรกเป็นครอบครัว

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

เมื่อมีผ้าห่มสีแดงพับอย่างเรียบร้อยบนชั้นวางในเด็กร้าน หลายเดือนแล้วนอนที่นั่น เกือบลืม มันเป็นขนาดเหมาะสำหรับเด็กเล็ก .
ผมอยู่กับสุนัข , ลิลลี่ , ไม่กี่ไมล์จากเมือง ต้นแอปเปิ้ลปลูกหน้าบ้าน และมีบ่อข้ามถนน บ้านที่เต็มไปด้วยภาพเพื่อดู และหนังสือที่จะอ่านและแม้แต่สวยงามชุบเปียโนฉันทุกวันแต่ มันก็ยังคงรู้สึกว่างเปล่า ฉันรักลิลลี่ เธอไปไหนมาไหนกับผม แต่ก็ยังรู้สึกเหงานิดหน่อย ข้าเสียใจที่ไม่มีบุตร
เย็นวันหนึ่ง ผมนั่งอยู่บนระเบียงหลังบ้านกับลิลลี่ บาง สาวน้อยรอแม่ ผมคิด มันต้องมีสักทางที่จะนำเราเข้าด้วยกัน ฉันลูบของลิลลี่ นุ่มหู ผมคิดทั้งคืน
เช้าวันถัดไปฉันเรียกว่า การยอมรับของหน่วยงาน ผมส่งจดหมายไปไกลและกว้าง .
ผมรอ
หิมะลึกลดลง แล้วละลายลงในฤดูใบไม้ผลิที่เป็นโคลน ฉันฝันเกี่ยวกับลูกของฉัน ฤดูร้อนมาถึง และช่วงเช้าก็สดชื่น และเย็น ฉันปรารถนาที่จะเห็นลูกของฉันใบหน้า , จับลูกของฉันในมือของฉัน .
มีแอปเปิ้ลเล็กๆ บนต้นไม้ในบ้านในที่สุด เมื่อจดหมายมาถึงมือของฉันสั่นไปหมด ฉันเปิดซองจดหมาย ข้างในเป็นภาพขนาดเล็กและสาวน้อยกับ shininh ก๊ะตาและผมสีดำ จดหมายบอกว่าเธอชื่อปันปัน . เธออาศัยอยู่ในบ้านเด็กกำพร้าที่ชานเมืองของเมืองในประเทศจีน " มาเร็ว ๆ นี้ " ในจดหมายบอกว่า .
ครับ ! ฉันตื่นเต้นมากที่ฉันกระโดดขึ้นและลงรอบ ๆสนาม
" เย้ ! ! ! ! " ให้กำลังใจเพื่อน ๆและเพื่อนบ้านของเรา
" โฮ่ง ! " บอกว่า ลิลลี่
ผมวิ่งเข้าเมืองไปเป็นเด็กร้าน ผมซื้อผ้าอ้อมและขวดนม และนมผง ผมซื้อเสื้อยืดสีขาวและกางเกงเหลือง ชุดนอน ถุงเท้าสีเขียวเล็ก ๆ ฉันพบสั่นเล็กน้อย สีน้ำตาล หมี อะไรจะต้องลูกของฉัน ? ผมสงสัยอย่างใจจดใจจ่อ .
แล้ว ขณะที่ผมกำลังจะออกจากร้าน ฉันสังเกตเห็นผ้าห่มคนเดียวบนชั้นสูง ผมเอามาลง" ฉันก็อยากซื้อเหมือนกัน " ผมบอกเสมียนร้านค้า
ที่บ้าน ผมเก็บของเข้ากระเป๋าของผม พับผ้าห่มสีแดงอย่างระมัดระวังในมุม ผมพร้อมที่จะไป .
ผมซื้อลิลลี่ไปบ้านเพื่อนจูบลาเธอ " เป็นหมาที่ดี " ฉันบอกลิลลี่ดูกังวล " ฉันจะกลับเร็วๆ นี้ กับ ปันปัน . คุณจะเห็น .
ผมจูบเธออีกครั้ง เธอแกว่งหางของเธอ แล้วฉันไปที่สนามบินผู้โดยสารเครื่องบินขนาดใหญ่และบินข้ามมหาสมุทร
หลังจากฉันมาถึงในประเทศจีน ผมเดินทางบนเครื่องบินที่มีขนาดเล็กและจากนั้นบนรถไฟ , รถโดยสารและรถแท็กซี่ . สองวันต่อมา ฉันมาถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
อาคารจัตุรัสถูกล้อมรอบด้วยกำแพงหินที่ตั้งอยู่กลางทุ่งข้าว ผู้อำนวยการต้อนรับผมที่ประตูและพาฉันขึ้นบันไดกว้าง .
ภายในสถานรับเลี้ยงเด็กผู้ดูแลยกเด็กจากเตียงที่ 3 คนอื่นวางนอน " นี่ ปันปัน , " เขากล่าว .
เมื่อผมกอดคุณไว้ในอ้อมแขนของฉัน " สวัสดี สาวน้อยที่น่ารักของฉัน , " ผมกล่าว .
แม้ว่าคุณมีขนาดเล็กและบาง คุณเข้มแข็งมาก ผมยิ้มให้คุณ แต่คุณจะไม่พบกับสายตาของฉันและคุณ squirmed ในขณะที่ฉันขอบคุณผู้ดูแล .
" เธอช่างดีเด็ก " พวกเขากล่าวว่า ข้ารู้

" ผมพูดผู้กำกับโบกมือลาก่อน ผมอุ้มเธอให้แท็กซี่รออยู่
เมื่อถึงห้องของเรา ผมให้คุณเห็นมุมมองของเมือง คุณ wriggled ในอ้อมแขนของฉันอีกครั้ง ฉันดึงเธอเข้ามาใกล้ .
" นี่เป็นเรื่องใหม่สำหรับผมเหมือนกัน " ฉันพูด " ผมไม่เคยมาที่นี่มาก่อน " ฉันชี้ไปที่หลังคาและกว้าง แม่น้ำด้านล่าง ผมอธิบายเขตข้อมูลและแอปเปิ้ลต้นไม้กลับบ้านและฉันบอกคุณทั้งหมดเกี่ยวกับ ลิลลี่ เราใกล้จะถึงแล้ว " ฉันพูดแล้วก็เดินเข้าไป .
แต่คุณไม่ได้ฟัง เธอมองไปรอบๆห้อง เก้าอี้ เตียง สำนักงาน , ผ้าม่าน , โคมไฟและนาฬิกาบนโต๊ะ คุณมองทุกที่ แต่ที่ฉัน .
ทุกอย่างในชีวิตของคุณคือที่แตกต่างกันในขณะนี้ ซึ่งเป็นเตียงของคุณ ที่เป็นทารกอื่น ๆ ซึ่งเป็นผู้ดูแลของคุณและใครเป็นคนใหม่ พาคุณไปรอบ ๆและชี้ไปที่สิ่งที่ ? คุณ wriggled และ squirmed และเตะเท้าผอมเล็ก ๆน้อย ๆและจากนั้นคุณเริ่มที่จะร้องไห้
ทั้งวันพยายามปลอบใจเธอ ผมเอานมสูตร ฉันให้คุณสั่นและหมี คุณกำลังหิวนม แต่เธอผลักของเล่นไป ฉันแต่งตัวในเสื้อผ้าใหม่ แต่กางเกงและถุงเท้ามีขนาดใหญ่เกินไปเธอสะบัดออก ผมเดินไปส่งคุณกลับมาทั้งหมดหวานกล่อมผมจำได้ว่าร้องเพลง แต่พวกเขาไม่คุ้นเคยกับฉัน เมโลดี้ และไม่เข้าใจคำพูด
ไม่มีอะไรที่ฉันได้ปลอบโยนเธอ เธอร้องไห้ ร้องไห้จนผมรู้สึกเหมือนร้องไห้โฆษณาเกินไป และเวลาเย็น เราทั้งเหนื่อย ผมวางเธอลงและก้มลงไปจูบเธอ คุณ judt หันใบหน้าหนี
ในที่สุดผมจำได้ผ้าห่มสีแดง ฉันค้นผ่านกระเป๋าเดินทาง และพบมันซุกอยู่ข้างใน ว่าอ่อนมัน ! จอบที่สวยงาม !
เบาๆ ผมแพร่กระจายผ่านไหล่ของคุณ มันคือขนาด perfact สำหรับคุณ .
" นี้จะช่วยให้คุณอบอุ่น " ผมกระซิบ .
" นี้จะช่วยให้คุณปลอดภัย "
คุณแนบชิดภายใต้ผ้าห่มนุ่ม . ผมใช้มุมเล็ก ๆของมัน เพื่อเช็ดน้ำตาเธอหยุดร้องไห้แล้วคุณถึงขึ้น และผมรู้สึกว่ามือเล็กๆ สัมผัสของคุณแม่และลูกสาวของฉัน . . . . .

เราจัดขึ้นในแน่น ไม่กี่วันต่อมา เราเดินทางกลับบ้าน เพื่อนของเราและเพื่อนบ้านเจอเราที่ประตู .
" ยินดีต้อนรับกลับบ้าน ! " ทุกคนโห่ร้องยินดี .
" โฮ่ง ! " ลิลลี่ .
ผมอุ้มคุณ รวมอยู่ในผ้าห่ม ทั้งหมดรอบ ๆบ้าน " ที่นี่เป็นครัวของเรา " " และนี่เป็นห้องนั่งเล่นและเปียโนและมองออกไปนอกหน้าต่าง " ฉันชี้ " แอปเปิ้ล เรารับของพรุ่งนี้ แล้วฉันพบคุณที่ห้อง
เราดูทุกอย่าง เก้าอี้ พรม สำนักงาน , ผ้าม่าน , พิการ , และนาฬิกาบนโต๊ะ
เราดูเปล ซ้อนสูงที่มีตุ๊กตาสัตว์และของเล่นที่เพื่อนนำมาให้คุณ เราดู T แต่ละอื่น ๆและเรายิ้ม .
" ฉันรักเธอ " ผมพูด
เราเหนื่อยมาก พวกเรามีความสุขมาก .
บ้านนี้เต็มไปด้วยภาพที่คุณวาดและหนังสือที่เราอ่านกัน และเปียโนที่สวยงามที่เราเล่น เราเล่นทุกวัน

ไม่ก็ว่างเปล่า เมื่อฉันมองเธอ นั่งอยู่ที่โต๊ะในครัวแทบไม่อยากเชื่อว่าคุณโตขึ้นมาก คุณปีนต้นแอ๊ปเปิ้ล และการแข่งขันรอบสนามกับลิลลี่ คุณมีจักรยานคันใหม่ที่ระเบียง เธอมีใหม่ผ้าห่มหนา บนเตียงของคุณ แต่ทุกๆคืน ผมก็ดึงผ้าห่มขึ้นเล็ก ๆน้อย ๆสีแดงที่ผมกอดและจูบราตรีสวัสดิ์ .
" ฝันดีนะ ที่รัก ฉันชอบคุณมาก " ฉันพูด .
" คุณเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน . "
" กูรู้ " เธอพูด " ฉันก็รักคุณ "
และทุกๆเช้า เธอกำผ้าห่มภายใต้แขนของคุณก่อนที่คุณจะออกไปเล่น เมื่อเราใช้เวลาวันหยุดสุดสัปดาห์เดินทางมันเป็นสิ่งแรกที่คุณแพ็ค คุณเก็บมันไว้กับคุณทุกที่ .
" มันพิเศษ " เธออธิบาย ถ้าใครถาม .
ผ้าห่มอานและจางหายไปแล้ว และบางคนคิดว่ามันเป็นเพียงชิ้นส่วนของผ้าที่แน่นิ่งแต่เรารู้ คุณ กับ ผม มันมักจะเป็นพิเศษ มันจะสวยงามเสมอ
มันจะอ่อนเสมอ สีแดง ผ้าห่ม ฉันพาเธอมานานในวันแรกที่มหัศจรรย์ เมื่อเรากลายเป็นครอบครัว

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.