In 1973, Karl von Frisch was awarde

In 1973, Karl von Frisch was awarded a Nobel Prize in
Physiology for his discovery that honey bees communicate
foraging locations to nestmates via the waggle dance (von
Frisch, 1946). Although he was not the first to ponder the
bee recruitment phenomenon [Aristotle noticed ‘‘…each
bee on her return (to a flower) is followed by three or four
companions’’ (Aristotle 350 B.C.)], von Frisch’s particular
contribution decoded an invertebrate’s behavior into a symbolic
language. These landmark experiments were controversial
(Johnson, 1967; Wenner, 1967; Wenner et al., 1969; Gould,
1975; Munz, 2005) and groundbreaking.
In the waggle dance, a returned forager bee advances
linearly on the comb as she quickly vibrates her abdomen
from side to side. This waggle run may last from 1 to
11 s, at which point she circles back (return phase) by
turning alternating from the left or right until she is
approximately at the start of her dance (Fig. 1). This circuit
may be repeated a variable number of times (1 to
[100) in a single dance bout, depending on resource
quality (Seeley et al., 2000) (see below in ‘‘Fine-tuning of
the dance’’), and with each iteration, she communicates
approximately the same distance and a direction from the
nest site to a useful resource (nectar, pollen, water, propolis,
or a new nest site) (von Frisch, 1946, 1967; Dyer,
2002). Distance and direction are encoded in the waggle
run duration and orientation relative to vertical, respectively
(von Frisch, 1946, 1967). Variation in angle and
duration exists within these runs (Dyer, 2002; De Marco
et al., 2008; Couvillon et al., submitted). Dance followers
(recruits) take an average to derive a single distance and
direction (von Frisch and Jander, 1957; Tanner and Visscher,
2008).
That this dance could direct foragers to resources was
astounding to scientists and non-scientists of that day.
Language (or ‘‘Language’’, as von Frisch diplomatically
insisted in his writing) was considered under the exclusive
jurisdiction of humans (Munz, 2005). Yet here were data
demonstrating that not just an animal but an insect could
inform her nestmates of a resource’s location.
In the years since this seminal discovery, the waggle
dance has been investigated in many different ways and
has been used in many different applications, spurring a
field of research spanning basic science neurobiology to
applied foraging ecology. Here I will review a few of the
topics and developments that have occurred since von
Frisch first noticed that a single scout bee on a feeder
quickly becomes an entire foraging group (von Frisch,

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในปี 1973 คาร์ลฟอน Frisch
ได้รับรางวัลโนเบลสาขาสรีรวิทยาสำหรับการค้นพบของเขาว่าผึ้งสื่อสารอาหารสถานที่ที่จะ
nestmates ผ่านเต้นโยกตัว (ฟอน
Frisch, 1946) แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นคนแรกที่จะไตร่ตรองผึ้งปรากฏการณ์สรรหา [อริสโตเติลสังเกตเห็น '' ... แต่ละผึ้งในการกลับมาของเธอ(เพื่อดอกไม้) ตามด้วยสามหรือสี่สหาย'' (อริสโตเติล 350 ปีก่อนคริสตกาล)] โดยเฉพาะอย่างยิ่งฟอน Frisch ของการมีส่วนร่วมถอดรหัสพฤติกรรมของสัตว์ที่ไม่มีกระดูกสันหลังเป็นสัญลักษณ์ภาษา เหล่านี้ทดลองสถานที่สำคัญที่เป็นที่ถกเถียงกัน(จอห์นสัน, 1967; Wenner 1967; Wenner et al, 1969;. โกลด์1975; Munz, 2005) และแหวกแนว. ในการเต้นโยกตัวที่ผึ้งหญ้ากลับก้าวหน้าเส้นตรงกับหวีขณะที่เธอได้อย่างรวดเร็วแรงสั่นสะเทือนหน้าท้องของเธอจากทางด้านข้าง การทำงานนี้อาจโยกตัวล่าสุดจาก ที่จะ 1 11 วินาที, จุดที่เธอกลับมาวงการ (เฟสกลับ) โดยการเปลี่ยนสลับจากด้านซ้ายหรือขวาจนกระทั่งเธอคือประมาณในช่วงเริ่มต้นของการเต้นรำของเธอ(รูปที่ 1). วงจรนี้อาจจะซ้ำจำนวนตัวแปรครั้ง (1 ถึง [100) ในการแข่งขันเต้นรำเดียวขึ้นอยู่กับทรัพยากรที่มีคุณภาพ(ซีลีย์ et al., 2000) (ดูด้านล่างใน '' ปรับจูนของการเต้น'') และมีการซ้ำกันเธอสื่อสารโดยประมาณระยะทางเดียวกันและทิศทางจากที่เว็บไซต์รังเพื่อทรัพยากรที่มีประโยชน์(น้ำทิพย์เกสร, น้ำ, โพลิส, หรือเว็บไซต์รังใหม่) (ฟอน Frisch, 1946, 1967; Dyer, 2002) ระยะทางและทิศทางจะถูกเข้ารหัสในโยกตัวระยะเวลาการทำงานและการวางแนวเทียบกับแนวตั้งตามลำดับ(ฟอน Frisch, 1946, 1967) การเปลี่ยนแปลงในมุมและระยะเวลาที่มีอยู่ภายในวิ่งเหล่านี้ (Dyer 2002; เดอร์โค et al, 2008;.. Couvillon et al, ส่ง) ติดตามการเต้นรำ(เดินสาย) ใช้เวลาเฉลี่ยที่ได้รับมาเป็นระยะทางเดียวและทิศทาง(ฟอน Frisch และ Jander 1957; แทนเนอร์และ Visscher, 2008). ที่เต้นรำนี้ได้โดยตรงหญ้าไปยังแหล่งข้อมูลที่ถูกที่น่าประหลาดใจที่นักวิทยาศาสตร์และนักวิทยาศาสตร์ที่ไม่ใช่ของวันนั้นภาษา (หรือ '' ภาษา '' เป็นฟอน Frisch ชั้นเชิงยืนยันในการเขียนของเขา) ได้รับการพิจารณาภายใต้พิเศษเขตอำนาจของมนุษย์ (Munz, 2005) แต่นี่เป็นข้อมูลที่แสดงให้เห็นว่าไม่เพียง แต่สัตว์ แต่แมลงสามารถแจ้งnestmates ของเธอที่ตั้งทรัพยากรของ. ในปีที่ผ่านมาตั้งแต่การค้นพบเชื้อ, โยกตัวเต้นรำได้รับการตรวจสอบในรูปแบบที่แตกต่างกันจำนวนมากและถูกนำมาใช้ในการใช้งานที่แตกต่างกันกระตุ้นด้านการวิจัยทอดชีววิทยาวิทยาศาสตร์พื้นฐานที่จะนำไปใช้นิเวศวิทยาการจับเหยื่อ นี่ฉันจะตรวจสอบบางส่วนของหัวข้อและการพัฒนาที่เกิดขึ้นตั้งแต่ฟอนFrisch แรกที่สังเกตเห็นว่าผึ้งลูกเสือเดียวบนป้อนอย่างรวดเร็วกลายเป็นกลุ่มที่จับเหยื่อทั้งหมด(ฟอน Frisch,

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปี 1973 , คาร์ล ฟอน ฟริสช์ได้รับรางวัลโนเบลในสรีรวิทยาสำหรับการค้นพบของเขา

ผึ้งที่ผึ้งติดต่อสถานที่เพื่อ nestmates ผ่านการแกว่งไปมาเต้น ( ฟอน
ฟริสช์ , 1946 ) ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนแรกที่จะไตร่ตรอง
ผึ้งสรรหาปรากฏการณ์ [ อริสโตเติลสังเกตเห็น ' ' . . . . . . . แต่ละ
ผึ้งกับการกลับมาของเธอ ( ดอกไม้ ) ตามด้วยสามหรือสี่
เพื่อน ' ' ( อริสโตเติล 350 ปีก่อนคริสตกาล ) ]ของ ฟอน ฟริสช์ โดยเฉพาะพฤติกรรมของสัตว์ที่ไม่มีกระดูกสันหลัง
บริจาคถอดรหัสเป็นภาษา สัญลักษณ์

การทดลองสถานที่เหล่านี้ถูกแย้ง
( Johnson 1967 ; Wenner 1967 ; Wenner et al . , 1969 ; โกลด์
1975 ; มันส์ , 2005 ) และบุกเบิก
ในการแกว่งไปมาเต้น , กลับมาค้นหาผึ้งความก้าวหน้า
เส้นตรงบนหวีเป็นเธอรีบสั่นเธอท้อง
จากทางด้านข้างการแกว่งไปมานี้วิ่งอาจสุดท้ายจาก 1

11 ด้วย ซึ่งเป็นจุดที่เธอวงกลมกลับ ( กลับเฟส ) โดย
เปลี่ยนสลับจากซ้ายหรือขวาจนกว่าเธอ
ประมาณที่เริ่มต้นของการเต้นของเธอ ( รูปที่ 1 ) วงจรนี้
อาจจะซ้ำตัวแปรจำนวนครั้งที่ 1

[ 100 ) ในการแข่งขันเต้นเดี่ยว ขึ้นอยู่กับคุณภาพทรัพยากร
( ซีลีย์ et al . , 2000 ) ( ดูด้านล่าง 'fine-tuning ของ
' เต้น ' ' )และกับแต่ละซ้ำ เธอสื่อสาร
ประมาณระยะทางเดียวกันและทิศทางจาก
รังเว็บไซต์ทรัพยากรที่เป็นประโยชน์ ( น้ำหวาน , เกสร , น้ำ , โพลิส ,
หรือเว็บไซต์รังใหม่ ) ( ฟอน ฟริสช์ , 1946 , 1967 ; Dyer
, 2002 ) ระยะทางและทิศทางมีการเข้ารหัสในการแกว่งไปมา
วิ่งระยะและทิศทางที่สัมพันธ์กับแนวตั้งตามลำดับ
( ฟอน ฟริสช์ , 1946 , 1967 ) การเปลี่ยนแปลงในมุมและ
เวลาที่มีอยู่ภายในเหล่านี้วิ่ง ( Dyer , 2002 ; de Marco
et al . , 2008 ; couvillon et al . , ส่ง ) เต้นผู้ติดตาม
( รับสมัคร ) ใช้เวลาเฉลี่ยเพื่อให้ได้ระยะทางและทิศทางเดียว
( และ ฟอน ฟริสช์ jander 2500 ; แทนเนอร์ และ visscher

, 2008 ) ที่เต้นนี้ตรงชนิดกับทรัพยากร
ที่นักวิทยาศาสตร์และไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์ของวันนั้น 'language
ภาษา ( หรือ ' ' 'เช่น ฟอน ฟริสช์อย่างมีชั้นเชิง
ยืนยันในการเขียนของเขา ) ถูกพิจารณาภายใต้สังกัดของมนุษย์พิเศษ
( มันส์ , 2005 ) แต่นี่เป็นข้อมูล
แสดงให้เห็นว่าไม่ใช่แค่สัตว์แต่แมลงอาจ
แจ้ง nestmates ของเธอที่ตั้งของทรัพยากร .
ในปีตั้งแต่การค้นพบนี้อุดมสมบูรณ์ , การแกว่งไปมา
เต้นได้ศึกษาในหลายวิธีที่แตกต่างกันและ
ได้ถูกใช้ในงานที่แตกต่างกันหลายเครื่องเป็นสนามวิจัยครอบคลุมพื้นฐานวิทยาศาสตร์


ใช้หาอาหารประสาทชีววิทยานิเวศวิทยา ที่นี่เราจะตรวจสอบเพียงไม่กี่ของ
หัวข้อและการพัฒนาที่เกิดขึ้นตั้งแต่ ฟอน ฟริสช์สังเกตเห็นครั้งแรกที่ผึ้ง

เดี่ยวป้อนลูกเสือได้อย่างรวดเร็วกลายเป็นทั้งหมดเช่นกลุ่ม ( ฟอน ฟริช