Yongguk is running for president an

Yongguk is running for president and has enough things to worry about without having to worry about your safety too!

——

You try not to stare at your newest charge for too long but it’s proving to be a difficult task. He looks his absolute best today, in his black turtleneck and warm tweed coat- perfect for his outdoor speech in the cold Korean winter. Not to mention, his also wearing his most winning smile as he cuddles a lucky toddler to his chest. The sounds of several camera shutters go off and he laughs good-naturedly before handing the child back to her mother.

He waves to the rest of the crowd and grabs as many hands as he can as he walks the rest of the carpet back to the motorcade. You follow, finally taking your eyes off him and scanning the crowd for any sign of a threat. His baritone voice calling your name makes you snap to attention and you see him signaling for you to get into the car with him.

You keep your frustration below surface level as you follow him in. The door closes shut behind you and you shoot him a questioning look. He rolls his eyes at your innocent mask, “did you see anything or anyone dangerous out there?”

You turn away, training your eyes on the crowd outside, “no, sir.”

You don’t see it but you feel him rolling his eyes again, “then maybe it’s time we dropped this charade that I’m an important person you have to protect with your life?”

You swallow the indignant protest that bubbles up in your throat and turn back to narrow your eyes at him.

“With all due respect, sir, you are a presidential candidate and a frontrunner to electoral race. If everything goes well, and I know they will, you’ll be Korea’s next president so maybe it’s time you dropped the charade that you’re just an average Joe when everyone in this country knows you’re not!”

You can’t help raising your voice; you’ve been through this argument ever since you were assigned to him and he’s still not letting up. An awkward silence hangs in the air after your outburst but you don’t regret your words, only that you let your anger get the best of you. You clench your fists and hope that he doesn’t get you reassigned for overstepping bounds.

He sighs tiredly at long last, nodding slowly, “alright… I get it.” He turns to face you and then as if a switch has been hit, his voice turns stiff when he thanks you and waves you out.

You get out as per his orders, entering your own car behind his and you take off. One of your colleagues asks politely if anything is wrong but you just shake your head. As wrong and unprofessional as it is, your feud with Yongguk is a personal one.

Bang Yongguk, presidential candidate and South Korea’s next president (you just know it in your bones), also your best friend since 5th grade after you beat up some schoolyard bullies who were trying to steal his lunch money. Currently, he’s also the number one complainer about your choice of profession. He’d always thought becoming a member of the blue house’s security department was beneath you, as if he hadn’t given up the offer to become director of some top American firm to do the work of his country.

You huff into your office, raging inwardly about the unfairness of it all. Why couldn’t he understand that you felt the same sense of duty that he did only in a different manner? You had always been good at sports and after seeing your father at work in this very position, you had decided that no other path would satisfy you. You squeeze the bridge of your nose in an attempt to calm yourself down. You could only hope that Yongguk would come to the same understanding soon and stop bothering you about this.

He doesn’t, as you soon find out when you race into his office just a few days later. He’s startled by your urgency but when he catches sight of the papers in your hands, he asks lightheartedly, “aah, come to hand in your resignation papers?”

You scowl at him, “now isn’t the time for jokes, sir.”

The head of the security department clears his throat, “you’ve got a death threat, Mr.Bang.” He lays the printouts of e-mails and various anti-government websites that speak of vicious plots against Yongguk’s life.

Yongguk lifts an eyebrow as he glances across the info and the director continues, “we’ll be upping your security, sir. And until these guys have been caught, we hope you’ll refrain from outdoor events.”

There’s a frown etched into Yongguk’s forehead even as he nods in resignation. “Very well, we’ll do what you think is best, director Kim. Thank you.”

He signals for the director to leave and when you start to follow, he calls you back, waiting deliberately for the door to be shut before he speaks to you.

“Don’t you think now is about the right time to send in your resignation?”

Anger flashes through your veins at his words and you grit your teeth. “No, sir. In fact, I think now is about the right time to see if I can move faster than a bullet,” you answer acerbically.

He laughs, voice strained as he turns away from you and busies himself with the folders on the shelf behind him. “You’re being a little dramatic, don’t you think?” He asks quietly.

Another spark of anger flashes through you and you feel tears prick the back of your eyelids despite yourself. “I don’t think so, sir. I’m merely doing my duty, as I always have. I do, however, think you’re being a very big jackass. And if you really want me out, then you’d do well to go against the orders of the director because nothing short of a bullet is going to make me leave!”

You storm out before he gets a word in edgewise, not caring in the least if you’d crossed a line because he did it first. What’s more, you think you might actually cry if you had stayed in there any longer. It hurt that Yongguk had asked you directly to quit and even more that he didn’t even have a good reason to. And even though it isn’t supposed to, it hurt even more that you were friends. You lock yourself in a bathroom stall, allowing yourself a couple of minutes to reign your emotions in again before getting back to work. You had to prove your self and your worth if you wanted Yongguk off your back.

Your exclamation seems to have work as Yongguk spends the final stretch of his campaigning indoors. He doesn’t stray too far into the crowd like before and still manages to look likable with his gummy smile and infectious laugh. He loves the people and that sincerity shines through across podiums and velvet line barriers and today was the perfect example of that.

Yongguk delivers his final lines and begins to wrap up his speech while you scan the crowd. Today’s event has drawn many into the stuffy high school gymnasium and you want to make sure that you don’t miss anything. Your eyes go from one corner of the square to the other, scanning every face for any possible threats. They lock onto a young man with his head shaven when it happens.

The glass of a high window to your right is blown from its pane, shattering into a million tiny pieces and raining down on you. There is chaos within seconds as people scramble- citizens running, trying to get out and agents rushing to do their jobs. You don’t remember making the decision to, but you dive for Yongguk, pushing him down as a second bullet sails through the newly made hole in the wall.

You land on your elbow and you hear a loud crunch. A jolt of pain travels up your arm all the way to your head. You grimace but sit up, cradling your arm to you and leaning on your hip as you pat Yongguk down.

“Are you okay? Are you hurt?” You both ask, voices and concern overlapping. He looks at your arm worriedly but you ignore him and slip your good hand up his sides, breathing a sigh of relief when you find no blood. He frowns at you and you can tell that he’s angry but before he can say anything more, two other agents are by his side. They lift him easily and put him into a car. Another comes for you, helping you up and into another car.

The mess is swiftly organized and information starts to trickle in slowly. The shooters were from the North and had been unhappy with some of the things Yongguk had to say about national security that they targeted him. Luckily, the group was small and had had very little training. They were shot and killed by the agents on site within seconds and no one at the event had been hurt save from some scrapes and bruises.

Later, an agent drops by the infirmary to confirm that Yongguk is also unharmed and you heave a big sigh of relief when you hear the news. The doctor smiles up at you when he hears it, “well, I guess that makes you the biggest victim of today’s happening.”

You give him a sheepish smile that in turn makes him chuckle. “You’re in luck too, nothing’s broken, just a dislocated elbow and a sprained wrist.” He gets to fixing your arm, putting your elbow back into place with a painful push and then wrapping up your wrist. You thank your lucky stars for the umpteenth time today that dislocated joints were something you were used to and that the pain wasn’t as bad.

The doctor makes you stay as he goes off to get more supplies but when the door opens next, it’s Yongguk that you see entering.

You straighten up at the sight of him, “sir?”

He doesn’t respond and you trace his line of sight back to your bandaged arm. You deflate, pulling your arm into your tummy, wishing desperately that you could hide it now.

“I’m sorry,” he says suddenly and you perk up. A pair of sad eyes meets your surprised ones and makes them grow wider.

“I know I hurt you before, with the things I’ve said,” he explains. You’re speechless so you blink at him, bewildered.

He runs a hand through his hair, letting out a noise of frustration before taking a step towards you. “It’s just… you’ve always been protecting me. You’re always the stronger one and you’re just- you’re always… there- here, with me.”

His frown deepens, the creases in his forehead m

Yongguk is running for president and has enough things to worry about without having to worry about your safety too!

——

You try not to stare at your newest charge for too long but it’s proving to be a difficult task. He looks his absolute best today, in his black turtleneck and warm tweed coat- perfect for his outdoor speech in the cold Korean winter. Not to mention, his also wearing his most winning smile as he cuddles a lucky toddler to his chest. The sounds of several camera shutters go off and he laughs good-naturedly before handing the child back to her mother.

He waves to the rest of the crowd and grabs as many hands as he can as he walks the rest of the carpet back to the motorcade. You follow, finally taking your eyes off him and scanning the crowd for any sign of a threat. His baritone voice calling your name makes you snap to attention and you see him signaling for you to get into the car with him.

You keep your frustration below surface level as you follow him in. The door closes shut behind you and you shoot him a questioning look. He rolls his eyes at your innocent mask, “did you see anything or anyone dangerous out there?”

You turn away, training your eyes on the crowd outside, “no, sir.”

You don’t see it but you feel him rolling his eyes again, “then maybe it’s time we dropped this charade that I’m an important person you have to protect with your life?”

You swallow the indignant protest that bubbles up in your throat and turn back to narrow your eyes at him.

“With all due respect, sir, you are a presidential candidate and a frontrunner to electoral race. If everything goes well, and I know they will, you’ll be Korea’s next president so maybe it’s time you dropped the charade that you’re just an average Joe when everyone in this country knows you’re not!”

You can’t help raising your voice; you’ve been through this argument ever since you were assigned to him and he’s still not letting up. An awkward silence hangs in the air after your outburst but you don’t regret your words, only that you let your anger get the best of you. You clench your fists and hope that he doesn’t get you reassigned for overstepping bounds.

He sighs tiredly at long last, nodding slowly, “alright… I get it.” He turns to face you and then as if a switch has been hit, his voice turns stiff when he thanks you and waves you out.

You get out as per his orders, entering your own car behind his and you take off. One of your colleagues asks politely if anything is wrong but you just shake your head. As wrong and unprofessional as it is, your feud with Yongguk is a personal one.

Bang Yongguk, presidential candidate and South Korea’s next president (you just know it in your bones), also your best friend since 5th grade after you beat up some schoolyard bullies who were trying to steal his lunch money. Currently, he’s also the number one complainer about your choice of profession. He’d always thought becoming a member of the blue house’s security department was beneath you, as if he hadn’t given up the offer to become director of some top American firm to do the work of his country.

You huff into your office, raging inwardly about the unfairness of it all. Why couldn’t he understand that you felt the same sense of duty that he did only in a different manner? You had always been good at sports and after seeing your father at work in this very position, you had decided that no other path would satisfy you. You squeeze the bridge of your nose in an attempt to calm yourself down. You could only hope that Yongguk would come to the same understanding soon and stop bothering you about this.

He doesn’t, as you soon find out when you race into his office just a few days later. He’s startled by your urgency but when he catches sight of the papers in your hands, he asks lightheartedly, “aah, come to hand in your resignation papers?”

You scowl at him, “now isn’t the time for jokes, sir.”

The head of the security department clears his throat, “you’ve got a death threat, Mr.Bang.” He lays the printouts of e-mails and various anti-government websites that speak of vicious plots against Yongguk’s life.

Yongguk lifts an eyebrow as he glances across the info and the director continues, “we’ll be upping your security, sir. And until these guys have been caught, we hope you’ll refrain from outdoor events.”

There’s a frown etched into Yongguk’s forehead even as he nods in resignation. “Very well, we’ll do what you think is best, director Kim. Thank you.”

He signals for the director to leave and when you start to follow, he calls you back, waiting deliberately for the door to be shut before he speaks to you.

“Don’t you think now is about the right time to send in your resignation?”

Anger flashes through your veins at his words and you grit your teeth. “No, sir. In fact, I think now is about the right time to see if I can move faster than a bullet,” you answer acerbically.

He laughs, voice strained as he turns away from you and busies himself with the folders on the shelf behind him. “You’re being a little dramatic, don’t you think?” He asks quietly.

Another spark of anger flashes through you and you feel tears prick the back of your eyelids despite yourself. “I don’t think so, sir. I’m merely doing my duty, as I always have. I do, however, think you’re being a very big jackass. And if you really want me out, then you’d do well to go against the orders of the director because nothing short of a bullet is going to make me leave!”

You storm out before he gets a word in edgewise, not caring in the least if you’d crossed a line because he did it first. What’s more, you think you might actually cry if you had stayed in there any longer. It hurt that Yongguk had asked you directly to quit and even more that he didn’t even have a good reason to. And even though it isn’t supposed to, it hurt even more that you were friends. You lock yourself in a bathroom stall, allowing yourself a couple of minutes to reign your emotions in again before getting back to work. You had to prove your self and your worth if you wanted Yongguk off your back.

Your exclamation seems to have work as Yongguk spends the final stretch of his campaigning indoors. He doesn’t stray too far into the crowd like before and still manages to look likable with his gummy smile and infectious laugh. He loves the people and that sincerity shines through across podiums and velvet line barriers and today was the perfect example of that.

Yongguk delivers his final lines and begins to wrap up his speech while you scan the crowd. Today’s event has drawn many into the stuffy high school gymnasium and you want to make sure that you don’t miss anything. Your eyes go from one corner of the square to the other, scanning every face for any possible threats. They lock onto a young man with his head shaven when it happens.

The glass of a high window to your right is blown from its pane, shattering into a million tiny pieces and raining down on you. There is chaos within seconds as people scramble- citizens running, trying to get out and agents rushing to do their jobs. You don’t remember making the decision to, but you dive for Yongguk, pushing him down as a second bullet sails through the newly made hole in the wall.

You land on your elbow and you hear a loud crunch. A jolt of pain travels up your arm all the way to your head. You grimace but sit up, cradling your arm to you and leaning on your hip as you pat Yongguk down.

“Are you okay? Are you hurt?” You both ask, voices and concern overlapping. He looks at your arm worriedly but you ignore him and slip your good hand up his sides, breathing a sigh of relief when you find no blood. He frowns at you and you can tell that he’s angry but before he can say anything more, two other agents are by his side. They lift him easily and put him into a car. Another comes for you, helping you up and into another car.

The mess is swiftly organized and information starts to trickle in slowly. The shooters were from the North and had been unhappy with some of the things Yongguk had to say about national security that they targeted him. Luckily, the group was small and had had very little training. They were shot and killed by the agents on site within seconds and no one at the event had been hurt save from some scrapes and bruises.

Later, an agent drops by the infirmary to confirm that Yongguk is also unharmed and you heave a big sigh of relief when you hear the news. The doctor smiles up at you when he hears it, “well, I guess that makes you the biggest victim of today’s happening.”

You give him a sheepish smile that in turn makes him chuckle. “You’re in luck too, nothing’s broken, just a dislocated elbow and a sprained wrist.” He gets to fixing your arm, putting your elbow back into place with a painful push and then wrapping up your wrist. You thank your lucky stars for the umpteenth time today that dislocated joints were something you were used to and that the pain wasn’t as bad.

The doctor makes you stay as he goes off to get more supplies but when the door opens next, it’s Yongguk that you see entering.

You straighten up at the sight of him, “sir?”

He doesn’t respond and you trace his line of sight back to your bandaged arm. You deflate, pulling your arm into your tummy, wishing desperately that you could hide it now.

“I’m sorry,” he says suddenly and you perk up. A pair of sad eyes meets your surprised ones and makes them grow wider.

“I know I hurt you before, with the things I’ve said,” he explains. You’re speechless so you blink at him, bewildered.

He runs a hand through his hair, letting out a noise of frustration before taking a step towards you. “It’s just… you’ve always been protecting me. You’re always the stronger one and you’re just- you’re always… there- here, with me.”

His frown deepens, the creases in his forehead m

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

Yongguk ใช้สำหรับประธานาธิบดี และมีกิจกรรมพอกังวล โดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของคุณเกินไป——คุณพยายามที่ไม่มองค่าใช้จ่ายของคุณล่าสุดนานเกินไป แต่เป็นการพิสูจน์ให้ เป็นงานที่ยาก เขามองส่วนของเขาแน่นอนวันนี้ เขารัดคอสีดำและผ้าสักหลาดอบอุ่นตราเหมาะสำหรับคำพูดของเขากลางแจ้งในฤดูหนาวเกาหลีเย็น ไม่พูดถึง เขายังสวมรอยยิ้มของเขาชนะมากที่สุดเป็นเขา cuddles เด็กที่หัดเดินที่โชคดีกับหน้าอกของเขา เสียงของบานเกล็ดกล้องหลายไปปิด และเขาหัวเราะที good-naturedly ก่อนที่จะชำระลูกกลับไปให้แม่ของเธอเขาคลื่นของฝูงชน และ grabs มือมากเท่าที่เขาสามารถขณะที่เขาเดินไปส่วนเหลือของพรมไป motorcade คุณทำตาม ทำตาปิดเขา และการสแกนสำหรับเครื่องหมายใด ๆ ของภัยคุกคามต่อฝูงชน จัดชิดโทรศัพท์เสียงบาริโทนของเขาทำให้ชื่อของคุณคุณสนใจ และคุณเห็นตามปกติคุณจะได้รับในรถกับเขาคุณทำให้ขัดข้องของอยู่ใต้ระดับผิวเป็นคุณปฏิบัติใน ประตูปิดปิดอยู่ข้างหลังคุณ และคุณยิงเขาดูข้อสงสัย เขาม้วนตาที่ทองคำบริสุทธิ์, "คุณไม่เห็นอะไรหรือใครอันตรายออกมี? "คุณเปิด ตากับฝูงชนภายนอก การฝึกอบรม " ไม่รัก"คุณไม่เห็น แต่คุณรู้สึกว่าเขากลิ้งตาอีก "แล้วอาจจะถึงเวลาที่เราหลุดนี้ charade ที่ฉันเป็นคนสำคัญที่คุณต้องปกป้อง ด้วยชีวิตของคุณ"คุณกลืนประท้วงไม่พอใจที่ฟองขึ้นในคอของคุณ และกลับแคบลงตาที่เขา"ด้วยทั้งหมดครบกำหนด respect ที่รัก คุณเป็นผู้สมัครประธานาธิบดีและ frontrunner ในการแข่งขันเลือกตั้ง ถ้าทุกอย่างเป็นไปด้วยดี และฉันรู้ว่า พวกเขาจะการ คุณจะใหญ่ต่อไปของเกาหลี ดังนั้นอาจเป็นเวลาคุณทิ้ง charade ที่คุณจะเป็นเพียงไม่หนุ่มเมื่อทุกคนในประเทศนี้รู้ว่า คุณไม่ "คุณไม่สามารถช่วยเพิ่มเสียงของคุณ คุณได้รับผ่านทางอาร์กิวเมนต์นี้ตั้งแต่ที่คุณกำหนดให้กับเขา และเขาจะยังไม่ทำให้ค่า เงียบตกใจที่ค้างในอากาศหลัง outburst ของคุณ แต่คุณไม่เสียใจของคำ คุณให้ความโกรธของคุณได้ดีสุดของคุณ คุณ clench หมัดของคุณ และหวังว่าเขาไม่ได้รับคุณกำหนดสำหรับ overstepping ขอบเขตเขา sighs tiredly ในที่สุดยาวนาน ช้า nodding "ครับ... ฉันทำ" เขาจะให้ใบหน้าคุณ และจากนั้น ถ้ามีการกดสวิตช์ เสียงของเขาจะแข็งเมื่อเขาขอบคุณ และคลื่นคุณออกคุณไปตามสั่ง ใส่รถของเขา และคุณจะปิด หนึ่งในเพื่อนร่วมงานถามสุภาพถ้า อะไรไม่ถูกต้อง แต่เพียงจับหัวของคุณ ที่ไม่ถูกต้อง และสะอาดเป็นมัน คุณบาดหมางกับ Yongguk เป็นส่วนบุคคลบาง Yongguk ผู้สมัครประธานาธิบดี และประธานถัดไปของเกาหลีใต้ (คุณก็รู้ว่ามันในแท่ง) ยังเพื่อนที่ดีที่สุดตั้งแต่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 หลังจากที่คุณชนะขึ้น bullies schoolyard บางคนพยายามขโมยเงินอาหารกลางวันของเขา ขณะนี้ เขาได้ยัง complainer จำนวนหนึ่งทางเลือกของอาชีพ เขามีความคิดจะกลายเป็น สมาชิกของแผนกรักษาความปลอดภัยบลูเฮ้าส์เป็นใต้ คุณว่าเขาไม่ได้รับข้อเสนอเป็น กรรมการบริษัทอเมริกันบางด้านต้องการทำงานของประเทศของเขาคุณหายใจเร็ว ๆ เป็นสำนักงานของคุณ โกรธสองอย่างภายในเกี่ยวกับ unfairness ของมันทั้งหมด ทำไมไม่สามารถเขาเข้าใจว่า คุณรู้สึกว่าความรู้สึกที่เหมือนกันของที่เขาทำในลักษณะแตกต่างกันหรือไม่ คุณเสมอได้ดี ที่กีฬา และหลัง จากที่เห็นคุณพ่อที่ทำงานในตำแหน่งนี้มาก คุณได้ตัดสินใจว่า ไม่มีเส้นทางอื่น ๆ จะตอบสนองคุณ คุณบีบดั้งจมูกของคุณในความพยายามที่จะสงบตัวเองลง คุณสามารถหวังว่า Yongguk จะมาเดียวเข้าใจทันที และหยุดรบกวนคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้เขาไม่ได้ เป็นคุณเร็ว ๆ นี้ค้นหาเมื่อคุณแข่งขันเป็นสำนักงานของเขาเพียงไม่กี่วันต่อมา เขาเป็น startled โดยความเร่งด่วนของคุณ แต่เมื่อเขาจับสายตาของเอกสารในมือของคุณ เขาขอ lightheartedly, "aah มามือในเอกสารของคุณลาออกหรือไม่"คุณหน้าคว่ำที่เขา "ตอนนี้ไม่นานตลก รัก"หัวหน้าแผนกความปลอดภัยล้างคอของเขา "คุณได้มีคามตาย Mr.Bang" เขาวางงานพิมพ์อีเมลและเว็บไซต์ต่อต้านรัฐบาลต่าง ๆ ที่พูดของที่ดินทายากับชีวิตของ YonggukYongguk ยกคิ้วเขาสายตาข้ามข้อมูล และผู้อำนวย ยังคง "เราจะได้ upping ความปลอดภัยของคุณ ที่รัก และจนกว่าจะมีการจับคนเหล่านี้ เราหวังว่า คุณจะหลีกจากกิจกรรมกลางแจ้ง"มีคิ้วที่แกะสลักเข้าไปในหน้าผากของ Yongguk แม้เป็นเขา nods ในการลาออก "ดีมาก เราจะทำอะไรที่คุณคิดว่า ดีสุด ผู้กำกับคิม ขอขอบคุณคุณ"เขาสัญญาณสำหรับกรรมการไป และเมื่อคุณเริ่มการทำตาม เขาเรียกคุณกลับ ตั้งใจรอประตูจะปิดก่อนพูดกับคุณ"ไม่คุณคิดว่า ตอนนี้จะเกี่ยวกับเวลาเหมาะสมเพื่อส่งในการลาออกของคุณ? "ความโกรธปรากฏขึ้นผ่านเส้นเลือดที่คำพูดของเขา และคุณโงนเงนฟันของคุณ "ไม่มี รัก ในความเป็นจริง ฉันคิดว่า ตอนนี้จะเกี่ยวกับเวลาเหมาะสมเพื่อดูถ้าไม่สามารถย้ายได้เร็วกว่ากระสุน, "คุณตอบ acerbicallyเขาหัวเราะที เสียงย้ำเขาจะจากคุณ และคเพื่อเองกับโฟลเดอร์บนชั้นด้านหลัง "คุณกำลังเป็นอย่างน้อย คุณไม่คิดว่า" เขาถามอย่างเงียบ ๆประกายแฟลชโกรธคุณและคุณอื่นรู้สึกน้ำตา prick หลังเปลือกตาของคุณแม้ว่าตัวคุณเอง "ฉันว่าไม่นะ รัก ฉันเพียงแค่ทำหน้าที่ของฉัน เป็นฉันได้เสมอ อย่างไรก็ตาม ฉัน คิดคุณกำลังถูกไอ้งั่งที่ใหญ่มาก และถ้าคุณอยากให้ฉันออก แล้วก็ดีไปกับคำสั่งของผู้อำนวยการเนื่องจากไม่ขาดกระสุนจะทำให้ฉันปล่อย"คุณพายุออกก่อนเขาได้รับคำใน edgewise ไม่ดูแลอย่างถ้าคุณต้องข้ามบรรทัดเนื่องจากเขาไม่ได้ต้องการ มีอะไรเพิ่มเติม คุณคิดว่า คุณอาจจะร้องไห้ถ้า คุณสะสมมีอีกต่อไป มันเจ็บที่ Yongguk ถามโดยตรงให้ออกและยิ่งที่เขาไม่ได้มีเหตุผลสมควร และถึงแม้ว่ามันไม่ควรจะ มันเจ็บยิ่งคุณมีเพื่อน คุณล็อกตัวเองในการอาบน้ำ ทำให้ตัวเองสองสามนาทีเพื่อครอบครองอารมณ์ของคุณในการเดินทางกลับไปทำงาน ก็ต้องพิสูจน์ตนเองและคุ้มค่าของคุณถ้าคุณต้องการ Yongguk ปิดกลับตกใจของคุณดูเหมือนว่าจะ มีงาน Yongguk ใช้ยืดสุดท้ายของ campaigning เขาขวาง เขาไม่หลงไกลในฝูงชนเช่นก่อน และยังคง จัดการดู likable เยลลี่เบอร์ยิ้มและหัวเราะติดเชื้อเขา รักคนจริงใจที่ส่องผ่าน podiums และอุปสรรคเส้นกำมะหยี่ และวันนี้เป็นตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบที่Yongguk ให้บรรทัดสุดท้ายของเขา และเริ่มที่จะตัดคำพูดของเขาในขณะที่คุณสแกนฝูงชน เหตุการณ์วันนี้มีลากหลายเข้าโรงยิมโรงเรียนมัธยมคัด และต้องแน่ใจว่า คุณไม่ควรพลาดอะไร ตาไปจากมุมหนึ่งของสี่เหลี่ยมอีก การสแกนทุกหน้าสำหรับภัยคุกคามใด ๆ ได้ พวกเขาล็อคไปยังชายหนุ่มกับ shaven เขาใหญ่เมื่อมันเกิดขึ้นเป็นเป่ากระจกของหน้าต่างทางด้านขวามือสูงจากบานหน้าต่างของ ซึ่งทำให้ป่นปี้เป็นล้านชิ้นเล็ก ๆ และฝนตกลงบน มีความวุ่นวายภายในวินาทีเป็นคนช่วงชิงคนทำงาน พยายามจะเช็คเอาท์และแทนที่วิ่งไปทำงาน คุณไม่จำทำการตัดสินใจ แต่คุณดำน้ำสำหรับ Yongguk กดเขาลงเป็นกระสุนสองเซลส์ผ่านหลุมในผนังทำใหม่คุณที่ดินบนข้อศอกของคุณ และคุณได้ยินวิกฤติด้านเสียง กระตุกปวดขึ้นแขนเดินทางไปทางหัวของคุณ คุณ grimace แต่นั่ง cradling แขนคุณ และเอียงสะโพกของคุณเป็นคุณ pat Yongguk ลง"เป็นคุณล่ะ มีคุณเจ็บตรงไหน" คุณทั้งสองถาม เสียงและความกังวลที่ทับซ้อนกัน เขามองไปที่แขนของคุณ worriedly แต่คุณไม่สนใจเขา และลื่นมือดีขึ้นด้านข้างของเขา หายใจแยกกันอย่างโล่งอกหาเลือดไม่ เขา frowns ที่คุณ และคุณสามารถบอกว่า เขาจะโกรธ แต่ก่อนเขาสามารถพูดอะไรเพิ่มเติม ตัวแทนอื่น ๆ สองอยู่เคียงข้างเขา พวกเขายกเขาได้ง่าย และทำเป็นรถ อีกมาสำหรับคุณ ช่วยให้คุณขึ้น และ ลงรถอื่นอย่างรวดเร็วจัดระเบียบ และข้อมูลเริ่มจะไหลในช้า นักกีฬาที่ได้จากภาคเหนือ และได้รับความสุขกับสิ่งที่ Yongguk มีการพูดเกี่ยวกับความปลอดภัยแห่งชาติที่ พวกเขากำหนดเป้าหมายเขา โชคดี กลุ่มเล็ก และเคยมีการฝึกอบรมน้อยมาก พวกเขาถูกยิง และฆ่า โดยตัวแทนบนเว็บไซต์ภายในวินาที และหนึ่งในเหตุการณ์ได้รับบาดเจ็บบันทึกจากบางสามารถขอดหลัง ตัวแทนหยดตาม infirmary เพื่อยืนยันว่า ยังมี Yongguk unharmed และคุณยกล่องใหญ่อย่างโล่งอกเมื่อคุณได้ยินข่าว แพทย์มากขึ้นที่คุณเมื่อเขาได้ยิน "ดี ผมคิดว่า ที่ทำให้คุณเหยื่อที่ใหญ่ที่สุดของวันนี้เกิดขึ้น"คุณให้เขายิ้ม sheepish ที่จะทำให้เขาหัวเราะ "คุณอยู่ในโชคดีเกินไป ไม่มี เสีย เพียงเคล็ดศอกและข้อมือ sprained" เขาได้รับการแก้ไขแขน วางข้อศอกของคุณกลับเข้าไปในสถานที่ที่มีการกดเจ็บแล้ว ตัดขึ้นข้อมือของคุณ คุณขอบคุณคุณโชคดีดาวครั้ง umpteenth วันนี้ที่รอยต่อเคล็ดมีบางสิ่งบางอย่างที่คุณใช้ และที่อาการปวดไม่ได้เลวร้ายหมอทำให้คุณเดิน ตามเขาไปจะได้รับอุปกรณ์เพิ่มเติม แต่เมื่อประตูเปิดถัดไป เป็น Yongguk ที่คุณเห็นใส่คุณตรงค่าในสายตาของเขา "รัก"เขาไม่ตอบ และคุณติดตามสายตาของเขาบรรทัดกลับไปแขน bandaged คุณรูปแฟบ ดึงแขนเข้าไปในหน้าท้องของคุณ ประสงค์หมดว่า คุณไม่สามารถซ่อนมันตอนนี้"ฉันขอ เขากล่าวว่า ทันที และคุณหนักท้องขึ้น คู่ของตาเศร้าตรงกับคนที่คุณประหลาดใจ และทำให้พวกเขาเติบโตมากขึ้น"ฉันรู้ฉันทำร้ายคุณก่อน กับสิ่งที่ผมบอก เขาอธิบาย คุณกำลังพูดเพื่อคุณกะพริบที่เขา สับสนวิ่งมือผ่านเส้นผมของเขา ทำให้ออกเสียงไม่พอก่อนก้าวสู่คุณ "ก็...คุณได้เสมอถูกปกป้องฉัน คุณจะได้แข็งแกร่ง และคุณเพียง-คุณเสมอ...นั่นนี่ กับฉัน "คิ้วของเขา deepens, creases ใน m หน้าผากของเขา

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ยงกุกจะลงสมัครประธานและมีเรื่องกังวลมากพอแล้ว โดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของคุณด้วย

--

คุณพยายามไม่จ้องที่ชาร์จใหม่ของคุณสำหรับยาวเกินไป แต่มันพิสูจน์ให้เป็นงานที่ยาก เขาดูสัมบูรณ์ที่ดีที่สุดของเขาในวันนี้ เขาสีดำ คอเต่า และอบอุ่นดเสื้อ - เหมาะสำหรับการพูดกลางแจ้งในฤดูหนาวของเกาหลี ไม่ต้องพูดถึงเขายังใส่มากที่สุด รอยยิ้มแห่งชัยชนะที่เขา cuddles เป็นเด็กโชคดีที่หน้าอกของเขา เสียงชัตเตอร์ของกล้องหลายๆ ไป เขาหัวเราะดี naturedly ก่อนจะส่งเด็กคืนไปให้แม่ของเธอ

เขาโบกมือให้กับส่วนที่เหลือของฝูงชนและคว้าเป็นมือมากที่สุดเท่าที่เขาสามารถ เช่น เขาเดินไปพรมกลับขบวน . คุณตามในที่สุดก็เอาสายตาไปจากเขาและสแกนฝูงชนสำหรับสัญญาณของการคุกคาม เสียงของเขาทุ้มเรียกชื่อเธอทำให้เธอดึงความสนใจ และคุณเห็นเขาส่งสัญญาณให้คุณ เข้าไปในรถกับเขา

คุณเก็บเสียงต่ำกว่าระดับพื้นผิวตามที่คุณปฏิบัติตามเขาใน ประตูปิด ปิดไปด้านหลังคุณและคุณยิงเขาถามดู เขาม้วนตาของเขาในรูปแบบบริสุทธิ์ของคุณ" คุณเห็นอะไรหรือใครอันตรายออกมี ? "

เธอหันไปฝึกสายตาในฝูงชนด้านนอก " ไม่ครับ "

คุณมองไม่เห็นมัน แต่คุณรู้สึกเขากลอกตาไปมาอีก " แล้วบางทีมันอาจจะถึงเวลาที่เราปล่อย คำถามนี้ฉันเป็นคนที่สำคัญ เธอต้องปกป้องด้วยชีวิต "

คุณกลืนไม่พอใจประท้วงที่ฟองอากาศขึ้นในคอของคุณและกลับมาเพื่อ จำกัด ตาของคุณที่เขา

" ด้วยความเคารพครับ คุณเป็นผู้สมัครประธานาธิบดีและ frontrunner แข่งเลือกตั้ง ถ้าทุกอย่างเป็นไปด้วยดี และผมรู้ว่าพวกเขาจะคุณจะได้เป็นประธานคนต่อไปของเกาหลี ดังนั้น บางทีมันอาจจะถึงเวลาที่คุณทำ ก็เธอแค่เฉลี่ยโจ เมื่อทุกคนในประเทศนี้รู้ว่าคุณไม่ได้ ! "

เธอไม่สามารถช่วยเพิ่มเสียงของคุณ คุณเคยผ่านอาร์กิวเมนต์นี้ตั้งแต่คุณได้รับมอบหมายให้เขา และเขาก็ยังไม่ปล่อยเลย ความเงียบน่าอึดอัดแฮงค์ในอากาศหลังจาก outburst ของเธอ แต่เธอไม่ได้เสียใจกับคำพูดของคุณแต่คุณปล่อยให้ความโกรธของคุณ ดี ที่สุด ของ คุณ เธอกำหมัดขึ้นมา และหวังว่าเขาจะไม่ได้รับคุณกำหนดสำหรับ overstepping ขอบเขต .

. . . . . ตับแลบในที่สุดพยักหน้าช้าๆ " ไม่เป็นไร . . . ฉันได้รับมัน . " เขาหันไปมองหน้าเธอแล้วเหมือนสวิตช์ได้ถูกตี เสียงของเขาจะแข็งเมื่อเขาขอบคุณและคลื่นลูกออก

คุณออกไปตามคำสั่งใส่รถของคุณเองที่อยู่เบื้องหลังของเขาและคุณจะออก หนึ่งในเพื่อนของคุณถามอย่างสุภาพ ถ้าอะไรที่ไม่ถูกต้อง แต่คุณเพียงแค่เขย่าหัวของคุณ ผิด และพจน์ เป็น ความบาดหมางกับยงกุกเป็นบุคคลหนึ่ง

บังยงกุก ผู้สมัครประธานาธิบดีและประธานาธิบดีคนต่อไปของเกาหลีใต้ ( คุณก็รู้ว่ามันอยู่ในกระดูกของคุณ )ยังเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดตั้งแต่ป. 5 หลังจากคุณชนะบางโรงเรียน อันธพาลที่กำลังจะขโมยเงินอาหารกลางวันของเขา ปัจจุบันเขายังเป็นเบอร์หนึ่งของผู้ร้องทุกข์เกี่ยวกับทางเลือกของอาชีพ เขาจะคิดเสมอว่า เป็นสมาชิกของแผนกรักษาความปลอดภัยของทำเนียบมันอยู่ใต้คุณถ้าเขาไม่ได้รับข้อเสนอที่จะกลายเป็นผู้จัดการของบริษัทอเมริกันที่ด้านบนเพื่อทำงานในประเทศของเขา

คุณโกรธเป็นสำนักงานภูมิภาคภายในเกี่ยวกับความไม่เป็นธรรมของมันทั้งหมด ทำไมเขาไม่เข้าใจที่คุณรู้สึกความรู้สึกเดียวกันของหน้าที่ที่เขาทำในลักษณะที่แตกต่างกัน คุณเก่งกีฬา และหลังจากได้เห็นพ่อของเธอทำงานในตำแหน่งนี้คุณได้ตัดสินใจที่เส้นทางอื่นจะตอบสนองคุณ คุณบีบสะพานของจมูกของคุณในการพยายามที่จะใจเย็นลง คุณได้แต่หวังว่ายงกุกจะมาแบบเร็ว และเลิกยุ่งกับคุณเรื่องนี้

เขาไม่ได้เป็นคุณเร็ว ๆนี้พบว่าเมื่อคุณแข่งในสำนักงานของเขาเพียงไม่กี่วันต่อมาเขาตกใจโดยเร่งด่วน แต่เมื่อเขาจับสายตาของเอกสารในมือ เขาขอให้เที่ยวได้อย่างสบายใจ " อ้าาาา มายื่นเอกสารลาออก "

เธอถลึงตาใส่เขา " ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเล่นนะ ครับ "

หัวของแผนกรักษาความปลอดภัยกระแอมของเขา " คุณมีความตายคุกคาม mr.bang ." เขาวางงานพิมพ์อีเมลและเว็บไซต์ต่างๆ ที่ต่อต้านรัฐบาลพูดของแปลงร้ายต่อชีวิต ยงกุกก็

ยงกุกยกคิ้วเป็นสายตาเขาผ่านข้อมูลและผู้กำกับยังคง " เราต้องเพิ่มการรักษาความปลอดภัยของคุณครับ และจนกว่าคนเหล่านี้ได้ถูกจับ เราหวังว่า คุณจะงดกิจกรรมกลางแจ้ง "

มีรอยสลักเข้าไปในหน้าผาก ยงกุกขมวดคิ้วแม้ในขณะที่เขาพยักหน้าในการลาออก " ดี เราก็จะทำในสิ่งที่คุณคิดว่าดีที่สุด ผู้อำนวยการคิม ขอบคุณ . . . "

เขาส่งสัญญาณให้กรรมการไป และเมื่อคุณเริ่มที่จะทำตาม เขาเรียกเธอกลับมา รอจงใจสำหรับประตูจะปิด ก่อนที่เขาจะพูดกับคุณ

" คุณไม่คิดว่าตอนนี้จะเกี่ยวกับเวลาที่เหมาะสมที่จะส่งใบลาออกของคุณ "

ความโกรธกะพริบผ่านเส้นเลือดของคุณในคำพูดของเขาและเธอขบฟันของคุณ " ไม่ครับ ในความเป็นจริงฉันคิดว่าตอนนี้คือเวลาที่จะดูว่าฉันสามารถเคลื่อนที่ได้เร็วกว่ากระสุน " เธอตอบ acerbically

เขาหัวเราะเสียงเครียดขณะที่เขาหันออกไปจากคุณและ busies ตัวเองกับโฟลเดอร์บนหิ้งอยู่ข้างหลังเขา " คุณกำลังเล่นละคร คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ " เขาถามอย่างเงียบ ๆ .

อีกจุดประกายความโกรธกะพริบผ่านคุณและคุณรู้สึกว่าน้ำตาทิ่มหลังเปลือกตาของคุณแม้ตัวเอง " ผมไม่คิดอย่างนั้นครับ ฉันแค่ทำหน้าที่ของฉันเป็นฉันเสมอ แต่ฉันก็คิดว่าคุณเป็นคนโง่มาก และถ้านายอยากให้ฉันออกไป แล้วคุณจะทำดีเพื่อไปทำตามคำสั่งของผู้กำกับ เพราะไม่มีอะไรสั้นของกระสุนจะไล่ผมออกไป "

คุณพายุออกมา ก่อนที่เขาจะพูด ไม่ใส่ใจในอย่างน้อยถ้านายล้ำเส้นไปแล้ว เพราะเขาทำมันก่อน มีอะไรมากกว่าที่คุณคิด คุณอาจจะร้องไห้เมื่อคุณได้อยู่ในนั้นอีกแล้ว มันเจ็บที่ยงกุกถามเธอตรงๆ ให้เลิก และยิ่งเขาไม่ได้มีเหตุผลที่ดี . และถึงแม้ว่ามันก็ไม่ควร มันเจ็บยิ่งกว่าที่เคยเป็นเพื่อนกันคุณขังตัวเองในห้องน้ำถ่วงเวลาให้ตัวเองสองสามนาทีครอบครองอารมณ์ของคุณในอีกครั้ง ก่อนจะกลับไปทำงานต่อ คุณต้องพิสูจน์ตัวเองและคุณค่าของคุณ ถ้าคุณต้องการ ยงกุกออกไป

เสียงอุทานของคุณดูเหมือนจะทำงานเหมือนยงกุกจะยืดสุดท้ายของการรณรงค์ของเขา ตอนบ่าย ๆเขาไม่หลงทางไกลเข้าไปในฝูงชนเหมือนเมื่อก่อน และยังจัดการดูน่ารักด้วยยิ้มเหงือกและติดเชื้อหัวเราะ เขารักผู้คนและความจริงใจส่องผ่านทั่วเท้าและกำมะหยี่เส้นอุปสรรค และวันนี้คือตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบของยงกุกที่ .

ส่งสายสุดท้ายของเขาและเริ่มที่จะตัดขึ้นเขาพูดในขณะที่คุณสแกนฝูงชนวันนี้ได้มาหลายเข้าไปในโรงยิมโรงเรียนมัธยมอบอ้าวและคุณต้องการเพื่อให้แน่ใจว่าคุณไม่พลาดอะไรเลย ตาของคุณไปจากมุมหนึ่งของตารางอื่น ๆ สแกนทุกใบหน้าภัยคุกคามที่เป็นไปได้ใด ๆ พวกเขาจับชายหนุ่ม หัวโกนเมื่อมันเกิดขึ้น

กระจกของหน้าต่างสูงทางขวาคือพัดจากบานหน้าต่างแตกเป็นล้านชิ้นเล็กชิ้นน้อย ฝนตกลงบนคุณ ความวุ่นวายภายในไม่กี่วินาที ขณะที่ประชาชนเบียดเสียด - ประชาชนวิ่งพยายามที่จะออกไปและตัวแทนเร่งทำงานของพวกเขา คุณจำไม่ได้ว่า การตัดสินใจ แต่คุณดำน้ำสำหรับยงกุก ผลักเขาลงเป็นนัดที่สองแล่นผ่านใหม่สร้างหลุมในผนัง

คุณที่ดินบนข้อศอกของคุณและคุณจะได้ยินเสียงดังดังการกระตุกของความเจ็บปวดเดินทางขึ้นแขนของคุณทุกทางไปที่หัวของคุณ คุณทำหน้าบูดบึ้ง แต่ลุกขึ้นนั่ง น้ำหนักแขนของคุณเพื่อคุณและพิงสะโพกของคุณ ตามที่คุณภัทร ยงกุกลง

" คุณโอเคมั้ย ? คุณเจ็บมั้ย ? " คุณถาม และเสียงความกังวลที่ทับซ้อนกัน เขามองไปที่แขน worriedly แต่คุณไม่สนใจเขาและลื่นมือของคุณดีขึ้นด้านข้างของเขา ถอนหายใจโล่งอก เมื่อ คุณ พบ ไม่มีเลือดเขาขมวดคิ้วที่คุณและคุณสามารถบอกได้ว่าเขากำลังโกรธ แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรอีก ตัวแทนอื่น ๆทั้งสองข้างของเขา พวกเขายกเขาได้อย่างง่ายดาย และส่งเขาเข้าไปในรถ อื่นมาให้คุณ ช่วยให้คุณขึ้นและลงในรถคันอื่น

รกจัด อย่างรวดเร็ว และ ข้อมูลเริ่มหยดช้าๆนักกีฬาจากภาคเหนือและได้รับความสุขกับบางสิ่งที่ยงกุกได้พูดเกี่ยวกับความมั่นคงแห่งชาติที่พวกเขาเป้าหมายเขา โชคดีที่กลุ่มมีขนาดเล็ก และมีการฝึกอบรมน้อยมาก พวกเขาถูกยิงและฆ่าโดยตัวแทนในเว็บไซต์ภายในไม่กี่วินาทีและหนึ่งในเหตุการณ์ที่ทำให้เสียใจ บันทึกจาก scrapes และ bruises

ทีหลังตัวแทนลดลงจากโรงพยาบาลยืนยันว่า ยงกุกก็ไม่เป็นอันตรายและคุณกระทุ้งถอนหายใจใหญ่โล่งอกเมื่อได้ยินข่าว หมอยิ้มขึ้นที่คุณเมื่อเขาได้ยิน " ผมเดาว่า นั่นทำให้คุณเป็นเหยื่อที่ใหญ่ที่สุดของการเกิดขึ้นของวันนี้ "

เธอให้เขาเจื่อนยิ้มให้เขาหัวเราะเบาๆ " คุณโชคดีเหมือนกัน ไม่มีอะไรเสียแค่ไหล่ข้อศอกและข้อมือเคล็ด " . เขาได้รับการแก้ไข แขน ข้อศอก ใส่กลับเข้าที่ด้วย ดันเจ็บ แล้วพันไว้ที่ข้อมือของคุณ ขอบคุณคุณดาวโชคดีเท่าไรไม่ทราบเวลาวันนี้ที่ข้อต่อเป็นเคล็ดบางอย่าง ที่คุณใช้ และความเจ็บปวดที่ไม่ได้แย่

หมอที่ทำให้คุณพักอย่างเขาไปเพื่อซื้อของมากขึ้น แต่เมื่อประตูเปิด หน้า มัน ยงกุกที่คุณเห็นเข้า .

คุณตรงขึ้นที่สายตาของเขา " ครับ "

เขาไม่ตอบสนองและคุณติดตามบรรทัดของสายตากลับไปของคุณทำแผลที่แขน นายแฟบ ดึงแขนของคุณในท้องของคุณ ปรารถนาเหลือเกินว่าคุณจะปิดมันแล้ว

" ขอโทษนะ" เขาบอกว่า ก็คุณเงยขึ้น คู่ของตาเศร้าตรงกับของคุณประหลาดใจที่คนและทำให้พวกเขาเติบโตขึ้น

" ผมรู้ว่าผมทำร้ายคุณมาก่อน กับสิ่งที่ฉันได้กล่าวว่า , " เขาอธิบาย คุณกำลังพูดเพื่อให้คุณกระพริบตาที่เขาสับสน

เขาเป็นมือผ่านเส้นผมของเขา ปล่อยเสียงหงุดหงิด ก่อนที่จะก้าวไปสู่คุณ " ก็แค่ . . . . . . . คุณก็ปกป้องฉันคุณเป็นคนแข็งแกร่งเสมอ และคุณก็จะ . . . . . . . มีที่นี่กับฉัน . "

เขาก็ขมวดคิ้ว รอยย่นที่หน้าผากของเขา M ,

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.