Since the 1980s, a number of countr

Since the 1980s, a number of countries have added an organic certification requirement to their labelling laws. So, producers are required to meet standards and be certified organic before they can legally market and label their product as such. Overseen by private certification bodies, these government-backed labels provide a means to preserve the integrity of the organic label on grocery store shelves.

Organic production does not have one exact definition internationally, with individual governments outlining minimum requirements for their country. Efforts to harmonize these standards are underway, to help foster trade and reduce costs associated with the need for multiple certifications. Everything from soil health, to crop and pest management, to allowed and disallowed agricultural inputs is covered in the requirements of organic certification.

Some point out that organic certification may do more harm than good, by creating extra costs and paperwork that can act as barriers to entry for small producers. However, one has to wonder whether this point holds when, without certification, there may be a diminished consumer interest in the organic sector and less business for small producers anyways. Consumers want to know what they can trust – and if consumers perceive labels as being meaningless or untrustworthy, they go elsewhere. It certainly isn’t the only way to market and sell organic, but if the organic label becomes merely a marketing tool, without solid standards and certification, “organic” just becomes part of the noise.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตั้งแต่ทศวรรษที่ 1980 จำนวนของประเทศได้เพิ่มความต้องการรับรองเกษตรอินทรีย์การกฎหมาย labelling ดังนั้น ผู้ผลิตจะต้องตรงตามมาตรฐาน และจะได้รับการรับรองอินทรีย์ก่อนที่จะถูกต้องตามกฎหมายสามารถตลาด และป้ายชื่อผลิตภัณฑ์ของตนเช่น รับการดูแลจากหน่วยงานรับรองส่วนตัว ป้ายชื่อเหล่านี้สนับสนุนรัฐบาลมีวิธีรักษาของป้ายชื่ออินทรีย์ตามร้านค้าร้านขายของชำผลิตเกษตรอินทรีย์ไม่มีแน่นอนข้อกำหนดนานาชาติ กับรัฐบาลแต่ละที่เค้าร่างข้อกำหนดขั้นต่ำสำหรับประเทศของตน พยายามประสานมาตรฐานเหล่านี้อยู่ในระหว่างดำเนิน การส่งเสริมการค้า และลดต้นทุนที่เกี่ยวข้องกับความจำเป็นสำหรับการรับรองหลาย สามารถครอบคลุมตั้งแต่ดินสุขภาพ พืชและศัตรูพืชการจัดการ การอินพุตเกษตรที่อนุญาต และไม่ได้รับอนุญาตอยู่ในข้อกำหนดของใบรับรองเกษตรอินทรีย์บางจุดออกใบรับรองเกษตรอินทรีย์ที่อาจทำอันตรายเพิ่มมากขึ้นกว่าที่ดี การสร้างต้นทุนเพิ่มเติมและเอกสารที่สามารถทำหน้าที่เป็นอุปสรรคการรายการสำหรับผู้ผลิตขนาดเล็ก อย่างไรก็ตาม หนึ่งได้คิดว่าจุดนี้มี เมื่อไม่ มีใบรับรอง ไม่สนใจผู้บริโภคที่ลดลง ในภาคการเกษตรอินทรีย์ และน้อย กว่าธุรกิจขนาดเล็กผู้ผลิตต่อไป ผู้บริโภคต้องการทราบว่าจะสามารถไว้วางใจ – และถ้าผู้บริโภคสังเกตป้ายชื่อเป็นความหมาย หรือทำ ไปอื่น มันแน่นอนไม่ได้ไปตลาด และขายอินทรีย์เท่านั้น แต่ถ้าป้ายอินทรีย์กลายเป็น เพียงการตลาดเครื่องมือ ไม่แข็งมาตรฐานและรับรอง "อินทรีย์" เพียงกลายเป็นส่วนหนึ่งของเสียง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตั้งแต่ปี 1980 จำนวนของประเทศได้เพิ่มความต้องการที่ได้รับการรับรองอินทรีย์กฎหมายการติดฉลากของพวกเขา ดังนั้นผู้ผลิตจะต้องเป็นไปตามมาตรฐานและได้รับการรับรองอินทรีย์ก่อนที่พวกเขาถูกต้องตามกฎหมายสามารถตลาดและฉลากผลิตภัณฑ์ของพวกเขาเป็นเช่นนี้ ควบคุมดูแลโดยหน่วยรับรองเอกชนเหล่านี้ป้ายของรัฐบาลได้รับการสนับสนุนให้มีวิธีที่จะรักษาความสมบูรณ์ของฉลากอินทรีย์บนชั้นวางร้านขายของชำ. ผลิตเกษตรอินทรีย์ไม่ได้มีความหมายที่แท้จริงหนึ่งในต่างประเทศกับรัฐบาลของแต่ละบุคคลการสรุปความต้องการขั้นต่ำสำหรับประเทศของพวกเขา ความพยายามที่จะประสานมาตรฐานเหล่านี้มีความสัตย์ซื่อที่จะช่วยส่งเสริมให้เกิดการค้าและการลดค่าใช้จ่ายที่เกี่ยวข้องกับความจำเป็นในการรับรองหลาย ทุกอย่างจากสุขภาพของดินในการเพาะปลูกและการจัดการศัตรูพืชที่จะได้รับอนุญาตและไม่อนุญาตให้ใช้ปัจจัยการผลิตทางการเกษตรที่ได้รับการคุ้มครองในความต้องการของการรับรองอินทรีย์. บางจุดให้เห็นว่าได้รับการรับรองอินทรีย์อาจจะทำอันตรายมากกว่าดีโดยการสร้างค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมและเอกสารที่สามารถทำหน้าที่เป็นอุปสรรค ที่รายการสำหรับผู้ผลิตขนาดเล็ก อย่างไรก็ตามหนึ่งที่มีการสงสัยว่าจุดนี้ถือเมื่อโดยไม่ต้องได้รับการรับรองอาจจะมีการลดลงสนใจของผู้บริโภคในภาคอินทรีย์และธุรกิจน้อยลงสำหรับการผลิตขนาดเล็กนะ ผู้บริโภคต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่พวกเขาสามารถไว้วางใจ - และหากผู้บริโภครับรู้ว่าเป็นป้ายที่ไม่มีความหมายหรือไม่น่าไว้วางใจพวกเขาไปที่อื่น แน่นอนมันไม่ได้เป็นวิธีเดียวที่จะตลาดและขายอินทรีย์ แต่ถ้าฉลากอินทรีย์จะกลายเป็นเพียงเครื่องมือทางการตลาดโดยไม่ต้องมีมาตรฐานที่มั่นคงและได้รับการรับรอง "อินทรีย์" กลายเป็นเพียงส่วนหนึ่งของเสียง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตั้งแต่ 1980 , หมายเลขของประเทศได้เพิ่มความต้องการการรับรองอินทรีย์ของตน กล่าวคือ กฎหมาย ดังนั้น ผู้ผลิตจะต้องเป็นไปตามมาตรฐาน และได้รับการรับรองเกษตรอินทรีย์ก่อนที่พวกเขาถูกต้องตามกฎหมายสามารถตลาดและฉลากผลิตภัณฑ์ของตนเช่น ดูแลโดยการรับรองส่วนตัวเหล่านี้รัฐบาลได้รับการสนับสนุนป้ายให้หมายถึงการรักษาความสมบูรณ์ของฉลากอินทรีย์บนชั้นวางร้านขายของชำ .

การผลิตสินค้าเกษตรอินทรีย์ไม่ได้มีความคมชัดที่แน่นอนในระดับสากลกับบุคคลรัฐบาลกำหนดความต้องการขั้นต่ำสำหรับประเทศของพวกเขา ความพยายามที่จะประสานมาตรฐานเหล่านี้กำลังดำเนินอยู่เพื่อช่วยส่งเสริมการค้าและลดค่าใช้จ่ายที่เกี่ยวข้องกับความต้องการการรับรองหลาย ทุกอย่างจากสุขภาพของดินเพื่อการเพาะปลูกและการจัดการศัตรูพืช การอนุญาตและไม่อนุญาตปัจจัยการผลิตทางการเกษตรครอบคลุมในความต้องการของการรับรองอินทรีย์ .

บางคนชี้ว่า การรับรองอินทรีย์อาจทำอันตรายมากกว่าดีโดยการสร้างค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมและเอกสารที่สามารถแสดงเป็น อุปสรรคที่รายการสำหรับผู้ผลิตขนาดเล็ก อย่างไรก็ตาม มีการสงสัยว่า จุดนี้ถือเมื่อปราศจากการรับรองอาจมีลดลง ผู้บริโภคสนใจในภาคอินทรีย์และธุรกิจน้อยลง อย่างไรก็ตามผู้ผลิตขนาดเล็กผู้บริโภคต้องการที่จะรู้ว่าพวกเขาสามารถไว้วางใจ และหากผู้บริโภครับรู้และป้ายเป็นขี้นก หรือเชื่อถือไม่ได้ พวกเขาไปที่อื่น มันไม่ได้เป็นวิธีเดียวที่จะตลาดและขายอินทรีย์ แต่ถ้าฉลากอินทรีย์จะกลายเป็นแค่เครื่องมือการตลาดโดยไม่ต้องแข็งและการรับรองมาตรฐาน " อินทรีย์ " ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของ
เสียง