Araby Send this page to somebody Pr

Araby
Send this page to somebody Print this page James Joyce
Her name sprang to my lips at moments in strange prayers and praises which I myself did not understand. My eyes were often full of tears (I could not tell why) and at times a flood from my heart seemed to pour itself out into my bosom. I thought little of the future. I did not know whether I would ever speak to her or not or, if I spoke to her, how I could tell her of my confused adoration.

Araby
by James Joyce
North Richmond Street, being blind, was a quiet street except at the hour when the Christian Brothers' School set the boys free. An uninhabited house of two storeys stood at the blind end, detached from its neighbours in a square ground. The other houses of the street, conscious of decent lives within them, gazed at one another with brown imperturbable faces.

The former tenant of our house, a priest, had died in the back drawing-room. Air, musty from having been long enclosed, hung in all the rooms, and the waste room behind the kitchen was littered with old useless papers. Among these I found a few paper-covered books, the pages of which were curled and damp: The Abbot, by Walter Scott, The Devout Communicant, and The Memoirs of Vidocq. I liked the last best because its leaves were yellow. The wild garden behind the house contained a central apple-tree and a few straggling bushes, under one of which I found the late tenant's rusty bicycle-pump. He had been a very charitable priest; in his will he had left all his money to institutions and the furniture of his house to his sister.

When the short days of winter came, dusk fell before we had well eaten our dinners. When we met in the street the houses had grown sombre. The space of sky above us was the colour of ever-changing violet and towards it the lamps of the street lifted their feeble lanterns. The cold air stung us and we played till our bodies glowed. Our shouts echoed in the silent street. The career of our play brought us through the dark muddy lanes behind the houses, where we ran the gauntlet of the rough tribes from the cottages, to the back doors of the dark dripping gardens where odours arose from the ashpits, to the dark odorous stables where a coachman smoothed and combed the horse or shook music from the buckled harness. When we returned to the street, light from the kitchen windows had filled the areas. If my uncle was seen turning the corner, we hid in the shadow until we had seen him safely housed. Or if Mangan's sister came out on the doorstep to call her brother in to his tea, we watched her from our shadow peer up and down the street. We waited to see whether she would remain or go in and, if she remained, we left our shadow and walked up to Mangan's steps resignedly. She was waiting for us, her figure defined by the light from the half-opened door. Her brother always teased her before he obeyed, and I stood by the railings looking at her. Her dress swung as she moved her body, and the soft rope of her hair tossed from side to side.

Every morning I lay on the floor in the front parlour watching her door. The blind was pulled down to within an inch of the sash so that I could not be seen. When she came out on the doorstep my heart leaped. I ran to the hall, seized my books and followed her. I kept her brown figure always in my eye and, when we came near the point at which our ways diverged, I quickened my pace and passed her. This happened morning after morning. I had never spoken to her, except for a few casual words, and yet her name was like a summons to all my foolish blood.

Her image accompanied me even in places the most hostile to romance. On Saturday evenings when my aunt went marketing I had to go to carry some of the parcels. We walked through the flaring streets, jostled by drunken men and bargaining women, amid the curses of labourers, the shrill litanies of shop-boys who stood on guard by the barrels of pigs' cheeks, the nasal chanting of street-singers, who sang a come-all-you about O'Donovan Rossa, or a ballad about the troubles in our native land. These noises converged in a single sensation of life for me: I imagined that I bore my chalice safely through a throng of foes. Her name sprang to my lips at moments in strange prayers and praises which I myself did not understand. My eyes were often full of tears (I could not tell why) and at times a flood from my heart seemed to pour itself out into my bosom. I thought little of the future. I did not know whether I would ever speak to her or not or, if I spoke to her, how I could tell her of my confused adoration. But my body was like a harp and her words and gestures were like fingers running upon the wires.

One evening I went into the back drawing-room in which the priest had died. It was a dark rainy evening and there was no sound in the house. Through one of the broken panes I heard the rain impinge upon the earth, the fine incessant needles of water playing in the sodden beds. Some distant lamp or lighted window gleamed below me. I was thankful that I could see so little. All my senses seemed to desire to veil themselves and, feeling that I was about to slip from them, I pressed the palms of my hands together until they trembled, murmuring: 'O love! O love!' many times.

At last she spoke to me. When she addressed the first words to me I was so confused that I did not know what to answer. She asked me was I going to Araby. I forgot whether I answered yes or no. It would be a splendid bazaar; she said she would love to go.

'And why can't you?' I asked.

While she spoke she turned a silver bracelet round and round her wrist. She could not go, she said, because there would be a retreat that week in her convent. Her brother and two other boys were fighting for their caps, and I was alone at the railings. She held one of the spikes, bowing her head towards me. The light from the lamp opposite our door caught the white curve of her neck, lit up her hair that rested there and, falling, lit up the hand upon the railing. It fell over one side of her dress and caught the white border of a petticoat, just visible as she stood at ease.

'It's well for you,' she said.

'If I go,' I said, 'I will bring you something.'

What innumerable follies laid waste my waking and sleeping thoughts after that evening! I wished to annihilate the tedious intervening days. I chafed against the work of school. At night in my bedroom and by day in the classroom her image came between me and the page I strove to read. The syllables of the word Araby were called to me through the silence in which my soul luxuriated and cast an Eastern enchantment over me. I asked for leave to go to the bazaar on Saturday night. My aunt was surprised, and hoped it was not some Freemason affair. I answered few questions in class. I watched my master's face pass from amiability to sternness; he hoped I was not beginning to idle. I could not call my wandering thoughts together. I had hardly any patience with the serious work of life which, now that it stood between me and my desire, seemed to me child's play, ugly monotonous child's play.

On Saturday morning I reminded my uncle that I wished to go to the bazaar in the evening. He was fussing at the hallstand, looking for the hat-brush, and answered me curtly:

'Yes, boy, I know.'

As he was in the hall I could not go into the front parlour and lie at the window. I felt the house in bad humour and walked slowly towards the school. The air was pitilessly raw and already my heart misgave me.

When I came home to dinner my uncle had not yet been home. Still it was early. I sat staring at the clock for some time and, when its ticking began to irritate me, I left the room. I mounted the staircase and gained the upper part of the house. The high, cold, empty, gloomy rooms liberated me and I went from room to room singing. From the front window I saw my companions playing below in the street. Their cries reached me weakened and indistinct and, leaning my forehead against the cool glass, I looked over at the dark house where she lived. I may have stood there for an hour, seeing nothing but the brown-clad figure cast by my imagination, touched discreetly by the lamplight at the curved neck, at the hand upon the railings and at the border below the dress.

When I came downstairs again I found Mrs Mercer sitting at the fire. She was an old, garrulous woman, a pawnbroker's widow, who collected used stamps for some pious purpose. I had to endure the gossip of the tea-table. The meal was prolonged beyond an hour and still my uncle did not come. Mrs Mercer stood up to go: she was sorry she couldn't wait any longer, but it was after eight o'clock and she did not like to be out late, as the night air was bad for her. When she had gone I began to walk up and down the room, clenching my fists. My aunt said:

'I'm afraid you may put off your bazaar for this night of Our Lord.'

At nine o'clock I heard my uncle's latchkey in the hall door. I heard him talking to himself and heard the hallstand rocking when it had received the weight of his overcoat. I could interpret these signs. When he was midway through his dinner I asked him to give me the money to go to the bazaar. He had forgotten.

'The people are in bed and after their first sleep now,' he said.

I did not smile. My aunt said to him energetically:

'Can't you give him the money and let him go? You've kept him late enough as it is.'

My uncle said he was very sorry he had forgotten. He said he believed in the old saying: 'All work and no play makes Jack a dull boy.' He asked me where I was going and, when I told him a second time, he asked me did I know The Arab's Farewell to his Steed. When I left the kitchen he was about to recite the opening lines of the piece to my aunt.

I held a florin tightly in my hand as I strode down Buckingham Street towards the station. The sight of the streets thronged with buyers and glaring with gas recalled to me the purpose of my

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Araby ส่งหน้านี้ให้คนพิมพ์หน้านี้ James Joyceเธอชื่อ sprang กับริมฝีปากของฉันที่นี่ในคำอธิษฐานที่แปลก และสรรเสริญซึ่งผมเองไม่เข้าใจ ตามักจะเต็มไปด้วยน้ำตา (ผมจะบอกทำไม) และบางครั้งน้ำท่วมจากหัวใจดูเหมือนจะ ราดตัวเองออกเป็นคู่หูของฉัน คิดถึงน้อยในอนาคต ผมไม่รู้ว่า ผมจะเคยพูดคุยกับเธอ หรือไม่ หรือ ถ้าฉันพูดกับเธอ วิธีฉันสามารถบอกเธอฉันตะลึงงงArabyโดย James Joyceนอร์ทริชมอนด์ Street ตาบอด การได้สะดวกยกเว้นในชั่วโมงเมื่อโรงเรียนของพี่น้องคริสเตียนตั้งชายฟรี ราชวงศ์ storeys สองที่ยังยืนอยู่ที่ท้ายตาบอด แยกออกจากตัวใส่ในพื้นสี่เหลี่ยม บ้านถนน ตระหนักดีชีวิตภายในพวกเขา จ้องที่อื่นกับ imperturbable หน้าสีน้ำตาลผู้เช่าเดิมของบ้าน พระสงฆ์ ได้เสียชีวิตในห้องวาดหลัง อากาศ จากมีแล้วลองแนบ ควรแขวนในห้องพักทุกห้อง และห้องขยะหลังห้องครัวเกลื่อนไป ด้วยเอกสารเก่าไม่ ในหมู่เหล่านี้ พบกี่กระดาษครอบคลุมหนังสือ หน้าของขึ้นโค้งและชื้น: ท่านเจ้าอาวาส โดย Walter สก็อต Communicant เคร่งศาสนา และจดหมายเหตุของ Vidocq ผมชอบสุดสุดท้ายเนื่องจากใบมีสีเหลือง ป่าสวนหลังบ้านประกอบด้วยต้นแอปเปิ้ลกลางและกี่ straggling พุ่มไม้ ต่ำกว่าหนึ่งที่พบของผู้เช่าสายขึ้นสนิมจักรยานปั๊ม เขาเคยใส่บาตรกุศลมาก ในเขาจะ เขาได้ทิ้งทั้งหมดเงินของเขาสถาบันและเฟอร์นิเจอร์ของบ้านของเขากับน้องสาวของเขาเมื่อวันสั้นหนาว ค่ำตกก่อนเราได้ดีกินอาหารเย็นของเรา เมื่อเราไปตามถนน ที่บ้านมีปลูก sombre พื้นที่ของท้องฟ้าเหนือเราเป็นสีของการเปลี่ยนแปลงไวโอเลท และถอยโคมไฟถนนยกโคมไฟเบาบางของพวกเขา อากาศเย็นรับเรา และเราเล่นจนร่างกายของเรา glowed การตะโกนของเราได้พูดย้ำในถนนเงียบ อาชีพการเล่นของเรานำเราผ่านถนนหนทางโคลนดำหลังบ้าน ที่เราวิ่ง gauntlet ชาวหยาบจากคอทเทจ ประตูหลังสวนแฉะมืดที่ odours เกิดขึ้นจาก ashpits ไปมืด odorous อสังหาริมที่งามที่โค้ง และผึ้งที่เป็นไส้ม้า หรือจับเพลงจากเทียม buckled เมื่อเรากลับไปถนน แสงจากหน้าต่างครัวมีเติมพื้นที่ ถ้าลุงของฉันได้เห็นเปิดมุม เราซ่อนในเงาจนกระทั่งเราได้เห็นเขาปลอดภัยห้องพัก หรือถ้าน้องสาว Mangan ของออกมาในหน้าประตูเรียกพี่ชายของเธอในการชงชาของเขา เราดูเธอจากเพื่อนของเราเงาขึ้นถนน เรารอดูว่า เธอจะอยู่ หรือไป และ ถ้าเธอยังคง เราจากเงาของเรา และเดินขึ้นไปตามขั้นตอนของ Mangan resignedly เธอไม่รอเรา รูปเธอกำหนด โดยแสงจากประตูเปิดครึ่ง พี่ชายของเธอเสมอ teased เธอก่อนเขาเชื่อฟัง และยืน โดยรถลากเธอ เครื่องแต่งกายของเธอ swung เธอย้ายร่างกายของเธอ และเชือกนุ่มของเส้นผมของเธอเพราะจากด้านข้างทุกเช้าที่ฉันวางบนชั้นในห้องนั่งเล่นด้านหน้าดูประตูของเธอ คนตาบอดถูกดึงลงไปภายในนิ้วของ sash หลังนี้เพื่อที่ฉันอาจมองไม่เห็น เมื่อเธอออกมาในหัวใจของฉัน leaped ฉันวิ่งศาลา ยึดหนังสือของฉัน และตามเธอ ผมเก็บรูปสีน้ำตาลของเธอเสมอในตาของฉัน และ เมื่อเรามาใกล้จุดที่เราวิธี diverged ฉัน quickened ก้าวของฉันผ่านเธอ เช้านี้เกิดขึ้นหลังจากช่วงเช้า ฉันไม่เคยได้พูดกับเธอ ยกเว้นบางคำไม่เป็นทางการ และเธอมาเช่นหมายเรียกกับเลือดของฉันโง่ภาพของเธอมาพร้อมกับฉันถึงแม้ว่าในที่สุดสู้กับโรมานซ์ ในเย็นวันเสาร์เมื่อไปตลาดป้า ผมไปดำเนินการบางส่วนของการหีบห่อ เราเดินผ่านถนน flaring, jostled โดยชายขี้เมาและผู้หญิงเท่านั้น ท่ามกลาง curses ของกรรมกร litanies ใด ๆ ของร้านชายที่ยืนระวังโดยนายแก้มของสุกร โพรงจมูก รอยถนนนักร้อง ที่สังคัมทั้งหมดคุณเกี่ยวกับนั่ง O'Donovan หรือบทกวีเกี่ยวกับปัญหาที่ในแผ่นดินแม่ของเรา เสียงเหล่านี้ converged ในความรู้สึกเดียวที่ชีวิตฉัน: ฉันจินตนาการว่า ฉันแบกช่วยฉันได้อย่างปลอดภัยผ่านนั่งของศัตรู เธอชื่อ sprang กับริมฝีปากของฉันที่นี่ในคำอธิษฐานที่แปลก และสรรเสริญซึ่งผมเองไม่เข้าใจ ตามักจะเต็มไปด้วยน้ำตา (ผมจะบอกทำไม) และบางครั้งน้ำท่วมจากหัวใจดูเหมือนจะ ราดตัวเองออกเป็นคู่หูของฉัน คิดถึงน้อยในอนาคต ผมไม่รู้ว่า ผมจะเคยพูดคุยกับเธอ หรือไม่ หรือ ถ้าฉันพูดกับเธอ วิธีฉันสามารถบอกเธอฉันตะลึงงง แต่ร่างกายของฉันเป็นเหมือนเป็นฮาร์ป และคำของเธอและท่าทางได้เช่นนิ้วมือทำงานตามสายหนึ่งตอนเย็นฉันก็เข้าหลังวาดห้องที่ปุโรหิตได้เสียชีวิต ก็เย็นฝนที่มืด และเสียงไม่มีในบ้าน ผ่านบานหน้าต่างเสียหนึ่ง ผมได้ยิน impinge เมื่อโลก เข็ม incessant ดีเล่นในเตียง sodden น้ำฝน ไกลโคมไฟหรือหน้าต่างกระจกบาง gleamed ไปจากผม ผมขอบคุณที่ฉันได้เห็นดังนั้นเล็กน้อย อารมณ์ของฉันดูเหมือนหื่น veil เองและ ความรู้สึกที่ผมจะจัดส่งจากพวกเขา ฉันกดฝ่ามือของฉันเข้าด้วยกันจนกระทั่งพวกเขา trembled, murmuring: ' O รัก O รัก!' หลายครั้งในที่สุด เธอพูดกับฉัน เมื่อเธอส่งคำแรกผม ผมจึงงงว่า ผมไม่รู้จะตอบอะไร เธอถามฉันฉันไป Araby ลืมว่า ฉันตอบใช่หรือไม่ มันจะเป็นตลาดที่สวยงาม เธอบอกว่า เธอชอบไป"และทำไมไม่คุณ" ถามในขณะที่เธอพูด เธอเปิดเงินสร้อยรอบ และ รอบข้อมือของเธอ เธออาจไม่ไป เธอบอก เพราะจะถอยที่สัปดาห์ในคอนแวนต์ของเธอ พี่ชายของเธอและชายสองคนอื่น ๆ ต่อสู้เพื่อหมวกของพวกเขา และผมคนเดียวที่รถลาก เธอจัดหนึ่ง spikes โค้งศีรษะของเธอไปฉัน แสงจากหลอดไฟตรงข้ามกับประตูของเราจับโค้งของคอของเธอ สายผม ที่คัดสรรมี ล้ม สว่างขึ้นมือเมื่อมีความคับแค้นใจที่ ขาว มันตกไปด้านใดด้านหนึ่งของเครื่องแต่งกายของเธอ และจับเส้นขอบสีขาวของตัวกระโปรงชั้นใน เพิ่งเห็นที่เธอยืนอยู่ ณ'ก็ดีสำหรับคุณ เธอกล่าว'ถ้าไป ฉันกล่าวว่า "ฉันจะนำคุณบางสิ่งบางอย่าง 'อะไรเสีย follies บงการวางฉันปลุก และการนอนหลับความคิดหลังจากคืนนั้น ฉันปรารถนาจะทำลายอยู่ระหว่างกลางวันน่าเบื่อ ผม chafed กับการทำงานของโรงเรียน คืน ในห้องนอนของฉัน และวันในห้องเรียน รูปเธอมาระหว่างผมและหน้าผม strove อ่าน พยางค์คำ Araby ถูกเรียกว่าฉันผ่านความเงียบซึ่งจิตวิญญาณของ luxuriated และโยนเป็นมนต์เสน่ห์ตะวันออกข้า ผมขอฝากไปยังตลาดในคืนวันเสาร์ ป้าคือประหลาดใจ และหวังว่า มันไม่ได้เรื่อง Freemason บาง ฉันตอบคำถามในชั้นเรียน ผมดูผ่านจาก amiability เพื่อ sternness หน้าหลักของฉัน เขาหวังว่า ฉันไม่ได้เริ่มต้นการใช้งาน ฉันไม่สามารถเรียกความคิดของฉันเจอกัน ผมยังทนกับการทำงานอย่างจริงจังของชีวิตที่ ขณะที่มันยืนระหว่างฉันและความปรารถนาของฉัน ประจักษ์ผมเด็กของเล่น ของเด็กน่าเกลียดน่าเบื่อเล่นเมื่อเช้าวันเสาร์ ผมนึกถึงลุงของฉันว่า ฉันปรารถนาจะไปตลาดตอนเย็น เขาถูก fussing ใน hallstand มองหาแปรงหาดใหญ่ และตอบฉัน curtly:'ใช่ เด็ก ฉันรู้ว่า'เป็นกำลังในหอฉันไม่สามารถเข้าห้องนั่งเล่นด้านหน้า และอยู่ที่หน้าต่าง ฉันรู้สึกว่าบ้านที่อยู่ในอารมณ์ขันดี และเดินช้า ๆ ต่อโรงเรียน อากาศวัตถุดิบ pitilessly และแล้วหัวใจของฉัน misgave ฉันเมื่อฉันมาบ้านเย็นลุงของฉันก็ยังไม่ได้บ้าน ยัง เป็นต้น ผมนั่งจ้องนาฬิกาเวลา และ เมื่อ ticking ของเริ่มระคายเคืองฉัน ผมออกจากห้อง ติดตั้งภายใน และรับส่วนบนของบ้าน ห้องสูง เย็น ว่างเปล่า มืดมน liberated ฉัน และฉันก็ร้องเพลงห้อง จากริมหน้าต่าง ผมเห็นสหายของฉันเล่นต่ำกว่าถนน เสียงร้องของพวกเขามาถึงฉันชะลอตัว และ indistinct และ เอียงหน้าผากของฉันกับแก้วเย็น ฉันมองผ่านบ้านมืดที่เธออาศัยอยู่ อาจมียืนมีชั่วโมง เห็นอะไร แต่รูปสีน้ำตาลห่มโยนตามจินตนาการ สัมผัสอยู่ โดย lamplight ที่คอโค้ง มือตามรถลาก และ ที่เส้นขอบด้านล่างเสื้อเมื่อฉันมาด้านล่าง อีกครั้งพบนางเซ็ตต์ที่ไฟ เธอมีอายุ garrulous หญิง แม่ม่ายของ pawnbroker ผู้รวบรวมไปรษณีย์ใช้เพื่อวัตถุประสงค์บางอย่างผู้ศรัทธา ผมจะทนซุบซิบของโต๊ะ อาหารได้นานเกินหนึ่งชั่วโมง และยัง ลุงของฉันไม่ได้มา นางเซ็ตต์ยืนขึ้นไป: เธอขอเธอไม่รออีกต่อไป แต่ก็หลังแปดโมง และเธอไม่ได้ไม่ชอบที่จะออกปลาย เป็นอากาศคืนเลวร้ายสำหรับเธอ เมื่อเธอแล้ว เริ่มเดินขึ้นห้อง เด็กนอนกัดหมัดของฉัน ป้ากล่าวว่า:'ฉันกลัวคุณอาจนำออกตลาดของคุณในค่ำคืนนี้ที่พระเจ้าของเรา"ที่เก้าโมง ผมได้ยิน latchkey ลุงของฉันในหอประตู ฉันได้ยินเขาพูดกับตัวเอง และได้ยิน hallstand โยกเมื่อได้รับน้ำหนักของชุดเสื้อของเขากัน ฉันสามารถแปลสัญญาณเหล่านี้ เมื่อเขามิดเวย์ผ่านเย็นของเขา ฉันถามเขาให้ฉันไปตลาดเงิน เขาก็ลืม'คนมีเตียง และหลัง จากที่นอนของพวกเขาครั้งแรกตอนนี้ เขากล่าวว่าฉันได้ไม่ยิ้ม ป้าว่า เขาหรบ ๆ:' ไม่สามารถคุณให้เงินเขา แล้วปล่อยเขาไปหรือไม่ คุณได้เก็บเขาช้าพอที่จะ 'ลุงของฉันกล่าวว่า เขาเสียใจมากเขาก็ลืม เขากล่าวว่า เขาเชื่อในคำกล่าวที่ว่าเก่า: 'งานทั้งหมดและไม่ทำให้แจ็คเด็กทึ่ม ' เขาถามฉันซึ่งฉันกำลัง และ เมื่อผมบอกเป็นครั้งที่สอง เขาถามฉันไม่รู้อาหรับอำลาเขา Steed เมื่อผมออกจากห้องครัว กำลังจะขับใบเปิดชิ้นส่วนที่คุณป้าผมจัด florin แน่นในมือของฉันเป็นฉัน strode ลงถนนบัคกิ้งแฮมไปยังสถานี สายตาของถนน thronged กับผู้ซื้อ และแกลริงน้ำมันยกเลิกให้ฉันจุดประสงค์ของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

araby
ส่งหน้านี้ให้ใครพิมพ์หน้านี้เจมส์ จอยซ์
ชื่อของเธอผุดที่ริมฝีปากของฉันที่ช่วงเวลาในคำอธิษฐานที่แปลกและสรรเสริญซึ่งผมเองก็ไม่เข้าใจ ดวงตาของฉันมักจะเต็มไปด้วยน้ำตา ( ไม่ได้บอกทำไม ) และในเวลาที่น้ำท่วม จาก หัวใจของฉันดูเหมือนจะเทเองในตักของฉัน ฉันคิดว่าเล็ก ๆน้อย ๆของอนาคต ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะเคยพูดกับเธอหรือไม่หรือถ้าฉันคุยกับเธอ บอกเธอว่า ผมรักสับสนของฉัน



araby โดยเจมส์จอยซ์ North Richmond ถนน ตาบอด เป็นถนนที่เงียบสงบ ยกเว้นในเวลาเมื่อพี่น้องคริสเตียนโรงเรียนตั้งเด็กฟรี บ้านร้าง 2 ชั้นยืนอยู่ที่ท้ายบอด แยกออกจากประเทศเพื่อนบ้านในพื้นที่สี่เหลี่ยม บ้านอื่น ๆของถนน สติของชีวิตที่ดีในพวกเขาต่างจ้องมองกันด้วยความสงบใบหน้าสีน้ำตาล

ผู้เช่าเดิมของบ้านเรา เป็นปุโรหิต เสียชีวิตในห้องพักวาดกลับ อากาศเหม็นอับจากมีถูกแขวนยาวล้อมรอบ ทุกห้อง และห้องขยะหลังครัวจัดการกับเอกสารไร้ประโยชน์เก่า ระหว่างนี้ผมเจอแค่กระดาษหุ้มหนังสือ , หน้าซึ่งถูกขดและชื้น : เจ้าอาวาสโดยวอลเตอร์สกอตต์และผู้ส่งข่าว ศรัทธา และชีวประวัติของ vidocq . ผมชอบสุดท้ายที่ดีที่สุด เพราะใบของมันเป็นสีเหลือง ป่าสวนหลังบ้าน มีต้นแอปเปิ้ลกลางและไม่กี่ straggling พุ่มไม้ ได้ที่หนึ่งซึ่งผมพบว่าสายของผู้เช่าสนิมจักรยานสูบน้ำ . เขาเคยเป็นพระกุศลมาก ;ในของเขา เขาจะทิ้งเงินทั้งหมดของเขาไปยังสถาบันและเฟอร์นิเจอร์ในบ้านกับน้องสาว

เมื่อวันสั้นของฤดูหนาวมาถึง มืดลงก่อนเราก็กินดินเนอร์ของเรา เมื่อเราเจอกันในถนน มีบ้านหลังโต sombre . พื้นที่ของท้องฟ้าเบื้องบน คือ สี ม่วง เปลี่ยนแปลง และต่อเป็นโคมไฟของถนนหน้าของพวกเขาอ่อนแอ โคมไฟอากาศหนาวต่อยเรา และเราเล่นจนร่างกายเปล่งแสง เสียงของเราดังก้องในถนนเงียบ อาชีพการเล่นของเราพาเราผ่านความมืดเป็นโคลนเลน ด้านหลังบ้าน ที่เราวิ่งฝ่าอันตรายของชนเผ่าที่หยาบกร้านจากกระท่อมไปยังประตูด้านหลังของมืดหยดที่ลุกขึ้นจาก ashpits สวนหอม ,กับความมืดกลิ่นคอกม้าที่คนขับรถม้า และม้าก็เรียบ combed หรือเพลงจากเครื่องเทียมลากยอมแล้ว เมื่อเรากลับไปที่ถนน แสงจากหน้าต่างห้องครัวเต็มพื้นที่ ถ้าคุณลุงได้เห็นการเปลี่ยนมุม เราซ่อนในเงา จนเราได้เห็นเขาได้อย่างปลอดภัย ตั้งอยู่ที่ หรือถ้าน้อง Mangan ก็ออกมาที่หน้าประตูเรียกพี่ชายของเธอในชาของเขาพวกเราเฝ้าดูเธอจากเงาของเรา เพื่อนที่ขึ้นและลงถนน เรารอดูว่าเธอจะอยู่หรือไป และถ้าเธอยังคงอยู่ เราทิ้งเงาของเราและเดินไป Mangan เป็นขั้นตอนอย่างจำนน . เธอกำลังรอเราอยู่ เธอคิดกำหนดโดยแสงจากเปิดครึ่งบาน พี่ชายชอบล้อเธอ ก่อนที่เขาจะเชื่อฟังและฉันยืนอยู่ข้างรั้วมองเธออยู่แต่งตัวของเธอเหวี่ยงเธอขยับร่างกายของเธอ และเชือกนุ่มของเส้นผมของเธอถูกโยนจากด้านข้าง

ทุกๆเช้าผมนอนอยู่บนพื้นในห้องนั่งเล่นด้านหน้า ดูประตู คนตาบอดถูกดึงลงไปภายในนิ้วของสายสะพาย เพื่อที่ฉันจะได้ไม่ต้องเห็น เมื่อเธอเดินออกมาที่หน้าประตู หัวใจกระโดด . ฉันวิ่งไปที่ห้องโถง ยึดหนังสือ และตามเธอมาฉันเก็บรูปสีน้ำตาลของเธอเสมอในสายตาของฉัน และเมื่อเราเข้าใกล้จุดที่วิธีการของเราออกไป ฉันก้าวผ่านชีวิตของฉัน และของเธอ นี้เกิดขึ้นตอนเช้าหลังอาหารเช้า ฉันไม่เคยพูดกับเธอ ยกเว้นคำที่สบาย ๆไม่กี่ แต่ชื่อของเธอก็เหมือนเรียกเลือดโง่ๆของฉัน

ภาพของเธอพร้อมกับฉันแม้ในสถานที่มากที่สุดเป็นมิตรกับความโรแมนติกเมื่อเย็นวันเสาร์ ตอนป้าไปการตลาด ผมต้องไปแบกของที่ได้รับ เราเดินผ่านถนนที่วูบวาบ jostled โดยคนขี้เมาและต่อรองผู้หญิงท่ามกลางคำสาปแช่งของแรงงาน , litanies โหยหวนของเด็กชายที่ยืนเฝ้าร้านด้วยบาร์เรลหมูแก้ม จมูกใหม่ ถนนนักร้อง ที่ร้องเพลงมาทั้งหมดที่คุณรอสซา o'donovan ,หรือเพลงเกี่ยวกับปัญหาที่ดินพื้นเมืองของเรา เสียงเหล่านี้แปรสภาพในความรู้สึกเดียวของชีวิต สำหรับฉันคิดว่าฉันถือถ้วยของฉันอย่างปลอดภัยผ่านฝูงชนของศัตรู ชื่อของเธอผุดที่ริมฝีปากของฉันที่ช่วงเวลาในคำอธิษฐานที่แปลกและสรรเสริญซึ่งผมเองก็ไม่เข้าใจดวงตาของฉันมักจะเต็มไปด้วยน้ำตา ( ไม่ได้บอกทำไม ) และในเวลาที่น้ำท่วม จาก หัวใจของฉันดูเหมือนจะเทเองในตักของฉัน ฉันคิดว่าเล็ก ๆน้อย ๆของอนาคต ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะเคยพูดกับเธอหรือไม่ หรือถ้าฉันคุยกับเธอ บอกเธอว่าฉันรักสับสนของฉัน แต่ร่างกายของฉันก็เหมือนฮาร์ป คำพูดและท่าทางเหมือนนิ้ววิ่งบนสายไฟ .

เย็นวันหนึ่งผมเดินเข้าไปด้านหลังห้องรับแขกที่ปุโรหิตได้ตายไปแล้ว มันเป็นความมืดฝนตกตอนเย็น และไม่มีเสียงในบ้าน ผ่านทาง แตกบานฉันได้ยินเสียงฝนกระทบบนโลก , ไม่เสื่อมคลายเข็มปรับน้ำเล่นในเตียงเปียกชุ่ม โคมไฟส่องสว่างไกล หรือบางหน้าต่างแสงสว่างด้านล่างค่ะ ฉันรู้สึกขอบคุณที่ฉันสามารถดูเล็ก ๆน้อย ๆความรู้สึกทั้งหมดของฉัน ดูเหมือนจะต้องการนั้นเอง และ รู้สึกว่า ฉันกำลังจะบอกพวกเขา ฉันกดฝ่ามือของเราด้วยกัน จนพระองค์พึมพำ : ' o รัก o รัก ! หลายครั้ง

ในที่สุด เธอพูดกับผม เมื่อเธอตอบคำแรกกับผม ผมก็งง ว่า ผม ไม่รู้ ว่า จะตอบ เธอถามฉันว่าฉันไป araby . ฉันลืมว่าฉันตอบ ใช่ หรือ ไม่มันเป็นบาร์ซ่าที่งดงาม เธอว่า เธอชอบที่จะไป

และทำไมคุณไม่สามารถ ? ฉันถาม

ขณะที่เธอพูดเธอเปลี่ยนเป็นกำไลเงิน รอบ และ รอบข้อมือ เธอจะไม่ไป เธอบอกว่า เพราะจะมีถอยที่สัปดาห์ในคอนแวนต์ของเธอ พี่ชายของเธอ และชายอีกสองคนทะเลาะกันหมวกของพวกเขา และฉันเป็นคนเดียวที่กั้น เธอจัดขึ้นหนึ่งในแทบหัวของเธอที่มีต่อฉัน แสงจากโคมไฟที่อยู่ตรงข้ามประตูของเราจับโค้งสีขาวคอของเธอสว่างขึ้น ผมของเธอที่วางอยู่ตรงนั้น , ลดลง , จุดขึ้นมือเมื่อราว มันล้มลง ด้านหนึ่งของการแต่งตัวของเธอและจับขอบสีขาวของกระโปรงชั้นใน แค่เห็นเธอยืนสบายใจ

แล้วก็ดีสำหรับคุณ , ' เธอกล่าว .

ถ้าฉันไป ' , ' ฉันกล่าวว่า ' ผมจะเอาอะไร . . .