When I was seven years old, I was g

When I was seven years old, I was given a small wallet to
keep my pocket-money in. It made me feel grown up and I
carried it proudly in my hip pocket.
One day, during recess in school, I discovered that my
wallet was missing. I searched all my pockets but could not
find it. There were a couple of ringgit or so in the wallet and
without it I could not buy anything to eat.
I was close to tears. It was not so much because of losing
my precious wallet but because I might get a scolding from
my parents. Anyhow I went hungry that day.
After recess I was in no mood to study at all. I kept thinking
about how I lost my wallet and what my parents would do to
me. How was I going to explain the loss? I did not know
whether someone had pinched it from my pocket or it had
merely fallen out. I prayed that someone would find it and
return it to me.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อ 7 ปีที่แล้ว ฉันได้รับกระเป๋าสตางค์ขนาดเล็กไปเก็บกระเป๋าเงินของฉันใน มันทำให้ฉันรู้สึกโตขึ้นและทำมันภูมิใจในสะโพกของฉันวันหนึ่ง ระหว่างย่อมุมในโรงเรียน พบที่ของฉันกระเป๋าสตางค์ได้สูญหายไป ฉันค้นกระเป๋าของฉันทั้งหมด แต่ไม่ค้นหามัน มีคู่ของริงกิตหรือกับ และโดยไม่ได้ จะไม่ซื้ออะไรกินผมอยู่ใกล้กับน้ำตา ไม่มากเนื่องจากแพ้กระเป๋ามีค่าแต่เป็น เพราะผมอาจจะดุจากพ่อแม่ของฉัน อย่างไรก็ตาม ฉันก็หิววันที่หลังจากย่อมุม ที่ผมอยู่ในอารมณ์ไม่เรียนเลย ฉันเก็บความคิดเกี่ยวกับวิธีผมทำกระเป๋าหายและสิ่งที่พ่อแม่ของฉันจะทำเพื่อฉัน ฉันไปอธิบายการสูญเสียการได้ ผมไม่รู้ว่า คนมี pinched มันจากพ็อกเก็ตของฉันหรือมีเพียงลดลงออก ฉันอธิษฐานคนจะค้นหา และกลับไปฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อฉันอายุ 7 ปี ฉันได้รับกระเป๋าสตางค์ใบเล็ก

เก็บเงินในกระเป๋าของฉัน มันทำให้ผมรู้สึกโตขึ้น และผม
อุ้มมันภูมิใจในกระเป๋าสะโพกของฉัน .
1 วัน ระหว่างช่วงพักในโรงเรียน พบว่า ในกระเป๋า
หายไป ฉันค้นกระเป๋าทั้งหมดของฉัน แต่ไม่สามารถ
ค้นหามัน มีคู่ของริงกิต หรือดังนั้นในกระเป๋าและ
ไม่มีฉันไม่สามารถซื้ออะไรกิน .
ผมจะกลั้นน้ำตาเอาไว้