Chapter 15: ByChapter summary: Kame

Chapter 15: By

Chapter summary:
Kame illness.
Jin's solo concert.
Jin's new girl in his life.
Kame's letter to Pi.


****

Pi told me, Kamenashi didn’t lose his memory, and he wasn’t crazy either. Kamenashi’s brain merely lost control of his body. It meant that Kamenashi knew what he was doing, and what he should do, but he couldn’t instruct his body to do so. It was a rare disease in medical history, and it was the first in East Asia.

Kamenashi knew how to unlock the door but his brain couldn’t instruct his body to do so. Thus, he could only stand at the door and wait to regain control of his reflexes, or waited till Papa returned home.

At night, it was worse.

He lost the ability to shift about in his sleep. Papa had to wake up at intervals and change Kamenashi’s sleeping posture every three hours so that there wouldn’t be prolonged pressure on any part of his body.

Once, Papa went away for a 4-day photo shoot, and the lazy attendant forgot to change Kamenashi’s posture nightly. After just 4 days, Kamenashi developed bruises on his shoulders and ankles because of the constant sleeping posture.

When Papa returned from the shoot and saw the bruises, he was felt so sad. And he felt angry with himself too.

From then on, Papa took care of Kamenashi all by himself, and he would not take up jobs that couldn’t be completed within a day.

“That season was probably Kame’s happiest moments in his life. Or should I say, in eternity. Jin’s life practically revolved around him. Jin rejected additional work because he wanted to spend all his time with Kame. Other than the daily housework, Jin had to go through simple reflex training such as, baseball throwing sessions and woodblock piling sessions with Kame everyday too”, Pi told me.

“Kazumi, you know the meaning of ‘watching after’ right? It was in that old house that I saw the true meaning of that. It was only then that I learnt that one could love another to such an extent...”


I still felt sorry for Mama, who had been devoted to Papa all these years.
But… I didn’t wish to push all the blame onto that person too.

That’s because I knew how much loneliness he went through during the last few years of his life. He couldn’t contact his friends because they all thought that he was in US. His family gave up and stopped contacting him because they didn’t understand why he was so persistent in staying put in Japan.

For thousands of days, Kamenashi was alone in that hospice. His ward, sealed by four white walls, was his entire world. Unable to go out, Kamenashi could only look at the changing seasons through his windows.

He would wait for Pi to visit him…

He would wait patiently for Papa’s concert in Hokkaido, and then tried all ways and means to escape from the hospital just to go to Papa’s concert. He would disguise himself among the crowd and was contented with watching Papa’s performance from a safe distance.

Even in the later period when Mama accompanied Papa on his concert tours, Kamenashi still insisted on watching the concerts. Irregardless of the doctors’ scolding and Pi’s begging, he would go to all concert locations that were within his physical limitations.

By then his brain was already in great stress, and he suffered acute headaches that couldn’t be controlled by medication. He often fainted from the acute attacks. But even so, he insisted on watching as many concerts as possible. Standing a distance away, he watched Papa perform his medleys.

Then, he saw that scene.
Papa held Mama’s hand, turned his back… and left.

*****


Dear Pi,

Last week I went to see Jin’s first concert. When the audience shouted ‘Encore!” at the end of the concert, I cried for the first time after years. Indeed, all the loneliness that I put up with was worthwhile. I made the right decision. Jin was more suited to shine on stage after all…

He is born a star, isn’t he? That was his first solo concert tour, and he performed through the concert with ease. He was so natural on stage. I have to say, his smile is even more charming now.

Although I didn’t have the zest like everyone else around me, and I couldn’t scream along with them, I finally understood how it felt to be a fan in the audience. The feeling of standing below the stage just to see the person you yearned for… and the feeling of hoping that the person on stage would turn and look at you even for a split second. I could clearly understand these feelings now…


During the CM, Jin thanked many people whom I know, with exception to the last name.
You don’t have to hide it from me deliberately.
I know, she is Jin’s girlfriend.
Jin did mention in an interview that she is his future.

Last week after the concert, I entered the carpark by the side door.
I just wanted to take another look at Jin…
And I did see him… but he was with her.

Jin held her hand as they went up the van and she sat down next to him.
She gave him a gentle smile, and then he kissed her on her cheek lovingly…


These are all what I hoped for from the moment I decided to vanish from his life four years ago.
Jin, enthusiastically back at work, having a successful career, and loving someone else. I should be happy that he was finally able to fall in love again.

But when the van went out of the basement carpark, I lost my self-restraint and cried on the spot.

My heart hurt like crazy, and I could feel a pair of hands squeezing through memories in my head. The Akanishi Jin who brought me along to buy our couple rings, and Akanishi Jin who kissed his girlfriend in the van… they were two different person.

I know that time can change many things.

But Pi, I AM jealous. I just couldn’t control the jealousy that erupted in me.

I am so jealous of that girl.
That seat beside him, the intimacy with him… all these were rightfully mine in the past…
Jin told me, he would love me forever.

I’m such a horrible person. I should be happy for Jin… but I could only feel despair and sadness now. Images of Jin kissing her flashed through my mind over and over again.

I wanted to run towards the van and question Jin, “You kissed her. What about me?!”
I thought I was the one he loves the most? I was just right behind him, why didn’t he turn back to look at me then?

I wanted to bombard him with questions.
But I knew, I have no right to do so now…

Because four years ago, I was the one who turned my back against him first.
Because I was the one who wanted him to forget about me.
Because I didn’t have much time left in this world.
Because I told him to look for happiness and to find somebody new…


We all know that Jin takes his relationships seriously. He must have loved her very much to bring her along for concert tours.

Pi, I know this was what I wanted. But I really can't handle all these pain now.
The pain of knowing that I’m not in Jin’s heart anymore.

Before this, I yearned to live longer, because I thought I would be happy by watching him from afar.
But I am wrong, Pi, I’m not as mature as I thought.

I don’t want anything else now. My head hurts like crazy. I just want to get a good peaceful sleep. I don’t want to cry myself to sleep anymore. And I don’t want to wake up crying because I dreamt about Jin kissing that girl again.

I just don’t want anymore tears…

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 15: โดย

สรุปบท:
Kame เจ็บป่วย
จิเดี่ยวคอนเสิร์ต
จิสาวใหม่ในชีวิต
ตัวอักษร kame เพื่อพี่


***

พี่บอกฉัน Kamenashi ไม่สูญเสียหน่วยความจำของเขา และเขาไม่ได้บ้าอย่างใดอย่างหนึ่ง สมองของ Kamenashi แค่สูญเสียการควบคุมร่างกายของเขา มันหมายถึง ว่า Kamenashi รู้เขาทำอะไรได้ และสิ่งที่เขาควรทำ แต่เขาไม่สามารถสั่งให้ร่างกายของเขาดัง มันเป็นโรคที่หายากในประวัติศาสตร์ทางการแพทย์ และมันเป็นครั้งแรกในเอเชียตะวันออก

Kamenashi รู้วิธีปลดล็อกประตู แต่สมองไม่สามารถสั่งให้ร่างกายของเขาดังนั้น ดังนั้น เขาสามารถเพียงยืนที่ประตู แล้วรอสามารถควบคุมเขาสะท้อน หรือรอจนถึงปาป้ากลับบ้านได้

ในเวลากลางคืน ก็แย่

เขาสูญเสียความสามารถในการย้ายเกี่ยวกับในการนอนหลับของเขา ปาป้าตื่นขึ้นมาในช่วงเวลาที่ และเปลี่ยนท่านอนของ Kamenashi ทุก 3 ชั่วโมงเพื่อที่จะไม่มีความดันเป็นเวลานานในทุกส่วนของร่างกายของเขาได้

ครั้ง ปาป้าออกไปสำหรับการถ่าย 4 วัน และข้าขี้เกียจลืมเปลี่ยนท่าของ Kamenashi คืน หลังจากเพียง 4 วัน Kamenashi พัฒนาขอดบนไหล่และเท้าของเขา เพราะคงนอนท่า

เมื่อปาป้ากลับจากการถ่ายภาพ และเห็นขอด เขารู้สึกเศร้ามาก และเขารู้สึกโกรธกับตัวเองเกินไป

จากนั้น ปาป้าเอาดูแล Kamenashi ทั้งหมด ด้วยตัวเอง และเขาจะไม่ใช้งานที่ไม่เสร็จภายในวันนั้น

"ฤดูกาลที่ถูกคง Kame ของสุขช่วงเวลาในชีวิตของเขา หรือควรฉัน พูด ในนิรันดร์ ชีวิตของจิจริง revolved รอบเขา จิปฏิเสธงานเพิ่มเติม เพราะเขาต้องการใช้เวลาของเขาทั้งหมดกับ Kame ไม่ใช่การบ้านประจำวัน จิ้นได้ผ่านการฝึกอบรมสะท้อนอย่างเช่น เบสบอลขว้างปาเซสชันและแกะไม้เข็มรอบกับ Kame ทุกวันเกินไป" พี่บอกฉัน

"Kazumi คุณรู้ความหมายของ 'ดูหลังจาก' ขวา มันเป็นบ้านเก่าที่เห็นแท้ที่จริง ก็เท่านั้น แล้ว ที่ผมเรียนว่า หนึ่งไม่รักอีกถึงขนาด..."


ผมยังรู้สึกว่าขอมาม่า ที่ได้อุทิศให้กับปาป้าปีเหล่านี้
แต่... ฉันไม่ต้องการผลักดันตำหนิทั้งหมดไปให้มากเกินไป

เนื่องจากผมรู้ว่าความเหงามากครับผ่านช่วงสุดท้ายของชีวิตของเขาไม่กี่ปี เขาไม่สามารถติดต่อเพื่อนของเขาเนื่องจากพวกเขาคิดว่า เขาอยู่ในสหรัฐอเมริกา ครอบครัวได้ และหยุดติดต่อกับเขาเนื่องจากพวกเขาไม่เข้าใจทำไมเขาเป็นแบบนั้นในอยู่ในญี่ปุ่น

มีคนเดียวในที่ hospice พัน ๆ วัน Kamenashi ผู้ป่วยของเขา ปิดผนึก ด้วยกำแพงสีขาว 4 โลกของเขาทั้งหมดได้ ไม่ได้ไป Kamenashi สามารถเพียงดูที่ฤดูกาลเปลี่ยนแปลงผ่านหน้าต่างของเขา

คงต้องรอพี่ชมเขา...

จะทนรอสำหรับคอนเสิร์ตของปาป้าในฮอกไกโด และจากนั้น พยายามทุกวิธีและวิธีการหนีจากโรงพยาบาลเพียงให้ไปคอนเสิร์ตของปาป้า เขาจะปลอมตัวเองท่ามกลางฝูงชน และมีความพึงพอใจกับการดูประสิทธิภาพของปาป้าจากระยะปลอดภัย

แม้ในระยะหลังเมื่อมาม่าพร้อมปาป้าในทัวร์คอนเสิร์ตของเขา Kamenashi ยังคงยืนยันในการชมคอนเสิร์ต โดยไม่คำนึงถึงการดุของแพทย์และของพี่อ้อน เขาอยากไปคอนเสิร์ตสถานทั้งหมดที่อยู่ภายในข้อจำกัดทางกายภาพของเขา

แล้ว สมองอยู่เครียดมาก และเขาทุกข์ทรมานปวดหัวเฉียบพลันที่ไม่สามารถควบคุม ด้วยยา เขามักจะเป็นจากการโจมตีที่เฉียบพลัน แต่ถึงกระนั้น เขายืนยันในการชมคอนเสิร์ตมากที่สุด เขายืนห่างออกไป ดูปาป้าทำ medleys ของเขา

แล้ว เขาเห็นฉากนั้น
ปาป้าจัดมือมาส์ เปิดเขา... และเหลือ

***


พี่รัก,

สัปดาห์ที่แล้วผมไปดูคอนเสิร์ตแรกของจิ เมื่อผู้ชมตะโกน ' Encore ! "ที่สุดของคอนเสิร์ต ข้าเป็นครั้งแรกหลังจากปี แน่นอน ความเหงาทั้งหมดที่ฉันทนถูกคุ้มค่า ทำการตัดสินใจที่เหมาะสม จิ้นได้เหมาะสมขึ้นส่องประกายบนเวทีหลังจากทั้งหมด...

เขาเป็นเกิดสตาร์ ไม่ใช่เขาหรือไม่ ที่มีทัวร์คอนเสิร์ตเดี่ยวแรกของเขา และเขาทำผ่านคอนเสิร์ตอย่างง่ายดาย เขาเป็นธรรมชาติบนเวที ไม่ต้อง ยิ้มเป็นเสน่ห์ยิ่ง

แม้ว่าไม่มีรอยเหมือนคนอื่น ๆ รอบตัว และฉันไม่ร้องพร้อมกับพวกเขา ฉันสุดท้ายเข้าใจว่ามันรู้สึกเป็นแฟนผู้ชม ความรู้สึกของการยืนอยู่ด้านล่างเวทีเพื่อดูคนคุณ yearned กัน... และความรู้สึกของหวังว่าคนบนเวทีจะเปิด และดูคุณสำหรับแยกที่สอง ฉันไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกเหล่านี้ตอนนี้...


ระหว่างซม. จิขอบคุณหลายคนที่ฉันรู้ มีข้อยกเว้นสุดท้ายชื่อ
คุณไม่ต้องซ่อนมันจากฉันตั้งใจ
ฉันรู้ เธอเป็นแฟนของจิ
จิไม่ได้พูดในการสัมภาษณ์ว่า เธอเป็นของเขาในอนาคต

สัปดาห์หลังคอนเสิร์ต ฉันป้อนมีประตูด้านข้าง
ผมแค่ต้องการใช้ลักษณะอื่นที่จิ...
และผมไม่เห็นเขา... แต่เขากับเธอ

จิจับมือของเธอขณะที่พวกเขาขึ้นรถไป และเธอนั่งลงข้างเขา
เธอให้เขายิ้มอ่อนโยน และจากนั้น เขารั้งเธอที่แก้มรัก...


มีทุกสิ่งที่ฉันหวังสำหรับจากช่วงเวลาที่ ฉันตัดสินใจที่จะหายจากชีวิตของเขาเมื่อสี่ปีที่ผ่านมา
จิ ใหม่ ๆ กลับที่ทำงาน มีอาชีพที่ประสบความสำเร็จ และรักผู้อื่น ฉันควรจะยินดีที่เขาก็ตกหลุมรักอีกครั้ง

แต่เมื่อรถออกจากมีชั้นใต้ดิน ฉันสูญเสียความอดกลั้นของฉัน และร้องในจุดนั้น

หัวใจเจ็บเทน้ำเทท่า และฉันสามารถรู้สึกคู่มือ squeezing ผ่านความทรงจำในหัวของฉัน Akanishi Jin ที่นำฉันก็จะซื้อแหวนคู่รักของเรา Akanishi Jin ที่รั้งแฟนของเขาและในรถตู้...พวกเขาสองคนที่แตกต่างกัน

ฉันรู้ว่าเวลาสามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งต่าง ๆ มากมาย

แต่ปี่ ฉัน AM อิจฉา ฉันเพียงแค่ไม่สามารถควบคุมพระที่ปะทุในฉัน

ฉันอิจฉาดังนั้นของที่สาว
ที่ที่นั่งข้างเขา ที่มีระดับกับเขา...ทั้งหมดนี้ถูกพวกเหมืองในอดีต...
จิบอกฉัน จะรักฉันตลอดไป

ฉันเป็นคนน่ากลัว ฉันควรยินดีจิ... แต่ฉันสามารถรู้สึกสิ้นหวังและความโศกเศร้าตอนนี้ ภาพของจิจูบเธอถ่ายผ่านใจของฉันเล่า

อยากจะเรียกใช้รถตู้และถามจิ "คุณรั้งเธอ อะไรเกี่ยวกับฉัน!"
ฉันคิดว่า ฉันเป็นหนึ่งที่รักมากที่สุด ผมทางด้านหลัง ทำไมไม่เขาหันกลับไปมองที่ฉันแล้ว

ผมต้องการ bombard เขา ด้วยคำถาม
แต่ที่ฉันรู้ ฉันไม่มีสิทธิดังนี้...

เพราะสี่ปีที่ผ่านมา ผมเป็นคนเปิดหลังกับเขาครั้งแรก
เนื่องจากผมเป็นผู้หนึ่งที่อยากให้เขาลืมฉัน
เนื่องจากไม่มีเวลาที่เหลือในโลกนี้
เนื่องจากบอกว่า เขาหาความสุข และ เพื่อค้นหาใครสักคนใหม่...


เรารู้ว่า จิ้นใช้ความสัมพันธ์ของเขาอย่างจริงจัง ต้องมีรักเธอมากเพื่อให้เธอพร้อมสำหรับทัวร์คอนเสิร์ต

พี่ ฉันรู้ว่า นี้คือสิ่งที่ฉันต้องการ แต่ฉันจริง ๆ ไม่สามารถจัดการกับความเจ็บปวดเหล่านี้ตอนนี้
ความเจ็บปวดของการรู้ที่ฉันไม่ได้ใจของจิอีกต่อไป

ก่อนหน้านี้ ฉัน yearned อยู่อีกต่อไป เพราะฉันคิดว่า ฉันจะมีความสุข โดยการเฝ้าดูเขาจากที่ไกล
แต่ผมคิดผิด พาย ฉันไม่เป็นผู้ใหญ่ที่คิด

ฉันไม่ต้องการอะไรตอนนี้ หัวของฉันเจ็บเทน้ำเทท่า ฉันเพียงแค่ต้องไปหลับสงบ ฉันไม่อยากร้องไห้ตัวเองให้หลับอีกต่อไป และไม่อยากตื่นเพราะผมฝันเกี่ยวกับจิจูบที่สาวอีก

ฉันก็ไม่ต้องการอีกน้ำตา...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 15: โดยสรุปบท: คาเมะเจ็บป่วยจินคอนเสิร์ตเดี่ยวของจินสาวคนใหม่ในชีวิตของเขาจดหมายคาเมะเพื่อ Pi **** พี่บอกผมว่าคาเมนาชิไม่ได้สูญเสียความทรงจำของเขาและเขาก็ไม่บ้าอย่างใดอย่างหนึ่ง สมองของคาเมนาชิเพียงสูญเสียการควบคุมของร่างกายของเขา มันหมายความว่าคาเมนาชิรู้ว่าสิ่งที่เขาทำและสิ่งที่เขาควรจะทำ แต่เขาไม่สามารถสั่งให้ร่างกายของเขาที่จะทำเช่นนั้น มันเป็นโรคที่หายากในประวัติศาสตร์การแพทย์และมันเป็นครั้งแรกในเอเชียตะวันออกเฉียงคาเมนาชิรู้วิธีที่จะปลดล็อคประตู แต่สมองของเขาไม่สามารถที่จะสั่งให้ร่างกายของเขาที่จะทำเช่นนั้น ดังนั้นเขาจะสามารถยืนอยู่ที่ประตูและรอที่จะฟื้นการควบคุมของปฏิกิริยาของเขาหรือรอจนกว่าพ่อกลับบ้านในเวลากลางคืนมันก็แย่ลงเขาสูญเสียความสามารถที่จะเปลี่ยนเกี่ยวกับในการนอนหลับของเขา Papa ต้องตื่นขึ้นมาในช่วงเวลาและเปลี่ยนท่าการนอนหลับคาเมนาชิทุกสามชั่วโมงเพื่อให้มีจะไม่เป็นแรงกดดันเป็นเวลานานในส่วนของร่างกายของเขาใด ๆเมื่อพ่อจากไปสำหรับการถ่ายภาพ 4 วันและผู้ดูแลลืมที่จะขี้เกียจ เปลี่ยนท่าของคาเมนาชิยามค่ำคืน หลังจากนั้นเพียง 4 วัน, คาเมนาชิพัฒนาแผลบนไหล่และข้อเท้าของเขาเพราะท่าทางการนอนหลับอย่างต่อเนื่องเมื่อพ่อกลับมาจากการถ่ายทำและเห็นรอยฟกช้ำที่เขารู้สึกเศร้ามาก และเขารู้สึกโกรธตัวเองเกินไปจากนั้นพ่อเอาดูแลของคาเมนาชิทั้งหมดด้วยตัวเองและเขาจะไม่ใช้งานที่ไม่สามารถแล้วเสร็จภายในวัน"ฤดูที่อาจจะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดคาเมะในชีวิตของเขา หรือฉันควรจะพูดว่าในนิรันดร์ ชีวิตของจินจริงโคจรอยู่รอบตัวเขา จินปฏิเสธการทำงานเพิ่มเติมเพราะเขาต้องการที่จะใช้จ่ายตลอดเวลาของเขากับคาเมะ นอกเหนือจากบ้านทุกวันจินจะต้องผ่านการฝึกอบรมง่ายสะท้อนเช่นการฝึกขว้างเบสบอลและขัดถูการประชุมซ้อนด้วยคาเมะทุกวันเกินไป "พี่บอกผมว่า"Kazumi คุณทราบความหมายของดูหลังจากที่ 'ถูกต้องหรือไม่ มันอยู่ในบ้านหลังเก่าที่ผมเห็นความหมายที่แท้จริงของการที่ มันเป็นเพียงแล้วที่ผมได้เรียนรู้ว่าจะรักคนอื่นได้ดังกล่าวเท่า ... " ผมยังรู้สึกเสียใจกับแม่ที่ได้รับการอุทิศเพื่อ Papa ทุกปีเหล่านี้แต่ ... ผมไม่ได้ต้องการที่จะผลักดันโทษลง ผู้ที่มากเกินไปนั่นเป็นเพราะฉันรู้ว่าเหงามากเขาเดินผ่านในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาในชีวิตของเขา เขาไม่สามารถติดต่อกับเพื่อนของเขาเพราะพวกเขาทุกคนคิดว่าเขาเป็นในสหรัฐอเมริกา ครอบครัวของเขาให้ขึ้นและหยุดการติดต่อกับเขาเพราะพวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาเป็นถาวรดังนั้นในการเข้าพักอยู่ในญี่ปุ่นเป็นพัน ๆ วันคาเมนาชิเป็นคนเดียวในบ้านพักรับรองที่ วอร์ดของเขาปิดผนึกด้วยสี่ผนังสีขาวเป็นโลกทั้งหมดของเขา ไม่สามารถที่จะออกไปคาเมนาชิจะสามารถมองไปที่ฤดูกาลเปลี่ยนผ่านหน้าต่างของเขาเขาจะรอให้พี่ไปเยี่ยมเขา ... เขาจะอดทนรอคอนเสิร์ต Papa ในฮอกไกโดและพยายามทุกวิถีทางและวิธีการที่จะหลบหนีออกจากโรงพยาบาลเพียงเพื่อ ไปคอนเสิร์ต Papa 's เขาจะปลอมตัวในหมู่ฝูงชนและเป็นที่พึงพอใจกับการดูผลการดำเนินงาน Papa 's จากระยะที่ปลอดภัยแม้จะอยู่ในระยะเวลาต่อมาเมื่อแม่มาพร้อมกับพ่อในทัวร์คอนเสิร์ตของเขาคาเมนาชิยังคงยืนยันที่จะชมการแสดงคอนเสิร์ต โดยไม่คำนึงถึงของดุแพทย์และขอทานพี่เขาจะไปยังสถานที่จัดคอนเสิร์ตทั้งหมดที่มีภายในข้อ จำกัด ทางกายภาพของเขาตอนนั้นสมองของเขามีอยู่แล้วในความเครียดที่ดีและเขาเป็นโรคปวดศีรษะเฉียบพลันที่ไม่สามารถควบคุมได้โดยการใช้ยา เขามักจะเป็นลมจากการโจมตีเฉียบพลัน แต่แม้จะเป็นเช่นนั้นเขาก็ยืนยันในการดูคอนเสิร์ตมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ยืนอยู่ไกลออกไปเขาดู Papa ดำเนิน medleys ของเขาแล้วเขาเห็นฉากที่พ่อจับมือแม่หันหลังของเขา ... และซ้าย***** รัก Pi, สัปดาห์ที่แล้วผมไปดูของจินคอนเสิร์ตครั้งแรก เมื่อผู้ชมตะโกน 'Encore! "ที่ส่วนท้ายของคอนเสิร์ตที่ฉันร้องไห้เป็นครั้งแรกหลังจากปี แท้จริงทุกความเหงาที่ฉันวางกับคุ้มค่า ฉันทำตัดสินใจที่ถูกต้อง จินเป็นคนที่เหมาะสมมากขึ้นที่จะส่องแสงบนเวทีหลังจากทั้งหมด ... เขาเกิดดาวไม่ได้เขา? นั่นคือเดี่ยวครั้งแรกของทัวร์คอนเสิร์ตของเขาและเขาดำเนินการผ่านการแสดงคอนเสิร์ตได้อย่างง่ายดาย เขาเป็นธรรมชาติเพื่อให้อยู่บนเวที ผมต้องบอกว่ารอยยิ้มของเขาก็ยิ่งมีเสน่ห์มากขึ้นในขณะนี้แม้ว่าผมจะไม่ได้มีความสนุกเหมือนคนอื่น ๆ รอบ ๆ ตัวผมและผมก็ไม่สามารถกรีดร้องพร้อมกับพวกเขาในที่สุดผมก็เข้าใจว่ามันให้ความรู้สึกที่จะเป็นแฟนในหมู่ผู้ชม . ความรู้สึกของการยืนอยู่ด้านล่างเวทีเพียงเพื่อดูคนที่คุณปรารถนา ... และความรู้สึกของความหวังว่าคนที่อยู่บนเวทีจะเปิดและดูที่คุณได้สำหรับแยกที่สอง ฉันชัดเจนสามารถเข้าใจความรู้สึกเหล่านี้ตอนนี้ ... ในระหว่าง CM จินขอบคุณหลายคนที่ฉันรู้ว่ามีข้อยกเว้นให้กับนามสกุลของคุณไม่ได้ที่จะซ่อนมันจากฉันจงใจฉันรู้ว่าเธอเป็นแฟนสาวของจินจินไม่เอ่ยถึง ในการให้สัมภาษณ์ว่าเธอเป็นในอนาคตของเขาเมื่อสัปดาห์ที่แล้วหลังจากคอนเสิร์ตผมเข้าที่จอดรถที่ประตูด้านข้างฉันแค่อยากที่จะดูที่อื่น ... จินและผมได้เห็นเขา ... แต่เขาก็อยู่กับเธอจินจับมือของเธอ ตามที่พวกเขาก็ขึ้นรถตู้และเธอนั่งลงข้างๆเธอทำให้เขามีรอยยิ้มอ่อนโยนและแล้วเขาจูบเธอที่แก้มของเธอด้วยความรัก ... เหล่านี้มีทุกสิ่งที่ฉันหวังว่าจะได้จากช่วงเวลาที่ฉันตัดสินใจที่จะหายไปจากชีวิตของเขาสี่ปี ที่ผ่านมาจินกลับอย่างกระตือรือร้นในการทำงานมีอาชีพที่ประสบความสำเร็จและมีความรักคนอื่น ฉันควรจะมีความสุขที่ในที่สุดเขาก็สามารถที่จะตกหลุมรักอีกครั้งแต่เมื่อรถตู้ออกไปจากที่จอดรถชั้นใต้ดินของฉันหายไปของฉันตนเองยับยั้งชั่งใจและร้องไห้ในจุดที่หัวใจของฉันเจ็บอย่างบ้าคลั่งและฉันรู้สึกว่าคู่ มือบีบผ่านความทรงจำในหัวของฉัน อาคานิชิจินที่นำมาให้ฉันพร้อมที่จะซื้อแหวนคู่ของเราและอาคานิชิจินที่จูบแฟนสาวของเขาในรถตู้ ... พวกเขาทั้งสองคนที่แตกต่างฉันรู้ว่าเวลาที่สามารถเปลี่ยนแปลงหลายสิ่งหลายอย่างแต่ Pi, I AM อิจฉา ผมก็ไม่สามารถควบคุมความหึงหวงที่ปะทุขึ้นในตัวผมผมมีความอิจฉาของหญิงสาวที่เบาะนั่งข้างเขาที่ใกล้ชิดกับเขา ... คนเหล่านี้เป็นเหมืองอย่างถูกต้องในอดีต ... จินบอกผมว่าเขาจะรักเราตลอดไปฉันเป็นคนที่น่ากลัว ฉันควรจะมีความสุขสำหรับจิน ... แต่ฉันเท่านั้นที่จะรู้สึกสิ้นหวังและความโศกเศร้าในขณะนี้ ภาพของจินจูบเธอประกายผ่านใจของฉันครั้งแล้วครั้งเล่าที่ฉันอยากจะวิ่งหนีไปทางรถตู้และคำถามจิน "คุณจูบเธอ สิ่งที่เกี่ยวกับฉัน " ฉันคิดว่าฉันเป็นคนหนึ่งที่เขารักมากที่สุด ฉันเป็นเพียงขวาอยู่ข้างหลังเขาว่าทำไมเขาถึงไม่หันหลังกลับไปมองมาที่ฉันแล้วฉันอยากจะถล่มเขากับคำถามแต่ผมรู้ว่าผมมีสิทธิที่จะทำเช่นนั้นในขณะนี้ไม่มี ... เพราะสี่ปีที่ผ่านมาผมเป็นคนหนึ่ง ที่หันหลังของฉันกับเขาเป็นครั้งแรกเพราะผมเป็นคนหนึ่งที่อยากให้เขาลืมเกี่ยวกับฉันเพราะฉันไม่ได้มีเวลามากที่เหลืออยู่ในโลกนี้เพราะฉันบอกเขาที่จะมองหาความสุขและจะหาคนใหม่ ... เราทุกคน รู้ว่าจินจะใช้เวลากับความสัมพันธ์ของเขาอย่างจริงจัง เขาจะต้องมีความรักอย่างมากของเธอจะพาเธอพร้อมสำหรับการทัวร์คอนเสิร์ตพี่ฉันรู้ว่านี่คือสิ่งที่ฉันต้องการ แต่ผมไม่สามารถจัดการกับความเจ็บปวดเหล่านี้ตอนนี้ความเจ็บปวดของการรู้ว่าผมไม่ได้อยู่ในหัวใจของจินอีกต่อไปก่อนหน้านี้ฉันปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปเพราะผมคิดว่าผมจะมีความสุขโดยการเฝ้าดูเขาจากระยะไกลแต่ฉัน am ผิดพี่ฉันไม่ได้เป็นผู้ใหญ่ที่ฉันคิดว่าฉันไม่ต้องการสิ่งอื่นในขณะนี้ หัวของฉันเจ็บอย่างบ้าคลั่ง ฉันเพียงต้องการที่จะได้รับการนอนหลับที่เงียบสงบดี ฉันไม่ต้องการที่จะร้องไห้ตัวเองให้นอนหลับอีกต่อไป และผมไม่ต้องการที่จะตื่นขึ้นมาร้องไห้เพราะฉันฝันเกี่ยวกับจินจูบผู้หญิงคนนั้นอีกครั้งฉันไม่ต้องการอีกต่อไปน้ำตา ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 15 :

บทสรุป : การเจ็บป่วย
คาเมะ
คอนเสิร์ตเดี่ยวของจิน
ของจิน สาวใหม่ในชีวิตของเขา
คาเมะจดหมายของ Pi


* * * * * * *

พี่บอกว่า คาเมะไม่ได้สูญเสียความทรงจำ และเขาไม่บ้าด้วย คาเมะมองเพียงแค่สูญเสียการควบคุมของร่างกายของเขา มันหมายถึงว่า คาเมะรู้ดีว่าเขากำลังทำอะไร และสิ่งที่เขาควรจะทำ แต่เขาไม่สามารถสั่งให้ร่างกายของเขาที่จะทำเช่นนั้นมันเป็นโรคที่หายากในประวัติศาสตร์ทางการแพทย์ และเป็นครั้งแรกในภูมิภาคเอเชียตะวันออก

คาเมะรู้วิธีปลดล็อกประตู แต่สมองไม่สั่งให้ร่างกายของเขาที่จะทำเช่นนั้น ดังนั้น เขาได้แต่ยืนที่ประตูคอยที่จะฟื้นการควบคุมของปฏิกิริยาตอบสนองของเขา หรือรอให้พ่อกลับมาบ้าน

ตอนกลางคืน มันแย่ลง

เขาสูญเสียความสามารถในการเปลี่ยนเรื่องในการนอนหลับของเขาพ่อต้องตื่นในช่วงเวลาและเปลี่ยนคาเมะนอนท่าทุก 3 ชั่วโมง เพื่อให้ไม่ต้องมีความกดดันเป็นเวลานานในส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายของเขา

เมื่อพ่อจากไปสำหรับสี่วันถ่ายภาพ และพ่อบ้านขี้เกียจลืมเปลี่ยนท่าคาเมะมันทุกคืน หลังจากนั้นเพียง 4 วัน คาเมนาชิ พัฒนารอยช้ำบนไหล่ และข้อเท้า เนื่องจากคงนอนหลับท่า .

เมื่อพ่อกลับมาจากยิง และเห็นรอยฟกช้ำ เขารู้สึกเศร้า และเขาก็รู้สึกโกรธตัวเองด้วย

จากนั้น คุณพ่อดูแลคาเมะคนเดียว และเขาจะไม่ใช้เวลาถึงงานที่ยังไม่เสร็จภายในวันนั้น

" ฤดูกาลอาจเป็นคาเมะของช่วงเวลาที่มีความสุขในชีวิตของเขา หรือฉันควรจะพูดว่า ตลอดไป ชีวิตของจินจะโคจรอยู่รอบๆเขาจินปฏิเสธงานเพิ่มเติม เพราะเขาต้องการที่จะใช้เวลาทั้งหมดของเขากับคาเมะ นอกจากทำงานบ้านทุกวัน จินต้องผ่านการฝึกอบรมง่ายสะท้อนเช่นเบสบอลโยนเซสชันและขัดถูซ้อนรอบกับคาเมะทุกวันด้วย " พายบอก

" คาซูมิ เธอเข้าใจความหมายของ ' ดูหลัง ' ใช่มั้ย ? มันอยู่ในบ้านหลังเก่า ที่ผมเห็นความหมายที่แท้จริงนั้นตอนนั้นเอง ที่ฉันได้เรียนรู้ว่าหนึ่งจะรักอีกมาก . . . . . . . "


ผมยังรู้สึกสงสารแม่ที่ถูกอุทิศให้กับพ่อมาตลอด
แต่ . . . . . . . ผมไม่ได้ต้องการผลักความผิดให้คนๆนั้นด้วย

เพราะผมรู้ว่าความเหงาเขาผ่านในช่วงไม่กี่ปีสุดท้ายของชีวิตของเขาเขาก็ติดต่อเพื่อนๆ ของเขา เพราะเขาคิดว่าเขาอยู่ในตัวเราไม่ได้ ครอบครัวของเขาให้ขึ้นและหยุดติดต่อกับเขา เพราะเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขายังดื้ออยู่ วาง ใน ญี่ปุ่น

เป็นพันวัน คาเมนาชิ อยู่คนเดียวในบ้านพักรับรองพระธุดงค์ วอร์ด ปิดผนึกด้วยกำแพงสีขาว โลกทั้งหมดของเขา ไม่สามารถออกไปได้คาเมะได้แต่มองฤดูกาลที่เปลี่ยนแปลงผ่านหน้าของเขา

เขาจะรอ พี มาเยี่ยม . . . . . . .

จะรอป๊าของคอนเสิร์ตในฮอกไกโด และพยายามทุกวิธีที่จะหนีออกมาจากโรงพยาบาลเพื่อไปป๊าของคอนเสิร์ต เขาจะปลอมตัวท่ามกลางฝูงชน และพึงพอใจกับชมการแสดงของพ่อจากระยะที่ปลอดภัย

แม้ในยุคต่อมาเมื่อแม่ไปกับพ่อในทัวร์คอนเสิร์ทของเขา คาเมะยังคงยืนกรานที่จะดูคอนเสิร์ต ไม่ว่าหมอพี และขอร้องว่า เขาต้องการที่จะอยู่ในสถานที่ที่คอนเสิร์ตข้อจำกัดทางกายภาพของเขา

แล้วสมองของเขาก็เครียดมาก และเขาได้รับอาการปวดหัวที่ไม่สามารถควบคุมได้ด้วยยาเขามักจะเป็นลมจากการโจมตีแบบเฉียบพลัน แต่ถึงอย่างนั้น เค้าจะดูเป็นคอนเสิร์ตมากที่สุด ยืนอยู่ห่าง ๆ เขาเห็นพ่อแสดง medleys ของเขา

แล้ว เขาได้เห็นฉากนั้น
พ่อจับมือแม่ ได้หันกลับของเขา . . . และทิ้ง

* * * * *




ที่รักพี สัปดาห์ที่แล้วฉันไปดูคอนเสิร์ตแรกของจิน เมื่อผู้ชมตะโกน ' เอาอีก ! " ในตอนท้ายของคอนเสิร์ตผมร้องเป็นครั้งแรกหลังปี แน่นอน ทั้งหมดที่ฉันทำคือความคุ้มค่า ผมตัดสินใจถูกแล้ว จิน น่าจะเหมาะที่จะส่องแสงบนเวทีหลังจากทั้งหมด . . . . . . .

เขาเกิดมาเป็นดาราใช่ไหม ? ที่งานคอนเสิร์ตเดี่ยวครั้งแรกของเขา และเขาจะแสดงผ่านคอนเสิร์ตได้อย่างง่ายดาย เขาดูเป็นธรรมชาติบนเวที ฉันต้องพูด รอยยิ้มของเขามีเสน่ห์มากขึ้นแล้ว

ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้มีความสนุกเหมือนคนอื่น ๆฉัน และฉันไม่สามารถร้องตามไปด้วย ในที่สุดฉันก็เข้าใจ ว่ามันรู้สึกที่จะมีพัดลมในผู้ชม ความรู้สึกที่ยืนอยู่ด้านล่างเวทีก็เห็นคนที่คุณต้องการ . . . . . . . และรู้สึกว่า คนที่อยู่บนเวทีจะเปิดและมองเธอแม้เพียงเสี้ยววินาที ฉันสามารถเข้าใจความรู้สึกตอนนี้เลย . . . . . . .


ระหว่างเซนติเมตร จิน ขอบคุณหลายคนที่ผมรู้จัก นอกจากนามสกุล .
ไม่ต้องซ่อนมันจากฉันโดยเจตนา
ฉันรู้ เธอเป็นแฟนของจิน
จินพูดถึงในการสัมภาษณ์ว่า เขาคืออนาคตของเขา สัปดาห์สุดท้าย

หลังจากคอนเสิร์ต เข้าลานจอดรถ โดยประตูด้าน
ผมแค่อยากดูจิน . . . . . . .
ผมอีกเห็นเขา . . . . . . . แต่เขากับเธอ

จินจับมือเธอที่พวกเขาไปขึ้นรถตู้ เธอนั่งลงข้างๆเขา
เธอให้เขายิ้มอ่อนโยน เขาจูบเธอที่แก้มด้วยความรัก . . . . . . .


ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ผมหวังจากช่วงเวลาที่ฉันตัดสินใจที่จะหายไปจากชีวิตเขาเมื่อสี่ปีก่อน
จินกระตือรือร้นกลับมาทำงาน มีความสำเร็จในอาชีพการงาน และรักคนอื่นฉันควรจะดีใจที่เขาได้ตกหลุมรักอีกครั้ง

แต่เมื่อรถออกจากที่จอดรถชั้นใต้ดิน ฉันสูญเสียการควบคุมตนเองและร้องไห้อยู่ตรงนั้น

ใจเจ็บอย่างบ้าคลั่ง และผมรู้สึกได้ว่าคู่ของมือที่บีบผ่านความทรงจำในหัวของฉัน ที่อาคานิชิ จิน ที่พาผมมาซื้อแหวนคู่ของเรากับอาคานิชิ จินที่จูบกับแฟนในรถ . . . . . . . พวกเขาสองคน คนละคน

ฉันรู้ว่าเวลาจะเปลี่ยนสิ่งต่าง ๆ

แต่พี่ ผมอิจฉา ฉันแค่ไม่สามารถควบคุมความหึงหวงที่ปะทุขึ้นในตัวฉันหรอก

ผมรู้สึกอิจฉาผู้หญิงคนนั้น
ที่นั่งข้างเขา ความใกล้ชิดกับเขา . . . . . . . ทั้งหมดนี้เป็นได้ดั่งใจในอดีต . . . . . . .
จินบอกว่า เขาจะรักฉันตลอดไป

ฉันเป็นคนน่ากลัว ฉันควรที่จะมีความสุขกับจิน . . . . . . . แต่ผมก็รู้สึกหมดหวังและความเศร้าแล้ว รูปภาพของ จินจูบเธอแวบเข้ามาในจิตใจของผมอีกครั้ง และอีกครั้ง

ผมอยากจะวิ่งไปที่รถตู้และถามจิน " คุณจูบเธอ มีอะไรเกี่ยวกับฉัน ? !
ฉันคิดว่าฉันเป็นคนที่เขารักมากที่สุด ฉันแค่อยู่ข้างหลังเขา ทำไมเขาไม่หันหลังกลับมามองฉัน

ฉันต้องการทิ้งระเบิดเขาด้วยคำถาม
แต่ผมรู้ว่า ผมไม่มีสิทธิที่จะทำตอนนี้ . . . . . . .

เพราะเมื่อสี่ปีก่อน ผมก็เป็นคนหนึ่งที่หันหลังให้กับเขาก่อน
เพราะผมก็เป็นคนหนึ่งที่อยากให้ลืมเกี่ยวกับฉัน
เพราะผมไม่ได้มีเวลามากแล้วในโลกนี้
เพราะว่าฉันบอกให้เขาไปหาความสุข และเจอคนใหม่


. . . . . . .เราทุกคนรู้ว่าจินจะใช้เวลาความสัมพันธ์ของเขาอย่างจริงจัง เขาต้องชอบเธอมาก พาเธอมาคอนเสิร์ตทัวร์

พี่ก็รู้นี่ว่าฉันต้องการอะไร แต่ฉันไม่สามารถจัดการกับความเจ็บปวดเหล่านี้ตอนนี้
ความเจ็บปวดที่รู้ว่าฉันไม่ได้หัวใจของจินอีกแล้ว

ก่อนหน้านี้ ฉันไม่อยากจะอยู่อีกต่อไป เพราะฉันคิดว่า ฉันคงจะมีความสุข ฉันมองเขาจากที่ไกลๆ
แต่ผมผิด ไพผมไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิด

ผมไม่ต้องการอะไรแล้ว ฉันปวดหัวจะบ้าตายอยู่แล้ว ฉันเพียงต้องการที่จะได้รับที่ดีนอนสงบ ฉันไม่ต้องการที่จะร้องไห้จนหลับไปอีกแล้ว และฉันก็ไม่อยากจะตื่นขึ้นมาร้องไห้เพราะฉันฝันถึงจินจูบหญิงสาวอีกครั้ง

ผมก็ไม่ต้องการน้ำตาอีกแล้ว . . . . . . .