Spatial patterns in ecological com

 Spatial patterns in ecological communities result from a combination of physical and biological factors. In an estuarine intertidal bay, spatial differences have been found in the structure of phytoplanktonic communities and in the biological performance of cultivated oysters. It has been hypothesised that trophic heterogeneity exists, although the mechanisms controlling it remain undefined. Spatial and temporal interactions in the structure of phytoplanktonic biomass and in the biological performance of cultivated oysters were highlighted in this estuarine intertidal bay using a 2-dimensional hydrodynamic model coupled to a nutrient-phytoplankton-zooplankton bivalve food web model. The coupled models allowed a reproduction in space and time of variations in the main variables (i.e. nutrients, chlorophyll a (chl a) and bivalve growth and reproduction). Spatial patterns of chl a at the bay scale showed a dichotomy between the eastern and western parts of the bay, with a sharp drop in concentrations above the oyster area. At the smallest scale, significant spatial heterogeneity was obtained in terms of oyster dry weight (DW), with a difference of around 3.0 g between the lowest and the highest oyster DW. Influences of physical and biological factors were discriminated for spatial patterns of phytoplankton at a large scale and for spatial patterns of bivalves at a small scale. Bivalve density, immersion time (i.e. feeding time) and current velocity were identified as the main factors controlling the spatial patterns of phytoplankton and bivalve growth. The results of the model indicate that the effects of spatial scales are much larger than those of temporal scales; this conclusion differs from that expected through observations only. Top-down effects of oysters on phytoplankton biomass at local scales were revealed, whereas bottom-up effects drove primary productivity at the whole bay scale. In general, we conclude that spatial modelling is particularly appropriate to reveal spatial properties which would be difficult to observe directly. Knowledge of ecosystem functioning would be enhanced accordingly.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รูปแบบเชิงพื้นที่ในระบบนิเวศชุมชนผลจากการรวมกันของปัจจัยทางกายภาพ และชีวภาพ ในอ่าว intertidal โกงกางปาก ความแตกต่างเชิงพื้นที่พบ ในโครงสร้างของชุมชน phytoplanktonic และประสิทธิภาพทางชีวภาพของหอยนางรมที่เพาะปลูก มันมีรับ hypothesised heterogeneity ชั้นมี แม้ว่ากลไกการควบคุมยังคงไม่ได้กำหนดไว้ ปฏิสัมพันธ์เชิงพื้นที่ และกาลเวลา ในโครงสร้างของชีวมวล phytoplanktonic และประสิทธิภาพทางชีวภาพของหอยนางรมที่เพาะปลูกถูกเน้นในอ่าวนี้ intertidal โกงกางปากโดยใช้แบบจำลอง 2 มิติเกิด hydrodynamic ที่ควบคู่ไปกับสารอาหารแพลงก์ตอนพืชแพลงตอนสัตว์ bivalve อาหารเว็บรุ่น แบบกระปุกได้ขยายเวลาของการเปลี่ยนแปลงในตัวแปรหลัก (เช่นสารอาหาร คลอโรฟิลล์ a (chl) และ bivalve เจริญเติบโตและสืบพันธุ์) รูปแบบเชิงพื้นที่ของ chl การที่มาตราส่วนอ่าวพบขั้วระหว่างส่วนตะวันออก และตะวันตกของอ่าว กับชาร์ปปล่อยในความเข้มข้นด้านบนบริเวณหอยนางรม ในระดับที่เล็กที่สุด heterogeneity ปริภูมิที่สำคัญได้รับในแง่ของน้ำหนักแห้งหอยนางรม (DW), มีความแตกต่างระหว่างต่ำสุดและสูงสุดหอย DW ประมาณ 3.0 กรัม อิทธิพลของปัจจัยทางกายภาพ และชีวภาพเป็น discriminated สำหรับรูปแบบเชิงพื้นที่ของแพลงก์ตอนพืชที่มีขนาดใหญ่ และรูปแบบเชิงพื้นที่ของ bivalves ที่ขนาดเล็ก Bivalve ความหนาแน่น เวลาแช่ (เช่นให้อาหารเวลา) และความเร็วปัจจุบันได้ระบุว่าเป็นปัจจัยหลักที่ควบคุมรูปแบบเชิงพื้นที่ของการเติบโตของแพลงก์ตอนพืชและ bivalve ผลของรูปแบบระบุว่า ผลกระทบของเครื่องชั่งแบบตั้งพื้นที่มีขนาดใหญ่กว่าของเครื่องชั่งกาล ข้อสรุปนี้แตกต่างจากที่คาดผ่านการสังเกตการณ์เท่านั้น บนลงผลของหอยนางรมแพลงก์ตอนพืชชีวมวลที่ชั่งภายในเปิดเผย ในขณะที่เอฟเฟกต์ล่างขับรถผลผลิตหลักในระดับทั้งอ่าว ทั่วไป เราสรุปว่า การสร้างแบบจำลองเชิงพื้นที่เหมาะสมโดยเฉพาะเพื่อแสดงคุณสมบัติเชิงพื้นที่ซึ่งจะเป็นการยากที่จะสังเกตโดยตรง ความรู้ในการทำงานของระบบนิเวศจะเพิ่มขึ้นตามลำดับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

 รูปแบบการกระจายในชุมชนระบบนิเวศเกิดจากการรวมกันของปัจจัยทางกายภาพและชีวภาพ ในอ่าว intertidal น้ำเค็มความแตกต่างเชิงพื้นที่ได้ถูกพบในโครงสร้างของชุมชน phytoplanktonic และในประสิทธิภาพการทำงานทางชีวภาพของหอยนางรมเพาะปลูก มันได้รับการสมมุติฐานว่าเซลล์สืบพันธุ์โภชนาอยู่แม้ว่ากลไกการควบคุมมันยังคงอยู่ไม่ได้กำหนด ปฏิสัมพันธ์พื้นที่และเวลาในโครงสร้างของชีวมวล phytoplanktonic และในประสิทธิภาพการทำงานทางชีวภาพของหอยนางรมที่ปลูกเป็นไฮไลต์ในอ่าว intertidal นี้น้ำเค็มโดยใช้แบบจำลองอุทกพลศาสตร์ 2 มิติคู่กับสารอาหารแพลงก์ตอนพืชแพลงก์ตอนสัตว์-หอยรุ่นเว็บอาหาร รุ่นที่ได้รับอนุญาตให้ประกอบการสืบพันธุ์ในพื้นที่และช่วงเวลาของการเปลี่ยนแปลงในตัวแปรหลัก (สารอาหารเช่นคลอโรฟิล (CHL) และหอยเจริญเติบโตและการสืบพันธุ์บริการ) รูปแบบการกระจายของ CHL ที่โยเบย์แสดงให้เห็นว่าการแบ่งขั้วระหว่างส่วนตะวันออกและตะวันตกของอ่าวที่มีลดลงในระดับความเข้มข้นเหนือพื้นที่หอยนางรม ในระดับที่เล็กที่สุดความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญเชิงพื้นที่ที่ได้รับในแง่ของน้ำหนักแห้งหอยนางรม (DW) มีความแตกต่างอยู่ที่ประมาณ 3.0 กรัมระหว่างต่ำสุดและสูงสุดหอยนางรมพิเศษ DW อิทธิพลของปัจจัยทางกายภาพและชีวภาพที่ถูกเลือกปฏิบัติสำหรับรูปแบบการกระจายของแพลงก์ตอนพืชที่ขนาดใหญ่และรูปแบบการกระจายของหอยสองฝาที่ขนาดเล็ก ความหนาแน่นของหอยเวลาแช่ (เช่นเวลาการให้อาหาร) และความเร็วในปัจจุบันถูกระบุว่าเป็นปัจจัยหลักที่มีการควบคุมรูปแบบการกระจายของแพลงก์ตอนพืชและการเจริญเติบโตของหอย ผลของรูปแบบการแสดงให้เห็นว่าผลกระทบของเครื่องชั่งเชิงพื้นที่มีขนาดใหญ่กว่าของเครื่องชั่งน้ำหนักชั่วคราว; ข้อสรุปนี้แตกต่างจากที่คาดว่าจะผ่านการสังเกตเท่านั้น ผลกระทบจากบนลงล่างของหอยนางรมชีวมวลแพลงก์ตอนพืชในระดับท้องถิ่นได้รับการเปิดเผยในขณะที่ผลกระทบด้านล่างขึ้นขับรถผลผลิตหลักที่อ่าวขนาดทั้ง โดยทั่วไปเราสรุปได้ว่าการสร้างแบบจำลองเชิงพื้นที่ที่มีความเหมาะสมอย่างยิ่งที่จะเผยให้เห็นคุณสมบัติเชิงพื้นที่ซึ่งจะเป็นเรื่องยากที่จะสังเกตโดยตรง ความรู้ในการทำงานของระบบนิเวศที่จะเพิ่มขึ้นตามไปด้วย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เชิงพื้นที่ในรูปแบบชุมชนนิเวศวิทยาผลจากการรวมกันของปัจจัยทางกายภาพและชีวภาพ ในป่าโกงกางอ่าวน้ำเค็มสำรองความแตกต่างเชิงพื้นที่ได้ถูกพบในโครงสร้างของสังคม phytoplanktonic และประสิทธิภาพทางชีวภาพของการปลูกหอยนางรม วิชาที่สามารถมีอันดับอยู่ แม้ว่ากลไกการควบคุมยังคง God . พื้นที่และเวลาปฏิกิริยาในโครงสร้างของระบบและประสิทธิภาพทางชีวภาพของ phytoplanktonic ปลูกหอยนางรมถูกเน้นในป่าโกงกางอ่าวน้ำเค็มสำรองใช้ดัชนีแบบ 2 มิติคู่กับธาตุอาหารแพลงก์ตอนพืช แพลงก์ตอนสัตว์ที่มีสายใยอาหารแบบ คู่รุ่นอนุญาตให้ทำซ้ำในพื้นที่และเวลาของการเปลี่ยนแปลงตัวแปรหลัก ( เช่น สารอาหาร คลอโรฟิลล์ เอ ( CHL ) และการเจริญเติบโตอารมณ์ร้อนและการสืบพันธุ์ ) รูปแบบทางพื้นที่ของ CHL ในอ่าวแบบมีขั้วระหว่างตะวันออกและตะวันตกของอ่าวที่มีการลดลงคมชัดในความเข้มข้นสูงกว่าพื้นที่ หอยนางรม ในระดับที่เล็กที่สุดที่สามารถพบได้ในแง่ของพื้นที่ น้ำหนักแห้ง หอยนางรม ( DW ) ที่มีความแตกต่างจากประมาณ 3.0 กรัมระหว่าง DW หอยนางรมต่ำสุด และสูงสุด อิทธิพลของปัจจัยทางกายภาพและชีวภาพที่ถูกเลือกสำหรับรูปแบบทางพื้นที่ของแพลงก์ตอนพืชที่ขนาดใหญ่และรูปแบบทางพื้นที่ของน้ำที่เป็นขนาดเล็ก ความหนาแน่นที่มีเวลาแช่ ( เช่นเวลาให้อาหาร ) และความเร็วที่ถูกระบุว่าเป็นปัจจัยหลักในการควบคุมรูปแบบทางพื้นที่ของแพลงก์ตอนพืชและการเจริญเติบโตที่มี . ผลของแบบจำลอง พบว่า ผลของระดับพื้นที่ขนาดใหญ่กว่าบรรดาชั่วคราวระดับ ข้อสรุปนี้แตกต่างจากที่คาดผ่านการสังเกตเท่านั้น ด้านบนลงผลของหอยนางรมในชีวมวลในระดับท้องถิ่นพบแพลงก์ตอนพืช ส่วนผลกระทบจากล่างขึ้นบน ขับรถผลผลิตเบื้องต้นในระดับอ่าวทั้งหมด โดยทั่วไปแล้ว เราสรุปได้ว่า แบบจำลองเชิงพื้นที่ โดยพื้นที่ที่เหมาะสมที่จะเปิดเผยคุณสมบัติซึ่งจะยากที่จะสังเกตได้โดยตรง ความรู้การทำงานของระบบนิเวศก็จะเพิ่มตาม