Ultimately, because of the comfort

Ultimately, because of the comfort level with the concepts involved in theory‐driven risk modeling, most quants tend to use theory‐driven risk models rather than empirical risk models. It is worth noting that these two kinds of risk models are not mutually exclusive. Quants may perfectly reasonably use a combination of both, if they deem it appropriate. A small minority of managers also attempt to use their judgment and discretion to monitor market behavior and, should it become clear to them—for example, from the way that the financial media and their peers in the business are behaving—that there is a “new” risk factor that is driving markets, they build a made‐to‐order risk factor to measure this temporary phenomenon. When they see that the new driver has faded in importance, they can remove it from the risk model, again using their judgment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในที่สุด เนื่องจากระดับความสะดวกสบายด้วยแนวคิดที่เกี่ยวข้องกับความเสี่ยง theory‐driven โมเดล quants ส่วนใหญ่มักจะ ใช้แบบจำลองความเสี่ยง theory‐driven มากกว่าแบบจำลองความเสี่ยงเชิงประจักษ์ มันเป็นมูลค่า noting ว่า แบบจำลองความเสี่ยงต่าง ๆ เหล่านี้สองไม่ร่วมกัน Quants อย่างสมเหตุสมผลอาจใช้ทั้งสอง ถ้าพวกเขาสมควรได้ น้อยผู้จัดการยังพยายามใช้วิจารณญาณและดุลยพินิจในการตรวจสอบพฤติกรรมของตลาด และ จะล้างพวกเขา — เช่น จากวิธีการที่พฤติกรรมสื่อการเงินและเพื่อนของพวกเขาในธุรกิจ — ที่มีปัจจัยเสี่ยง "ใหม่" ที่ผลักดันตลาด พวกเขาสร้างเป็นปัจจัยเสี่ยง made‐to‐order วัดปรากฏการณ์นี้ชั่วคราว เมื่อพวกเขาเห็นว่า โปรแกรมควบคุมใหม่ได้จางหายไปในความสำคัญ พวกเขาสามารถเอาออกจากแบบจำลองความเสี่ยง อีกครั้ง โดยใช้ดุลยพินิจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในท้ายที่สุดเพราะระดับความสะดวกสบายที่มีแนวความคิดที่เกี่ยวข้องในการสร้างแบบจำลองความเสี่ยงทฤษฎีขับเคลื่อน Quants ส่วนใหญ่มักจะใช้แบบจำลองความเสี่ยงทฤษฎีขับเคลื่อนมากกว่าแบบจำลองความเสี่ยงเชิงประจักษ์ มันเป็นที่น่าสังเกตว่าทั้งสองชนิดของแบบจำลองความเสี่ยงไม่ได้พิเศษร่วมกัน Quants อาจได้อย่างสมบูรณ์แบบพอสมควรใช้การรวมกันของทั้งสองถ้าพวกเขาคิดว่ามันเหมาะสม เล็ก ๆ น้อยของผู้จัดการยังพยายามที่จะใช้วิจารณญาณและดุลยพินิจของพวกเขาในการตรวจสอบพฤติกรรมของตลาดและมันจะกลายเป็นที่ชัดเจนให้กับพวกเขาตัวอย่างเช่นจากวิธีการที่สื่อทางการเงินและเพื่อนของพวกเขาในการดำเนินธุรกิจมีพฤติกรรมที่มี " ใหม่ "ปัจจัยเสี่ยงที่จะขับรถตลาดที่พวกเขาสร้างปัจจัยเสี่ยงทำตามคำสั่งในการวัดปรากฏการณ์ชั่วคราวนี้ เมื่อพวกเขาเห็นว่าคนขับรถใหม่ได้จางหายไปในความสำคัญที่พวกเขาสามารถเอามันออกไปจากแบบจำลองความเสี่ยงอีกครั้งโดยใช้ตัดสินของพวกเขา