But it isn't really the authorities

But it isn't really the authorities who are to blame. It is the people who wish to take two tons of metal with them wherever they go. We have reached an age where college students expect to drive between classes, where parents will get in a car and drive three blocks to pick up their children from a friend's house, where the mailman takes his van up and down every driveway on a street. We will go through the most extraordinary contortions to save ourselves 20 feet of walking.
Sometimes it's almost ludicrous. The other day I was in the little nearby town of Etna waiting to bring home one of my children from a piano lesson when a car stopped outside the local post office and a man about my age popped out and dashed inside the store (and left the engine running -- something else that exercises me inordinately). He was inside for about three to four minutes, then came out, got in the car, and drove exactly 16 feet (I had nothing better to do so I paced it off) to the general store next door, and popped in again, engine still running.
And the thing is, this man looked really fit. I'm sure he jogs extravagant distances and plays squash and does all kinds of exuberantly healthful things, but I am just as sure that he drives to each of these undertakings. It's crazy. An acquaintance of ours was complaining the other day about the difficulty of finding a place to park outside the local gymnasium. She goes there several times a week to walk on a treadmill. The gymnasium is, at most, a six-minute walk from her front door. I asked her why she didn't walk to the gym and do six minutes less on the treadmill.
She looked at me as if I were tragically simple-minded and said, "But I have a program for the treadmill. It records my distance and speed and calorie-burn rate, and I can adjust for degree of difficulty." It had not occurred to me how thoughtlessly deficient nature is in this regard.
According to a concerned and faintly horrified recent editorial in the Boston Globe, the United States spends less than 1 percent of its $25 billion-a-year highway budget on facilities for pedestrians. Actually, I'm surprised it's that much. Go to almost any suburb developed in the last 30 years and you will not find a sidewalk anywhere. Often you won't find a single pedestrian crossing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แต่มันไม่ใช่จริง ๆ เจ้าหน้าที่ที่จะตำหนิ คนที่ต้องการใช้โลหะกับตันสองติดต่อไป ได้ เราได้มาถึงยุคที่นักคาดขับระหว่างชั้น ที่ผู้ปกครองจะขึ้นรถ และขับสามบล็อกจะรับเด็กจากบ้านเพื่อน ที่แก่บุรุษไปรษณีย์ขึ้นรถตู้ของเขาขึ้นลงทุกถนนบนถนน เราจะต้องผ่าน contortions พิเศษสุดเพื่อบันทึกตัวเอง 20 ฟุตของเดินบางครั้งก็เกือบง่าย ๆ วันในเมืองเอของตนาใกล้เคียงที่น้อยรอนำเด็กบ้านหนึ่งจากบทเรียนเปียโนเมื่อรถยนต์หยุดอยู่นอกสำนักงานไปรษณีย์ท้องถิ่นและคนที่เกี่ยวกับอายุของฉันโผล่ออกมา และเส้นประภายในร้าน (และทิ้งการทำงานเครื่องยนต์ - อย่างอื่นที่ออกกำลังผมสุดฤทธิ์) เขาภายในประมาณสามถึงสี่นาที จาก นั้นออกมา ในรถ และขับรถตรง 16 ฟุต (ผมไม่มีอะไรดีกว่าทำให้รวดเร็วปิด) ไปยังร้านค้าทั่วไปประตูถัดไป และโผล่ในอีก เครื่องยนต์ยังคง ทำงานและสิ่ง เป็น คนนี้ดูดีจริง ๆ ผมแน่ใจว่า เขา jogs ระยะฟุ่มเฟือย และเล่นสควอช และทุกสิ่งเพื่อสุขภาพ exuberantly แต่เพียงเป็นแน่ใจว่า เขาขับแต่ละท่านเหล่านี้ มันเป็นบ้า ความใกล้ชิดของเราถูกบ่นในวันอื่น ๆ เกี่ยวกับความยากลำบากในการหาจอดอยู่นอกโรงยิมภายใน เธอจะมีหลายครั้งต่อสัปดาห์ไปเดินบนลู่วิ่ง โรงยิมได้ ส่วนใหญ่ หกนาทีจากประตูหน้าของเธอ ฉันถามเธอทำไมเธอไม่เดินไปออกกำลังกาย และทำหกนาทีน้อยกว่าบนลู่วิ่งเธอมองที่ฉันว่าฉันเป็นเอิร์ simple-minded และกล่าวว่า "แต่มีโปรแกรมสำหรับลู่วิ่ง บันทึกระยะทางและอัตราความเร็วและการเผาไหม้แคลอรี่ของฉัน และฉันสามารถปรับระดับความยาก" มีไม่เกิดผมว่า thoughtlessly เป็นธรรมชาติขาดในเรื่องนี้ตามความกังวล และกลัวกับรวย ๆ ล่าบรรณาธิการในโลกบอสตัน สหรัฐอเมริกาใช้น้อยกว่าร้อยละ 1 ของงบประมาณของทางหลวง 25 พันล้านเหรียญต่อปีในสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับคนเดินเท้า จริง ๆ แล้ว ฉันประหลาดใจเป็นจำนวนนั้น ไปที่ชานเมืองเกือบทุกที่ในอายุ 30 ปี และคุณจะไม่พบทางเท้าได้ บ่อยครั้งคุณจะไม่พบเท้าเดียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่มันเป็นไปไม่ได้จริงๆหน่วยงานที่มีการตำหนิ มันเป็นคนที่มีความประสงค์จะใช้เวลาสองตันของโลหะที่มีพวกเขาทุกที่ที่พวกเขาไป เราได้มาถึงยุคที่นักศึกษาคาดว่าจะขับรถระหว่างเรียนที่พ่อแม่จะได้รับในรถและขับรถสามช่วงตึกที่จะรับเด็กจากบ้านเพื่อนที่บุรุษไปรษณีย์จะใช้เวลารถตู้ของเขาขึ้นและลงทุกถนนบนถนน เราจะไปผ่าน contortions ที่พิเศษที่สุดที่จะช่วยตัวเองได้ 20 ฟุตของการเดิน.
บางครั้งก็หัวเราะเกือบ วันอื่น ๆ ที่ผมอยู่ในเมืองใกล้เคียงเพียงเล็กน้อยของ Etna รอที่จะนำกลับบ้านลูกคนหนึ่งของฉันจากบทเรียนเปียโนเมื่อรถหยุดอยู่นอกสำนักงานไปรษณีย์ท้องถิ่นและเป็นคนที่เกี่ยวกับอายุของฉันโผล่ออกมาและประภายในร้าน (และซ้าย เครื่องยนต์ทำงาน - สิ่งอื่นที่ฉันออกกำลังกายสุดฤทธิ์) เขาเป็นคนที่อยู่ภายในประมาณ 3-4 นาทีแล้วออกมาได้ในรถและขับรถตรง 16 ฟุต (ผมไม่มีอะไรดีกว่าการทำดังนั้นฉันรวดเร็วมันออก) กับร้านค้าทั่วไปประตูถัดไปและโผล่อีกครั้งเครื่องยนต์ ยังคงทำงาน.
และสิ่งที่เป็นผู้ชายคนนี้มองจริงๆพอดี ผมมั่นใจว่าเขาจ๊อกกิ้งระยะทางที่ฟุ่มเฟือยและเล่นสควอชและไม่ทุกชนิดของสิ่งที่ดีต่อสุขภาพ exuberantly แต่ฉันเพียงแค่เป็นแน่ใจว่าเขาขับรถไปที่แต่ละกิจการเหล่านี้ มันบ้า ความใกล้ชิดของเราได้รับการร้องเรียนในวันอื่น ๆ เกี่ยวกับความยากลำบากในการหาสถานที่ที่จะจอดนอกโรงยิมท้องถิ่น เธอไปที่นั่นหลายครั้งต่อสัปดาห์ที่จะเดินบนลู่วิ่ง โรงยิมเป็นที่ส่วนใหญ่ใช้เวลาเดินเพียงหกนาทีจากประตูหน้าบ้านของเธอ ผมถามเธอว่าทำไมเธอไม่ได้เดินไปออกกำลังกายและทำหกนาทีน้อยบน treadmill.
เธอมองที่ฉันเป็นถ้าผมอนาถใจรับสิ่งใหม่ที่เรียบง่ายและกล่าวว่า " แต่ผมมีโปรแกรมสำหรับลู่วิ่ง. มันบันทึกระยะทางของฉัน และความเร็วและแคลอรี่อัตราการเผาไหม้และฉันสามารถปรับระดับความยาก. " มันไม่ได้เกิดขึ้นกับผมว่าลอยๆธรรมชาติที่ขาดคือในเรื่องนี้.
ตามที่ล่าสุดบรรณาธิการกังวลและหวาดกลัวอย่างแผ่วเบาในบอสตันโกลบที่สหรัฐอเมริกาใช้เวลาน้อยกว่าร้อยละ 1 ของ $ 25 พันล้านปีงบประมาณทางหลวงสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับ คนเดินเท้า ที่จริงฉันประหลาดใจก็ว่ามาก ไปเกือบชานเมืองใด ๆ ที่ได้รับการพัฒนาในช่วง 30 ปีและคุณจะไม่พบทางเท้าที่ใดก็ได้ บ่อยครั้งที่คุณจะไม่พบคนเดินเท้าข้ามเดียว