LifeThe cause-effect nature of life

Life
The cause-effect nature of life
The teaching of Buddhism centers primarily on human existence consisting of life, suffering, death and the way out of it. The Buddhist perspective on life, suffering and death can never be truly understood apart from the Buddhist laws of causality (Paticcasamuppada) and mutation. For the Buddhist these two laws are natural laws that operate universally in all physical and mental phenomena. The law of cause and effect is thus expressed: "when this exists, that exists, when this arises, that arises, when this is not, that is not, when this ceases, that ceases."1 This is interpreted as meaning that all that exists is the result of antecedent causes. Each "event" or "happening" acts as the cause or the necessary condition for the arising of the following event, which then provokes or causes another event. Thus, as used in Buddhism, the relation between cause and effect is only that of the earlier to the later phase of a single process. Therefore, in the context of this natural law, life consists of many psychophysical factors.2 It is a fabric of causes and effects, arising existing and continuing by the concatenation of these factors mutually conditioning one another. In Buddhism this process is specifically referred to as the kamma process. Kamma (or karma in Sanskrit) means volitional activity whether mental, verbal or physical. The concept is used to emphasize that life consists of interwoven activities of causes and effects. In this sense the preceding cause transmits its potential force to, and is received by, the following effect. Life is made possible because each of these factors is both conditioning and conditioned, with no beginning and no end point : the process is an endless cycle. Death is considered an integral part of existence and is one phase of this endless cycle; in no sense is death seen as terminating the cycle. This conditioned existence is called in the Buddhist texts samsara3 and represented in Buddhist art by the Wheel of Life (bhavacakra).4 This is in contrast to the unconditioned state of nibbana (nirvana in Sanskrit), which is the Buddhist highest ideal.5

The frailty and insecurity of life
In addition to this cause-and-effect nature of life, there is also an emphasis placed on its impermanence (anicca) and insubstantiality (anatta), through another law of mutation also referred to as the law of change. This law is expressed in the following formula : "all compound things are impermanent."6 By definition a compound object cannot be static or stable. In Buddhism this is extended to the idea that everything physical or mental is by nature transitory and in a constant state of change. Whatever rises must fall. This state of change must thereby result in decline and decay. In this sense existence is an unending cycle of growth and decay, integration and disintegration. That change is the very essence of existence is implied by the law of mutation, and this is applied to the life process. In this process the apparent unity of existence is divided into five aggregates, known as the khandhas. These five aggregates are material form (rupa), feeling (vedana), perception (sanna), disposition (sankhara) and consciousness (vinnana) and they include three traits : arising, remaining and passing away.7 Owing to its ephemeral nature, life is like a dream, quite brief and fleeting. However, Buddhism encourages us to work with this fleeting nature of life. Buddhism teaches that life, however brief, should be lived fruitfully so that there are no regrets. By emphasizing that the present moment is of paramount importance, Buddhism defines this moment as both cause and effect. As an effect the present is the product of the past, and as a cause it is the building block of the future. It is the only moment of life that one can free oneself from the effects of the past and at the same time project oneself into the future.

The void in life
Along with the frailty and insecurity of life, it is believed that at the center of existence there is a void. This void is the result of the insubstantial nature of life, and the aggregates, although forming a recognizable and perceivable object, do not produce a substance " all of them are insubstantial, a part of the endless movement of life. Even consciousness, considered the most important of the five aggregate, is in a state of constant flux. It has no stable quality and thus cannot remain constant for even a single second. In the thinking process, as thoughts enter and leave, there is no substantial ego. The apparent sameness seen in life is actually the continuity of preceding causes and subsequent effects. An analogy would be a process of filming in which projections are made of a series of running movements by many people to give the appearance of the action of one running person. The unity arises from continuity. It is the spectator who perceives this series as a single person. In the same way there is no identity in the process of change. What exists is the rapid change and unbroken line of causes and effects. This gives rise to the concept of a substantial self in the same way that one ray of light is produced by a succession of flames.

The reality and illusion of life
Despite this plain fact of experience people still believe in ego-consciousness, clinging to the fallacy that there is a permanent, abiding substance of Soul in and behind consciousness. Life for them is therefore a reality and an illusion. The five aggregates are real, but the enduring Ego is illusion. The term "self" is a name for the linkage of all five aggregates just as the term "human being" refers to an aggregate of body and mind. For Buddhism this term "self" is a societal invention for the purpose of communication. Therefore the "self" is an idea, not real. Devoid of a substantial Ego, life is like a bubble, with its center a void. This non-egocentric view of life is a belief and an explanation of human existence unique to Buddhism. This understanding encourages us to look at life objectively and to refrain from viewing it in terms of self-centeredness. By negating the self in life Buddhism tries to eliminate the vanity caused by self-absorption.

Suffering
The painful aspect of life
We may then conclude that in the Buddhist perspective life is characterized by three important traits : conditionality (cause and effect), impermanence, and insubstantiality. There is also one additional trait which must be mentioned. This is suffering (dukkha).8 Suffering is used in Buddhism as a broader concept to include pain, grief, misery or unsatisfactoriness, which would normally be seen by most people as suffering, as opposed to happiness; it refers also to a unique phenomenon of the universe. In general there is impermanence and imperfection of life, which both cause suffering. Some elements of suffering, such as grief, pain, misery, are inherent in the experience of living and cannot be avoided. Should a person be fortunate enough to avoid most forms of suffering, there is no question that death as the final form of suffering is inevitable. And one's own death or the death of one who is deeply loved causes suffering. Owing to this reality of death, Buddhism concludes that human existence is insecure, fragile and filled with suffering.
The very transitory nature of life is a cause of suffering, for even happiness is seen to be temporary. While experiencing happiness, which by definition is the absence of pain, one has expectations of the continuation of the state of joy. But these expectations can never be met.
Certainly, this is no rosy-spectacled view of life. Yet Buddhism does not absurdly deny the presence of happiness (sukkha) in human existence. Buddhist texts list various kinds of pleasures, including sensual pleasure and the joy of family life, that one can enjoy, comparable to the list of the common experiences of suffering.9 However, Buddhism does not want us to accept happiness uncritically. Subject to the law of mutation, our feelings and attitudes are liable to change. Similarly, these objects of pleasures (such as a new motor-car, a glass of beer, a girl friend) cannot last long for they contain within themselves the potential for change and decay. Having undergone change and decay, they cease to give us happiness in their new forms. One should always remember that life contains a number of undeniably unpleasant experiences, which nobody could ever pretend are enjoyable, such as old age, disease, death, being separated from what we like, and being associated with what we dislike. All these make up the painful side of existence which humanity tends to ignore.

The reality of suffering
Buddhism accepts the fact that, like happiness, suffering is subject to change. But at the same time Buddhism points out that there is no balance of happiness and suffering. The painful side of experience usually outweighs happiness. However pessimistic it may seem, Buddhism tries to address the reality of suffering, without any pretence or deception, so as to focus on this painful side of life. At the same time it tries to probe beneath the fact of suffering in search of its causes and a way to end. The Buddha's insight, in its concentrated form, is found in the Four Noble Truths (ariyasacca). They are the truth of suffering (dukkha), the causes of suffering (samudhaya) the method to end suffering (nirodh), and the Noble Eightfold Path that leads to the cessation of suffering (magga).
In order to cease from suffering one should not project suffering on to others. Nor should one become a masochist or a martyr and enjoy suffering. Nor should one find attachment to a substitute whether in the world of art or of such other pleasure-giving areas as sex, drugs and liquor. Substitutes are to be avoided because they feed ego gratification (tanha). In Buddhist thought fulfilling the ego's needs is itself a cause of suffering.

The root-cause of suffering
As mentioned earli

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชีวิตลักษณะสาเหตุผลของชีวิตสอนของศูนย์พระพุทธศาสนาเป็นหลักในการดำรงอยู่มนุษย์ที่ประกอบด้วยชีวิต ความทุกข์ ความตายและทางจะ มุมมองพุทธศาสนาในชีวิต ความทุกข์ และความตายไม่สามารถอย่างแท้จริงเข้าใจจากกฎหมายพุทธ causality (Paticcasamuppada) และการกลายพันธุ์ สำหรับพระพุทธศาสนา กฎหมายสองเหล่านี้เป็นกฎหมายธรรมชาติที่มีแพร่หลายในปรากฏการณ์ทางกายภาพ และจิตใจทั้งหมด จึงมีแสดงของเหตุและผล: "เมื่อนี้อยู่ ที่อยู่ เมื่อนี้เกิดขึ้น ที่เกิด เมื่อไม่ นั่นคือ ไม่ เมื่อนี้ยุติ ที่ยุติ" 1 นี้จะถูกแปลงเป็นความหมายที่ทั้งหมดที่มีอยู่เป็นผลมาจากสาเหตุ antecedent แต่ละ "เหตุการณ์" หรือ "เกิดขึ้น" ทำหน้าที่เป็นสาเหตุหรือเงื่อนไขจำเป็นสำหรับการเกิดขึ้นของเหตุการณ์ต่อไปนี้ ซึ่งเรียก หรือทำกิจกรรมอื่นแล้ว ดังนั้น ใช้ในพระพุทธศาสนา ความสัมพันธ์ระหว่างเหตุและผลเป็นเท่าที่ระยะก่อนหน้านี้ไปที่หลังของกระบวนการหนึ่งของการ ดังนั้น ในบริบทของกฎหมายธรรมชาตินี้ ชีวิตประกอบด้วยหลาย factors.2 psychophysical เป็นผ้าของสาเหตุและผล เกิดที่มีอยู่ และต่อเนื่อง โดยเรียงต่อกันของปัจจัยเหล่านี้ร่วมกันปรับกัน ในพระพุทธศาสนา กระบวนการนี้โดยเฉพาะเรียกว่ากระบวนการของกรรม กรรม (หรือกรรมในภาษาสันสกฤต) หมายถึง กิจกรรม volitional จิต ด้วยวาจา หรือทางกายภาพ แนวคิดถูกใช้เพื่อเน้นว่า ชีวิตประกอบด้วยกิจกรรมกรองของสาเหตุและผลกระทบ ในนี้ สาเหตุข้างส่งแรงมันอาจจะ และได้รับ ผลต่อ ชีวิตจะเป็นไปได้เนื่องจากปัจจัยเหล่านี้แต่ละเครื่องปรับ อากาศ ไม่มีจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด และปรับ: กระบวนการเป็นวัฎจักร ตายถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของการดำรงอยู่ และเป็นระยะหนึ่งของวงจรนี้สิ้นสุด ในความรู้สึกไม่มีความตายเป็นการสิ้นสุดของรอบ เรียกว่าใน samsara3 ข้อความพุทธ และแทน ด้วยล้อของชีวิต (bhavacakra) .4 นี้จะตรงข้ามกับรัฐ unconditioned นิบบาน่า (นิพพานในภาษาสันสกฤต), ซึ่งเป็น ideal.5 สูงสุดของพุทธศาสนาในพุทธศิลป์นี้มีเครื่องปรับอากาศFrailty และความไม่มั่นคงของชีวิตนอกจากนี้ลักษณะสาเหตุ และผลของชีวิต มีความสำคัญไว้เป็นอนิจจัง (anicca) และ insubstantiality (อนัตตา), ผ่านการกลายพันธุ์หรือเรียกว่ากฎหมายเปลี่ยนแปลงกฎหมายอื่น กฎหมายนี้ถูกแสดงในสูตรต่อไปนี้: "สิ่งซับซ้อนเป็น impermanent" 6 โดยนิยาม วัตถุผสมไม่ได้คงที่ หรือมีเสถียรภาพ ในพระพุทธศาสนา นี้จะขยายไปยังความคิดที่ทุกสิ่งทางกายภาพ หรือจิตใจ ตามธรรมชาติอนิยม และ ในสถานะคงที่ของการเปลี่ยนแปลง เพียงมาต้องตกอยู่ เปลี่ยนสถานะนี้ต้องผลจึงปฏิเสธและผุ ในนี้ มีอยู่เป็นวงจรบริษัทฯ เติบโต และผุ รวม และบูรณภาพ ว่าการเปลี่ยนแปลงสำคัญของการดำรงอยู่เป็นนัยตามกฎหมายของการกลายพันธุ์ และนี้จะใช้กับกระบวนการของชีวิต ในกระบวนการนี้ ความชัดเจนของการดำรงอยู่ถูกแบ่งออกเป็น 5 ผล เป็น khandhas ผลเหล่านี้ห้ามีฟอร์มวัสดุ (rupa), ความรู้สึก (เวดาน่า), รับรู้ (ซานนา), ครอบครอง (sankhara) และจิตสำนึก (vinnana) และพวกเขามีสามลักษณะ: เกิดขึ้น ที่เหลือ และช่วย away.7 เนื่องจากลักษณะข้อมูลแบบชั่วคราว ชีวิตเป็นเหมือนความฝัน ค่อนข้างสั้น และตรึก อย่างไรก็ตาม ศาสนาพุทธสอนเราทำงานกับธรรมชาตินี้ลี้ของชีวิต ศาสนาพุทธสอนว่า โดยย่ออย่างไรก็ตาม ควรมีชีวิตที่ fruitfully ที่มี regrets ไม่ โดยเน้นที่ ปัจจุบันมีความสำคัญสูงสุด พระพุทธศาสนากำหนดช่วงเวลานี้เป็นทั้งสาเหตุ และผลกระทบ ผลปัจจุบันเป็นผลิตภัณฑ์ของอดีต และสาเหตุมันเป็นกลุ่มอาคารในอนาคต มันเป็นช่วงเวลาเดียวของชีวิตว่า หนึ่งสามารถฟรีตัวเองจากผล ของอดีต และ ในโครงการเดียวกันเวลาตัวเองในอนาคตโมฆะในชีวิตFrailty และความไม่มั่นคงของชีวิต มันจะเชื่อว่า ที่มีอยู่ มีการโมฆะ โมฆะนี้เป็นผลของธรรมชาติของชีวิต insubstantial และผล แม้ว่าการขึ้นรูปวัตถุเป็นที่รู้จัก และ perceivable ไม่ผลิตสาร "ทั้งหมดที่มี insubstantial ส่วนหนึ่งของการเคลื่อนที่สิ้นสุดของชีวิต แม้สติ ถือว่าสำคัญสุดของรวม 5 อยู่ในสถานะของไหลคง มีคุณภาพมีเสถียรภาพ และจึง ไม่สามารถคงการแม้แต่วินาทีเดียว ในกระบวนการคิด ความคิดป้อน และ ปล่อย มีอาตมาไม่พบ Sameness ชัดที่เห็นในชีวิตจริงความต่อเนื่องของสาเหตุข้างต้นและผลที่ตามมาได้ การเปรียบเทียบจะเป็นกระบวนการของการถ่ายทำที่ประมาณการของชุดทำงานเคลื่อนไหวหลายคนเพื่อให้ลักษณะที่ปรากฏของการกระทำของคนทำงาน ความสามัคคีที่เกิดขึ้นจากความต่อเนื่อง แข่งขันที่ละเว้นชุดนี้เป็นคนเดียวได้ เดียว จะไม่มีตัวตนในกระบวนการเปลี่ยนแปลง สิ่งได้เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วและไม่เสียหายสายเป็นเหตุและผล นี้ให้เพิ่มขึ้นเป็นแนวคิดสำคัญของตนเองเดียวกับวิธีที่หนึ่งแสงไฟผลิตสืบทอดของเปลวไฟความเป็นจริงและภาพลวงตาของสิ่งมีชีวิตแม้ความจริงธรรมดาประสบการณ์ คนยังเชื่อในสติอาตมา เข้าใจเข้าใจผิดว่า มีถาวร ปฏิบัติสารของจิตใน และอยู่เบื้อง หลังสำนึก ชีวิตพวกเขาจึงเป็นความจริงและภาพลวงตามี ผลห้าจริง แต่อาตมายั่งยืนเป็นภาพลวงตา คำว่า "ตนเอง" เป็นชื่อสำหรับการเชื่อมโยงของผลทั้งหมดห้าเพียงคำว่า "มนุษย์" หมายถึงการรวมของร่างกายและจิตใจ สำหรับพระพุทธศาสนา คำนี้ "ตนเอง" ได้ประดิษฐ์นิยมเพื่อการสื่อสาร ดังนั้น "ตัวตน" ความคิด ไม่ได้จริง อาตมาพบ ไร้ชีวิตได้เช่นฟอง มีศูนย์กลางเป็นโมฆะ Egocentric ไม่ใช่มุมมองของชีวิตเป็นความเชื่อและคำอธิบายของการดำรงอยู่มนุษย์เฉพาะศาสนาพุทธ ความเข้าใจนี้ให้เรามองชีวิตเป็น และละเว้นจากการดูใน centeredness ตนเอง โดย negating ตนเองในชีวิต พระพุทธศาสนาพยายามกำจัดมานเกิดจาก self-absorptionทุกข์ทรมานด้านความเจ็บปวดของชีวิต เราอาจสรุปแล้วว่า ในพระพุทธศาสนา มองชีวิตเป็นลักษณะ โดยลักษณะที่สำคัญ 3: conditionality (เหตุและผล), อนิจจัง และ insubstantiality นอกจากนี้ยังมีหนึ่งติดเพิ่มเติมซึ่งต้องกล่าวถึง นี้เป็นทุกข์ (dukkha) .8 ทุกข์ใช้ในพระพุทธศาสนาเป็นแนวคิดที่กว้างขึ้นรวมความเจ็บปวด ความเศร้าโศก ความทุกข์ยาก หรือ unsatisfactoriness ซึ่งจะปกติจะเห็นคนส่วนใหญ่เป็นทุกข์ ตรงข้ามกับความสุข มันหมายถึงยังเป็นปรากฏการณ์เฉพาะของจักรวาล โดยทั่วไป เป็นอนิจจัง imperfection ชีวิต ซึ่งทั้งสองทำให้เกิดทุกข์ องค์ประกอบบางอย่างของความทุกข์ ความเศร้าโศก ความเจ็บปวด ความทุกข์ ยาก ในประสบการณ์ของชีวิต และไม่อาจหลีกเลี่ยง คนจะโชคดีพอที่จะหลีกเลี่ยงรูปแบบมากที่สุดของทุกข์ มีคำถามไม่ตายที่เป็นแบบสุดท้ายของทุกข์เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยง และตัวเองตายหรือการตายของผู้เป็นที่รักอย่างลึกซึ้งทำให้เกิดทุกข์ เพราะความเป็นจริงของความตายนี้ พระพุทธศาสนาสรุปว่า มนุษย์ที่มีอยู่ไม่ปลอดภัย เปราะบาง และเต็มไป ด้วยทุกข์ธรรมชาติของชีวิตมากอนิยมคือ สาเหตุของความทุกข์ สำหรับความสุขแม้จะเห็นเป็นการชั่วคราว ขณะประสบสุข ซึ่งตามคำจำกัดความของความเจ็บปวด หนึ่งมีความคาดหวังต่อสถานะของจอย แต่ไม่เป็นไปตามความคาดหวังเหล่านี้ได้แน่นอน นี่คือไม่มองชีวิตโรซี่ spectacled ยัง พระพุทธศาสนาไม่ absurdly ปฏิเสธสถานะความสุข (sukkha) ในการดำรงอยู่ของมนุษย์ ชนิดต่าง ๆ ของความสุข ความสุขกระตุ้นความรู้สึกและความสุขของชีวิตครอบครัว ที่จะแสดงรายการข้อความพุทธ เทียบได้กับรายการของประสบการณ์ทั่วไปของ suffering.9 อย่างไรก็ตาม พุทธศาสนาไม่ต้องการให้เรายอมรับความสุขแต่โดยดี ภายใต้กฎหมายของการกลายพันธุ์ ความรู้สึกและทัศนคติของเราได้รับผิดชอบการเปลี่ยนแปลง ในทำนองเดียวกัน ความสุข (เช่น รถมอเตอร์ใหม่ แก้วเบียร์ เพื่อนสาว) วัตถุเหล่านี้ไม่ล่าสุดยาวสำหรับที่ประกอบด้วยภายในตัวเองโอกาสที่เปลี่ยนแปลงและผุ มีเปลี่ยนเปลี่ยนแปลงและผุ พวกเขาหยุดการให้ความสุขในรูปแบบใหม่ของพวกเขา หนึ่งเสมอควรจำไว้ว่า ชีวิตประกอบด้วยประสบการณ์ดี ๆ ทำเล ที่เคยไม่มีใครสามารถทำเป็นสนุกสนาน วัย โรค ความ ตาย ถูกแยกออกจากสิ่งที่เราชอบ และการเชื่อมโยงกับสิ่งที่เราไม่ชอบ ทั้งหมดนี้ทำให้ค่าด้านความเจ็บปวดของการดำรงอยู่มนุษย์ซึ่งมีแนวโน้มที่จะ ละเว้นความเป็นจริงของทุกข์ พระพุทธศาสนายอมรับความจริงว่า ความสุข ทุกข์มีการเปลี่ยนแปลง แต่ในขณะเดียวกัน พระพุทธศาสนาชี้ให้เห็นว่า มีความไม่สมดุลของความสุขและทุกข์ ด้านความเจ็บปวดของประสบการณ์ปกติก่อนความสุข อย่างไรก็ตามในเชิงลบมันอาจดูเหมือน พระพุทธศาสนาพยายามที่ความทุกข์ทรมาน ไม่หลอกลวง หรือ pretence ใด ๆ เพื่อเน้นด้านนี้ความเจ็บปวดของชีวิตจริง ขณะเดียวกัน ก็พยายามหยั่งภายใต้ข้อเท็จจริงของความทุกข์ในการค้นหาสาเหตุของมันและไปสิ้นสุด ความเข้าใจของพระพุทธเจ้า แบบเข้มข้น ตั้งอยู่ในทุกข์ (ariyasacca) พวกเขาเป็นความจริงของความทุกข์ (dukkha), สาเหตุของความทุกข์ (samudhaya) วิธีการสิ้นสุดทุกข์ (nirodh), อริยมรรคที่นำไปสู่การยุติความทุกข์ทรมาน (บริษัทเมกก้า)การหยุดจากทุกข์หนึ่งควรไม่ทุกข์ในโครงการอื่น ไม่ควรเป็น แบบ masochist หรือ martyr และเพลิดเพลินทุกข์ ไม่ควรหนึ่งหาแนบไปทดแทนว่าในโลก ของศิลปะ หรืออื่น ๆ ให้ความสุขด้านต่าง ๆ เช่นเพศ ยาเสพติด และสุรา ทดแทนจะสามารถหลีกเลี่ยงได้เนื่องจากพวกเขาเลี้ยงอาตมาพึงพอใจ (tanha) ในพุทธศาสนาที่ตอบสนองความต้องการของอาตมาคิดว่า เป็นเองสาเหตุของทุกข์สาเหตุรากของทุกข์เป็น earli ดังกล่าว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชีวิตธรรมชาติที่ทำให้เกิดผลกระทบในชีวิตการสอนของศูนย์พระพุทธศาสนาหลักในการดำรงอยู่ของมนุษย์ประกอบด้วยชีวิตความทุกข์ความตายและวิธีการออกของมัน มุมมองของพุทธศาสนาที่เกี่ยวกับชีวิตความทุกข์ทรมานและความตายไม่สามารถเข้าใจได้อย่างแท้จริงนอกเหนือจากกฎหมายพุทธเวรกรรม (Paticcasamuppada) และการกลายพันธุ์ สำหรับชาวพุทธทั้งสองกฎหมายกฎของธรรมชาติที่ทำงานในระดับสากลในทุกปรากฏการณ์ทางร่างกายและจิตใจ กฎแห่งเหตุและผลจะแสดงดังนี้: "เมื่อสิ่งนี้มีอยู่ที่มีอยู่แล้วเมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้นที่เกิดขึ้นเมื่อนี้ไม่ได้ที่ไม่ได้เมื่อนี้สิ้นสุดที่สิ้นสุด." 1 นี้ถูกตีความว่าเป็นความหมายว่าทั้งหมด ที่มีอยู่เป็นผลมาจากสาเหตุมาก่อน แต่ละคน "เหตุการณ์" หรือ "เกิดขึ้น" ทำหน้าที่เป็นสาเหตุหรือเงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับการเกิดขึ้นของเหตุการณ์ต่อไปนี้ซึ่งจะทำให้เกิดการกระตุ้นให้เกิดหรือเหตุการณ์อื่น ดังนั้นที่ใช้ในพระพุทธศาสนาความสัมพันธ์ระหว่างเหตุและผลเป็นเพียงที่ก่อนหน้านี้ไปยังขั้นตอนต่อมาขั้นตอนเดียว ดังนั้นในบริบทของกฎหมายธรรมชาติชีวิตประกอบด้วย factors.2 จิตหลายมันเป็นผ้าของสาเหตุและผลกระทบที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องที่มีอยู่และโดยเรียงต่อกันของปัจจัยเหล่านี้ร่วมกันเครื่องอีกคนหนึ่ง ในพุทธศาสนาขั้นตอนนี้จะเรียกว่าเป็นพิเศษเพื่อเป็นกระบวนการกรรม กรรม (หรือกรรมในภาษาสันสกฤต) หมายถึงกิจกรรม volitional ว่าจิตวาจาหรือทางกายภาพ แนวคิดที่ใช้ในการเน้นชีวิตที่ประกอบด้วยกิจกรรมสานของสาเหตุและผลกระทบ ในแง่นี้สาเหตุที่ก่อนหน้านี้ส่งแรงศักยภาพในการและได้รับโดยมีผลดังต่อไปนี้ ชีวิตคือการทำไปเพราะแต่ละปัจจัยเหล่านี้มีทั้งเครื่องปรับอากาศและมีจุดเริ่มต้นและไม่มีจุดสิ้นสุดไม่มีกระบวนการเป็นวงจรที่ไม่มีที่สิ้นสุด ความตายเป็นที่ยอมรับว่าเป็นส่วนหนึ่งของการดำรงอยู่และเป็นหนึ่งในขั้นตอนของวงจรไม่มีที่สิ้นสุดนี้ ในความรู้สึกไม่ตายเห็นเป็นยุติวงจร การดำรงอยู่ปรับอากาศนี้เรียกว่าในวัจนะ samsara3 และเป็นตัวแทนในพุทธศิลป์โดยล้อของชีวิต (bhavacakra) 0.4 นี้เป็นในทางตรงกันข้ามกับรัฐตลอดไปของนิพพาน (นิพพานในภาษาสันสกฤต) ซึ่งเป็นพุทธสูงสุด ideal.5 ความอ่อนแอและความไม่มั่นคงของชีวิตนอกจากนี้สาเหตุและผลกระทบธรรมชาติของชีวิตนอกจากนี้ยังมีการเน้นวางอยู่บนมันไม่เที่ยง (Anicca) และ insubstantiality (อนัตตา) ผ่านกฎหมายอีกหนึ่งของการกลายพันธุ์ที่เรียกว่ากฎหมายของการเปลี่ยนแปลง กฎหมายฉบับนี้จะแสดงในสูตรต่อไปนี้: "ทุกสิ่งเป็นอนิจจังสารประกอบ." 6 ตามคำนิยามวัตถุสารประกอบไม่สามารถเป็นแบบคงที่หรือมีเสถียรภาพ ในพระพุทธศาสนานี้จะขยายไปยังความคิดที่ว่าทุกอย่างทางร่างกายหรือจิตใจเป็นโดยธรรมชาติชั่วคราวและในสภาพคงที่ของการเปลี่ยนแปลง สิ่งที่เพิ่มขึ้นจะต้องตกอยู่ สถานะของการเปลี่ยนแปลงนี้จึงต้องส่งผลในการลดลงและการเสื่อมสลาย ในการดำรงอยู่ความรู้สึกนี้เป็นรอบไม่มีที่สิ้นสุดของการเจริญเติบโตและการเสื่อมสลายบูรณาการและการสลายตัว การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญมากของการดำรงอยู่ก็ส่อไปตามกฎหมายของการกลายพันธุ์และนี้ถูกนำไปใช้ในการดำเนินการชีวิต ในขั้นตอนนี้มีความเป็นเอกภาพที่ชัดเจนของการดำรงอยู่แบ่งออกเป็นห้ามวลรวมที่เรียกว่า khandhas เหล่านี้ห้ามวลรวมเป็นรูปแบบวัสดุ (Rupa) ความรู้สึก (Vedana) การรับรู้ (Sanna) จำหน่าย (สังขาร) และมีจิตสำนึก (vinnana) และพวกเขารวมถึงสามลักษณะ: เกิดขึ้นที่เหลือและผ่าน away.7 เนื่องจากลักษณะชั่วคราวของชีวิต เป็นเหมือนความฝันที่ค่อนข้างสั้นและหายวับไป แต่พุทธศาสนากระตุ้นให้เราทำงานร่วมกับธรรมชาติที่หายวับไปในชีวิตนี้ พุทธศาสนาสอนว่าชีวิตสั้น ๆ แต่ควรจะมีชีวิตอยู่มีผลเพื่อให้มีไม่เสียใจ โดยเน้นว่าขณะปัจจุบันมีความสำคัญยิ่งพุทธศาสนากำหนดขณะนี้เป็นทั้งเหตุและผล ในฐานะที่เป็นผลปัจจุบันเป็นผลิตภัณฑ์ที่ผ่านมาและเป็นสาเหตุที่มันเป็นกลุ่มอาคารในอนาคต มันเป็นช่วงเวลาเดียวของชีวิตที่หนึ่งสามารถปลดปล่อยตัวเองจากผลกระทบของอดีตที่ผ่านมาและในโครงการขณะเดียวกันตัวเองต่อไปในอนาคต. โมฆะในชีวิตพร้อมกับความอ่อนแอและความไม่มั่นคงของชีวิตที่มีความเชื่อกันว่าที่ศูนย์ของการดำรงอยู่มีความเป็นโมฆะ ช่องว่างนี้เป็นผลจากธรรมชาติที่ไร้สาระของชีวิตและมวลรวมแม้จะกลายเป็นวัตถุที่เป็นที่รู้จักและรับรู้, ไม่ได้ผลิตสาร "ทั้งหมดของพวกเขาไร้สาระเป็นส่วนหนึ่งของการเคลื่อนไหวที่ไม่มีที่สิ้นสุดของชีวิต. แม้สติพิจารณา ที่สำคัญที่สุดของห้ารวมอยู่ในสภาพของเหลวคงที่. มันไม่มีคุณภาพมีเสถียรภาพและทำให้ไม่สามารถคงที่สำหรับแม้แต่วินาทีเดียว. ในกระบวนการคิดที่เป็นความคิดที่เข้าและออกจากไม่มีอัตตามาก. โดยเห็นได้ชัด เหมือนที่เห็นในชีวิตเป็นจริงต่อเนื่องของสาเหตุที่ก่อนหน้านี้และผลกระทบที่ตามมา. คล้ายคลึงจะเป็นขั้นตอนของการถ่ายทำซึ่งการคาดการณ์ที่ทำจากซีรีส์ของการทำงานการเคลื่อนไหวโดยคนจำนวนมากที่จะให้ลักษณะของการกระทำของคนคนหนึ่งที่ทำงานที่เป็น. โดย ความสามัคคีเกิดขึ้นจากความต่อเนื่อง. เป็นผู้ชมที่รับรู้ชุดเป็นคนเดียวนี้. ในทำนองเดียวกันมีตัวตนในกระบวนการของการเปลี่ยนแปลง. สิ่งที่มีอยู่คือการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วและทิวแถวของสาเหตุและผลกระทบ นี้จะทำให้เกิดแนวความคิดของตัวเองอย่างมีนัยสำคัญในทางเดียวกันว่ารังสีของแสงที่ผลิตโดยต่อเนื่องของเปลวไฟได้. ความจริงและภาพลวงตาของชีวิตอย่างไรก็ตามเรื่องนี้เป็นจริงธรรมดาของคนที่มีประสบการณ์ยังคงเชื่อมั่นในอัตตาสติยึดมั่นกับเข้าใจผิดว่ามีความถาวรปฏิบัติตนของวิญญาณและด้านหลังสติ ชีวิตสำหรับพวกเขาจึงเป็นความเป็นจริงและภาพลวงตา ห้ามวลเป็นจริง แต่อาตมาที่ยั่งยืนเป็นภาพลวงตา คำว่า "ตัวเอง" เป็นชื่อสำหรับการเชื่อมต่อของทั้งห้ามวลรวมเช่นเดียวกับคำว่า "มนุษย์" หมายถึงการรวมกันของร่างกายและจิตใจ สำหรับพุทธศาสนาคำว่า "ตัวเอง" นี้เป็นสิ่งประดิษฐ์ทางสังคมเพื่อวัตถุประสงค์ของการสื่อสาร ดังนั้น "ตัวเอง" เป็นความคิดที่ไม่จริง ไร้อัตตารูปธรรมชีวิตก็เหมือนฟองที่มีศูนย์กลางเป็นโมฆะ มุมมองที่ไม่เห็นแก่ตัวของชีวิตคือความเชื่อและคำอธิบายของที่ไม่ซ้ำกันดำรงอยู่ของมนุษย์กับพระพุทธศาสนา ความเข้าใจนี้กระตุ้นให้เรามองชีวิตอย่างเป็นกลางและให้ละเว้นจากการดูมันในแง่ของตัวเองเป็นศูนย์กลาง . โดยกวนตัวเองในชีวิตของพุทธศาสนาพยายามที่จะกำจัดโต๊ะเครื่องแป้งที่เกิดจากการดูดซึมตัวเองทุกข์ด้านเจ็บปวดของชีวิตนั้นเราอาจสรุปได้ว่าในชีวิตมุมมองของพุทธศาสนาที่โดดเด่นด้วยสามลักษณะสำคัญconditionality (สาเหตุและผลกระทบ) ไม่เที่ยง และ insubstantiality นอกจากนี้ยังมีอีกหนึ่งลักษณะที่จะต้องกล่าวถึง นี้เป็นทุกข์ (ทุกข์) 0.8 ทุกข์ถูกนำมาใช้ในพระพุทธศาสนาเป็นแนวคิดที่กว้างขึ้นรวมถึงความเจ็บปวดความเศร้าโศกความทุกข์ยากหรือ unsatisfactoriness ซึ่งปกติจะเห็นได้จากคนส่วนใหญ่เป็นความทุกข์ทรมานเมื่อเทียบกับความสุข; มันหมายยังเป็นปรากฏการณ์ที่ไม่ซ้ำกันของจักรวาล โดยทั่วไปมีความไม่แน่นอนและความไม่สมบูรณ์ของชีวิตซึ่งทั้งสองก่อให้เกิดความทุกข์ทรมาน องค์ประกอบบางอย่างของความทุกข์ทรมานเช่นความเศร้าโศกความเจ็บปวดความทุกข์ยากมีอยู่ในประสบการณ์ของที่อยู่อาศัยและไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ควรจะเป็นคนที่โชคดีพอที่จะหลีกเลี่ยงรูปแบบที่สุดของความทุกข์มีคำถามว่าการตายเป็นรูปแบบสุดท้ายของความทุกข์ทรมานเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ และความตายของตัวเองหรือการเสียชีวิตของคนที่เป็นที่รักอย่างสุดซึ้งสาเหตุที่ทุกข์ทรมาน เนื่องจากความเป็นจริงของความตายนี้พุทธศาสนาสรุปว่าดำรงอยู่ของมนุษย์เป็นที่ไม่ปลอดภัยที่เปราะบางและเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน. ลักษณะชั่วคราวของชีวิตเป็นสาเหตุของความทุกข์ทรมานสำหรับความสุขแม้จะถูกมองว่าจะเป็นชั่วคราว ในขณะที่ประสบความสุขซึ่งโดยความหมายคือการขาดของความเจ็บปวดหนึ่งที่มีความคาดหวังของความต่อเนื่องของรัฐของความสุขที่ แต่คาดหวังเหล่านี้ไม่สามารถที่จะได้พบกับ. แน่นอนนี้ไม่มีมุมมองที่เป็นสีดอกกุหลาบ-แว่นของชีวิต แต่พุทธศาสนาไม่ได้ปฏิเสธการมีอยู่อย่างไร้เหตุผลของความสุข (sukkha) ในการดำรงอยู่ของมนุษย์ วัจนะรายการทุกชนิดของความสุขรวมทั้งความสุขตระการตาและความสุขของชีวิตครอบครัวที่หนึ่งสามารถเพลิดเพลินกับเปรียบได้กับรายการประสบการณ์ร่วมกันของ suffering.9 แต่พุทธศาสนาไม่ต้องการให้เรามีความสุขที่จะยอมรับ uncritically ภายใต้กฎหมายของการกลายพันธุ์ของความรู้สึกและทัศนคติของเรามีแนวโน้มที่จะเปลี่ยน ในทำนองเดียวกันวัตถุเหล่านี้ของความสุข (เช่นมอเตอร์รถใหม่, แก้วเบียร์เป็นเพื่อนสาว) ไม่สามารถมีอายุการใช้งานนานสำหรับพวกเขามีภายในตัวเองที่มีศักยภาพสำหรับการเปลี่ยนแปลงและการสลายตัว มีระดับการเปลี่ยนแปลงและการเสื่อมสลายพวกเขาหยุดที่จะให้เรามีความสุขในรูปแบบใหม่ของพวกเขา หนึ่งควรจำไว้ว่าชีวิตมีจำนวนของประสบการณ์ที่ไม่พึงประสงค์อย่างปฏิเสธไม่ได้ที่ไม่มีใครเคยได้หลอกว่าเป็นที่สนุกสนานเช่นอายุโรคตายถูกแยกออกจากสิ่งที่เราชอบและการเชื่อมโยงกับสิ่งที่เราไม่ชอบ ทั้งหมดเหล่านี้ทำขึ้นในด้านความเจ็บปวดของการดำรงอยู่ที่มนุษย์มีแนวโน้มที่จะไม่สนใจ. ความเป็นจริงของความทุกข์ทรมานยอมรับพุทธศาสนาความจริงที่ว่าเช่นความสุขความทุกข์อาจมีการเปลี่ยนแปลง แต่ในเวลาเดียวกันชี้ให้เห็นว่าพระพุทธศาสนามีความสมดุลของความสุขและความทุกข์ทรมานไม่มี ด้านเจ็บปวดของประสบการณ์มักจะเทียบกับความสุข แต่ในแง่ร้ายมันอาจจะดูเหมือนพุทธศาสนาพยายามที่จะอยู่กับความเป็นจริงของความทุกข์ทรมานโดยไม่มีข้ออ้างใด ๆ หรือการหลอกลวงเพื่อที่จะมุ่งเน้นไปที่ด้านเจ็บปวดของชีวิต ในขณะเดียวกันก็พยายามที่จะแสดงความคิดเห็นภายใต้ความเป็นจริงของความทุกข์ทรมานในการค้นหาสาเหตุและวิธีการที่จะจบ ข้อมูลเชิงลึกของพระพุทธเจ้าในรูปแบบที่มีความเข้มข้นของมันคือการพบในอริยสัจ (อริยสัจ) พวกเขาเป็นความจริงของความทุกข์ (ทุกข์) สาเหตุของความทุกข์ทรมาน (samudhaya) วิธีการที่จะยุติความทุกข์ (nirodh) และเส้นทางราชินี Eightfold ที่นำไปสู่การหยุดชะงักของความทุกข์ (มรรค). เพื่อที่จะหยุดจากความทุกข์อย่างใดอย่างหนึ่งที่ควร ไม่ได้ฉายในความทุกข์ทรมานให้กับผู้อื่น หนึ่งไม่ควรจะเป็นทำโทษหรือเรียกร้องความสนใจและสนุกกับความทุกข์ทรมาน หนึ่งไม่ควรจะหาสิ่งที่แนบไปแทนไม่ว่าจะในโลกของศิลปะหรือพื้นที่ดังกล่าวให้-ความสุขอื่น ๆ ที่มีเพศสัมพันธ์ยาเสพติดและสุรา ทดแทนจะต้องหลีกเลี่ยงเพราะพวกเขากินอาหารความพึงพอใจอัตตา (Tanha) ในทางพุทธศาสนาคิดว่าตอบสนองความต้องการของอัตตาตัวเองเป็นสาเหตุของความทุกข์ทรมาน. รากสาเหตุของความทุกข์ทรมานดังกล่าว earli