House pricing policy has helped sti

House pricing policy has helped stimulate consumption by low-income families.
The price ceiling per unit, set by the government from 1982, made housing seem
within the reach of the poor. In public low-cost housing (PAKR), the low price was
supported by soft interest financing under a hire purchase scheme. This scheme did not
apply in private low-cost housing where buyers had to raise loans from banks at market
rates. A study by the Ministry of Housing (1993c), showed consequent differences in
affordability and monthly repayments. Nurizan's study (1986) of City Hall Kuala
Lumpur low-cost housing, for resettlement of squatter families, indicated an average
monthly repayment under the hire purchase scheme of only 12.7 percent of mean total
family income. Nonetheless, despite low-cost and low payment schemes, a study by
the Urban Development Authority (UDA) in 1984, estimated that at least 80 percent of
the lower income group could not afford the cheapest government built low-cost
houses (PAKR) (Kok Peng, 1989).

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นโยบายการกำหนดราคาบ้านได้ช่วยกระตุ้นการบริโภค โดยครอบครัวที่มีรายได้ต่ำ
ราคาเพดานต่อหน่วย ที่กำหนดโดยรัฐบาล จาก 1982 ทำให้ตัวเรือนดู
ภายในการเข้าถึงของคนจน ในอาคารสาธารณะต้นทุนต่ำ ( pakr ) ในราคาต่ำ โดยการสนับสนุนสินเชื่อดอกเบี้ย
นุ่มภายใต้การเช่าซื้อโครงการ โครงการนี้ไม่ได้
ใช้ในส่วนราคาที่อยู่อาศัยที่ผู้ซื้อต้องระดมเงินกู้จากธนาคารในอัตราที่ตลาด

การศึกษาโดยกระทรวงการเคหะ ( 1993c ) พบความแตกต่างจากใน
affordability และการชำระคืนเป็นรายเดือน นูเรียน ( 1986 ) ศาลากลางเมือง
คาต้นทุนต่ำที่อยู่อาศัยให้ตั้งถิ่นฐานอยู่อาศัยของครอบครัว พบเฉลี่ยรายเดือนค่า
ภายใต้การเช่าซื้อโครงการเพียง 127 เปอร์เซ็นต์ของค่าเฉลี่ยรวมของครอบครัว
รายได้ อย่างไรก็ตาม แม้จะมีต้นทุนต่ำและรูปแบบการชำระเงินต่ำ , การศึกษา
อำนาจการพัฒนาเมือง ( สหรัฐอเมริกา ) ในปี 1984 ประมาณว่าอย่างน้อยร้อยละ 80 ของ
กับกลุ่มรายได้น้อยไม่สามารถซื้อราคาถูก รัฐบาลสร้างบ้านต้นทุนต่ำ
( pakr ) ( ก๊กเพ้ง , 1989 )