- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
One very hot day, a young Prince, o
One very hot day, a young Prince, or Rajah as they are called in India, had been hunting all the morning in the jungle, and by noon had lost sight of his attendants. So he sat down under a tree to rest and to eat some cakes which his mother had given him.
When he broke the first one he found an ant in it. In the second there were two ants, in the third, three, and so on until in the sixth there were six ants and the Ant-King himself.
"I think these cakes belong to you more than they do to me," said the Prince to the Ant-King. "Take them all, for I am going to sleep."
After a while the Ant-King crawled up to the Prince's ear as he lay there dreaming, and said, "We are much obliged for the cakes and have eaten them up. What can we do for you in return?"
"I have everything I need," replied the Prince in his sleep. "I cannot spend all the money I have, I have more jewels than I can wear, and more servants than I can count, and I am tired of them all."
"You would never be tired of the Princess Lalun," replied the Ant-King. "You should seek her, for she is as lovely as the morning."
When the young Prince awoke, the ants were all gone; and he was very sorry for this, because he remembered what the Ant-King had said about the Princess Lalun.
"The only thing for me to do," he said to himself, "is to find out in what country this princess lives."
So he rode on through the jungle until sundown, and there beside a pool a tiger stood roaring.
"Are you hungry?" asked the Prince. "What is the matter?"
"I am not hungry, but I have a thorn in my foot which hurts me very much," replied the tiger.
Then the Prince jumped off his horse and looked at the tiger's foot. Then he pulled out the thorn and bound some healing leaves over the wound with a piece of cloth which he tore off his turban.
Just as he was ready to mount his horse again, a tigress came crashing through the jungle.
"How nice!" she cried. "Here is a man and we can eat him."
"No, indeed," replied her husband. "He has been very good to me. He has taken a thorn out of my foot and I am grateful to him. If he wants help at any time, we must give it to him."
"We would much better eat him," grumbled the tigress, but her husband growled so in reply that she bounded off into the deep jungle.
Then the Prince asked the tiger if he could tell him the shortest way to Princess Lalun's country, and the tiger told him it was across three ranges of hills and through seven jungles.
"But," said the tiger, "there is a fakir or holy beggar in the next jungle to this, and he has a magic bed which will carry you anywhere you wish to go. Besides this, he has a bag which will give you whatever you ask for, and a stone bowl which will fill itself with water as often as you ask it. If you can get these things you certainly can find the Princess Lalun."
Then the Prince was very much pleased and set out to find the fakir. He found him sitting under a tree on the edge of the jungle, his bed on one side of him and the bag and bowl on the other side.
The fakir sat very still for a long time when he heard what the Prince wanted, and then he asked, "Why do you seek the Princess Lalun?"
"Because I want to marry her," replied the Prince very earnestly.
"Look into my eyes while I hold your hands," said the fakir, and as the Prince did so, he saw that he was one who could be trusted.
Then the fakir agreed to lend him the things and to take care of his horse until the Prince came back.
"Now lie down on the bed and wish yourself in the Princess Lalun's country," said the fakir, and, taking the bag and the stone bowl in his hands, the Prince stretched himself on the bed.
Then the Prince said, "Take me to Princess Lalun's country," and no sooner had he spoken, than off he went, over the seven jungles and over the three ranges of hills, and in less than a minute he was set down within the borders of the kingdom where the Princess Lalun lived.
The name of the Princess's father was Afzal, and he was the king or Rajah of that country. So many princes had sought his daughter in marriage that he was tired of saying "No" to them. Then he tried the plan of giving them impossible tasks to do and so getting rid of them in that way, but still they kept coming, and at last Rajah Afzal concluded to keep foreigners out of his kingdom altogether. So he issued an edict that no one was to give a night's lodging to a stranger.
So when the Prince came to an old woman's cottage and asked if he might spend the night there, she told him that the Rajah would not allow it.
"Cannot I bring my bed into your garden and sleep there?" he asked. "And cannot I have supper with you?"
"I have nothing for supper but rice," said the old woman, shaking her head. But the Prince pleaded so hard to let him come in that she consented, and he put his bag on her table.
Then he spoke to the bag. "Bag, I want something to eat!" and all at once the bag opened and there was a fine supper for two people. So the old woman ate with, the Prince. The food was delicious and was served on gold plates with gold spoons.
When they were done eating, the old woman said she would go to the well for some water.
"You need not do that," said the Prince, and then he tapped the bowl with his finger. "Bowl!" he cried, "I want water!" At once the bowl filled with water and the old woman washed the gold plates and spoons.
"If you will let me stay with you a little while," said the Prince, "you may have the plates and spoons for your own." Then he ordered the bowl to fill with water again and washed his hands in it.
Then the Prince said, "My bowl gives me all the water I want, and my bag gives me everything else I ask for. They belong to a holy fakir, and he might be angry if you turned his things out of the house to-night."
The old woman sat very quiet for a long time and then she said, "The anger of a Rajah is something to be dreaded, but that of a fakir might be far worse."
"Did you count them?" asked the Prince. "There are twelve gold plates and twelve gold spoons." The old woman nodded, and put them away under her bed. "You may stay," she said, "but be careful that the Rajah's soldiers do not catch you."
By this time it was night and the Prince and the old woman sat in darkness, for there was no lamp in the house. "The Rajah does not allow lamps to be used," she said. "His daughter, the Princess Lalun, sits on the roof of her palace at night and shines so that she lights up the whole country."
Just then a beautiful silver radiance filled the room, and when the Prince stepped outside he saw that the Princess was sitting on the roof of her palace. Her saree or dress was of silver gauze, and her dark hair floated almost to her feet.
She wore a band of diamonds and pearls across her head, and the light that came from her was as beautiful as that of the sun and the moon and the stars together.
"The Ant-Rajah was right," said the Prince. "Her beauty turns darkness into light, and night into day. I should never be weary of the Princess Lalun."
At midnight the Princess came down from her roof and went to her room. Then the Prince sat down on his bed with his bag in his hand. "Bed," said he, "take me to the Princess's palace!" So the bed took him where she lay fast asleep. Then he shook the bag. "Bag," he said, "I want a lovely shawl, embroidered in red and blue and gold!" The bag gave it to him and he spread it gently over the Princess. Then the bed carried him back to the old woman's cottage.
The bag gave the Prince and the old woman breakfast and dinner and supper the next day, and when night came the Princess again sat on the roof. This time her saree was of white silk covered with diamond butterflies, and she shone more gloriously than before.
At midnight the Princess went to her room again, and then the Prince told his bed to take him again to the palace. He said to his bag, "Bag, I want a very beautiful ring!" The bag gave him a ring set with rubies, which he slipped on the Princess's hand as she lay asleep, and then when she woke the Prince told her who he was.
When the Princess saw what a noble, handsome young man he was, and heard that he was the son of a great Rajah, and that he was the one who had brought her the magnificent shawl the night before, she fell in love with him and said she would tell her father and mother that she wanted him for her husband. Then the Prince went back to the old woman's cottage.
The Rajah Afzal, Princess Lalun's father, sent for the Prince the next day, and told him he might marry the Princess because she wished it.
"But first," said he, "you must do this for me. Here are eighty pounds of mustard-seed, and you must crush the oil out of them in one day."
"It is impossible," said the Prince as he went away from the palace. "How can I do it?" And when the old woman heard of it she said, "It is quite impossible. Only an army of ants could do it."
Then the Prince thought of the Ant-Rajah, and at the very minute he thought of him, the Ant-Rajah and all his ants crept under the door and into the room.
"If I do not crush all the oil out of this mustard-seed before to-morrow morning, I cannot marry the Princess Lalun," the Prince said, showing the bag to the Ant-Rajah.
"We will attend to it for you," replied the Ant-Rajah. "Go to sleep and leave it to us." When the Prince awoke in the-morning there was not a drop of oil left in the mustard-seed, and with a light heart he took it to the King.
"That is very good, indeed," said Rajah Afzal, "but I have something else for you to do. One day when I was out in the hills I caught two demons, and I have them here shut up in a cage. I want them killed, because they may break out some day and harm my people. You may marry the Princess Lalun if you can kill them."
"How can I fight two demons?" the Prince asked the old woman when he was back in her cottage.
"Only a couple of tigers could do it," replied the old woman; and as soon as the Prince remembered
When he broke the first one he found an ant in it. In the second there were two ants, in the third, three, and so on until in the sixth there were six ants and the Ant-King himself.
"I think these cakes belong to you more than they do to me," said the Prince to the Ant-King. "Take them all, for I am going to sleep."
After a while the Ant-King crawled up to the Prince's ear as he lay there dreaming, and said, "We are much obliged for the cakes and have eaten them up. What can we do for you in return?"
"I have everything I need," replied the Prince in his sleep. "I cannot spend all the money I have, I have more jewels than I can wear, and more servants than I can count, and I am tired of them all."
"You would never be tired of the Princess Lalun," replied the Ant-King. "You should seek her, for she is as lovely as the morning."
When the young Prince awoke, the ants were all gone; and he was very sorry for this, because he remembered what the Ant-King had said about the Princess Lalun.
"The only thing for me to do," he said to himself, "is to find out in what country this princess lives."
So he rode on through the jungle until sundown, and there beside a pool a tiger stood roaring.
"Are you hungry?" asked the Prince. "What is the matter?"
"I am not hungry, but I have a thorn in my foot which hurts me very much," replied the tiger.
Then the Prince jumped off his horse and looked at the tiger's foot. Then he pulled out the thorn and bound some healing leaves over the wound with a piece of cloth which he tore off his turban.
Just as he was ready to mount his horse again, a tigress came crashing through the jungle.
"How nice!" she cried. "Here is a man and we can eat him."
"No, indeed," replied her husband. "He has been very good to me. He has taken a thorn out of my foot and I am grateful to him. If he wants help at any time, we must give it to him."
"We would much better eat him," grumbled the tigress, but her husband growled so in reply that she bounded off into the deep jungle.
Then the Prince asked the tiger if he could tell him the shortest way to Princess Lalun's country, and the tiger told him it was across three ranges of hills and through seven jungles.
"But," said the tiger, "there is a fakir or holy beggar in the next jungle to this, and he has a magic bed which will carry you anywhere you wish to go. Besides this, he has a bag which will give you whatever you ask for, and a stone bowl which will fill itself with water as often as you ask it. If you can get these things you certainly can find the Princess Lalun."
Then the Prince was very much pleased and set out to find the fakir. He found him sitting under a tree on the edge of the jungle, his bed on one side of him and the bag and bowl on the other side.
The fakir sat very still for a long time when he heard what the Prince wanted, and then he asked, "Why do you seek the Princess Lalun?"
"Because I want to marry her," replied the Prince very earnestly.
"Look into my eyes while I hold your hands," said the fakir, and as the Prince did so, he saw that he was one who could be trusted.
Then the fakir agreed to lend him the things and to take care of his horse until the Prince came back.
"Now lie down on the bed and wish yourself in the Princess Lalun's country," said the fakir, and, taking the bag and the stone bowl in his hands, the Prince stretched himself on the bed.
Then the Prince said, "Take me to Princess Lalun's country," and no sooner had he spoken, than off he went, over the seven jungles and over the three ranges of hills, and in less than a minute he was set down within the borders of the kingdom where the Princess Lalun lived.
The name of the Princess's father was Afzal, and he was the king or Rajah of that country. So many princes had sought his daughter in marriage that he was tired of saying "No" to them. Then he tried the plan of giving them impossible tasks to do and so getting rid of them in that way, but still they kept coming, and at last Rajah Afzal concluded to keep foreigners out of his kingdom altogether. So he issued an edict that no one was to give a night's lodging to a stranger.
So when the Prince came to an old woman's cottage and asked if he might spend the night there, she told him that the Rajah would not allow it.
"Cannot I bring my bed into your garden and sleep there?" he asked. "And cannot I have supper with you?"
"I have nothing for supper but rice," said the old woman, shaking her head. But the Prince pleaded so hard to let him come in that she consented, and he put his bag on her table.
Then he spoke to the bag. "Bag, I want something to eat!" and all at once the bag opened and there was a fine supper for two people. So the old woman ate with, the Prince. The food was delicious and was served on gold plates with gold spoons.
When they were done eating, the old woman said she would go to the well for some water.
"You need not do that," said the Prince, and then he tapped the bowl with his finger. "Bowl!" he cried, "I want water!" At once the bowl filled with water and the old woman washed the gold plates and spoons.
"If you will let me stay with you a little while," said the Prince, "you may have the plates and spoons for your own." Then he ordered the bowl to fill with water again and washed his hands in it.
Then the Prince said, "My bowl gives me all the water I want, and my bag gives me everything else I ask for. They belong to a holy fakir, and he might be angry if you turned his things out of the house to-night."
The old woman sat very quiet for a long time and then she said, "The anger of a Rajah is something to be dreaded, but that of a fakir might be far worse."
"Did you count them?" asked the Prince. "There are twelve gold plates and twelve gold spoons." The old woman nodded, and put them away under her bed. "You may stay," she said, "but be careful that the Rajah's soldiers do not catch you."
By this time it was night and the Prince and the old woman sat in darkness, for there was no lamp in the house. "The Rajah does not allow lamps to be used," she said. "His daughter, the Princess Lalun, sits on the roof of her palace at night and shines so that she lights up the whole country."
Just then a beautiful silver radiance filled the room, and when the Prince stepped outside he saw that the Princess was sitting on the roof of her palace. Her saree or dress was of silver gauze, and her dark hair floated almost to her feet.
She wore a band of diamonds and pearls across her head, and the light that came from her was as beautiful as that of the sun and the moon and the stars together.
"The Ant-Rajah was right," said the Prince. "Her beauty turns darkness into light, and night into day. I should never be weary of the Princess Lalun."
At midnight the Princess came down from her roof and went to her room. Then the Prince sat down on his bed with his bag in his hand. "Bed," said he, "take me to the Princess's palace!" So the bed took him where she lay fast asleep. Then he shook the bag. "Bag," he said, "I want a lovely shawl, embroidered in red and blue and gold!" The bag gave it to him and he spread it gently over the Princess. Then the bed carried him back to the old woman's cottage.
The bag gave the Prince and the old woman breakfast and dinner and supper the next day, and when night came the Princess again sat on the roof. This time her saree was of white silk covered with diamond butterflies, and she shone more gloriously than before.
At midnight the Princess went to her room again, and then the Prince told his bed to take him again to the palace. He said to his bag, "Bag, I want a very beautiful ring!" The bag gave him a ring set with rubies, which he slipped on the Princess's hand as she lay asleep, and then when she woke the Prince told her who he was.
When the Princess saw what a noble, handsome young man he was, and heard that he was the son of a great Rajah, and that he was the one who had brought her the magnificent shawl the night before, she fell in love with him and said she would tell her father and mother that she wanted him for her husband. Then the Prince went back to the old woman's cottage.
The Rajah Afzal, Princess Lalun's father, sent for the Prince the next day, and told him he might marry the Princess because she wished it.
"But first," said he, "you must do this for me. Here are eighty pounds of mustard-seed, and you must crush the oil out of them in one day."
"It is impossible," said the Prince as he went away from the palace. "How can I do it?" And when the old woman heard of it she said, "It is quite impossible. Only an army of ants could do it."
Then the Prince thought of the Ant-Rajah, and at the very minute he thought of him, the Ant-Rajah and all his ants crept under the door and into the room.
"If I do not crush all the oil out of this mustard-seed before to-morrow morning, I cannot marry the Princess Lalun," the Prince said, showing the bag to the Ant-Rajah.
"We will attend to it for you," replied the Ant-Rajah. "Go to sleep and leave it to us." When the Prince awoke in the-morning there was not a drop of oil left in the mustard-seed, and with a light heart he took it to the King.
"That is very good, indeed," said Rajah Afzal, "but I have something else for you to do. One day when I was out in the hills I caught two demons, and I have them here shut up in a cage. I want them killed, because they may break out some day and harm my people. You may marry the Princess Lalun if you can kill them."
"How can I fight two demons?" the Prince asked the old woman when he was back in her cottage.
"Only a couple of tigers could do it," replied the old woman; and as soon as the Prince remembered
0/5000
หนึ่งวันร้อนมาก เจ้าชายน้อย หรือราจาห์เป็นอินเดีย มีการล่าสัตว์ทุกเช้าในป่า และ โดยเที่ยงมีสูญเสียสายตาของผู้เข้าอบรมของเขา เขานั่งลงใต้ต้นไม้ที่เหลือ และกินบางเค้กละชิ้นที่แม่มีให้เขา
เมื่อเขายากจนเขาพบมดในหนึ่ง ในวินาทีที่ มีอยู่สองมด สามสาม และจนกระทั่งในที่หก มีหกมดและมดคิงเอง
"ฉันคิดว่า ขนมเค้กเหล่านี้เป็นของคุณมากกว่าพวกเขาทำให้ฉัน กล่าวว่า เจ้าชายคิงมด "ที่จะทั้งหมด สำหรับฉันจะไปนอนไป"
หลังมดพระตระเวนถึงหูของเจ้าชายเขาวางมีฝัน และ ว่า "เรามีหน้าที่มากสำหรับเค้ก และกินพวกเขาขึ้น เราทำอะไรให้คุณกลับ"
"ฉันมีทุกสิ่งที่ฉันต้องการ ตอบเจ้าชายในการนอนหลับของเขา "ฉันไม่สามารถใช้จ่ายเงินทั้งหมดที่มี มีอัญมณี กว่าฉันสามารถสวม ใส่ และสามารถนับจำนวนข้าราชการเพิ่มเติมกว่า ฉันเหนื่อยของพวกเขาทั้งหมด"
"คุณจะไม่เบื่อ Lalun เจ้าหญิง ตอบมดคิง "คุณควรค้นหาเธอ เธอว่าน่ารักที่ตอนเช้า"
เมื่อเจ้าชายหนุ่มตื่นขึ้นมา มดได้หายไปทั้งหมด และเขาเสียใจมากสำหรับนี้ เพราะว่าเขาจำมดคิงได้พูดเกี่ยวกับ Lalun เจ้าหญิง
"สิ่งเดียวที่ฉันจะทำอย่างไร เขากล่าวว่า ตนเอง "เป็นการ ค้นหาประเทศใดชีวิตนี้เจ้าหญิง"
เขาขี่ในป่าจนถึงพระอาทิตย์ตก และมีด้านข้างสระว่ายน้ำ เสือยืนคำราม
"หิวข้าวไหม" ถามเจ้าชาย "เป็นอะไร"
"ฉันไม่หิว แต่มีมีหนามใหญ่ในเท้าของฉันที่เจ็บฉันมาก ตอบกลับเสือ
แล้วเจ้าชายไปออกม้าของเขา และมองดูที่เท้าของเสือ จาก นั้นเขาดึงหนามใหญ่และรักษาบางใบผ่านแผลด้วยผ้าที่เขาฉีกปิดโพกผ้าของเขาถูกผูกไว้
เหมือนเขาพร้อมเขาม้าของเขาอีกครั้ง เป็น tigress มา crashing ป่า
"ดีอย่างไร"เธอร้องเรียก"ที่นี่เป็นคน และเราสามารถกินเขา"
"ไม่ จริง ๆ ตอบกลับสามี "เขาได้ดีมากกับฉัน เขาถูกหนามใหญ่จากเท้าของฉัน และฉันขอบคุณเขา ถ้าเขาต้องการความช่วยเหลือตลอดเวลา เราต้องให้เขา"
"เราจะดีกว่ากินเขา grumbled tigress ที่ แต่สามี growled ดังนั้นในการตอบที่เธอล้อมรอบปิดเข้าไปในป่าลึก
แล้วเจ้าชายถามเสือถ้า เขาสามารถบอกได้ว่า เขาไปประเทศเจ้าหญิง Lalun สั้นที่สุด และเสือที่บอกมันข้ามช่วงสามภูเขา และป่าเจ็ด
"แต่ กล่าวว่าเสือ "fakir หรือขอทานศักดิ์สิทธิ์ในป่าต่อไปนี้ และเขามีเตียงวิเศษที่จะนำคุณทุกที่คุณต้องการไป นอกจากนี้ เขามีถุงซึ่งจะทำให้คุณเพียงคุณสอบถาม และชามหินซึ่งจะเติมตัวเอง ด้วยน้ำได้บ่อยเท่าที่คุณถาม ถ้าคุณสามารถได้รับสิ่งเหล่านี้อย่างแน่นอนสามารถหา Lalun เจ้าหญิง"
แล้วเจ้าชายก็พอใจมาก และจะออกหา fakir เขาพบเขานั่งใต้ต้นไม้ในป่า เตียงบนด้านหนึ่งของเขา และกระเป๋า และชามบนอื่น ๆ ด้าน
fakir ที่นั่งมากยังมานานเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เจ้าชายต้อง และจากนั้น เขา ถาม "ทำไมทำคุณแสวงหา Lalun เจ้าหญิง"
"เพราะอยากจะแต่งงานกับเธอ ตอบเจ้าชายอย่างจริงจัง
"มองเข้าไปในตาของฉันขณะที่ฉันถือมือ กล่าวว่า fakir และเป็นเจ้าชายไม่ได้ เขาเห็นว่า เป็นคนที่สามารถเชื่อถือ
แล้ว fakir ที่ตกลงยืมเขาสิ่ง และดูแลม้าของเขาจนกว่าเจ้ากลับมา
fakir กล่าวว่า "ตอนนี้นอนลงบนเตียงนอน และต้องการตัวเองในประเทศของ Lalun เจ้าหญิง และ การถุงและชามหินในมือของเขา เจ้าชายยืดตัวเองบนเตียง
แล้วกล่าวว่า เจ้าชาย"พาฉันไปที่ประเทศของเจ้าหญิง Lalun"ไม่เร็ว ได้พูด กว่าปิดเขา ครับ ผ่านป่าเจ็ด และช่วงที่สามของเขา และในน้อยกว่าหนึ่งนาที เขามีไว้ภายในเขตของราชอาณาจักรที่อยู่ Lalun เจ้าหญิง
ชื่อบิดาของเจ้าหญิงคือ Afzal และเขาเป็นราชาหรือราจาห์ของประเทศ ปริ๊นซ์จำนวนมากมาขอลูกสาวของเขาว่า เขาพูดว่า "ไม่" ไปเบื่อสามี แล้ว ได้ทดลองแผนงานไปไม่ได้ที่จะทำให้พวกเขาและเพื่อให้ การกำจัดของพวกเขาในวิธี แต่ยังคง เก็บมา และในที่สุด Rajah Afzal สรุปเพื่อให้ชาวต่างชาติออกจากอาณาจักรของพระองค์ทั้งหมด เพื่อให้เขาออกพระบรมราชโองการว่าไม่มีใคร ถูกให้พักกลางคืนจะเป็นคนแปลกหน้า
ดังนั้นเมื่อเจ้าชายมาถึงกระท่อมของหญิง และขอถ้า เขาอาจใช้เวลากลางคืน เธอบอกเขาว่า Rajah ที่จะไม่ยอมให้มัน
"ไม่ฉันนำเตียงของฉันเข้ามาในสวนของคุณ และมีนอน" เขาถาม "และไม่มีซุปเปอร์กับคุณ"
"ไม่มีอะไรสำหรับซุปเปอร์แต่ข้าว กล่าวว่า หญิงชรา สั่นศีรษะของเธอ แต่เจ้าชาย pleaded จึงยากที่จะให้เขามาที่เธอยินยอม และเขาใส่กระเป๋าของเขาในตารางของเธอ
แล้วเขาพูดกับกระเป๋า "กระเป๋า อยากกินอะไร" และกันกระเป๋าเปิด และมีซุปเปอร์ที่ดีสำหรับคนสองคน เพื่อให้หญิงชรากิน ด้วย เจ้าชาย อาหารถูกอร่อย และเสิร์ฟบนจานทองกับช้อนทอง
เมื่อพวกเขาทำกิน หญิงชรากล่าวว่า เธอจะไปดีสำหรับน้ำ
"คุณต้องไม่ทำเช่นนั้น"กล่าวว่า เจ้าชาย และจากนั้น เขาเคาะถ้วย ด้วยนิ้วมือของเขา"เขาก็ร้องชาม " "อยากน้ำ" ชามเต็มไป ด้วยน้ำในครั้งเดียว และหญิงชราล้างแผ่นทองและช้อนกล่าวว่า เจ้าชาย
"ถ้าคุณจะให้ฉันอยู่กับคุณในขณะที่น้อย "คุณอาจมีจานและช้อนสำหรับคุณเอง" แล้วเขาสั่งชามเติมน้ำอีกครั้ง และล้างมือของเขาในการ
แล้ว เจ้าชายกล่าวว่า "ชามของฉันให้ฉันน้ำทั้งหมดที่ฉันต้องการ และกระเป๋าให้ฉันทุกอย่างฉันขอ พวกเขาเป็น fakir ศักดิ์สิทธิ์ และเขาอาจจะโกรธถ้าคุณเปิดสิ่งที่เขาออกจากบ้านไปคืน"
หญิงชรานั่งเงียบมานานแล้ว เธอบอก ว่า "ความโกรธของ Rajah เป็นเป็นสิ่งที่ต้องกลัว แต่ที่ fakir อาจเลวร้ายยิ่งไกล"
"ได้คุณนับได้หรือไม่"ถามเจ้าชาย"ได้แผ่นทองสิบสองและสิบสองช้อนทอง" หญิงชราพยักหน้า แล้วเก็บไว้ใต้เตียงของเธอ "คุณอาจพัก เธอกล่าวว่า, " แต่ควรระวังว่า ทหารของราจาห์ไม่สามารถจับคุณ"
โดยเวลานี้ มันเป็นคืนและเจ้าชาย และหญิงชรานั่งในความมืด ไม่มีโคมไฟในบ้าน "Rajah อนุญาตให้มีโคมไฟที่จะใช้ เธอกล่าว "ลูกสาวของเขา Lalun เจ้าหญิง ตั้งอยู่บนหลังคาของพระราชวังของเธอในเวลากลางคืน และส่องให้เธอสว่างทั้งประเทศ"
เพียงแล้ว แบบหน้าเงินสวยเติมห้อง และเมื่อเจ้าชายลง เขาเห็นว่า เจ้าหญิงนั่งอยู่บนหลังคาของพระราชวังของเธอ สารีหรือเครื่องแต่งกายของเธอมีเงินผ้า และของเธอผมดำลอยเกือบฟุตเธอ
เธอสวมวงเพชรและไข่มุกข้ามศีรษะของเธอ และแสงที่มาจากเธอเป็นที่สวยงามของดวงอาทิตย์ และดวงจันทร์ และดวงดาวกัน
"เดอะมด-Rajah ถูก กล่าวว่า เจ้าชาย "ความงามของเธอเปิดความมืดเป็นแสง และกลางคืนเป็นกลางวัน ฉันจะไม่ได้หน่าย Lalun เจ้าหญิง"
เที่ยง เจ้าหญิงลงมาจากหลังคาของเธอ และไปที่ห้องของเธอ แล้ว เจ้าชายนั่งลงบนเตียงของเขากับกระเป๋าของเขาในมือของเขา "เตียง กล่าวว่า เขา "พาฉันไปวังของเจ้าหญิง" ดังนั้น นอนเอาเขาที่เธอนอนหลับอย่างรวดเร็ว แล้ว เขาจับกระเป๋า เขากล่าว "กระเป๋า "อยากน่ารักสไบ ปักสีแดง และสีน้ำเงิน และทอง" กระเป๋าให้กับเขา และเขาราดมันเบา ๆ เจ้าหญิง แล้วนอนนำเขากลับไปกระท่อมของหญิงชรา
กระเป๋าให้เจ้าชายและเก่าผู้หญิงอาหารเช้า และเย็น และของว่างในวันถัดไป และ เมื่อคืนมาอีกครั้ง นั่งบนดาดฟ้าเจ้าหญิง เวลานี้เธอสารีคือผ้าไหมสีขาวที่ปกคลุมไป ด้วยผีเสื้อเพชร และเธอ shone gloriously กว่าก่อน
เที่ยง เจ้าหญิงไปห้องของเธออีกครั้ง แล้ว เจ้าชายบอกว่า เตียงจะใช้เขาอีกไปในวัง เขาว่า กระเป๋าของเขา "กระเป๋า ต้องเป็นแหวนที่สวยงามมาก" กระเป๋าให้เขาเป็นแหวนด้วยทับทิม ซึ่งเขาเล็ดรอดคงเป็นเจ้าหญิงเธอนอนหลับ และจากนั้นเมื่อเธอตื่นเจ้าบอกเธอที่เขา
เจ้าหญิงเมื่อเห็นว่าโนเบิล หล่อหนุ่มเขาอยู่ และได้ยินว่า ลูกชายของราจาห์ดี และว่า เป็นที่มีทำให้เธอคลุมไหล่สวยงามคืน, เธอล้มลงในความรักกับเขา และกล่าวว่า เธอจะบอกพ่อและแม่ของเธอว่า เธอต้องการเขาสามี แล้วเจ้าชายก็กลับไปกระท่อมของหญิงชรา
Rajah Afzal เจ้าหญิง Lalun พ่อ ส่งในวันถัดไปสำหรับเจ้า และบอกเขาอาจแต่งงานกับเจ้าหญิง เพราะเธอปรารถนามัน
"แต่ ก่อน ไป" เขาว่า "คุณต้อง ทำให้ฉันนั้น ที่นี่มีแปดปอนด์ของเมล็ดผักกาด และคุณต้องสนใจน้ำมันจากพวกเขาในหนึ่งวัน"
"ไม่ กล่าวว่า เจ้าชายเป็นเขาออกจากวัง "วิธีสามารถทำยังไง" และเมื่อหญิงชราได้ยินเธอบอกว่า, "มันค่อนข้างไม่ เฉพาะกองทัพมดสามารถทำมัน"
แล้ว เจ้าคิดว่า มดราจาห์ และในนาทีมาก เขาคิดของเขา ราจาห์มดและมดเขา crept ภาย ใต้ประตู และเข้าไป ในห้อง
"ถ้าฉันไม่สนใจน้ำมันทั้งหมดจากเมล็ดผักกาดนี้ก่อนตอนเช้าเพื่อเหล่า ฉันไม่สามารถแต่งงานกับ Lalun หญิง เจ้าชายกล่าวว่า แสดงถุงราจาห์มด
"เราจะร่วมกับคุณ ตอบกลับ Rajah มด "ไปนอน และปล่อยให้เราไป"เมื่อเจ้าชายตื่นขึ้นมาเช้าไม่มีหยดน้ำมันที่เหลือในเมล็ดผักกาด และไพ่ไฟ เขาเอาพระมหากษัตริย์
" ก็ดี จริง ๆ, "กล่าวว่า Rajah Afzal "แต่มีบางอย่างที่คุณทำอย่างอื่น เมื่อผมออกไว้วันหนึ่งผมจับสองปีศาจ และพวกเขาที่นี่ปิดค่าในกรงมี ฉันต้องการฆ่า เนื่องจากพวกเขาอาจตัด ออกบางวัน และเป็นอันตรายต่อคนของฉัน คุณอาจแต่งงาน Lalun เจ้าหญิงถ้าคุณสามารถฆ่าพวกเขา"
"วิธีสามารถฉันต่อสู้ปีศาจสอง" เจ้าชายถามหญิงชรานั้นเมื่อเขาได้กลับไปอยู่ในกระท่อมของเธอ
"เพียงคู่ของเสือสามารถทำมัน หญิงชรา ตอบกลับ และจำเป็นเป็นเจ้าชายเร็ว ๆ นี้
เมื่อเขายากจนเขาพบมดในหนึ่ง ในวินาทีที่ มีอยู่สองมด สามสาม และจนกระทั่งในที่หก มีหกมดและมดคิงเอง
"ฉันคิดว่า ขนมเค้กเหล่านี้เป็นของคุณมากกว่าพวกเขาทำให้ฉัน กล่าวว่า เจ้าชายคิงมด "ที่จะทั้งหมด สำหรับฉันจะไปนอนไป"
หลังมดพระตระเวนถึงหูของเจ้าชายเขาวางมีฝัน และ ว่า "เรามีหน้าที่มากสำหรับเค้ก และกินพวกเขาขึ้น เราทำอะไรให้คุณกลับ"
"ฉันมีทุกสิ่งที่ฉันต้องการ ตอบเจ้าชายในการนอนหลับของเขา "ฉันไม่สามารถใช้จ่ายเงินทั้งหมดที่มี มีอัญมณี กว่าฉันสามารถสวม ใส่ และสามารถนับจำนวนข้าราชการเพิ่มเติมกว่า ฉันเหนื่อยของพวกเขาทั้งหมด"
"คุณจะไม่เบื่อ Lalun เจ้าหญิง ตอบมดคิง "คุณควรค้นหาเธอ เธอว่าน่ารักที่ตอนเช้า"
เมื่อเจ้าชายหนุ่มตื่นขึ้นมา มดได้หายไปทั้งหมด และเขาเสียใจมากสำหรับนี้ เพราะว่าเขาจำมดคิงได้พูดเกี่ยวกับ Lalun เจ้าหญิง
"สิ่งเดียวที่ฉันจะทำอย่างไร เขากล่าวว่า ตนเอง "เป็นการ ค้นหาประเทศใดชีวิตนี้เจ้าหญิง"
เขาขี่ในป่าจนถึงพระอาทิตย์ตก และมีด้านข้างสระว่ายน้ำ เสือยืนคำราม
"หิวข้าวไหม" ถามเจ้าชาย "เป็นอะไร"
"ฉันไม่หิว แต่มีมีหนามใหญ่ในเท้าของฉันที่เจ็บฉันมาก ตอบกลับเสือ
แล้วเจ้าชายไปออกม้าของเขา และมองดูที่เท้าของเสือ จาก นั้นเขาดึงหนามใหญ่และรักษาบางใบผ่านแผลด้วยผ้าที่เขาฉีกปิดโพกผ้าของเขาถูกผูกไว้
เหมือนเขาพร้อมเขาม้าของเขาอีกครั้ง เป็น tigress มา crashing ป่า
"ดีอย่างไร"เธอร้องเรียก"ที่นี่เป็นคน และเราสามารถกินเขา"
"ไม่ จริง ๆ ตอบกลับสามี "เขาได้ดีมากกับฉัน เขาถูกหนามใหญ่จากเท้าของฉัน และฉันขอบคุณเขา ถ้าเขาต้องการความช่วยเหลือตลอดเวลา เราต้องให้เขา"
"เราจะดีกว่ากินเขา grumbled tigress ที่ แต่สามี growled ดังนั้นในการตอบที่เธอล้อมรอบปิดเข้าไปในป่าลึก
แล้วเจ้าชายถามเสือถ้า เขาสามารถบอกได้ว่า เขาไปประเทศเจ้าหญิง Lalun สั้นที่สุด และเสือที่บอกมันข้ามช่วงสามภูเขา และป่าเจ็ด
"แต่ กล่าวว่าเสือ "fakir หรือขอทานศักดิ์สิทธิ์ในป่าต่อไปนี้ และเขามีเตียงวิเศษที่จะนำคุณทุกที่คุณต้องการไป นอกจากนี้ เขามีถุงซึ่งจะทำให้คุณเพียงคุณสอบถาม และชามหินซึ่งจะเติมตัวเอง ด้วยน้ำได้บ่อยเท่าที่คุณถาม ถ้าคุณสามารถได้รับสิ่งเหล่านี้อย่างแน่นอนสามารถหา Lalun เจ้าหญิง"
แล้วเจ้าชายก็พอใจมาก และจะออกหา fakir เขาพบเขานั่งใต้ต้นไม้ในป่า เตียงบนด้านหนึ่งของเขา และกระเป๋า และชามบนอื่น ๆ ด้าน
fakir ที่นั่งมากยังมานานเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เจ้าชายต้อง และจากนั้น เขา ถาม "ทำไมทำคุณแสวงหา Lalun เจ้าหญิง"
"เพราะอยากจะแต่งงานกับเธอ ตอบเจ้าชายอย่างจริงจัง
"มองเข้าไปในตาของฉันขณะที่ฉันถือมือ กล่าวว่า fakir และเป็นเจ้าชายไม่ได้ เขาเห็นว่า เป็นคนที่สามารถเชื่อถือ
แล้ว fakir ที่ตกลงยืมเขาสิ่ง และดูแลม้าของเขาจนกว่าเจ้ากลับมา
fakir กล่าวว่า "ตอนนี้นอนลงบนเตียงนอน และต้องการตัวเองในประเทศของ Lalun เจ้าหญิง และ การถุงและชามหินในมือของเขา เจ้าชายยืดตัวเองบนเตียง
แล้วกล่าวว่า เจ้าชาย"พาฉันไปที่ประเทศของเจ้าหญิง Lalun"ไม่เร็ว ได้พูด กว่าปิดเขา ครับ ผ่านป่าเจ็ด และช่วงที่สามของเขา และในน้อยกว่าหนึ่งนาที เขามีไว้ภายในเขตของราชอาณาจักรที่อยู่ Lalun เจ้าหญิง
ชื่อบิดาของเจ้าหญิงคือ Afzal และเขาเป็นราชาหรือราจาห์ของประเทศ ปริ๊นซ์จำนวนมากมาขอลูกสาวของเขาว่า เขาพูดว่า "ไม่" ไปเบื่อสามี แล้ว ได้ทดลองแผนงานไปไม่ได้ที่จะทำให้พวกเขาและเพื่อให้ การกำจัดของพวกเขาในวิธี แต่ยังคง เก็บมา และในที่สุด Rajah Afzal สรุปเพื่อให้ชาวต่างชาติออกจากอาณาจักรของพระองค์ทั้งหมด เพื่อให้เขาออกพระบรมราชโองการว่าไม่มีใคร ถูกให้พักกลางคืนจะเป็นคนแปลกหน้า
ดังนั้นเมื่อเจ้าชายมาถึงกระท่อมของหญิง และขอถ้า เขาอาจใช้เวลากลางคืน เธอบอกเขาว่า Rajah ที่จะไม่ยอมให้มัน
"ไม่ฉันนำเตียงของฉันเข้ามาในสวนของคุณ และมีนอน" เขาถาม "และไม่มีซุปเปอร์กับคุณ"
"ไม่มีอะไรสำหรับซุปเปอร์แต่ข้าว กล่าวว่า หญิงชรา สั่นศีรษะของเธอ แต่เจ้าชาย pleaded จึงยากที่จะให้เขามาที่เธอยินยอม และเขาใส่กระเป๋าของเขาในตารางของเธอ
แล้วเขาพูดกับกระเป๋า "กระเป๋า อยากกินอะไร" และกันกระเป๋าเปิด และมีซุปเปอร์ที่ดีสำหรับคนสองคน เพื่อให้หญิงชรากิน ด้วย เจ้าชาย อาหารถูกอร่อย และเสิร์ฟบนจานทองกับช้อนทอง
เมื่อพวกเขาทำกิน หญิงชรากล่าวว่า เธอจะไปดีสำหรับน้ำ
"คุณต้องไม่ทำเช่นนั้น"กล่าวว่า เจ้าชาย และจากนั้น เขาเคาะถ้วย ด้วยนิ้วมือของเขา"เขาก็ร้องชาม " "อยากน้ำ" ชามเต็มไป ด้วยน้ำในครั้งเดียว และหญิงชราล้างแผ่นทองและช้อนกล่าวว่า เจ้าชาย
"ถ้าคุณจะให้ฉันอยู่กับคุณในขณะที่น้อย "คุณอาจมีจานและช้อนสำหรับคุณเอง" แล้วเขาสั่งชามเติมน้ำอีกครั้ง และล้างมือของเขาในการ
แล้ว เจ้าชายกล่าวว่า "ชามของฉันให้ฉันน้ำทั้งหมดที่ฉันต้องการ และกระเป๋าให้ฉันทุกอย่างฉันขอ พวกเขาเป็น fakir ศักดิ์สิทธิ์ และเขาอาจจะโกรธถ้าคุณเปิดสิ่งที่เขาออกจากบ้านไปคืน"
หญิงชรานั่งเงียบมานานแล้ว เธอบอก ว่า "ความโกรธของ Rajah เป็นเป็นสิ่งที่ต้องกลัว แต่ที่ fakir อาจเลวร้ายยิ่งไกล"
"ได้คุณนับได้หรือไม่"ถามเจ้าชาย"ได้แผ่นทองสิบสองและสิบสองช้อนทอง" หญิงชราพยักหน้า แล้วเก็บไว้ใต้เตียงของเธอ "คุณอาจพัก เธอกล่าวว่า, " แต่ควรระวังว่า ทหารของราจาห์ไม่สามารถจับคุณ"
โดยเวลานี้ มันเป็นคืนและเจ้าชาย และหญิงชรานั่งในความมืด ไม่มีโคมไฟในบ้าน "Rajah อนุญาตให้มีโคมไฟที่จะใช้ เธอกล่าว "ลูกสาวของเขา Lalun เจ้าหญิง ตั้งอยู่บนหลังคาของพระราชวังของเธอในเวลากลางคืน และส่องให้เธอสว่างทั้งประเทศ"
เพียงแล้ว แบบหน้าเงินสวยเติมห้อง และเมื่อเจ้าชายลง เขาเห็นว่า เจ้าหญิงนั่งอยู่บนหลังคาของพระราชวังของเธอ สารีหรือเครื่องแต่งกายของเธอมีเงินผ้า และของเธอผมดำลอยเกือบฟุตเธอ
เธอสวมวงเพชรและไข่มุกข้ามศีรษะของเธอ และแสงที่มาจากเธอเป็นที่สวยงามของดวงอาทิตย์ และดวงจันทร์ และดวงดาวกัน
"เดอะมด-Rajah ถูก กล่าวว่า เจ้าชาย "ความงามของเธอเปิดความมืดเป็นแสง และกลางคืนเป็นกลางวัน ฉันจะไม่ได้หน่าย Lalun เจ้าหญิง"
เที่ยง เจ้าหญิงลงมาจากหลังคาของเธอ และไปที่ห้องของเธอ แล้ว เจ้าชายนั่งลงบนเตียงของเขากับกระเป๋าของเขาในมือของเขา "เตียง กล่าวว่า เขา "พาฉันไปวังของเจ้าหญิง" ดังนั้น นอนเอาเขาที่เธอนอนหลับอย่างรวดเร็ว แล้ว เขาจับกระเป๋า เขากล่าว "กระเป๋า "อยากน่ารักสไบ ปักสีแดง และสีน้ำเงิน และทอง" กระเป๋าให้กับเขา และเขาราดมันเบา ๆ เจ้าหญิง แล้วนอนนำเขากลับไปกระท่อมของหญิงชรา
กระเป๋าให้เจ้าชายและเก่าผู้หญิงอาหารเช้า และเย็น และของว่างในวันถัดไป และ เมื่อคืนมาอีกครั้ง นั่งบนดาดฟ้าเจ้าหญิง เวลานี้เธอสารีคือผ้าไหมสีขาวที่ปกคลุมไป ด้วยผีเสื้อเพชร และเธอ shone gloriously กว่าก่อน
เที่ยง เจ้าหญิงไปห้องของเธออีกครั้ง แล้ว เจ้าชายบอกว่า เตียงจะใช้เขาอีกไปในวัง เขาว่า กระเป๋าของเขา "กระเป๋า ต้องเป็นแหวนที่สวยงามมาก" กระเป๋าให้เขาเป็นแหวนด้วยทับทิม ซึ่งเขาเล็ดรอดคงเป็นเจ้าหญิงเธอนอนหลับ และจากนั้นเมื่อเธอตื่นเจ้าบอกเธอที่เขา
เจ้าหญิงเมื่อเห็นว่าโนเบิล หล่อหนุ่มเขาอยู่ และได้ยินว่า ลูกชายของราจาห์ดี และว่า เป็นที่มีทำให้เธอคลุมไหล่สวยงามคืน, เธอล้มลงในความรักกับเขา และกล่าวว่า เธอจะบอกพ่อและแม่ของเธอว่า เธอต้องการเขาสามี แล้วเจ้าชายก็กลับไปกระท่อมของหญิงชรา
Rajah Afzal เจ้าหญิง Lalun พ่อ ส่งในวันถัดไปสำหรับเจ้า และบอกเขาอาจแต่งงานกับเจ้าหญิง เพราะเธอปรารถนามัน
"แต่ ก่อน ไป" เขาว่า "คุณต้อง ทำให้ฉันนั้น ที่นี่มีแปดปอนด์ของเมล็ดผักกาด และคุณต้องสนใจน้ำมันจากพวกเขาในหนึ่งวัน"
"ไม่ กล่าวว่า เจ้าชายเป็นเขาออกจากวัง "วิธีสามารถทำยังไง" และเมื่อหญิงชราได้ยินเธอบอกว่า, "มันค่อนข้างไม่ เฉพาะกองทัพมดสามารถทำมัน"
แล้ว เจ้าคิดว่า มดราจาห์ และในนาทีมาก เขาคิดของเขา ราจาห์มดและมดเขา crept ภาย ใต้ประตู และเข้าไป ในห้อง
"ถ้าฉันไม่สนใจน้ำมันทั้งหมดจากเมล็ดผักกาดนี้ก่อนตอนเช้าเพื่อเหล่า ฉันไม่สามารถแต่งงานกับ Lalun หญิง เจ้าชายกล่าวว่า แสดงถุงราจาห์มด
"เราจะร่วมกับคุณ ตอบกลับ Rajah มด "ไปนอน และปล่อยให้เราไป"เมื่อเจ้าชายตื่นขึ้นมาเช้าไม่มีหยดน้ำมันที่เหลือในเมล็ดผักกาด และไพ่ไฟ เขาเอาพระมหากษัตริย์
" ก็ดี จริง ๆ, "กล่าวว่า Rajah Afzal "แต่มีบางอย่างที่คุณทำอย่างอื่น เมื่อผมออกไว้วันหนึ่งผมจับสองปีศาจ และพวกเขาที่นี่ปิดค่าในกรงมี ฉันต้องการฆ่า เนื่องจากพวกเขาอาจตัด ออกบางวัน และเป็นอันตรายต่อคนของฉัน คุณอาจแต่งงาน Lalun เจ้าหญิงถ้าคุณสามารถฆ่าพวกเขา"
"วิธีสามารถฉันต่อสู้ปีศาจสอง" เจ้าชายถามหญิงชรานั้นเมื่อเขาได้กลับไปอยู่ในกระท่อมของเธอ
"เพียงคู่ของเสือสามารถทำมัน หญิงชรา ตอบกลับ และจำเป็นเป็นเจ้าชายเร็ว ๆ นี้
การแปล กรุณารอสักครู่..
One very hot day, a young Prince, or Rajah as they are called in India, had been hunting all the morning in the jungle, and by noon had lost sight of his attendants. So he sat down under a tree to rest and to eat some cakes which his mother had given him.
When he broke the first one he found an ant in it. In the second there were two ants, in the third, three, and so on until in the sixth there were six ants and the Ant-King himself.
"I think these cakes belong to you more than they do to me," said the Prince to the Ant-King. "Take them all, for I am going to sleep."
After a while the Ant-King crawled up to the Prince's ear as he lay there dreaming, and said, "We are much obliged for the cakes and have eaten them up. What can we do for you in return?"
"I have everything I need," replied the Prince in his sleep. "I cannot spend all the money I have, I have more jewels than I can wear, and more servants than I can count, and I am tired of them all."
"You would never be tired of the Princess Lalun," replied the Ant-King. "You should seek her, for she is as lovely as the morning."
When the young Prince awoke, the ants were all gone; and he was very sorry for this, because he remembered what the Ant-King had said about the Princess Lalun.
"The only thing for me to do," he said to himself, "is to find out in what country this princess lives."
So he rode on through the jungle until sundown, and there beside a pool a tiger stood roaring.
"Are you hungry?" asked the Prince. "What is the matter?"
"I am not hungry, but I have a thorn in my foot which hurts me very much," replied the tiger.
Then the Prince jumped off his horse and looked at the tiger's foot. Then he pulled out the thorn and bound some healing leaves over the wound with a piece of cloth which he tore off his turban.
Just as he was ready to mount his horse again, a tigress came crashing through the jungle.
"How nice!" she cried. "Here is a man and we can eat him."
"No, indeed," replied her husband. "He has been very good to me. He has taken a thorn out of my foot and I am grateful to him. If he wants help at any time, we must give it to him."
"We would much better eat him," grumbled the tigress, but her husband growled so in reply that she bounded off into the deep jungle.
Then the Prince asked the tiger if he could tell him the shortest way to Princess Lalun's country, and the tiger told him it was across three ranges of hills and through seven jungles.
"But," said the tiger, "there is a fakir or holy beggar in the next jungle to this, and he has a magic bed which will carry you anywhere you wish to go. Besides this, he has a bag which will give you whatever you ask for, and a stone bowl which will fill itself with water as often as you ask it. If you can get these things you certainly can find the Princess Lalun."
Then the Prince was very much pleased and set out to find the fakir. He found him sitting under a tree on the edge of the jungle, his bed on one side of him and the bag and bowl on the other side.
The fakir sat very still for a long time when he heard what the Prince wanted, and then he asked, "Why do you seek the Princess Lalun?"
"Because I want to marry her," replied the Prince very earnestly.
"Look into my eyes while I hold your hands," said the fakir, and as the Prince did so, he saw that he was one who could be trusted.
Then the fakir agreed to lend him the things and to take care of his horse until the Prince came back.
"Now lie down on the bed and wish yourself in the Princess Lalun's country," said the fakir, and, taking the bag and the stone bowl in his hands, the Prince stretched himself on the bed.
Then the Prince said, "Take me to Princess Lalun's country," and no sooner had he spoken, than off he went, over the seven jungles and over the three ranges of hills, and in less than a minute he was set down within the borders of the kingdom where the Princess Lalun lived.
The name of the Princess's father was Afzal, and he was the king or Rajah of that country. So many princes had sought his daughter in marriage that he was tired of saying "No" to them. Then he tried the plan of giving them impossible tasks to do and so getting rid of them in that way, but still they kept coming, and at last Rajah Afzal concluded to keep foreigners out of his kingdom altogether. So he issued an edict that no one was to give a night's lodging to a stranger.
So when the Prince came to an old woman's cottage and asked if he might spend the night there, she told him that the Rajah would not allow it.
"Cannot I bring my bed into your garden and sleep there?" he asked. "And cannot I have supper with you?"
"I have nothing for supper but rice," said the old woman, shaking her head. But the Prince pleaded so hard to let him come in that she consented, and he put his bag on her table.
Then he spoke to the bag. "Bag, I want something to eat!" and all at once the bag opened and there was a fine supper for two people. So the old woman ate with, the Prince. The food was delicious and was served on gold plates with gold spoons.
When they were done eating, the old woman said she would go to the well for some water.
"You need not do that," said the Prince, and then he tapped the bowl with his finger. "Bowl!" he cried, "I want water!" At once the bowl filled with water and the old woman washed the gold plates and spoons.
"If you will let me stay with you a little while," said the Prince, "you may have the plates and spoons for your own." Then he ordered the bowl to fill with water again and washed his hands in it.
Then the Prince said, "My bowl gives me all the water I want, and my bag gives me everything else I ask for. They belong to a holy fakir, and he might be angry if you turned his things out of the house to-night."
The old woman sat very quiet for a long time and then she said, "The anger of a Rajah is something to be dreaded, but that of a fakir might be far worse."
"Did you count them?" asked the Prince. "There are twelve gold plates and twelve gold spoons." The old woman nodded, and put them away under her bed. "You may stay," she said, "but be careful that the Rajah's soldiers do not catch you."
By this time it was night and the Prince and the old woman sat in darkness, for there was no lamp in the house. "The Rajah does not allow lamps to be used," she said. "His daughter, the Princess Lalun, sits on the roof of her palace at night and shines so that she lights up the whole country."
Just then a beautiful silver radiance filled the room, and when the Prince stepped outside he saw that the Princess was sitting on the roof of her palace. Her saree or dress was of silver gauze, and her dark hair floated almost to her feet.
She wore a band of diamonds and pearls across her head, and the light that came from her was as beautiful as that of the sun and the moon and the stars together.
"The Ant-Rajah was right," said the Prince. "Her beauty turns darkness into light, and night into day. I should never be weary of the Princess Lalun."
At midnight the Princess came down from her roof and went to her room. Then the Prince sat down on his bed with his bag in his hand. "Bed," said he, "take me to the Princess's palace!" So the bed took him where she lay fast asleep. Then he shook the bag. "Bag," he said, "I want a lovely shawl, embroidered in red and blue and gold!" The bag gave it to him and he spread it gently over the Princess. Then the bed carried him back to the old woman's cottage.
The bag gave the Prince and the old woman breakfast and dinner and supper the next day, and when night came the Princess again sat on the roof. This time her saree was of white silk covered with diamond butterflies, and she shone more gloriously than before.
At midnight the Princess went to her room again, and then the Prince told his bed to take him again to the palace. He said to his bag, "Bag, I want a very beautiful ring!" The bag gave him a ring set with rubies, which he slipped on the Princess's hand as she lay asleep, and then when she woke the Prince told her who he was.
When the Princess saw what a noble, handsome young man he was, and heard that he was the son of a great Rajah, and that he was the one who had brought her the magnificent shawl the night before, she fell in love with him and said she would tell her father and mother that she wanted him for her husband. Then the Prince went back to the old woman's cottage.
The Rajah Afzal, Princess Lalun's father, sent for the Prince the next day, and told him he might marry the Princess because she wished it.
"But first," said he, "you must do this for me. Here are eighty pounds of mustard-seed, and you must crush the oil out of them in one day."
"It is impossible," said the Prince as he went away from the palace. "How can I do it?" And when the old woman heard of it she said, "It is quite impossible. Only an army of ants could do it."
Then the Prince thought of the Ant-Rajah, and at the very minute he thought of him, the Ant-Rajah and all his ants crept under the door and into the room.
"If I do not crush all the oil out of this mustard-seed before to-morrow morning, I cannot marry the Princess Lalun," the Prince said, showing the bag to the Ant-Rajah.
"We will attend to it for you," replied the Ant-Rajah. "Go to sleep and leave it to us." When the Prince awoke in the-morning there was not a drop of oil left in the mustard-seed, and with a light heart he took it to the King.
"That is very good, indeed," said Rajah Afzal, "but I have something else for you to do. One day when I was out in the hills I caught two demons, and I have them here shut up in a cage. I want them killed, because they may break out some day and harm my people. You may marry the Princess Lalun if you can kill them."
"How can I fight two demons?" the Prince asked the old woman when he was back in her cottage.
"Only a couple of tigers could do it," replied the old woman; and as soon as the Prince remembered
When he broke the first one he found an ant in it. In the second there were two ants, in the third, three, and so on until in the sixth there were six ants and the Ant-King himself.
"I think these cakes belong to you more than they do to me," said the Prince to the Ant-King. "Take them all, for I am going to sleep."
After a while the Ant-King crawled up to the Prince's ear as he lay there dreaming, and said, "We are much obliged for the cakes and have eaten them up. What can we do for you in return?"
"I have everything I need," replied the Prince in his sleep. "I cannot spend all the money I have, I have more jewels than I can wear, and more servants than I can count, and I am tired of them all."
"You would never be tired of the Princess Lalun," replied the Ant-King. "You should seek her, for she is as lovely as the morning."
When the young Prince awoke, the ants were all gone; and he was very sorry for this, because he remembered what the Ant-King had said about the Princess Lalun.
"The only thing for me to do," he said to himself, "is to find out in what country this princess lives."
So he rode on through the jungle until sundown, and there beside a pool a tiger stood roaring.
"Are you hungry?" asked the Prince. "What is the matter?"
"I am not hungry, but I have a thorn in my foot which hurts me very much," replied the tiger.
Then the Prince jumped off his horse and looked at the tiger's foot. Then he pulled out the thorn and bound some healing leaves over the wound with a piece of cloth which he tore off his turban.
Just as he was ready to mount his horse again, a tigress came crashing through the jungle.
"How nice!" she cried. "Here is a man and we can eat him."
"No, indeed," replied her husband. "He has been very good to me. He has taken a thorn out of my foot and I am grateful to him. If he wants help at any time, we must give it to him."
"We would much better eat him," grumbled the tigress, but her husband growled so in reply that she bounded off into the deep jungle.
Then the Prince asked the tiger if he could tell him the shortest way to Princess Lalun's country, and the tiger told him it was across three ranges of hills and through seven jungles.
"But," said the tiger, "there is a fakir or holy beggar in the next jungle to this, and he has a magic bed which will carry you anywhere you wish to go. Besides this, he has a bag which will give you whatever you ask for, and a stone bowl which will fill itself with water as often as you ask it. If you can get these things you certainly can find the Princess Lalun."
Then the Prince was very much pleased and set out to find the fakir. He found him sitting under a tree on the edge of the jungle, his bed on one side of him and the bag and bowl on the other side.
The fakir sat very still for a long time when he heard what the Prince wanted, and then he asked, "Why do you seek the Princess Lalun?"
"Because I want to marry her," replied the Prince very earnestly.
"Look into my eyes while I hold your hands," said the fakir, and as the Prince did so, he saw that he was one who could be trusted.
Then the fakir agreed to lend him the things and to take care of his horse until the Prince came back.
"Now lie down on the bed and wish yourself in the Princess Lalun's country," said the fakir, and, taking the bag and the stone bowl in his hands, the Prince stretched himself on the bed.
Then the Prince said, "Take me to Princess Lalun's country," and no sooner had he spoken, than off he went, over the seven jungles and over the three ranges of hills, and in less than a minute he was set down within the borders of the kingdom where the Princess Lalun lived.
The name of the Princess's father was Afzal, and he was the king or Rajah of that country. So many princes had sought his daughter in marriage that he was tired of saying "No" to them. Then he tried the plan of giving them impossible tasks to do and so getting rid of them in that way, but still they kept coming, and at last Rajah Afzal concluded to keep foreigners out of his kingdom altogether. So he issued an edict that no one was to give a night's lodging to a stranger.
So when the Prince came to an old woman's cottage and asked if he might spend the night there, she told him that the Rajah would not allow it.
"Cannot I bring my bed into your garden and sleep there?" he asked. "And cannot I have supper with you?"
"I have nothing for supper but rice," said the old woman, shaking her head. But the Prince pleaded so hard to let him come in that she consented, and he put his bag on her table.
Then he spoke to the bag. "Bag, I want something to eat!" and all at once the bag opened and there was a fine supper for two people. So the old woman ate with, the Prince. The food was delicious and was served on gold plates with gold spoons.
When they were done eating, the old woman said she would go to the well for some water.
"You need not do that," said the Prince, and then he tapped the bowl with his finger. "Bowl!" he cried, "I want water!" At once the bowl filled with water and the old woman washed the gold plates and spoons.
"If you will let me stay with you a little while," said the Prince, "you may have the plates and spoons for your own." Then he ordered the bowl to fill with water again and washed his hands in it.
Then the Prince said, "My bowl gives me all the water I want, and my bag gives me everything else I ask for. They belong to a holy fakir, and he might be angry if you turned his things out of the house to-night."
The old woman sat very quiet for a long time and then she said, "The anger of a Rajah is something to be dreaded, but that of a fakir might be far worse."
"Did you count them?" asked the Prince. "There are twelve gold plates and twelve gold spoons." The old woman nodded, and put them away under her bed. "You may stay," she said, "but be careful that the Rajah's soldiers do not catch you."
By this time it was night and the Prince and the old woman sat in darkness, for there was no lamp in the house. "The Rajah does not allow lamps to be used," she said. "His daughter, the Princess Lalun, sits on the roof of her palace at night and shines so that she lights up the whole country."
Just then a beautiful silver radiance filled the room, and when the Prince stepped outside he saw that the Princess was sitting on the roof of her palace. Her saree or dress was of silver gauze, and her dark hair floated almost to her feet.
She wore a band of diamonds and pearls across her head, and the light that came from her was as beautiful as that of the sun and the moon and the stars together.
"The Ant-Rajah was right," said the Prince. "Her beauty turns darkness into light, and night into day. I should never be weary of the Princess Lalun."
At midnight the Princess came down from her roof and went to her room. Then the Prince sat down on his bed with his bag in his hand. "Bed," said he, "take me to the Princess's palace!" So the bed took him where she lay fast asleep. Then he shook the bag. "Bag," he said, "I want a lovely shawl, embroidered in red and blue and gold!" The bag gave it to him and he spread it gently over the Princess. Then the bed carried him back to the old woman's cottage.
The bag gave the Prince and the old woman breakfast and dinner and supper the next day, and when night came the Princess again sat on the roof. This time her saree was of white silk covered with diamond butterflies, and she shone more gloriously than before.
At midnight the Princess went to her room again, and then the Prince told his bed to take him again to the palace. He said to his bag, "Bag, I want a very beautiful ring!" The bag gave him a ring set with rubies, which he slipped on the Princess's hand as she lay asleep, and then when she woke the Prince told her who he was.
When the Princess saw what a noble, handsome young man he was, and heard that he was the son of a great Rajah, and that he was the one who had brought her the magnificent shawl the night before, she fell in love with him and said she would tell her father and mother that she wanted him for her husband. Then the Prince went back to the old woman's cottage.
The Rajah Afzal, Princess Lalun's father, sent for the Prince the next day, and told him he might marry the Princess because she wished it.
"But first," said he, "you must do this for me. Here are eighty pounds of mustard-seed, and you must crush the oil out of them in one day."
"It is impossible," said the Prince as he went away from the palace. "How can I do it?" And when the old woman heard of it she said, "It is quite impossible. Only an army of ants could do it."
Then the Prince thought of the Ant-Rajah, and at the very minute he thought of him, the Ant-Rajah and all his ants crept under the door and into the room.
"If I do not crush all the oil out of this mustard-seed before to-morrow morning, I cannot marry the Princess Lalun," the Prince said, showing the bag to the Ant-Rajah.
"We will attend to it for you," replied the Ant-Rajah. "Go to sleep and leave it to us." When the Prince awoke in the-morning there was not a drop of oil left in the mustard-seed, and with a light heart he took it to the King.
"That is very good, indeed," said Rajah Afzal, "but I have something else for you to do. One day when I was out in the hills I caught two demons, and I have them here shut up in a cage. I want them killed, because they may break out some day and harm my people. You may marry the Princess Lalun if you can kill them."
"How can I fight two demons?" the Prince asked the old woman when he was back in her cottage.
"Only a couple of tigers could do it," replied the old woman; and as soon as the Prince remembered
การแปล กรุณารอสักครู่..
วันหนึ่ง เผ็ดมาก เจ้าชายหนุ่ม หรือราชา ตามที่พวกเขาจะเรียกว่าในอินเดีย เคยล่าทั้งวันในป่าและเที่ยงได้หายไปจากสายตาพนักงานของเขา ดังนั้นเขาจึงนั่งลงใต้ต้นไม้เพื่อพักผ่อนและกินขนมที่แม่ของเขาได้ให้เขา
เมื่อเขาทำผิดครั้งแรก เขาพบมดใน ในช่วงที่สอง มี สอง มด ใน สาม สามและอื่น ๆ จนในที่ 6 มีหกมดและปลวกราชาเอง
" ฉันคิดว่าเค้กพวกนี้เป็นของคุณมากกว่าที่พวกเขาทำเพื่อฉัน " กล่าวว่าเจ้าชายกับมด คิง พาพวกเขาทั้งหมด สำหรับผมจะนอน "
หลังจากนั้นมดคิงคลานขึ้นหูของเจ้าชายที่เขาวางมีฝัน , และกล่าวว่า , " เราขอบคุณมากสำหรับเค้กและกินมันขึ้นสิ่งที่เราสามารถทำเพื่อคุณกลับ ?
" ฉันมีทุกอย่างที่ฉันต้องการ " เจ้าชายตอบในการนอนหลับของเขา ผมไม่สามารถใช้จ่ายเงินทั้งหมดที่ผมมี ผมก็พลอยมากกว่าที่ฉันสามารถสวม และข้าราชการกว่าที่ฉันสามารถนับและฉันเหนื่อยของพวกเขาทั้งหมด . "
" คุณจะไม่มีวันเบื่อเจ้าหญิง lalun " ตอบมด คิง คุณควรจะหาเธอ เธอจะน่ารักเหมือนตอนเช้า "
เมื่อเจ้าชายหนุ่มตื่นมดก็หายไป เขาเสียใจมาก เพราะเขาก็นึกได้ว่า มด กษัตริย์ตรัสกับเจ้าหญิง lalun
" สิ่งเดียวที่ฉันต้องทำ " เขากล่าวกับตัวเองว่า " จะหาในสิ่งที่ประเทศนี้ชีวิตเจ้าหญิง "
เขาขี่บน ผ่านป่าจนตะวันตกดิน และมีข้างสระว่ายน้ำ เสือก็คำราม
" หิวรึเปล่า เจ้าชายถาม " เกิดอะไรขึ้น ? "
" ผมไม่หิว แต่ผมมีหนามในเท้าของฉันที่ทำร้ายฉันมาก " ตอบเสือ
เจ้าชายกระโดดลงจากม้าของเขาและมองไปที่เท้าของเสือ . เขาดึงหนามนั้นออก และเชื่อมประสานบางใบกว่าแผลกับชิ้นส่วนของผ้าที่เขากระชากผ้าโพกหัวของเขา
เหมือนเขาพร้อมที่จะติดม้าของเขาอีกครั้ง แม่เสือสาวมาบุกผ่านป่า
" อย่างไรดี" เธอร้องไห้ " ที่นี่คือผู้ชาย และเราสามารถกินเขา . "
" ไม่ครับ " ตอบสามีของเธอ " เขาดีกับฉันมาก เขาได้เอาหนามออกจากเท้าของฉันและฉันรู้สึกขอบคุณเขา ถ้าเขาต้องการความช่วยเหลือตลอดเวลา เราต้องให้เขา "
" เราจะดีกว่า กินเขา " ก็ยังบ่นแม่เสือ แต่สามีของเธอก็คำรามแล้วตอบเธอกระโจนเข้าไปในป่าลึก
เจ้าชายถามเสือ ถ้าเขาสามารถบอกทางที่สั้นที่สุดเพื่อเจ้าหญิง lalun ประเทศ และเสือบอกว่ามันข้ามผ่านเจ็ดสามช่วงของภูเขาและป่า
" แต่ " เสือ " มี fakir ขอทานหรือศักดิ์สิทธิ์ในป่าข้างๆ นี้ และเขา มีมายากลซึ่งจะพาคุณไปทุกที่ที่คุณต้องการไป นอกจากนี้เขามีกระเป๋า ซึ่งจะให้ทุกอย่างที่คุณขอ และชามหินซึ่งจะเติมตัวเองด้วยน้ำได้บ่อยเท่าที่คุณถามมัน ถ้าคุณจะได้รับสิ่งเหล่านี้ แน่นอนคุณสามารถค้นหาเจ้าหญิง lalun "
แล้วเจ้าชายมากๆ ถูกใจ และเริ่มออกตามหา fakir . เขาพบว่าเขานั่งอยู่ใต้ต้นไม้บนขอบของป่าเตียงด้านหนึ่ง ของ เขา และ ถุง และ ชาม ในด้านอื่น ๆ .
fakir นั่งอยู่นิ่งๆ เป็นเวลานาน เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เจ้านายต้องการ และเขาก็ถามว่า " ทำไมคุณหาเจ้าหญิง lalun ? "
" เพราะผมต้องการที่จะแต่งงานกับเธอ " เจ้าชายตอบมากนะครับ
" มองเข้าไปในดวงตาของฉันในขณะที่ฉันจับมือของคุณ " กล่าวว่า fakir และเป็นเจ้าชายได้ทำเช่นนั้นเขาเห็นเขาเป็นคนที่ไว้ใจได้
แล้ว fakir ตกลงที่จะให้เค้ายืมสิ่งต่าง ๆ และการดูแลม้าของเขา จนกระทั่งเจ้าชายกลับมา
" ตอนนี้นอนลงบนเตียงและต้องการตัวเจ้าหญิง lalun ของประเทศ กล่าวว่า fakir และเอากระเป๋า และชามหินในมือเจ้าชายเหยียดตัวบนเตียง
งั้นเจ้าชายว่า " พาข้าไปหาเจ้าหญิง lalun ประเทศ" และไม่เร็วได้ เขาพูด มากกว่าปิดเขาไปกว่าเจ็ดป่าและผ่านสามช่วงของภูเขา และในเวลาไม่ถึงนาที เขาก็ตั้งลงภายในเขตแดนของอาณาจักรที่เจ้าหญิง lalun อยู่
ชื่อบิดาของเจ้าหญิงเป็น Afzal เขาเป็นกษัตริย์ หรือราชาของประเทศนั้นเจ้านายหลายคนได้ขอลูกสาวของเขาในการแต่งงานที่เขาเหนื่อยที่จะพูด " ไม่ " กับพวกเขา แล้วเขาก็พยายามวางแผนให้พวกเขาไม่ได้งานทำและได้รับกำจัดของพวกเขาในทางที่ แต่พวกเขาก็ยังเก็บมา และในที่สุดราชา Afzal สรุปเพื่อให้ชาวต่างชาติออกจากอาณาจักรของเขาทั้งหมด เขาจึงออกพระราชกฤษฎีกาว่า ไม่มีใครที่จะให้คืน
พักกับคนแปลกหน้าดังนั้นเมื่อเจ้าชายมาถึงกระท่อมของหญิงชรา และถามว่าเขาอาจค้างคืนที่นั่น เธอบอกเขาว่า ราชา จะไม่อนุญาตให้มัน
" ไม่สามารถนำเตียงของฉันเป็นสวนของคุณและนอนที่นั่น ? " เขาถาม และไม่สามารถฉันได้กินข้าวกับคุณ ? "
" ฉันมีอะไรสำหรับอาหารค่ำแต่ข้าว กล่าวว่า หญิงชรา สั่นศีรษะ แต่เจ้าชายอ้อนวอนอย่างหนักเพื่อที่จะให้เขามาว่าเธอยินยอม ,เขาวางกระเป๋าบนโต๊ะ
แล้วเขาพูดกับกระเป๋า " . กระเป๋า ฉันต้องการบางสิ่งบางอย่างที่จะกิน ! " และทั้งหมดในครั้งเดียวกระเป๋าเปิดและมีอาหารมื้อเย็นได้ 2 คน ดังนั้นหญิงแก่กิน กับ เจ้าชาย อาหารอร่อยและถูกเสิร์ฟบนจานกับช้อนทองทอง
เมื่อพวกเขากินเสร็จ หญิงชราบอกว่าเธอจะไปได้ดีกับน้ำ
" คุณต้องไม่ทำแบบนั้น" เจ้าชายตอบ และเขาก็เคาะชามด้วยนิ้วของเขา ชาม " เขาร้องไห้ " ฉันต้องการน้ำ ! " หนึ่งชามที่เต็มไปด้วยน้ำ และหญิงชราล้างจานและช้อนทอง
" ถ้าคุณจะให้ผมอยู่กับคุณสักพักกล่าวว่า " เจ้าชาย " คุณอาจมีจานและช้อนสำหรับของคุณเอง . " จากนั้นเขาสั่งชามเติมด้วยน้ำอีกครั้ง และซักมือ ของเขาในนั้น
องค์ชายบอกว่า " ชามของฉันให้ฉันน้ำทั้งหมดที่ผมต้องการ และกระเป๋าของฉันให้ฉันทุกอย่างที่ฉันต้องการ พวกเขาอยู่ใน fakir บริสุทธิ์ และเขาอาจจะโกรธถ้าคุณปฏิเสธสิ่งที่เขาออกจากบ้านเพื่อคืน "
หญิงชรานั่งเงียบตั้งนานแล้ว เธอกล่าวว่า " ความโกรธของราชาเป็นสิ่งที่ต้องหวั่น แต่ที่ของ fakir อาจจะเลวร้ายยิ่งกว่า "
" เธอนับมัน" เจ้าชายถาม " มี 12 แผ่นทอง 12 ทองช้อน " หญิงชราพยักหน้า แล้วเอาไปไว้ใต้เตียงของเธอ . " คุณอาจจะอยู่ " เธอกล่าว " แต่ระวังทหารของราชาไม่จับคุณ "
เวลานี้ มันเป็นคืนและเจ้าชายและหญิงชรานั่งอยู่ในที่มืด ไม่มีไฟในบ้าน " . พระราชาไม่อนุญาตโคมไฟที่จะใช้ , " เธอกล่าว ลูกสาวของเขาเจ้าหญิง lalun นั่งอยู่บนหลังคาของพระราชวังของเธอในตอนกลางคืนและส่องจนไฟขึ้นทั้งประเทศ "
ตอนนั้นรัศมีสีเงินเต็มห้อง และเมื่อเจ้าชายก้าวออกไป เขาเห็นว่าเจ้าหญิงนั่งอยู่บนหลังคาของพระราชวังของเธอ นางเสรี หรือแต่งเป็นผ้าโปร่งสีเงินและผมสีเข้มของเธอลอยเกือบถึงเท้าของเธอ
เธอสวมวงดนตรีเพชรและไข่มุกบนหัวของเธอ แล้วแสงที่ออกมาจากเธอได้สวยเท่าของดวงอาทิตย์และดวงจันทร์และดาวด้วยกัน
" มดราชาถูกกล่าวว่า " เจ้าชาย " ความงามของเธอกลายเป็นความมืด เข้าไปสู่ความสว่าง และกลางคืนในวัน ผมไม่ควรเบื่อหน่าย เจ้าหญิง lalun "
ตอนเที่ยงคืนเจ้าหญิงลงมาจากหลังคาของเธอ และไปที่ห้องของเธอแล้วเจ้าชาย นั่งลงบนเตียงของเขากับกระเป๋าของเขาในมือของเขา เตียง , " เขากล่าว " พาฉันไปที่วังของเจ้าหญิง ! ดังนั้นเตียงพาไปที่เธอนอนหลับอยู่ แล้วเขาก็เขย่าถุง” กระเป๋า , " เขากล่าวว่า " ฉันต้องการผ้าพันคอน่ารัก , ปักสีแดง และสีฟ้า และทอง " กระเป๋าให้เขา และเขาก็ค่อย ๆกระจายไปกว่าเจ้าหญิง แล้วเตียงหามกลับไปกระท่อมของหญิงชรา .
กระเป๋าให้องค์ชาย และ หญิงชราและเย็นและค่ำเช้าวันถัดไป และเมื่อกลางคืนมาถึงเจ้าหญิงอีกครั้ง นั่งบนหลังคา เวลานี้ สารีของเธอไหมสีขาวปกคลุมด้วยผีเสื้อประดับเพชร และนางเฉิดฉายส่องมากขึ้นกว่าก่อน
ตอนเที่ยงคืนเจ้าหญิงไปที่ห้องของเธออีกครั้ง แล้วเจ้าชายบอกเตียงของเขาพาเขาอีกครั้ง ไปยังพระราชวัง เขาพูดกับกระเป๋าของเขา" กระเป๋า ผมต้องการแหวนสวยมาก ! กระเป๋าให้แหวนเขาไว้ด้วยทับทิมซึ่งเขาลื่นมือของเจ้าหญิงที่เธอนอนหลับอยู่ แล้วเมื่อเธอตื่นเจ้าชายบอกเธอว่าเขาคือใคร
เมื่อเจ้าหญิงเห็นสิ่งที่เป็นขุนนางหนุ่มหล่อเขา และได้ยินว่าเขาเป็นลูกชายของราชาผู้ยิ่งใหญ่ และเขาเป็นคนที่พาเธอผ้าคลุมไหล่งดงาม คืนก่อนเธอตกหลุมรักเขา และกล่าวว่า เธอจะบอกกับพ่อและแม่ของเธอว่า เธออยากให้เขาเป็นสามีของเธอ องค์ชายกลับไปที่กระท่อมของหญิงชรา .
ราชา Afzal พ่อของเจ้าหญิง lalun ส่งเจ้าชายในวันถัดไป และบอกเขาว่าเขาจะแต่งงานกับเจ้าหญิง เพราะ อยากให้มัน
" แต่แรก " เขากล่าว " คุณต้องทำสิ่งนี้เพื่อฉัน ที่นี่มีแปดสิบปอนด์ของเมล็ดมัสตาร์ดและคุณต้องกำจัดน้ำมันออกจากพวกเขาในวันเดียว "
" มันเป็นไปไม่ได้ " เจ้าชายตอบเขาออกไปจากวัง " ฉันสามารถทำมัน ? และเมื่อหญิงชราได้ยินเธอกล่าวว่า " มันเป็นไปไม่ได้เลย แต่กองทัพของมดจะทำ "
แล้วเจ้าชายคิดว่ามดราชา และในนาทีที่เขาคิดว่าเขามดราชาและมดทั้งหมดของเขาพุ่งเข้ามาใต้ประตู และเข้าไปในห้อง
" ถ้าผมไม่ได้สนใจทั้งหมดนี้น้ำมันจากเมล็ดมัสตาร์ด ก่อน พรุ่งนี้ เช้า ผมจะแต่งงานกับเจ้าหญิง lalun " เจ้าชายพูด แสดงถุงมดราชา
" เราก็จะทำมันสำหรับคุณ " ตอบมดราชา " ไปนอนและทิ้งไว้ให้เรา" เมื่อเจ้าชายตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็ไม่ปล่อยน้ำมันออกจากเมล็ดมัสตาร์ดและกับไฟหัวใจเขาเอามันไปให้พระราชา
" นั่นคือที่ดีมากจริงๆ " ราชา Afzal " แต่ผมมีอะไรให้คุณทำ วันหนึ่งเมื่อฉันอยู่ใน ฮิลล์ ผมจับสองปีศาจ และฉันมีพวกเขามาขังไว้ในกรง ฉันต้องการให้พวกเขาตายเพราะพวกเขาอาจจะหยุดพักสักวัน และทำร้ายคนของฉัน คุณจะแต่งงานกับเจ้าหญิง lalun ถ้าคุณสามารถฆ่าพวกเขา . "
" ฉันจะสู้กับปีศาจสองตัว ? เจ้าชายถามหญิงชรา เมื่อเขากลับมาในกระท่อมของเธอ
" เพียงสองเสือทำได้ " ตอบหญิงชรา และทันทีที่เจ้าชายจำได้
เมื่อเขาทำผิดครั้งแรก เขาพบมดใน ในช่วงที่สอง มี สอง มด ใน สาม สามและอื่น ๆ จนในที่ 6 มีหกมดและปลวกราชาเอง
" ฉันคิดว่าเค้กพวกนี้เป็นของคุณมากกว่าที่พวกเขาทำเพื่อฉัน " กล่าวว่าเจ้าชายกับมด คิง พาพวกเขาทั้งหมด สำหรับผมจะนอน "
หลังจากนั้นมดคิงคลานขึ้นหูของเจ้าชายที่เขาวางมีฝัน , และกล่าวว่า , " เราขอบคุณมากสำหรับเค้กและกินมันขึ้นสิ่งที่เราสามารถทำเพื่อคุณกลับ ?
" ฉันมีทุกอย่างที่ฉันต้องการ " เจ้าชายตอบในการนอนหลับของเขา ผมไม่สามารถใช้จ่ายเงินทั้งหมดที่ผมมี ผมก็พลอยมากกว่าที่ฉันสามารถสวม และข้าราชการกว่าที่ฉันสามารถนับและฉันเหนื่อยของพวกเขาทั้งหมด . "
" คุณจะไม่มีวันเบื่อเจ้าหญิง lalun " ตอบมด คิง คุณควรจะหาเธอ เธอจะน่ารักเหมือนตอนเช้า "
เมื่อเจ้าชายหนุ่มตื่นมดก็หายไป เขาเสียใจมาก เพราะเขาก็นึกได้ว่า มด กษัตริย์ตรัสกับเจ้าหญิง lalun
" สิ่งเดียวที่ฉันต้องทำ " เขากล่าวกับตัวเองว่า " จะหาในสิ่งที่ประเทศนี้ชีวิตเจ้าหญิง "
เขาขี่บน ผ่านป่าจนตะวันตกดิน และมีข้างสระว่ายน้ำ เสือก็คำราม
" หิวรึเปล่า เจ้าชายถาม " เกิดอะไรขึ้น ? "
" ผมไม่หิว แต่ผมมีหนามในเท้าของฉันที่ทำร้ายฉันมาก " ตอบเสือ
เจ้าชายกระโดดลงจากม้าของเขาและมองไปที่เท้าของเสือ . เขาดึงหนามนั้นออก และเชื่อมประสานบางใบกว่าแผลกับชิ้นส่วนของผ้าที่เขากระชากผ้าโพกหัวของเขา
เหมือนเขาพร้อมที่จะติดม้าของเขาอีกครั้ง แม่เสือสาวมาบุกผ่านป่า
" อย่างไรดี" เธอร้องไห้ " ที่นี่คือผู้ชาย และเราสามารถกินเขา . "
" ไม่ครับ " ตอบสามีของเธอ " เขาดีกับฉันมาก เขาได้เอาหนามออกจากเท้าของฉันและฉันรู้สึกขอบคุณเขา ถ้าเขาต้องการความช่วยเหลือตลอดเวลา เราต้องให้เขา "
" เราจะดีกว่า กินเขา " ก็ยังบ่นแม่เสือ แต่สามีของเธอก็คำรามแล้วตอบเธอกระโจนเข้าไปในป่าลึก
เจ้าชายถามเสือ ถ้าเขาสามารถบอกทางที่สั้นที่สุดเพื่อเจ้าหญิง lalun ประเทศ และเสือบอกว่ามันข้ามผ่านเจ็ดสามช่วงของภูเขาและป่า
" แต่ " เสือ " มี fakir ขอทานหรือศักดิ์สิทธิ์ในป่าข้างๆ นี้ และเขา มีมายากลซึ่งจะพาคุณไปทุกที่ที่คุณต้องการไป นอกจากนี้เขามีกระเป๋า ซึ่งจะให้ทุกอย่างที่คุณขอ และชามหินซึ่งจะเติมตัวเองด้วยน้ำได้บ่อยเท่าที่คุณถามมัน ถ้าคุณจะได้รับสิ่งเหล่านี้ แน่นอนคุณสามารถค้นหาเจ้าหญิง lalun "
แล้วเจ้าชายมากๆ ถูกใจ และเริ่มออกตามหา fakir . เขาพบว่าเขานั่งอยู่ใต้ต้นไม้บนขอบของป่าเตียงด้านหนึ่ง ของ เขา และ ถุง และ ชาม ในด้านอื่น ๆ .
fakir นั่งอยู่นิ่งๆ เป็นเวลานาน เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เจ้านายต้องการ และเขาก็ถามว่า " ทำไมคุณหาเจ้าหญิง lalun ? "
" เพราะผมต้องการที่จะแต่งงานกับเธอ " เจ้าชายตอบมากนะครับ
" มองเข้าไปในดวงตาของฉันในขณะที่ฉันจับมือของคุณ " กล่าวว่า fakir และเป็นเจ้าชายได้ทำเช่นนั้นเขาเห็นเขาเป็นคนที่ไว้ใจได้
แล้ว fakir ตกลงที่จะให้เค้ายืมสิ่งต่าง ๆ และการดูแลม้าของเขา จนกระทั่งเจ้าชายกลับมา
" ตอนนี้นอนลงบนเตียงและต้องการตัวเจ้าหญิง lalun ของประเทศ กล่าวว่า fakir และเอากระเป๋า และชามหินในมือเจ้าชายเหยียดตัวบนเตียง
งั้นเจ้าชายว่า " พาข้าไปหาเจ้าหญิง lalun ประเทศ" และไม่เร็วได้ เขาพูด มากกว่าปิดเขาไปกว่าเจ็ดป่าและผ่านสามช่วงของภูเขา และในเวลาไม่ถึงนาที เขาก็ตั้งลงภายในเขตแดนของอาณาจักรที่เจ้าหญิง lalun อยู่
ชื่อบิดาของเจ้าหญิงเป็น Afzal เขาเป็นกษัตริย์ หรือราชาของประเทศนั้นเจ้านายหลายคนได้ขอลูกสาวของเขาในการแต่งงานที่เขาเหนื่อยที่จะพูด " ไม่ " กับพวกเขา แล้วเขาก็พยายามวางแผนให้พวกเขาไม่ได้งานทำและได้รับกำจัดของพวกเขาในทางที่ แต่พวกเขาก็ยังเก็บมา และในที่สุดราชา Afzal สรุปเพื่อให้ชาวต่างชาติออกจากอาณาจักรของเขาทั้งหมด เขาจึงออกพระราชกฤษฎีกาว่า ไม่มีใครที่จะให้คืน
พักกับคนแปลกหน้าดังนั้นเมื่อเจ้าชายมาถึงกระท่อมของหญิงชรา และถามว่าเขาอาจค้างคืนที่นั่น เธอบอกเขาว่า ราชา จะไม่อนุญาตให้มัน
" ไม่สามารถนำเตียงของฉันเป็นสวนของคุณและนอนที่นั่น ? " เขาถาม และไม่สามารถฉันได้กินข้าวกับคุณ ? "
" ฉันมีอะไรสำหรับอาหารค่ำแต่ข้าว กล่าวว่า หญิงชรา สั่นศีรษะ แต่เจ้าชายอ้อนวอนอย่างหนักเพื่อที่จะให้เขามาว่าเธอยินยอม ,เขาวางกระเป๋าบนโต๊ะ
แล้วเขาพูดกับกระเป๋า " . กระเป๋า ฉันต้องการบางสิ่งบางอย่างที่จะกิน ! " และทั้งหมดในครั้งเดียวกระเป๋าเปิดและมีอาหารมื้อเย็นได้ 2 คน ดังนั้นหญิงแก่กิน กับ เจ้าชาย อาหารอร่อยและถูกเสิร์ฟบนจานกับช้อนทองทอง
เมื่อพวกเขากินเสร็จ หญิงชราบอกว่าเธอจะไปได้ดีกับน้ำ
" คุณต้องไม่ทำแบบนั้น" เจ้าชายตอบ และเขาก็เคาะชามด้วยนิ้วของเขา ชาม " เขาร้องไห้ " ฉันต้องการน้ำ ! " หนึ่งชามที่เต็มไปด้วยน้ำ และหญิงชราล้างจานและช้อนทอง
" ถ้าคุณจะให้ผมอยู่กับคุณสักพักกล่าวว่า " เจ้าชาย " คุณอาจมีจานและช้อนสำหรับของคุณเอง . " จากนั้นเขาสั่งชามเติมด้วยน้ำอีกครั้ง และซักมือ ของเขาในนั้น
องค์ชายบอกว่า " ชามของฉันให้ฉันน้ำทั้งหมดที่ผมต้องการ และกระเป๋าของฉันให้ฉันทุกอย่างที่ฉันต้องการ พวกเขาอยู่ใน fakir บริสุทธิ์ และเขาอาจจะโกรธถ้าคุณปฏิเสธสิ่งที่เขาออกจากบ้านเพื่อคืน "
หญิงชรานั่งเงียบตั้งนานแล้ว เธอกล่าวว่า " ความโกรธของราชาเป็นสิ่งที่ต้องหวั่น แต่ที่ของ fakir อาจจะเลวร้ายยิ่งกว่า "
" เธอนับมัน" เจ้าชายถาม " มี 12 แผ่นทอง 12 ทองช้อน " หญิงชราพยักหน้า แล้วเอาไปไว้ใต้เตียงของเธอ . " คุณอาจจะอยู่ " เธอกล่าว " แต่ระวังทหารของราชาไม่จับคุณ "
เวลานี้ มันเป็นคืนและเจ้าชายและหญิงชรานั่งอยู่ในที่มืด ไม่มีไฟในบ้าน " . พระราชาไม่อนุญาตโคมไฟที่จะใช้ , " เธอกล่าว ลูกสาวของเขาเจ้าหญิง lalun นั่งอยู่บนหลังคาของพระราชวังของเธอในตอนกลางคืนและส่องจนไฟขึ้นทั้งประเทศ "
ตอนนั้นรัศมีสีเงินเต็มห้อง และเมื่อเจ้าชายก้าวออกไป เขาเห็นว่าเจ้าหญิงนั่งอยู่บนหลังคาของพระราชวังของเธอ นางเสรี หรือแต่งเป็นผ้าโปร่งสีเงินและผมสีเข้มของเธอลอยเกือบถึงเท้าของเธอ
เธอสวมวงดนตรีเพชรและไข่มุกบนหัวของเธอ แล้วแสงที่ออกมาจากเธอได้สวยเท่าของดวงอาทิตย์และดวงจันทร์และดาวด้วยกัน
" มดราชาถูกกล่าวว่า " เจ้าชาย " ความงามของเธอกลายเป็นความมืด เข้าไปสู่ความสว่าง และกลางคืนในวัน ผมไม่ควรเบื่อหน่าย เจ้าหญิง lalun "
ตอนเที่ยงคืนเจ้าหญิงลงมาจากหลังคาของเธอ และไปที่ห้องของเธอแล้วเจ้าชาย นั่งลงบนเตียงของเขากับกระเป๋าของเขาในมือของเขา เตียง , " เขากล่าว " พาฉันไปที่วังของเจ้าหญิง ! ดังนั้นเตียงพาไปที่เธอนอนหลับอยู่ แล้วเขาก็เขย่าถุง” กระเป๋า , " เขากล่าวว่า " ฉันต้องการผ้าพันคอน่ารัก , ปักสีแดง และสีฟ้า และทอง " กระเป๋าให้เขา และเขาก็ค่อย ๆกระจายไปกว่าเจ้าหญิง แล้วเตียงหามกลับไปกระท่อมของหญิงชรา .
กระเป๋าให้องค์ชาย และ หญิงชราและเย็นและค่ำเช้าวันถัดไป และเมื่อกลางคืนมาถึงเจ้าหญิงอีกครั้ง นั่งบนหลังคา เวลานี้ สารีของเธอไหมสีขาวปกคลุมด้วยผีเสื้อประดับเพชร และนางเฉิดฉายส่องมากขึ้นกว่าก่อน
ตอนเที่ยงคืนเจ้าหญิงไปที่ห้องของเธออีกครั้ง แล้วเจ้าชายบอกเตียงของเขาพาเขาอีกครั้ง ไปยังพระราชวัง เขาพูดกับกระเป๋าของเขา" กระเป๋า ผมต้องการแหวนสวยมาก ! กระเป๋าให้แหวนเขาไว้ด้วยทับทิมซึ่งเขาลื่นมือของเจ้าหญิงที่เธอนอนหลับอยู่ แล้วเมื่อเธอตื่นเจ้าชายบอกเธอว่าเขาคือใคร
เมื่อเจ้าหญิงเห็นสิ่งที่เป็นขุนนางหนุ่มหล่อเขา และได้ยินว่าเขาเป็นลูกชายของราชาผู้ยิ่งใหญ่ และเขาเป็นคนที่พาเธอผ้าคลุมไหล่งดงาม คืนก่อนเธอตกหลุมรักเขา และกล่าวว่า เธอจะบอกกับพ่อและแม่ของเธอว่า เธออยากให้เขาเป็นสามีของเธอ องค์ชายกลับไปที่กระท่อมของหญิงชรา .
ราชา Afzal พ่อของเจ้าหญิง lalun ส่งเจ้าชายในวันถัดไป และบอกเขาว่าเขาจะแต่งงานกับเจ้าหญิง เพราะ อยากให้มัน
" แต่แรก " เขากล่าว " คุณต้องทำสิ่งนี้เพื่อฉัน ที่นี่มีแปดสิบปอนด์ของเมล็ดมัสตาร์ดและคุณต้องกำจัดน้ำมันออกจากพวกเขาในวันเดียว "
" มันเป็นไปไม่ได้ " เจ้าชายตอบเขาออกไปจากวัง " ฉันสามารถทำมัน ? และเมื่อหญิงชราได้ยินเธอกล่าวว่า " มันเป็นไปไม่ได้เลย แต่กองทัพของมดจะทำ "
แล้วเจ้าชายคิดว่ามดราชา และในนาทีที่เขาคิดว่าเขามดราชาและมดทั้งหมดของเขาพุ่งเข้ามาใต้ประตู และเข้าไปในห้อง
" ถ้าผมไม่ได้สนใจทั้งหมดนี้น้ำมันจากเมล็ดมัสตาร์ด ก่อน พรุ่งนี้ เช้า ผมจะแต่งงานกับเจ้าหญิง lalun " เจ้าชายพูด แสดงถุงมดราชา
" เราก็จะทำมันสำหรับคุณ " ตอบมดราชา " ไปนอนและทิ้งไว้ให้เรา" เมื่อเจ้าชายตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็ไม่ปล่อยน้ำมันออกจากเมล็ดมัสตาร์ดและกับไฟหัวใจเขาเอามันไปให้พระราชา
" นั่นคือที่ดีมากจริงๆ " ราชา Afzal " แต่ผมมีอะไรให้คุณทำ วันหนึ่งเมื่อฉันอยู่ใน ฮิลล์ ผมจับสองปีศาจ และฉันมีพวกเขามาขังไว้ในกรง ฉันต้องการให้พวกเขาตายเพราะพวกเขาอาจจะหยุดพักสักวัน และทำร้ายคนของฉัน คุณจะแต่งงานกับเจ้าหญิง lalun ถ้าคุณสามารถฆ่าพวกเขา . "
" ฉันจะสู้กับปีศาจสองตัว ? เจ้าชายถามหญิงชรา เมื่อเขากลับมาในกระท่อมของเธอ
" เพียงสองเสือทำได้ " ตอบหญิงชรา และทันทีที่เจ้าชายจำได้
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Well I did not know that it is not doing
- soap
- คุณมาสาย
- I feel so lucky to be part of itฉันรู้สึ
- Insecticides
- why you afraid from me in your country.
- A food web is a graphical description of
- ฉันกอดคุณทุกคืนก่อนนอน
- cause
- Boring or simple without decoration
- ฉันกล้าพอที่จะชนะตัวเอง
- โทร 1669
- ฉันรู้สึกกลัว
- If you want know how special you are to
- ถ้าเราสนใจในบทเรียน อย่างเช่น อ่านบ่อยๆ
- Position:
- growth
- I just broke up with my girlfriend/boyfr
- ปลูกปะการัง
- มันรำบากมาก
- How you see your future is much more imp
- ذللت طالبا وعززت مطلوبا
- Good luck
- When you get the money.
