THE RIGHT CHOICE The story goes tha

THE RIGHT CHOICE
The story goes that in the fifteenth century, in a tiny village near Nuremberg, Germany, lived a family with 18 children. In order to keep food on the table for his large family, the father-a goldsmith by profession-worked almost 18 hours a day.
Despite their hopeless situation, two of the Durers’ elder children had a dream. They both wanted to pursue their talent for art, but they knew full well that their father could never afford to send either of them to Nuremberg to study at the academy.
After many long discussions, the two boys finally worked out a pact. They would toss a coin. Albrecht said, “If I lose, I’ll go down in the mines. With my earnings, I’ll support you while you attend the academy for four years. When you complete your studies, you’ll support me, either with the sales of your artwork or, if necessary, also by working in the mines.”
They tossed a coin on a Sunday morning after church. Albrecht Durer won the toss and went off to Nuremberg. Albert went down into the dangerous mines and, for the next four years, financed his brother, whose work at the academy was almost an immediate sensation. Albrecht’s etchings, his woodcuts, and his oils were far better than those of most of his professors, and by the time he graduated, he was beginning to earn high fees for his works.
When the young artist returned to his village, the Durer family held a festive dinner to celebrate Albrecht’s triumphant homecoming. After a long and memorable meal, Albrecht rose at the head of the table to drink a toast to his beloved brother for the years of sacrifice that had allowed Albrecht to fulfill his ambition. His closing words were, “And now, Albert, blessed brother of mine, it is your turn. Now you can go to Nuremberg to pursue your dream, and I will take care of you.”
All heads turned to the far end of the table where Albert sat, tears streaming down his pale face, shaking his lowered head from side to side while he sobbed and repeated, over and over, “No… no… no… no…”
Finally, Albert rose, wiped the tears from his cheek and said, “No, brother. I cannot go to Nuremberg. It is too late for me. Look what four years in the mines have dome to my hands! The bones in every finger have been smashed, and lately I have been suffering from arthritis so badly in my right hand that I cannot make delicate lines on parchment or canvas with a pen or brush. No, brother, for me it is too late.”
In order to pay homage to Albert’s sacrifice, Albrecht Durer drew his brother’s abused hands with palms together and thin fingers stretched skyward. He called his powerful drawing simply hands, but the entire world almost immediately opened their hearts to his great masterpiece and renamed his tribute of love praying hands.
Note: Albrecht Durer is a famous artist, but there is no historical confirmation for this inspiring story, which appears to have been recently invented.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เลือกที่เหมาะสม เรื่องที่ไปว่า ในศตวรรษที่ fifteenth ในหมู่บ้านเล็กๆ ใกล้นูเรมเบิร์ก เยอรมนี อาศัยอยู่ที่ครอบครัวที่ มีเด็ก 18 เพื่อให้อาหารในตารางสำหรับครอบครัวใหญ่ บิดาเป็นช่างทองโดยอาชีพทำงานเกือบ 18 ชั่วโมง แม้ มีสถานการณ์ที่สิ้นหวังของพวกเขา สองของ Durers พี่เด็กมีความฝัน พวกเขาทั้งสองต้องไล่คนที่เก่งศิลปะ แต่พวกเขารู้ดีว่า พ่อไม่สามารถที่จะส่งการเรมไปเรียนที่โรงเรียน หลังจากการอภิปรายนานหลาย สองชายก็ทำงานออกสัญญา พวกเขาจะโยนเหรียญ Albrecht กล่าว "ถ้าฉันไม่ ฉันจะไปลงในเหมืองแร่ ด้วยรายได้ของฉัน ฉันจะสนับสนุนคุณในขณะที่คุณเข้าร่วมสถาบันการศึกษา 4 ปี เมื่อเสร็จการศึกษา คุณจะสนับสนุนฉัน กับการขายของงานศิลปะของคุณอย่างใดอย่างหนึ่งหรือ ถ้าจำ เป็น ผู้ทำงานในเหมือง " พวกเขาสามารถโยนเหรียญในเช้าวันอาทิตย์หลังจากคริสตจักร Albrecht อยู่ชนะการโยน และออกไปที่นูเรมเบิร์ก อัลเบิร์ตลงไปในเหมืองเป็นอันตราย และ สี่ปี เงินทุนหลักที่พี่ชายของเขา ทำงานที่โรงเรียนก็เกือบรู้สึกตัวทันที แกะสลักด้วยของ Albrecht, woodcuts ของเขา และน้ำมันของเขาได้ดีกว่าของอาจารย์ของเขา และตามเวลาเขาจบศึกษา เขาเริ่มจะได้รับค่าธรรมเนียมสูงมากสำหรับผลงานของเขา เมื่อศิลปินหนุ่มกลับไปหมู่บ้าน ครอบครัวอยู่จัดอาหารค่ำในเทศกาลเฉลิมฉลองของ Albrecht คืนสู่เหย้าผู้มีชัย หลังอาหารนาน และน่าจดจำ Albrecht กุหลาบที่หัวตารางเพื่อดื่มขนมปังปิ้งให้น้องรักสำหรับปีของการเสียสละที่ได้อนุญาต Albrecht เพื่อตอบสนองความใฝ่ฝันของเขา คำพูดของเขาปิดได้, " และตอนนี้ อัลเบิร์ต ความสุขที่พี่ชายของฉัน มีการเปิดของคุณ ตอนนี้ คุณสามารถไปนูเรมเบิร์กเพื่อไล่ตามความฝันของคุณ และฉันจะดูแลคุณ" ทั้งหมดหัวเปิดปลายสุดของตารางที่อัลเบิร์ตเสาร์ น้ำตาสตรีมลงหน้าซีด สั่นศีรษะของเขาต่ำลงจากด้านข้างในขณะที่เขา sobbed และ ซ้ำ มากกว่า, "เลข... หมายเลข... หมายเลข... ไม่... " ในที่สุด อัลเบิร์ตกุหลาบ เช็ดน้ำตาที่จากแก้มของเขา และกล่าว ว่า "ไม่มี พี่ชาย ฉันไม่ไปที่นูเรมเบิร์ก มันสายเกินไปสำหรับฉัน หวัง ว่า 4 ปีในเหมืองมีโดมถึงมือ มีการทุบกระดูกในนิ้วทุก และเมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันได้ทรมานจากโรคไขข้ออักเสบลุ่ยในขวามือว่า ผมไม่สามารถทำให้เส้นอ่อนบนกระดาษหรือผืนผ้า ด้วยปากกาหรือพู่กัน ไม่ พี่ชาย สำหรับฉัน มันไม่ดี" เพื่อสักการะบูชาของอัลเบิร์ต Albrecht อยู่ดึงมือทำร้ายพี่ชายของเขากับปาล์มกัน และนิ้วบางยืด skyward เขาเรียกว่าของเขามีประสิทธิภาพเพียงแค่วาดมือ แต่คนทั้งโลกเปิดใจเพื่อผลงานที่ดี และเปลี่ยนชื่อส่วยของเขาความรักอธิษฐานมือทันทีหมายเหตุ: Albrecht อยู่เป็นศิลปินที่มีชื่อเสียง แต่จะไม่มีประวัติศาสตร์เรื่องราวสร้างแรงบันดาลใจนี้ ซึ่งจะมีการคิดค้นล่าสุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่เลือกขวา
มีเรื่องเล่ากันว่าในศตวรรษที่สิบห้าในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่อยู่ใกล้นูเรมเบิร์ก, เยอรมนี, อาศัยอยู่กับครอบครัวที่มีเด็ก 18 เพื่อที่จะให้อาหารบนโต๊ะสำหรับครอบครัวขนาดใหญ่ของเขาพ่อช่างทองโดยอาชีพทำงานเกือบ 18 ชั่วโมงต่อวัน.
แม้จะมีสถานการณ์ที่สิ้นหวังของพวกเขาทั้งสองของเด็กผู้สูงอายุ Durers 'มีความฝัน พวกเขาทั้งสองต้องการที่จะไล่ตามความสามารถของพวกเขาสำหรับศิลปะ แต่พวกเขารู้ดีว่าพ่อของพวกเขาไม่สามารถที่จะส่งของพวกเขาทั้งนูเรมเบิร์กไปเรียนต่อที่สถาบันการศึกษา.
หลังจากการอภิปรายนานหลายเด็กชายสองคนในที่สุดก็ทำงานออกข้อตกลง พวกเขาจะโยนเหรียญ อัลเบรทกล่าวว่า "ถ้าฉันสูญเสียผมจะลงไปในเหมือง กับรายได้ของฉันฉันจะสนับสนุนคุณในขณะที่คุณเข้าร่วมสถาบันการศึกษาเป็นเวลาสี่ปี เมื่อคุณเสร็จสิ้นการศึกษาของคุณคุณจะสนับสนุนผมอย่างใดอย่างหนึ่งที่มียอดขายงานศิลปะของคุณหรือถ้าจำเป็นโดยการทำงานในเหมือง. "
พวกเขาโยนเหรียญในเช้าวันอาทิตย์หลังจากคริสตจักร Albrecht Durer ชนะและเดินออกไปนูเรมเบิร์ก อัลเบิร์ลงไปในเหมืองที่อันตรายและสำหรับสี่ปีต่อทุนพี่ชายของเขามีผลงานที่โรงเรียนก็เกือบจะเป็นความรู้สึกทันที แกะสลัก Albrecht ของไม้แกะสลักของเขาและน้ำมันของเขาได้ดีกว่าผู้ที่มากที่สุดของอาจารย์ของเขาและตามเวลาที่เขาจบการศึกษาเขาก็เริ่มที่จะได้รับค่าใช้จ่ายสูงสำหรับผลงานของเขา.
เมื่อศิลปินหนุ่มกลับไปยังหมู่บ้านของเขาครอบครัว Durer จัดงานเลี้ยงอาหารค่ำเพื่อเฉลิมฉลองเทศกาลงานคืนสู่เหย้าของชัยชนะ Albrecht หลังอาหารนานและน่าจดจำ Albrecht เพิ่มขึ้นที่หัวของตารางการดื่มอวยพรให้กับน้องชายที่รักของเขาสำหรับปีของการเสียสละที่ได้รับอนุญาตให้ Albrecht เพื่อตอบสนองความทะเยอทะยานของเขา เขาปิดคำพูดได้ "และตอนนี้อัลเบิร์พี่ชายมีความสุขของฉันก็คือการเปิดของคุณ ตอนนี้คุณสามารถไปที่นูเรมเบิร์กที่จะไล่ตามความฝันของคุณและฉันจะดูแลคุณ. "
ทุกหัวหันไปทางปลายสุดของตารางที่อัลเบิร์นั่งน้ำตาไหลลงใบหน้าขาวซีดของเขาสั่นศีรษะลดลงของเขาจากทางด้านข้างขณะที่ เขาร้องไห้และทำซ้ำกว่าและมากกว่า "ไม่ ... ไม่ ... ไม่ ... ไม่ ... "
ในที่สุดอัลเบิร์เพิ่มขึ้นเช็ดน้ำตาจากแก้มของเขาและกล่าวว่า "ไม่มีพี่ชาย ฉันไม่สามารถไปที่นูเรมเบิร์ก มันจะสายเกินไปสำหรับฉัน ดูสิ่งที่สี่ปีในการทำเหมืองแร่มีโดมไปอยู่ในมือของฉัน! กระดูกในทุกนิ้วได้รับการทุบและเมื่อเร็ว ๆ นี้ผมได้รับทุกข์ทรมานจากโรคข้ออักเสบจึงไม่ดีในมือข้างขวาของฉันที่ฉันไม่สามารถทำให้เส้นที่ละเอียดอ่อนบนกระดาษหรือผ้าใบด้วยปากกาหรือแปรง ไม่มีพี่ชายสำหรับฉันมันจะสายเกินไป. "
เพื่อที่จะกราบไหว้เสียสละอัลเบิร์, Albrecht Durer ดึงมือที่ถูกทารุณกรรมน้องชายของเขาด้วยฝ่ามือและนิ้วมือร่วมกันบางยืดชี้ฟ้า เขาเรียกว่าการวาดภาพที่มีประสิทธิภาพของเขาเพียงแค่มือ แต่คนทั้งโลกแทบจะในทันทีที่เปิดหัวใจของพวกเขาที่จะชิ้นเอกที่ดีของเขาและเปลี่ยนชื่อเป็นเครื่องบรรณาการของเขาของความรักอธิษฐานมือ.
หมายเหตุ: Albrecht Durer เป็นศิลปินที่มีชื่อเสียง แต่ไม่มีการยืนยันประวัติศาสตร์เรื่องราวแรงบันดาลใจนี้ ซึ่งดูเหมือนจะได้รับการคิดค้นเมื่อเร็ว ๆ นี้