On the first day I was practice at

On the first day I was practice at in Nakhon Pathom hospital in orthopedics. my I'm feel excited were very afraid. for fear that the knowledge we have. It’s not enough to help their patients. we fear that if he would give him some more examples. Afraid even to make them die. But when the practice actually It took the knowledge learned to help them and, when they saw the patient smile see smile patient back to make me happy. There are some patients when we help him do it, they will raise your respect. That's what proud for me.
From that day, my fear was gradually lost. I began to talk to patients more often. The first patients are afraid to approach. joy began to fear that I endured. I practiced the first quadrant happily. Patients were fun I led the singing and patient Help soothe the pain patients With at isolation wards Everything is happy I'm here. It's a joy that comes with fatigue. Every time you call my father and my mother. I'm glad we were proud to be with us. I help others .I’m feel so Happy to have learned of it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันแรก ผมฝึกที่โรงพยาบาลนครปฐมในศัลยกรรมกระดูก ฉัน:รู้สึกตื่นเต้นมากกลัวด้วย สำหรับ fear ที่เรามีความรู้อยู่ มันไม่เพียงพอที่จะช่วยให้ผู้ป่วย เรากลัวที่ว่าเขาจะให้เขาอย่างเพิ่มเติม กลัวการทำให้ตาย แต่เมื่อปฏิบัติจริงก็เอาความรู้ที่ได้เรียนรู้เพื่อช่วยให้พวกเขา และ เมื่อเห็นผู้ป่วยยิ้ม ยิ้มกลับผู้ป่วยเพื่อให้ฉันมีความสุข มีผู้ป่วยบางรายเมื่อเราช่วยเขาทำมัน พวกเขาจะเพิ่มความเคารพของคุณ ที่เป็นความภาคภูมิใจสำหรับฉัน วัน ความกลัวของฉันก็ค่อย ๆ หายไป ผมเริ่มการพูดคุยกับผู้ป่วยมากขึ้น ผู้ป่วยครั้งแรกจะกลัวที่จะเข้า ความสุขเริ่มที่จะกลัวว่า ฉันจะทน ฉันฝึกฝน quadrant แรกอย่างมีความสุข ผู้ป่วยได้สนุกฉันนำร้องเพลง และผู้ป่วยช่วยให้บรรเทาการปวดผู้ป่วยที่แยกเขตการปกครองทุกอย่างมีความสุขฉันนี่ มันเป็นความสุขที่มาพร้อมกับความเมื่อยล้า ทุกครั้งที่คุณเรียกพ่อและแม่ ดีเราก็ภูมิใจที่ได้อยู่กับเรา ความช่วยเหลือผู้อื่น ฉันฉันรู้สึกมีความสุขที่ได้เรียนรู้มัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในวันแรกที่ผมเป็นเรื่องที่อยู่ในโรงพยาบาลนครปฐมในศัลยกรรมกระดูก ของฉันฉันรู้สึกตื่นเต้นก็กลัวมาก เพราะกลัวว่าความรู้ที่เรามี มันไม่เพียงพอที่จะช่วยให้ผู้ป่วยของพวกเขา เรากลัวว่าถ้าเขาจะทำให้เขามีตัวอย่างบางส่วนเพิ่มเติม กลัวแม้จะทำให้พวกเขาตาย แต่เมื่อปฏิบัติจริงมันเอาความรู้ที่ได้เรียนรู้ที่จะช่วยให้พวกเขาและเมื่อพวกเขาเห็นรอยยิ้มของผู้ป่วยเห็นรอยยิ้มของผู้ป่วยกลับไปทำให้ฉันมีความสุข มีผู้ป่วยบางรายมีเมื่อเราช่วยให้เขาทำเช่นนั้นพวกเขาจะยกระดับความเคารพของคุณ นั่นคือสิ่งที่ภาคภูมิใจสำหรับฉัน.
จากวันนั้นกลัวของฉันก็ค่อย ๆ หายไป ผมเริ่มที่จะพูดคุยกับผู้ป่วยบ่อยขึ้น ผู้ป่วยรายแรกจะกลัวที่จะเข้าใกล้ ความสุขเริ่มกลัวว่าผมทน ฉันฝึกด้านแรกอย่างมีความสุข ผู้ป่วยได้รับความสนุกสนานผมนำร้องเพลงและช่วยให้ผู้ป่วยบรรเทาอาการปวดของผู้ป่วยที่มีการแยกหอผู้ป่วยทุกอย่างมีความสุขฉันอยู่ที่นี่ มันเป็นความสุขที่มาพร้อมกับความเมื่อยล้า ทุกครั้งที่คุณโทรหาพ่อและแม่ของฉันของฉัน ฉันดีใจที่เรามีความภูมิใจที่จะอยู่กับเรา ผมช่วยคนอื่น ๆ .I'm รู้สึกมีความสุขที่จะได้เรียนรู้จากมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในวันแรกที่ผมฝึกในโรงพยาบาลนครปฐมในกระดูก ของผม ผมรู้สึกตื่นเต้นและกลัวมาก เพราะกลัวว่า ความรู้ที่เรามี มันไม่เพียงพอที่จะช่วยให้ผู้ป่วยของพวกเขา เรากลัวว่าถ้าเขาจะให้บางตัวอย่างเพิ่มเติม กลัวแม้แต่ที่จะทำให้พวกเขาตาย แต่เมื่อปฏิบัติจริงก็เอาความรู้ที่เรียนเพื่อช่วยให้พวกเขา และเมื่อพวกเขาได้เห็นผู้ป่วยยิ้มได้เห็นผู้ป่วยยิ้มกลับให้ฉันมีความสุข มีผู้ป่วยบางคนเมื่อเราช่วยเขาทำ พวกเขาจะเพิ่มการเคารพ นั่นคือสิ่งที่ภาคภูมิใจสำหรับฉันจากวันนั้น ความกลัวของฉันก็ค่อยๆ หายไป ผมเริ่มที่จะพูดคุยกับผู้ป่วยบ่อยๆ ผู้ป่วยแรกกลัวที่จะเข้าใกล้ จอยก็เริ่มกลัว ฉันถึงทน ฉันฝึกด้านแรกอย่างมีความสุข ผู้ป่วยสนุกฉันนำร้องเพลงและผู้ป่วยช่วยบรรเทาความเจ็บปวดกับผู้ป่วยที่หอผู้ป่วยแยกทุกอย่างมีความสุขที่ฉันมาที่นี่ มันเป็นความสุขที่มาพร้อมกับความเหนื่อยล้า ทุกครั้งที่คุณเรียกพ่อและแม่ของฉัน ผมดีใจที่พวกเราภูมิใจที่ได้อยู่กับเรา ฉันช่วยคนอื่น ผมรู้สึกมีความสุขมากที่ได้เรียนรู้มัน